underwater
Member
- Μηνύματα
- 2.902
- Likes
- 13.508
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Μέρα 4η: άφιξη στη Ρίγα
Κι έφτασε η ημέρα της μετάβασής μου στη Ρίγα. Είχα κλείσει δρομολόγιο για το μεσημέρι γύρω στις 2 με στόχο να έκανα μια πρωινή βόλτα στο Βίλνιους πριν φύγω. Παρ’ όλα αυτά η τοποθεσία του ξενοδοχείου σε συνδυασμό με το κρύο δεν ευνοούσε για κάτι τέτοιο, οπότε σχεδόν εξάντλησα την ώρα που δικαιούμουν μέχρι το check-out χαλαρώνοντας και στη συνέχεια κατέβηκα στο σταθμό των λεωφορείων με ταξί που κάλεσε το ξενοδοχείο (20 litas). Το 2ωρο που πέρασα στο σταθμό ήταν αργό και βασανιστικό. Έχει λίγα μαγαζάκια αλλά τίποτα ιδιαίτερο. Επίσης δεν υπάρχει δωρεάν Wi-Fi.
Η διαδρομή Βίλνιους-Ρίγα χαλαρή και χωρίς απρόοπτα. Μέχρι να πέσει το σκοτάδι χάζευα τριγύρω, αρχικά τα τεράστια σοβιετικού στυλ οικοδομήματα έξω από το κέντρο του Βίλνιους και εν συνεχεία τις απέραντες δασικές εκτάσεις της διαδρομής. Οι οδικές διαδρομές πάντα ταξιδεύουν τη σκέψη μου και αυτό δεν ήταν το ιδανικό στην ψυχολογική φάση που βρισκόμουν. Έτσι το έριξα στο διάβασμα, αν και δεν ήμουν στο κατάλληλο mood.
Μπαίνοντας στη Ρίγα αισθάνθηκα μια διαφορετική, περισσότερο γιορτινή ατμόσφαιρα, καθώς είδα έντονη φωταγώγηση, χριστουγεννιάτικα δέντρα και τέτοιου στυλ σκηνικά. Κάτι φτερούγισε μέσα μου, μολονότι είναι η 3η χρονιά που δεν έχω καθόλου χριστουγεννιάτικη διάθεση. Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο το κρύο ήταν τσουχτερό και έβρεχε. Έβγαλα μερικά χρήματα από το ΑΤΜ (1 euro=0.7 lats) και πήρα ταξί για πρώτη και τελευταία φορά στη Λεττονία. Για μια μικρή διαδρομή με χρέωσε γύρω στα 6 lats, του έδωσα χαρτονόμισμα των 10 και μου έφαγε γύρω στα 3 lats με τη δικαιολογία ότι δεν είχε ρέστα! Μου φάνηκε τόσο κλεψιά και εξωφρενικό και ήθελα να του δώσω να καταλάβει ότι ακόμα και αν το παρουσιαστικό μου κάνει κάτι σε «αθώα αφελή κοπελίτσα» δεν θα τον άφηνα να με χρησιμοποιήσει σαν «τουρίστρια-θύμα». Αλλά φευ! Ξεκίνησα να του λέω με αυστηρό (ο Θεός να το κάνει) ύφος ότι 3 lats είναι πολλά για να του τα χαρίσω και ότι θα έπρεπε να μου πει εξαρχής ότι δεν είχε ρέστα για να κανονίσω και εγώ την πορεία μου. Εκείνος μάλλον δεν περίμενε μια τέτοια αντίδραση, άρχισε να το παίζει ότι δεν πολυκαταλαβαίνει και το μόνο που είπε όταν είδε πόσο είχε γυρίσει το μάτι μου ήταν «εντάξει, να χαλάσεις λεφτά, αλλά πού να χαλάσεις; Δεν έχει κάπου εδώ». Με τα πολλά κατέβηκα από το ταξί πολύ θυμωμένη και αισθανόμενη τελείως γελοία που την πάτησα έτσι.
Μπαίνω και στο hostel και παθαίνω άλλο σοκ. Επρόκειτο για το Central Hostel, στο οποίο έκλεισα επειδή είχε πολύ καλές κριτικές και ήταν και πάμφθηνο. Έκλεισα μονόκλινο με 15 euros, ενώ σε dorm έβρισκες και με 5! Το αρνητικό ήταν βέβαια το κοινό μπάνιο, αλλά σκέφτηκα ότι «σιγά, 2 βράδια θα μείνω, άλλωστε σύμφωνα με τα reviews πρόκειται για μέρος ύψιστης καθαριότητας!». Μπήκα στο δωμάτιο η καημένη, ένα κρεβάτι, μια κρεμάστρα, μια καρέκλα και ένα κομοδίνο όλα και όλα τα έπιπλα. Κάθομαι στο κρεβάτι και μένω με ανοιχτό το στόμα με την κατάσταση του στρώματος. Δεν ξέρω, είτε το είχαν αγοράσει μισοτιμής από κατάστημα με μεταχειρισμένα έπιπλα, είτε είχαν γίνει ΤΑ όργια εκεί πάνω για να είναι έτσι. Κάνω και μια αναγνωριστική βόλτα στο μπάνιο, εντάξει, δεν το έλεγες και πρότυπο καθαριότητας! Τρελάθηκα! Η άφιξή μου στη Ρίγα δεν έγινε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Δεν ήξερα τι να κάνω, το σίγουρο ήταν ότι έπρεπε να βγω έξω! Έστειλα λοιπόν μήνυμα στην Α., μια 19χρονη couchsurfer που μου είχε πει ότι θα ήθελε να με ξεναγήσει. Αρχικά είχα τις επιφυλάξεις μου «θα κόψει τις φλέβες της η κοπελίτσα με μένα τη γριά», αλλά εν τέλει σκέφτηκα ότι θα είχε ενδιαφέρον η εμπειρία. Ξεκινάω λοιπόν να τη βρω, αλλά πιο πριν κάνω μια βολτίτσα μόνη. Αφού βρίσκω με λίγη προσπάθεια τον προσανατολισμό μου, κατευθύνομαι προς την Παλιά Πόλη και αντικρίζω ένα πολύ όμορφο μέρος με κουκλίστικα κτίρια και πολύ γιορτινή διάθεση. Ο καιρός χάλια βέβαια, αλλά εντάξει. Κάνω συνάλλαγμα σε ένα από τα πάμπολλα ανταλλακτήρια και αρχίζω να αισθάνομαι για πρώτη φορά πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι εκεί σε σχέση με τους Λιθουανούς. Πολύ πιο φιλικοί και ανθρώπινοι, θα σου μιλήσουν, θα σε βοηθήσουν, θα κάνουν πλάκα, θα φλερτάρουν. Βοηθάει σίγουρα το ότι τα αγγλικά τους είναι αρκετά καλύτερα σε σχέση με των Λιθουανών, αλλά και πάλι, ηλικιωμένοι Λεττονοί που δεν μιλούσαν γρι έκαναν ό, τι μπορούσαν για να με εξυπηρετήσουν χρησιμοποιώντας τη γλώσσα του σώματος, σε αντίθεση με τη συχνά αγενή συμπεριφορά των γειτόνων τους. Δεν ξέρω σε τι οφείλεται η τόση διαφορά στη νοοτροπία των δύο λαών, ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς τις ομοιότητες που τους συνδέουν. Πιθανότατα ο αυξημένος τουρισμός στη Ρίγα να έχει ανοίξει τους ορίζοντες των ανθρώπων, ποιός ξέρει; Το σίγουρο είναι ότι αν και η Λεττονία δεν με είχε υποδεχτεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, σιγά-σιγά άρχιζα να αισθάνομαι όμορφα και άνετα.
Μετά από μια στάση στο παράρτημα της γνωστής αλυσίδας LIDO στην Παλιά Πόλη όπου έφαγα ένα αρκετά εύγευστο σασλίκ κοτόπουλου με πατάτες φούρνου σε αρκετά χαμηλή τιμή (γύρω στα 5-6 euros) κατευθύνθηκα προς το Μνημείο της Ελευθερίας όπου θα συναντιόμουν με την Α. με την τεράστια ξανθιά πλεξίδα! Η εμπειρία μαζί της ήταν σαν roller-coaster! Το πρώτο (σχεδόν) που μου είπε όταν με είδε ήταν «Για ποιό λόγο δεν φοράς κανονικά παπούτσια»; Είχα βγάλει η ταλαίπωρη τις άκομψες μπότες «Εσκιμώου» και είχα φορέσει ένα ζευγάρι χαριτωμένα καμπέρακια με 3 πόντους τακούνι, Σάββατο βράδυ ήταν! «Μωρέ να, είπα να βάλω κάτι χαριτωμένο, όλη μέρα φορούσα κάτι άθλιες μπότες και τώρα που θα βγαίναμε ήθελα να αισθανθώ όμορφα». Με κοίταξε σα να ήμουν ημίτρελη και ξεκινήσαμε! Και πού δεν με πήγε! Ανεβήκαμε στον πάνω όροφο του Radisson για να δω τη θέα από το ασανσέρ, με γύρισε σε όλες τις πλατείες της Παλιάς Πόλης, περπατήσαμε κατά μήκος του τεράστιου ποταμού Daugana ενώ το κρύο μας θέριζε και σε κάποια φάση χαθήκαμε μες στα σοκάκια ψάχνοντας να βρούμε ένα λαϊβάδικο στέκι. Η Α. είχε τον έντονο ενθουσιασμό μιας δευτεροετούς φοιτήτριας, μου μιλούσε για το ταξίδι που έκανε το καλοκαίρι στα Βαλκάνια, για την εθελοντική οργάνωση που συμμετέχει, μου ανέφερε πόσο γουστάρει τους Έλληνες που αντιδρούν απέναντι στο ευρωπαϊκό κατεστημένο σε αντίθεση με τους συμπατριώτες της που είναι παθητικοί και γενικότερα αισθάνθηκα 10 χρόνια μικρότερη εκείνο το βράδυ. Με τα πολλά πήγαμε και στο λαϊβάδικο το οποίο δεν θυμάμαι πώς το λένε, αλλά θα το διερευνήσω. Υπόγειο, καλή μουσική, οικονομική μπύρα, χαρούμενος κόσμος (κι όχι μόνο φοιτητές, είχε και στην ηλικία μου αλλά και ακόμα μεγαλύτερους, μέχρι και 40 χρονών). «Ρε συ Α. να ‘ξερες πόσο το ευχαριστήθηκα που με έφερες εδώ! Εγώ με τους υπόλοιπους around 30 φίλους μου έχουμε γίνει τελείως ξενέρωτοι. Όλο για φαγητό πάμε, σπίτι για επιτραπέζια, άντε και κανά ποτό στα τσακίρ κέφια στα ίδια και τα ίδια μπαράκια»! Άρχισα να σκέφτομαι πότε πήγα για τελευταία φορά σε live (το Μάιο!) και με έπιασε μια μίνι κατάθλιψη! Αλλά δεν πτοήθηκα και συνέχισα την ευχάριστη ψιλοκουβέντα μέχρι που γύρισα στο hostel.
Η διάθεσή μου είχε ανέβει και δεν τα έβλεπα όλα αρνητικά. Έψαξα να βρω το πιο απομονωμένο (και συνεπώς καθαρό) μπάνιο, το επισκέφτηκα αγκαλιά με τα απολυμαντικά μου μαντηλάκια και έκανα και ένα ντουζάκι, πέφτοντας καθαρή και χαλαρωμένη για ύπνο στο υπό διάλυση στρώμα μου.
Λόγω νύχτας και καιρού δεν έβγαλα πολλές/καλές φωτός εκείνο το βράδυ. Θα επανορθώσω στο επόμενο κεφάλαιο.
Πρακτικές πληροφορίες
• Ταξίδεψα με Simple Express (Βίλνιους-Ρίγα-Βίλνιους με 17 euros, αν κλείσεις εγκαίρως το κάνεις και με 6). Απλά αλλά άνετα λεωφορεία με καθαρή τουαλέτα. Δείχνεις το διαβατήριό σου μπαίνοντας, ενώ βάζουν καρτελίτσα με κωδικό στην αποσκευή που παραδίδεις και σου δίνουν αντίγραφο. Αν θέλετε περισσότερες ανέσεις (internet, ροφήματα) μπορείτε να κλείσετε με Lux Express. Οι κρατήσεις σε όλα γίνονται από το ίδιο website.
• Η διάρκεια της διαδρομής είναι 4 ώρες. Στο πήγαινε φτάσαμε ένα τέταρτο νωρίτερα, στο έλα καθυστερήσαμε γύρω στο 20λεπτο. Στα σύνορα δεν έγινε ο οποιοσδήποτε έλεγχος (πρόκειται άλλωστε για χώρες ΕΕ).
• Όπως προανέφερα 1 euro=0.70 lats. Υπάρχουν πολυάριθμα ανταλλακτήρια στην πόλη, ενώ και τα ΑΤΜ βρίσκονται παντού. Η πόλη είναι γενικότερα φτηνή, αν και οι τιμές είναι ένα κλικ πάνω σε σχέση με το Βίλνιους.
Κι έφτασε η ημέρα της μετάβασής μου στη Ρίγα. Είχα κλείσει δρομολόγιο για το μεσημέρι γύρω στις 2 με στόχο να έκανα μια πρωινή βόλτα στο Βίλνιους πριν φύγω. Παρ’ όλα αυτά η τοποθεσία του ξενοδοχείου σε συνδυασμό με το κρύο δεν ευνοούσε για κάτι τέτοιο, οπότε σχεδόν εξάντλησα την ώρα που δικαιούμουν μέχρι το check-out χαλαρώνοντας και στη συνέχεια κατέβηκα στο σταθμό των λεωφορείων με ταξί που κάλεσε το ξενοδοχείο (20 litas). Το 2ωρο που πέρασα στο σταθμό ήταν αργό και βασανιστικό. Έχει λίγα μαγαζάκια αλλά τίποτα ιδιαίτερο. Επίσης δεν υπάρχει δωρεάν Wi-Fi.
Η διαδρομή Βίλνιους-Ρίγα χαλαρή και χωρίς απρόοπτα. Μέχρι να πέσει το σκοτάδι χάζευα τριγύρω, αρχικά τα τεράστια σοβιετικού στυλ οικοδομήματα έξω από το κέντρο του Βίλνιους και εν συνεχεία τις απέραντες δασικές εκτάσεις της διαδρομής. Οι οδικές διαδρομές πάντα ταξιδεύουν τη σκέψη μου και αυτό δεν ήταν το ιδανικό στην ψυχολογική φάση που βρισκόμουν. Έτσι το έριξα στο διάβασμα, αν και δεν ήμουν στο κατάλληλο mood.
Μπαίνοντας στη Ρίγα αισθάνθηκα μια διαφορετική, περισσότερο γιορτινή ατμόσφαιρα, καθώς είδα έντονη φωταγώγηση, χριστουγεννιάτικα δέντρα και τέτοιου στυλ σκηνικά. Κάτι φτερούγισε μέσα μου, μολονότι είναι η 3η χρονιά που δεν έχω καθόλου χριστουγεννιάτικη διάθεση. Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο το κρύο ήταν τσουχτερό και έβρεχε. Έβγαλα μερικά χρήματα από το ΑΤΜ (1 euro=0.7 lats) και πήρα ταξί για πρώτη και τελευταία φορά στη Λεττονία. Για μια μικρή διαδρομή με χρέωσε γύρω στα 6 lats, του έδωσα χαρτονόμισμα των 10 και μου έφαγε γύρω στα 3 lats με τη δικαιολογία ότι δεν είχε ρέστα! Μου φάνηκε τόσο κλεψιά και εξωφρενικό και ήθελα να του δώσω να καταλάβει ότι ακόμα και αν το παρουσιαστικό μου κάνει κάτι σε «αθώα αφελή κοπελίτσα» δεν θα τον άφηνα να με χρησιμοποιήσει σαν «τουρίστρια-θύμα». Αλλά φευ! Ξεκίνησα να του λέω με αυστηρό (ο Θεός να το κάνει) ύφος ότι 3 lats είναι πολλά για να του τα χαρίσω και ότι θα έπρεπε να μου πει εξαρχής ότι δεν είχε ρέστα για να κανονίσω και εγώ την πορεία μου. Εκείνος μάλλον δεν περίμενε μια τέτοια αντίδραση, άρχισε να το παίζει ότι δεν πολυκαταλαβαίνει και το μόνο που είπε όταν είδε πόσο είχε γυρίσει το μάτι μου ήταν «εντάξει, να χαλάσεις λεφτά, αλλά πού να χαλάσεις; Δεν έχει κάπου εδώ». Με τα πολλά κατέβηκα από το ταξί πολύ θυμωμένη και αισθανόμενη τελείως γελοία που την πάτησα έτσι.
Μπαίνω και στο hostel και παθαίνω άλλο σοκ. Επρόκειτο για το Central Hostel, στο οποίο έκλεισα επειδή είχε πολύ καλές κριτικές και ήταν και πάμφθηνο. Έκλεισα μονόκλινο με 15 euros, ενώ σε dorm έβρισκες και με 5! Το αρνητικό ήταν βέβαια το κοινό μπάνιο, αλλά σκέφτηκα ότι «σιγά, 2 βράδια θα μείνω, άλλωστε σύμφωνα με τα reviews πρόκειται για μέρος ύψιστης καθαριότητας!». Μπήκα στο δωμάτιο η καημένη, ένα κρεβάτι, μια κρεμάστρα, μια καρέκλα και ένα κομοδίνο όλα και όλα τα έπιπλα. Κάθομαι στο κρεβάτι και μένω με ανοιχτό το στόμα με την κατάσταση του στρώματος. Δεν ξέρω, είτε το είχαν αγοράσει μισοτιμής από κατάστημα με μεταχειρισμένα έπιπλα, είτε είχαν γίνει ΤΑ όργια εκεί πάνω για να είναι έτσι. Κάνω και μια αναγνωριστική βόλτα στο μπάνιο, εντάξει, δεν το έλεγες και πρότυπο καθαριότητας! Τρελάθηκα! Η άφιξή μου στη Ρίγα δεν έγινε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Δεν ήξερα τι να κάνω, το σίγουρο ήταν ότι έπρεπε να βγω έξω! Έστειλα λοιπόν μήνυμα στην Α., μια 19χρονη couchsurfer που μου είχε πει ότι θα ήθελε να με ξεναγήσει. Αρχικά είχα τις επιφυλάξεις μου «θα κόψει τις φλέβες της η κοπελίτσα με μένα τη γριά», αλλά εν τέλει σκέφτηκα ότι θα είχε ενδιαφέρον η εμπειρία. Ξεκινάω λοιπόν να τη βρω, αλλά πιο πριν κάνω μια βολτίτσα μόνη. Αφού βρίσκω με λίγη προσπάθεια τον προσανατολισμό μου, κατευθύνομαι προς την Παλιά Πόλη και αντικρίζω ένα πολύ όμορφο μέρος με κουκλίστικα κτίρια και πολύ γιορτινή διάθεση. Ο καιρός χάλια βέβαια, αλλά εντάξει. Κάνω συνάλλαγμα σε ένα από τα πάμπολλα ανταλλακτήρια και αρχίζω να αισθάνομαι για πρώτη φορά πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι εκεί σε σχέση με τους Λιθουανούς. Πολύ πιο φιλικοί και ανθρώπινοι, θα σου μιλήσουν, θα σε βοηθήσουν, θα κάνουν πλάκα, θα φλερτάρουν. Βοηθάει σίγουρα το ότι τα αγγλικά τους είναι αρκετά καλύτερα σε σχέση με των Λιθουανών, αλλά και πάλι, ηλικιωμένοι Λεττονοί που δεν μιλούσαν γρι έκαναν ό, τι μπορούσαν για να με εξυπηρετήσουν χρησιμοποιώντας τη γλώσσα του σώματος, σε αντίθεση με τη συχνά αγενή συμπεριφορά των γειτόνων τους. Δεν ξέρω σε τι οφείλεται η τόση διαφορά στη νοοτροπία των δύο λαών, ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς τις ομοιότητες που τους συνδέουν. Πιθανότατα ο αυξημένος τουρισμός στη Ρίγα να έχει ανοίξει τους ορίζοντες των ανθρώπων, ποιός ξέρει; Το σίγουρο είναι ότι αν και η Λεττονία δεν με είχε υποδεχτεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, σιγά-σιγά άρχιζα να αισθάνομαι όμορφα και άνετα.
Μετά από μια στάση στο παράρτημα της γνωστής αλυσίδας LIDO στην Παλιά Πόλη όπου έφαγα ένα αρκετά εύγευστο σασλίκ κοτόπουλου με πατάτες φούρνου σε αρκετά χαμηλή τιμή (γύρω στα 5-6 euros) κατευθύνθηκα προς το Μνημείο της Ελευθερίας όπου θα συναντιόμουν με την Α. με την τεράστια ξανθιά πλεξίδα! Η εμπειρία μαζί της ήταν σαν roller-coaster! Το πρώτο (σχεδόν) που μου είπε όταν με είδε ήταν «Για ποιό λόγο δεν φοράς κανονικά παπούτσια»; Είχα βγάλει η ταλαίπωρη τις άκομψες μπότες «Εσκιμώου» και είχα φορέσει ένα ζευγάρι χαριτωμένα καμπέρακια με 3 πόντους τακούνι, Σάββατο βράδυ ήταν! «Μωρέ να, είπα να βάλω κάτι χαριτωμένο, όλη μέρα φορούσα κάτι άθλιες μπότες και τώρα που θα βγαίναμε ήθελα να αισθανθώ όμορφα». Με κοίταξε σα να ήμουν ημίτρελη και ξεκινήσαμε! Και πού δεν με πήγε! Ανεβήκαμε στον πάνω όροφο του Radisson για να δω τη θέα από το ασανσέρ, με γύρισε σε όλες τις πλατείες της Παλιάς Πόλης, περπατήσαμε κατά μήκος του τεράστιου ποταμού Daugana ενώ το κρύο μας θέριζε και σε κάποια φάση χαθήκαμε μες στα σοκάκια ψάχνοντας να βρούμε ένα λαϊβάδικο στέκι. Η Α. είχε τον έντονο ενθουσιασμό μιας δευτεροετούς φοιτήτριας, μου μιλούσε για το ταξίδι που έκανε το καλοκαίρι στα Βαλκάνια, για την εθελοντική οργάνωση που συμμετέχει, μου ανέφερε πόσο γουστάρει τους Έλληνες που αντιδρούν απέναντι στο ευρωπαϊκό κατεστημένο σε αντίθεση με τους συμπατριώτες της που είναι παθητικοί και γενικότερα αισθάνθηκα 10 χρόνια μικρότερη εκείνο το βράδυ. Με τα πολλά πήγαμε και στο λαϊβάδικο το οποίο δεν θυμάμαι πώς το λένε, αλλά θα το διερευνήσω. Υπόγειο, καλή μουσική, οικονομική μπύρα, χαρούμενος κόσμος (κι όχι μόνο φοιτητές, είχε και στην ηλικία μου αλλά και ακόμα μεγαλύτερους, μέχρι και 40 χρονών). «Ρε συ Α. να ‘ξερες πόσο το ευχαριστήθηκα που με έφερες εδώ! Εγώ με τους υπόλοιπους around 30 φίλους μου έχουμε γίνει τελείως ξενέρωτοι. Όλο για φαγητό πάμε, σπίτι για επιτραπέζια, άντε και κανά ποτό στα τσακίρ κέφια στα ίδια και τα ίδια μπαράκια»! Άρχισα να σκέφτομαι πότε πήγα για τελευταία φορά σε live (το Μάιο!) και με έπιασε μια μίνι κατάθλιψη! Αλλά δεν πτοήθηκα και συνέχισα την ευχάριστη ψιλοκουβέντα μέχρι που γύρισα στο hostel.
Η διάθεσή μου είχε ανέβει και δεν τα έβλεπα όλα αρνητικά. Έψαξα να βρω το πιο απομονωμένο (και συνεπώς καθαρό) μπάνιο, το επισκέφτηκα αγκαλιά με τα απολυμαντικά μου μαντηλάκια και έκανα και ένα ντουζάκι, πέφτοντας καθαρή και χαλαρωμένη για ύπνο στο υπό διάλυση στρώμα μου.
Λόγω νύχτας και καιρού δεν έβγαλα πολλές/καλές φωτός εκείνο το βράδυ. Θα επανορθώσω στο επόμενο κεφάλαιο.
Πρακτικές πληροφορίες
• Ταξίδεψα με Simple Express (Βίλνιους-Ρίγα-Βίλνιους με 17 euros, αν κλείσεις εγκαίρως το κάνεις και με 6). Απλά αλλά άνετα λεωφορεία με καθαρή τουαλέτα. Δείχνεις το διαβατήριό σου μπαίνοντας, ενώ βάζουν καρτελίτσα με κωδικό στην αποσκευή που παραδίδεις και σου δίνουν αντίγραφο. Αν θέλετε περισσότερες ανέσεις (internet, ροφήματα) μπορείτε να κλείσετε με Lux Express. Οι κρατήσεις σε όλα γίνονται από το ίδιο website.
• Η διάρκεια της διαδρομής είναι 4 ώρες. Στο πήγαινε φτάσαμε ένα τέταρτο νωρίτερα, στο έλα καθυστερήσαμε γύρω στο 20λεπτο. Στα σύνορα δεν έγινε ο οποιοσδήποτε έλεγχος (πρόκειται άλλωστε για χώρες ΕΕ).
• Όπως προανέφερα 1 euro=0.70 lats. Υπάρχουν πολυάριθμα ανταλλακτήρια στην πόλη, ενώ και τα ΑΤΜ βρίσκονται παντού. Η πόλη είναι γενικότερα φτηνή, αν και οι τιμές είναι ένα κλικ πάνω σε σχέση με το Βίλνιους.
Attachments
Last edited by a moderator:
