ΗΠΑ Χαβάη : Ένα Όνειρο Που Έγινε Πραγματικότητα

[Nikos1986]

12. Τα Ηφαίστεια του Μπιγκ Άιλαντ

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, το 2015, το Κιλαουέα βρισκόταν στη φάση εκρήξεων που είχε ξεκινήσει από το 1983.

Η περίοδος αυτή της ηφαιστειακής δραστηριότητας κορυφώθηκε το 2018 - 2019, με μεγάλες καταστροφές εντός και εκτός του Εθνικού Πάρκου Ηφαιστείων. Από το 2019 μέχρι σήμερα (2020), το ηφαίστειο φαίνεται να έχει ηρεμήσει, αλλά διάφορα μέρη που επισκεφθήκαμε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού έχουν κλείσει, πιθανόν επ'αόριστον (όπως το Jaggar Museum που πλέον βρίσκεται στο χείλος της καλντέρας).

Αν κάποιος σκοπεύει να πραγματοποιήσει ταξίδι στο Εθνικό Πάρκο Ηφαιστείων, ας ρίξει πρώτα μια ματιά στο επίσημο site της Υπηρεσίας Εθνικών Πάρκων εδώ και εδώ για να ελέγξει πρώτα ποια τμήματα από αυτά που περιγράφω στην ιστορία είναι επισκέψιμα και ποια όχι.


Όπως και όλα τα νησιά της Χαβάης, έτσι και το Big Island, έχει αναδυθεί από τη θάλασσα λόγω της ηφαιστειακής δραστηριότητας. Το νησί "αποτελείται" από 5 ηφαίστεια: το Kohala στα βόρεια, το Hualalai στα δυτικά, το Mauna Loa στα νότια, και το Kilauea στα ανατολικά, και το Mauna Kea στο κέντρο.
Το ηφαίστειο Kohala, βρίσκεται στο βόρειο τμήμα του νησιού και θεωρείται σβησμένο ηφαίστειο, με τελευταία έκρηξη περίπου το 60.000 π.Χ.

Το Hualalai βρίσκεται στο δυτικό τμήμα, κοντά στην πόλη της Kona. Θεωρείται ενεργό, αλλά "κοιμάται" από το 1.801.

Το Mauna Kea ("Λευκό Βουνό"), με ύψος 4.205 μέτρα είναι η υψηλότερη κορυφή των νησιών. Το ηφαίστειο κατατάσσεται στα πιθανώς ενεργά. Η τελευταία του έκρηξη πραγματοποιήθηκε το 2.600 π.Χ.

Το Mauna Loa ("Μακρύ Βουνό") είναι ενεργό, με ύψος 4.169 μέτρα. Η τελευταία έκρηξη έγινε το 1984. Το τεράστιο αυτό ηφαίστειο, με διαστάσεις 100 km x 50 km, καταλαμβάνει όλο το νότιο τμήμα του νησιού και είναι το πιο ογκώδες ηφαίστειο του πλανήτη.

Το Kilauea βρίσκεται στους πρόποδες του Mauna Loa, και φτάνει σε ύψος τα 1.243 μέτρα. Η τελευταία φάση εκρήξεων, ξεκίνησε το 1983 και διαρκεί (με εξάρσεις και υφέσεις) μέχρι σήμερα.

Τις επόμενες 3 ημέρες, θα βλέπαμε τα 3 τελευταία ηφαίστεια. Σχεδιάζαμε την πρώτη ημέρα (27/3) να βλέπαμε αρχικά το Mauna Loa, και το βράδυ να πηγαίναμε στο Mauna Kea για παρατήρηση του νυχτερινού ουρανού. Τις επόμενες 2 ημέρες (28/3 και 29/3) θα επισκεπτόμασταν το Kilauea.

Ημέρα 17: Mauna Kea
Σήμερα το πρωί θα είχαμε πρώτα απ’όλα μετακόμιση. Μέχρι τώρα, μένοντας στο Hilo, είχαμε κάνει διαδρομές στο ανατολικό νησί. Επίσης το Hilo μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως βάση για επίσκεψη στο Εθνικό Πάρκο Ηφαιστείων, καθώς έχει αεροδρόμιο, ξενοδοχεία και καταστήματα. Παρ’όλ’αυτά, εμείς είχαμε επιλέξει να περάσουμε τρία βράδια στο Mountain View. Το Mountain View είναι ένα από τα χωριά (ή μάλλον "σύνολο σπιτιών") στο δρόμο που συνδέει το Hilo με το Εθνικό Πάρκο Ηφαιστείων. Ο πρώτος λόγος ήταν ότι κερδίζαμε περίπου 45 λεπτά από τη διαδρομή, αφού γλιτώναμε το κομμάτι του Mamalahoa Highway που περνά από το αεροδρόμιο και έχει και φανάρια. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι για κατάλυμα είχαμε βρει ένα ενοικιαζόμενο σπίτι, το οποίο φαινόταν ωραίο στο Booking και είχε καλές κριτικές, αλλά φαινόταν στη μέση του πουθενά. Ήταν η πρώτη φορά που θα μέναμε σε διακοπές εκτός ξενοδοχείου. Έτσι, είπαμε δοκιμαστικά να το κλείσουμε για τις μέρες που θα επισκεπτόμασταν τα ηφαίστεια. Μείναμε στο Secluded Rainforest Retreat. Για την επιλογή μας δικαιωθήκαμε πλήρως. Το σπίτι ήταν πολύ όμορφο. Είχε 3 υπνοδωμάτια, βεραντούλα με σήτα, κήπο και πάρα πολύ ησυχία. Καθώς ήταν στο δάσος, για φαγητό κλπ έπρεπε να πάμε στο Hilo, αλλά είχε ψυγείο και κουζίνα, οπότε αν κάποιος ήθελε μπορούσε να αγοράσει τρόφιμα και να μαγειρέψει εκεί. Δυστυχώς τις μέρες που μείναμε εκεί, λείπαμε από το πρωί ως το βράδυ και δεν είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε τους ιδιοκτήτες.

Το σαλόνι και η κουζίνα στο σπίτι που μείναμε

Το σπίτι και η αυλή στο πίσω μέρος​

Αφού τακτοποιηθήκαμε στο σπίτι κατά τις 12:30, αναχωρήσαμε για το αεροδρόμιο, όπου θα παραδίδαμε το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει για τις πρώτες ημέρες και θα παραλαμβάναμε ένα Jeep Wrangler. Με αυτό, θα πηγαίναμε στα ηφαίστεια.

Με βάση τον αρχικό σχεδιασμό, θα αναχωρούσαμε για τον Saddle Road (Route 200). Ο δρόμος αυτός, συνδέει χοντρικά το Hilo στην ανατολή με την Waimea στον βορρά, περνώντας ανάμεσα από τους 2 γίγαντες: το Mauna Loa στα νότια και το Mauna Kea στα βόρεια. Ερχόμενοι από το Hilo, σε μια ευθεία του Saddle Road, υπάρχει ένα πάρκινγκ στα αριστερά. Περίπου σε αυτό το ύψος, σε υψόμετρο 2.500 μέτρων, ξεκινά πρώτα ένας δρόμος αριστερά, ο οποίος ανεβαίνει στο Mauna Loa (4.169 μέτρα). Λίγο μετά, από τα δεξιά, φεύγει ο δρόμος για το Mauna Kea (4.205 μέτρα). Αρχικά θα κατευθυνόμασταν στον Weather Station στο Mauna Loa. Στη συνέχεια θα φεύγαμε για να κατέβουμε στον Saddle Road και, περνώντας απέναντι, θα ανεβαίναμε στο Onizuka Center for International Astronomy στο Mauna Kea. Εκεί θα καθόμασταν μέχρι το βράδυ, καθώς αστρονόμοι βγάζουν τηλεσκόπια για νυχτερινή παρατήρηση του ουρανού. Αυτό ήταν το σχέδιο.

Είχαμε επιλέξει να αλλάξουμε αυτοκίνητο για να είμαστε καλυμμένοι, καθώς είχαμε διαβάσει αντικρουόμενες απόψεις για την αναγκαιότητα ενός 4x4 για την οδήγηση στον Saddle Road, στο Mauna Kea (μέχρι το Onizuka Center for International Astronomy) και στο Mauna Loa (μέχρι τον Weather Station). Είχαμε διαβάσει ότι κάποιες εταιρείες ενοικίασης αυτοκινήτων δεν επιτρέπουν την οδήγηση στον Saddle Road (οδηγός DK) και ότι για την οδήγηση στον δρόμο για το Onizuka Center for International Astronomy απαιτείται 4x4 (οδηγός National Geographic). Αντίθετα, στο site του Onizuka Center for International Astronomy, ανέφερε πως η πρόσβαση είναι δυνατή και με "συμβατικό" αυτοκίνητο. Ακόμη και στο πιο κακοτράχαλο Mauna Loa, υπήρχαν φωτογραφίες στο Google Maps, που φαίνεται ένα οικογενειακό αυτοκίνητο παρκαρισμένο στον Weather Station. Επίσης, καθώς ο Saddle Road είναι ο κύριος οδικός άξονας ανατολής-δύσης, κάποιος που νοικιάζει αυτοκίνητο δεν έστεκε να είναι περιορισμένος στο μισό νησί.

Τέλος πάντων, όταν νοικιάσαμε την Camaro από την Avis δεν μας είχαν πει κάτι σχετικό. Εκ των υστέρων, έχοντας οδηγήσει στον Saddle Road και έως το Onizuka Center for International Astronomy στο Mauna Kea, μπορώ να πω πως δεν χρειάζεται κάποιο 4x4 για να τα βγάλει πέρα. Όμως τότε δεν το ξέραμε, και κάναμε το λάθος (αν και, πάλι εκ των υστέρων, ουδέν κακόν αμιγές καλού) να πάμε για να νοικιάσουμε το Jeep από την Dollar.

Φτάνοντας κατά τις 1:30 στο αεροδρόμιο, αφήσαμε με μισή καρδιά την Camaro. Το πρόβλημα άρχισε όταν πήγαμε στο γκισέ της Dollar για να πάρουμε το Wrangler. Όταν μετά από κανένα δεκάλεπτο εμφανίστηκε η υπάλληλος, ανάμεσα στα υπόλοιπα που μας ζήτησε για να μας δώσει το αμάξι, ήταν το voucher της κράτησης. Το αυτοκίνητο το είχαμε κλείσει μέσω της Hawaiian, ως μέρος από ένα πακέτο αεροπορικών-ξενοδοχείου-αυτοκινήτου. Το μόνο έγγραφο που μας είχε στείλει η Hawaiian, ήταν ένα έγγραφο που ανέφερε τις ημερομηνίες και τους κωδικούς των πτήσεων, του ξενοδοχείου και του αυτοκινήτου. Η υπάλληλος περίμενε όπως φαίνεται κάποιο άλλο, ξεχωριστό έγγραφο μόνο για το αυτοκίνητο, το οποίο δεν είχαμε. Ύστερα από αρκετή ώρα, δύο τηλέφωνα στη Hawaiian και την διαμεσολάβηση μιας πολύ ευγενικής υπαλλήλου της Hawaiian από το check-in του αεροδρομίου, τελικά πήραμε το αυτοκίνητο με το έγγραφο που μας είχε δώσει αρχικά η Hawaiian. Πλέον η ώρα όμως είχε πάει 3. Έτσι, δυστυχώς, το Mauna Loa έμενε έξω, καθώς δεν θέλαμε να χάσουμε την παρατήρηση από το Onizuka.

Όπως διαπιστώσαμε και στην πράξη, δεν χρειάζεται κάτι ιδιαίτερο για να οδηγήσεις στον Saddle Road. Ίσως κάποια σχόλια που κυκλοφορούν είναι παλιά και ο δρόμος παλιά να ήταν δύσκολος, όμως όχι πια. Ο δρόμος είναι κατά κύριο λόγο μιας λωρίδας ανά κατεύθυνση και χωρίς διαχωριστικό. Κοντά στο Hilo έχει στροφές, ενώ στη συνέχεια έχει ευθείες. Επίσης, αν και υπάρχουν ευθείες που μπορείς να τρέξεις, θέλει προσοχή στα όρια ταχύτητας, καθώς έχει πολύ αστυνομία. Το επικίνδυνο είναι το βράδυ, που βγάζει πυκνή (αρκετά πυκνή μάλλον) ομίχλη ανάμεσα στο Hilo και στα ηφαίστεια. Εδώ θέλει πολύ προσεκτική οδήγηση, αν και αυτό δεν έχει σχέση με το είδος του οχήματος που έχεις νοικιάσει.
Το τοπίο γύρω από τον Saddle Road είναι εντυπωσιακό, με την λάβα των ηφαιστείων να φτάνει μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι. Από τη μια πλευρά στα βόρεια, βρίσκεται το ζαρωμένο Mauna Kea. Από την άλλη, το κυριολεκτικά τεράστιο Mauna Loa, το οποίο χρειάζεται πανοραμική φωτογραφία για να χωρέσει.
Η διαδρομή από τον Saddle Road στο Onizuka Center for International Astronomy, αν και σε κάποια σημεία λίγο απότομη, δεν είναι κάτι που να χρειάζεται 4x4. Στην αρχή του δρόμου για το Mauna Kea, μπορεί κάποιος να σταματήσει για να θαυμάσει το τοπίο.

Το Mauna Kea (πάνω) και το μέρος του Mauna Loa (κάτω), από τον δρόμο που συνδέει τον Saddle Road με το Mauna Kea​

Το κέντρο πήρε το όνομά του προς τιμήν του Elison Onizuka, αστροναύτη από την Kona που επέβαινε στο διαστημικό λεωφορείο Challenger και σκοτώθηκε στο δυστύχημα του 1986. Στο κέντρο παρουσιάζονται διάφορα εκθέματα σχετικά με το διάστημα, ενώ προβάλλονται και ντοκιμαντέρ. Όταν βραδιάζει, επιστήμονες τοποθετούν τηλεσκόπια έξω από το κέντρο, και ο κόσμος μπορεί να παρακολουθήσει το φεγγάρι, διάφορους πλανήτες, αστέρια, νεφελώματα κλπ. Οι επιστήμονες, πολλοί από τους οποίους είναι και φοιτητές, δίνουν πληροφορίες για τα διάφορα ουράνια σώματα. Επίσης εξιστορούν τις ερμηνείες που έδιναν οι αρχαίοι πολιτισμοί, μεταξύ αυτών και οι αρχαίοι Έλληνες και οι Πολυνήσιοι, για το σχηματισμό των αστερισμών και τα διάφορα αστρονομικά φαινόμενα. Οι παρατηρήσεις από τη συγκεκριμένη τοποθεσία είναι πάρα πολύ καθαρές, με τα αστέρια να μην τρεμοπαίζουν και συνήθως ο ουρανός να καθαρίζει ήδη από το απόγευμα από τα όποια σύννεφα. Παρ’όλ’αυτά, το βράδυ κάνει κρύο (στις 8:30 ήδη είχε γύρω στους 7 βαθμούς) και είναι πιθανό να φυσάει. Οπότε είναι καλό, αν κάποιος σκοπεύει να επισκεφθεί το κέντρο και να μείνει ως το βράδυ, να έχει κάποιο μπουφάν, ή έστω ένα πουλόβερ.

Η θέα από το πάρκινγκ του Onizuka

Κάθε βράδυ τοποθετούνται τηλεσκόπια για το κοινό, έξω από το Onizuka​

Από το Onizuka Center for International Astronomy στα 2.800 μέτρα, ο δρόμος συνεχίζει προς την κορυφή του Mauna Kea στα 4.205 μέτρα. Στην κορυφή βρίσκονται τα δίδυμα τηλεσκόπια Keck 1 & 2. Επίσης, στο βουνό υπάρχει παγετώνας. Δεν ξέρω αν επιτρέπεται η είσοδος στα τηλεσκόπια, αλλά υπάρχει και το W. M. Keck Observatory Center στην Waimea, που είναι ανοικτό για το κοινό 10:00-14:00. Ο δρόμος μετά το Onizuka δεν ξέρω αν είναι κατάλληλος μόνο για 4x4, οπότε αν κάποιος σκοπεύει να φτάσει ως τέρμα καλό είναι να το ψάξει. Επίσης, όσο ήμασταν στο Onizuka, είδαμε πολλά βανάκια να κατεβαίνουν, οπότε ίσως να οργανώνονται και ομαδικές επισκέψεις στην κορυφή.

Σίγουρα η σημερινή επίσκεψη στο Onizuka, επιβάλλεται για όποιον εκτός από τα ταξίδια, έχει πάθος και με την αστρονομία. Εντυπωσιασμένοι από το θέαμα, ξεκινήσαμε για να γυρίσουμε στο σπίτι. Αφού περάσαμε την πυκνή ομίχλη στο δρόμο προς το Mountain View, φτάσαμε στο σπίτι και πέσαμε για ύπνο.

Ημέρες 18 & 19: Kilauea
Το Kilauea, ένα από τα γνωστότερα ηφαίστεια στον κόσμο, βρίσκεται στο νοτιοανατολικό Big Island. Το ηφαίστειο δεν είναι ψηλό, έχοντας ύψος 1.243 μέτρα. Το Kilauea βρίσκεται σε φάση εκρήξεων από τις 3 Ιανουαρίου 1983. Η συνεχής δραστηριότητά, του δίνει την δυνατότητα να "ξεθυμαίνει", και τα ξεσπάσματα να μην είναι (τις περισσότερες φορές) τόσο εκρηκτικά.
Το Εθνικό Πάρκο Ηφαιστείων, που ιδρύθηκε το 1926, έχει έκταση σχεδόν 1.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και περιλαμβάνει το Kilauea, το Mauna Loa, καθώς και πολλούς άλλους μικρότερους κρατήρες. Τα εισιτήρια του Πάρκου ισχύουν για 1 εβδομάδα και ο κάτοχος μπορεί να επισκεφθεί το Πάρκο στο διάστημα αυτό, δείχνοντας το εισιτήριο στην είσοδο. Η πρόσβαση στο Πάρκο είναι εύκολη, καθώς υπάρχει δρόμος που ανεβαίνει μέχρι την είσοδο.

Η γενική δομή του Πάρκου γύρω από το Kilauea έχει ως εξής. Η καλντέρα του Kilauea, έχει διάμετρο 4 km. Στο δυτικό άκρο της, βρίσκεται ο κρατήρας Halemaumau. Ο κρατήρας αυτός, με διάμετρο 900 μέτρα και βάθος 90 μέτρα, είναι ένας από τους κρατήρες του ηφαιστείου που έχει ενεργοποιηθεί. Ανατολικά από την καλντέρα, βρίσκεται ο κρατήρας Kilauea Iki. Τη διαδρομή γύρω από την καλντέρα του Kilauea (με τον κρατήρα Halemaumau στο εσωτερικό) και τον κρατήρα Kilauea Iki, την κάνει ο δρόμος Crater Rim Drive. Σε αυτό το τμήμα του Πάρκου υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα μονοπάτια. Από τον Crater Rim Drive, ξεκινά ο Chain of Craters Road, ο οποίος καταλήγει στη θάλασσα. Μεταξύ των πολλών άλλων κρατήρων που βρίσκονται εκατέρωθεν του δρόμου, είναι και ο Puu Oo Crater, ο οποίος επίσης έχει ενεργοποιηθεί. Η έξαρση στην οποία βρίσκονται οι κρατήρες Halemaumau και Puu Oo, έχει σαν συνέπεια μέρος του Πάρκου να έχει κλείσει προληπτικά. Οι rangers του πάρκου είναι πολύ κατατοπιστικοί, ενώ υπάρχουν σε πολλά σημεία χάρτες και επεξηγηματικές πινακίδες. Ο προσανατολισμός είναι εύκολος, καθώς το σύννεφο που βγάζει ο Halemaumau είναι ορατό από παντού.
Επίσης, ο καιρός είναι απρόβλεπτος. Μπορεί να χρειάζεται καπέλο λόγω του ήλιου, ενώ σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να σχηματιστούν σύννεφα και να αρχίσει να βρέχει. Επίσης το βράδυ συνήθως φυσάει και κάνει κρύο, σε βαθμό που να χρειάζεται ζακέτα για να μείνει κάποιος έξω για να θαυμάσει την κόκκινη λάμψη της λάβας.

Τρισδιάστατος χάρτης του Εθνικού Πάρκου Ηφαιστείων​

Για την εξερεύνηση του Kilauea αφιερώσαμε 2 ημέρες. Τηνπρώτη ημέρα είδαμε τα εξής: Earthquake Trail, Halemaumau Trail, Iliahi Trail, Steam Vents, Sulfur Banks, Jaggar Museum. Την δεύτερη ημέρα είδαμε τα υπόλοιπα: Thurston Lava Tube, Kilauea Iki Trail, Devastation Trail, Crater Rim Drive, Chain of Craters Road, Jaggar Museum. Σε κάποια από αυτά η πρόσβαση επιτρεπόταν μέχρι κάποιο σημείο την περίοδο που πήγαμε (28-29/3/2015). Επίσης δεν αφιερώσαμε όση ώρα ίσως θα χρειαζόταν στον Chain of Craters Road. Όταν επισκεφθήκαμε το Πάρκο, το τμήμα που ήταν κλειστό ήδη από τις αρχές του 2015, ήταν ουσιαστικά όλο το εσωτερικό της καλντέρας του Kilauea και ολόκληρη η νοτιοδυτική πλαγιά του ηφαιστείου. Επίσης το τμήμα γύρω από τον κρατήρα Puu Oo, συμπεριλαμβανομένου και του μονοπατιού που τον συνδέει με τον Chain of Craters Road. Τέλος, είχε κλείσει το παραθαλάσσιο μονοπάτι, που ξεκινά από το τέρμα του Chain of Craters Road.

Χάρτης με τα μονοπάτια γύρω από την καλντέρα του Kilauea (το μπλε τμήμα είχε ανοίξει για τους πεζούς την περίοδο που επισκεφθήκαμε το Πάρκο)​

Η επίσκεψη στο Εθνικό Πάρκο Ηφαιστείων ξεκινά από το Κέντρο Επισκεπτών. Μεταξύ άλλων, υπάρχουν χάρτες του πάρκου καθώς και ένας ανάγλυφος χάρτης του Big Island. Υπάρχουν rangers που δίνουν πληροφορίες στους επισκέπτες και διοργανώνουν ξεναγήσεις. Επίσης, βοηθούν πολύ στην οργάνωση της επίσκεψης στον χώρο, κάποιοι πίνακες με τα κυριότερα αξιοθέατα και ποια από αυτά μπορούν να "ομαδοποιηθούν", ανάλογα με τον χρόνο που μπορεί να διαθέσει κάποιος. Τα μονοπάτια εκείνου του σημείου του πάρκου, ξεκινούν από το Volcano House, που βρίσκεται απέναντι από το Κέντρο Επισκεπτών.

Το Earthquake Trail συνδέει το Volcano House με τον κρατήρα Kilauea Iki, περνώντας κατά μήκος της κορυφής του Waldron Ledge. Ο δρόμος αυτός χρησιμοποιούταν από τα αυτοκίνητα, μέχρι το 1983. Ένας σεισμός στο Mauna Loa, μεγέθους 6,6 ρίχτερ κατέστρεψε σε σημαντικό βαθμό τον δρόμο. Τμήματα του δρόμου αποτελούν το μονοπάτι, μήκους σχεδόν 1 km. Η πεζοπορία είναι εύκολη, καθώς το έδαφος είναι επίπεδο. Σε διάφορα σημεία της διαδρομής υπάρχουν καθιζήσεις, τόσο στον δρόμο, όσο και στις άκρες. Η φύση έχει αρχίσει να καταλαμβάνει πάλι τον δρόμο, με χόρτα να ξεπηδούν από τις ρωγμές της ασφάλτου και θάμνοι και δέντρα να κρύβουν πολλές από τις καθιζήσεις στα πλάγια. Όμως το μονοπάτι παραμένει ασφαλές για πεζοπορία, καθώς οι περισσότερες επικίνδυνες περιοχές είναι περιφραγμένες. Όπου το επιτρέπει η βλάστηση, υπάρχει θέα στην καλντέρα του Kilauea, με την καλύτερη από το Waldron Ledge Overlook, που βρίσκεται στην άκρη ενός παλιού χώρου στάθμευσης στα μισά της διαδρομής. Υπάρχουν διάφορες διακλαδώσεις με διπλανά μονοπάτια και παλιούς δρόμους, αλλά ο καπνός από το Kilauea βοηθά στον προσανατολισμό.

Καθιζήσεις στην άκρη του Earthquake Trail

Τμήμα του Earthquake Trail​

Από την αρχή του Earthquake Trail (έξω από το Volcano House), ξεκινά το Halemaumau Trail. Πιθανότατα είναι το εντυπωσιακότερο μονοπάτι του πάρκου, καθώς κατεβαίνει στην βάση της καλντέρας του Kilauea και περνά ακριβώς δίπλα από τον κρατήρα Halemaumau. Το μονοπάτι είναι κουραστικό, καθώς είναι γύρω στα 12 km πήγαινε-έλα. Όμως προσφέρει εντυπωσιακή θέα στην καλντέρα και στον ίδιο τον κρατήρα. Καθώς την περίοδο που επισκεφθήκαμε τα νησιά υπήρχαν πολλές αναθυμιάσεις λόγω της ηφαιστειακής δραστηριότητα στον Halemaumau, το μεγαλύτερο τμήμα του μονοπατιού ήταν κλειστό. Επιτρεπόταν η κατάβαση στην καλντέρα, μέχρι την ταμπέλα με τον αριθμό 10, δηλαδή έως την βάση της καλντέρας. Μία απόσταση 1,5 km με το μονοπάτι να κατεβαίνει 130 μέτρα. Η διαδρομή έως κάτω δεν ήταν ιδιαίτερα κουραστική. Το μονοπάτι περιστοιχιζόταν από δέντρα και βράχους, που κατά καιρούς έχουν κυλίσει από την κορυφή της καλντέρας. Στη διαδρομή συναντήσαμε λίγα άτομα, καθώς την κάναμε στο καταμεσήμερο. Όμως η θέα και η αίσθηση όταν φτάσαμε στο τέλος ήταν μοναδική. Μπορεί να είχε κλείσε τμήμα του μονοπατιού, αλλά αυτό είχε σαν συνέπεια, μπροστά μας να απλώνεται η επίπεδη ξεραμένη λάβα μέχρι τον κρατήρα Halemaumau και να μην υπάρχει ψυχή σε εκείνο το σημείο. Ίσως να είναι κλισέ, αλλά σίγουρα το να βρίσκεσαι εκεί σε κάνει να αναλογίζεσαι πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος μπροστά στην δύναμη της φύσης.

Θέα του κρατήρα Halemaumau από την αρχή του Halemaumau Trail

Τμήμα του Halemaumau Trail

Φτάνοντας στην βάση της καλντέρας, προσπαθούμε να αγνοήσουμε τα βράχια που κρέμονται στα τοιχώματα

Ο πυθμένας της καλντέρας του Kilauea, όταν κατεβαίνεις κάτω​

Ανεβαίνοντας στην κορυφή της καλντέρας από το Halemaumau Trail, συνεχίσαμε την πεζοπορία στο Iliahi Trail. Το μονοπάτι αυτό συνδέει το Volcano House με τις Steam Vents. Η διαδρομή είναι περίπου 1-1,5 km. Το μονοπάτι περιστοιχίζεται από δέντρα και θάμνους, με αποτέλεσμα να είναι κατά βάση σκιερό. Παρά τα δέντρα όμως, υπάρχουν σημεία με θέα στην καλντέρα. Υπάρχουν και κάποιες ρωγμές στο έδαφος δεξιά και αριστερά από το μονοπάτι, αλλά είναι περιφραγμένες. Προς το τέλος του μονοπατιού, αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους ρωγμές από τις οποίες ξεπετάγεται καυτός ατμός και αναθυμιάσεις. Σε κάποιες από αυτές το θέαμα είναι σαν αυτό μιας κατσαρόλας που βράζει, ενώ υπάρχουν και άλλες ρωγμές που φαίνεται να ξεπετάγεται ένα μικρό σύννεφο.

Θέα της καλντέρας από το Iliahi Trail (το κόκκινο κτήριο είναι το Volcano House)

Ατμοί που βγαίνουν από τις ρωγμές του εδάφους, κατά μήκος του Iliahi Trail​

Το θέαμα όμως κορυφώνεται, φτάνοντας στις Steam Vents. Από το συγκεκριμένο σημείο, δημιουργείται η εντύπωση πως έχει πάρει φωτιά η πλαγιά, ενώ υπάρχει και άπλετη θέα στην καλντέρα.

Από τις Steam Vents, δίνεται η εντύπωση πως η πλαγιά έχει πάρει φωτιά​

Για την επιστροφή, πίσω στο Κέντρο Επισκεπτών, επιλέξαμε το Sulfur Banks Trail. Το μονοπάτι αυτό, μήκους 1,5 km περνά δίπλα από τοπία που έχουν βαφτεί κίτρινα. Διοξείδιο του θείου και υδρόθειο που περιέχονται στα αέρια του ηφαιστείου, αντιδρούν παράγοντας καθαρό θειάφι, που εναποτίθεται στα βράχια. Στην περιοχή, και ανάλογα με τον αέρα, υπάρχει μυρωδιά. Το κάψιμο οφείλεται στο διοξείδιο του θείου, ενώ το υδρόθειο μυρίζει σαν κλούβιο αυγό. Πέρα από το "κίτρινο τοπίο", συνεχίζουν να υπάρχουν ρωγμές από τις οποίες βγαίνουν αέρια.

Κίτρινα τοπία στις Sulfur Banks​

Κατά τις 5:15, ξεκινήσαμε από το Κέντρο Επισκεπτών για το Jaggar Museum. Ο καθηγητής γεωλογίας στο MIT, Thomas Jaggar, ίδρυσε το Hawaiian Volcano Observatory στο Kilauea, ενώ πίεσε για την ίδρυση του Εθνικού Πάρκου Ηφαιστείων. Επίσης, μεταξύ άλλων, ανέπτυξε τεχνικές για την μέτρηση της κλίσης του εδάφους, της θερμοκρασίας της λάβας και της σεισμικής δραστηριότητας. Το μουσείο που έχει πάρει το όνομα του καθηγητή, βρίσκεται λίγο πριν το σημείο που έχει κλείσει από τα βόρεια ο Crater Rim Drive. Αφότου έκλεισε τμήμα της καλντέρας, είναι το κοντινότερο σημείο που επιτρέπεται να φτάσει κάποιος στον κρατήρα Halemaumau.

Ύστερα από το κλείσιμο τμήματος του Halemaumau Trail, το Jaggar Museum είναι το κοντινότερο σημείο που μπορεί να φτάσει κανείς στον κρατήρα Halemaumau​

Το μουσείο, αν και μικρό, περιλαμβάνει διάφορα ενδιαφέροντα εκθέματα σχετικά με την ηφαιστειολογία και την σεισμολογία. Μεταξύ άλλων, περιγράφεται ο σχηματισμός των νησιών και τα είδη των ηφαιστείων. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι σεισμογράφοι, καθώς και μια πλάκα που είναι συνδεδεμένη με ένα σεισμογράφο και καταγράφονται οι δονήσεις από κάποιον που χοροπηδάει πάνω στην πλάκα.

Γράφημα (πάνω) και συσκευή σεισμογράφου (κάτω) από το Jaggar Museum

Επεξήγηση του τρόπου σχηματισμού των νησιών, στο Jaggar Museum​

Όσο περνούσε η ώρα, τόσο περισσότεροι επισκέπτες κατέφθαναν στον χώρο έξω από το μουσείο, για να θαυμάσουν το θέαμα του κρατήρα Halemaumau στον σκοτεινό ουρανό. Παρ’όλ’αυτά, τα βράδια εκεί πάνω έκανε κρύο και είχε αέρα, οπότε μια ζακέτα είναι απαραίτητη για να μπορεί κάποιος να μείνει έξω για ώρα.

Φωτογραφίες του κρατήρα, όσο πέρναγε η ώρα​

Την επόμενη ημέρα, σειρά είχε το νοτιοανατολικό τμήμα του πάρκου. Ξεκινήσαμε από τονThurston Lava Tube. Ο αγωγός λάβας, βρίσκεται στο ανατολικό άκρο του κρατήρα Kilauea Iki. Το μονοπάτι που κατεβαίνει στην είσοδο του Thurston, φαίνεται σαν να βυθίζεται στα βάθη της ζούγκλας, λόγω της πυκνής βλάστησης. Ο αγωγός λάβας, σχηματίστηκε πριν από περίπου 500 χρόνια. Η λάβα που διερχόταν από το πέρασμα έλιωσε πετρώματα της κορυφής, σχηματίζοντας τους σταλακτίτες. Ένα χρόνο αφότου σταμάτησαν οι εκρήξεις στο ηφαίστειο, ο αγωγός είχε "αδειάσει" από την λάβα, αφήνοντας το τούνελ που υπάρχει σήμερα. Το πέρασμα αυτό έχει μήκος περίπου 200 μέτρα και υπάρχουν λάμπες που φωτίζουν την διαδρομή.

Το εσωτερικό και η έξοδος του Thurston Lava Tube​

Μπορεί το μεγαλύτερο τμήμα του Halemaumau Trail να ήταν κλειστό, όμως η ευκαιρία να διασχίσουμε ένα κρατήρα μας δόθηκε στο Kilauea Iki Trail. Το μονοπάτι μήκους σχεδόν 4 km, ξεκινά ακριβώς απέναντι από το μονοπάτι που κατεβαίνει στον Thurston Lava Tube, και καταλήγει σε έναν "ισθμό" μεταξύ του κρατήρα Kilauea Iki και της καλντέρας Kilauea. Το μονοπάτι αυτό σίγουρα είναι κουραστικό, καθώς πρέπει κάποιος να κατέβει (και η κούραση είναι στο να ξανανέβει) τα 120 μέτρα στον πυθμένα του κρατήρα. Για την διαδρομή υπάρχουν 2 επιλογές. Αν κάποιος χρησιμοποιήσει το ανατολικό χείλος του κρατήρα, υπάρχει ένα κατηφορικό μονοπάτι, το οποίο, αν και όχι επικίνδυνο, είναι όμως κουραστικό στην ανάβαση. Στο δυτικό χείλος, είχα βρει στο internet πως υπάρχουν σκαλοπάτια. Καθώς τα σκαλοπάτια ακούγονταν πιο κουραστικά, επιλέξαμε να κατέβουμε από τα ανατολικά, να διασχίσουμε τον κρατήρα και να γυρνούσαμε πίσω, ακολουθώντας την ίδια διαδρομή που ήρθαμε.

Ο κρατήρας Kilauea Iki​

Η κατηφόρα μέχρι τον πυθμένα είναι εύκολη, με δέντρα να ρίχνουν σκιά στο μονοπάτι. Φτάνοντας κάτω, η βλάστηση ξαφνικά διακόπτεται. Το τοπίο σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή, μέχρι το απέναντι τοίχωμα του κρατήρα, είναι κρανίου τόπος. Η διαδρομή μέχρι το απέναντι "άνοιγμα" είναι σχεδόν επίπεδη, ενώ από εκεί έως το απέναντι τοίχωμα είναι ανώμαλη. Η στερεοποιημένη λάβα που απλώνεται μπροστά, έχει προέλθει από την έκρηξη του 1959. Είναι εντυπωσιακό που τόσα χρόνια μετά, υπάρχουν σημεία που το έδαφος κάτω είναι ακόμα ζεστό, κυρίως κοντά στον κώνο Puu Puai, στο "άνοιγμα" του κρατήρα. Όταν ξεκινήσαμε και μέχρι τα μέσα της διαδρομής ως απέναντι, ο ουρανός ήταν καθαρός. Περίπου 45 λεπτά μετά, και φτάνοντας απέναντι, ένα σύννεφο είχε κατέβει μέσα στον κρατήρα και είχε αρχίσει να βρέχει. Γυρίσαμε πίσω, από την ίδια διαδρομή που ήρθαμε. Η ανηφόρα πάνω στο χείλος του κρατήρα ήταν κουραστική, αλλά η διαδρομή που είχαμε κάνει άξιζε.

Η βλάστιση ξαφνικά σταματά στην βάση του κρατήρα

Ο κώνος Puu Puai

Μετά τον Puu Puai, υπάρχουν φυτά που ξεπετάγονται από τις ρωγμές του εδάφους

Το σύννεφο που είχε κατέβει στον κρατήρα, έφερε βροχή στο γύρνα​

Ακολουθώντας τον Crater Rim Road στο νότιο χείλος του Kilauea Iki Crater, υπάρχει ένα πάρκινγκ στο ύψος του κώνου Puu Puai. Πέρα από την ωραία θέα στον Kilauea Iki Crater, από το πάρκινγκ ξεκινά ένα μονοπάτι που κατευθύνεται προς τον κώνο. Επειδή το έδαφος είναι ασταθές, το μονοπάτι αυτό έχει κλείσει. Ένα άλλο μονοπάτι που βγάζει στη διασταύρωση που ξεκινά ο Chain of Craters Road, είναι το Devastation Trail. Το ασφάλτινο μονοπάτι, έχει μήκος περίπου 1 km. Το τοπίο, όπως προδίδει και το όνομα του μονοπατιού, θυμίζει έρημο από λάβα. Η περιοχή είναι ό,τι απέμεινε από την έκρηξη του διπλανού Kilauea Iki το 1959. Παρότι το μονοπάτι δεν είναι περιφραγμένο, υπάρχουν προειδοποιητικές πινακίδες για την αστάθεια του εδάφους κοντά στα όρια του κρατήρα.

Το γυμνό τοπίο κατά μήκος του Devastation Trail​

Στο τέρμα του Devastation Trail, είναι και η διασταύρωση του Crater Rim Drive και του Chain of Craters Road. Από τις αρχές του 2015 οι υπεύθυνοι του Πάρκου έχουν κλείσει τον Crater Rim Drive προς τα δυτικά, στο νότιο χείλος της καλντέρας του Kilauea. Όμως, ένα τμήμα του πάρκου ξανάνοιξε, και έτσι κάποιος μπορεί να συνεχίσει πεζός στον Crater Rim Drive μέχρι τον κρατήρα Keanakakoi. Καθώς υπήρχε κατεβασμένη η μπάρα για τα αυτοκίνητα στη διασταύρωση, πολλοί προσπερνούσαν το σημείο. Σε όλη τη διαδρομή των 2 km συναντήσαμε μόνο 2 άτομα. Ύστερα από την αριστερή στροφή στο 1/3 της διαδρομής, το τοπίο γίνεται πραγματικά εντυπωσιακό, με ανεμπόδιστη θέα στην καλντέρα του Kilauea και τις ροές λάβας από τις διάφορες εκρήξεις. Από την αριστερή πλευρά του δρόμου, βρίσκεται ο μικρότερος κρατήρας Keanakakoi. Από εκείνο το σημείο και μετά, ο δρόμος κλείνει και για τους πεζούς...

Η αρχή του τμήματος του Crater Rim Drive, που είναι κλειστό για τα αυτοκίνητα

Η μεγάλη ευθεία του Crater Rim Drive, λίγο πριν κλείσει και για τους πεζούς

Ροές λάβας από τις εκρήξεις του Halemaumau Crater

Ο κρατήρας Keanakakoi, από το σημείο που έχει κλείσει ο Crater Rim Drive​

Πλέον έχοντας πάει 5:20, ξεκινήσαμε για να κατέβουμε τον Chain of Craters Road. Ο συγκεκριμένος δρόμος, ξεκινά από το Kilauea και κατευθύνεται νότια, καταλήγοντας στην θάλασσα. Με μήκος 30 km, ο δρόμος ελίσσεται ανάμεσα από πολλούς κρατήρες, εξ ου και το όνομά του. Καθώς είχε περάσει η ώρα, δεν κάναμε πολλές στάσεις στον δρόμο. Καθώς τα νησιά βρίσκονται κοντά στον ισημερινό, η νύχτα πέφτει απότομα, και στις 7 είναι ήδη βράδυ. Οδηγώντας στον δρόμο, αντικρίζει κάποιος εντυπωσιακά τοπία. Από τον κώνο του Mauna Ulu την περίοδο 1969-1974 εκτοξεύθηκαν ποτάμια λάβας, τα οποία κύλισαν προς την θάλασσα. Όπως και το Mauna Ulu τότε, έτσι και το Puu Oo εκτοξεύει λάβα από το 1986 έως σήμερα. Το μονοπάτι που κατευθύνεται στο τελευταίο, προς το παρόν έχει κλείσει. Οι ροές λάβας του Mauna Ulu έχουν διαμορφώσει το τοπίο που βλέπει κανείς οδηγώντας στον Chain of Craters Road. Παρά την καταστροφή της λάβας, υπάρχουν σημεία που η ζωή έχει αρχίσει να ξαναγεννιέται.

Η ζωή έχει αρχίσει να ξανακάνει την εμφανισή της, πάνω στην λάβα του Mauna Ulu Point​

Στην τοποθεσία Alanui Kahiko, μπορεί κανείς να δει ένα άλλο εντυπωσιακό θέαμα. Πίσω από τον χώρο στάθμευσης που βρίσκεται στα αριστερά, καθώς κατεβαίνει κάποιος τον Chain of Craters Road, βρίσκεται ό,τι έχει απομείνει από τον παλιό δρόμο. Ο δρόμος αυτός καλύφθηκε από την λάβα το 1972. Τμήματά του φαίνονται, κάτω από την λάβα.

Το ποτάμι λάβας που κατέβηκε από τον κρατήρα Mauna Ulu προς την θάλασσα, το 1972

Ο παλιός δρόμος στο Alanui Kahiko, που θάφτηκε από τη λάβα​

Μετά από λίγο, ο δρόμος βγαίνει στην θάλασσα, και συνεχίζει ανατολικά ακολουθώντας την ακτή. Μετά από λίγο, σταματά εκεί όπου συναντά την ροή της λάβας του Puu Oo. Σε εκείνο το σημείο υπάρχει η Holei Sea Arch, μια γέφυρα-αψίδα που καταλήγει σε μια στήλη λάβας ύψους 20 μέτρων που ξεπετάγεται από τη θάλασσα. Το μονοπάτι που ξεκινούσε από το τέλος του Chain of Craters Road έχει κλείσει, καθώς σχεδιάζεται η επέκταση του δρόμου προς τα ανατολικά.

Η Holei Sea Arch, στο τέλος του Chain of Craters Road​

Έχοντας πάει ήδη 7 και είχε σκοτεινιάσει, γυρίσαμε πάλι πίσω, στο Jaggar Museum. Αφού καθίσαμε λίγη ώρα για να θαυμάσουμε ξανά την λάμψη από τον κρατήρα Halemaumau, ξεκινήσαμε για το σπίτι. Την επόμενη ημέρα θα αφήναμε την ανατολική πλευρά του νησιού και, αλλάζοντας αμάξι, θα κατευθυνόμασταν για την ηλιόλουστη δυτική ακτή. Εκεί θα περνούσαμε τις υπόλοιπες 4 ημέρες των διακοπών.

Η επίσκεψη στο Εθνικό Πάρκο Ηφαιστείων ήταν αναμφισβήτητα η εμπειρία από το Big Island που μου έμεινε πιο έντονα χαραγμένη στο μυαλό. Και τις 2 ημέρες που αφιερώσαμε στο Πάρκο, ήμασταν στο πόδι από το πρωί, και ρίξαμε πολύ περπάτημα. Όμως τα τοπία ήταν σίγουρα εκπληκτικά. Τμήματα του Πάρκου ήταν κλειστά, αλλά αυτό είχε και το καλό του. Η διαδρομή στο, κλειστό για τα αυτοκίνητα, τμήμα του Crater Rim Drive. Επίσης η θέα της καλντέρας του Kilauea από τον πυθμένα. Υπήρξαν 2-3 μέρη που θα θέλαμε να επισκεφθούμε, αλλά είτε δεν προλάβαμε (όπως το Kipuka Puaulu) είτε ήταν κλειστά (όπως το μονοπάτι που ξεκινά από το τέλος του Chain of Craters Road). Όπως και για το Oahu, έτσι και για το Big Island, θα αφιερώσω μια ενότητα στο τέλος για τα μέρη που δεν είδαμε, ενώ θα θέλαμε. Επίσης, παραθέτω ένα link από το Oregon State University, όπου περιλαμβάνει ένα γλωσσάρι με ορολογίες της ηφαιστειολογίας, ώστε όποιος ψάχνει πληροφορίες για να επισκεφθεί είτε το Big Island είτε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου με ηφαίστειο, να μην νιώθει χαμένος με τις επιστημονικές ορολογίες.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14
• 16
• 16

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 12 of 16

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Nikos1986]

2. Λίγα Λόγια για τη Χαβάη

Γενικά
Η Χαβάη είναι μια ομάδα νησιών στον ειρηνικό, περίπου στο 1/3 της απόστασης μεταξύ ΗΠΑ και Αυστραλίας. Απέχουν περίπου 4.000 km από την δυτική ακτή των ΗΠΑ, 6.000 km από την Ιαπωνία και 7.600 km από την Αυστραλία. Βρισκόμενα πίσω από την Ελλάδα πάνω στην υδρόγειο, έχουν 12 ώρες διαφορά με εμάς (13 ώρες πίσω το καλοκαίρι). Στην τροπική ζώνη που βρίσκονται, δεν αλλάζουν ώρα το καλοκαίρι.

Η Χαβάη αποτελείται από 137 νησιά, με τα 6 από αυτά να είναι τα πιο γνωστά. Από ΒΔ προς ΝΑ είναι τα εξής: Καουάι, Οάχου, Μολοκάι, Λανάι, Μάουι, Χαβάη. Η πρωτεύουσα, Χονολουλού, βρίσκεται στο νότιο Οάχου. Η Χαβάη, το μεγαλύτερο νησί, έχει δώσει το όνομά της σε όλη την ομάδα νησιών. Ως Χαβάη αποτελούν την 50η πολιτεία των ΗΠΑ, επίσημα από το 1959. Προκειμένου το νησί Χαβάη να διακρίνεται από την πολιτεία Χαβάη, το νησί είναι γνωστό ως Μπιγκ Άιλαντ (Big Island - Μεγάλο Νησί).

Σχεδιάγραμμα των Νησιών [πηγή: wikitravel.org]​

Γεωλογία
Παρότι δεν είμαι γεωλόγος, θα προσπαθήσω να κάνω μια περιγραφή της δημιουργίας των νησιών. Λίγη επιείκεια εδώ, παρακαλώ… Αν και βρίσκονται στη μέση της πλάκας του ειρηνικού, μακριά από τον δακτύλιο της φωτιάς, τα νησιά έχουν δημιουργηθεί από την λάβα. Περίπου στην θέση που βρίσκεται σήμερα το Μπιγκ Άιλαντ, πριν από 30.000.000 χρόνια, δημιουργήθηκε ρωγμή στο βυθό του ειρηνικού, σε βάθος περίπου 4.700 m. Αυτό το θερμό σημείο (hot spot), “γεννά” 1-1 σιγά σιγά τα νησιά. Αρχικά δημιουργήθηκε το Καουάι πριν από 6.000.000 χρόνια. Καθώς η πλάκα του ειρηνικού μετατοπίζεται ΒΔ με ρυθμό 5 cm/χρόνο, μαζί της μετατοπίζεται και το Καουάι, με αποτέλεσμα τον σχηματισμό ενός νέου νησιού πάνω από το θερμό σημείο. Το δεύτερο νησί είναι το Οάχου. Έτσι πλέον, το τελευταίο νησί που σχηματίστηκε είναι το Μπιγκ Άιλαντ με ηλικία 1.000.000 χρόνια. Όμως, ακόμη και σήμερα, 30 km νοτιοδυτικά του, έχει αρχίσει ο σχηματισμός ενός ακόμα νησιού, του Λοΐχι, το οποίο βρίσκεται 1,5 km κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το μελλοντικό νησί αναμένεται να αναδυθεί σε 100.000-200.000 χρόνια. Ένα καλό βιβλίο που βρήκα εκεί, σχετικά με τα ηφαίστεια, είναι το “Volcano Watching” των Robert & Barbara Decker από την Hawai’i Natural History Association (ISBN: 978-0-940295-16-2). Περιγράφει με απλά λόγια τα ηφαίστεια, την λάβα και τον σχηματισμό των νησιών. Είναι στα αγγλικά, αλλά είναι αρκετά κατανοητό.

Καιρός
Η θερμοκρασία στα νησιά παραμένει πάνω-κάτω σταθερή όλο το χρόνο, μεταξύ 15-25 βαθμούς κελσίου. Φυσικά στα ψηλά βουνά (π.χ. Μαούνα Κέα και Μαούνα Λόα) η θερμοκρασία είναι πιο χαμηλή. Λόγω της εγγύτητας στον ισημερινό, ο ήλιος καίει αρκετά, ακόμα και την άνοιξη. Οι θερμοκρασίες δίνουν την εντύπωση πως είναι πιο υψηλές και ίσως είναι προτιμότερα κάποια πιο λεπτά ρούχα από αυτά που θα έπαιρνε κάποιος μαζί. Στην περίπτωση που προγραμματίζετε επίσκεψη σε κάποιο από τα Μαούνα Κέα και Μαούνα Λόα, πάρτε ζακέτα και πουλόβερ καθώς το βράδυ κάνει κρύο (τέλη Μάρτη το βράδυ είχε 8 βαθμούς στο Onizuka Center for International Astronomy στο Μαούνα Κέα στα 2.800 m).

Στα νησιά φυσούν συνεχώς αληγείς άνεμοι (ΒΑ). Αυτό έχει σαν συνέπεια, σε όλα τα νησιά, οι ΒΑ ακτές (προσήνεμες) να είναι γενικά συννεφιασμένες, με πολλές βροχές και γεμάτες βλάστηση. Αντίθετα, οι ΝΔ ακτές (υπήνεμες) είναι σχετικά ξηρές και με καθαρό ουρανό. Η μεγαλύτερη αντίθεση παρατηρείται στο Μπιγκ Άιλαντ, κυρίως λόγω των υψηλών ηφαιστείων που βρίσκονται στο εσωτερικό του. Όσο απίστευτο κι αν φαίνεται και από το Google Maps, όντως η ΒΔ χερσόνησος του Μπιγκ Άιλαντ (Κοχάλα) χωρίζεται σε εύφορη και άγονη με μια γραμμή.

Η χερσόνησος Κοχάλα, όπως φαίνεται στο Google Maps

Η χερσόνησος Κοχάλα, από τον Route 250. Πέρα από τα σπίτια, αρχίζει η έρημος...​

Σέρφινγκ
Τα νησιά της Χαβάης, και κυρίως η ΒΔ ακτή του Οάχου, αποτελούν παράδεισο για τους σέρφερς. Οι καταιγίδες του βόρειου ειρηνικού, σε συνδυασμό με τον “περίεργο” βυθό, δημιουργούν εντυπωσιακά κύματα ύψους πάνω από 5 μέτρα τον χειμώνα. Το σέρφινγκ αποτελούσε αγαπημένο άθλημα των βασιλιάδων της Χαβάης. Τον 19ο αιώνα το σέρφινγκ παραγκωνίστηκε από τους ιεραπόστολους. Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο Ντουκ Καχαναμόκου, χρυσός ολυμπιονίκης της κολύμβησης, συνέβαλλε στην αναβίωση του αθλήματος στην Χαβάη και στη διάδοσή του στην Καλιφόρνια και στην Αυστραλία. Άγαλμα του μεγάλου σέρφερ υπάρχει στην παραλιακή Kalakaua Avenue, στο Waikiki. Στην εποχή μας, ο γνωστότερος διεθνής διαγωνισμός σέρφινγκ είναι το “Triple Crown of Surfing” στις πόλεις Waimea και Haleiwa του Οάχου, στις αρχές Δεκέμβρη.

 

[Nikos1986]

3. Πρόσβαση και Μετακινήσεις

Πτήσεις
Τα μεγαλύτερα αεροδρόμια των νησιών, που συνδέονται με απευθείας πτήσεις με τον υπόλοιπο κόσμο, είναι η Χονολουλού στο Οάχου και δευτερευόντως το Καχουλούι στο Μάουι. Για τα υπόλοιπα νησιά, θα πρέπει κάποιος να αλλάξει αεροπλάνο σε ένα από τα αεροδρόμια αυτά. Απευθείας πτήσεις από Ελλάδα δεν υπάρχουν. Ο πιο βολικός τρόπος είναι μέσω κάποιας πόλης της Δυτικής Ακτής των ΗΠΑ, συνήθως μέσω Λος Άντζελες ή Σαν Φρανσίσκο. Υπάρχουν επίσης απευθείας πτήσεις της Hawaiian από Σιάτλ, Λας Βέγκας, Σαν Ντιέγκο και Φίνιξ. Επίσης η Hawaiian διαφημίζει και απευθείας πτήση από Νέα Υόρκη (Νιούαρκ), που όμως δεν την έβρισκα σε κάποια μηχανή αναζήτησης πτήσεων. Αν θυμάμαι καλά, η Delta επίσης είχε απευθείας πτήσεις από Ατλάντα. Για πιο σκληροπυρηνικούς, υπάρχει σύνδεση και με Κίνα, Ν. Κορέα, Ιαπωνία, Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία.

Οι πτήσεις από Ελλάδα για Λος Άντζελες και Σαν Φρανσίσκο διαρκεί γύρω στις 15 ώρες, συν τον χρόνο στην πόλη της ανταπόκρισης. Από εκεί έχουμε άλλες 4-6 ώρες μέχρι τη Χονολουλού ή το Καχουλούι. Οι πτήσεις από νησί σε νησί διαρκούν το πολύ 1 ώρα.

Συγκοινωνία
Από τα νησιά, το Οάχου είναι αυτό που έχει δημόσια συγκοινωνία που βοηθά και τις μετακινήσεις των τουριστών. Πρακτικά, για την Χονολουλού, δεν χρειάζεται αυτοκίνητο. Επίσης η Χονολουλού είναι το μόνο μέρος που λογικά θα συναντήσετε και κίνηση. Στα υπόλοιπα νησιά, όμως, το αυτοκίνητο είναι απαραίτητο.

Η Χονολουλού είναι η μόνη μεγάλη πόλη. Πόλη και κίνηση πάνε πακέτο... Εδώ στον δρόμο που συνδέει Waikiki και αεροδρόμιο​

Σχεδόν όλα τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν (και αυτά από τις εταιρείες ενοικίασης) είναι αυτόματα. Ακόμα και για κάποιον που δεν έχει οδηγήσει ως τώρα τέτοια (όπως εγώ), ούτε έχει δει στις ταινίες, ο χειρισμός τους είναι εύκολος. Έχουν μόνο 2 πετάλια, γκάζι-φρένο. Το ρόλο του συμπλέκτη παίζει ένα κουμπί, πάνω στο λεβιέ των ταχυτήτων. Στις ταχύτητες υπάρχουν διάφορες επιλογές:
P (Park) -> το βάζουμε όταν παρκάρουμε, όπως βάζουμε ταχύτητα και στο χειροκίνητο.
D (Drive) -> αυτόματες αλλαγές ταχύτητας, με βάση το γκάζι που πατάμε.
N (Neutral) -> νεκρά.
R (Reverse) -> όπισθεν.
M (Manual) -> χειροκίνητη αλλαγή ταχυτήτων, συνήθως με τα “αυτάκια” στο τιμόνι.

 

[Nikos1986]

4. Πρόγραμμα

Το πρόγραμμα που είχαμε σχεδιάσει για αυτό το ταξίδι, είχε ως εξής:

• 10/3/2015: Αναχώρηση από την Αθήνα για Λος Άντζελες, μέσω Ζυρίχης. Άφιξη το απόγευμα.
• 11/3/2015: Πρωινή πτήση Λος Άντζελες - Χονολουλού.
• 11/3/2015 - 22/3/2015: Εξερεύνηση του Οάχου. Μέχρι τις 18/3, χωρίς αυτοκίνητο θα βλέπαμε την Χονολουλού, και μετά με αυτοκίνητο θα γυρίζαμε το υπόλοιπο νησί.
• 22/3/2015: Πτήση Χονολουλού - Χίλο.
• 22/3/2015 - 2/4/2015: Εξερεύνηση του Μπιγκ Άιλαντ. Με βάση το Χίλο, αρχικά θα γυρνούσαμε το ανατολικό κομμάτι του νησιού. Με βάση το Μάουντεν Βιού, θα βλέπαμε τα ηφαίστεια Μαούνα Κέα, Μαούνα Λόα και Κιλαουέα. Με βάση τη Γουαϊκολόα, θα βλέπαμε το δυτικό κομμάτι του νησιού.
• 2/4/2015 - 3/4/2015: Πτήση Χίλο - Χονολουλού και Χονολουλού - Λος Άντζελες. Άφιξη το πρωί.
• 3/4/2015 - 4/4/2015: Εξερεύνηση του Λος Άντζελες (Ντίσνεϊλαντ και Σάντα Μόνικα).
• 4/4/2015 - 6/4/2015: Επιστροφή από Λος Άντζελες για Αθήνα, πάλι μέσω Ζυρίχης.

Οι πτήσεις Αθήνα - Ζυρίχη - Λος Άντζελες και Λος Άντζελες - Ζυρίχη - Αθήνα θα ήταν με τη Swiss.
Οι πτήσεις Λος Άντζελες - Χονολουλού, Χονολουλού - Χίλο, Χίλο - Χονολουλού και Χονολουλού - Λος Άντζελες θα ήταν με την Hawaiian.
Στο Λος Άντζελες, και στο πήγαινε και στο έλα, θα μέναμε στο Hilton Los Angeles Airport.
Στο Οάχου, θα μέναμε όλες τις μέρες στο Hilton Hawaiian Village, στο Γουαικίκι.
Στο Μπιγκ Άιλαντ, θα μέναμε στο Χίλο στο Hilo Seaside Hotel, στο Μάουντεν Βιού στο Secluded Rainforest Retreat και στη Γουαϊκολόα στο Waikoloa Beach Marriott.

 

[go2dbeach]

Να είσαι καλά φίλε που μας γράφεις για αυτόν τον τόσο μακρινό προορισμό, αλλά κυρίως για τις λεπτομέρειες και τις πληροφορίες

 

[Nikos1986]

5. Αθήνα - Λος Άντζελες - Χονολουλού

Τις προηγούμενες 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 φορές που είχα πάει στο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν για να πάω στρατό, καθώς τελείωνε η άδεια. Αυτή τη φορά θα ήταν διαφορετικά όμως! Τι κι αν το αεροπλάνο αναχωρούσε στις 6:30 το πρωί. Μετά από ένα κουτσό 5ωρο ύπνο, ξυπνήσαμε κατά τις 3 για να ετοιμαστούμε να ξεκινήσουμε.
Θα φεύγαμε στις 6:30 το πρωί με Swiss και θα φτάναμε Ζυρίχη στις 8:20. Στη συνέχεια, πάλι με Swiss, θα φεύγαμε από εκεί 13:10 και θα φτάναμε στο Λος Άντζελες 17:50. Λόγω διαφοράς ώρας θα φτάναμε πάλι 10/3. Θα κοιμόμασταν εκεί και την επόμενη το πρωί, θα ξαναπηγαίναμε στο αεροδρόμιο για Χονολουλού.

Το Ταξίδι Έως το Λος Άντζελες
Η πτήση από εδώ ως τη Ζυρίχη ήταν καλή, αν και ακόμα δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πως το ταξίδι μόλις άρχιζε. Οι τρείς ώρες πέρασαν γρήγορα, αν και λαγοκοιμόμασταν, προσπαθώντας να αναπληρώσουμε λίγο από το νυχτερινό ύπνο.

Η ανατολή στην Αθήνα​

Όταν προσγειωθήκαμε πήγαμε για να τσιμπήσουμε τίποτα και αρχίσαμε να κάνουμε βόλτες για να περάσουμε τις επόμενες 5 ώρες. Ενώ φτάσαμε στο terminal B, το αεροπλάνο για ΗΠΑ έφευγε από το terminal E. Τα 2 terminals συνδέονται με ένα σαν συρμό μετρό, που όμως πάει χωρίς οδηγό. Αφού μας ήλεγξαν τα διαβατήρια και τα εισιτήρια, κατευθυνθήκαμε προς το βαγόνι για το terminal E.

Μεταφορά μεταξύ των terminals​

Στο άλλο terminal δεν υπήρχαν πολλά καταστήματα, όμως είχε καλύτερη θέα στους διαδρόμους απογείωσης / προσγείωσης. Έτσι την περισσότερη ώρα χαζεύαμε τα αεροπλάνα που έρχονταν και έφευγαν. Μεταξύ αυτών και τα 2 τελευταία μοντέλα των Boeing και Airbus.

Το Airbus 380 της Singapore

Το Boeing 787 της Etihad​

Τελικά η αναμονή τελείωσε και επιτέλους ήρθε και η σειρά μας να επιβιβαστούμε. Αφού (ξανα) ήλεγξαν τα διαβατήρια, κατευθυνθήκαμε προς την πύλη για να φύγουμε.

Η πτήση για το Λος Άντζελες διήρκησε περίπου 12,5 ώρες. Με λίγα κουνήματα, το πρώτο μισό έως τη Γροιλανδία κύλησε γρήγορα. Από το αεροπλάνο βλέπαμε τους πάγους πάνω από την Ισλανδία, τη Γροιλανδία και τον βόρειο Καναδά.

Οι πάγοι στην Γροιλανδία​

Ωραίο θέαμα μεν, αλλά η έλλειψη ύπνου είχε αρχίσει να επιδρά. Ενώ ο αδερφός μου είχε κοιμηθεί ήδη, εγώ έκλεισα τα μάτια πάνω από τον κόλπο Χάντσον. Όταν ξύπνησα κοντεύαμε στο Λας Βέγκας. Πλέον είχαμε αρχίσει να κατεβαίνουμε. Περάσαμε πάνω από το Μπάρστοου και πλέον φτάναμε στο Λος Άντζελες.

Έχοντας αρχίσει την κάθοδο, πάνω από το Σαν Μπερναρντίνο​

Αφού για κάμποση ώρα περνούσαμε πάνω από τα σπίτια της αχανούς πόλης, κάποια στιγμή προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο. Επιτέλους ήμασταν στην Αμερική!

Το Λος Άντζελες​

Λίγες Πληροφορίες για το Λος Άντζελες
Το Λος Άντζελες είναι η μεγαλύτερη πόλη της Καλιφόρνια, αν και ο τίτλος της πρωτεύουσας ανήκει στο Σακραμέντο. Η αχανής αυτή μεγαλούπολη, μαζί με τα πάμπολλα προάστιά της έχει πληθυσμό περίπου 8,5 εκατομμύρια. Γνωστές συνοικίες και προάστια της πόλης είναι το Χόλιγουντ, το Μπέβερλι Χιλς, η Σάντα Μόνικα, το Μαλιμπού και η Λονγκ Μπιτς. Λόγω της συνεχόμενης δόμησης, ακόμη και το Αναχάιμ (όπου βρίσκεται η Ντίσνεϊλαντ), 50 χιλιόμετρα μακριά, δίνει την εντύπωση ενός ακόμα προαστίου.

Το Λος Άντζελες περιλαμβάνει πλήθος από μουσεία και άλλα αξιοθέατα. Οι γνωστές παραλίες της πόλης είναι η Santa Monica και Venice. Παγκοσμίου φήμης μουσεία είναι τα Getty, LACMA και Huntington. Γνωστοί δρόμοι της πόλης είναι η Rodeo Drive, η Sunset Boulevard και η Hollywood Boulevard με την Walk of Fame. Στην πρωτεύουσα του κινηματογράφου, έχουν την έδρα τους μεγάλες εταιρείες του χώρου, όπως η Paramount, η Warner Bros και η Universal. Επίσης κορυφαία πανεπιστήμια βρίσκονται στο Λος Άντζελες, όπως το UCLA και το USC. Το αντίστοιχο του Central Park της Νέας Υόρκης, εδώ είναι το πάρκο Griffith με το γνωστό αστεροσκοπείο. Τέλος υπάρχουν και τα θεματικά πάρκα της Disneyland και Knott’s Berry.

Ένα πρόβλημα της αχανούς αυτής πόλης είναι το κυκλοφοριακό. Το αυτοκίνητο ζει και βασιλεύει, οπότε γενικά χρειάζεται προσεκτικός σχεδιασμός, από κάποιον που σκοπεύει να επισκεφθεί τα αξιοθέατα της πόλης. Όμως είναι και το καλύτερο μέσο για να γνωρίσει κανείς την πόλη.

Τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι λίγο μπερδεμένα. Υπάρχουν τα λεωφορεία και το μετρό (MetroRail). Το MetroLink, είναι σαν τον Προαστιακό. Το μετρό της πόλης, έχει σχετικά λίγους σταθμούς για την έκταση της πόλης και ενδέχεται να μην βολεύει πάντα. Επίσης, στην πόλη κυκλοφορούν λεωφορεία από διάφορα προάστια, με διαφορετικά χρώματα και λογότυπα. Για παράδειγμα, η εταιρεία που διαχειρίζεται τα λεωφορεία της Santa Monica ονομάζεται Big Blue Bus και τα λεωφορεία είναι προφανώς μπλε. Τα λεωφορεία της Culver City είναι πράσινα κλπ. Ένα άλλο ζήτημα που χρήζει προσοχής, είναι οι γραμμές. Μπορεί μία γραμμή να υπάρχει μόνο την ημέρα, ενώ υπάρχουν και άλλες που είναι μόνο νυχτερινές. Επίσης κάποιες γραμμές εκτελούνται μόνο τις καθημερινές, ενώ υπάρχουν άλλες μόνο τα Σαββατοκύριακα. Οπότε μπορεί κάποιος που σχεδίαζε να πάει από το A στο Β την Παρασκευή και τελικά αλλάζει το πρόγραμμα για το Σάββατο, να μείνει στη στάση να περιμένει το λεωφορείο…

Εισιτήριο βγάζεις από τον οδηγό. Πρέπει να έχεις το ακριβές ποσό, καθώς δε δίνουν ρέστα. Συνήθως τα εισιτήρια έχουν 1-2$ για 1 διαδρομή. Μία άλλη επιλογή είναι η κάρτα TAP. Η κάρτα αυτή κοστίζει 1$. Εμείς είχαμε βγάλει μια από το σταθμό του MetroRail “Aviation / LAX”. Στην κάρτα αυτή βάζεις χρήματα και την χτυπάς κάθε φορά που επιβιβάζεσαι σε κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς, μέχρι να τελειώσουν τα χρήματα. Όμως δεν την δέχονται όλες οι εταιρείες που διαχειρίζονται λεωφορειακές γραμμές στο Λος Άντζελες. Για τις εταιρίες που την δέχονται, δείτε εδώ.

Το αεροδρόμιο του Λος Άντζελες (LAX) συνδέεται με την πόλη με διάφορους τρόπους. Υπάρχει ένα λεωφορείο, το LAX Shuttle C-Route, το οποίο περνά από όλα τα terminals και συνδέει το αεροδρόμιο με τον σταθμό των λεωφορείων LAX City Bus Center (ο κεντρικός σταθμός λεωφορείων της πόλης είναι ο Union Station). Μία άλλη εναλλακτική είναι το LAX Shuttle G-Route, το οποίο επίσης περνά από όλα τα terminals και συνδέει το αεροδρόμιο με την πράσινη γραμμή του MetroRail στη στάση Aviation / LAX. Και τα 2 αυτά λεωφορεία είναι δωρεάν. Αν κάποιος πάρει στη συνέχεια το “κανονικό” λεωφορείο ή το MetroRail πληρώνει το κανονικό εισιτήριο. Επίσης πολλά ξενοδοχεία έχουν βανάκι που πάει απευθείας στο αεροδρόμιο.

Λος Άντζελες - Διαμονή
Στο Λος Άντζελες φτάσαμε κατά τις 6 το απόγευμα. Κατά τη διάρκεια της πτήσης, μας είχαν δώσει να συμπληρώσουμε τα χαρτιά του immigration. Μόλις φτάσαμε, πήραμε τις βαλίτσες, φακελωθήκαμε (φωτογραφία και αποτυπώματα) και δώσαμε το χαρτί που είχαμε συμπληρώσει στο αεροπλάνο. Μου έκανε εντύπωση το πόσο γρήγορα τελειώσαμε με τα διαδικαστικά.

Επειδή θα φεύγαμε το επόμενο πρωί, δεν θα βλέπαμε τίποτα στο Λος Άντζελες εκείνο το βράδυ. Είχαμε καταλήξει στο να επισκεφθούμε τη Disneyland, τη Hollywood Boulevard και τη Santa Monica στον γυρισμό. Έτσι, ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο που θα διανυκτερεύαμε, το Hilton Los Angeles Airport. Το συγκεκριμένο, όπως και τα περισσότερα του αεροδρομίου, βρισκόταν κοντά στη στάση LAX City Bus Center, που πάνε τα λεωφορεία του αεροδρομίου. Αφού αφήσαμε τις βαλίτσες, πήγαμε για φαγητό σε κάποια Mc Donalds που είχαμε δει λίγο πιο κάτω. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για ένα κανονικό ύπνο, ανυπόμονοι για την επόμενη μέρα.

Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε πάλι για το αεροδρόμιο. Η πτήση της Hawaiian για Χονολουλού έφευγε στις 10. Η πρώτη ελληνίδα που συναντήσαμε στην Αμερική, ήταν η πολύ ευγενική υπάλληλος στο αεροδρόμιο που ήλεγχε τα διαβατήρια. Παρότι στο terminal της Hawaiian γίνονταν έργα και τα περισσότερα καταστήματα ήταν κλειστά, βρήκαμε ένα στην πύλη με κάτι σαν-σάντουιτς για πρωινό, φάγαμε και περιμέναμε με ανυπομονησία την αναχώρηση.

Το Ταξίδι για τη Χονολουλού
ΣΗΜΕΙΩΣΗ #1: Η Hawaiian, όπως και όλες νομίζω οι αμερικάνικες εταιρείες, χρεώνουν ξεχωριστά τις αποσκευές κατά το check-in στις πτήσεις εσωτερικού. Η κάθε βαλίτσα κοστίζει 25$ ανά πτήση είτε προς ηπειρωτικές ΗΠΑ είτε μεταξύ των νησιών. Η τιμή γίνεται 15$ αν κάποιος γραφεί μέλος στο πρόγραμμα HawaiianMiles. Επίσης οι ταινίες στο αεροπλάνο είναι pay-per-view.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ #2: Αν κάποιος σκοπεύει να πάει και του αρέσουν οι εκπλήξεις, ας παρακάμψει το επόμενο κομμάτι της ενότητας…


Οι υπόλοιποι ΟΚ; Συνεχίζουμε. Η πτήση για Χονολουλού από τις πόλεις της δυτικής ακτής κρατάει 6 ώρες. Μαζί με τις 3 ώρες που έχουν διαφορά το Λος Άντζελες με τη Χονολουλού, θα φτάναμε εκεί στις 1 το μεσημέρι. Το A330 ήταν ένα από τα αεροπλάνα που ήθελα πάντα να πετάξω.

Το A332 της Hawaiian​

Η πρώτη έκπληξη ήρθε με το που μπήκαμε στο αεροπλάνο, καθώς πάνω από τα ντουλαπάκια των χειραποσκευών υπήρχαν χρωματιστά LED. Πηγαίνοντας προς τις θέσεις μας, είδαμε καμιά δεκαριά ηλικιωμένους με στολές, οι οποίοι ήταν βετεράνοι του Β’ ΠΠ και θα μετέβαιναν στο Γκουάμ για κάποια βράβευση. Επίσης ο πολύ ευγενικός αεροσυνοδός που ήταν υπεύθυνος για το τμήμα που καθόμασταν εμείς, ήταν ένας παππούλης γύρω στα 65. Από την αρχή, η ατμόσφαιρα στο αεροπλάνο ήταν ευχάριστη.

Το εσωτερικό του αεροπλάνου

Φεύγοντας από το Λος Άντζελες​

Οι 6 ώρες της πτήσης γενικά πέρασαν με κουνήματα αλλά και ένα αίσθημα ανυπομονησίας. Λίγο τσιμπολόγημα, λίγη κουβέντα… Τα σύννεφα που υπήρχαν πάνω από το Λος Άντζελες άρχισαν να διαλύονται κοντά στα νησιά.

Η άφιξη στη Χονολουλού​

Η μεγαλύτερη έκπληξη του ταξιδιού, ήταν όμως όταν προσγειωθήκαμε, όπου ο πιλότος έβαλε χαβανέζικη μουσική. Γενικά, το σκέλος αυτό του ταξιδιού, ήταν η καλύτερη εισαγωγή για τις διακοπές που ουσιαστικά μόλις ξεκινούσαν.

 

[go2dbeach]

περιμένουμε τη συνέχεια!

 

[Nikos1986]

6. Λίγα Λόγια για το Οάχου

Το Oahu είναι το πιο πυκνοκατοικημένο νησί της Χαβάης. Το νησί έχει διαστάσεις περίπου 70 km x 50 km. Οι 2 κύριες οροσειρές που διατρέχουν το νησί από ΒΔ προς ΝΑ είναι η Koolau στα ανατολικά και η Waianae στα δυτικά.

Χάρτης του Οάχου [πηγή: wikitravel.org]​

Η πρωτεύουσα Χονολουλού, αποτελεί την κύρια πύλη εισόδου στα νησιά, αφού το αεροδρόμιό της υποδέχεται τις περισσότερες πτήσεις από της ηπειρωτικές ΗΠΑ και το εξωτερικό. Το αεροδρόμιο έχει διάφορα terminals, με τα λεωφορεία 19 και 20 για το Waikiki να πραγματοποιούν στάσεις σε όλα. Επίσης, από τις στάσεις των terminals περνάνε και τα βανάκια των εταιρειών ενοικίασης αυτοκινήτων (δεν πας με τα πόδια). Η ενοικίαση αυτοκινήτου στη Χαβάη είναι φθηνή, υπολογίστε περίπου 50$ την ημέρα, ακόμα και για σπορ αυτοκίνητο (χώρια η ασφάλεια που θα επιλέξετε). Επίσης η βενζίνη είναι φθηνή, περίπου 3,5$ / γαλόνι (1 γαλόνι = 3,8 λίτρα και με ισοτιμία 1,2 είναι περίπου 0,75 ευρώ / λίτρο).


Η Honolulu, με την γνωστή παραλία Waikiki, βρίσκεται στο νότιο τμήμα του νησιού και εκτείνεται πρακτικά από το Pearl Harbor έως και τη νοτιοανατολική ακτή του νησιού στο Koko Head. Στη Honolulu βρίσκονται 4 ηφαιστειακοί κώνοι, ο Punchbowl με το στρατιωτικό νεκροταφείο, ο Diamond Head ένα φυσικό ορόσημο του Waikiki, ο απότομος Koko Head και ο πλημμυρισμένος με θαλασσινό νερό Hanauma Bay. Τα περισσότερα ξενοδοχεία του νησιού βρίσκονται στο μακρόστενο Waikiki, μια στενή λωρίδα Γης, ανάμεσα στον ωκεανό και το κανάλι Ala Wai.
Η πόλη της Honolulu είναι η μόνη “μεγαλούπολη” στην πολιτεία, με ό,τι καλό και κακό συνεπάγεται. Πέρα από τα ξενοδοχεία, υπάρχει πληθώρα επιλογών για φαγητό και ποτό, κατά κύριο λόγο στο Waikiki. Υπάρχουν επίσης μερικά εμπορικά κέντρα, όπως το Ala Moana στο Waikiki και το Aloha Tower Marketplace στο κέντρο της πόλης (Downtown). Επίσης, ενδέχεται να υπάρχει κίνηση στους δρόμους, κυρίως στις Kalakaua Avenue και Kuhio Avenue του Waikiki, καθώς και στον Nimitz Highway που πάει στο αεροδρόμιο. Το πάρκινγκ στην Honolulu είναι σχεδόν παντού επί πληρωμή, είτε στο πεζοδρόμιο με παρκόμετρα είτε σε χώρους στάθμευσης με αυτόματα μηχανήματα. Για το δεύτερο υπολογίζετε τιμές 10-20$ για 24 ώρες.

Το Oahu επίσης είναι το μοναδικό νησί με βολικό σύστημα για τις δημόσιες συγκοινωνίες. Τα λεωφορεία The Bus διασχίζουν τη Honolulu και πραγματοποιούν και δρομολόγια μέχρι και τη βόρεια ακτή και τη Haleiwa. Βολικά δρομολόγια είναι τα 19 και 20, που συνδέουν το Waikiki με το αεροδρόμιο. Το 20 επίσης συνεχίζει και στο Pearl Harbor. Τα εισιτήρια έχουν 2,5$, πληρώνονται στον οδηγό μετρητά και δεν δίνονται ρέστα. Τα λεωφορεία το αεροδρομίου είναι ίδια με τα υπόλοιπα, και ο οδηγός θα επιμείνει οι βαλίτσες να μπουν κάτω από το κάθισμα. Για να κατέβετε, δίνετε σήμα στον οδηγό τραβώντας το σκοινί πάνω από τα παράθυρα.


Από τη Χονολουλού εκτείνονται ακτινικά 3 αυτοκινητόδρομοι. Ο H-1 ενώνει το Pearl Harbor και το αεροδρόμιο με το Diamond Head και στη συνέχεια με τη νοτιοανατολική ακτή, ο H-2 πάει προς την Haleiwa στην βόρεια ακτή, και ο H-3 κατευθύνεται προς την προσήνεμη (βορειοανατολική) πλευρά.


Πέρα από τη Honolulu, η μεγαλύτερη άλλη κωμόπολη του νησιού που ενδιαφέρει τον ξένο, είναι η Haleiwa, στην γνωστή για το σέρφινγκ, βόρεια ακτή. Οι γνωστές παραλίες της βόρειας ακτής εκτείνονται από τη Haleiwa έως την Kawela. Τα υψηλότερα κύματα παρατηρούνται τον χειμώνα, και μπορεί να ξεπεράσουν τα 5 μέτρα. Επίσης, ο διαγωνισμός Triple Crown of Surfing πραγματοποιείται εδώ, κάθε Δεκέμβρη. Στην πόλυ της Haleiwa υπάρχουν εστιατόρια και καταστήματα με είδη σέρφινγκ. Επίσης εδώ βρίσκεται και το Matsumoto's, το κατάστημα με τις καλύτερες γρανίτες (τοπικό έδεσμα των νησιών, μαζί με τις γαρίδες και τον ανανά). Όμως και η ίδια η Haleiwa μοιάζει με χωριό μπροστά στη Honolulu, τόσο όσον αφορά την έκταση όσο και τον πληθυσμό, τους ρυθμούς της καθημερινότητας κλπ. Κάποια καταλύματα που αναφέρουν ως τοποθεσία την Haleiwa, ενδέχεται να βρίσκονται στον Kamehameha Highway και όχι μέσα στην ίδια την Haleiwa. Η Haleiwa συνδέεται με τη Honolulu, αν θυμάμαι καλά με τη γραμμή The Bus 52.


Ειδικά στο Oahu, υπάρχει ο κίνδυνος μόλυνσης από λεπτοσπείρωση. Έτσι καλό είναι να αποφεύγεται το κολύμπι σε ποτάμια και λίμνες. Επίσης γενικά η ιατρική περίθαλψη στη Χαβάη κοστίζει. Επειδή την πατήσαμε και μάθαμε, για ένα απλό αντιβιοτικό μαζί με την απαραίτητη ιατρική συνταγή και ένα παυσίπονο υπολογίζετε γύρω στα 150-200 $.

Προειδοποιητική πινακίδα για τη λεπτοσπείρωση στους καταρράκτες της Waimea​

 

[jimakos]

Περιμένουμε με ανυπονονησια την συνεχεια!

 

[KIKI]

περιμενω και εγω τη συνεχεια .
σε ευχαριστουμε για τις πολυ χρησιμες πληροφοριες .
Εχω κανει το ιδιο ταξιδι παλιά με DELTA , αλλά χωρις υπνο στη Καλιφορνια οπως πολυ σοφά κανατε .Πεταξα Αθηνα - Φρανφουρτη - λος Αντζελες - Χονολουλου ( με λιγο υπνο στη Χονολουλου ) και μετά Μπιγκ Αιλαντ .
οταν εφτασα στη Κόνα δεν θυμομουν ουτε το ονομα μου

 

[varioAthens]

Θελουμε και ΠΟΛΛΕΣ φωτογραφιες!!

 

[villi]

Συναρπαστικό ταξίδι και πολύ λεπτομερής η περιγραφή σου!Περιμένουμε τη συνέχεια!