s-travelholic
Member
- Μηνύματα
- 55
- Likes
- 346
2.ΑΡΜΕΝΙΑ-YEREVAN
Όπως σας είπα έφτασα αξημέρωτα στο Հայաստան (Χαγιαστάν) δηλαδή στην Αρμενία. Αμέσως όμως δοκίμασα να πληρώσω το hostel με την πιστωτική και επιβεβαιώθηκε αυτό που πιθανολογούσα: πιστωτική δεν έπαιζε. Αχ τι ωραία, θα γίνω λαντζιέρα στο Ερεβάν! Πάω για ύπνο λοιπόν για να δυναμώσω γιατί με περιμένει δουλειά. Πριν να γραφτώ στον ΟΑΕΔ Αρμενίας κάνω μία προσπάθεια με το ελληνικό προξενείο. Αρχικά βρίσκω έναν Αρμένιο υπάλληλο που μου λέει ότι δεν μπορούν να με βοηθήσουν. Δεν μπορεί του λέω, γι αυτό τον λόγο υπάρχεı Προξενείο (!) και στρογγυλοκάθομαι σε μία πολυθρόνα περιμένοντας τον Πρόξενο. Μετά από αρκετή αναμονή εμφανίζεται ο Πρόξενος, σκύβει στο πρόβλημα μου και μου λέει "φυσικά, κάντε μία αίτηση ζητώντας το ποσό που χρειάζεστε και αύριο θα σας ειδοποιήσουμε να έρθετε να το πάρετε". Το τι γέλιο έπεσε με την αίτηση αυτή δεν λέγεται. Ζητάω να μου δώσουν 350 ευρώ και ο Πρόξενος να λέει: βάλε παραπάνω μήπως δεν φτάσουν. Όχι είναι αρκετά να λέω εγώ. Μα δεν μπορούμε να ξανακάνουμε αίτηση να λέει. Όχι έχω και άλλα 180 να του λέω! Ο άνθρωπος δεν μπορεί να πιστέψει ότι σκοπεύω να περάσω 16 ημέρες με αυτά τα λεφτά. Αλλά αυτό είναι το budget έτσι κι αλλιώς. Το ποσό που δανείζεσαι έχεις ένα μήνα καιρό να το επιστρέψεις και δεν θέλω να ξεμυαλιστώ. Οι φίλοι μου όλοι μου έγραφαν "Πάρε παραπάνω ρε χαζή, θα πτωχεύσει η χώρα και δεν θα χρειαστεί να τα επιστρέψεις". Άκου τι σκέφτηκαν!
Μόλις γυρίζω στο hostel λαμβάνω ευχάριστα νέα από την Τράπεζα, το πρόβλημα έχει λυθεί. Φεύγω κατευθείαν για το γραφείο Huyr servıce, ένα πρακτορείο με το οποίο θέλω να κλείσω το 3ημερο στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Στο δρόμο γνωρίζω έναν Αρμένιο της διασποράς. Οκτώ εκατομμύρια είναι οι Αρμένιοι της διασποράς κατά μερικές εκτιμήσεις, αριθμός πολύ μεγαλύτερος από τα περίπου 3 εκατομμύρια κατοίκων της ίδιας της χώρας. Ο τύπος είναι αργόσχολος εισοδηματίας κάτοικος LA και αφού τελειώνω με τις κρατήσεις στο πρακτορείο με περιμένει και αυτοδιορίζεται ξεναγός μου. Με πάει στην οδό Abovyan τον πρώτο δρόμο της πόλης που χτίστηκε κατόπιν σχεδίου. Εκεί υπάρχουν παλιά διώροφα κτίρια, επαύλεις, πολυτελή μαγαζιά. Καθόμαστε σε ένα καφέ που μπροστά είναι γκαλερί με πίνακες και αντίκες. Έπειτα περνάμε από δύο εκκλησίες (την πιο παλιά σωζόμενη Zoravar και την μικρούλα Katoghike), την όπερα που είναι μέσα σε ένα πάρκο γεμάτο εστιατόρια και καφέ και καταλήγουμε σε ένα από αυτά όπου κοπανάμε 2 μπουκάλια αρμένικο κρασί Karas συνοδεία μεζέδων. Και σαν να μην φτάνουν αυτά σε μία κίνηση εντυπωσιασμού, ανοίγει και μία σαμπάνια που εγώ δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος, την τιμάω πάραυτα.
Εκεί κάπου αρχίζει η αποσύνθεση μου και αποφασίζω να απολύσω τον "ξεναγό" και να πάρω τον δρόμο της επιστροφής για το hostel .Ο ξεναγός δεν το δέχεται αδιαμαρτύρητα αλλά τον πείθω και λέμε καληνύχτα. Στον δρόμο πέφτω επάνω σε μία διαδήλωση, ο κόσμος διαδηλώνει για τις τιμές του ρεύματος και ένας παλιός επαναστάτης με αρπάζει και χορεύουμε ένα βαλς προτού αποχωρίσω πανηγυρικά γιατί αλλού πατάω και αλλού βρίσκομαι! Έτσι ένδοξα τελειώνει η πρώτη ημέρα του ταξιδιού μου!
Όπως σας είπα έφτασα αξημέρωτα στο Հայաստան (Χαγιαστάν) δηλαδή στην Αρμενία. Αμέσως όμως δοκίμασα να πληρώσω το hostel με την πιστωτική και επιβεβαιώθηκε αυτό που πιθανολογούσα: πιστωτική δεν έπαιζε. Αχ τι ωραία, θα γίνω λαντζιέρα στο Ερεβάν! Πάω για ύπνο λοιπόν για να δυναμώσω γιατί με περιμένει δουλειά. Πριν να γραφτώ στον ΟΑΕΔ Αρμενίας κάνω μία προσπάθεια με το ελληνικό προξενείο. Αρχικά βρίσκω έναν Αρμένιο υπάλληλο που μου λέει ότι δεν μπορούν να με βοηθήσουν. Δεν μπορεί του λέω, γι αυτό τον λόγο υπάρχεı Προξενείο (!) και στρογγυλοκάθομαι σε μία πολυθρόνα περιμένοντας τον Πρόξενο. Μετά από αρκετή αναμονή εμφανίζεται ο Πρόξενος, σκύβει στο πρόβλημα μου και μου λέει "φυσικά, κάντε μία αίτηση ζητώντας το ποσό που χρειάζεστε και αύριο θα σας ειδοποιήσουμε να έρθετε να το πάρετε". Το τι γέλιο έπεσε με την αίτηση αυτή δεν λέγεται. Ζητάω να μου δώσουν 350 ευρώ και ο Πρόξενος να λέει: βάλε παραπάνω μήπως δεν φτάσουν. Όχι είναι αρκετά να λέω εγώ. Μα δεν μπορούμε να ξανακάνουμε αίτηση να λέει. Όχι έχω και άλλα 180 να του λέω! Ο άνθρωπος δεν μπορεί να πιστέψει ότι σκοπεύω να περάσω 16 ημέρες με αυτά τα λεφτά. Αλλά αυτό είναι το budget έτσι κι αλλιώς. Το ποσό που δανείζεσαι έχεις ένα μήνα καιρό να το επιστρέψεις και δεν θέλω να ξεμυαλιστώ. Οι φίλοι μου όλοι μου έγραφαν "Πάρε παραπάνω ρε χαζή, θα πτωχεύσει η χώρα και δεν θα χρειαστεί να τα επιστρέψεις". Άκου τι σκέφτηκαν!
Μόλις γυρίζω στο hostel λαμβάνω ευχάριστα νέα από την Τράπεζα, το πρόβλημα έχει λυθεί. Φεύγω κατευθείαν για το γραφείο Huyr servıce, ένα πρακτορείο με το οποίο θέλω να κλείσω το 3ημερο στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Στο δρόμο γνωρίζω έναν Αρμένιο της διασποράς. Οκτώ εκατομμύρια είναι οι Αρμένιοι της διασποράς κατά μερικές εκτιμήσεις, αριθμός πολύ μεγαλύτερος από τα περίπου 3 εκατομμύρια κατοίκων της ίδιας της χώρας. Ο τύπος είναι αργόσχολος εισοδηματίας κάτοικος LA και αφού τελειώνω με τις κρατήσεις στο πρακτορείο με περιμένει και αυτοδιορίζεται ξεναγός μου. Με πάει στην οδό Abovyan τον πρώτο δρόμο της πόλης που χτίστηκε κατόπιν σχεδίου. Εκεί υπάρχουν παλιά διώροφα κτίρια, επαύλεις, πολυτελή μαγαζιά. Καθόμαστε σε ένα καφέ που μπροστά είναι γκαλερί με πίνακες και αντίκες. Έπειτα περνάμε από δύο εκκλησίες (την πιο παλιά σωζόμενη Zoravar και την μικρούλα Katoghike), την όπερα που είναι μέσα σε ένα πάρκο γεμάτο εστιατόρια και καφέ και καταλήγουμε σε ένα από αυτά όπου κοπανάμε 2 μπουκάλια αρμένικο κρασί Karas συνοδεία μεζέδων. Και σαν να μην φτάνουν αυτά σε μία κίνηση εντυπωσιασμού, ανοίγει και μία σαμπάνια που εγώ δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος, την τιμάω πάραυτα.
Εκεί κάπου αρχίζει η αποσύνθεση μου και αποφασίζω να απολύσω τον "ξεναγό" και να πάρω τον δρόμο της επιστροφής για το hostel .Ο ξεναγός δεν το δέχεται αδιαμαρτύρητα αλλά τον πείθω και λέμε καληνύχτα. Στον δρόμο πέφτω επάνω σε μία διαδήλωση, ο κόσμος διαδηλώνει για τις τιμές του ρεύματος και ένας παλιός επαναστάτης με αρπάζει και χορεύουμε ένα βαλς προτού αποχωρίσω πανηγυρικά γιατί αλλού πατάω και αλλού βρίσκομαι! Έτσι ένδοξα τελειώνει η πρώτη ημέρα του ταξιδιού μου!
Last edited: