Βέλγιο Γαλλία Πολωνία Τρεις Τελικές Κρίσεις κι ένας Αμνός του Θεού.

[paefstra]

(συνέχεια)
Το Γκντανσκ (Danzing) αποτέλεσε μέλος της Χανσεατικής ένωσης των πόλεων της Βαλτικής. Ο 15ος αιώνας ήταν η χρυσή εποχή της Χάνσα. Είχε καταφέρει να ιδρύσει παροικίες εμπόρων σε όλες τις πολιτείες της Βόρειας θάλασσας και της Βαλτικής. Αυτές οι παροικίες ζούσαν αυτόνομα, συμμετείχαν όμως στη διοίκηση των πόλεων που έδρευαν. Διέθετε 3 μόνιμους εμπορικούς σταθμούς στο Λονδίνο και την Μπρυζ για τον έλεγχο του εμπορίου μαλλιού και υφασμάτων και στο Μπέργκεν για τον έλεγχο της διακίνησης ξυλείας, μεταλλευμάτων και ψαριών. Η Ένωση είχε καταφέρει να επιβάλλει μονοπώλιο στο εμπόριο της Βαλτικής, υποχρεώνοντας τους τοπικούς εμπόρους να συναλλάσσονται μόνο μαζί της.
Είναι προφανές ότι οι πολιτισμικές ανταλλαγές μεταξύ των πόλεων της Χανσεατικής Ένωσης ήταν εξίσου έντονες. Γι΄αυτό και οι στενές προσόψεις των σπιτιών, τα οποία όπως και στη Φλάνδρα, υφίσταντο φορολόγηση ανάλαγα με το πλάτος της πρόσοψης κι έτσι ήταν προτιμότερο να φτιάχνουν σπίτια με μεγάλο ύψος, μήκος, αλλά πολύ στενά. Η διακόσμηση της πρόσοψης αποκάλυπτε την οικονομική ευμάρεια της οικογένειας

Το Golden Gate μιμείται το Δημαρχείο της Αμβέρσας

Θα προσπαθήσω να πω για τα πιο ενδιαφέροντα σημεία μιας βόλτας σε αυτήν την πανέμορφη πόλη.
Εκτός από την οδό Dluga, που είναι ο κεντρικότερος και μεγαλύτερος πεζόδρομος της παλιάς πόλης και ανέφερα πιο πάνω
η οδός Matriacka με τα παλαιοπωλεία (εμείς την βρήκαμε παντέρημη, λόγω Πάσχα, αλλά υποθέτω ότι θα ήταν ζωντανή τις άλλες μέρες)

και η οδός Piwna με τις αμέτρητες μπυραρίες, η οποία θα μας φιλοξενουσε τα βράδια καθως ακόμη και Πάσχα, έσφυζε από ζωή. Το pub crowling εδώ είχε και έπαθλο:αν συμπλήρωνες 6 (αν θυμάμαι καλά) επισκέψεις με κατανάλωση μπύρας σε ένα βράδυ, στην τελευταία είχες βράβευση και αναμνηστικά δωρα. Δεν το επιχειρήσαμε.

Πολύ όμορφη πλατεία με συντριβάνι η Four Quarters Fountain, απο την οποία περνούσαμε συνέχεια στον δρόμο από το ξενοδοχείο για την Παλιά Πόλη.

η παραποτάμια ξύλινη promenade από την οποία έχεις θέα όλο το γραφικό λιμάνι.

και φυσικά η αποβάθρα από όπου ξεκινούσαν και πλοιαράκια για παραποτάμια βόλτα (δεν το τολμήσαμε)

Εδώ κυριαρχούν τα πολύ όμορφα εστιατόρια (όπου φάγαμε και ίσως είμασταν τυχεροί αλλά το φαγητό ήταν σούπερ και όχι ιδιαίτερα ακριβό σε πανέμορφο χώρο) και τα καταστήματα με κοσμήματα από κεχριμπάρι. Το κεχριμπάρι είναι ενα υλικό που κυριαρχει στην περιοχή. Τα καταστήματα εδω ειχαν εξωφρενικά ακριβές τιμές, στα κοσμήματα των πλανόδιων έκανε μπαμ ότι μάλλον ήταν απομίμηση. Τελικά αγόρασα ένα ζευγάρι ασημένια σκουλαρίκια από το μουσείο του Malbork με εγγύηση αυθεντικότητας σε λογική τιμή, ελπίζοντας και να είναι αυθεντικό.
Εδώ στην αποβάθρα είναι και το Crane, η κατασκευή που ανύψωνε πλοία
Είναι εύκολο να μπεις και να δεις από κάτω τον μηχανισμό.

Κάθε μια από τις εισόδους της πόλης από το τείχος είναι πανέμορφη.
Τι χάσαμε: Την πανοραμική θέα απο την Εκκλησία Αγίου Νικολάου. Η είσοδος για το καμπαναριό άνοιγε ΚΑΙ ΑΥΤΗ την τριτη μερα μετά το Πάσχα. Πόσα να προλάβει κανείς σε ένα πρωί; Και τα milk bar. Είναι εστιατόρια που προορίζονταν για τους εργάτες με εργατικά γεύματα σε πολύ χαμηλές τιμές. Είχαμε εντοπίσει ενα δύο, αλλα αφού δεν εργαζόταν κανένας σε αργίες, δεν πρόσφεραν εργατικά γεύματα, άρα δεν λειτουργουσαν!
Γενικά οι ρυθμοί ήταν στο ρελαντί στα πάντα λόγω Πάσχα. Είδαμε για πρώτη μέρα φούρνο ανοιχτό την Τρίτη το πρωί και μας έσωσε τρεις μερες το πρωινό του ξενοδοχείου. Για τα υπόλοιπα γεύματα της μέρας δεν δυσκολευτήκαμε, τα εστιατόρια και οι μπυραρίες λειτουργούσαν κανονικά και μάλιστα με αρκετά νόστιμο και οικονομικό φαγητό.
Λόγω ψύχους (-5 βαθμούς σταθερά που το βράδυ έπεφτε και στους -8 ) το ταξί σε όλο το ταξίδι ήταν ο καλύτερος φίλος μας. Με 2 ευρώ μετακινιόσουν άνετα όταν είχαν παγώσει τα μέλη για και από το ξενοδοχείο.
Αυτά μέχρι το βράδυ της Δευτέρας. Οπου εξουθενωμένοι από το συνεχές κρύο ενώ μιλούσαμε με Ελλάδα και μαθαίναμε για κοντομάνικα, καθόμαστε στο σαλόνι του ξενοδοχείου πριν παμε για ύπνο και η τηλεόραση παίζει Πολωνικές ειδήσεις. Το άλλο πρωί θα γινόταν ο αγώνας δρόμου να δούμε ό,τι άνοιξε και ήταν ως τώρα κλειστό και το μεσημερι με λεωφορείο για Τορούν, ελπίζοντας σε καλύτερες συνθηκες αφού ήταν πιο νότια. Και τοτε πέφτει η καρτέλα με την πρόγνωση του καιρού και δείχνει ολοκληρη την Πολωνία με χιόνια. Το απελπισμένο μας γέλιο ακουστηκε σε όλο το ξενοδοχείο.

Το άλλο πρωί έγιναν επιλογές. Εγώ ήθελα οπωσδήποτε να παω στο Εθνικό Μουσείο για την Τελική Κρίση και απο κει αν προλάβω να ρίξω μια ματιά στο Shakespeare Theater δίπλα που ήταν αρχιτεκτονικα πολυ ενδιαφέρον και με ωραία θέα. Χωριστήκαμε για να μην καταπιεζόμαστε και γιατί το πίστευα ότιι θα έβλεπα πιο χαλαρά το Μουσείο χωρις πιεση να το ξεπετάξω.
Το Μουσείο είναι στην αλλη πλευρά της πόλης. Το σκεφτηκα να παρω ταξί λόγω του κρύου, αλλά η πόλη μου ειχε αρέσει πραγματικά παρα πολύ και προτίμησα μια τελευταία βόλτα. Ενα εικοσάλεπτο περπάτημα ήταν. Το μουείο είναι ένα εξαιρετικό κτίριο εξωτερικά.

Καμία ουρά απ' έξω, καμία στο γκισέ των εισιτηρίων. Δέχονται να μου βγάλουν δωρεάν φοιτητικο εισιτηριο. Και ανεβάινω στον πανω όροφο και είναι μπροστά μου αυτό που ήθελα διακαώς να δω, το αριστούργημα του Hans Memling Τελική Κρίση. Σε μια άδεια αιθουσα!

Θες να φταιγε η αργία, θες το κρύο, θες που δεν το ξέρουν και τόσοι, ενώ είναι ενα από τα μεγαλειωδέστερα τρίπτυχα που εχω δει, εγώ πάντως είχα την ευκαιρία να το χαρώ ολομόναχη, όση ώρα ήθελα. Φωτογραφίες, επιτέλους, ελεύθερα.

Θα μπορούσα να ανεβάσω δεκάδες φωτογραφιες από τα εργα του μουσείου, καθώς μοιάζει σαν να διακτινίστηκε το Βέλγιο και η Ολλανδία εδώ. Σαν να μην είσαι Πολωνία. Όλος ο επανω όροφος είναι αφιερωμένος στου Φλαμανδούς.
Αλλά δεν μπορώ να συγκρατήσω τον ενθoυσιασμό μου και να μην παραθέσω το έργο "Σίβυλλα και Αινείας στον Άδη" του Van Swanenburgh (1600).

Και ένα έργο που φανερώνει τη βαθιά σχέση της χώρας κατά την περίοδο της Επιστημονικής Επανάστασης (16ος-17ος αι.) με την αστρονομία ( Hevelius και Κοπέρνικος, εξάλλου για τον δεύτερο φεύγαμε το ίδιο μεσημερι για διήμερο στο Τορούν): "Η Αγία Τριάδα και το Πτολεμαικό Μοντέλο του Κόσμου" του Hermann Han, 1610.

Φεύγοντας επέλεξα να δω το Shakespeare Theater, έργο σύγχρονης αρχιτεκτονικής και εντυπωσιακότατο, και ας έχανα τη θέα απο το καμπαναριό της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου. Είναι χτισμένο πάνω στα απομεινάρια Σεξπιρικού θεάτρου του 17ου αιώνα όπου περιοδεύοντες αγγλικοί θίασοι έπαιζαν έργα τυ Ελισσαβετιανού θεάτρου. Αρχιτέκτονας του νέου θεάτρου ο Renato Rizzi, χρησιμοποιησε τις επιρροές που λεγεται ότι είχε το παλιό θέατρο από το Fortune Playhouse του Λονδίνου, μια σεξπηρική σκηνή συνομήλικη με το Globe Theater.

Το ωραίο με αυτό το κτίριο είναι ότι αφού δεν με άφησαν να μπω μέσα σε ωρες μη λειτουργίας, αν και μπήκε ένα σχολείο, κάνεις μια καταπληκτική βόλτα στον εξώστη- ταράτσα σου με καταπληκτική θέα στην πλευά αυτή του Γκντανσκ.

Απο εδω θα έχω τις τελευταίες σχεδόν εικόνες από την πόλη, πριν καταλήξω για τελευταία φορά στην Dluga και μετά ξενοδοχείο για αναχώρηση για Τορούν

[Κατά την δεύτερη μέρα της διαμονής μας στο Γκντανσκ έγινε ημερήσια στη Τευτονικό κάστρο του Malbork. Πάλι καλά που δεν ήταν κι αυτό κλειστο...Θεώρησα ότι, αν και ήταν μια πολύ ωραία εκδρομή, θα ήταν καλό να μην μπερδέψω και αυτές τις εικόνες με το Γκντανσκ, ειδικά σε μια ιστορία με ύφος σπονδυλωτό]

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11
• 13
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 9 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[paefstra]

1) Ο Αμνός του Θεού, Jan and Hubert Van Eyck, 1432

Ο Λοξίας και η Πτώση

Ο Λοξίας ήταν βιβλιοπωλέιο της Θεσσαλονίκης διανυκτερεύον στον πεζόδρομο της Ισαύρων. Τα χρόνια των πρώτων μου σπουδών αλλά και μετά μου' φαγε όλα τα δαχτυλίδια. Και τι εννοώ: μετά από το καθιερωμένο ξενύχτι έξω και κατά τη 1 (...ε, και πιο αργα μερικές φορές) το βράδυ έκανα ένα πέρασμα και έπαιρνα το βιβλίο της βραδιάς. Περιέργως είχα πάντα λεφτά γι αυτό, κάτι που δεν ήταν αυτονόητο. Ο Λοξίας είναι υπεύθυνος για το 1/3 της βιβλιοθήκης μου, νομίζω. Δεν ήμουν η μόνη, συναντιόμασταν διάφοροι ξενύχτηδες, ο ιδιοκτήτης ήταν καλός άνθρωπος και μας σύστηνε τι να διαβάσουμε. Συχνά μάλιστα πετύχαινα και ενδιαφέρουσες συζητήσεις οπότε ξεκολλούσα κάπως αργά. Τώρα έχει κλείσει και έχει γίνει ένα από τα πολλά καφέ και είναι ένας από τους λόγους που μου χαλασε η διάθεση όταν ξαναπέρασα αργοτερα από κει.

Ένα βραδυ λοιπόν αγοράζω την Πτώση του Α. Καμύ. Δεν χρειάζεται να πω πως ξενύχτησα ανατριχιάζοντας με τον ήρωα του βιβλίου. Ο Ζαν Μπατίστ Κλαμάνς, πρώην επιτυχημένος δικηγόρος, πρώην πλούσιος, πρώην καρδιοκατακτητής, γεμάτος πρώην αυτοπεποίθηση, πρώην έντιμος (χμμμ) τριγυρίζει στα μπαρ του Άμστερνταμ και αφηγείται την πτώση του σε αγνώστους. Πως ενώ ζούσε ευτυχισμένος τη μεγαλοαστική του αυταπάτη, ένα βράδυ μια γυναίκα πέφτει στον Σηκουάνα και αυτός ενώ ακούει τις κραυγές της, δεν πέφτει στο νερό την τη σώσει γιατί ήταν...πολύ κρύο. Όλα ανατρέπονται και ποτέ ξανά δεν θα είναι ο ίδιος άνθρωπος Είναι ο δικαστής- κριτής που αναθεωρεί ό.τι ήξερε ως τώρα για την ηθική , τον θάνατο, το νόημα στα πάντα, αν και διατηρεί κάμποσο από τον παθολογικό ναρκισσισμό του. Το βιβλίο βραβεύτηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1957.

Ένα περίεργο και ενδιαφέρον κομμάτι της πλοκής είναι ο συμβολικός ρόλος του πίνακα “ Οι Δίκαιοι Κριτές”. Πρόκειται για το 12ο πάνελ του πολύπτυχου της Γάνδης “Η προσκύνηση του Αμνού” ή “Ο Αμνός του Θεού” (Het Lam Gods ) του Βαν Άικ, έργο του 1432, το οποίο ο Καμύ “τοποθέτησε” πάνω από το μπαρ “Μέξικο Σίτυ” στην κατοχή του γοριλλα- ιδιοκτήτη στον οποίο ένας μεθυσμένος θαμώνας τον πούλησε ένα βράδυ και στόλιζε τη σάλα του ενώ από κάτω έπιναν μπεκρήδες και σωματέμποροι. Κόλλησα στη φράση “Θυμόσαστε κάποια κλοπή που έγινε στον Sint-Baafskathedraal. Ο πίνακας αντικαταστάθηκε με ένα εκπληκτικό αντίγραφο αφού ο πρωτότυπος δεν μπόρεσε ποτέ να βρεθεί”

Τι τό 'θελα να το διαβάσω αυτό; Άρχισα να ψάχνω τι ακριβώς είχε συμβεί με το πάνελ στην πραγματικότητα.

Φωτογραφία του πολύπτυχου, όχι δική μου. Θα 'ρθει κι αυτή αν και δεν έπρεπε και κόντεψα να φάω ξύλο που την έβγαλα

και οι Δίκαιοι Κριτές, κάτω αριστερά

 

[fenia42]

Ω θεοί, το σύνδρομο του Σταντάλ δια χειρός Paefstra. Καιρός ήταν να γίνει μια τέτοια ιστορία. Είχα σκεφτεί κι εγώ να γράψω παρόμοια, μα πώς όμως; Αφού βρέθηκα στην Κρακοβία και κώλωσα να πάω να δω την Cecilia, από φόβο μήπως λιποθυμήσω επί τόπου αντικρίζοντας το πανέμορφο έργο του ντα Βίντσι. Αν δε, αντικρίσω Ιερώνυμο Μπος, τότε φοβούμαι πως δε το γλιτώνω το καρδιακό.

 

[paefstra]

κώλωσα να πάω να δω την Cecilia, από φόβο μήπως λιποθυμήσω επί τόπου αντικρίζοντας το πανέμορφο έργο του ντα Βίντσι. Αν δε, αντικρίσω Ιερώνυμο Μπος, τότε φοβούμαι πως δε το γλιτώνω το καρδιακό.

Αυτά είναι για πολύ ψυχωμένους. Κι εγώ κάνω ασκήσεις θάρρους πρώτα .

 

[fenia42]

Αυτά είναι για πολύ ψυχωμένους. Κι εγώ κάνω ασκήσεις θάρρους πρώτα .

Κι εγώ Κολομβία στο Μποτέρο ήμουν άνετη. Δε ξέρω αν δω το γάμο των Αρνολφίνι πώς θα είμαι. Αγαπώ Φλαμανδούς!

 

[paefstra]

O γάμος των Αρνολφίνι είναι σπουδαίος γι' αυτήν εδώ τη μικρή λεπτομέρεια, την αντανάκλαση, χωρίς να πεφτεις κάτω από την ομορφιά των νιόπαντρων

 

[paefstra]

Η Γάνδη, 2014

Α, είναι όμορφη η Γάνδη. Κάπως γκρίζα, κι αυτή τη διαφοροποιεί από την Μπρυζ, όπως θα δούμε την άλλη μέρα. Αλλά εγώ νυστάζω αφόρητα. έχω ξυπνήσει ξημερώματα λόγω της πρωινής πτήσης με την Aegean και το κερασάκι στην τούρτα, επιλέξαμε ένα τρένο που κάνει πολλές στάσεις και τον διπλάσιο χρόνο να φτάσει από Βρυξέλλες. Νυστάζω στο τρένο, νυστάζω όταν αφήνουμε τα πράγματα στο ξενοδοχείο και εξορμούμε σφάιρα για τον Saint Bavo's Cathedral. Η νύστα μου φεύγει μόλις μπαίνουμε. Ο ναός:

Όχι κάτι πολύ εντυπωσιακό. Αλλά εκεί ήμουν για άλλο λόγο. Αριστερά μπαίνοντας είναι η είσοδος για το Altarpiece της Γάνδης. Η είσοδος νομίζω ότι τότε ήταν στα 6 ευρώ, σήμερα στα 10. Έχει μικρή ουρά, αλλα μπαίνουμε μπουλουκηδόν. Το αποτέλεσμα ήταν να μην τσεκάρουν τα εισιτήρια.
Το δωμάτιο είναι σκοτεινό, έχει πολύ κόσμο και κυριολεκτικά κυριαρχεί το πολύπτυχο. Είχα διαβάσει για τις διαστάσεις του, αλλά αν δεν το δεις δεν το πιστεύεις για τι μεγέθος πρόκειται. Έχει υπερβολικά πολύ κόσμο και πρέπει να περιμένεις στη σειρά για να πλησιάσεις περισσότερο. Με το εισιτήριο παίρνεις audio guide στα αγγλικά που επεξηγεί τις λεπτομέρειες για κάθε πάνελ. Όλο είναι προστατευμένο σε γυαλί. Θέλει κάπου μισή ώρα να ακούσεις όλη την αφήγηση. Αλλά δυστυχώς δεν επιτρέπονται φωτογραφίες, ούτε χωρίς φλας.
Το πόσο εντυπωσιακό μου φάνηκε σε μέγεθος, οι ανάλαφρες πινελιές, οι αδιανόητες λεπτομέρειες, πώς να εξηγηθούν; Αχ, να είχα μια φωτογραφία...
Ανεβάινουμε στο Belfry. Δεν θυμάμαι τιμή εισόδου, αλλά βόλευε που είχε ασανσέρ. Ωραίες φωτογραφίες της γκρίζας Γάνδης απο κει:

H Γάνδη είναι γκρίζα μα ζωντανη. Έξω απο το Δημαρχείο μια ομάδα χορευτών...κρεοπωλών παρουσιάζουν ένα δρώμενο χορεύοντας με τα τεράστια μαχαίρια τους, ντυμένοι παραδοσιακά.

Η πλατεία Δημαρχείου ακριβώς δίπλα στον Καθεδρικό

Το Δημαρχείο

Πιο πέρα στα στενάκια κυκλοφορεί ένα μπιροποδήλατο, μισθωμένο από μια τοπική μπυραρία, ξεσηκωνοντας γέλια στους περαστικούς, καθώς οι επιβαίνοντες είναι στο τσακίρ κέφι και χαλάνε κόσμο.

Το ωραιότερο σημείο της πόλης είναι η συμβολή των ποταμών της, Graslei και Koronlei.
Είναι το σημείο που συναντιούνται ντόπιοι και τουρίστες για βόλτα και χαλάρωση. Νεολάια, φοιτητές, μπύρες στα παγκάκια, μέχρι πολύ αργά το βράδυ. Περιμενα μια ψυχρή κεντροευρωπαική πόλη, αλλά εδώ η πόλη σφύζει απο ζωη.

Σε όλη την διακοπτόμενη από ημερήσιες εκδρομές διαμονή, οι βόλτες ήταν υπέροχες.

Από το κάστρο Gravesteen μόνο απ' έξω, γιατί δεν μου κίνησε την περιέργεια το εσωτερικό




Στεναχωριέμαι όταν ακούω να αδικείται τόσο πολύ μια πόλη με ένα σύντομο πέρασμα προς τη Μπρυζ, αλλά τι να κάνουμε είναι η παραγνωρισμένη συγγενής. Θα μείνουμε τρία βράδια συνεχόμενα εκεί, με ημερήσιες στη Μπρυζ και την Αμβέρσα, για να έχουμε νεανικό κλίμα και ζωή το βράδυ. Και δεν πέσαμε έξω.
Το βράδυ είναι εξίσου όμορφη:

Και ενώ ένα ακόμη κάστρο θα μου έφερνε χασμουρητά, κράτησα για την τελευταία μέρα το Vooruit, ένα αρχιτεκτονικό θάυμα χτισμένο το 1911-1914 προκειμένου να στεγάσει τη σοσιαλιστική κοοπερατίβα που θα προστατέψει του εργάτες από τα δεινά του Καπιταλισμού (...).Επίσης εκεί οι εργάτες μπορούσαν να τρωνε και να διασκεδάζουν σε χαμηλό κόστος. Σήμερα είναι χώρος τέχνης και φεστιβάλ με εστιατόριο, σινεμά, χωρους συναυλιών. Φάγαμε κιόλας εκεί, πανέμορφος χώρος με ωραία τυπάκια μέσα.
Εξωτερικα:

Και εσωτερικά, ενδεικτικές οι κωλώνες που στηρίζουν τους εξώστες αναπαριστώντας την...εργατική δύναμη:

Το πρώτο βράδυ, ταλαιπωρημένη απο την τρομακτική νύστα, μετά το φαί κατευθυνθήκαμε με τα πόδια προς το ξενοδοχείο. Στο δρόμο βλέπουμε ανθρώπους με λαμπάδες και ακουγόταν λειτουργία από τον Καθεδρικό. Φυσικά, ήταν μεγάλο Σάββατο, σχεδόν το είχα ξεχάσει. Είχε πιάσει και κρύο με ψιλόβροχο, το μόνο που ήθελα ήταν ξεκούραση.
Όμως....στην τσεπη του παλτό μου είναι το αθεώρητο εισιτήριο από το πολύπτυχο του Μυστικού Αμνού. Τρίβεται πάνω το χέρι μου επίμονα. Φυσικά και ξαναπήγα την επόμενη, πρωί πρωί, μόνη ελπίζοντας να βρω λιγότερο κόσμο.
Και εδωσα καμαρωτή το εισιτήριό μου, δεν πήρα audioguide για να γλιτώσω καμιά φάπα, και μπήκα πάλι στον χώρο. Λιγότεροι, αλλά πολλοί ιάπωνες. Το καλό με τους ιάπωνες είναι ότι είναι ήσυχοι μπροστά σε μεγάλα πολύπτυχα. Το κακό είναι ότι ακολουθούν λάθος πρότυπα, στην προκειμένη περίπτωση εμένα.
Πλησιάζοντας αργά στο πολύπτυχο σηκώνω προσεκτικά και με αυτοπεποίθηση τη φωτογραφική μηχανή. Οι γιαπωνέζοι έχουν παθει αρχικά κοκομπλόκο. Κοιτιούνται μεταξύ τους και μετά κοιτούν εμένα. Ο φύλακας πίσω στο γραφείο του με τα audioguides δεν έχει πάρει χαμπάρι, ώσπου καμια τριανταριά ιάπωνες σηκώνουν ταυτόχρονα τις φωτογραφικές κοιτώντας με και όλοι μαζί πατάμε βιαστικά κλικ. Θεωρώ ότι ο υπάλληλος πρέπει να έπαθε ελαφρύ εγκεφαλικό φωνάζοντας "ΝΟ!! ΝΟ!! ΝΟ PHOTOS, PLEASE!!:
Κατεβάζω την φωτογραφική με ύφος οσίας Μαρίας, αχ, συγγνωμη, δεν ήξερα, οι ιάπωνες με κοιτούν φονικά, και χώνομαι στο πισω μέρος του τερατώδους πολύπτυχου για ένα τελευταίο λάφυρο. Στη συνέχεια, Κυρία, κατευθύνομαι στην έξοδο.

Αν το επιχειρήσετε, ανταμείψτε τον εαυτό σας για τη βλακεία του με σοκολατάκια Υuzu, γιατί δεν θα ξανατύχει να φάτε σοκολατάκια πασπαλισμένα με φύλλα καπνού ή αποξηραμένα μανιτάρια ή κόκκινη πιπεριά

 

[paefstra]

Οι κλέφτες της ομορφιάς

Το πολύπτυχο της Γάνδης “Η λατρεία το Mυστικού Αμνού” είναι το έργο που υπέστη τις περισσότερες κλοπές στην ιστορία της Τέχνης. Και όχι μόνο: δεν υπήρχε κίνδυνος από τον οποίο δεν πέρασε. Παράλίγο να καταστραφεί από φωτιά, σχεδόν πυρπολήθηκε από Καλβινιστές, εκλάπη από τον Ναπολέοντα, δυαλύθηκε και αγοράστηκαν κομμάτια του το 1816 από τον Αγγλο συλλέκτη Edward Solly στο Βερολίνο. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμιου πολέμου κι άλλα πανελς αγοράστηκαν από τους Γερμανούς για να σωθούν ενώ επεστράφηκαν με το τέλος του πολέμου ως αποζημιωση για τα δεινά στα οποία υπέβαλλαν στη χώρα.

Διόλου περίεργο. Είναι το έργο με την μεγαλύτερη επιρροή στην Τέχνη της Δύσης, ένα έργο που ανήκει στους Παγκόσμιους Θησαυρούς. Είναι η πρώτη ελαιογραφία τόσο μεγαλου μεγέθους, ενώ ταυτοχρονα το θέμα του περιέχει όλον τον Καθολικό Μυστικισμό, τη μυθολογία του Χριστιανισμού από το Α ως το Ω.

Το 1934 δύο από τα 12 πάνελ του κλαπηκαν σε μια περίεργη υπόθεση που ακόμη μένει ανοικτή.

Την κλοπή ακολούθησε το αίτημα για επιστροφή με λύτρα ενός εκατομμυρίου φράγκων από τους ληστές. Ως ένδειξη καλής θέλησης επέστρεψαν το ένα πάνελ που απεικονίζει τον Ιωάννη Βαπτιστή (ώπα, τι δουλειά έχει εδώ πάλι ο Ζαν Μπατίστ Κλαμάνς της Πτώσης; ) Το 12ο πάνελ δεν επεστράφη, αυτό με τους Δίκαους Κριτές, αλλά παρέμεινε στην κατοχή τους.
Φαίνεται ότι ένας χρηματιστής, ο Goedertier, λίγο πριν πεθάνει εξομολογήθηκε στον δικηγόρο του ότι έχει στο συρτάρι του ένα γράμμα που αναγράφει πού βρίσκεται το πάνελ.
Τελικά δεν έλεγε τίποτε το σπουδαίο, μόνο ότι είναι θαμμένος σε σημείο που δεν κινεί υποψίες. Για καιρό η αστυνομία πίστευε ότι ο Goedertier είναι ο κλέφτης του πίνακα: μπλεγμένος σε θρησκευτικές οργανώσεις, πιθανόν να προσπάθησε με τα λύτρα να καλύψει οικονομικές ατασθαλίες των οργανώσεων που συμμετείχε. Εκτός από κάποιες λεπτομέρειες: ο Goedertier είχε πολλά λεφτά και δεν χρειαζόταν ατό το ποσό και δεύτερον, χρειάστηκαν τουλάχιστον δύο άτομα για να αφαιρέσουν το πάνελ και σκάλα, κάτι που μάλλον οδηγεί στη σκέψη ότι και άτομα σχετιζόμενα με τον Καθεδρικό ήταν στο κόλπο

Όταν ο Γκαίμπελς φτάνει στη Γάνδη για να βρει τους Δίκαιους Δικαστές και να τους παραδώσει ως δώρο στον Χίτλερ μαζί με ολο το πολύπτυχο, ειδοποιούν ότι θα σφραγίσουν τον Καθεδρικό για να τον ψάξουν. Ο επίσκοπος υποψιάζεται ότι θα κλέψουν όλο το πολύπτυχο και οργανώνει τον τρόπο να φυγαδευτεί από τον Καθεδρικό νύχτα και να κρύβεται σε διάφορα σπίτια μέχρι το τελος του Δεύτερου Παγκισμίου Πολέμου.

Κάπως έτσι το Βέλγιο αποφασίζει να στείλει το πολύπτυχο στο Βατικανό για να σωθεί.Ενώ βρίσκεται στο δρόμο για το Βατικανό, η Ιταλία συντάσσεται με τον Άξονα και τελικά Βέλγοι, Ιταλοί και Γάλλοι αξιωματούχοι υπογράφουν συμφωνία να μείνει στο Κάστρο του Pau.

Όμως ο Χίτλερ το θέλει μανιωδώς στην κατοχή του. Εικάζεται ότι ήθελε να φτιάξει το προσωπικό του υπερμουσείο με όλους τους παγκόσμιους θησαυρούς και το προόριζε ως κεντρικό κομμάτι της Συλλογής (80.000 κομμάτια αφαίρεσε ο αθεόφοβος από την Ευρώπη). Το παίρνει από το Pau και επειδή φοβήθηκε ότι δεν θα ήταν ασφαλής η φύλαξή του στο κάστρο Neuschwanstein της Βαυαρίας που το προόριζε, το έκρυψε στο αλατωρυχείο Altaussee στην Αυστρία. Από εκεί “ξεθάφτηκε” μετά την πτώση του Χίτλερ με αρκετές καταστροφές.

Από το τέλος του Δεύτερου παγκοσμίου Πολέμου έχει γίνει αναζήτηση του δωδέκατου πάνελ 10 φορές μέσα στον ναό ενώ ελέγχθηκε και με ακτίνες Χ σε βάθος 10 μέτρων. Κανένα αποτέλεσμα.

Το 1995 έγινε παράνομα εκταφή του Goedertier και εκλάπη το κρανίο του για να ζητηθούν λύτρα για την επιστρoφή του πάνελ από όποιoν το έχει στην κατοχή του. Η υπόθεση παραμένει ανοικτή.

Μια φρενήρης ιστορία κλοπών. Και πώς αλλιώς; Ποιος δεν θέλει να κατέχει την ομορφιά;
Στα 4,6x 3,5 μέτρα των διαστάσεών του απεικονίζονται περισσότερα από 100 πρόσωπα:

 

[katkats]

Που ήσουν καλέ εσύ κρυμμένη?

 

[paefstra]

Ηθελα να πιασω πρωτα ικανο αριθμο μιλιων για να ξαναγραψω ιστορια

 

[makisg]

βρε δεν λες που είστε και εσείς και μας ξεστραβώνετε.

 

[duty_free]

Ηθελα να πιασω πρωτα ικανο αριθμο μιλιων για να ξαναγραψω ιστορια

Δεν ξερο αν εχις υποψι σου ενα καπιο τριβια αλα η ετια για να εκπονισι ο Dr. Yamuka την μελετι δια τις οπιας απεδιξε ότι ο εγκεφαλος τον γινεκον ινε μικροτερος τον ανδρον με ο,τι αφτο σινεπαγετε, ηταν ι αναγνοσι τις πτοσεος. Ιχε νιοσι πολι ενοχικα, με το σοκ μαλιστα να τον κανι να απομονοθι για μεγαλο διαστιμα. Κατοπιν, εντελος λιτροτικα, απολογιτικα κε σε ρυθμυς ξεπνοα εξυθενοτικυς, συνεταξε τιν βραβεφθισα με νομπελ μελετι για το εν λογο εργο τυ 101% ιπερτιμιμενυ γαλυ φιλοσοφυ.

Αφινο παραδιπλα καθε μπομποδι φοτογραφια, στομφοδι νιξι, πολιλογαδικι αναφορα σου σε ο,τι παραθετις για να τονισο οτι μπορι να μενυμε λακαμαδες ενοπιον ταξιδιον σε γεες τυ πιρος, σε απινες ανατολινες, σε ανο τυ αρκτικυ κικλυ αλα η Μπριζ gamee κε δερνι.

Πος το ελεγε ο γυντι αλεν στο take the money and run (ι στο bananas?) για μια γκομενα τυ;

Ιταν τοσο ομορφι που μυ ερχοταν εμετος!

Ετσι κε ι Μπριζ!