paefstra
Member
- Μηνύματα
- 14.416
- Likes
- 46.762
4) Η Τελική Κρίση, Rogier van der Weyden, Beaune, 1450
Τα βαμπίρ της ομορφιάς
Η εκπαίδευσή προχωρούσε επί 2 χρόνια επιτυχώς. Ξεκίνησα από τα έργα, μετά στα χαρακτικά, αναγνώριζα τις τεχνικές χάραξης και τα κριτήρια κοστολόγησής τους ανάλογα με τη δυσκολία της και τη σπανιοτητα των έργων. Ειχα φτιάξει σιγά σιγά μια (πολύ) μικρή λίστα με τους αγαπημένους μου εγχώριους ζωγράφους, όλοι απο το εργαστήριο του Cremonini στο Παρίσι. Ήταν καιρός να πάρω το τελευταίο μου μάθημα.
Ενημερώθηκα ότι σταματάμε να πουλάμε έργα του Γ. και τα κρύβουμε. Ρώτησα γιατί. Η γκαλερίστα είπε ότι ήταν πολύ γέρος, δεν θα ζουσε πολύ ακόμη. Τα εργα του ήταν παρωχημένου γούστου, αλλά οι τιμές θα εκτοξέυονταν με την ιστορία που είχε πίσω του και την αναπάντεχη παρουσια του σε διεθνείς δημοπρασίες..
Τα ίδια με την επέμβαση μπαιπάς του Μ. Μου το ανακοίνωσε θριαμβευτικά συμπληρώνοντας ότι θα κάνει 2 χρόνια να ζωγραφίσει “με εντολή ιατρού!”. Μετά πήρε τους συλλέκτες τηλέφωνο να ενημερώσει για την επερχόμενη πτωση της προσφοράς.
Τελευταίος ο κακομοίρης ο Ζ. Ειχαμε ενα έργο του, ήδη πολύ ακριβό, δεν πουλιοταν ευκολα αν και πανεμορφο. Ήταν παππούλης, σχεδόν ενός αιώνα Μπήκε η γκαλερίστα μεσα συγκλονισμένη. “Πέθανε” και μετά “Κρυψε το έργο. Πρέπει να δουμε που θα πανε οι τιμες, τουλαχιστον διπλάσιες, και θα το ξαναβγάλουμε”. Λίγο καιρό πριν ειχε τηλεφωνησει λεγοντας με τρεμουλιαστη φωνη “Ειιιιμαι στη Μπιενααααλε της Βενετιιιιας” και σκεφτομουν πως στο καλό κατάφερε να φτάσει ως εκεί σχεδον αιωνόβιος.
Όταν εφτασε η περίοδος της παραίτησής μου, αφού έπιανα την κανονική μου δουλεια πια, ήμουν μαλλον θυμωμένη με όλα αυτά. Η εργοδότριά μου μου πρότεινε να έρχομαι εστω για 2 απογεύματα τη βδομάδα, αλλά αυτό ήταν αδύνατο.
Κι όμως έπρεπε να είμαι Δίκαιος Κριτής τους κόσμου που αφηνα πίσω.
Με είχε πετύχει μερικές φορές τα πρωινα να διαβάζω τα απομνημονεύματα του Francis Bacon “Η ωμότητα των πραγμάτων' από τη βιβλιοθήκη της. Με είχε ρωτήσει αν μ' αρέσει. Ναι, μ' άρεσαν πολύ τα έργα του, ένα σύμπαν κρεοπωλείου.
Την τελευταία μου μερα με πηρε στο βάθος της αποθήκης, εκεί που ήταν τυλιγμενα ρολα που δεν ανοιγαμε ποτε. Εβγαλε ενα απο πολυ βαθια και το ανοιξε. “Ηθελα να το δεις πριν φυγεις” ειπε. “Δεν πρέπει να το μάθει κανείς” πρόσθεσε. Ήταν ενα τεράστιο χαρακτικό του Francis Bacon (αστρονομικης αξίας, να ομολογήσω, ααα από αξίες ήξερα καλά πλέον). Αυτό είπε μόνο και το κοιτούσαμε για πολλή ώρα.
Ήξερε ότι βασανιζόμουν κοιτώντας τόσον καιρό μόνο από βιβλία την πραγματικά μεγάλη τέχνη, όχι απλά ακριβή μα μεγάλη, ενω η ιδια επισκεπτοταν τις σπουδαιότερες εκθέσεις και πινακοθήκες της Ευρώπης. Όμως την ομορφιά δεν γίνεται να τη δεις από φωτογραφίες. Αργότερα θα πήγαινα κι εγω να δω, αλλα αυτό δεν το ξεραμε τοτε. Εκείνη τη στιγμή μου φάνηκαν τα μαυρομπλε βαμμενα κομμωτηρίου μαλλια της σαν φωτοστέφανο.
Αυτό πήγε και μου 'κανε, η άτιμη.
Τα βαμπίρ της ομορφιάς
Η εκπαίδευσή προχωρούσε επί 2 χρόνια επιτυχώς. Ξεκίνησα από τα έργα, μετά στα χαρακτικά, αναγνώριζα τις τεχνικές χάραξης και τα κριτήρια κοστολόγησής τους ανάλογα με τη δυσκολία της και τη σπανιοτητα των έργων. Ειχα φτιάξει σιγά σιγά μια (πολύ) μικρή λίστα με τους αγαπημένους μου εγχώριους ζωγράφους, όλοι απο το εργαστήριο του Cremonini στο Παρίσι. Ήταν καιρός να πάρω το τελευταίο μου μάθημα.
Ενημερώθηκα ότι σταματάμε να πουλάμε έργα του Γ. και τα κρύβουμε. Ρώτησα γιατί. Η γκαλερίστα είπε ότι ήταν πολύ γέρος, δεν θα ζουσε πολύ ακόμη. Τα εργα του ήταν παρωχημένου γούστου, αλλά οι τιμές θα εκτοξέυονταν με την ιστορία που είχε πίσω του και την αναπάντεχη παρουσια του σε διεθνείς δημοπρασίες..
Τα ίδια με την επέμβαση μπαιπάς του Μ. Μου το ανακοίνωσε θριαμβευτικά συμπληρώνοντας ότι θα κάνει 2 χρόνια να ζωγραφίσει “με εντολή ιατρού!”. Μετά πήρε τους συλλέκτες τηλέφωνο να ενημερώσει για την επερχόμενη πτωση της προσφοράς.
Τελευταίος ο κακομοίρης ο Ζ. Ειχαμε ενα έργο του, ήδη πολύ ακριβό, δεν πουλιοταν ευκολα αν και πανεμορφο. Ήταν παππούλης, σχεδόν ενός αιώνα Μπήκε η γκαλερίστα μεσα συγκλονισμένη. “Πέθανε” και μετά “Κρυψε το έργο. Πρέπει να δουμε που θα πανε οι τιμες, τουλαχιστον διπλάσιες, και θα το ξαναβγάλουμε”. Λίγο καιρό πριν ειχε τηλεφωνησει λεγοντας με τρεμουλιαστη φωνη “Ειιιιμαι στη Μπιενααααλε της Βενετιιιιας” και σκεφτομουν πως στο καλό κατάφερε να φτάσει ως εκεί σχεδον αιωνόβιος.
Όταν εφτασε η περίοδος της παραίτησής μου, αφού έπιανα την κανονική μου δουλεια πια, ήμουν μαλλον θυμωμένη με όλα αυτά. Η εργοδότριά μου μου πρότεινε να έρχομαι εστω για 2 απογεύματα τη βδομάδα, αλλά αυτό ήταν αδύνατο.
Κι όμως έπρεπε να είμαι Δίκαιος Κριτής τους κόσμου που αφηνα πίσω.
Με είχε πετύχει μερικές φορές τα πρωινα να διαβάζω τα απομνημονεύματα του Francis Bacon “Η ωμότητα των πραγμάτων' από τη βιβλιοθήκη της. Με είχε ρωτήσει αν μ' αρέσει. Ναι, μ' άρεσαν πολύ τα έργα του, ένα σύμπαν κρεοπωλείου.
Την τελευταία μου μερα με πηρε στο βάθος της αποθήκης, εκεί που ήταν τυλιγμενα ρολα που δεν ανοιγαμε ποτε. Εβγαλε ενα απο πολυ βαθια και το ανοιξε. “Ηθελα να το δεις πριν φυγεις” ειπε. “Δεν πρέπει να το μάθει κανείς” πρόσθεσε. Ήταν ενα τεράστιο χαρακτικό του Francis Bacon (αστρονομικης αξίας, να ομολογήσω, ααα από αξίες ήξερα καλά πλέον). Αυτό είπε μόνο και το κοιτούσαμε για πολλή ώρα.
Ήξερε ότι βασανιζόμουν κοιτώντας τόσον καιρό μόνο από βιβλία την πραγματικά μεγάλη τέχνη, όχι απλά ακριβή μα μεγάλη, ενω η ιδια επισκεπτοταν τις σπουδαιότερες εκθέσεις και πινακοθήκες της Ευρώπης. Όμως την ομορφιά δεν γίνεται να τη δεις από φωτογραφίες. Αργότερα θα πήγαινα κι εγω να δω, αλλα αυτό δεν το ξεραμε τοτε. Εκείνη τη στιγμή μου φάνηκαν τα μαυρομπλε βαμμενα κομμωτηρίου μαλλια της σαν φωτοστέφανο.
Αυτό πήγε και μου 'κανε, η άτιμη.
Last edited: