mfish
Member
- Μηνύματα
- 1.378
- Likes
- 1.290
- Ταξίδι-Όνειρο
- ολη η γη
Το ταξίδι μας ξεκίνησε στις δεκα το βράδυ απο την Κωνσταντινούπολη...με τις πρώτες αχτινες του ηλίου άρχισε να διαταράζεται ο τέλειος ύπνος μου. Τέλειος γιατι ο δρόμος απο Κωνσταντινούπολη για καππαδοκια ειναι ο καλύτερος για να κοιμηθείς, 6 ωρες σε εθνική οδό και άλλες 3 σε ενα ερημικό τοπίο χωρίς βουνά και στροφές. Ανοιξα τα ματάκια μου και είμασταν σε ενα δρόμο εκει στις ερημιές, προχωραγαμε, προχωράγαμε, με είχε φάει η αγωνία. Καλά πάμε έλεγα στον Μ, δε βλέπω κανένα βράχο προκλητικού σχήματος, τπτ, μόνο ευθεία...Συνεχίσαμε άλλη μια ώρα σε αυτη την ευθεία και είχα αρχίσει να απελπίζομαι, να λεω δεν υπάρχει αυτο το μέρος τελικά, κανα κατσάβραχο φωτογραφίζουν σε κανα κτημα και θα περάσουμε 4 μέρες στις ερημιές. Και εκεί που ζάλιζα τον καημένο τον Μ, κάνει μια στροφή ο δρόμος και αποκαλύφθηκαν όλα....Μια κοιλάδα γεμάτη βραχώδεις σχηματισμού λουσμένη με το φως της ανατολής, ενα παραμυθένιο τοπίο...ειχα χάσει τα λόγια μου!
Το λεωφορείο σταματούσε στο χωριό Goreme, ενα μικρό χωριό οπου σπίτια μπλέκονται με τα βράχια, τοσο παραμυθένιο που νομίζεις θα κόψεις κομματάκι και θα είναι απο ζαχαρωτα...Το δωμάτιο μας ηταν 5 λεπτα μακριά και ηταν το καλύτερο δωμάτιο που έχω μείνει ποτε σε ταξίδι.
Ηταν ενα δωμάτιο σα μενιρ...Μέσα στο βράχο κρυβόταν ενα πολυ όμορφο δωματιο με μεταλλικό κρεβάτι και ντιβάνια εφτιαχναν ενα σαλονάκι πιο δίπλα. Και επειδή το ξενοδοχείο ηταν στην άκρη της πόλης απο το παράθυρο είχες θέα μόνο τοπίο...Και τι τοπίο, δεν έβλεπα την ώρα να το γυρίσω....
Πρωτη κινηση μας να νοικιάσουμε ποδήλατα....Απο χωριό εγώ επέμενα να πάρουμε mountain , ελεγα του Μ θα είμαστε στα χώματα, βράχια κ.τλ . Ο Μ ή δεν εχουν χώμα στη Λεμεσό η κατα πάσα πιθανότητα του γυάλισαν κατι ωραιότατα ποδηλατάκια ιδανικά για πόλη τα οποία ηταν και πολυ βαριά. Αρχίσαμε μια αντιπαράθεση και τελικα είπα να του κάνω το χατήρι...Απόφαση που τη πλήρωσα με τον ιδρώτα μου και παραλιγο μια λιποθυμία μετα!
Για 8 ωρες δεν αφήσαμε μονοπάτι για μονοπάτι ποδηλατώντας απο βράχια μέχρι άμμο, ανεβήκαμε σε κάθε λόφο , εκκλησία , φτάσαμε σε 2 γειτονικά χωριά
τα βράχια της καππαδοκίας λόγω του οτι το έδαφος ήταν μαλακό για σκάψιμο, αλλα οι επιφάνεις που έρχονταν σε επαφή με το περιβάλλον σταδιακά γίνονταν σκληρές, χρησιμοποιήθηκαν στο παρελθόν ως κατοικίες. Συχνά τα λαξευμένα δωμάτια ή σκαλοπάτια είναι πολύ καλά διατηρημένα
Ολο το τοπίο είναι ένα αξιοθέατο αλλα κάποια που θυμάμαι ιδιαίτερα:
Το χωριό cavusin και το εγκατελειμένο μοναστήρι.Εκεί υπάρχει ένας βράχος σκαμένος σα πολυκατοικία με επίπεδα. Μάθαμε απο ένα κάτοικο οτι αρχικά ήταν μοναστήρι και μέχρι και το 1960 χρησιμοποιόταν το χαμηλότερο τμήμα για κατοικία. Το 1960 η κυβέρνηση απαγόρεψε στους κατοίκους να μένουν εκεί για λόγος ασφαλείας . Το χωριό σήμερα είναι στους πρόποδες του βράχου.
Mόλις κατεβήκαμε εξαντλημένοι απο το βράχο ένας κύριος μας κάλεσε να πιούμε τσάι στον κήπο- αναψυκτήριο- σπίτι του, που βρίσκεται ακριβώς κάτω απο το βράχο. 'Ηπιαμε ένα ποτηράκι τσάι μήλου, το πιο αγαπημένο τσάι στη Τουρκία, μας είπε την ιστορία του βράχου και μας καθοδήγησε με τις διαδρομές. Ο κύριος αυτός ζει μόνιμα εκεί με τα παιδιά του πραγματικά στη μέση του πουθενά. Και σίγουρα δεν είναι η ζωή εύκολη έκεί το χειμώνα, και απο άποψή καιρού και απο μη ύπαρξη τουριστών, δηλαδή έξτρα εισοδημάτων. Άλλωστε η καππαδοκία είναι μια ξερή γη, μόνο λίγα αμπέλια βλέπεις και μεγάλο μέρος του πληθυσμού ζει απο το τουρισμό.
και άλλες φωτο
Οι περιοχές έχουν ονόματα ανάλογα με τα βράχια και εκεινη την ημέρα περπατούσαμε κυρίως στην red valley.
και κάποια στιγμή κατα τις 4 το απόγευμα και ενω είμασταν 2-3 χιλιόμετρα μακρια λεω δε τη παλευω αλλο, πάμε πίσω... Ποδηλατούσα πάνω σε αμμωδες εδαφος , με ηλιο να σε χτυπάει απο παντου, με ενα ποδήλατο τα μισά κιλά μου και καθώς εκανα πετάλι έμενα στην ίδια θέση..
Εβριζα τα πάντα, στο τέλος δε μπορούσα να κρατήσω ουτε το βάρος του ποδηλάτου όρθιο, αφήνω το ποδήλατο κάτω και του λεω, ασε με εδω να πεθάνω, δε κανω βήμα. Ξαφνικα σε χρονο δευτερολέπτων σαν βιβλικό σκηνικό χανεται ο ηλιος, αρχίζει και βρέχει καταρρακτωδως και ταυτόχρονα να ρίχνει κεραυνούς...με τους κεραυνους εχω ενα θεμα, μαζευω τις τελευταίες μου δυνάμεις και τα καταφερα...
Μολις φτάσαμε τον εστειλα να μου πάρει ενα σπέσιαλ tavuk doner και χαλαρωσαμε στη μπανιερα-τζακουζι!
Το λεωφορείο σταματούσε στο χωριό Goreme, ενα μικρό χωριό οπου σπίτια μπλέκονται με τα βράχια, τοσο παραμυθένιο που νομίζεις θα κόψεις κομματάκι και θα είναι απο ζαχαρωτα...Το δωμάτιο μας ηταν 5 λεπτα μακριά και ηταν το καλύτερο δωμάτιο που έχω μείνει ποτε σε ταξίδι.
Πρωτη κινηση μας να νοικιάσουμε ποδήλατα....Απο χωριό εγώ επέμενα να πάρουμε mountain , ελεγα του Μ θα είμαστε στα χώματα, βράχια κ.τλ . Ο Μ ή δεν εχουν χώμα στη Λεμεσό η κατα πάσα πιθανότητα του γυάλισαν κατι ωραιότατα ποδηλατάκια ιδανικά για πόλη τα οποία ηταν και πολυ βαριά. Αρχίσαμε μια αντιπαράθεση και τελικα είπα να του κάνω το χατήρι...Απόφαση που τη πλήρωσα με τον ιδρώτα μου και παραλιγο μια λιποθυμία μετα!
Για 8 ωρες δεν αφήσαμε μονοπάτι για μονοπάτι ποδηλατώντας απο βράχια μέχρι άμμο, ανεβήκαμε σε κάθε λόφο , εκκλησία , φτάσαμε σε 2 γειτονικά χωριά
τα βράχια της καππαδοκίας λόγω του οτι το έδαφος ήταν μαλακό για σκάψιμο, αλλα οι επιφάνεις που έρχονταν σε επαφή με το περιβάλλον σταδιακά γίνονταν σκληρές, χρησιμοποιήθηκαν στο παρελθόν ως κατοικίες. Συχνά τα λαξευμένα δωμάτια ή σκαλοπάτια είναι πολύ καλά διατηρημένα
Ολο το τοπίο είναι ένα αξιοθέατο αλλα κάποια που θυμάμαι ιδιαίτερα:
Το χωριό cavusin και το εγκατελειμένο μοναστήρι.Εκεί υπάρχει ένας βράχος σκαμένος σα πολυκατοικία με επίπεδα. Μάθαμε απο ένα κάτοικο οτι αρχικά ήταν μοναστήρι και μέχρι και το 1960 χρησιμοποιόταν το χαμηλότερο τμήμα για κατοικία. Το 1960 η κυβέρνηση απαγόρεψε στους κατοίκους να μένουν εκεί για λόγος ασφαλείας . Το χωριό σήμερα είναι στους πρόποδες του βράχου.
Mόλις κατεβήκαμε εξαντλημένοι απο το βράχο ένας κύριος μας κάλεσε να πιούμε τσάι στον κήπο- αναψυκτήριο- σπίτι του, που βρίσκεται ακριβώς κάτω απο το βράχο. 'Ηπιαμε ένα ποτηράκι τσάι μήλου, το πιο αγαπημένο τσάι στη Τουρκία, μας είπε την ιστορία του βράχου και μας καθοδήγησε με τις διαδρομές. Ο κύριος αυτός ζει μόνιμα εκεί με τα παιδιά του πραγματικά στη μέση του πουθενά. Και σίγουρα δεν είναι η ζωή εύκολη έκεί το χειμώνα, και απο άποψή καιρού και απο μη ύπαρξη τουριστών, δηλαδή έξτρα εισοδημάτων. Άλλωστε η καππαδοκία είναι μια ξερή γη, μόνο λίγα αμπέλια βλέπεις και μεγάλο μέρος του πληθυσμού ζει απο το τουρισμό.
και άλλες φωτο
Οι περιοχές έχουν ονόματα ανάλογα με τα βράχια και εκεινη την ημέρα περπατούσαμε κυρίως στην red valley.
και κάποια στιγμή κατα τις 4 το απόγευμα και ενω είμασταν 2-3 χιλιόμετρα μακρια λεω δε τη παλευω αλλο, πάμε πίσω... Ποδηλατούσα πάνω σε αμμωδες εδαφος , με ηλιο να σε χτυπάει απο παντου, με ενα ποδήλατο τα μισά κιλά μου και καθώς εκανα πετάλι έμενα στην ίδια θέση..
Εβριζα τα πάντα, στο τέλος δε μπορούσα να κρατήσω ουτε το βάρος του ποδηλάτου όρθιο, αφήνω το ποδήλατο κάτω και του λεω, ασε με εδω να πεθάνω, δε κανω βήμα. Ξαφνικα σε χρονο δευτερολέπτων σαν βιβλικό σκηνικό χανεται ο ηλιος, αρχίζει και βρέχει καταρρακτωδως και ταυτόχρονα να ρίχνει κεραυνούς...με τους κεραυνους εχω ενα θεμα, μαζευω τις τελευταίες μου δυνάμεις και τα καταφερα...
Μολις φτάσαμε τον εστειλα να μου πάρει ενα σπέσιαλ tavuk doner και χαλαρωσαμε στη μπανιερα-τζακουζι!
Το'πες και το'κανες... Μου εχεις βαλει τρομερες ιδεες και θα αρχισω να γεμιζω το κουμπαρα μου 
