hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.443
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Περιεχόμενα
Κεφ.9: Aπό το Røros στα φιόρδ
H μεσόγεια διαδρομή προς το Stryn στο μυχό του Nordfjord, όπου θα κατοικοεδρεύαμε, ξεκίνησε με κατακλυσμό.
Ευτυχώς η βροχή δεν μας συνόδευσε σ΄όλη τη διαδρομή κι έτσι καταπίνοντας τα χιλιόμετρα, μπορέσαμε:
- Να δούμε κάποια παραδοσιακά κτίσματα με ενδιαφέρουσες αισθητικές παρεμβάσεις
- Να οδηγάμε παράλληλα σε δάση, καταρράκτες και ποταμάκια με γάργαρο νεράκι μέσα στην αενάως καταπράσινη φύση
- Να κάνουμε μια στάση στη πόλη Lom, για να θαυμάσουμε την ξύλινη εκκλησία του 12ου αιώνα, μια από τις αρχαιότερες του είδους
- Να διασχίσουμε το ορεινό πέρασμα, με χιόνια ολόγυρα, ομίχλη και χαμηλές θερμοκρασίες, πριν τρυπώσουμε στα έγκατα του βουνού μέσω του τούνελ που οδηγούσε κατηφορικά προς τον τελικό μας προορισμό.
Η θέα βγαίνοντας από το τούνελ ήταν breathtaking (για να γίνω και ολίγον Lonely Planet) έστω κι αν δεν υπήρχε διαύγεια λόγω της νέφωσης. Ο αυτοκινητόδρομος στριφογυριστός χανόταν ανάμεσα στα βουνά στο βάθος και δίπλα μας ξεπήδαγαν καταρράκτες. Το νερό είναι πανταχού παρόν στην Νορβηγία: θάλσσα, λιμνες, καταρράκτες…
Φτάσαμε στο κατάλυμμά μας στις παρυφές του Nordfjord, έξω από το Stryn. Η τοποθεσία ήταν ειδυλλιακή. Άνοιγες τη πόρτα σου και η ματιά σου χάϊδευε τις βουνοκορφές που αγκάλιαζαν το μικρό φιορδ.
Οι ιδιοκτήτες, ένα ευγενέστατο πρόσχαρο ζευγάρι, πέρα από κάποιες προτάσεις τι να δούμε και πώς να κινηθούμε στη περιοχή, μας συμβούλευσαν... το αυτονόητο για τους νορβηγούς: «Αν θέλετε να φάτε, το κοντινότερο σούπερ μάρκετ για να ψωνίσετε είναι στο Stryn”.
Όπως καταλαβαίνετε για το μέσο νορβηγό είναι αδιανότητο ότι θα γευματίσει κάπου αλλού εκτός από το hytte που νοικιάζει, καθώς όλα μα όλα είναι πλήρως εξοπλισμένα με κουζίνα. Στην λογική αυτή κινηθήκαμε κι εμείς σε όλο το ταξίδι, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Άλλωστε το να γευματίζεις σε εστιατόριο σημαίνει αντίστοιχα ότι χώνεις και βαθειά το χέρι στο πορτοφόλι σου…
Το βραδάκι (ο Θεός να το κάνει βράδυ) κύλισε με χαλάρωση χαζεύοντας το φιορδ, απολαμβάνοντας το κρασί μας (εξ’Ελλάδος) και φωτογραφίζοντας αρειμανίως τη θέα με τα παιχνιδίσματα που έκανε το φως του ήλιου πάνω στα μολυβένια σύννεφα.
Η επόμενη μέρα είχε στο πρόγραμμα το διάσημο Geirangerfjord, μνημείο φυσικής ομορφιάς της UNESCO, την επιτομή των φιορδ στη Νορβηγία, εκεί όπου διαπλέουν όλα τα κρουαζιερόπλοια κι όπου γίνεται ο κακός χαμός από τουρισμό...
Εμείς κινηθήκαμε ανάποδα από τα πλήθη. Οδηγήσαμε στο λιμανάκι του Hellesylt, όπου ξεκινούσαν φέρρυ μπωτ προς το Geiranger διαπλέοντας το φιορδ. Η πολίχνη ήταν συμπαθητική, με το καταρράκτη της και με υπαίθρια ορχήστρα βιολιών να μας συντροφεύει μουσικά όση ώρα περιμέναμε το φέρρυ μπωτ να δέσει στη προβλήτα.
Για τον διάπλου έτρεφα πολύ υψηλές προσδοκίες. Είναι άλλωστε από τα «δυνατά» χαρτιά της νορβηγικής τουριστικής βιομηχανίας. Αντιθέτως το όλο σκηνικό δεν με συγκίνησε καθόλου. Ακόμα κι τις 7 αδελφές (7 μικροί καταρράκτες που πέφτουν μέσα στη θάλασσα από ύψος) θεώρησα υπερεκτιμημένες. Όσο πλησιάζαμε το Geiranger τόσο γινόταν ο κακός χαμός από πολυτελή κρουαζιερόπλοια και πλοιάρια κατάφορτα από τουρίστες.
Δεν σκεφτήκαμε καν να κάνουμε μια στάση στο γραφικό χωριουδάκι του Geiranger όπου γινόταν πατείς με πατών σε από αυτοκίνητα, πούλμαν κι επισκέπτες. Αντίθετα πήραμε τον ανηφορικό δρόμο εκεί όπου όλες οι διαφημιστικές μπροσούρες αναδεικνύουν την μαγεία του Geirangerfjord (αυτό είδα κι εγώ και παραμυθιάστηκα τα μάλα).
Συνεχίσαμε τον δρόμο φτάνοντας στο ορεινό πέρασμα που είχαμε βρεθεί μια μέρα νωρίτερα.
Αυτή τη φορά ο ήλιος έλαμπε κι οι εικόνες ήταν μαγευτικές, αρχής γενομένης με την παγωμένη λίμνη Djupvatnet, όπου ξεπηδούσαν ρυάκια μέσα από τους πάγους τροφοδοτώντας νερό τις υποκείμενες λιμνούλες κάτω από τους γυμνούς ορεινούς όγκους.
Διασχίσαμε ξανά το τούνελ προς το Stryn, μόνο που αυτή τη φορά μας υποδέχτηκε μια έκρηξη χρωμάτων!
To πρόγραμμα της ημέρας περιελάμβανε και παράκαμψη για επίσκεψη στον παγετώναJostedalsbreen, άλλο ένα από τα top αξιοθέατα στη περιοχή. Όμορφη διαδρομή δίπλα από τις πάμπολες λίμνες και τα φιορδ, όμως η επίσκεψη στον παγετώνα προέβλεπε πεζοπορία καθώς η πρόσβαση με το αυτοκίνητο επιτρεπόταν μέχρι την είσοδο του εθνικού πάρκου.
Μέσα στο οργιώδες πράσινο, καταρράκτες να πέφτουν, το ρυάκι να κυλάει ορμητικά, όλα αρκούντως μαγευτικά – η χαρά του φυσιολάτρη - , ώσπου φτάσαμε τελικά στην άκρη του παγετώνα…
Βέβαια οι πινακίδες με προϊδέαζαν: ως εδώ έφτανε ο παγετώνας πριν 50, πριν 20, πριν 10 χρόνια κι αυτό που βλέπετε τώρα μπροστά σας είναι ότι έχει απομείνει σήμερα. Η εικόνα αποκαρδιωτική ειδικά αν έχεις δει με τα ματάκια σου μεγαλοπρεπείς παγετώνες στην Ισλανδία. Άλλωστε από το συγκεριμένο σημείο με την λιμνούλα δεν μπορούσες παρά ένα μικρό του μέρος να δεις.
Απογοητευμένοι πήραμε το δρόμο της επιστροφής όταν πίσω μας ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος. Θαρρείς και γινόταν σεισμός. Ένα κομμάτι του παγετώνα αποκολλήθηκε και θρυμματίστηκε σε μυριάδες κομμάτια πάνω στα βράχια. Κάτι μου λέει ότι σε δέκα χρόνια ούτ'αυτό θα βλέπουμε πλέον...
Επιστρέψαμε για δείπνο και ξεκούραση στο μικρό σπίτι στο λιβάδι… ω συγγνώμη… στην παρυφή του φιορδ.
Την επόμενη μέρα προβλεπόταν να γράψουμε αρκετά χιλιόμετρα, καθώς το βράδυ θα έπρεπε να μας βρει στο Bεrgen, τελευταίο σταθμό του οδοιπορικού μας στην Νορβηγία.
Αλλά άγχος μηδέν. Σάμπως θα σκοτείνιαζε για να ψάχνουμε το δρόμο;;;;
H μεσόγεια διαδρομή προς το Stryn στο μυχό του Nordfjord, όπου θα κατοικοεδρεύαμε, ξεκίνησε με κατακλυσμό.
Ευτυχώς η βροχή δεν μας συνόδευσε σ΄όλη τη διαδρομή κι έτσι καταπίνοντας τα χιλιόμετρα, μπορέσαμε:
- Να δούμε κάποια παραδοσιακά κτίσματα με ενδιαφέρουσες αισθητικές παρεμβάσεις
- Να οδηγάμε παράλληλα σε δάση, καταρράκτες και ποταμάκια με γάργαρο νεράκι μέσα στην αενάως καταπράσινη φύση
- Να κάνουμε μια στάση στη πόλη Lom, για να θαυμάσουμε την ξύλινη εκκλησία του 12ου αιώνα, μια από τις αρχαιότερες του είδους
- Να διασχίσουμε το ορεινό πέρασμα, με χιόνια ολόγυρα, ομίχλη και χαμηλές θερμοκρασίες, πριν τρυπώσουμε στα έγκατα του βουνού μέσω του τούνελ που οδηγούσε κατηφορικά προς τον τελικό μας προορισμό.
Η θέα βγαίνοντας από το τούνελ ήταν breathtaking (για να γίνω και ολίγον Lonely Planet) έστω κι αν δεν υπήρχε διαύγεια λόγω της νέφωσης. Ο αυτοκινητόδρομος στριφογυριστός χανόταν ανάμεσα στα βουνά στο βάθος και δίπλα μας ξεπήδαγαν καταρράκτες. Το νερό είναι πανταχού παρόν στην Νορβηγία: θάλσσα, λιμνες, καταρράκτες…
Φτάσαμε στο κατάλυμμά μας στις παρυφές του Nordfjord, έξω από το Stryn. Η τοποθεσία ήταν ειδυλλιακή. Άνοιγες τη πόρτα σου και η ματιά σου χάϊδευε τις βουνοκορφές που αγκάλιαζαν το μικρό φιορδ.
Οι ιδιοκτήτες, ένα ευγενέστατο πρόσχαρο ζευγάρι, πέρα από κάποιες προτάσεις τι να δούμε και πώς να κινηθούμε στη περιοχή, μας συμβούλευσαν... το αυτονόητο για τους νορβηγούς: «Αν θέλετε να φάτε, το κοντινότερο σούπερ μάρκετ για να ψωνίσετε είναι στο Stryn”.
Όπως καταλαβαίνετε για το μέσο νορβηγό είναι αδιανότητο ότι θα γευματίσει κάπου αλλού εκτός από το hytte που νοικιάζει, καθώς όλα μα όλα είναι πλήρως εξοπλισμένα με κουζίνα. Στην λογική αυτή κινηθήκαμε κι εμείς σε όλο το ταξίδι, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Άλλωστε το να γευματίζεις σε εστιατόριο σημαίνει αντίστοιχα ότι χώνεις και βαθειά το χέρι στο πορτοφόλι σου…
Το βραδάκι (ο Θεός να το κάνει βράδυ) κύλισε με χαλάρωση χαζεύοντας το φιορδ, απολαμβάνοντας το κρασί μας (εξ’Ελλάδος) και φωτογραφίζοντας αρειμανίως τη θέα με τα παιχνιδίσματα που έκανε το φως του ήλιου πάνω στα μολυβένια σύννεφα.
Η επόμενη μέρα είχε στο πρόγραμμα το διάσημο Geirangerfjord, μνημείο φυσικής ομορφιάς της UNESCO, την επιτομή των φιορδ στη Νορβηγία, εκεί όπου διαπλέουν όλα τα κρουαζιερόπλοια κι όπου γίνεται ο κακός χαμός από τουρισμό...
Εμείς κινηθήκαμε ανάποδα από τα πλήθη. Οδηγήσαμε στο λιμανάκι του Hellesylt, όπου ξεκινούσαν φέρρυ μπωτ προς το Geiranger διαπλέοντας το φιορδ. Η πολίχνη ήταν συμπαθητική, με το καταρράκτη της και με υπαίθρια ορχήστρα βιολιών να μας συντροφεύει μουσικά όση ώρα περιμέναμε το φέρρυ μπωτ να δέσει στη προβλήτα.
Για τον διάπλου έτρεφα πολύ υψηλές προσδοκίες. Είναι άλλωστε από τα «δυνατά» χαρτιά της νορβηγικής τουριστικής βιομηχανίας. Αντιθέτως το όλο σκηνικό δεν με συγκίνησε καθόλου. Ακόμα κι τις 7 αδελφές (7 μικροί καταρράκτες που πέφτουν μέσα στη θάλασσα από ύψος) θεώρησα υπερεκτιμημένες. Όσο πλησιάζαμε το Geiranger τόσο γινόταν ο κακός χαμός από πολυτελή κρουαζιερόπλοια και πλοιάρια κατάφορτα από τουρίστες.
Δεν σκεφτήκαμε καν να κάνουμε μια στάση στο γραφικό χωριουδάκι του Geiranger όπου γινόταν πατείς με πατών σε από αυτοκίνητα, πούλμαν κι επισκέπτες. Αντίθετα πήραμε τον ανηφορικό δρόμο εκεί όπου όλες οι διαφημιστικές μπροσούρες αναδεικνύουν την μαγεία του Geirangerfjord (αυτό είδα κι εγώ και παραμυθιάστηκα τα μάλα).
Συνεχίσαμε τον δρόμο φτάνοντας στο ορεινό πέρασμα που είχαμε βρεθεί μια μέρα νωρίτερα.
Αυτή τη φορά ο ήλιος έλαμπε κι οι εικόνες ήταν μαγευτικές, αρχής γενομένης με την παγωμένη λίμνη Djupvatnet, όπου ξεπηδούσαν ρυάκια μέσα από τους πάγους τροφοδοτώντας νερό τις υποκείμενες λιμνούλες κάτω από τους γυμνούς ορεινούς όγκους.
Διασχίσαμε ξανά το τούνελ προς το Stryn, μόνο που αυτή τη φορά μας υποδέχτηκε μια έκρηξη χρωμάτων!
To πρόγραμμα της ημέρας περιελάμβανε και παράκαμψη για επίσκεψη στον παγετώναJostedalsbreen, άλλο ένα από τα top αξιοθέατα στη περιοχή. Όμορφη διαδρομή δίπλα από τις πάμπολες λίμνες και τα φιορδ, όμως η επίσκεψη στον παγετώνα προέβλεπε πεζοπορία καθώς η πρόσβαση με το αυτοκίνητο επιτρεπόταν μέχρι την είσοδο του εθνικού πάρκου.
Μέσα στο οργιώδες πράσινο, καταρράκτες να πέφτουν, το ρυάκι να κυλάει ορμητικά, όλα αρκούντως μαγευτικά – η χαρά του φυσιολάτρη - , ώσπου φτάσαμε τελικά στην άκρη του παγετώνα…
Βέβαια οι πινακίδες με προϊδέαζαν: ως εδώ έφτανε ο παγετώνας πριν 50, πριν 20, πριν 10 χρόνια κι αυτό που βλέπετε τώρα μπροστά σας είναι ότι έχει απομείνει σήμερα. Η εικόνα αποκαρδιωτική ειδικά αν έχεις δει με τα ματάκια σου μεγαλοπρεπείς παγετώνες στην Ισλανδία. Άλλωστε από το συγκεριμένο σημείο με την λιμνούλα δεν μπορούσες παρά ένα μικρό του μέρος να δεις.
Απογοητευμένοι πήραμε το δρόμο της επιστροφής όταν πίσω μας ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος. Θαρρείς και γινόταν σεισμός. Ένα κομμάτι του παγετώνα αποκολλήθηκε και θρυμματίστηκε σε μυριάδες κομμάτια πάνω στα βράχια. Κάτι μου λέει ότι σε δέκα χρόνια ούτ'αυτό θα βλέπουμε πλέον...
Επιστρέψαμε για δείπνο και ξεκούραση στο μικρό σπίτι στο λιβάδι… ω συγγνώμη… στην παρυφή του φιορδ.
Την επόμενη μέρα προβλεπόταν να γράψουμε αρκετά χιλιόμετρα, καθώς το βράδυ θα έπρεπε να μας βρει στο Bεrgen, τελευταίο σταθμό του οδοιπορικού μας στην Νορβηγία.
Αλλά άγχος μηδέν. Σάμπως θα σκοτείνιαζε για να ψάχνουμε το δρόμο;;;;
Attachments
Last edited by a moderator:
