ΗΠΑ Χαβάη : Ένα Όνειρο Που Έγινε Πραγματικότητα

[Nikos1986]

8. Εξερεύνηση του Οάχου

Από τις 18/3 έως τις 22/3 που θα φεύγαμε από το Oahu, θα είχαμε στη διάθεσή μας αυτοκίνητο, με το οποίο θα εξερευνούσαμε το νησί, έξω από την περιοχή της Honolulu. Το αυτοκίνητο που είχαμε επιλέξει ήταν ένα Ford Focus. Το συγκεκριμένο αμάξι που πήραμε, είχε ένα θεματάκι ευθυγράμμισης, αλλά εν τέλει μας έβγαλε ασπροπρόσωπους. Θα αποζημιωνόμασταν (και με το παραπάνω) στη συνέχεια του ταξιδιού, στο Big Island.
Όπως έγραψα και σε προηγούμενο post, εντός της Honolulu η στάθμευση είναι κατά κανόνα επί πληρωμή. Στους δρόμους υπάρχουν παρκόμετρα και τα υπαίθρια πάρκινγκ χρεώνουν 10-20$ για 24 ώρες. Η στάθμευση στο υπόλοιπο νησί είναι δωρεάν. Η βενζίνη έχει 3,5$ / γαλόνι (1 γαλόνι = 3,8 λίτρα). Η πιστωτική κάρτα είναι ο κανόνας για την πληρωμή στα βενζινάδικα. Τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν είναι στη συντριπτική πλειοψηφία με αυτόματο κιβώτιο.
Για την μεταφορά από το αεροδρόμιο στα γραφεία ενοικιάσεως αυτοκινήτων, υπάρχουν ειδικά βανάκια που περνούν από τα terminals του αεροδρομίου και σταματούν έξω από τα γραφεία της αντίστοιχης εταιρίας. Ξαναπηγαίνοντας στο αεροδρόμιο για να πάρουμε το αυτοκίνητο, συναντήσαμε και μια οικογένεια Ελλήνων, που συνέχιζαν τις διακοπές τους στο Oahu, ερχόμενοι από το Maui.
Κάνοντας μια παρένθεση, στο Oahu συναντήσαμε τις πρώτες ημέρες και ένα φοιτητή από την Ελλάδα, καθώς και ένα Έλληνα που έχει έρθει και μένει μόνιμα στο Oahu εδώ και 40 χρόνια! Είναι πολύ συγκινητικό, ακόμα και στην άλλη άκρη του πλανήτη να υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν τη γλώσσα σου.
Κλείνοντας την παρένθεση, θα ήθελα να ενημερώσω λίγο και για τα διαδικαστικά της ενοικίασης αυτοκινήτου. Για να νοικιάσεις αυτοκίνητο, απαιτείται το διεθνές δίπλωμα οδήγησης. Αυτό το "βιβλιαράκι" το παίρνεις από την ΕΛΠΑ και για τις ΗΠΑ έχει διάρκεια 1 χρόνο. Αν θυμάμαι καλά, χρειάζονται μία φωτογραφία, κοστίζει 50 ευρώ και βγαίνει εκείνη τη στιγμή. Μαζί με το διεθνές δίπλωμα οδήγησης, ο οδηγός πρέπει να έχει και το “κανονικό” δίπλωμα, αυτό δηλαδή με το οποίο κυκλοφορεί και εδώ στην Ελλάδα.
Αφότου τελειώσαμε με τα διαδικαστικά πήραμε το αυτοκίνητο, και μετά από μερικές βόλτες στο χώρο στάθμευσης για να συνηθίσουμε το αυτόματο κιβώτιο, ξεκινήσαμε για τη Βόρεια Ακτή.

Ημέρες 8 & 9: Βόρεια Ακτή
Λέγοντας “Βόρεια Ακτή”, ο κόσμος εννοεί στην πραγματικότητα την βορειοδυτική ακτή του νησιού, από το Kaena Point (δυτικότερο άκρο του νησιού) έως την Kawela (βορειότερο άκρο του νησιού) και το Turtle Bay Resort. Κυρίως όμως, εννοούν την ακτή από τη Haleiwa έως την Kawela. Η μεγαλύτερη κωμόπολη της περιοχής είναι η Haleiwa, η οποία συνδέεται και με τη Honolulu με λεωφορείο The Bus. Οι παραλίες της περιοχής είναι γνωστές για τα μεγάλα κύματα και τους διαγωνισμούς σέρφινγκ που πραγματοποιούνται εδώ κάθε χειμώνα. Όλες οι παραλίες είναι δημόσιες (όπως και σε όλη τη Χαβάη), αλλά η συνεχής δόμηση αφήνει μόνο κάποιες “διόδους” για να βγει κάποιος στη θάλασσα. Επιπλέον θέλει λίγο παραπάνω ψάξιμο, αν κάποιος κοιτάζει για να νοικιάσει κατάλυμα (κυρίως σπίτι) στη Haleiwa. Αυτό διότι, παρότι κάποια καταλύματα αναφέρουν ως τοποθεσία την Haleiwa, στην πραγματικότητα βρίσκονται έξω από την πόλη.

Η γνωστή ταμπέλα για την έξοδο προς Haleiwa​

Η Haleiwa είναι η βάση για την εξερεύνηση της περιοχής. Στην πόλη υπάρχουν εστιατόρια, καταστήματα με αναμνηστικά και είδη σέρφινγκ. Το κέντρο της “πόλης”, από τη γέφυρα και νότια, το γυρνάει κάποιος με τα πόδια. Ο κεντρικός δρόμος είναι ο Kamehameha Highway, αν και μέσα στην πόλη μόνο Highway δεν είναι. Σε μία πλατεία στο αριστερό χέρι, πηγαίνοντας προς την θάλασσα, είναι και το κατάστημα του Matsumoto’s με τις γνωστές γρανίτες. Δεν είναι δύσκολο να το εντοπίσει κανείς, καθώς ο κόσμος έξω σχηματίζει την μόνη ουρά που θα δείτε έξω από τη Honolulu.

Στο κέντρο της Haleiwa, με τη γέφυρα στο βάθος​

Στην ίδια τη Haleiwa βρίσκεται η πρώτη από τις παραλίες της βόρειας ακτής, στο Haleiwa Alii Beach Park, δίπλα από το λιμανάκι. Για να εξερευνήσετε τις υπόλοιπες γνωστές παραλίες ξεκινήστε από τη Haleiwa και πάρτε τον δρόμο προς τα βορειοανατολικά. Από όσες παραλίες επισκεφθήκαμε, εμένα μου άρεσαν περισσότερο η παραλία στον κόλπο της Waimea και φυσικά η Banzai Pipeline.

Η παραλία της Waimea βρίσκεται σε ένα κόλπο, όπου ο δρόμος κάνει στροφή αριστερά. Προς την ενδοχώρα υπάρχει η Waimea Valley με τους βοτανικούς κήπους και τον καταρράκτη. Θα το καταλάβετε όταν πλησιάζετε, καθώς το πάρκινγκ γεμίζει γρήγορα και πολλοί οδηγοί αναγκάζονται να παρκάρουν στο δρόμο.

Η παραλία της Waimea​

Το πάρκο των βοτανικών κήπων είναι συμπαθητικό. Εκτός από τα δέντρα και τους θάμνους, υπάρχει μια λιμνούλα με νούφαρα και μία αναπαράσταση αρχαίου χαβανέζικου χωριού. Στο βάθος του πάρκου υπάρχει και ένας μικρός καταρράκτης που χύνεται σε μια λιμνούλα. Παρά τις προειδοποιητικές πινακίδες για λεπτοσπείρωση, κάποιοι είχαν βουτήξει για μπανάκι στη λιμνούλα. Το πάρκο κλείνει στις 5, οπότε η επίσκεψη σε αυτό ίσως βολεύει να γίνει νωρίς, πριν τις βόλτες στις παραλίες. Όταν πήγαμε εμείς, την δεύτερη ημέρα που θα αφιερώναμε στη βόρεια ακτή, είχε αρχίσει να βρέχει, λίγο πριν φτάσουμε στον καταρράκτη.

Φωτογραφίες από τους βοτανικούς κήπους της Waimea​

Η πιο γνωστή παραλία της βόρειας ακτής, είναι σίγουρα η Banzai Pipeline. Στην εν λόγω παραλία, πραγματοποιείται κάθε Δεκέμβριο ο διαγωνισμός Triple Crown of Surfing. Πέρα από τους σέρφερς που περιμένουν να δαμάσουν τα κύματα, η παραλία επιπλέον κοιτάζει προς τα δυτικά και είναι ωραία για το ηλιοβασίλεμα. Πίσω από την παραλία υπάρχει ένα πάρκινγκ, το οποίο όπως είναι αναμενόμενο, γεμίζει γρήγορα. Έτσι και εμείς, όπως και πολλοί άλλοι, αναγκαστήκαμε να αφήσουμε το αμάξι στην άκρη του δρόμου. Η παραλία, όπως και η Waimea, είναι φαρδιά και κατηφορική, με τα σπίτια σε απόσταση από τη θάλασσα. Η εικόνα αυτή σου δίνει μια εντύπωση για το τι επικρατεί το χειμώνα.

Η πρωτεύουσα του σέρφινγκ, Banzai Pipeline​

Αφήνοντας πίσω τις παραλίες της βόρειας ακτής, σειρά είχε το δυτικό τμήμα του νησιού και το Kaena Point. Το Kaena Point αποτελεί το δυτικό άκρο του Oahu. Σε εκείνο το τμήμα δεν υπάρχει δρόμος, όμως ένα μονοπάτι ενώνει το τέρμα του Farrington Highway της βόρειας ακτής με τη συνέχεια του δρόμου στη δυτική ακτή του νησιού.
Στα μέσα του Farrington Highway, δίπλα από τον δρόμο, βρίσκεται το αεροδρόμιο Dillingham. Το συγκεκριμένο αεροδρόμιο, αποτελεί τη βάση διαφόρων εταιρειών που προσφέρουν extreme sports, όπως skydiving κλπ. Δίπλα από το αεροδρόμιο βρίσκεται η Mokuleia Beach. Το τμήμα της παραλίας, αμέσως μετά το τέλος του διαδρόμου προσγείωσης / απογείωσης του αεροδρομίου πηγαίνοντας προς το Kaena Point, είναι η παραλία των επιβατών της ουράς στη σειρά Lost. Η παραλία των πρωταγωνιστών του μεσαίου τμήματος, βρίσκεται μεταξύ Haleiwa και Waimea. Επίσης, δίπλα, βρίσκεται η κατασκήνωση Erdman. Τα σπίτια που υπάρχουν εκεί, αποτέλεσαν το σκηνικό για τον καταυλισμό των "Άλλων" στη γνωστή σειρά.

Οδηγόντας στον Farrington Highway

Η παραλία των επιβατών της ουράς, στη σειρά Lost

Η κατασκήνωση Erdman​

Συνεχίζοντας προς το τέρμα του Farrington, φτάνουμε σε ένα πάρκινγκ, που αποτελεί την αφετηρία του μονοπατιού γύρω από το Kaena Point. Δυστυχώς, όταν είχαμε πάει, πρέπει να είχε μόλις βρέξει, με αποτέλεσμα να έχουν σχηματιστεί μεγάλες λίμνες στο μονοπάτι και η διάβασή του ήταν αδύνατη. Την διαδρομή αυτή δεν την κάναμε και έτσι γυρίσαμε πίσω στη Haleiwa.
Η διαδρομή γύρω από το Kaena Point μπορεί να γίνει και ξεκινώντας από κάτω, από τη δυτική πλευρά του νησιού και τον Yokohama Bay. Όμως, απ’ότι είχα διαβάσει στο internet και ψάχνοντας και το Google Maps, φαίνεται να έχει γίνει κατολίσθηση και ο δρόμος να διακόπτεται κοντά στο τέλος, πριν αρχίσει το μονοπάτι. Οπότε, μάλλον, η καλύτερη επιλογή για το μονοπάτι είναι ξεκινώντας από το τέλος του Farrington μετά το αεροδρόμιο, και στη συνέχεια γυρνώντας πίσω, από τον ίδιο δρόμο.

Ημέρα 10: Καταρράκτες Manoa
Ήδη τις προηγούμενες 2 ημέρες σχεδιάζαμε μια πεζοπορία κοντά στη Honolulu, με επικρατέστερες αυτή στη κοιλάδα Makiki και αυτή στους καταρράκτες Manoa. Η πρώτη, ουσιαστικά αποτελείται από 3 μονοπάτια (Kanealole Trail, Makiki Valley Trail, Maunalaha Trail), με συνολικό μήκος διαδρομής περίπου 5 km και διαρκεί 2-2,5 ώρες. Η δεύτερη, είναι μια πεζοπορία προς τους καταρράκτες Manoa, με μήκος διαδρομής 2 km και διάρκεια 1 ώρα.
Και τις 2 προηγούμενες ημέρες τα πρωινά στη Honolulu ήταν βροχερά. Έτσι ξημέρωσε και η 10η ημέρα. Απ’όσο μείναμε εκεί, αν και ο Μάρτιος θεωρείται ακόμα υγρή περίοδος, έβρεξε αν θυμάμαι καλά 6 ημέρες και τις 5 οι βροχές έπεφταν το πρωί. Το μεσημέρι και μέχρι το βράδυ, εκτός από 1 ημέρα, ο καιρός καθάριζε. Καθώς την επόμενη (και τελευταία) ημέρα θα την αφιερώναμε στο Diamond Head, έπρεπε να αγνοήσουμε την βροχή που μάλλον θα έριχνε και να πηγαίναμε την πεζοπορία σήμερα.

Καθώς προμηνυόταν βροχή, επιλέξαμε το μονοπάτι για τους καταρράκτες Manoa. Στην αρχή του μονοπατιού υπάρχει πάρκινγκ, το οποίο χρεώνεται. Αφού αφήσαμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε, είχε αρχίσει να βρέχει. Το μονοπάτι δεν είναι δύσκολο, αλλά σε συνδυασμό με τη βροχή σε κάποια σημεία, κυρίως κοντά στον καταρράκτη, γινόταν γλιστερό. Ευτυχώς είχα πάρει τα παπούτσια για την πεζοπορία και (τουλάχιστον στο πήγαινε) δεν είχα θέμα. Ομπρέλες δεν είχαμε πάρει, αλλά είχαμε καπέλα. Πέρα από το γλιστερό έδαφος, η βροχή δεν ενοχλούσε, ίσα-ίσα δρόσιζε λίγο καθώς έπεφτε. Η ζούγκλα, από τα αναρριχητικά φυτά και τα καλάμια στη διαδρομή, αποτελούσε ένα διαφορετικό περιβάλλον από αυτό που είχαμε συνηθίσει.

Εικόνες από το μονοπάτι, για τους καταρράκτες Manoa​

Ο καταρράκτης έχει ύψος 30 μέτρων και τον περίμενα λίγο πιο εντυπωσιακό, τουλάχιστον με βάση τη βροχή που είχε αρχίσει να πέφτει ήδη δυνατή. Η λιμνούλα στην οποία χύνεται ο καταρράκτης είναι περιφραγμένη από το 2002, οπότε και είχε σημειωθεί κατολίσθηση.

Οι καταρράκτες Manoa​

Στην αρχή της επιστροφής, ξεκόλλησε και η σόλα από το παπούτσι και η διαδρομή πίσω στο πάρκινγκ έγινε με πολύ πιο αργό ρυθμό. Φτάνοντας το μεσημέρι πίσω στη Honolulu, ο καιρός είχε καθαρίσει και είχε βγει ήλιος.
Το υπόλοιπο της ημέρας πέρασε με βόλτες στο Waikiki, ψώνια και το βράδυ με τα πυροτεχνήματα που έκλειναν την Aloha Friday. Την αυριανή, τελευταία ολόκληρη μέρα που είχαμε στο Oahu, θα την περνούσαμε εξερευνώντας το πανέμορφο νοτιοανατολικό τμήμα του νησιού.

Ημέρα 11: Diamond Head & ΝΑ Ακτή
Την 11η ημέρα θα εξερευνούσαμε το Diamond Head και το νοτιοανατολικό Oahu. Το πρόγραμμα της τελευταίας ημέρας ήταν λίγο φορτωμένο, καθώς την επόμενη το απόγευμα θα φεύγαμε για το Big Island. Αρχικά θα ανεβαίναμε στο Diamond Head, τον ηφαιστειακό κώνο που βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο του Waikiki. Στη συνέχεια, θα ακολουθούσαμε τον γραφικό Kalanianaole Highway, σταματώντας με τη σειρά στο βυθισμένο κρατήρα Hanauma Bay, στη Halona Blowhole, στον ηφαιστειακό κώνο του Koko Crater και τελειώνοντας την ημέρα στο Makapuu Point, με τον ομώνυμο φάρο.

Το Diamond Head δημιουργήθηκε πριν από περίπου 300.000 χρόνια, από μία μεμονωμένη έκρηξη στο άκρο της οροσειράς Koolau. Το νοτιοδυτικό χείλος του κρατήρα είναι υψηλότερο, καθώς οι βορειοανατολικοί άνεμοι συσσώρευαν στάχτη κατά τη διάρκεια της έκρηξης, στη συγκεκριμένη πλευρά. Στην θάλασσα, δίπλα από τον κρατήρα, έχει σχηματιστεί κοραλλιογενής ύφαλος.
Αρχικά το Diamond Head ονομαζόταν Leahi. Οι βρετανοί ναυτικοί, το 1825, παρερμηνεύοντας τους κρυστάλλους ασβεστίου στις πλαγιές του, το ονόμασαν Diamond Head, νομίζοντας ότι επρόκειτο για διαμάντια. Έτσι, αυτό το όνομα έχει μείνει ως σήμερα.
Η τοποθεσία του Diamond Head ήταν ιδανική για στρατιωτική χρήση, με σκοπό την άμυνα του νησιού. Από το 1908 έως το 1943, χτίστηκαν μέσα στον ηφαιστειακό κώνο 5 οχυρά πυροβολικού, και επίσης ανοίχθηκε το τούνελ Kapahulu. Μέσω του τελευταίου, πραγματοποιείται και σήμερα η είσοδος μέσα στον κρατήρα.

Το τούνελ Kapahulu, που επιτρέπει την πρόσβαση στο εσωτερικό του κρατήρα

Τα οχυρά, όπως φαίνονται από την κορυφή​

Για το Diamond Head ακολουθούμε τον Diamond Head Road. Υπάρχει σήμανση για τον παράδρομο που βγάζει στο πάρκινγκ στο εσωτερικό του κρατήρα, διαμέσου του τούνελ Kapahulu. Το πάρκινγκ αυτό είναι μικρό για το πλήθος των επισκεπτών και είναι πιθανό, όπως και εμείς, να πρέπει να βγείτε και να παρκάρετε έξω από το σβησμένο ηφαίστειο. Αν και το τούνελ είναι στενό, στην άκρη του δρόμου μπορούν να κυκλοφορούν προσεκτικά και οι πεζοί. Δίπλα από το πάρκινγκ, στο εσωτερικό του κρατήρα, υπάρχει ένα κατάστημα με σουβενίρ και αναψυκτήριο. Η πεζοπορία μέχρι την κορυφή είναι κάπως κουραστική, αλλά υπάρχουν σημεία με σκιά για ξεκούραση. Εμείς πήγαμε καταμεσήμερο, κατά τις 1:30, αλλά παλευόταν. Καλό είναι να έχετε καπέλο για τον ήλιο και να κουβαλάτε και ένα επιπλέον μπουκαλάκι κρύο νερό. Η διαδρομή μέχρι πάνω διαρκεί γύρω στην 1 ώρα.

Σχεδιάγραμμα του μονοπατιού προς την κορυφή του Diamond Head​

Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής είναι (τι άλλο) ανηφόρα με ζιγκ-ζαγκ. Το καλό είναι πως υπάρχουν κάποια κιόσκια και παγκάκια σε σημεία με σκιά για ξεκούραση. Το δεύτερο κομμάτι της διαδρομής, είναι συντομότερο αλλά πιο κουραστικό. Περιλαμβάνει 3 σκάλες και δύο τούνελ ενδιάμεσα. Στο τούνελ, κάθε τόσο, υπήρχαν μικρές λάμπες, και πηγαίνοντας αργά πίσω από τον μπροστινό δεν θα χρειαστεί φακός. Βγαίνοντας από το τούνελ, υπάρχουν 2 επιλογές. Η πρώτη είναι να ακολουθήσει κάποιος τα (ομολογουμένως πολλά) σκαλοπάτια στα διξιά. Η δεύτερη είναι να κατέβει στη μικρή εξέδρα αριστερά και να πάρει το ομαλότερο μονοπάτι για την κορυφή. Οι περισσότεροι ανεβαίνουν από τις σκάλες και χρησιμοποιούν το μονοπάτι για το γύρνα. Ανάλογα με τις αντοχές του ο καθένας… Αν ανεβείτε τα σκαλοπάτια, που είναι και ο συντομότερος δρόμος για την κορυφή, μετά από ένα δεύτερο μικρό τούνελ θα καταλήξετε σε μια γυριστή σκάλα που πλέον βγάζει στο οχυρό της κορυφής. Από την κορυφή, ακολουθούμε το μονοπάτι που κατεβαίνει στην εξέδρα, ανάμεσα στο πρώτο τούνελ και στις απότομες δεύτερες σκάλες.

Ο κρατήρας του Diamond Head, από την πλατφόρτμα στη βάση των σκαλοπατιών

Οι απότομες σκάλες, πλησιάζοντας στην κορυφή​

Η θέα της Honolulu που απλώνεται κάτω από τον κρατήρα είναι για καρτ-ποστάλ και κατά τη γνώμη μου ανταμείβει και με το παραπάνω για την ταλαιπωρία της ανάβασης. Επίσης το αεράκι στην κορυφή είναι ό,τι πρέπει.

Θέα της Honolulu, από το υψηλότερο οχυρό του Diamond Head

Ο κοραλλιογενής ύφαλος, στη βάση του Diamond Head

Ο Mauna Lua Bay, πίσω από το Diamond Head​

Φεύγοντας από το Diamond Head, πήραμε τον Kalanianaole Highway, με πρώτη στάση στοHanauma Bay. Το κυκλικό σχήμα του κόλπου, δίνει πληροφορίες για τον σχηματισμό του, όταν το πλαϊνό τμήμα του ηφαιστειακού κώνου Koko Head κατέρρευσε και το εσωτερικό πλημμύρησε με θαλασσινό νερό. Ο Hanauma Bay φιλοξενεί πολλά ψάρια και κοράλλια, και είναι ό,τι πρέπει για καταδύσεις. Όμως απαιτείται προσοχή, καθώς υπάρχουν ισχυρά θαλάσσια ρεύματα.

Έχοντας πάει πλέον 3:30, αποφασίσαμε να παραλείψουμε την απότομη ανάβαση στον κρατήρα Koko Crater και να αρκεστούμε σε φωτογραφίες από κάτω.

Το προάστιο Hawaii Kai, στους πρόποδες του Koko Crater

Ο Koko Crater​

Συνέχεια είχε η Halona Blowhole. Η άκρη του αγωγού λάβας φαίνεται από την πλατφόρμα στη άκρη του δρόμου. Από την τρύπα, ανάλογα με τον αέρα και τα κύματα πετάγονται από ραντίσματα μέχρι πίδακες θαλασσινού νερού, σαν γκέιζερ. Δυστυχώς, την ημέρα που πήγαμε, δεν είχε μεγάλα κύματα και το θέαμα δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό.

Η ακτή δίπλα από τον Kalanianaole Highway είναι εντυπωσιακή. Από την μία τα βουνά με τα ηφαίστεια και από την άλλη η θάλασσα.

Τα σουρεαλιστικά τοπία δίπλα από τον Kalanianaole Highway​

Γενικά αυτό το τμήμα δεν είναι ασφαλές για κολύμπι, αλλά υπάρχουν και προστατευμένοι όρμοι. Σε ένα από αυτούς που κατεβήκαμε, βρήκαμε και θαλάσσιες χελώνες να κολυμπούν μαζί με τους ανθρώπους! Περιμέναμε πως ίσως θα βλέπαμε φάλαινες στον ορίζοντα, αλλά όχι πανέμορφες χελώνες δίπλα από την ακτή! Πάρα πολύ κρίμα που δεν είχα φέρει μαγιό, για μια γρήγορη βουτιά.

Στις παραλίες κυκλοφορούν και θαλάσσιες χελώνες!​

Παρά τον μεγάλο ενθουσιασμό από το θέαμα των χελωνών, έπρεπε να συνεχίσουμε την βόλτα στην νοτιοανατολική ακτή. Τελευταίος σταθμός, καθώς είχε μπει για τα καλά το απόγευμα, ήταν το Makapuu Point. Η πεζοπορία από το πάρκινγκ έως την κορυφή είναι απλή, ανεβαίνεις το βουνό από την μία πλευρά και συνεχίζεις για άλλο τόσο στην κορυφή προς τα πίσω. Η διαδρομή από το πάρκινγκ έως το τέλος του μονοπατιού είναι 1200 μέτρα. Η παγίδα όμως, είναι πως η πρώτη ανηφόρα είναι απότομη και σε όλο το μήκος της διαδρομής δεν υπάρχει σημείο με σκιά. Έτσι είναι πολύ πιο βολικό η πεζοπορία να γίνει το απόγευμα ή με συννεφιά. Όταν είχαμε πάει εμείς, τα συνδυάσαμε και τα δύο.
Το κύριο μονοπάτι καταλήγει σε μια πλατφόρμα στην κορυφή, όπου υπάρχει εντυπωσιακή θέα του νότιου τμήματος της προσήνεμης πλευράς του νησιού. Δίπλα από το Makapuu Point, βρίσκεται η ομώνυμη παραλία, με τα νησάκια Manana και Kaohikaipu. Στη μικρή "χερσόνησο" βρίσκεται το Sea Life Park, όπου γυρίστηκε η ταινία "50 First Dates". Η τεράστια παραλία στο βάθος είναι η Waimanalo. Με λίγη υπομονή, στη θάλασσα είναι πιθανό να δείτε και μεγάπτερες φάλαινες.

Θέα, ανεβαίνοντας το Makapuu Trail

Θέα, από το Makapuu Point

Η παραλία Makapuu

Το Sea Life Park, όπως φάινεται από το Makapuu Point

Μία από τις φάλαινες που είδαμε από το Makapuu Point (δεν έχω κανένα τρομερό τηλεφακό)

Η παραλία Sandy​

Κοντεύοντας στο τέλος του μονοπατιού, υπάρχει ένα κτήριο στα δεξιά. Από εκεί, ξεκινά ένα άλλο μονοπάτι που βγάζει στον φάρο, αλλά το μονοπάτι έχει κλείσει λόγω επικινδυνότητας. Όταν είχαμε πάει, γίνονταν εργασίες συντήρησης σε όλο το μονοπάτι που συνδέει το πάρκινγκ με την πλατφόρμα παρατήρησης. Δεν ξέρω αν είναι στο πρόγραμμα να ξανα-ανοίξει και το μικρότερο μονοπάτι για τον φάρο.

Ο φάρος του Makapuu​

Αυτή η ημέρα ήταν η πιο κουραστική και γεμάτη, σε όλες τις διακοπές. Όμως ανταμειφθήκαμε με πολύ ωραία τοπία, χελώνες και φάλαινες. Ίσως η βόρεια ακτή να είναι το highlight του Oahu, που ξέρει ο καθένας πριν καν αρχίσει να προγραμματίζει την επίσκεψή του στο νησί. Αλλά σίγουρα, η νοτιοανατολική ακτή είναι ένα μαργαριτάρι, το οποίο ανακαλύπτεις όταν το ψάξιμο έχει προχωρήσει.

Ημέρα 12: Sea Life Park
Την τελευταία ημέρα ήταν προγραμματισμένη μια επίσκεψη στο θαλάσσιο πάρκο Sea Life Park, που είχαμε δει το προηγούμενο απόγευμα από το Makapuu Point. Το απόγευμα, και συγκεκριμένα στις 6:30 θα παίρναμε το αεροπλάνο για το Hilo του Big Island.

Το Sea Life Park φιλοξενεί πολλά ζώα της θάλασσας. Δεν είναι μεγάλο σε έκταση, αλλά είναι ωραίο. Εντυπωσιακά πλάσματα που βλέπει κανείς, είναι ο λευκός καρχαρίας και ο πολύ εντυπωσιακός σφυροκέφαλος.

Ο σφυρικέφαλος καρχαρίας, ένα εντυπωσιακό ψάρι​

Επίσης εντυπωσιακά είναι οι θαλάσσιες χελώνες, οι πιγκουίνοι, οι φώκιες και οι θαλάσσιοι λέοντες. Επιπλέον, υπάρχουν και δελφίνια.

Οι θαλάσσιες χελώνες

Ο πιγκουίνος

Η πισίνα των δελφινιών​

Κατά τη διάρκεια της ημέρας διοργανώνονται διάφορα σόου, και οι ώρες είναι αναρτημένες στην είσοδο και στις διάφορες δεξαμενές. Εμείς παρακολουθήσαμε ένα 15λεπτο σόου με δελφίνια και πιγκουίνους, καθώς και κάποια παιδάκια που είχαν μπει για να κολυμπήσουν μαζί τους. Πολλές φορές την ημέρα, οι υπάλληλοι του πάρκου ταΐζουν τα ζώα, και ο κόσμος μπορεί να το παρακολουθήσει.

Ο χώρος δίπλα από το Sea Life Park, αποτελεί την "βάση" για διάφορα σπορ, μεταξύ άλλων και για παραπέντε από την πλαγιά πάνω από τον δρόμο. Πολλά βιντεάκια κυκλοφορούν στο Youtube. Όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να βρει πληροφορίες, τιμές κλπ. στο internet.


Το μεσημέρι γεμάτοι όμορφες εικόνες, τόσο από τις προηγούμενες ημέρες όσο και από το θαλάσσιο πάρκο την ημέρα που θα φεύγαμε, κατευθυνθήκαμε προς το αεροδρόμιο της Honolulu για την πενηντάλεπτη πτήση προς το Hilo του Big Island.

Το μικρό Boeing 717, που θα μας πήγαινε στο Hilo του Big Island

Αποχαιρετώντας το Waikiki, πηγαίνοντας στο Hilo​

Κάνοντας μια ανασκόπηση για το Oahu, πολλά από τα αξιοθέατα που είχαμε σχεδιάσει να επισκεφθούμε, τα είδαμε. Όμως υπήρξαν και άλλα, τα οποία θα αναφέρω στη συνέχεια, τα οποία δεν προλάβαμε να δούμε. Είτε λόγω κακού προγραμματισμού, είτε λόγω καιρού, είτε διότι σπαταλήσαμε κάποιες ολόκληρες ημέρες σε βόλτες (π.χ. 2 ημέρες στη βόρεια ακτή, μια ολόκληρη ημέρα με το Fort De Russy, μία ολόκληρη ημέρα με τον καταρράκτη Manoa) - αν και το τελευταίο δεν μας χάλασε. Επειδή όμως ουδέν κακόν αμιγές καλού, στο Big Island κάναμε από την πρώτη ημέρα καλό προγραμματισμό, με αποτέλεσμα να το γυρίσουμε και να δούμε σχεδόν όλα όσα είχαμε σχεδιάσει. Και είχαμε και ουσιαστικά ελεύθερες ημέρες.

Συνοψίζοντας, τα 6 αξιοθέατα του Oahu που μου άρεσαν περισσότερο, ταξινομημένα με βάση την ημέρα που τα επισκεφθήκαμε, είναι τα εξής:

• Το Iolani Palace
• Το Bishop Museum
• Το Pearl Harbor
• Η Βόρεια Ακτή
• Το Diamond Head
• Η Νοτιοανατολική Ακτή

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• …

  Go to chapter

  Go
• 16

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 16

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Nikos1986]

2. Λίγα Λόγια για τη Χαβάη

Γενικά
Η Χαβάη είναι μια ομάδα νησιών στον ειρηνικό, περίπου στο 1/3 της απόστασης μεταξύ ΗΠΑ και Αυστραλίας. Απέχουν περίπου 4.000 km από την δυτική ακτή των ΗΠΑ, 6.000 km από την Ιαπωνία και 7.600 km από την Αυστραλία. Βρισκόμενα πίσω από την Ελλάδα πάνω στην υδρόγειο, έχουν 12 ώρες διαφορά με εμάς (13 ώρες πίσω το καλοκαίρι). Στην τροπική ζώνη που βρίσκονται, δεν αλλάζουν ώρα το καλοκαίρι.

Η Χαβάη αποτελείται από 137 νησιά, με τα 6 από αυτά να είναι τα πιο γνωστά. Από ΒΔ προς ΝΑ είναι τα εξής: Καουάι, Οάχου, Μολοκάι, Λανάι, Μάουι, Χαβάη. Η πρωτεύουσα, Χονολουλού, βρίσκεται στο νότιο Οάχου. Η Χαβάη, το μεγαλύτερο νησί, έχει δώσει το όνομά της σε όλη την ομάδα νησιών. Ως Χαβάη αποτελούν την 50η πολιτεία των ΗΠΑ, επίσημα από το 1959. Προκειμένου το νησί Χαβάη να διακρίνεται από την πολιτεία Χαβάη, το νησί είναι γνωστό ως Μπιγκ Άιλαντ (Big Island - Μεγάλο Νησί).

Σχεδιάγραμμα των Νησιών [πηγή: wikitravel.org]​

Γεωλογία
Παρότι δεν είμαι γεωλόγος, θα προσπαθήσω να κάνω μια περιγραφή της δημιουργίας των νησιών. Λίγη επιείκεια εδώ, παρακαλώ… Αν και βρίσκονται στη μέση της πλάκας του ειρηνικού, μακριά από τον δακτύλιο της φωτιάς, τα νησιά έχουν δημιουργηθεί από την λάβα. Περίπου στην θέση που βρίσκεται σήμερα το Μπιγκ Άιλαντ, πριν από 30.000.000 χρόνια, δημιουργήθηκε ρωγμή στο βυθό του ειρηνικού, σε βάθος περίπου 4.700 m. Αυτό το θερμό σημείο (hot spot), “γεννά” 1-1 σιγά σιγά τα νησιά. Αρχικά δημιουργήθηκε το Καουάι πριν από 6.000.000 χρόνια. Καθώς η πλάκα του ειρηνικού μετατοπίζεται ΒΔ με ρυθμό 5 cm/χρόνο, μαζί της μετατοπίζεται και το Καουάι, με αποτέλεσμα τον σχηματισμό ενός νέου νησιού πάνω από το θερμό σημείο. Το δεύτερο νησί είναι το Οάχου. Έτσι πλέον, το τελευταίο νησί που σχηματίστηκε είναι το Μπιγκ Άιλαντ με ηλικία 1.000.000 χρόνια. Όμως, ακόμη και σήμερα, 30 km νοτιοδυτικά του, έχει αρχίσει ο σχηματισμός ενός ακόμα νησιού, του Λοΐχι, το οποίο βρίσκεται 1,5 km κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το μελλοντικό νησί αναμένεται να αναδυθεί σε 100.000-200.000 χρόνια. Ένα καλό βιβλίο που βρήκα εκεί, σχετικά με τα ηφαίστεια, είναι το “Volcano Watching” των Robert & Barbara Decker από την Hawai’i Natural History Association (ISBN: 978-0-940295-16-2). Περιγράφει με απλά λόγια τα ηφαίστεια, την λάβα και τον σχηματισμό των νησιών. Είναι στα αγγλικά, αλλά είναι αρκετά κατανοητό.

Καιρός
Η θερμοκρασία στα νησιά παραμένει πάνω-κάτω σταθερή όλο το χρόνο, μεταξύ 15-25 βαθμούς κελσίου. Φυσικά στα ψηλά βουνά (π.χ. Μαούνα Κέα και Μαούνα Λόα) η θερμοκρασία είναι πιο χαμηλή. Λόγω της εγγύτητας στον ισημερινό, ο ήλιος καίει αρκετά, ακόμα και την άνοιξη. Οι θερμοκρασίες δίνουν την εντύπωση πως είναι πιο υψηλές και ίσως είναι προτιμότερα κάποια πιο λεπτά ρούχα από αυτά που θα έπαιρνε κάποιος μαζί. Στην περίπτωση που προγραμματίζετε επίσκεψη σε κάποιο από τα Μαούνα Κέα και Μαούνα Λόα, πάρτε ζακέτα και πουλόβερ καθώς το βράδυ κάνει κρύο (τέλη Μάρτη το βράδυ είχε 8 βαθμούς στο Onizuka Center for International Astronomy στο Μαούνα Κέα στα 2.800 m).

Στα νησιά φυσούν συνεχώς αληγείς άνεμοι (ΒΑ). Αυτό έχει σαν συνέπεια, σε όλα τα νησιά, οι ΒΑ ακτές (προσήνεμες) να είναι γενικά συννεφιασμένες, με πολλές βροχές και γεμάτες βλάστηση. Αντίθετα, οι ΝΔ ακτές (υπήνεμες) είναι σχετικά ξηρές και με καθαρό ουρανό. Η μεγαλύτερη αντίθεση παρατηρείται στο Μπιγκ Άιλαντ, κυρίως λόγω των υψηλών ηφαιστείων που βρίσκονται στο εσωτερικό του. Όσο απίστευτο κι αν φαίνεται και από το Google Maps, όντως η ΒΔ χερσόνησος του Μπιγκ Άιλαντ (Κοχάλα) χωρίζεται σε εύφορη και άγονη με μια γραμμή.

Η χερσόνησος Κοχάλα, όπως φαίνεται στο Google Maps

Η χερσόνησος Κοχάλα, από τον Route 250. Πέρα από τα σπίτια, αρχίζει η έρημος...​

Σέρφινγκ
Τα νησιά της Χαβάης, και κυρίως η ΒΔ ακτή του Οάχου, αποτελούν παράδεισο για τους σέρφερς. Οι καταιγίδες του βόρειου ειρηνικού, σε συνδυασμό με τον “περίεργο” βυθό, δημιουργούν εντυπωσιακά κύματα ύψους πάνω από 5 μέτρα τον χειμώνα. Το σέρφινγκ αποτελούσε αγαπημένο άθλημα των βασιλιάδων της Χαβάης. Τον 19ο αιώνα το σέρφινγκ παραγκωνίστηκε από τους ιεραπόστολους. Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο Ντουκ Καχαναμόκου, χρυσός ολυμπιονίκης της κολύμβησης, συνέβαλλε στην αναβίωση του αθλήματος στην Χαβάη και στη διάδοσή του στην Καλιφόρνια και στην Αυστραλία. Άγαλμα του μεγάλου σέρφερ υπάρχει στην παραλιακή Kalakaua Avenue, στο Waikiki. Στην εποχή μας, ο γνωστότερος διεθνής διαγωνισμός σέρφινγκ είναι το “Triple Crown of Surfing” στις πόλεις Waimea και Haleiwa του Οάχου, στις αρχές Δεκέμβρη.

 

[Nikos1986]

3. Πρόσβαση και Μετακινήσεις

Πτήσεις
Τα μεγαλύτερα αεροδρόμια των νησιών, που συνδέονται με απευθείας πτήσεις με τον υπόλοιπο κόσμο, είναι η Χονολουλού στο Οάχου και δευτερευόντως το Καχουλούι στο Μάουι. Για τα υπόλοιπα νησιά, θα πρέπει κάποιος να αλλάξει αεροπλάνο σε ένα από τα αεροδρόμια αυτά. Απευθείας πτήσεις από Ελλάδα δεν υπάρχουν. Ο πιο βολικός τρόπος είναι μέσω κάποιας πόλης της Δυτικής Ακτής των ΗΠΑ, συνήθως μέσω Λος Άντζελες ή Σαν Φρανσίσκο. Υπάρχουν επίσης απευθείας πτήσεις της Hawaiian από Σιάτλ, Λας Βέγκας, Σαν Ντιέγκο και Φίνιξ. Επίσης η Hawaiian διαφημίζει και απευθείας πτήση από Νέα Υόρκη (Νιούαρκ), που όμως δεν την έβρισκα σε κάποια μηχανή αναζήτησης πτήσεων. Αν θυμάμαι καλά, η Delta επίσης είχε απευθείας πτήσεις από Ατλάντα. Για πιο σκληροπυρηνικούς, υπάρχει σύνδεση και με Κίνα, Ν. Κορέα, Ιαπωνία, Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία.

Οι πτήσεις από Ελλάδα για Λος Άντζελες και Σαν Φρανσίσκο διαρκεί γύρω στις 15 ώρες, συν τον χρόνο στην πόλη της ανταπόκρισης. Από εκεί έχουμε άλλες 4-6 ώρες μέχρι τη Χονολουλού ή το Καχουλούι. Οι πτήσεις από νησί σε νησί διαρκούν το πολύ 1 ώρα.

Συγκοινωνία
Από τα νησιά, το Οάχου είναι αυτό που έχει δημόσια συγκοινωνία που βοηθά και τις μετακινήσεις των τουριστών. Πρακτικά, για την Χονολουλού, δεν χρειάζεται αυτοκίνητο. Επίσης η Χονολουλού είναι το μόνο μέρος που λογικά θα συναντήσετε και κίνηση. Στα υπόλοιπα νησιά, όμως, το αυτοκίνητο είναι απαραίτητο.

Η Χονολουλού είναι η μόνη μεγάλη πόλη. Πόλη και κίνηση πάνε πακέτο... Εδώ στον δρόμο που συνδέει Waikiki και αεροδρόμιο​

Σχεδόν όλα τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν (και αυτά από τις εταιρείες ενοικίασης) είναι αυτόματα. Ακόμα και για κάποιον που δεν έχει οδηγήσει ως τώρα τέτοια (όπως εγώ), ούτε έχει δει στις ταινίες, ο χειρισμός τους είναι εύκολος. Έχουν μόνο 2 πετάλια, γκάζι-φρένο. Το ρόλο του συμπλέκτη παίζει ένα κουμπί, πάνω στο λεβιέ των ταχυτήτων. Στις ταχύτητες υπάρχουν διάφορες επιλογές:
P (Park) -> το βάζουμε όταν παρκάρουμε, όπως βάζουμε ταχύτητα και στο χειροκίνητο.
D (Drive) -> αυτόματες αλλαγές ταχύτητας, με βάση το γκάζι που πατάμε.
N (Neutral) -> νεκρά.
R (Reverse) -> όπισθεν.
M (Manual) -> χειροκίνητη αλλαγή ταχυτήτων, συνήθως με τα “αυτάκια” στο τιμόνι.

 

[Nikos1986]

4. Πρόγραμμα

Το πρόγραμμα που είχαμε σχεδιάσει για αυτό το ταξίδι, είχε ως εξής:

• 10/3/2015: Αναχώρηση από την Αθήνα για Λος Άντζελες, μέσω Ζυρίχης. Άφιξη το απόγευμα.
• 11/3/2015: Πρωινή πτήση Λος Άντζελες - Χονολουλού.
• 11/3/2015 - 22/3/2015: Εξερεύνηση του Οάχου. Μέχρι τις 18/3, χωρίς αυτοκίνητο θα βλέπαμε την Χονολουλού, και μετά με αυτοκίνητο θα γυρίζαμε το υπόλοιπο νησί.
• 22/3/2015: Πτήση Χονολουλού - Χίλο.
• 22/3/2015 - 2/4/2015: Εξερεύνηση του Μπιγκ Άιλαντ. Με βάση το Χίλο, αρχικά θα γυρνούσαμε το ανατολικό κομμάτι του νησιού. Με βάση το Μάουντεν Βιού, θα βλέπαμε τα ηφαίστεια Μαούνα Κέα, Μαούνα Λόα και Κιλαουέα. Με βάση τη Γουαϊκολόα, θα βλέπαμε το δυτικό κομμάτι του νησιού.
• 2/4/2015 - 3/4/2015: Πτήση Χίλο - Χονολουλού και Χονολουλού - Λος Άντζελες. Άφιξη το πρωί.
• 3/4/2015 - 4/4/2015: Εξερεύνηση του Λος Άντζελες (Ντίσνεϊλαντ και Σάντα Μόνικα).
• 4/4/2015 - 6/4/2015: Επιστροφή από Λος Άντζελες για Αθήνα, πάλι μέσω Ζυρίχης.

Οι πτήσεις Αθήνα - Ζυρίχη - Λος Άντζελες και Λος Άντζελες - Ζυρίχη - Αθήνα θα ήταν με τη Swiss.
Οι πτήσεις Λος Άντζελες - Χονολουλού, Χονολουλού - Χίλο, Χίλο - Χονολουλού και Χονολουλού - Λος Άντζελες θα ήταν με την Hawaiian.
Στο Λος Άντζελες, και στο πήγαινε και στο έλα, θα μέναμε στο Hilton Los Angeles Airport.
Στο Οάχου, θα μέναμε όλες τις μέρες στο Hilton Hawaiian Village, στο Γουαικίκι.
Στο Μπιγκ Άιλαντ, θα μέναμε στο Χίλο στο Hilo Seaside Hotel, στο Μάουντεν Βιού στο Secluded Rainforest Retreat και στη Γουαϊκολόα στο Waikoloa Beach Marriott.

 

[go2dbeach]

Να είσαι καλά φίλε που μας γράφεις για αυτόν τον τόσο μακρινό προορισμό, αλλά κυρίως για τις λεπτομέρειες και τις πληροφορίες

 

[Nikos1986]

5. Αθήνα - Λος Άντζελες - Χονολουλού

Τις προηγούμενες 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 φορές που είχα πάει στο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν για να πάω στρατό, καθώς τελείωνε η άδεια. Αυτή τη φορά θα ήταν διαφορετικά όμως! Τι κι αν το αεροπλάνο αναχωρούσε στις 6:30 το πρωί. Μετά από ένα κουτσό 5ωρο ύπνο, ξυπνήσαμε κατά τις 3 για να ετοιμαστούμε να ξεκινήσουμε.
Θα φεύγαμε στις 6:30 το πρωί με Swiss και θα φτάναμε Ζυρίχη στις 8:20. Στη συνέχεια, πάλι με Swiss, θα φεύγαμε από εκεί 13:10 και θα φτάναμε στο Λος Άντζελες 17:50. Λόγω διαφοράς ώρας θα φτάναμε πάλι 10/3. Θα κοιμόμασταν εκεί και την επόμενη το πρωί, θα ξαναπηγαίναμε στο αεροδρόμιο για Χονολουλού.

Το Ταξίδι Έως το Λος Άντζελες
Η πτήση από εδώ ως τη Ζυρίχη ήταν καλή, αν και ακόμα δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πως το ταξίδι μόλις άρχιζε. Οι τρείς ώρες πέρασαν γρήγορα, αν και λαγοκοιμόμασταν, προσπαθώντας να αναπληρώσουμε λίγο από το νυχτερινό ύπνο.

Η ανατολή στην Αθήνα​

Όταν προσγειωθήκαμε πήγαμε για να τσιμπήσουμε τίποτα και αρχίσαμε να κάνουμε βόλτες για να περάσουμε τις επόμενες 5 ώρες. Ενώ φτάσαμε στο terminal B, το αεροπλάνο για ΗΠΑ έφευγε από το terminal E. Τα 2 terminals συνδέονται με ένα σαν συρμό μετρό, που όμως πάει χωρίς οδηγό. Αφού μας ήλεγξαν τα διαβατήρια και τα εισιτήρια, κατευθυνθήκαμε προς το βαγόνι για το terminal E.

Μεταφορά μεταξύ των terminals​

Στο άλλο terminal δεν υπήρχαν πολλά καταστήματα, όμως είχε καλύτερη θέα στους διαδρόμους απογείωσης / προσγείωσης. Έτσι την περισσότερη ώρα χαζεύαμε τα αεροπλάνα που έρχονταν και έφευγαν. Μεταξύ αυτών και τα 2 τελευταία μοντέλα των Boeing και Airbus.

Το Airbus 380 της Singapore

Το Boeing 787 της Etihad​

Τελικά η αναμονή τελείωσε και επιτέλους ήρθε και η σειρά μας να επιβιβαστούμε. Αφού (ξανα) ήλεγξαν τα διαβατήρια, κατευθυνθήκαμε προς την πύλη για να φύγουμε.

Η πτήση για το Λος Άντζελες διήρκησε περίπου 12,5 ώρες. Με λίγα κουνήματα, το πρώτο μισό έως τη Γροιλανδία κύλησε γρήγορα. Από το αεροπλάνο βλέπαμε τους πάγους πάνω από την Ισλανδία, τη Γροιλανδία και τον βόρειο Καναδά.

Οι πάγοι στην Γροιλανδία​

Ωραίο θέαμα μεν, αλλά η έλλειψη ύπνου είχε αρχίσει να επιδρά. Ενώ ο αδερφός μου είχε κοιμηθεί ήδη, εγώ έκλεισα τα μάτια πάνω από τον κόλπο Χάντσον. Όταν ξύπνησα κοντεύαμε στο Λας Βέγκας. Πλέον είχαμε αρχίσει να κατεβαίνουμε. Περάσαμε πάνω από το Μπάρστοου και πλέον φτάναμε στο Λος Άντζελες.

Έχοντας αρχίσει την κάθοδο, πάνω από το Σαν Μπερναρντίνο​

Αφού για κάμποση ώρα περνούσαμε πάνω από τα σπίτια της αχανούς πόλης, κάποια στιγμή προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο. Επιτέλους ήμασταν στην Αμερική!

Το Λος Άντζελες​

Λίγες Πληροφορίες για το Λος Άντζελες
Το Λος Άντζελες είναι η μεγαλύτερη πόλη της Καλιφόρνια, αν και ο τίτλος της πρωτεύουσας ανήκει στο Σακραμέντο. Η αχανής αυτή μεγαλούπολη, μαζί με τα πάμπολλα προάστιά της έχει πληθυσμό περίπου 8,5 εκατομμύρια. Γνωστές συνοικίες και προάστια της πόλης είναι το Χόλιγουντ, το Μπέβερλι Χιλς, η Σάντα Μόνικα, το Μαλιμπού και η Λονγκ Μπιτς. Λόγω της συνεχόμενης δόμησης, ακόμη και το Αναχάιμ (όπου βρίσκεται η Ντίσνεϊλαντ), 50 χιλιόμετρα μακριά, δίνει την εντύπωση ενός ακόμα προαστίου.

Το Λος Άντζελες περιλαμβάνει πλήθος από μουσεία και άλλα αξιοθέατα. Οι γνωστές παραλίες της πόλης είναι η Santa Monica και Venice. Παγκοσμίου φήμης μουσεία είναι τα Getty, LACMA και Huntington. Γνωστοί δρόμοι της πόλης είναι η Rodeo Drive, η Sunset Boulevard και η Hollywood Boulevard με την Walk of Fame. Στην πρωτεύουσα του κινηματογράφου, έχουν την έδρα τους μεγάλες εταιρείες του χώρου, όπως η Paramount, η Warner Bros και η Universal. Επίσης κορυφαία πανεπιστήμια βρίσκονται στο Λος Άντζελες, όπως το UCLA και το USC. Το αντίστοιχο του Central Park της Νέας Υόρκης, εδώ είναι το πάρκο Griffith με το γνωστό αστεροσκοπείο. Τέλος υπάρχουν και τα θεματικά πάρκα της Disneyland και Knott’s Berry.

Ένα πρόβλημα της αχανούς αυτής πόλης είναι το κυκλοφοριακό. Το αυτοκίνητο ζει και βασιλεύει, οπότε γενικά χρειάζεται προσεκτικός σχεδιασμός, από κάποιον που σκοπεύει να επισκεφθεί τα αξιοθέατα της πόλης. Όμως είναι και το καλύτερο μέσο για να γνωρίσει κανείς την πόλη.

Τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι λίγο μπερδεμένα. Υπάρχουν τα λεωφορεία και το μετρό (MetroRail). Το MetroLink, είναι σαν τον Προαστιακό. Το μετρό της πόλης, έχει σχετικά λίγους σταθμούς για την έκταση της πόλης και ενδέχεται να μην βολεύει πάντα. Επίσης, στην πόλη κυκλοφορούν λεωφορεία από διάφορα προάστια, με διαφορετικά χρώματα και λογότυπα. Για παράδειγμα, η εταιρεία που διαχειρίζεται τα λεωφορεία της Santa Monica ονομάζεται Big Blue Bus και τα λεωφορεία είναι προφανώς μπλε. Τα λεωφορεία της Culver City είναι πράσινα κλπ. Ένα άλλο ζήτημα που χρήζει προσοχής, είναι οι γραμμές. Μπορεί μία γραμμή να υπάρχει μόνο την ημέρα, ενώ υπάρχουν και άλλες που είναι μόνο νυχτερινές. Επίσης κάποιες γραμμές εκτελούνται μόνο τις καθημερινές, ενώ υπάρχουν άλλες μόνο τα Σαββατοκύριακα. Οπότε μπορεί κάποιος που σχεδίαζε να πάει από το A στο Β την Παρασκευή και τελικά αλλάζει το πρόγραμμα για το Σάββατο, να μείνει στη στάση να περιμένει το λεωφορείο…

Εισιτήριο βγάζεις από τον οδηγό. Πρέπει να έχεις το ακριβές ποσό, καθώς δε δίνουν ρέστα. Συνήθως τα εισιτήρια έχουν 1-2$ για 1 διαδρομή. Μία άλλη επιλογή είναι η κάρτα TAP. Η κάρτα αυτή κοστίζει 1$. Εμείς είχαμε βγάλει μια από το σταθμό του MetroRail “Aviation / LAX”. Στην κάρτα αυτή βάζεις χρήματα και την χτυπάς κάθε φορά που επιβιβάζεσαι σε κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς, μέχρι να τελειώσουν τα χρήματα. Όμως δεν την δέχονται όλες οι εταιρείες που διαχειρίζονται λεωφορειακές γραμμές στο Λος Άντζελες. Για τις εταιρίες που την δέχονται, δείτε εδώ.

Το αεροδρόμιο του Λος Άντζελες (LAX) συνδέεται με την πόλη με διάφορους τρόπους. Υπάρχει ένα λεωφορείο, το LAX Shuttle C-Route, το οποίο περνά από όλα τα terminals και συνδέει το αεροδρόμιο με τον σταθμό των λεωφορείων LAX City Bus Center (ο κεντρικός σταθμός λεωφορείων της πόλης είναι ο Union Station). Μία άλλη εναλλακτική είναι το LAX Shuttle G-Route, το οποίο επίσης περνά από όλα τα terminals και συνδέει το αεροδρόμιο με την πράσινη γραμμή του MetroRail στη στάση Aviation / LAX. Και τα 2 αυτά λεωφορεία είναι δωρεάν. Αν κάποιος πάρει στη συνέχεια το “κανονικό” λεωφορείο ή το MetroRail πληρώνει το κανονικό εισιτήριο. Επίσης πολλά ξενοδοχεία έχουν βανάκι που πάει απευθείας στο αεροδρόμιο.

Λος Άντζελες - Διαμονή
Στο Λος Άντζελες φτάσαμε κατά τις 6 το απόγευμα. Κατά τη διάρκεια της πτήσης, μας είχαν δώσει να συμπληρώσουμε τα χαρτιά του immigration. Μόλις φτάσαμε, πήραμε τις βαλίτσες, φακελωθήκαμε (φωτογραφία και αποτυπώματα) και δώσαμε το χαρτί που είχαμε συμπληρώσει στο αεροπλάνο. Μου έκανε εντύπωση το πόσο γρήγορα τελειώσαμε με τα διαδικαστικά.

Επειδή θα φεύγαμε το επόμενο πρωί, δεν θα βλέπαμε τίποτα στο Λος Άντζελες εκείνο το βράδυ. Είχαμε καταλήξει στο να επισκεφθούμε τη Disneyland, τη Hollywood Boulevard και τη Santa Monica στον γυρισμό. Έτσι, ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο που θα διανυκτερεύαμε, το Hilton Los Angeles Airport. Το συγκεκριμένο, όπως και τα περισσότερα του αεροδρομίου, βρισκόταν κοντά στη στάση LAX City Bus Center, που πάνε τα λεωφορεία του αεροδρομίου. Αφού αφήσαμε τις βαλίτσες, πήγαμε για φαγητό σε κάποια Mc Donalds που είχαμε δει λίγο πιο κάτω. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για ένα κανονικό ύπνο, ανυπόμονοι για την επόμενη μέρα.

Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε πάλι για το αεροδρόμιο. Η πτήση της Hawaiian για Χονολουλού έφευγε στις 10. Η πρώτη ελληνίδα που συναντήσαμε στην Αμερική, ήταν η πολύ ευγενική υπάλληλος στο αεροδρόμιο που ήλεγχε τα διαβατήρια. Παρότι στο terminal της Hawaiian γίνονταν έργα και τα περισσότερα καταστήματα ήταν κλειστά, βρήκαμε ένα στην πύλη με κάτι σαν-σάντουιτς για πρωινό, φάγαμε και περιμέναμε με ανυπομονησία την αναχώρηση.

Το Ταξίδι για τη Χονολουλού
ΣΗΜΕΙΩΣΗ #1: Η Hawaiian, όπως και όλες νομίζω οι αμερικάνικες εταιρείες, χρεώνουν ξεχωριστά τις αποσκευές κατά το check-in στις πτήσεις εσωτερικού. Η κάθε βαλίτσα κοστίζει 25$ ανά πτήση είτε προς ηπειρωτικές ΗΠΑ είτε μεταξύ των νησιών. Η τιμή γίνεται 15$ αν κάποιος γραφεί μέλος στο πρόγραμμα HawaiianMiles. Επίσης οι ταινίες στο αεροπλάνο είναι pay-per-view.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ #2: Αν κάποιος σκοπεύει να πάει και του αρέσουν οι εκπλήξεις, ας παρακάμψει το επόμενο κομμάτι της ενότητας…


Οι υπόλοιποι ΟΚ; Συνεχίζουμε. Η πτήση για Χονολουλού από τις πόλεις της δυτικής ακτής κρατάει 6 ώρες. Μαζί με τις 3 ώρες που έχουν διαφορά το Λος Άντζελες με τη Χονολουλού, θα φτάναμε εκεί στις 1 το μεσημέρι. Το A330 ήταν ένα από τα αεροπλάνα που ήθελα πάντα να πετάξω.

Το A332 της Hawaiian​

Η πρώτη έκπληξη ήρθε με το που μπήκαμε στο αεροπλάνο, καθώς πάνω από τα ντουλαπάκια των χειραποσκευών υπήρχαν χρωματιστά LED. Πηγαίνοντας προς τις θέσεις μας, είδαμε καμιά δεκαριά ηλικιωμένους με στολές, οι οποίοι ήταν βετεράνοι του Β’ ΠΠ και θα μετέβαιναν στο Γκουάμ για κάποια βράβευση. Επίσης ο πολύ ευγενικός αεροσυνοδός που ήταν υπεύθυνος για το τμήμα που καθόμασταν εμείς, ήταν ένας παππούλης γύρω στα 65. Από την αρχή, η ατμόσφαιρα στο αεροπλάνο ήταν ευχάριστη.

Το εσωτερικό του αεροπλάνου

Φεύγοντας από το Λος Άντζελες​

Οι 6 ώρες της πτήσης γενικά πέρασαν με κουνήματα αλλά και ένα αίσθημα ανυπομονησίας. Λίγο τσιμπολόγημα, λίγη κουβέντα… Τα σύννεφα που υπήρχαν πάνω από το Λος Άντζελες άρχισαν να διαλύονται κοντά στα νησιά.

Η άφιξη στη Χονολουλού​

Η μεγαλύτερη έκπληξη του ταξιδιού, ήταν όμως όταν προσγειωθήκαμε, όπου ο πιλότος έβαλε χαβανέζικη μουσική. Γενικά, το σκέλος αυτό του ταξιδιού, ήταν η καλύτερη εισαγωγή για τις διακοπές που ουσιαστικά μόλις ξεκινούσαν.

 

[go2dbeach]

περιμένουμε τη συνέχεια!

 

[Nikos1986]

6. Λίγα Λόγια για το Οάχου

Το Oahu είναι το πιο πυκνοκατοικημένο νησί της Χαβάης. Το νησί έχει διαστάσεις περίπου 70 km x 50 km. Οι 2 κύριες οροσειρές που διατρέχουν το νησί από ΒΔ προς ΝΑ είναι η Koolau στα ανατολικά και η Waianae στα δυτικά.

Χάρτης του Οάχου [πηγή: wikitravel.org]​

Η πρωτεύουσα Χονολουλού, αποτελεί την κύρια πύλη εισόδου στα νησιά, αφού το αεροδρόμιό της υποδέχεται τις περισσότερες πτήσεις από της ηπειρωτικές ΗΠΑ και το εξωτερικό. Το αεροδρόμιο έχει διάφορα terminals, με τα λεωφορεία 19 και 20 για το Waikiki να πραγματοποιούν στάσεις σε όλα. Επίσης, από τις στάσεις των terminals περνάνε και τα βανάκια των εταιρειών ενοικίασης αυτοκινήτων (δεν πας με τα πόδια). Η ενοικίαση αυτοκινήτου στη Χαβάη είναι φθηνή, υπολογίστε περίπου 50$ την ημέρα, ακόμα και για σπορ αυτοκίνητο (χώρια η ασφάλεια που θα επιλέξετε). Επίσης η βενζίνη είναι φθηνή, περίπου 3,5$ / γαλόνι (1 γαλόνι = 3,8 λίτρα και με ισοτιμία 1,2 είναι περίπου 0,75 ευρώ / λίτρο).


Η Honolulu, με την γνωστή παραλία Waikiki, βρίσκεται στο νότιο τμήμα του νησιού και εκτείνεται πρακτικά από το Pearl Harbor έως και τη νοτιοανατολική ακτή του νησιού στο Koko Head. Στη Honolulu βρίσκονται 4 ηφαιστειακοί κώνοι, ο Punchbowl με το στρατιωτικό νεκροταφείο, ο Diamond Head ένα φυσικό ορόσημο του Waikiki, ο απότομος Koko Head και ο πλημμυρισμένος με θαλασσινό νερό Hanauma Bay. Τα περισσότερα ξενοδοχεία του νησιού βρίσκονται στο μακρόστενο Waikiki, μια στενή λωρίδα Γης, ανάμεσα στον ωκεανό και το κανάλι Ala Wai.
Η πόλη της Honolulu είναι η μόνη “μεγαλούπολη” στην πολιτεία, με ό,τι καλό και κακό συνεπάγεται. Πέρα από τα ξενοδοχεία, υπάρχει πληθώρα επιλογών για φαγητό και ποτό, κατά κύριο λόγο στο Waikiki. Υπάρχουν επίσης μερικά εμπορικά κέντρα, όπως το Ala Moana στο Waikiki και το Aloha Tower Marketplace στο κέντρο της πόλης (Downtown). Επίσης, ενδέχεται να υπάρχει κίνηση στους δρόμους, κυρίως στις Kalakaua Avenue και Kuhio Avenue του Waikiki, καθώς και στον Nimitz Highway που πάει στο αεροδρόμιο. Το πάρκινγκ στην Honolulu είναι σχεδόν παντού επί πληρωμή, είτε στο πεζοδρόμιο με παρκόμετρα είτε σε χώρους στάθμευσης με αυτόματα μηχανήματα. Για το δεύτερο υπολογίζετε τιμές 10-20$ για 24 ώρες.

Το Oahu επίσης είναι το μοναδικό νησί με βολικό σύστημα για τις δημόσιες συγκοινωνίες. Τα λεωφορεία The Bus διασχίζουν τη Honolulu και πραγματοποιούν και δρομολόγια μέχρι και τη βόρεια ακτή και τη Haleiwa. Βολικά δρομολόγια είναι τα 19 και 20, που συνδέουν το Waikiki με το αεροδρόμιο. Το 20 επίσης συνεχίζει και στο Pearl Harbor. Τα εισιτήρια έχουν 2,5$, πληρώνονται στον οδηγό μετρητά και δεν δίνονται ρέστα. Τα λεωφορεία το αεροδρομίου είναι ίδια με τα υπόλοιπα, και ο οδηγός θα επιμείνει οι βαλίτσες να μπουν κάτω από το κάθισμα. Για να κατέβετε, δίνετε σήμα στον οδηγό τραβώντας το σκοινί πάνω από τα παράθυρα.


Από τη Χονολουλού εκτείνονται ακτινικά 3 αυτοκινητόδρομοι. Ο H-1 ενώνει το Pearl Harbor και το αεροδρόμιο με το Diamond Head και στη συνέχεια με τη νοτιοανατολική ακτή, ο H-2 πάει προς την Haleiwa στην βόρεια ακτή, και ο H-3 κατευθύνεται προς την προσήνεμη (βορειοανατολική) πλευρά.


Πέρα από τη Honolulu, η μεγαλύτερη άλλη κωμόπολη του νησιού που ενδιαφέρει τον ξένο, είναι η Haleiwa, στην γνωστή για το σέρφινγκ, βόρεια ακτή. Οι γνωστές παραλίες της βόρειας ακτής εκτείνονται από τη Haleiwa έως την Kawela. Τα υψηλότερα κύματα παρατηρούνται τον χειμώνα, και μπορεί να ξεπεράσουν τα 5 μέτρα. Επίσης, ο διαγωνισμός Triple Crown of Surfing πραγματοποιείται εδώ, κάθε Δεκέμβρη. Στην πόλυ της Haleiwa υπάρχουν εστιατόρια και καταστήματα με είδη σέρφινγκ. Επίσης εδώ βρίσκεται και το Matsumoto's, το κατάστημα με τις καλύτερες γρανίτες (τοπικό έδεσμα των νησιών, μαζί με τις γαρίδες και τον ανανά). Όμως και η ίδια η Haleiwa μοιάζει με χωριό μπροστά στη Honolulu, τόσο όσον αφορά την έκταση όσο και τον πληθυσμό, τους ρυθμούς της καθημερινότητας κλπ. Κάποια καταλύματα που αναφέρουν ως τοποθεσία την Haleiwa, ενδέχεται να βρίσκονται στον Kamehameha Highway και όχι μέσα στην ίδια την Haleiwa. Η Haleiwa συνδέεται με τη Honolulu, αν θυμάμαι καλά με τη γραμμή The Bus 52.


Ειδικά στο Oahu, υπάρχει ο κίνδυνος μόλυνσης από λεπτοσπείρωση. Έτσι καλό είναι να αποφεύγεται το κολύμπι σε ποτάμια και λίμνες. Επίσης γενικά η ιατρική περίθαλψη στη Χαβάη κοστίζει. Επειδή την πατήσαμε και μάθαμε, για ένα απλό αντιβιοτικό μαζί με την απαραίτητη ιατρική συνταγή και ένα παυσίπονο υπολογίζετε γύρω στα 150-200 $.

Προειδοποιητική πινακίδα για τη λεπτοσπείρωση στους καταρράκτες της Waimea​

 

[jimakos]

Περιμένουμε με ανυπονονησια την συνεχεια!

 

[KIKI]

περιμενω και εγω τη συνεχεια .
σε ευχαριστουμε για τις πολυ χρησιμες πληροφοριες .
Εχω κανει το ιδιο ταξιδι παλιά με DELTA , αλλά χωρις υπνο στη Καλιφορνια οπως πολυ σοφά κανατε .Πεταξα Αθηνα - Φρανφουρτη - λος Αντζελες - Χονολουλου ( με λιγο υπνο στη Χονολουλου ) και μετά Μπιγκ Αιλαντ .
οταν εφτασα στη Κόνα δεν θυμομουν ουτε το ονομα μου

 

[varioAthens]

Θελουμε και ΠΟΛΛΕΣ φωτογραφιες!!

 

[villi]

Συναρπαστικό ταξίδι και πολύ λεπτομερής η περιγραφή σου!Περιμένουμε τη συνέχεια!