dimosf
Member
- Μηνύματα
- 2.302
- Likes
- 5.885
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΝΟΡΒΗΓΙΑ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Ημέρα 2η)
- Κεφάλαιο 3ο (Ημέρα 3η)
- Κεφάλαιο 4ο (Ημέρα 3η-συνέχεια)][B]ROTHENBURG OB DER TAUBER[/B
- Κεφάλαιο 5ο (Ημέρα 4η)][B]REGENSBURG[/B
- Κεφάλαιο 6ο (Ημέρα 5η & 6η)
- Κεφάλαιο 7ο (Ημέρα 7η)][B]ΒΕΡΟΛΙΝΟ[/B
- Κεφάλαιο 8ο (Ημέρα 8η)][B]ΒΕΡΟΛΙΝΟ - POTSDAM[/B
- Κεφάλαιο 9ο (Ημέρα 9η)][B]LEIPZIG[/B
- Κεφάλαιο 10ο (Ημέρα 10η)][B]ΛΙΜΝΕΣ, ΠΟΤΑΜΙΑ ΚΑΙ ΚΑΝΑΛΙΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ[/B
Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη σε διαδρομές και επισκέψεις στις εξοχές και τα δάση, σε χωριά και πόλεις της Φραγκονίας, στα ΒΔ της Νυρεμβέργης. Πάνω απ’όλα όμως ήταν μια γερή βουτιά στο «Μεσαίωνα».
Ξεκινήσαμε προς τα βόρεια παίρνοντας τον αυτοκινητόδρομο για Wurzburg. Πρώτη μας στάση η πόλη Bamberg γύρω στα 60 χμ βόρεια της Νυρεμβέργης. http://en.wikipedia.org/wiki/Bamberg Αφήσαμε τα αυτοκίνητα στις παρυφές της παλιάς πόλης και με τα πόδια προχωρήσαμε προς αυτήν. Έβρεχε και δεν σταμάτησε να βρέχει όλη την ώρα που ήμασταν εκεί. Την πόλη χωρίζει ο ποταμός Regnitz που πάει παράλληλα με το κύριο κανάλι του Δούναβη. Έχει ανακηρυχθεί Τόπος Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO κυρίως για τη δομή και την οργάνωσή της σαν πόλη που τη διατηρεί μέχρι τις μέρες μας με ελάχιστες παρεμβάσεις. Θεωρείται από τις ομορφότερες και ρομαντικότερες της Γερμανίας. Η παλιά πόλη έχει κτίρια όλων των εποχών και ρυθμών μιας και βγήκε σχεδόν ανέπαφη από τη λαίλαπα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Κτίρια Μεσαιωνικά, Αναγεννησιακά αλλά και νεώτερα δίνουν στο πεζοδρομημένο κέντρο μια άλλη εικόνα. Αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι λίγοι σχετικά τουρίστες κυκλοφορούν στα στενά καλντερίμια της, την κάνουν πολύ γραφική. Τα Μεσαιωνικού χαρακτήρα κτίρια με τις χαρακτηριστικές ξυλοδεσιές και τα αναγεννησιακού με τις πανέμορφες τοιχογραφίες είναι κάτι το ξεχωριστό.
Πουθενά αυτές οι εικόνες δεν είναι τόσο χαρακτηριστικές όσο σε ένα και μόνο κτίριο. Το παλιό Δημαρχείο. Είναι κτισμένο πάνω σε μια γέφυρα. Έχει πολύ ενδιαφέρον ο θρύλος για την κατασκευή του.
Πριν αναφερθούμε σ’αυτόν πρέπει να πούμε ότι η πόλη ήταν και είναι το θρησκευτικό κέντρο των Καθολικών στη Γερμανία. Ο Καθολικός Επίσκοπος ήταν πολύ ισχυρός (Πρίγκηπας-Επίσκοπος) και συνεχίζει να έχει σημαντικό ρόλο στα της περιοχής.
Σύμφωνα λοιπόν με το θρύλο ο πανίσχυρος Επίσκοπος-Άρχοντας και κατ’επέκταση «ιδιοκτήτης» της πόλης αρνήθηκε να παραχωρήσει στους κατοίκους της γη για να φτιάξουν το Δημαρχείο τους. Αυτοί λοιπόν δήλωσαν ότι θα το φτιάξουν στο ποτάμι. Δημιούργησαν ένα τεχνητό νησί που το ένωσαν με τις δύο όχθες με δύο γέφυρες και πάνω του το έχτισαν. Το κτίριο είναι Γοτθικό του 14ου αιώνα αλλά ανακαινίστηκε τον 18ο παίρνοντας τη σημερινή του μορφή με υπέροχες τοιχογραφίες σε όλη την εξωτερική του επιφάνεια, έχει ένα μπαρόκ πύργο στη βάση του οποίου υπάρχει η αμαξιτή δίοδος της γέφυρας και ένα κομμάτι του 17ου αιώνα, το οποίο κυριολεκτικά «κρέμεται» πάνω από τα αφρισμένα νερά του ποταμού. Το σύνολο μοιάζει κάπως με αγκυροβολημένο καράβι. Βόρεια του Δημαρχείου στις όχθες του ποταμού βρίσκεται μια από τις πιο όμορφες γειτονιές της πόλης. Η «Μικρή Βενετία».
Παλιά ήταν η συνοικίες των ψαράδων και τα σφαγεία. Περιοχή πολύ υποβαθμισμένη δηλαδή. Σήμερα τα κτίρια αυτά είναι είτε κατοικίες, είτε πολύ όμορφα εστιατόρια και καφέ, πνιγμένα κυριολεκτικά στα λουλούδια.
Όπως στη Νυρεμβέργη αλλά και σε άλλες Βαυαρικές πόλεις, παντού μικρά μαγαζιά που πουλάνε αναμνηστικά και κυρίως Χριστουγεννιάτικα στολίδια όλο το χρόνο. Όχι όμως τα στολίδια από πλαστικό αλλά από άλλα πιο «φυσικά» υλικά. Πορσελάνη, ξύλο, τσίγκος, ύφασμα, φτιαγμένα και στολισμένα στο χέρι και γι αυτό αρκετά ακριβά. Αλλά πάνω απ’όλα πανέμορφα. Και φυσικά παντού καφέ και εστιατόρια που όμως λόγω της βροχής τα τραπεζάκια τους που ήταν έξω ήταν άδεια. Περπατήσαμε λίγο στα σοκάκια της ανεβαίνοντας προς την κορυφή του λόφου και την υπέροχη Ντόμπλατς στην πάνω Πόλη. Στην επικλινή πλατεία δεσπόζει ο Γοτθικός Καθεδρικός του 13ου αιώνα (Dom) με σημαντικότερο στοιχείο τον «Ιππότη της Bamberg» που δεν έχει ταυτισθεί με κάποιο Βασιλιά, παρ’όλο που έχουν προταθεί διάφορα πρόσωπα.
Δίπλα του το μεσαιωνικό παλάτι-κάστρο του Αυτοκράτορα. Ακριβώς απέναντι είναι το μεγαλοπρεπές μπαρόκ Νέο Ανάκτορο του Επισκόπου. Περνώντας την κεντρική του πύλη βρεθήκαμε στην αυλή-κήπο τη γεμάτη ανθισμένες τριανταφυλλιές με πολύ ωραία χρώματα, αγάλματα με μορφές της Ελληνικής μυθολογίας και υπέροχη θέα προς την πόλη από τη μια και το μοναστήρι του Αγ.Μιχαήλ (σήμερα γηροκομείο) από την άλλη. Βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, τραβήξαμε βίντεο αλλά κυρίως θαυμάσαμε γύρω μας και αρχίσαμε την κατάβαση. Μόλις είχε σταματήσει και η βροχή αλλά δεν είχαμε καιρό για να προλάβουμε να δούμε ότι είχαμε προγραμματίσει. Φτάσαμε στα αυτοκίνητα περίπου 20 λεπτά μετά που είχε λήξει ο χρόνος στάθμευσης αλλά ευτυχώς δε βρήκαμε κλήση. Τυχεροί ήμασταν!
Αφήσαμε αυτή την τόσο όμορφη πόλη με άλλη μια υπόσχεση για επιστροφή κάποτε.
Από εδώ και πέρα κινηθήκαμε σε επαρχιακούς δρόμους. Εξοχές, ένα απέραντο δάσος (Steigerwald), χαρακτηρισμένο σαν Φυσικό Πάρκο και που εμείς κινηθήκαμε μέσα σ’αυτό για λίγο μόνο και όμορφα γραφικά χωριά, μικρά και μεγάλα.
Επόμενη στάση το Μοναστήρι του Ebrach. Το Μοναστήρι πια δε λειτουργεί αλλά έχει μετατραπεί σε φυλακή(!!!!). Μόνο ο Ναός ήταν ανοικτός στον πρόναο από όπου μέσα από την καγκελόπορτα που ήταν κλειστή μπορούσε κανείς να δει τον πλούσιο μπαρόκ διάκοσμο. Συνεχίσαμε και μπήκαμε στο Uffenheim, μια μικρή πόλη, γενέτειρα του φίλου μας, ψωνίσαμε για μεσημεριανό πικνίκ και ξαναμπήκαμε στο δάσος. Στην άκρη του δρόμου ένα τραπέζι με παγκάκια και αυτά που είχαμε ψωνίσει έγιναν το ωραιότερο γεύμα στο ωραιότερο εστιατόριο που θα μπορούσε να γίνει. Απομεσήμερο πια φύγαμε για το Rothenburg ob der Tauber, το άλλο μεσαιωνικό διαμάντι της περιοχής.
(φωτό: χωριά στη Φρανκονία)
(συνεχίζεται)
Ξεκινήσαμε προς τα βόρεια παίρνοντας τον αυτοκινητόδρομο για Wurzburg. Πρώτη μας στάση η πόλη Bamberg γύρω στα 60 χμ βόρεια της Νυρεμβέργης. http://en.wikipedia.org/wiki/Bamberg Αφήσαμε τα αυτοκίνητα στις παρυφές της παλιάς πόλης και με τα πόδια προχωρήσαμε προς αυτήν. Έβρεχε και δεν σταμάτησε να βρέχει όλη την ώρα που ήμασταν εκεί. Την πόλη χωρίζει ο ποταμός Regnitz που πάει παράλληλα με το κύριο κανάλι του Δούναβη. Έχει ανακηρυχθεί Τόπος Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO κυρίως για τη δομή και την οργάνωσή της σαν πόλη που τη διατηρεί μέχρι τις μέρες μας με ελάχιστες παρεμβάσεις. Θεωρείται από τις ομορφότερες και ρομαντικότερες της Γερμανίας. Η παλιά πόλη έχει κτίρια όλων των εποχών και ρυθμών μιας και βγήκε σχεδόν ανέπαφη από τη λαίλαπα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Κτίρια Μεσαιωνικά, Αναγεννησιακά αλλά και νεώτερα δίνουν στο πεζοδρομημένο κέντρο μια άλλη εικόνα. Αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι λίγοι σχετικά τουρίστες κυκλοφορούν στα στενά καλντερίμια της, την κάνουν πολύ γραφική. Τα Μεσαιωνικού χαρακτήρα κτίρια με τις χαρακτηριστικές ξυλοδεσιές και τα αναγεννησιακού με τις πανέμορφες τοιχογραφίες είναι κάτι το ξεχωριστό.
Πουθενά αυτές οι εικόνες δεν είναι τόσο χαρακτηριστικές όσο σε ένα και μόνο κτίριο. Το παλιό Δημαρχείο. Είναι κτισμένο πάνω σε μια γέφυρα. Έχει πολύ ενδιαφέρον ο θρύλος για την κατασκευή του.
Πριν αναφερθούμε σ’αυτόν πρέπει να πούμε ότι η πόλη ήταν και είναι το θρησκευτικό κέντρο των Καθολικών στη Γερμανία. Ο Καθολικός Επίσκοπος ήταν πολύ ισχυρός (Πρίγκηπας-Επίσκοπος) και συνεχίζει να έχει σημαντικό ρόλο στα της περιοχής.
Σύμφωνα λοιπόν με το θρύλο ο πανίσχυρος Επίσκοπος-Άρχοντας και κατ’επέκταση «ιδιοκτήτης» της πόλης αρνήθηκε να παραχωρήσει στους κατοίκους της γη για να φτιάξουν το Δημαρχείο τους. Αυτοί λοιπόν δήλωσαν ότι θα το φτιάξουν στο ποτάμι. Δημιούργησαν ένα τεχνητό νησί που το ένωσαν με τις δύο όχθες με δύο γέφυρες και πάνω του το έχτισαν. Το κτίριο είναι Γοτθικό του 14ου αιώνα αλλά ανακαινίστηκε τον 18ο παίρνοντας τη σημερινή του μορφή με υπέροχες τοιχογραφίες σε όλη την εξωτερική του επιφάνεια, έχει ένα μπαρόκ πύργο στη βάση του οποίου υπάρχει η αμαξιτή δίοδος της γέφυρας και ένα κομμάτι του 17ου αιώνα, το οποίο κυριολεκτικά «κρέμεται» πάνω από τα αφρισμένα νερά του ποταμού. Το σύνολο μοιάζει κάπως με αγκυροβολημένο καράβι. Βόρεια του Δημαρχείου στις όχθες του ποταμού βρίσκεται μια από τις πιο όμορφες γειτονιές της πόλης. Η «Μικρή Βενετία».
Παλιά ήταν η συνοικίες των ψαράδων και τα σφαγεία. Περιοχή πολύ υποβαθμισμένη δηλαδή. Σήμερα τα κτίρια αυτά είναι είτε κατοικίες, είτε πολύ όμορφα εστιατόρια και καφέ, πνιγμένα κυριολεκτικά στα λουλούδια.
Όπως στη Νυρεμβέργη αλλά και σε άλλες Βαυαρικές πόλεις, παντού μικρά μαγαζιά που πουλάνε αναμνηστικά και κυρίως Χριστουγεννιάτικα στολίδια όλο το χρόνο. Όχι όμως τα στολίδια από πλαστικό αλλά από άλλα πιο «φυσικά» υλικά. Πορσελάνη, ξύλο, τσίγκος, ύφασμα, φτιαγμένα και στολισμένα στο χέρι και γι αυτό αρκετά ακριβά. Αλλά πάνω απ’όλα πανέμορφα. Και φυσικά παντού καφέ και εστιατόρια που όμως λόγω της βροχής τα τραπεζάκια τους που ήταν έξω ήταν άδεια. Περπατήσαμε λίγο στα σοκάκια της ανεβαίνοντας προς την κορυφή του λόφου και την υπέροχη Ντόμπλατς στην πάνω Πόλη. Στην επικλινή πλατεία δεσπόζει ο Γοτθικός Καθεδρικός του 13ου αιώνα (Dom) με σημαντικότερο στοιχείο τον «Ιππότη της Bamberg» που δεν έχει ταυτισθεί με κάποιο Βασιλιά, παρ’όλο που έχουν προταθεί διάφορα πρόσωπα.
Δίπλα του το μεσαιωνικό παλάτι-κάστρο του Αυτοκράτορα. Ακριβώς απέναντι είναι το μεγαλοπρεπές μπαρόκ Νέο Ανάκτορο του Επισκόπου. Περνώντας την κεντρική του πύλη βρεθήκαμε στην αυλή-κήπο τη γεμάτη ανθισμένες τριανταφυλλιές με πολύ ωραία χρώματα, αγάλματα με μορφές της Ελληνικής μυθολογίας και υπέροχη θέα προς την πόλη από τη μια και το μοναστήρι του Αγ.Μιχαήλ (σήμερα γηροκομείο) από την άλλη. Βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, τραβήξαμε βίντεο αλλά κυρίως θαυμάσαμε γύρω μας και αρχίσαμε την κατάβαση. Μόλις είχε σταματήσει και η βροχή αλλά δεν είχαμε καιρό για να προλάβουμε να δούμε ότι είχαμε προγραμματίσει. Φτάσαμε στα αυτοκίνητα περίπου 20 λεπτά μετά που είχε λήξει ο χρόνος στάθμευσης αλλά ευτυχώς δε βρήκαμε κλήση. Τυχεροί ήμασταν!
Αφήσαμε αυτή την τόσο όμορφη πόλη με άλλη μια υπόσχεση για επιστροφή κάποτε.
Από εδώ και πέρα κινηθήκαμε σε επαρχιακούς δρόμους. Εξοχές, ένα απέραντο δάσος (Steigerwald), χαρακτηρισμένο σαν Φυσικό Πάρκο και που εμείς κινηθήκαμε μέσα σ’αυτό για λίγο μόνο και όμορφα γραφικά χωριά, μικρά και μεγάλα.
Επόμενη στάση το Μοναστήρι του Ebrach. Το Μοναστήρι πια δε λειτουργεί αλλά έχει μετατραπεί σε φυλακή(!!!!). Μόνο ο Ναός ήταν ανοικτός στον πρόναο από όπου μέσα από την καγκελόπορτα που ήταν κλειστή μπορούσε κανείς να δει τον πλούσιο μπαρόκ διάκοσμο. Συνεχίσαμε και μπήκαμε στο Uffenheim, μια μικρή πόλη, γενέτειρα του φίλου μας, ψωνίσαμε για μεσημεριανό πικνίκ και ξαναμπήκαμε στο δάσος. Στην άκρη του δρόμου ένα τραπέζι με παγκάκια και αυτά που είχαμε ψωνίσει έγιναν το ωραιότερο γεύμα στο ωραιότερο εστιατόριο που θα μπορούσε να γίνει. Απομεσήμερο πια φύγαμε για το Rothenburg ob der Tauber, το άλλο μεσαιωνικό διαμάντι της περιοχής.
(φωτό: χωριά στη Φρανκονία)
(συνεχίζεται)
Attachments
-
23,5 KB Προβολές: 146
Last edited by a moderator: