Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.500
- Likes
- 31.342
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Κεφάλαιο 3ο
Η Κυριακή 5 Νοεμβρίου ξεκίνησε με ένα καλό πρωινό στο Raffy Bar & Gelato στη Vitosha. Η μέρα ήταν καλή και ζεστή. Πλήθος κόσμου είχε ξεκινήσει να κάνει την Κυριακάτικη βόλτα του στον πεζόδρομο και όλα τα καφέ είχαν αρχίσει να κατακλύζονται από ντόπιους αλλά και τουρίστες. Οι Ελληνικές συζητήσεις δεν έλειπαν ούτε σήμερα, ίσως μάλιστα να ήταν και περισσότερες από τη χθεσινή μέρα.
Επέλεξα να δοκιμάσω τη banitsa, τυρόπιτα με χοντρό φύλλο, τοπική σπεσιαλιτέ, η οποία μπορώ να πω ότι μου άρεσε αρκετά και με κράτησε χορτάτη μέχρι το βράδυ που καθίσαμε για φαγητό.
Το πρόγραμμα αυτής της μέρας περιελάμβανε πολύ περπάτημα, αφού θέλαμε να διασχίσουμε όλη τη λεωφόρο Tsar Osvoboditel και να καταλήξουμε στο μεγάλο πάρκο της Σόφιας, Borisova Gradina. Στη συνέχεια θα βλέπαμε πως θα προσαρμόζαμε τη βόλτα μας ανάλογα με την κούραση και τη διάθεσή μας.
Μέσω της οδού Solunska φτάσαμε στην κάθετή της Graf Ignatiev και στη συνέχεια ακολουθώντας την Dyakon Ignatiy βγήκαμε στην Tsar Osvoboditel. Στα αριστερά μας ξανασυναντήσαμε τον Καθεδρικό Alexander Nevsky, ο οποίος φυσικά πήρε ακόμα μερικά κλικ λουσμένος όπως ήταν από τον λαμπρό πρωινό ήλιο
και στη συνέχεια σταθήκαμε να θαυμάσουμε το άγαλμα του έφιππου Tsar Osvoboditel, του Ρώσου Alexander II, ο οποίος απελευθέρωσε τη Βουλγαρία από τους Οθωμανούς κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου 1877-78.
Το άγαλμα στέκεται ακριβώς μπροστά από το ξενοδοχείο Radisson Blu, ενώ απέναντι εκτείνεται το λευκό κτίριο στο οποίο στεγάζεται το Βουλγαρικό Κοινοβούλιο, το οποίο χτίστηκε μεταξύ 1884-1886 σε νεοαναγεννησιακό στυλ.
Η λεωφόρος Tsar Osvoboditel είναι πολυσύχναστη, με πολλά όμορφα κτίρια αλλά και αρκετά δέντρα. Αυτήν την εποχή η φύση παίζει με μια πολύ όμορφη χρωματική παλέτα, ανακατεύοντας πολλά γήινα χρώματα όπως το βαθύ κίτρινο, το σάπιο μήλο, το καφέ, το πορτοκαλί, το λαδί, τα οποία δίνουν μια τέλεια εικόνα όταν μπερδεύονται με τα χρώματα των πολύ ωραίων κτιρίων αυτής της λεωφόρου. Τα φαρδιά πεζοδρόμια δίνουν την ευκαιρία στους περιπατητές να μπορούν να θαυμάζουν ανενόχλητοι και τα κτίρια και τη φύση.
Στα όμορφα κτίρια αυτής της λεωφόρου στεγάζονται πολλές πρεσβείες αλλά εκείνη που ξεχώρισα σαν εικόνα ήταν αυτή της Τουρκίας, ίσως επειδή τράβηξαν την προσοχή μου τα όμορφα χρώματα των φύλλων των δέντρων και μετά το ίδιο το κτίριο.
Επόμενη στάση το πάρκο Knyazheska Gradina, για να δούμε το πασίγνωστο μνημείο του Σοβιετικού Στρατού. Γύρω από το μνημείο εκτείνεται αυτό το μεγάλο πάρκο, πολύ δημοφιλές στον νεαρόκοσμο της πόλης, αφού διαθέτει ράμπες για skateboard, τερέν για ping-pong, πράσινο για ξάπλες, μια λιμνούλα που θα ήταν ωραία αν είχε νερό και διάφορα ιδιαίτερα αγάλματα.
Το μνημείο εμφανίζει έναν στρατιώτη από τον Σοβιετικό στρατό, ως μαχητή Ελευθερίας περιτριγυρισμένο από μια γυναίκα που κρατά το μωρό της και έναν Βούλγαρο. Υπάρχουν και άλλα δευτερεύοντα γλυπτά μέρη της μνημειακής σύνθεσης γύρω από το κύριο μνημείο όπως: η ομάδα των στρατιωτών που χρησιμοποιήθηκαν ως καμβάς από πολιτικούς καλλιτέχνες. Το μνημείο χτίστηκε το 1954 με την ευκαιρία της 10ης επετείου της απελευθέρωσης από τον Σοβιετικό στρατό.
Στις 17/6/2011 το μνημείο ζωγραφίστηκε κατά τη διάρκεια της νύχτας από μια ομάδα ανώνυμων καλλιτεχνών οι οποίοι έβαψαν τους στρατιώτες του Σοβιετικού στρατού ως Αμερικανούς ήρωες ταινιών: Superman, Joker, Captain America κ.α.
Από κάτω γράφτηκε η λεζάντα: B KRAK C BPEMETO (Σε βήμα με τον χρόνο) ή (Σε αρμονία με την εποχή).
Η βαφή αφαιρέθηκε τρεις μέρες αργότερα την 20η Ιουνίου 2011. Η κίνηση αυτή καλύφθηκε ευρέως από τα διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και αρχικά οι άγνωστοι καλλιτέχνες συγκρίθηκαν με τον Banksy και ονομάστηκαν “Banksy of Bulgaria”.
Η ιστορία κινηματογραφήθηκε στο σύντομο ντοκιμαντέρ In step with the time και περιλαμβάνει ανώνυμες συνεντεύξεις καλλιτεχνών της “Καταστροφικής Δημιουργίας” και διάφορους εκπροσώπους των φιλορωσικών οργανώσεων στη Βουλγαρία. Η ταινία κέρδισε το δεύτερο βραβείο, στο φεστιβάλ 2013 In out Festival στην Πολωνία.
Το μνημείο και πάλι χρησιμοποιήθηκε ως χώρος καλλιτεχνικής και κοινωνικής θέσης. Το επόμενο περιστατικό συνέβη στις 10 Φεβρουαρίου του 2012, όταν οι στρατιώτες του μνημείου βρέθηκαν με μάσκες των Anonymous, σε συνδυασμό με διαδηλώσεις για την κράτηση διαδηλωτών σε όλη την Ευρώπη κατά της ACTA (Συμφωνία Καταπολέμησης της Παραποίησης Εμπορίου).
Επίσης χρησιμοποιήθηκε ως λόγος διαμαρτυρίας για τη σύλληψη του συγκροτήματος Pussy Riot στις 17/8/2012.
Την 1η Φεβρουαρίου του 2013, κατά τη διάρκεια της εθνικής ημέρας για τη μνήμη των θυμάτων του Κομμουνισμού, κάποιες από τις μορφές ήταν ζωγραφισμένες σε λευκό, κόκκινο και πράσινο, τα χρώματα της Βουλγαρικής εθνικής σημαίας.
Το μνημείο συνέχισε να αποτελεί σημείο διαμαρτυρίας και τα επόμενα χρόνια, όπως για την “Απολογία για την Πράγα ‘68”.
Στις 21 Αυγούστου 2013, στην 45η επέτειο της εισβολής, άγνωστοι ακτιβιστές ζωγράφισαν το Μνημείο με έντονο ροζ. Το κείμενο στα Βουλγάρικα και τα Τσέχικα αναφέρει: "Η Βουλγαρία ζητά συγγνώμη".
Στις 23 Φεβρουαρίου του 2014, το άγαλμα ενός από τους στρατιώτες και η σημαία από πάνω του ήταν βαμμένα στα χρώματα της Ουκρανίας. Στο Μνημείο γράφτηκε, στα Ουκρανικά, η φράση "Δόξα στην Ουκρανία", αλλά και μια αναφορά στον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, ως "Kaputin" (από τη γερμανική λέξη kaput, που σημαίνει σπασμένος). Αυτό συνέβη ως στήριξη στην Ουκρανία για την επανάστασή της.
Μάρτιος και Απρίλιος 2014: Σειρά της Κριμαίας και της Πολωνίας.
Δεν πέρασε πολύς καιρός, και τον Μάρτιο του 2014, το Μνημείο υπέστη νέους βανδαλισμούς. Αυτήν τη φορά δυο αγάλματα βάφτηκαν στα χρώματα της Ουκρανίας και της Πολωνίας.
Στη μια πλευρά του μνημείου γράφτηκε "Κριμαία 2014", ενώ κάτω από τους δύο βαμμένους στρατιώτες γράφτηκε "Katyn 5.III '40", δηλαδή 5 Μαρτίου του 1940, η ημερομηνία της περίφημης σφαγής του Κατίν στην κατεχόμενη Πολωνία από τη Σοβιετική μυστική αστυνομία.
Πηγή πληροφοριών και φωτογραφιών:
https://3otiko.blogspot.gr/2017/02/blog-post.html
Υπάρχει κίνημα για την απομάκρυνση του μνημείου ή την κατεδάφισή του, αλλά και κίνημα που επιμένει να κρατηθεί το μνημείο στη θέση του.
Στο πάρκο έκαναν βόλτα οικογένειες με τα σκυλιά τους, μητέρες με καρότσια, νεαροί και νεαρές ήταν σκαρφαλωμένοι πάνω στα αγάλματα και άλλοι έπαιζαν ping-pong ή κάθονταν στα παγκάκια συζητώντας.
Το βράδυ όμως, διάβασα, ότι εδώ συγκεντρώνονται πιο εναλλακτικοί άνθρωποι και η ατμόσφαιρα του πάρκου γίνεται διαφορετική. Ωστόσο αυτά τα διάβασα, δεν τα είδα για να έχω μια πιο συγκεκριμένη εικόνα.
Μετά το πάρκο και το μνημείο συναντήσαμε τη γνωστή γέφυρα των Αετών (Orlov Most).
Aπό εδώ ουσιαστικά ξεκινάει το παλαιότερο πάρκο της Σόφιας. Eίναι επίσης μια από τις δύο συμβολικές εισόδους στην Παλιά Πόλη.
Η γέφυρα σχεδιάστηκε από τον Τσέχο μηχανικό Vaclav Prosek. Οι φιγούρες των Αετών που δημιουργήθηκαν στις τέσσερις άκρες αντικατοπτρίζουν τη λαχτάρα για Ελευθερία, γιατί στο σημείο αυτό για πρώτη φορά το 1888, έγιναν δεκτοί οι αιχμάλωτοι από το Diarbekir. Υπάρχουν όμορφα χάλκινα ανάγλυφα στο κάτω μέρος των στηλών. Κάτω από τη γέφυρα κυλάει ο “ποταμός” Perlovska. Η γέφυρα και η διασταύρωση βρίσκονται επίσης σε άμεση γειτνίαση με το Εθνικό Στάδιο Vasil Levski και τη λίμνη Arianna, η οποία τί πρωτότυπο!! Δεν είχε νερό!!!
Ουσιαστικά δηλαδή το σημείο αυτό αποτελεί έναν συγκοινωνιακό κόμβο, όπου συναντώνται η λεωφόρος Evlogi Georgiev η οποία ακολουθεί τον ποταμό Perlovska, o Tsarigradsko Shose, ο δρόμος Tsar Ivan Asen II και φυσικά η λεωφόρος Tsar Osvoboditel.
Περάσαμε την άδεια λίμνη Arianna και την καφετέρια που βρίσκεται ακριβώς εκεί
και μπήκαμε πλέον στο τεράστιο αυτό πάρκο της πόλης. Δεξιά στο βάθος είδαμε το Εθνικό Στάδιο Levski. Στο πρώτο πλάτωμα που συναντήσαμε γινόταν ένας μικρός χαμός από κόσμο. Όλοι οι Βούλγαροι με τα παιδιά τους, εκμεταλλευόμενοι την Κυριακάτικη αργία και τον υπέροχο καιρό είχαν γεμίσει αυτόν τον χώρο του πάρκου. Υπήρχαν φουσκωτά παιχνίδια, ηλεκτρικά αυτοκινητάκια και ποδήλατα για τα πιτσιρίκια, καθώς τραμπάλες, κούνιες και διάφορα άλλα παιδικά events.
Προχωρήσαμε γρήγορα, αφήνοντας πίσω μας τους κατοίκους της πρωτεύουσας να διασκεδάζουν μαζί με τα παιδιά τους και χωθήκαμε πιο βαθιά στο πάρκο.
Η κατασκευή και διαρρύθμιση του μεγαλύτερου και πιο γνωστού πάρκου της Σόφιας άρχισαν το 1884 και πήρε το όνομά του από τον Βούλγαρο Τσάρο Μπόρις Γ’. Το πάρκο χωρίζεται ιστορικά σε διάφορες περιόδους, ανάλογα με τους εκάστοτε κηπουρούς, αλλά και τις εργασίες που πραγματοποιήθηκαν για την επέκταση και τη βελτίωσή του.
Περίοδος Neff (1882-1906)
Το 1882 ο τότε δήμαρχος Ιβάν Χαντζιένεφ έφερε τον Ελβετό κηπουρό Ντάνιελ Νεφ από το Βουκουρέστι, με σκοπό να δημιουργήσει έναν κήπο για την πρωτεύουσα. Τα αρχικά σχέδια περιελάμβαναν έναν “παιδικό σταθμό”, όπου θα αναπτύσσονταν δέντρα, θάμνοι και λουλούδια, παρέχοντας υλικό για τους ήδη υπάρχοντες κήπους και δρόμους.
Ο Νεφ ανέπτυξε το πρώτο σχέδιο του κήπου την άνοιξη του 1882 χτίζοντας επιπλέον και ένα σπίτι για τον εαυτό του. Φυτεύτηκαν ακακίες, διαμορφώθηκαν παρτέρια, δημιουργήθηκε μια μικρή τεχνητή λίμνη και όλα αυτά περιφράχθηκαν με βελανιδιές και μοσχοκάρυδα. Το φυτώριο παρήγαγε φυτά που ανταποκρίνονταν στις ανάγκες της πόλης και διαμορφώθηκε ως κήπος το 1885 έχοντας έκταση 300.000 τ.μ.
Το Borisova Gradina αυξήθηκε τα επόμενα χρόνια και η μεγάλη λίμνη χτίστηκε το 1889. Tα επόμενα χρόνια φυτεύτηκαν και άλλα φυλλοβόλα δέντρα από τα γειτονικά δάση καθώς και κωνοφόρα από τη Ρίλα, όπως μαύρα πεύκα και έλατα.
Περίοδος Frei (1906-1934)
O Joseph Frei διορίστηκε διευθυντής όλων των κήπων της Σόφιας το 1906. Αναδιοργάνωσε τον Borisova Gradina σύμφωνα με δικό του σχέδιο, καθώς είχε πάθος για τα λουλούδια. Δημιούργησε το Rosarium με τριαντάφυλλα καθώς και πολυάριθμους άλλους κήπους και θερμοκήπια. Ο κήπος πλέον εκτείνεται ακόμα νοτιότερα από το δάσος της βελανιδιάς, στη λεωφόρο Dragan Tsankov. Την εποχή εκείνη κατασκευάστηκε και η κρήνη του λαού που αργότερα ονομάστηκε κρήνη Freestone.
Περίοδος Duhtev (1934-1944)
Ο Βούλγαρος αυτός κηπουρός έγινε διευθυντής κήπων και πάρκων το 1934. Tο παλιό Rosarium επεκτάθηκε καλύπτοντας πλέον 7.000 τ.μ με περισσότερα από 1.400 νέα καλλιεργούμενα είδη τριαντάφυλλου. Η Ιαπωνική γωνία δημιουργήθηκε το 1940 με φυτά που στάλθηκαν από τον Ιάπωνα πληρεξούσιο Υπουργό και χρησιμοποιήθηκαν για να οργανώσουν αυτό το τμήμα του κήπου. Τα φυτά αντιπροσώπευαν την εθνική χλωρίδα της Ιαπωνίας και ήταν ένα δώρο και ένα σημάδι φιλίας μεταξύ των δύο λαών.
Γύρω στο 1942 ο κήπος περιορίστηκε για να κτιστούν το θερινό κολυμβητήριο, το Πανεπιστημιακό Παρατηρητήριο, γήπεδα ποδοσφαίρου, ποδηλατοδρόμια και άλλα. Τελευταία ανακαίνιση έγινε το 1986 και ανακηρύχθηκε μνημείο τέχνης το ίδιο έτος.
Ήταν μια καταπληκτική βόλτα σε έναν χώρο που πολλά σημεία του θύμιζαν κανονικό δάσος και λιγότερο πάρκο. Προχωρώντας όλο και πιο βαθιά αντικρίσαμε από μακριά έναν οβελίσκο και κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί.
Είναι το μνημείο Bratska Mogila (Τhe Mound of Brotherhood). Xτίστηκε το 1956, έχει 42 μέτρα ύψος και τιμά τους νεκρούς αντάρτες, οι οποίοι πολέμησαν ενάντια στον φασισμό κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ακολουθήσαμε και άλλα μονοπάτια στην τύχη και βρεθήκαμε έξω από το Πανεπιστημιακό Παρατηρητήριο (Sofia University Astronomical Observatory).
Είχαμε δει και διασχίσει μέχρι τώρα ένα πολύ μεγάλο μέρος του πάρκου και σκεφτήκαμε να επιστρέψουμε πηγαίνοντας προς το Εθνικό Στάδιο Levski.
Στη διαδρομή μας η πυκνή βλάστηση συνέχισε να μας προσφέρει πολύ όμορφες εικόνες. Συναντήσαμε καφέ με τραπεζάκια κάτω από τα δέντρα, όργανα γυμναστικής μέσα στη φύση, γήπεδα τένις και τραπέζια ping-pong, περάσαμε έξω από το στάδιο CSKA
και καταλήξαμε στο πίσω μέρος του Σταδίου που ακουμπά στην άκρη του πάρκου.
Το στάδιο φιλοξενεί όλα τα παιχνίδια ποδοσφαίρου της Εθνικής ομάδας της Βουλγαρίας, διαθέτει περίπου 43.000 θέσεις θεατών, 2.500 θέσεις parking, θέσεις VIP και 4.000 σκεπαστές θέσεις. Μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής έχουν πραγματοποιήσει συναυλίες σε αυτό το στάδιο.
Περπατήσαμε παράλληλα με το πέταλο του γηπέδου και φτάσαμε στην κύρια είσοδο, η οποία βρίσκεται στη λεωφόρο Evlogi i Hristo Georgiev.
Ήμασταν πλέον πολύ κοντά στη συνοικία Sredets, όπου βρίσκονται μερικά από τα καλύτερα ταβερνάκια, εστιατόρια και μπαράκια της πόλης. Στην πλατεία της συνοικίας δεσπόζει η εκκλησία Sveti Sedmochislenitsi και στην οδό Tsar Shishman συναντάς μικρά αλλά πολύ χαριτωμένα εμπορικά μαγαζάκια, όμορφα βιβλιοπωλεία, μανάβικα και άλλα. Έτσι αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε και αυτήν τη γειτονιά της πόλης και ίσως βρίσκοντας ένα ωραίο καφέ να κάναμε μια στάση για ξεκούραση.
Διασχίσαμε λοιπόν τη λεωφόρο Evlogi i Hristo Georgiev και μέσω της ul. General Yosif V. Gourko, συναντήσαμε την κάθετη ul. Tsar Shishman, στην οποία στρίψαμε αριστερά, με κατεύθυνση προς την κεντρική πλατεία. Aυτός ο δρόμος μου άρεσε πάρα πολύ. Πράγματι είχε κάτι το διαφορετικό, το γραφικό, το εναλλακτικό στα καταστήματα που συναντήσαμε. Αλλά και τα διάφορα γύρω δρομάκια επίσης μου άρεσαν. Ήταν ήσυχα, χωρίς πολύ κίνηση και φασαρία, με παλιά κτίρια και μια αύρα παλιομοδίτικη, λίγο ξεχασμένη πίσω στον χρόνο.
Στην εκκλησία Sveti Sedmochislenitsi εκείνην την ώρα γινόταν μια κηδεία, οπότε προσπεράσαμε γρήγορα την είσοδο και βγήκαμε στην οδό Graf Ignatiev, στην οποία επίσης συναντάς κάποια όμορφα κτίρια στα χρώματα της ώχρας, του σκούρου πορτοκαλί και του σομόν, ενώ το τραμ διατρέχει πολύ πυκνά αυτόν τον δρόμο.
Κατά μήκος του δρόμου, στην άκρη της πλατείας λειτουργούν υπαίθριοι πάγκοι με διάφορα αταίριαστα μεταξύ τους προϊόντα, από φρούτα και λαχανικά, ξηρούς καρπούς και ελιές, μέχρι ρούχα και δαντέλες.
Η Graf Ignatiev διασταυρώνεται με τη λεωφόρο Vasil Levski την οποία ακολουθήσαμε κάνοντας έναν μεγάλο κύκλο, μέχρι την οδό Ivan Vazov στο νούμερο 11-13, ψάχνοντας ένα ιδιαίτερο graffiti, για το οποίο είχα διαβάσει και ήθελα πολύ να βρω. Πράγματι στον αριθμό 11 υπάρχει ένα κατάστημα του οποίου όλοι οι τοίχοι είναι ζωγραφισμένοι. Σαν συλλέκτρια εικόνων graffiti δεν ήταν δυνατόν από τη στιγμή που είχα την πληροφορία να μην ψάξω να τις βρω. Και ιδού:
Άλλος ένας δρόμος που με γοήτευσε σε αυτήν τη γειτονιά ήταν η ul. 6-ti Septemvri με τα πανύψηλα δέντρα και ένα γωνιακό τεράστιο κτίριο με χοντρές μαρμάρινες σε Αρχαιοελληνικό στυλ κολώνες.
Τελικά παρασυρθήκαμε απορροφημένοι από τις συνεχείς εναλλαγές των εικόνων και δε σταματήσαμε πουθενά για καφέ, αλλά συνεχίζοντας τη βόλτα μας επί της οδού Ivan Vazov καταλήξαμε στο πάρκο City Garden, μπροστά από το θέατρο.
Το πάρκο έσφυζε από ζωή. Η καλή και ζεστή μέρα βοηθούσε ώστε οι κάτοικοι να ξεχυθούν στα πάρκα και στις πλατείες, να βγάλουν βόλτα τα σκυλιά τους, να παίξουν με τα παιδιά τους, να πιουν καφέ ή να γευματίσουν σε κάποιο εστιατόριο.
Εμείς αφού δεν καθίσαμε πουθενά μέχρι τώρα για καφέ, σκεφτήκαμε να επιστρέψουμε για λίγο στο δωμάτιο και να βγούμε μια και καλή για φαγητό αργότερα. Η αλήθεια είναι ότι το πρωινό που φάγαμε μας κρατούσε ακόμη και δεν είχαμε πεινάσει καθόλου.
Διασχίσαμε το πάρκο και πήραμε την οδό Saborna. Αυτός ο δρόμος φιλοξενεί τα πιο ακριβά καταστήματα της πόλης. Διάσημες μάρκες ρούχων, ρολογιών και κοσμημάτων, με τις καλόγουστες βιτρίνες τους, συναγωνίζονται για το ποια θα κεντρίσει περισσότερο το ενδιαφέρον των υποψήφιων πελατών. Α !! και μιας και αναφέρθηκα στα καταστήματα, σήμερα Κυριακή, τα περισσότερα ήταν ανοιχτά, ιδίως οι μεγάλες αλυσίδες, ενώ μόνο κάποια μικρότερα μαγαζιά, στη Vitosha κυρίως ήταν κλειστά.
Συνεχίσαμε με χαλαρό περπάτημα στη Vitosha, στην οποία φυσικά πλήθος κόσμου απολάμβανε τη βόλτα του, τον καφέ του και το φαγητό του.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, αφού είχαμε κάνει μια πολύ μεγάλη διαδρομή μέχρι τώρα, συμπληρώνοντας αισίως τα 10 χιλιόμετρα, οπότε κρίναμε ότι το διάλειμμα ήταν απαραίτητο. Είναι από τις σπάνιες φορές που επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση. Σχεδόν σε όλα μας τα ταξίδια, ξεκινάμε το πρωί και η επιστροφή γίνεται αργά το βράδυ. Σε αυτό το ταξίδι όμως νιώσαμε ότι έχουμε χρόνο να τα προλάβουμε χωρίς να τρέχουμε ασταμάτητα όλη μέρα. Εξάλλου θα κάναμε περίπου την ίδια διαδρομή και την επόμενη μέρα μαζί με τον γιο μας, ο οποίος θα ερχόταν το βράδυ από Σκωτία. Εσκεμμένα λοιπόν είχαμε αφήσει κάποια βασικά αξιοθέατα έξω από το πρόγραμμα αυτών των δύο πρώτων ημερών, ώστε να υπάρχουν νέα στοιχεία που να εμπλουτίζουν τις ίδιες διαδρομές και να κεντρίζουν το ενδιαφέρον όλων μας.
Βγήκαμε πάλι κατά τις 20:00 και θέλαμε να βρούμε ένα παραδοσιακό εστιατόριο, με ένα όνομα που δεν μπορώ καν να φανταστώ πως το διαβάζουν: Hadjidraganovite Izbi. Όνομα γλωσσοδέτη. Μόνο να το γράψω μπορώ. Είχα διαβάσει ότι αυτό το εστιατόριο έχει πολύ καλό όνομα και για το φαγητό του αλλά και για τo ζωντανό πρόγραμμα με Βουλγάρικη παραδοσιακή μουσική και ότι το προτιμούν όχι μόνο οι τουρίστες αλλά και οι ντόπιοι. Βρίσκεται στην οδό Hristo Belchev, μια παράλληλη της Vitosha.
Φτάσαμε στο μαγαζί και στην είσοδο μας υποδέχτηκε μια κοπέλα η οποία μας ρώτησε αν είχαμε κάνει κράτηση, μιλώντας μας Αγγλικά. Της απαντήσαμε όχι, αλλά δεν είχαμε πρόβλημα να περιμένουμε λίγη ώρα, ώστε να αδειάσει κάποιο τραπέζι και να βολευτούμε, στα Αγγλικά επίσης. Στη συνέχεια άρχισε να μας μιλάει άπταιστα Ελληνικά (προφανώς ακούγοντας τα μεταξύ μας σχόλια) και να μας εξηγεί ότι δυστυχώς για σήμερα, δεν υπήρχε περίπτωση να υπάρξει ούτε καρέκλα ελεύθερη για το υπόλοιπο της βραδιάς και αν θέλαμε να κάναμε κράτηση για κάποιο άλλο βράδυ. Έτσι αποχωρήσαμε.
Επόμενη επιλογή ήταν ένα εστιατόριο στη Vitosha με επίσης πολύ καλά σχόλια και επίσης δύσκολο όνομα: Shtastliveca. Eδώ δεν είχαμε κανένα θέμα με τραπέζι, μπήκαμε και καθίσαμε αμέσως.
https://www.tripadvisor.com.gr/Rest...Shtastliveca_Vitoshka-Sofia_Sofia_Region.html
https://foursquare.com/v/щастливеца-софия-витошка-shtastliveca-sofia-vitoshka/53bab843498e7e355fb533f8
Το εστιατόριο αυτό είναι ένας πολύ ωραίος και ζεστός χώρος, με εντυπωσιακή διακόσμηση, vintage έπιπλα, υφασμάτινες κουρτίνες και λουλουδάτα τραπεζομάντηλα, πολυελαίους, τοίχους βαμμένους με ιδιαίτερη τεχνοτροπία σε ζεστά χρώματα, ταπετσαρίες και έναν κατάλογο με μεγάλη ποικιλία φαγητών.
Μέχρις εδώ όλα τέλεια….. αλλά…... υπήρχε ένα αλλά για μένα και αφορά καθαρά και μόνο ένα δικό μου θέμα. Όλα τα φαγητά που μου άρεσαν και θα μπορούσα να επιλέξω περιείχαν στη συνταγή τους σκόρδο. Το σκόρδο είναι κάτι που απεχθάνομαι και αδυνατώ ακόμη και να το μυρίσω, οπότε κάπου εδώ τα πράγματα άρχισαν να γίνονται δύσκολα για μένα και ενώ λιγουρευόμουν ένα σωρό πιάτα, δεν μπορούσα να επιλέξω τίποτα. Οπότε κατέληξα να παραγγείλω μια vegetarian Pizza, η οποία μου άρεσε πάρα πολύ τελικά.
Ο σύζυγος φυσικά έκανε πάρτι με το φαγητό, καθώς επέλεξε ένα ωραιότατο πιάτο με ζουμερό μπιφτέκι και λαχανικά. Οι τιμές ήταν επίσης ένα μικρό σοκ για έναν τέτοιο υπέροχο χώρο με άψογο σέρβις και εξυπηρέτηση. Πάμφθηνα !! Φύγαμε ευχαριστημένοι από αυτό το εστιατόριο, παίρνοντας μαζί μας μια επιπλέον πίτσα για τον γιο μας, τον οποίον αναμέναμε σήμερα από Γλασκώβη, γύρω στα μεσάνυχτα.
Μιλήσαμε μαζί του και μας ενημέρωσε ότι η πτήση του με τη Ryan θα είχε καθυστέρηση, οπότε η νέα ώρα άφιξης στη Σόφια, θα ήταν γύρω στη 1:30 μετά τα μεσάνυχτα. Τελικά στο ξενοδοχείο έφτασε με ταξί από το αεροδρόμιο, κοντά στις 2, οπότε η νύχτα στη συνέχεια ήταν μακριά και αργήσαμε πολύ να κοιμηθούμε. Μας πήρε ο ύπνος κοντά στο ξημέρωμα.
Η Κυριακή 5 Νοεμβρίου ξεκίνησε με ένα καλό πρωινό στο Raffy Bar & Gelato στη Vitosha. Η μέρα ήταν καλή και ζεστή. Πλήθος κόσμου είχε ξεκινήσει να κάνει την Κυριακάτικη βόλτα του στον πεζόδρομο και όλα τα καφέ είχαν αρχίσει να κατακλύζονται από ντόπιους αλλά και τουρίστες. Οι Ελληνικές συζητήσεις δεν έλειπαν ούτε σήμερα, ίσως μάλιστα να ήταν και περισσότερες από τη χθεσινή μέρα.
Επέλεξα να δοκιμάσω τη banitsa, τυρόπιτα με χοντρό φύλλο, τοπική σπεσιαλιτέ, η οποία μπορώ να πω ότι μου άρεσε αρκετά και με κράτησε χορτάτη μέχρι το βράδυ που καθίσαμε για φαγητό.
Το πρόγραμμα αυτής της μέρας περιελάμβανε πολύ περπάτημα, αφού θέλαμε να διασχίσουμε όλη τη λεωφόρο Tsar Osvoboditel και να καταλήξουμε στο μεγάλο πάρκο της Σόφιας, Borisova Gradina. Στη συνέχεια θα βλέπαμε πως θα προσαρμόζαμε τη βόλτα μας ανάλογα με την κούραση και τη διάθεσή μας.
Μέσω της οδού Solunska φτάσαμε στην κάθετή της Graf Ignatiev και στη συνέχεια ακολουθώντας την Dyakon Ignatiy βγήκαμε στην Tsar Osvoboditel. Στα αριστερά μας ξανασυναντήσαμε τον Καθεδρικό Alexander Nevsky, ο οποίος φυσικά πήρε ακόμα μερικά κλικ λουσμένος όπως ήταν από τον λαμπρό πρωινό ήλιο
και στη συνέχεια σταθήκαμε να θαυμάσουμε το άγαλμα του έφιππου Tsar Osvoboditel, του Ρώσου Alexander II, ο οποίος απελευθέρωσε τη Βουλγαρία από τους Οθωμανούς κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου 1877-78.
Το άγαλμα στέκεται ακριβώς μπροστά από το ξενοδοχείο Radisson Blu, ενώ απέναντι εκτείνεται το λευκό κτίριο στο οποίο στεγάζεται το Βουλγαρικό Κοινοβούλιο, το οποίο χτίστηκε μεταξύ 1884-1886 σε νεοαναγεννησιακό στυλ.
Η λεωφόρος Tsar Osvoboditel είναι πολυσύχναστη, με πολλά όμορφα κτίρια αλλά και αρκετά δέντρα. Αυτήν την εποχή η φύση παίζει με μια πολύ όμορφη χρωματική παλέτα, ανακατεύοντας πολλά γήινα χρώματα όπως το βαθύ κίτρινο, το σάπιο μήλο, το καφέ, το πορτοκαλί, το λαδί, τα οποία δίνουν μια τέλεια εικόνα όταν μπερδεύονται με τα χρώματα των πολύ ωραίων κτιρίων αυτής της λεωφόρου. Τα φαρδιά πεζοδρόμια δίνουν την ευκαιρία στους περιπατητές να μπορούν να θαυμάζουν ανενόχλητοι και τα κτίρια και τη φύση.
Στα όμορφα κτίρια αυτής της λεωφόρου στεγάζονται πολλές πρεσβείες αλλά εκείνη που ξεχώρισα σαν εικόνα ήταν αυτή της Τουρκίας, ίσως επειδή τράβηξαν την προσοχή μου τα όμορφα χρώματα των φύλλων των δέντρων και μετά το ίδιο το κτίριο.
Επόμενη στάση το πάρκο Knyazheska Gradina, για να δούμε το πασίγνωστο μνημείο του Σοβιετικού Στρατού. Γύρω από το μνημείο εκτείνεται αυτό το μεγάλο πάρκο, πολύ δημοφιλές στον νεαρόκοσμο της πόλης, αφού διαθέτει ράμπες για skateboard, τερέν για ping-pong, πράσινο για ξάπλες, μια λιμνούλα που θα ήταν ωραία αν είχε νερό και διάφορα ιδιαίτερα αγάλματα.
Το μνημείο εμφανίζει έναν στρατιώτη από τον Σοβιετικό στρατό, ως μαχητή Ελευθερίας περιτριγυρισμένο από μια γυναίκα που κρατά το μωρό της και έναν Βούλγαρο. Υπάρχουν και άλλα δευτερεύοντα γλυπτά μέρη της μνημειακής σύνθεσης γύρω από το κύριο μνημείο όπως: η ομάδα των στρατιωτών που χρησιμοποιήθηκαν ως καμβάς από πολιτικούς καλλιτέχνες. Το μνημείο χτίστηκε το 1954 με την ευκαιρία της 10ης επετείου της απελευθέρωσης από τον Σοβιετικό στρατό.
Στις 17/6/2011 το μνημείο ζωγραφίστηκε κατά τη διάρκεια της νύχτας από μια ομάδα ανώνυμων καλλιτεχνών οι οποίοι έβαψαν τους στρατιώτες του Σοβιετικού στρατού ως Αμερικανούς ήρωες ταινιών: Superman, Joker, Captain America κ.α.
Από κάτω γράφτηκε η λεζάντα: B KRAK C BPEMETO (Σε βήμα με τον χρόνο) ή (Σε αρμονία με την εποχή).
Η βαφή αφαιρέθηκε τρεις μέρες αργότερα την 20η Ιουνίου 2011. Η κίνηση αυτή καλύφθηκε ευρέως από τα διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και αρχικά οι άγνωστοι καλλιτέχνες συγκρίθηκαν με τον Banksy και ονομάστηκαν “Banksy of Bulgaria”.
Η ιστορία κινηματογραφήθηκε στο σύντομο ντοκιμαντέρ In step with the time και περιλαμβάνει ανώνυμες συνεντεύξεις καλλιτεχνών της “Καταστροφικής Δημιουργίας” και διάφορους εκπροσώπους των φιλορωσικών οργανώσεων στη Βουλγαρία. Η ταινία κέρδισε το δεύτερο βραβείο, στο φεστιβάλ 2013 In out Festival στην Πολωνία.
Το μνημείο και πάλι χρησιμοποιήθηκε ως χώρος καλλιτεχνικής και κοινωνικής θέσης. Το επόμενο περιστατικό συνέβη στις 10 Φεβρουαρίου του 2012, όταν οι στρατιώτες του μνημείου βρέθηκαν με μάσκες των Anonymous, σε συνδυασμό με διαδηλώσεις για την κράτηση διαδηλωτών σε όλη την Ευρώπη κατά της ACTA (Συμφωνία Καταπολέμησης της Παραποίησης Εμπορίου).
Επίσης χρησιμοποιήθηκε ως λόγος διαμαρτυρίας για τη σύλληψη του συγκροτήματος Pussy Riot στις 17/8/2012.
Την 1η Φεβρουαρίου του 2013, κατά τη διάρκεια της εθνικής ημέρας για τη μνήμη των θυμάτων του Κομμουνισμού, κάποιες από τις μορφές ήταν ζωγραφισμένες σε λευκό, κόκκινο και πράσινο, τα χρώματα της Βουλγαρικής εθνικής σημαίας.
Το μνημείο συνέχισε να αποτελεί σημείο διαμαρτυρίας και τα επόμενα χρόνια, όπως για την “Απολογία για την Πράγα ‘68”.
Στις 21 Αυγούστου 2013, στην 45η επέτειο της εισβολής, άγνωστοι ακτιβιστές ζωγράφισαν το Μνημείο με έντονο ροζ. Το κείμενο στα Βουλγάρικα και τα Τσέχικα αναφέρει: "Η Βουλγαρία ζητά συγγνώμη".
Στις 23 Φεβρουαρίου του 2014, το άγαλμα ενός από τους στρατιώτες και η σημαία από πάνω του ήταν βαμμένα στα χρώματα της Ουκρανίας. Στο Μνημείο γράφτηκε, στα Ουκρανικά, η φράση "Δόξα στην Ουκρανία", αλλά και μια αναφορά στον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, ως "Kaputin" (από τη γερμανική λέξη kaput, που σημαίνει σπασμένος). Αυτό συνέβη ως στήριξη στην Ουκρανία για την επανάστασή της.
Μάρτιος και Απρίλιος 2014: Σειρά της Κριμαίας και της Πολωνίας.
Δεν πέρασε πολύς καιρός, και τον Μάρτιο του 2014, το Μνημείο υπέστη νέους βανδαλισμούς. Αυτήν τη φορά δυο αγάλματα βάφτηκαν στα χρώματα της Ουκρανίας και της Πολωνίας.
Στη μια πλευρά του μνημείου γράφτηκε "Κριμαία 2014", ενώ κάτω από τους δύο βαμμένους στρατιώτες γράφτηκε "Katyn 5.III '40", δηλαδή 5 Μαρτίου του 1940, η ημερομηνία της περίφημης σφαγής του Κατίν στην κατεχόμενη Πολωνία από τη Σοβιετική μυστική αστυνομία.
Πηγή πληροφοριών και φωτογραφιών:
https://3otiko.blogspot.gr/2017/02/blog-post.html
Υπάρχει κίνημα για την απομάκρυνση του μνημείου ή την κατεδάφισή του, αλλά και κίνημα που επιμένει να κρατηθεί το μνημείο στη θέση του.
Στο πάρκο έκαναν βόλτα οικογένειες με τα σκυλιά τους, μητέρες με καρότσια, νεαροί και νεαρές ήταν σκαρφαλωμένοι πάνω στα αγάλματα και άλλοι έπαιζαν ping-pong ή κάθονταν στα παγκάκια συζητώντας.
Το βράδυ όμως, διάβασα, ότι εδώ συγκεντρώνονται πιο εναλλακτικοί άνθρωποι και η ατμόσφαιρα του πάρκου γίνεται διαφορετική. Ωστόσο αυτά τα διάβασα, δεν τα είδα για να έχω μια πιο συγκεκριμένη εικόνα.
Μετά το πάρκο και το μνημείο συναντήσαμε τη γνωστή γέφυρα των Αετών (Orlov Most).
Aπό εδώ ουσιαστικά ξεκινάει το παλαιότερο πάρκο της Σόφιας. Eίναι επίσης μια από τις δύο συμβολικές εισόδους στην Παλιά Πόλη.
Η γέφυρα σχεδιάστηκε από τον Τσέχο μηχανικό Vaclav Prosek. Οι φιγούρες των Αετών που δημιουργήθηκαν στις τέσσερις άκρες αντικατοπτρίζουν τη λαχτάρα για Ελευθερία, γιατί στο σημείο αυτό για πρώτη φορά το 1888, έγιναν δεκτοί οι αιχμάλωτοι από το Diarbekir. Υπάρχουν όμορφα χάλκινα ανάγλυφα στο κάτω μέρος των στηλών. Κάτω από τη γέφυρα κυλάει ο “ποταμός” Perlovska. Η γέφυρα και η διασταύρωση βρίσκονται επίσης σε άμεση γειτνίαση με το Εθνικό Στάδιο Vasil Levski και τη λίμνη Arianna, η οποία τί πρωτότυπο!! Δεν είχε νερό!!!
Ουσιαστικά δηλαδή το σημείο αυτό αποτελεί έναν συγκοινωνιακό κόμβο, όπου συναντώνται η λεωφόρος Evlogi Georgiev η οποία ακολουθεί τον ποταμό Perlovska, o Tsarigradsko Shose, ο δρόμος Tsar Ivan Asen II και φυσικά η λεωφόρος Tsar Osvoboditel.
Περάσαμε την άδεια λίμνη Arianna και την καφετέρια που βρίσκεται ακριβώς εκεί
και μπήκαμε πλέον στο τεράστιο αυτό πάρκο της πόλης. Δεξιά στο βάθος είδαμε το Εθνικό Στάδιο Levski. Στο πρώτο πλάτωμα που συναντήσαμε γινόταν ένας μικρός χαμός από κόσμο. Όλοι οι Βούλγαροι με τα παιδιά τους, εκμεταλλευόμενοι την Κυριακάτικη αργία και τον υπέροχο καιρό είχαν γεμίσει αυτόν τον χώρο του πάρκου. Υπήρχαν φουσκωτά παιχνίδια, ηλεκτρικά αυτοκινητάκια και ποδήλατα για τα πιτσιρίκια, καθώς τραμπάλες, κούνιες και διάφορα άλλα παιδικά events.
Προχωρήσαμε γρήγορα, αφήνοντας πίσω μας τους κατοίκους της πρωτεύουσας να διασκεδάζουν μαζί με τα παιδιά τους και χωθήκαμε πιο βαθιά στο πάρκο.
Η κατασκευή και διαρρύθμιση του μεγαλύτερου και πιο γνωστού πάρκου της Σόφιας άρχισαν το 1884 και πήρε το όνομά του από τον Βούλγαρο Τσάρο Μπόρις Γ’. Το πάρκο χωρίζεται ιστορικά σε διάφορες περιόδους, ανάλογα με τους εκάστοτε κηπουρούς, αλλά και τις εργασίες που πραγματοποιήθηκαν για την επέκταση και τη βελτίωσή του.
Περίοδος Neff (1882-1906)
Το 1882 ο τότε δήμαρχος Ιβάν Χαντζιένεφ έφερε τον Ελβετό κηπουρό Ντάνιελ Νεφ από το Βουκουρέστι, με σκοπό να δημιουργήσει έναν κήπο για την πρωτεύουσα. Τα αρχικά σχέδια περιελάμβαναν έναν “παιδικό σταθμό”, όπου θα αναπτύσσονταν δέντρα, θάμνοι και λουλούδια, παρέχοντας υλικό για τους ήδη υπάρχοντες κήπους και δρόμους.
Ο Νεφ ανέπτυξε το πρώτο σχέδιο του κήπου την άνοιξη του 1882 χτίζοντας επιπλέον και ένα σπίτι για τον εαυτό του. Φυτεύτηκαν ακακίες, διαμορφώθηκαν παρτέρια, δημιουργήθηκε μια μικρή τεχνητή λίμνη και όλα αυτά περιφράχθηκαν με βελανιδιές και μοσχοκάρυδα. Το φυτώριο παρήγαγε φυτά που ανταποκρίνονταν στις ανάγκες της πόλης και διαμορφώθηκε ως κήπος το 1885 έχοντας έκταση 300.000 τ.μ.
Το Borisova Gradina αυξήθηκε τα επόμενα χρόνια και η μεγάλη λίμνη χτίστηκε το 1889. Tα επόμενα χρόνια φυτεύτηκαν και άλλα φυλλοβόλα δέντρα από τα γειτονικά δάση καθώς και κωνοφόρα από τη Ρίλα, όπως μαύρα πεύκα και έλατα.
Περίοδος Frei (1906-1934)
O Joseph Frei διορίστηκε διευθυντής όλων των κήπων της Σόφιας το 1906. Αναδιοργάνωσε τον Borisova Gradina σύμφωνα με δικό του σχέδιο, καθώς είχε πάθος για τα λουλούδια. Δημιούργησε το Rosarium με τριαντάφυλλα καθώς και πολυάριθμους άλλους κήπους και θερμοκήπια. Ο κήπος πλέον εκτείνεται ακόμα νοτιότερα από το δάσος της βελανιδιάς, στη λεωφόρο Dragan Tsankov. Την εποχή εκείνη κατασκευάστηκε και η κρήνη του λαού που αργότερα ονομάστηκε κρήνη Freestone.
Περίοδος Duhtev (1934-1944)
Ο Βούλγαρος αυτός κηπουρός έγινε διευθυντής κήπων και πάρκων το 1934. Tο παλιό Rosarium επεκτάθηκε καλύπτοντας πλέον 7.000 τ.μ με περισσότερα από 1.400 νέα καλλιεργούμενα είδη τριαντάφυλλου. Η Ιαπωνική γωνία δημιουργήθηκε το 1940 με φυτά που στάλθηκαν από τον Ιάπωνα πληρεξούσιο Υπουργό και χρησιμοποιήθηκαν για να οργανώσουν αυτό το τμήμα του κήπου. Τα φυτά αντιπροσώπευαν την εθνική χλωρίδα της Ιαπωνίας και ήταν ένα δώρο και ένα σημάδι φιλίας μεταξύ των δύο λαών.
Γύρω στο 1942 ο κήπος περιορίστηκε για να κτιστούν το θερινό κολυμβητήριο, το Πανεπιστημιακό Παρατηρητήριο, γήπεδα ποδοσφαίρου, ποδηλατοδρόμια και άλλα. Τελευταία ανακαίνιση έγινε το 1986 και ανακηρύχθηκε μνημείο τέχνης το ίδιο έτος.
Ήταν μια καταπληκτική βόλτα σε έναν χώρο που πολλά σημεία του θύμιζαν κανονικό δάσος και λιγότερο πάρκο. Προχωρώντας όλο και πιο βαθιά αντικρίσαμε από μακριά έναν οβελίσκο και κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί.
Είναι το μνημείο Bratska Mogila (Τhe Mound of Brotherhood). Xτίστηκε το 1956, έχει 42 μέτρα ύψος και τιμά τους νεκρούς αντάρτες, οι οποίοι πολέμησαν ενάντια στον φασισμό κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ακολουθήσαμε και άλλα μονοπάτια στην τύχη και βρεθήκαμε έξω από το Πανεπιστημιακό Παρατηρητήριο (Sofia University Astronomical Observatory).
Είχαμε δει και διασχίσει μέχρι τώρα ένα πολύ μεγάλο μέρος του πάρκου και σκεφτήκαμε να επιστρέψουμε πηγαίνοντας προς το Εθνικό Στάδιο Levski.
Στη διαδρομή μας η πυκνή βλάστηση συνέχισε να μας προσφέρει πολύ όμορφες εικόνες. Συναντήσαμε καφέ με τραπεζάκια κάτω από τα δέντρα, όργανα γυμναστικής μέσα στη φύση, γήπεδα τένις και τραπέζια ping-pong, περάσαμε έξω από το στάδιο CSKA
και καταλήξαμε στο πίσω μέρος του Σταδίου που ακουμπά στην άκρη του πάρκου.
Το στάδιο φιλοξενεί όλα τα παιχνίδια ποδοσφαίρου της Εθνικής ομάδας της Βουλγαρίας, διαθέτει περίπου 43.000 θέσεις θεατών, 2.500 θέσεις parking, θέσεις VIP και 4.000 σκεπαστές θέσεις. Μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής έχουν πραγματοποιήσει συναυλίες σε αυτό το στάδιο.
Περπατήσαμε παράλληλα με το πέταλο του γηπέδου και φτάσαμε στην κύρια είσοδο, η οποία βρίσκεται στη λεωφόρο Evlogi i Hristo Georgiev.
Ήμασταν πλέον πολύ κοντά στη συνοικία Sredets, όπου βρίσκονται μερικά από τα καλύτερα ταβερνάκια, εστιατόρια και μπαράκια της πόλης. Στην πλατεία της συνοικίας δεσπόζει η εκκλησία Sveti Sedmochislenitsi και στην οδό Tsar Shishman συναντάς μικρά αλλά πολύ χαριτωμένα εμπορικά μαγαζάκια, όμορφα βιβλιοπωλεία, μανάβικα και άλλα. Έτσι αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε και αυτήν τη γειτονιά της πόλης και ίσως βρίσκοντας ένα ωραίο καφέ να κάναμε μια στάση για ξεκούραση.
Διασχίσαμε λοιπόν τη λεωφόρο Evlogi i Hristo Georgiev και μέσω της ul. General Yosif V. Gourko, συναντήσαμε την κάθετη ul. Tsar Shishman, στην οποία στρίψαμε αριστερά, με κατεύθυνση προς την κεντρική πλατεία. Aυτός ο δρόμος μου άρεσε πάρα πολύ. Πράγματι είχε κάτι το διαφορετικό, το γραφικό, το εναλλακτικό στα καταστήματα που συναντήσαμε. Αλλά και τα διάφορα γύρω δρομάκια επίσης μου άρεσαν. Ήταν ήσυχα, χωρίς πολύ κίνηση και φασαρία, με παλιά κτίρια και μια αύρα παλιομοδίτικη, λίγο ξεχασμένη πίσω στον χρόνο.
Στην εκκλησία Sveti Sedmochislenitsi εκείνην την ώρα γινόταν μια κηδεία, οπότε προσπεράσαμε γρήγορα την είσοδο και βγήκαμε στην οδό Graf Ignatiev, στην οποία επίσης συναντάς κάποια όμορφα κτίρια στα χρώματα της ώχρας, του σκούρου πορτοκαλί και του σομόν, ενώ το τραμ διατρέχει πολύ πυκνά αυτόν τον δρόμο.
Κατά μήκος του δρόμου, στην άκρη της πλατείας λειτουργούν υπαίθριοι πάγκοι με διάφορα αταίριαστα μεταξύ τους προϊόντα, από φρούτα και λαχανικά, ξηρούς καρπούς και ελιές, μέχρι ρούχα και δαντέλες.
Η Graf Ignatiev διασταυρώνεται με τη λεωφόρο Vasil Levski την οποία ακολουθήσαμε κάνοντας έναν μεγάλο κύκλο, μέχρι την οδό Ivan Vazov στο νούμερο 11-13, ψάχνοντας ένα ιδιαίτερο graffiti, για το οποίο είχα διαβάσει και ήθελα πολύ να βρω. Πράγματι στον αριθμό 11 υπάρχει ένα κατάστημα του οποίου όλοι οι τοίχοι είναι ζωγραφισμένοι. Σαν συλλέκτρια εικόνων graffiti δεν ήταν δυνατόν από τη στιγμή που είχα την πληροφορία να μην ψάξω να τις βρω. Και ιδού:
Άλλος ένας δρόμος που με γοήτευσε σε αυτήν τη γειτονιά ήταν η ul. 6-ti Septemvri με τα πανύψηλα δέντρα και ένα γωνιακό τεράστιο κτίριο με χοντρές μαρμάρινες σε Αρχαιοελληνικό στυλ κολώνες.
Τελικά παρασυρθήκαμε απορροφημένοι από τις συνεχείς εναλλαγές των εικόνων και δε σταματήσαμε πουθενά για καφέ, αλλά συνεχίζοντας τη βόλτα μας επί της οδού Ivan Vazov καταλήξαμε στο πάρκο City Garden, μπροστά από το θέατρο.
Το πάρκο έσφυζε από ζωή. Η καλή και ζεστή μέρα βοηθούσε ώστε οι κάτοικοι να ξεχυθούν στα πάρκα και στις πλατείες, να βγάλουν βόλτα τα σκυλιά τους, να παίξουν με τα παιδιά τους, να πιουν καφέ ή να γευματίσουν σε κάποιο εστιατόριο.
Εμείς αφού δεν καθίσαμε πουθενά μέχρι τώρα για καφέ, σκεφτήκαμε να επιστρέψουμε για λίγο στο δωμάτιο και να βγούμε μια και καλή για φαγητό αργότερα. Η αλήθεια είναι ότι το πρωινό που φάγαμε μας κρατούσε ακόμη και δεν είχαμε πεινάσει καθόλου.
Διασχίσαμε το πάρκο και πήραμε την οδό Saborna. Αυτός ο δρόμος φιλοξενεί τα πιο ακριβά καταστήματα της πόλης. Διάσημες μάρκες ρούχων, ρολογιών και κοσμημάτων, με τις καλόγουστες βιτρίνες τους, συναγωνίζονται για το ποια θα κεντρίσει περισσότερο το ενδιαφέρον των υποψήφιων πελατών. Α !! και μιας και αναφέρθηκα στα καταστήματα, σήμερα Κυριακή, τα περισσότερα ήταν ανοιχτά, ιδίως οι μεγάλες αλυσίδες, ενώ μόνο κάποια μικρότερα μαγαζιά, στη Vitosha κυρίως ήταν κλειστά.
Συνεχίσαμε με χαλαρό περπάτημα στη Vitosha, στην οποία φυσικά πλήθος κόσμου απολάμβανε τη βόλτα του, τον καφέ του και το φαγητό του.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, αφού είχαμε κάνει μια πολύ μεγάλη διαδρομή μέχρι τώρα, συμπληρώνοντας αισίως τα 10 χιλιόμετρα, οπότε κρίναμε ότι το διάλειμμα ήταν απαραίτητο. Είναι από τις σπάνιες φορές που επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση. Σχεδόν σε όλα μας τα ταξίδια, ξεκινάμε το πρωί και η επιστροφή γίνεται αργά το βράδυ. Σε αυτό το ταξίδι όμως νιώσαμε ότι έχουμε χρόνο να τα προλάβουμε χωρίς να τρέχουμε ασταμάτητα όλη μέρα. Εξάλλου θα κάναμε περίπου την ίδια διαδρομή και την επόμενη μέρα μαζί με τον γιο μας, ο οποίος θα ερχόταν το βράδυ από Σκωτία. Εσκεμμένα λοιπόν είχαμε αφήσει κάποια βασικά αξιοθέατα έξω από το πρόγραμμα αυτών των δύο πρώτων ημερών, ώστε να υπάρχουν νέα στοιχεία που να εμπλουτίζουν τις ίδιες διαδρομές και να κεντρίζουν το ενδιαφέρον όλων μας.
Βγήκαμε πάλι κατά τις 20:00 και θέλαμε να βρούμε ένα παραδοσιακό εστιατόριο, με ένα όνομα που δεν μπορώ καν να φανταστώ πως το διαβάζουν: Hadjidraganovite Izbi. Όνομα γλωσσοδέτη. Μόνο να το γράψω μπορώ. Είχα διαβάσει ότι αυτό το εστιατόριο έχει πολύ καλό όνομα και για το φαγητό του αλλά και για τo ζωντανό πρόγραμμα με Βουλγάρικη παραδοσιακή μουσική και ότι το προτιμούν όχι μόνο οι τουρίστες αλλά και οι ντόπιοι. Βρίσκεται στην οδό Hristo Belchev, μια παράλληλη της Vitosha.
Φτάσαμε στο μαγαζί και στην είσοδο μας υποδέχτηκε μια κοπέλα η οποία μας ρώτησε αν είχαμε κάνει κράτηση, μιλώντας μας Αγγλικά. Της απαντήσαμε όχι, αλλά δεν είχαμε πρόβλημα να περιμένουμε λίγη ώρα, ώστε να αδειάσει κάποιο τραπέζι και να βολευτούμε, στα Αγγλικά επίσης. Στη συνέχεια άρχισε να μας μιλάει άπταιστα Ελληνικά (προφανώς ακούγοντας τα μεταξύ μας σχόλια) και να μας εξηγεί ότι δυστυχώς για σήμερα, δεν υπήρχε περίπτωση να υπάρξει ούτε καρέκλα ελεύθερη για το υπόλοιπο της βραδιάς και αν θέλαμε να κάναμε κράτηση για κάποιο άλλο βράδυ. Έτσι αποχωρήσαμε.
Επόμενη επιλογή ήταν ένα εστιατόριο στη Vitosha με επίσης πολύ καλά σχόλια και επίσης δύσκολο όνομα: Shtastliveca. Eδώ δεν είχαμε κανένα θέμα με τραπέζι, μπήκαμε και καθίσαμε αμέσως.
https://www.tripadvisor.com.gr/Rest...Shtastliveca_Vitoshka-Sofia_Sofia_Region.html
https://foursquare.com/v/щастливеца-софия-витошка-shtastliveca-sofia-vitoshka/53bab843498e7e355fb533f8
Το εστιατόριο αυτό είναι ένας πολύ ωραίος και ζεστός χώρος, με εντυπωσιακή διακόσμηση, vintage έπιπλα, υφασμάτινες κουρτίνες και λουλουδάτα τραπεζομάντηλα, πολυελαίους, τοίχους βαμμένους με ιδιαίτερη τεχνοτροπία σε ζεστά χρώματα, ταπετσαρίες και έναν κατάλογο με μεγάλη ποικιλία φαγητών.
Μέχρις εδώ όλα τέλεια….. αλλά…... υπήρχε ένα αλλά για μένα και αφορά καθαρά και μόνο ένα δικό μου θέμα. Όλα τα φαγητά που μου άρεσαν και θα μπορούσα να επιλέξω περιείχαν στη συνταγή τους σκόρδο. Το σκόρδο είναι κάτι που απεχθάνομαι και αδυνατώ ακόμη και να το μυρίσω, οπότε κάπου εδώ τα πράγματα άρχισαν να γίνονται δύσκολα για μένα και ενώ λιγουρευόμουν ένα σωρό πιάτα, δεν μπορούσα να επιλέξω τίποτα. Οπότε κατέληξα να παραγγείλω μια vegetarian Pizza, η οποία μου άρεσε πάρα πολύ τελικά.
Ο σύζυγος φυσικά έκανε πάρτι με το φαγητό, καθώς επέλεξε ένα ωραιότατο πιάτο με ζουμερό μπιφτέκι και λαχανικά. Οι τιμές ήταν επίσης ένα μικρό σοκ για έναν τέτοιο υπέροχο χώρο με άψογο σέρβις και εξυπηρέτηση. Πάμφθηνα !! Φύγαμε ευχαριστημένοι από αυτό το εστιατόριο, παίρνοντας μαζί μας μια επιπλέον πίτσα για τον γιο μας, τον οποίον αναμέναμε σήμερα από Γλασκώβη, γύρω στα μεσάνυχτα.
Μιλήσαμε μαζί του και μας ενημέρωσε ότι η πτήση του με τη Ryan θα είχε καθυστέρηση, οπότε η νέα ώρα άφιξης στη Σόφια, θα ήταν γύρω στη 1:30 μετά τα μεσάνυχτα. Τελικά στο ξενοδοχείο έφτασε με ταξί από το αεροδρόμιο, κοντά στις 2, οπότε η νύχτα στη συνέχεια ήταν μακριά και αργήσαμε πολύ να κοιμηθούμε. Μας πήρε ο ύπνος κοντά στο ξημέρωμα.
Last edited:
Σόφια πήγαμε αρχές Οκτωβρίου και μάλιστα μείναμε και στο ίδιο ξενοδοχείο 
Ωραίο ξενοδοχείο και όντως εξυπηρετικότατο προσωπικό αλλά αυτή η βρώμα στη τουαλέτα δεν παλευόταν!!
