hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.443
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Περιεχόμενα
Κεφ.6: Στο δρόμο για τα νησιά Lofoten
Ζάχαρη, φακελάκια καφέ, ζεστό νεράκι και δια χειρός του συνοδοιπόρου μου έτοιμα τα πρωινά μας ροφήματα πριν ξεκινήσουμε το μακρύ ταξίδι προς τα νησιά Lofoten (προφέρονται Λουφούτεν).
500 χλμ τουλάχιστον έπρεπε να προσθέσει το κοντέρ του αυτοκινήτου μέχρι να φτάσουμε στο προορισμό μας στο Reine i Lofoten.
Eγκαταλείψαμε το νησί Senja για να συναντήσουμε τον εθνικό δρόμο με κατεύθυνση προς νότο.
Οδηγώντας σύμφωνα με τις επιταγές των ορίων ταχύτητας ο travelogatos είχε αρχίσει να εκνευρίζεται που η ταχύτητα του αυτοκινήτου δεν ήταν σταθερή όπως αναμένει κανείς σ’ έναν …αυτοκινητόδρομο ταχείας κυκλοφορίας. Το ταχύμετρο σκαμπανέβαζε από 90 σε… 30 χλμ/ώρα και τανάπαλιν όταν περνούσαμε κατοικημένες περιοχές. Οι έξυπνα τοποθετημένοι ρουφιάνοι (ραντάρ) δεν σου άφηναν περιθώρια να πατήσεις το γκάζι σαν γνήσιος έλληνας οδηγός, εκτός αν ήθελες να εισπράξεις κάποιο τσουχτερό πρόστιμο.
Η μεσόγεια διαδρομή επεφύλασσε κι αυτή μικρές εκπλήξεις. Εδώ ένα ρυάκι να τρέχει με τα προβατάκια να βόσκουν αμέριμνα στις όχθες του, εκεί ένας μικρός καταρράκτης, κάπου στο βάθος ένα άλλο φιόρδ…
Παντού όμως νερά, πράσινο, σωστός οργασμός της φύσης με περήφανους όγκους βουνών να πλαισιώνουν το σκηνικό.
Το χωρίον Bjerkvik στο μυχό του Ofolfjorden είναι οδικός κόμβος, αφού η εθνική οδός ερχόμενη από βορρά διχάζεται εκεί με πορεία νοτιοδυτικά προς Lofoten ή στα νοτιότερα της χώρας. Ως κόμβος λοιπόν έχει τα απαραίτητα ταχυφαγεία, βενζινάδικα και υπαίθριους πάγκους που πουλούσαν κυρίως μπλουζάκια για τους μηχανόβιους. Αν κάτι μου έχει μείνει από τη κίνηση στους δρόμους της Νορβηγίας είναι η συνεχής παρουσία μηχανών μεγάλου κυβισμού (καθώς και πολλών motorhomes). Άρα αφού υπάρχουν πελάτες, υπάρχει και αντίστοιχη πραμάτεια προς πώληση.
Mε τους Χαρλεάδες αντάμα, είπαμε να ξεγελάσουμε τη πείνα μας στο κλώνο McDonald’s “Det lille Kjokken” που πνιγόταν στη δουλειά και τραπεζάκι άδειο δεν έβρισκες. Δεν περιμένετε βέβαια γευσιγνωστική ανταπόκριση από ένα τέτοιο μέρος.
Το μόνο άξιο αναφοράς είναι ότι ο ήλιος που έλαμπε είχε κάνει επιτακτική την ανάγκη σε αρκετούς βόρειους να την αράξουν δίκην πτώματος στο γκαζόν πασχίζοντας να μεταλλάξουν το γαλακτερό της επιδερμίδας τους σε τροπικό μπρονζέ και να παράγουν αποθέματα βιταμίνης D για τις ανήλιαγες μέρες του χειμώνα.
Με τα λιπίδια του junk food να κάνουν πάρτι στον οργανισμό μας, ακάθεκτοι, συνεχίσαμε τη πορεία μας ακολουθώντας πιστά την ταμπέλα που έδειχνε κατεύθυνση στο τέρμα της διαδρομής, στο Å i Lofoten. Δηλαδή στο… Ω στα Λουφούτεν. Τώρα φαινόμενο πόλης ή χωρίου με ένα γράμμα δεν ξέρω αν απαντάται συχνά στην υφήλιο! Εγώ το εξέλαβα σαν προσπάθεια εξοικονόμησης θερμίδων με τόσο κρύο χειμώνα. Γιατί να λες πολλά; Αρκεί ένα… Ω! Και δημιουργεί και εντυπώσεις αφού ακούγεται σαν επιφώνημα θαυμασμού……. «Είστε από το Ω; ….ωωωωω!!!»
Άλλα μια ώρα συντηρητικής οδήγησης και μέσω γέφυρας εισήλθαμε πλέον στα εδάφη του νησιού Hinnøya του συμπλέγματος Vesterålen, που υπέρκεινται των Lofoten (χαμός από νησιά μην το ψάχνετε).
Μετά από κάμποση απόσταση άρχισε μια καθοδική πορεία μέσα σε μια ρεματιά με περήφανες βουνοκορφές να δεσπόζουν ένθεν κακείθεν.
Η κάθοδος (που επέτρεψε απουσία ραντάρ να γκαζώσουμε και λίγο) μας έχωσε καρφί στο στόμα ενός τούνελ , του Sørdaltunnelen, ταπεινού μήκους 6.5 χλμ.
Εδώ να ενημερώσω ότι όλο αυτό το δίκτυο με γέφυρες και τούνελ αποτελεί τον οδικό άξονα Lofast (Lofotens fastlandsforbindelse) που συνδέει απευθείας τα Lofoten με την ηπειρωτική χώρα χωρίς παρεμβολή πορθμείων. Το έργο (κάμποσα τούνελ εκ των οποίων ένα υποθαλάσσιο και μερικές γέφυρες), ξεκίνησε το 1993, ολοκληρώθηκε το 2007 και το απολαύσαμε εμείς το 2011 χωρίς να πληρώσουμε ούτε μια κορώνα για διόδια (ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω…).
Και ακούστε το καλύτερο. Η πρώτη φάση του έργου αρχικού προϋπολογισμού 65,000,000? κόστισε τελικά 4,000,000? λιγότερο…. (ελληνικότατο σύστημα δεν συμφωνείτε; ).
Κι όλα αυτά για το πληθυσμό των νησιών Lofoten που βία φτάνει τους 25,000 κατοίκους.
Εδώ αξίζει να αναφωνήσετε: ωωωωωωω….. και δεν θα εννοείτε το Å βεβαίως.
Κατακεραυνώνοντας τους εγχώριους εργολάβους δημοσίων έργων, έδωσα λίγο χρόνο σε μας να εξέλθουμε των εγκάτων του Sørdaltunnelen.
Καλά λέγεται ότι στην άλλη άκρη ενός τούνελ μπορεί να αποκαλυφθεί ένας άλλος κόσμος. Μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας ξεπετάχθηκαν αλπικές κορφές, σαν γίγαντες θαρρείς από τη θάλασσα, περιβάλλοντας τόσο ασφυκτικά το υγρό στοιχείο που αυτό σου έδινε την εντύπωση λίμνης κι όχι φιόρδ. Είναι το δυσπρόσιτο εθνικό πάρκο Μøysalen ένα από τα λίγα στη Νορβηγία που αγγίζει τη θάλασσα.
Σχεδόν σεληνιασμένοι απαθανατίσαμε το τοπίο και συνεχίσαμε το δρόμο μας μέσα κι από άλλα τούνελ που εναλλάσσονταν σ’ένα ονειρικό τοπίο με κορφές, νησάκια και μικρά χωριουδάκια.
Περνώντας πάνω από τη γέφυρα Raftsundbrua μπήκαμε επισήμως στα εδάφη των Lofoten. Η γέφυρα αυτή ενώνει τις δυο όχθες του Trollfjord, διασημότατου φιόρδ καθώς το διαπλέει το γνωστό πλοίο Hurtigrute. Μεταξύ μας μηδέν εις το πηλίκον. Δεν μου προσέφερε καμία συγκίνηση η ενατένησή του και το κατέταξα αυτόματα στις κατηγορία «τουριστικές παγίδες».
Νησί λοιπόν πρώτο των Lofoten το Αustvågøy.
Με το μάτι να εναλλάσσεται μεταξύ θέας και GPS συνειδητοποιώ κάποια στιγμή ότι η διαδρομή μας οδηγεί καρφί στο πάτο της θάλασσας! Και όντως το υποθαλάσσιο Sløverfjordtunnelen μας κατάπιε στην κυριολεξία, οδηγώντας μας 110 μέτρα κάτω από τον πυθμένα της θάλασσας για τα επόμενα 3 χιλιόμετρα. Υποβάλλαμε τα σέβη μας στο μεγαλείο των νορβηγών μηχανικών, τοπογράφων και λοιπών εμπλεκομένων, για να αντικρύσουμε στο φώς της ατέλειωτης μέρας ένα φιόρδ που μας ανάγκασε να σταθούμε για να το απαθανατίσουμε.
Το ταπεινό φιόρδ Austnesfjorden με ελάχιστες παραπομπές στο ίντερνετ, που δεν το αναγράφει ούτε το google map, επέσυρε μια ποικιλία επιφωνημάτων από μέρους μας. Μικρά χωριά φώλιαζαν στις ρίζες βουνών που ορθώνονταν μέσα από την θάλασσα, άγρια, γυμνά, χιονοσκεπή. Αλπικό τοπίο εξαιρετικής ομορφιάς που το έλουζε ένα υπέρλαμπρο φως κάνοντάς το να φαντάζει σχεδόν ονειρικό. Κάπου στη διαδρομή κι ένα μικρό ξωκκλήσι με το καμπαναριό του να αναμετράται στη θέα των απόκρημνων γρανιτένιων όγκων.
Ήμασταν μαγεμένοι, όμως ο χρόνος πίεζε κι έπρεπε να συνεχίσουμε για να φθάσουμε σε λογική ώρα στο τελικό μας προορισμό, το Reine.
Στο Svolvær, τη μεγαλύτερη πόλη στα Lofoten, βάλαμε βενζίνη και θεώρησα σωστό να ενημερώσω την ιδιοκτήτρια του καταλύματός μας ότι… υπάρχουμε κι έχουμε κανά 2ωρο ακόμα δρόμο (μην υπολογίζοντας και τις στάσεις για πιθανές φωτογραφήσεις). «Μην έχετε άγχος. Το κλειδί του σπιτιού, σας περιμένει πάνω στην εξώπορτα!», είπε πασχίζοντας ταυτόχρονα να μου εξηγήσει πώς να το εντοπίσω στην περιοχή.
Περνώντας μέσα από γραφικά ψαροχώρια (που έβαλα στο μάτι για τις μελλοντικές περιηγήσεις τις επόμενες μέρες) κάναμε μια μικρή στάση λίγο πριν μια συστοιχία 2 γεφυρών που θα μας έμπαζαν στο δεύτερο νησί των Lofoten, το Vestvågøy.
Εκεί είχα εντοπίσει μια από τις πινακίδες που υποδήλωνε την ύπαρξη υπαίθριων έργων τέχνης τα οποία είναι διάσπαρτα στα νησιά. Το έργο, όπισθεν, ήταν ένα κομμάτι ημικυκλικού τσιμέντου με αποτέλεσμα να αναρωτηθούμε τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης. Όμως από μπροστά ήταν ένα συνδυασμός παραμορφωτικών καθρεπτών που απεικόνιζαν δραματοποιημένο το περιβάλλον ορεινό τοπίο των νησιών. Ομολογουμένως πρωτότυπο και εντυπωσιακό.
Το νησί Vestvågøy με εξέπληξε με την αντίθεση του τοπίου του. Σε μεγάλο ποσοστό χαμηλοί λόφοι και καταπράσινες κοιλάδες. Γαλήνιο τοπίο που θα το περίμενα κάπου αλλού στην Ευρώπη.
Όμως η είσοδος στο προτελευταίο νησί, το Flakstadøy, επανέφερε το γνώριμο ορεινό σκηνικό. Μόνο που κι εκεί μας περίμενε μια νέα έκπληξη. Στην βόρεια άκρη του νησιού που ατενίζει τον ατλαντικό ωκεανό μικρές παραλίες με τυρκουάζ νερά που σε άλλα πλάτη θα σε προσκαλούσαν για μια βουτιά στα νερά τους.
Στο βάθος διαγράφονται οι μικρές παραλίες
Λίγα χιλιόμετρα πια μας χώρισαν από τον προορισμό μας και το τοπίο είχε πλέον μετατραπεί σε μια σειρά γυμνών βράχων που κατηφόριζαν απότομα προς τη θάλασσα.
Ένα μικρό τούνελ μας έφερε ένα βήμα πιο κοντά στο Reine και το μικρό νησάκι Hamnøy όπου βρισκόταν το rorbua μας. Είχε φτάσει σχεδόν 8 το βράδυ και ήμασταν στους δρόμους τουλάχιστον ένα 10ωρο.
Με το που αντικρίσαμε τα πρώτα σπίτια, το αετίσιο (πλην πρεσβυωπικό πλέον) μάτι μου εντόπισε την ταμπέλα «rorbuer to let» της ιδιοκτήτριάς μας. Σταματήσαμε, συστηθήκαμε, γνωρίσαμε το σύζυγο και τον υιό, κουβεντιάσαμε περί του ταξιδίου, μας έδωσε κάποιες χρηστικές πληροφορίες για τη περιοχή, μας πληροφόρησε ότι έχουμε και βάρκα με κουπιά ή μηχανή στη διάθεσή μας, την πληρώσαμε και έκτοτε…. δεν την ξαναείδαμε!!
Το κλειδί του ξύλινου rorbua μας με την επωνυμία “Μimmibua” μας περίμενε κρεμασμένο δίπλα από τη πόρτα. Ήταν ό,τι οικονομικότερο (95?) και κυρίως διαθέσιμο μπόρεσα να βρω στη περιοχή.
Τα rorbuer είναι μικρά ξύλινα σπιτάκια χτισμένα πάνω σε πασσάλους στην άκρη της ακτής και παλιά ήταν κατοικίες ψαράδων. Σήμερα είναι προσφιλές είδος καταλύματος στη περιοχή, με αποτέλεσμα να χτίζονται ολοένα και καινούργια.
Με το που μπήκαμε μας χτύπησε η μυρουδιά του ξύλου. Όλα ήταν κουκλίστικα.Ένα καθιστικό με κουζίνα και μια στόφα βαλμένη στη μέση, 2 κρεβατοκάμαρες (για να κοιμηθούν τουλάχιστον 5 άτομα) κι ένα μικρό μπάνιο ήταν όλο κι όλο το βασίλειό μας. Μόνο που κι εδώ υπήρχε η ίδια διάταξη κρεβατιών τύπου στρατώνα…
Τα λεφτά όμως όλα ήταν το τεράστιο μπαλκόνι στηριγμένο πάνω σε πασσάλους πάνω από τα νερά του φιόρδ, με θέα στα σπιτάκια του νησιού Hamnøy και τα επιβλητικά βουνά γύρω από το Reine. Μοναδικό τοπίο που δεν χορταίναμε να απολαμβάνουμε. Ο travelogatos με κίνδυνο να χάσει την ισορροπία του και βρεθεί στην αγκαλιά της παγωμένης θάλασσας των Lofoten αποφάσισε να κωπηλατήσει για λίγο μέσα στο μικρό λιμανάκι. Δύσκολη διαδικασία όπως φαίνεται γιατί δεν το αποτόλμησε έκτοτε ξανά.
Κάναμε μια μικρή βόλτα να γνωρίσουμε τη περιοχή μας.
Εξωπραγματικές εικόνες δημιουργούσαν οι αιχμές των βουνών που θαρρείς ήταν ριγμένα στη θάλασσα από κάποιο χέρι θεότητας των Βίκινγκ. Και παντού επικρατούσε μια απίστευτη ηρεμία.
Η κόπωση νίκησε όμως την περιέργεια. Ο travelogatos απεδείχθη γι’ακόμα μια φορά ανεξάντλητος, καθώς μετά την πολύωρη οδήγηση, ανέλαβε να κατευνάσει τα αίσθημα πείνας μας ετοιμάζοντας μια χορταστική μακαρανάδα συνοδεία ελληνικού κρασιού στο υπέροχο μπαλκονάκι μας.
Ένοιωθα ευφορία. Ήμουν επιτέλους στα πολυπόθητα Lofoten κι οι εικόνες ως τώρα με επιβράβευαν απόλυτα για την εμμονή μου.
Κοιμήθηκα ικανοποιημένος κι ας ξεκινούσε ο δίσκος του ήλιου το ταξίδι του για μια νέα μέρα… Αυτή τη φορά θα πω καληνύχτα.
Και η καθιερωμένη βιντεοανασκόπηση…
Ζάχαρη, φακελάκια καφέ, ζεστό νεράκι και δια χειρός του συνοδοιπόρου μου έτοιμα τα πρωινά μας ροφήματα πριν ξεκινήσουμε το μακρύ ταξίδι προς τα νησιά Lofoten (προφέρονται Λουφούτεν).
500 χλμ τουλάχιστον έπρεπε να προσθέσει το κοντέρ του αυτοκινήτου μέχρι να φτάσουμε στο προορισμό μας στο Reine i Lofoten.
Eγκαταλείψαμε το νησί Senja για να συναντήσουμε τον εθνικό δρόμο με κατεύθυνση προς νότο.
Οδηγώντας σύμφωνα με τις επιταγές των ορίων ταχύτητας ο travelogatos είχε αρχίσει να εκνευρίζεται που η ταχύτητα του αυτοκινήτου δεν ήταν σταθερή όπως αναμένει κανείς σ’ έναν …αυτοκινητόδρομο ταχείας κυκλοφορίας. Το ταχύμετρο σκαμπανέβαζε από 90 σε… 30 χλμ/ώρα και τανάπαλιν όταν περνούσαμε κατοικημένες περιοχές. Οι έξυπνα τοποθετημένοι ρουφιάνοι (ραντάρ) δεν σου άφηναν περιθώρια να πατήσεις το γκάζι σαν γνήσιος έλληνας οδηγός, εκτός αν ήθελες να εισπράξεις κάποιο τσουχτερό πρόστιμο.
Η μεσόγεια διαδρομή επεφύλασσε κι αυτή μικρές εκπλήξεις. Εδώ ένα ρυάκι να τρέχει με τα προβατάκια να βόσκουν αμέριμνα στις όχθες του, εκεί ένας μικρός καταρράκτης, κάπου στο βάθος ένα άλλο φιόρδ…
Παντού όμως νερά, πράσινο, σωστός οργασμός της φύσης με περήφανους όγκους βουνών να πλαισιώνουν το σκηνικό.
Το χωρίον Bjerkvik στο μυχό του Ofolfjorden είναι οδικός κόμβος, αφού η εθνική οδός ερχόμενη από βορρά διχάζεται εκεί με πορεία νοτιοδυτικά προς Lofoten ή στα νοτιότερα της χώρας. Ως κόμβος λοιπόν έχει τα απαραίτητα ταχυφαγεία, βενζινάδικα και υπαίθριους πάγκους που πουλούσαν κυρίως μπλουζάκια για τους μηχανόβιους. Αν κάτι μου έχει μείνει από τη κίνηση στους δρόμους της Νορβηγίας είναι η συνεχής παρουσία μηχανών μεγάλου κυβισμού (καθώς και πολλών motorhomes). Άρα αφού υπάρχουν πελάτες, υπάρχει και αντίστοιχη πραμάτεια προς πώληση.
Mε τους Χαρλεάδες αντάμα, είπαμε να ξεγελάσουμε τη πείνα μας στο κλώνο McDonald’s “Det lille Kjokken” που πνιγόταν στη δουλειά και τραπεζάκι άδειο δεν έβρισκες. Δεν περιμένετε βέβαια γευσιγνωστική ανταπόκριση από ένα τέτοιο μέρος.
Το μόνο άξιο αναφοράς είναι ότι ο ήλιος που έλαμπε είχε κάνει επιτακτική την ανάγκη σε αρκετούς βόρειους να την αράξουν δίκην πτώματος στο γκαζόν πασχίζοντας να μεταλλάξουν το γαλακτερό της επιδερμίδας τους σε τροπικό μπρονζέ και να παράγουν αποθέματα βιταμίνης D για τις ανήλιαγες μέρες του χειμώνα.
Με τα λιπίδια του junk food να κάνουν πάρτι στον οργανισμό μας, ακάθεκτοι, συνεχίσαμε τη πορεία μας ακολουθώντας πιστά την ταμπέλα που έδειχνε κατεύθυνση στο τέρμα της διαδρομής, στο Å i Lofoten. Δηλαδή στο… Ω στα Λουφούτεν. Τώρα φαινόμενο πόλης ή χωρίου με ένα γράμμα δεν ξέρω αν απαντάται συχνά στην υφήλιο! Εγώ το εξέλαβα σαν προσπάθεια εξοικονόμησης θερμίδων με τόσο κρύο χειμώνα. Γιατί να λες πολλά; Αρκεί ένα… Ω! Και δημιουργεί και εντυπώσεις αφού ακούγεται σαν επιφώνημα θαυμασμού……. «Είστε από το Ω; ….ωωωωω!!!»
Άλλα μια ώρα συντηρητικής οδήγησης και μέσω γέφυρας εισήλθαμε πλέον στα εδάφη του νησιού Hinnøya του συμπλέγματος Vesterålen, που υπέρκεινται των Lofoten (χαμός από νησιά μην το ψάχνετε).
Μετά από κάμποση απόσταση άρχισε μια καθοδική πορεία μέσα σε μια ρεματιά με περήφανες βουνοκορφές να δεσπόζουν ένθεν κακείθεν.
Η κάθοδος (που επέτρεψε απουσία ραντάρ να γκαζώσουμε και λίγο) μας έχωσε καρφί στο στόμα ενός τούνελ , του Sørdaltunnelen, ταπεινού μήκους 6.5 χλμ.
Εδώ να ενημερώσω ότι όλο αυτό το δίκτυο με γέφυρες και τούνελ αποτελεί τον οδικό άξονα Lofast (Lofotens fastlandsforbindelse) που συνδέει απευθείας τα Lofoten με την ηπειρωτική χώρα χωρίς παρεμβολή πορθμείων. Το έργο (κάμποσα τούνελ εκ των οποίων ένα υποθαλάσσιο και μερικές γέφυρες), ξεκίνησε το 1993, ολοκληρώθηκε το 2007 και το απολαύσαμε εμείς το 2011 χωρίς να πληρώσουμε ούτε μια κορώνα για διόδια (ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω…).
Και ακούστε το καλύτερο. Η πρώτη φάση του έργου αρχικού προϋπολογισμού 65,000,000? κόστισε τελικά 4,000,000? λιγότερο…. (ελληνικότατο σύστημα δεν συμφωνείτε; ).
Κι όλα αυτά για το πληθυσμό των νησιών Lofoten που βία φτάνει τους 25,000 κατοίκους.
Εδώ αξίζει να αναφωνήσετε: ωωωωωωω….. και δεν θα εννοείτε το Å βεβαίως.
Κατακεραυνώνοντας τους εγχώριους εργολάβους δημοσίων έργων, έδωσα λίγο χρόνο σε μας να εξέλθουμε των εγκάτων του Sørdaltunnelen.
Καλά λέγεται ότι στην άλλη άκρη ενός τούνελ μπορεί να αποκαλυφθεί ένας άλλος κόσμος. Μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας ξεπετάχθηκαν αλπικές κορφές, σαν γίγαντες θαρρείς από τη θάλασσα, περιβάλλοντας τόσο ασφυκτικά το υγρό στοιχείο που αυτό σου έδινε την εντύπωση λίμνης κι όχι φιόρδ. Είναι το δυσπρόσιτο εθνικό πάρκο Μøysalen ένα από τα λίγα στη Νορβηγία που αγγίζει τη θάλασσα.
Σχεδόν σεληνιασμένοι απαθανατίσαμε το τοπίο και συνεχίσαμε το δρόμο μας μέσα κι από άλλα τούνελ που εναλλάσσονταν σ’ένα ονειρικό τοπίο με κορφές, νησάκια και μικρά χωριουδάκια.
Περνώντας πάνω από τη γέφυρα Raftsundbrua μπήκαμε επισήμως στα εδάφη των Lofoten. Η γέφυρα αυτή ενώνει τις δυο όχθες του Trollfjord, διασημότατου φιόρδ καθώς το διαπλέει το γνωστό πλοίο Hurtigrute. Μεταξύ μας μηδέν εις το πηλίκον. Δεν μου προσέφερε καμία συγκίνηση η ενατένησή του και το κατέταξα αυτόματα στις κατηγορία «τουριστικές παγίδες».
Νησί λοιπόν πρώτο των Lofoten το Αustvågøy.
Με το μάτι να εναλλάσσεται μεταξύ θέας και GPS συνειδητοποιώ κάποια στιγμή ότι η διαδρομή μας οδηγεί καρφί στο πάτο της θάλασσας! Και όντως το υποθαλάσσιο Sløverfjordtunnelen μας κατάπιε στην κυριολεξία, οδηγώντας μας 110 μέτρα κάτω από τον πυθμένα της θάλασσας για τα επόμενα 3 χιλιόμετρα. Υποβάλλαμε τα σέβη μας στο μεγαλείο των νορβηγών μηχανικών, τοπογράφων και λοιπών εμπλεκομένων, για να αντικρύσουμε στο φώς της ατέλειωτης μέρας ένα φιόρδ που μας ανάγκασε να σταθούμε για να το απαθανατίσουμε.
Το ταπεινό φιόρδ Austnesfjorden με ελάχιστες παραπομπές στο ίντερνετ, που δεν το αναγράφει ούτε το google map, επέσυρε μια ποικιλία επιφωνημάτων από μέρους μας. Μικρά χωριά φώλιαζαν στις ρίζες βουνών που ορθώνονταν μέσα από την θάλασσα, άγρια, γυμνά, χιονοσκεπή. Αλπικό τοπίο εξαιρετικής ομορφιάς που το έλουζε ένα υπέρλαμπρο φως κάνοντάς το να φαντάζει σχεδόν ονειρικό. Κάπου στη διαδρομή κι ένα μικρό ξωκκλήσι με το καμπαναριό του να αναμετράται στη θέα των απόκρημνων γρανιτένιων όγκων.
Ήμασταν μαγεμένοι, όμως ο χρόνος πίεζε κι έπρεπε να συνεχίσουμε για να φθάσουμε σε λογική ώρα στο τελικό μας προορισμό, το Reine.
Στο Svolvær, τη μεγαλύτερη πόλη στα Lofoten, βάλαμε βενζίνη και θεώρησα σωστό να ενημερώσω την ιδιοκτήτρια του καταλύματός μας ότι… υπάρχουμε κι έχουμε κανά 2ωρο ακόμα δρόμο (μην υπολογίζοντας και τις στάσεις για πιθανές φωτογραφήσεις). «Μην έχετε άγχος. Το κλειδί του σπιτιού, σας περιμένει πάνω στην εξώπορτα!», είπε πασχίζοντας ταυτόχρονα να μου εξηγήσει πώς να το εντοπίσω στην περιοχή.
Περνώντας μέσα από γραφικά ψαροχώρια (που έβαλα στο μάτι για τις μελλοντικές περιηγήσεις τις επόμενες μέρες) κάναμε μια μικρή στάση λίγο πριν μια συστοιχία 2 γεφυρών που θα μας έμπαζαν στο δεύτερο νησί των Lofoten, το Vestvågøy.
Εκεί είχα εντοπίσει μια από τις πινακίδες που υποδήλωνε την ύπαρξη υπαίθριων έργων τέχνης τα οποία είναι διάσπαρτα στα νησιά. Το έργο, όπισθεν, ήταν ένα κομμάτι ημικυκλικού τσιμέντου με αποτέλεσμα να αναρωτηθούμε τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης. Όμως από μπροστά ήταν ένα συνδυασμός παραμορφωτικών καθρεπτών που απεικόνιζαν δραματοποιημένο το περιβάλλον ορεινό τοπίο των νησιών. Ομολογουμένως πρωτότυπο και εντυπωσιακό.
Το νησί Vestvågøy με εξέπληξε με την αντίθεση του τοπίου του. Σε μεγάλο ποσοστό χαμηλοί λόφοι και καταπράσινες κοιλάδες. Γαλήνιο τοπίο που θα το περίμενα κάπου αλλού στην Ευρώπη.
Όμως η είσοδος στο προτελευταίο νησί, το Flakstadøy, επανέφερε το γνώριμο ορεινό σκηνικό. Μόνο που κι εκεί μας περίμενε μια νέα έκπληξη. Στην βόρεια άκρη του νησιού που ατενίζει τον ατλαντικό ωκεανό μικρές παραλίες με τυρκουάζ νερά που σε άλλα πλάτη θα σε προσκαλούσαν για μια βουτιά στα νερά τους.
Στο βάθος διαγράφονται οι μικρές παραλίες
Λίγα χιλιόμετρα πια μας χώρισαν από τον προορισμό μας και το τοπίο είχε πλέον μετατραπεί σε μια σειρά γυμνών βράχων που κατηφόριζαν απότομα προς τη θάλασσα.
Ένα μικρό τούνελ μας έφερε ένα βήμα πιο κοντά στο Reine και το μικρό νησάκι Hamnøy όπου βρισκόταν το rorbua μας. Είχε φτάσει σχεδόν 8 το βράδυ και ήμασταν στους δρόμους τουλάχιστον ένα 10ωρο.
Με το που αντικρίσαμε τα πρώτα σπίτια, το αετίσιο (πλην πρεσβυωπικό πλέον) μάτι μου εντόπισε την ταμπέλα «rorbuer to let» της ιδιοκτήτριάς μας. Σταματήσαμε, συστηθήκαμε, γνωρίσαμε το σύζυγο και τον υιό, κουβεντιάσαμε περί του ταξιδίου, μας έδωσε κάποιες χρηστικές πληροφορίες για τη περιοχή, μας πληροφόρησε ότι έχουμε και βάρκα με κουπιά ή μηχανή στη διάθεσή μας, την πληρώσαμε και έκτοτε…. δεν την ξαναείδαμε!!
Το κλειδί του ξύλινου rorbua μας με την επωνυμία “Μimmibua” μας περίμενε κρεμασμένο δίπλα από τη πόρτα. Ήταν ό,τι οικονομικότερο (95?) και κυρίως διαθέσιμο μπόρεσα να βρω στη περιοχή.
Τα rorbuer είναι μικρά ξύλινα σπιτάκια χτισμένα πάνω σε πασσάλους στην άκρη της ακτής και παλιά ήταν κατοικίες ψαράδων. Σήμερα είναι προσφιλές είδος καταλύματος στη περιοχή, με αποτέλεσμα να χτίζονται ολοένα και καινούργια.
Με το που μπήκαμε μας χτύπησε η μυρουδιά του ξύλου. Όλα ήταν κουκλίστικα.Ένα καθιστικό με κουζίνα και μια στόφα βαλμένη στη μέση, 2 κρεβατοκάμαρες (για να κοιμηθούν τουλάχιστον 5 άτομα) κι ένα μικρό μπάνιο ήταν όλο κι όλο το βασίλειό μας. Μόνο που κι εδώ υπήρχε η ίδια διάταξη κρεβατιών τύπου στρατώνα…
Τα λεφτά όμως όλα ήταν το τεράστιο μπαλκόνι στηριγμένο πάνω σε πασσάλους πάνω από τα νερά του φιόρδ, με θέα στα σπιτάκια του νησιού Hamnøy και τα επιβλητικά βουνά γύρω από το Reine. Μοναδικό τοπίο που δεν χορταίναμε να απολαμβάνουμε. Ο travelogatos με κίνδυνο να χάσει την ισορροπία του και βρεθεί στην αγκαλιά της παγωμένης θάλασσας των Lofoten αποφάσισε να κωπηλατήσει για λίγο μέσα στο μικρό λιμανάκι. Δύσκολη διαδικασία όπως φαίνεται γιατί δεν το αποτόλμησε έκτοτε ξανά.
Κάναμε μια μικρή βόλτα να γνωρίσουμε τη περιοχή μας.
Εξωπραγματικές εικόνες δημιουργούσαν οι αιχμές των βουνών που θαρρείς ήταν ριγμένα στη θάλασσα από κάποιο χέρι θεότητας των Βίκινγκ. Και παντού επικρατούσε μια απίστευτη ηρεμία.
Η κόπωση νίκησε όμως την περιέργεια. Ο travelogatos απεδείχθη γι’ακόμα μια φορά ανεξάντλητος, καθώς μετά την πολύωρη οδήγηση, ανέλαβε να κατευνάσει τα αίσθημα πείνας μας ετοιμάζοντας μια χορταστική μακαρανάδα συνοδεία ελληνικού κρασιού στο υπέροχο μπαλκονάκι μας.
Ένοιωθα ευφορία. Ήμουν επιτέλους στα πολυπόθητα Lofoten κι οι εικόνες ως τώρα με επιβράβευαν απόλυτα για την εμμονή μου.
Κοιμήθηκα ικανοποιημένος κι ας ξεκινούσε ο δίσκος του ήλιου το ταξίδι του για μια νέα μέρα… Αυτή τη φορά θα πω καληνύχτα.
Και η καθιερωμένη βιντεοανασκόπηση…
Attachments
Last edited by a moderator:
