underwater
Member
- Μηνύματα
- 2.902
- Likes
- 13.508
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Ημέρα 7η: μοναχική περιπλάνηση στο Βίλνιους
Κι έφτασε η τελευταία μέρα της περιήγησής μου στη Βαλτική. Την επομένη νωρίς το πρωί θα έπαιρνα το αεροπλάνο για πίσω. Από τη μία αισθανόμουν αυτή τη διάχυτη μελαγχολία που επικρατεί πάντα όταν ένα ταξίδι οδεύει προς το τέλος του, από την άλλη ένιωθα γεμάτη, ήρεμη και ανανεωμένη. Για πρώτη μάλιστα φορά μέσα στο ταξίδι αισθάνθηκα ότι ήμουν σε φάση να περάσω μία μέρα ολομόναχη και χαμένη στις σκέψεις μου. Για την ακρίβεια δεν ήμουν απλώς σε φάση, αλλά το αποζητούσα. Έτσι, αν και υπήρχε η δυνατότητα να ξαναβρεθώ με μία από τις couchsurfers που είχα γνωρίσει τις προηγούμενες μέρες, εγώ προτίμησα να μείνω μόνη.
Αφού έφαγα το πλούσιο πρωινό μου ξεκίνησα να περπατάω στους δρόμους του Βίλνιους. Η πανσιόν που έμενα ήταν πολύ κοντά στην Παλιά Πόλη. Για να την προσεγγίσω όμως πέρασα μέσα από διάφορα γραφικά δρομάκια τα οποία δεν είχα ξαναπερπατήσει. Ήταν όμορφα, με ενδιαφέροντα κτίρια, εκκλησίες και μαγαζάκια. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η πληθώρα των αντικέρι, στις οποίες μπορούσες να βρεις καλόγουστα αντικείμενα, βινύλια και πολλά άλλα σε πολύ καλές τιμές σε σχέση με Ελλάδα.
vilnius_streets
vilnius_streets
vilnius_streets
vilnius_streets
vilnius_streets
Αφού δεν μου έκατσε ο Καρυοθραύστης όταν ήμουν στη Ρίγα, αποφάσισα να δώσω ένα καλλιτεχνικό touch στην περιήγησή μου με μια επίσκεψη στο Κέντρο Μοντέρνας Τέχνης της πόλης. Με λύπη διαπίστωσα ότι ήταν κλειστό καθώς προετοιμαζόταν η επόμενη έκθεση η οποία θα εγκαινιαζόταν ελάχιστες μέρες μετά. Έτσι, ξεκίνησα να περπατώ προς το Uzupis για να το ξαναδώ, αυτή τη φορά υπό το φως της ημέρας. Όπως έχω ήδη αναφέρει η περιοχή έχει ένα χ ενδιαφέρον, αλλά σίγουρα ήταν κατώτερη των προσδοκιών μου. Από ό, τι μου είπαν όλοι όμως, πρόκειται για ένα μέρος που αποκτά άλλο αέρα κατά τους θερινούς μήνες.
Το "Σύνταγμα" του Uzupis σε διάφορες γλώσσες
vilnius_uzupis
vilnius_uzupis
vilnius_uzupis
vilnius_uzupis
Συνέχισα τη βόλτα μου στις γειτονιές του Βίλνιους, ενώ το κρύο γινόταν όλο και πιο έντονο. Η πόλη έβγαζε μια μελαγχολία.
Το Κάστρο και ο Λόφος των Τριών Σταυρών από χαμηλά
vilnius_castle
vilnius_crosses
vilnius_streets
vilnius_streets
Καθώς μου είχαν περισσέψει ανέλπιστα πολλά χρήματα, έκανα και τα απαραίτητα ψώνια. Γενικότερα βρίσκεις αρκετά καλόγουστα αντικείμενα/αξεσουάρ, χωρίς να λείπουν και τα κιτς. Υπάρχουν ας πούμε θαυμάσια αναμνηστικά από κεχριμπάρι, υπάρχουν και απαράδεκτα. Οι πλανόδιοι πουλάνε μερικά πολύ ενδιαφέροντα αντικείμενα, αγόρασα απίθανα φουλάρια για εμένα, την αδερφή μου και τις κολλητές μου, ενώ φυσικά επιδόθηκα και στο αγαπημένο μου παζάρι. Γενικότερα έχω πολύ στο αίμα μου τα παζαρέματα, αλλά όταν βρίσκομαι σε χώρες που δεν έχουν τη δική μας «ανατολίτικη» κουλτούρα είμαι ολίγον τι διστακτική. Ευτυχώς η αντίδρασή τους ήταν πολύ θετική! Ιδιαίτερη μνεία θα κάνω στη Galerija “Aukso avis” στην Pilies g., στην οποία μπορεί κανείς να βρει υπέροχα χειροποίητα κοσμήματα, έργα τέχνης και αξεσουάρ σε τσιμπημένες μεν για Βίλνιους τιμές, αλλά καλές σε σχέση με αντίστοιχα καταστήματα των Αθηνών.
Εν συνεχεία κατευθύνθηκα προς το μοντέρνο κομμάτι της πόλης. Περιπλανήθηκα στους μεγάλους εμπορικούς δρόμους και τις πλατείες χαζεύοντας τον κόσμο, ενώ έκανα και μια βόλτα σε ένα σουπερ-μάρκετ για να αγοράσω λιθουανικά αλλαντικά με στόχο να αποτελέσουν μέρος του φαγητού μιας μάζωξης στο σπίτι μου που οργάνωνα για λίγες μέρες μετά.
vilnius_new
vilnius_new
vilnius_streets
vilnius_streets
vilnius_streets
Εθνικό Θέατρο
vilnius_theatre
Καθώς η πείνα είχε χτυπήσει κόκκινο έκανα μια βολτίτσα προς το εστιατόριο λιθουανικής κουζίνας Forto Dvaras, το οποίο είχα επισκεφτεί και την πρώτη μέρα της παραμονής μου στη Βαλτική. Για την τελευταία μέρα επέλεξα το πιο «special» γεύμα του ταξιδιού: για ορεκτικό μαριναρισμένες ρέγκες (πρωτότυπο), για κυρίως σιγοψημένη πάπια με σάλτσα από cranberries, πατάτες και ψητά μήλα και φυσικά τα παραπάνω συνοδεία λιθουανικής μπύρας. Όλα αυτά στα 15 euros.
vilnius_duck
Για επιδόρπιο πήρα τέσσερα σοκολατάκια υγείας γεμιστά με πραλίνα φουντουκιού και αμυγδάλου (κόλαση!) από το τέλειο σοκολατάδικο AJ Sokoladas.
Αργά το απόγευμα ήμουν στο δωμάτιο για να λίγη ξεκούραση και πακετάρισμα, ενώ νωρίς το βραδάκι έκανα μια ακόμα βόλτα στη σκοτεινή πόλη, η οποία πλέον μου ασκούσε πολύ μεγάλη γοητεία. Ένα μέρος που το παλιό συναντά το καινούριο, που αποπνέει αυθεντικότητα, που η Δύση προσπαθεί να απορροφήσει το σοβιετικό στοιχείο, αλλά εκείνο συνεχίζει να επιβιώνει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ένα μέρος με ιδιαίτερους ανθρώπους, με «χοντροκομμένους» τρόπους σε σχέση με εμάς, όπου δύσκολα θα τους επέλεγα για φίλους αλλά σίγουρα μου κέντρισε το ενδιαφέρον η αυθεντικότητά τους.
Βλέποντας τον κόσμο να κινείται, να περπατάει, να συζητά, να πίνει, να χαμογελά ή να φωνάζει, βλέποντας τα ζευγάρια να αγκαλιάζονται, τους φοιτητές να γυρνάνε από το πανεπιστήμιο, τους μαγαζάτορες να κλείνουν τα ρολά μετά από μια ακόμα μέρα δουλειάς, δεν μπόρεσα παρά να μην σκεφτώ πως «και ναι, γυρίζει», φεύγοντας για λίγο από το μικρόκοσμό μου. Ναι, μπορεί εγώ να έφυγα για αυτό το ταξίδι πικραμένη και απογοητευμένη για το ότι ο «ιδανικός άντρας» δεν αποδείχτηκε εν τέλει τόσο ιδανικός, μπορεί να δυσκολευόμουν να κατανοήσω την ευτυχία των άλλων όταν εγώ ήμουν τόσο χάλια ψυχολογικά, όμως αυτή μου η περιήγηση και οι άνθρωποι που είδα με έκαναν να τοποθετήσω τα δικά μου σε μια άλλη, κατώτερη βάση, κάτι που όσο περίεργο και αν φαίνεται σε πολλούς με βοήθησε πολύ εκείνες τις ημέρες. «Πάλι καλά που μπορούμε και κάνουμε ταξίδια» σκέφτηκα. Πόσο πιο διαφορετική θα ήμουν άραγε χωρίς αυτά;
Επέστρεψα στο δωμάτιο για ξεκούραση, αν και όταν έχεις να ξυπνήσεις στις 3 τα ξημερώματα για να πας στο αεροδρόμιο δεν είναι και τόσο εύκολο να χαλαρώσεις. Η επόμενη μέρα αναμενόταν φουλ στην ταλαιπωρία.
Κι έφτασε η τελευταία μέρα της περιήγησής μου στη Βαλτική. Την επομένη νωρίς το πρωί θα έπαιρνα το αεροπλάνο για πίσω. Από τη μία αισθανόμουν αυτή τη διάχυτη μελαγχολία που επικρατεί πάντα όταν ένα ταξίδι οδεύει προς το τέλος του, από την άλλη ένιωθα γεμάτη, ήρεμη και ανανεωμένη. Για πρώτη μάλιστα φορά μέσα στο ταξίδι αισθάνθηκα ότι ήμουν σε φάση να περάσω μία μέρα ολομόναχη και χαμένη στις σκέψεις μου. Για την ακρίβεια δεν ήμουν απλώς σε φάση, αλλά το αποζητούσα. Έτσι, αν και υπήρχε η δυνατότητα να ξαναβρεθώ με μία από τις couchsurfers που είχα γνωρίσει τις προηγούμενες μέρες, εγώ προτίμησα να μείνω μόνη.
Αφού έφαγα το πλούσιο πρωινό μου ξεκίνησα να περπατάω στους δρόμους του Βίλνιους. Η πανσιόν που έμενα ήταν πολύ κοντά στην Παλιά Πόλη. Για να την προσεγγίσω όμως πέρασα μέσα από διάφορα γραφικά δρομάκια τα οποία δεν είχα ξαναπερπατήσει. Ήταν όμορφα, με ενδιαφέροντα κτίρια, εκκλησίες και μαγαζάκια. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η πληθώρα των αντικέρι, στις οποίες μπορούσες να βρεις καλόγουστα αντικείμενα, βινύλια και πολλά άλλα σε πολύ καλές τιμές σε σχέση με Ελλάδα.
vilnius_streets
vilnius_streets
vilnius_streets
vilnius_streets
vilnius_streets
Αφού δεν μου έκατσε ο Καρυοθραύστης όταν ήμουν στη Ρίγα, αποφάσισα να δώσω ένα καλλιτεχνικό touch στην περιήγησή μου με μια επίσκεψη στο Κέντρο Μοντέρνας Τέχνης της πόλης. Με λύπη διαπίστωσα ότι ήταν κλειστό καθώς προετοιμαζόταν η επόμενη έκθεση η οποία θα εγκαινιαζόταν ελάχιστες μέρες μετά. Έτσι, ξεκίνησα να περπατώ προς το Uzupis για να το ξαναδώ, αυτή τη φορά υπό το φως της ημέρας. Όπως έχω ήδη αναφέρει η περιοχή έχει ένα χ ενδιαφέρον, αλλά σίγουρα ήταν κατώτερη των προσδοκιών μου. Από ό, τι μου είπαν όλοι όμως, πρόκειται για ένα μέρος που αποκτά άλλο αέρα κατά τους θερινούς μήνες.
Το "Σύνταγμα" του Uzupis σε διάφορες γλώσσες
vilnius_uzupis
vilnius_uzupis
vilnius_uzupis
vilnius_uzupis
Συνέχισα τη βόλτα μου στις γειτονιές του Βίλνιους, ενώ το κρύο γινόταν όλο και πιο έντονο. Η πόλη έβγαζε μια μελαγχολία.
Το Κάστρο και ο Λόφος των Τριών Σταυρών από χαμηλά
vilnius_castle
vilnius_crosses
vilnius_streets
vilnius_streets
Καθώς μου είχαν περισσέψει ανέλπιστα πολλά χρήματα, έκανα και τα απαραίτητα ψώνια. Γενικότερα βρίσκεις αρκετά καλόγουστα αντικείμενα/αξεσουάρ, χωρίς να λείπουν και τα κιτς. Υπάρχουν ας πούμε θαυμάσια αναμνηστικά από κεχριμπάρι, υπάρχουν και απαράδεκτα. Οι πλανόδιοι πουλάνε μερικά πολύ ενδιαφέροντα αντικείμενα, αγόρασα απίθανα φουλάρια για εμένα, την αδερφή μου και τις κολλητές μου, ενώ φυσικά επιδόθηκα και στο αγαπημένο μου παζάρι. Γενικότερα έχω πολύ στο αίμα μου τα παζαρέματα, αλλά όταν βρίσκομαι σε χώρες που δεν έχουν τη δική μας «ανατολίτικη» κουλτούρα είμαι ολίγον τι διστακτική. Ευτυχώς η αντίδρασή τους ήταν πολύ θετική! Ιδιαίτερη μνεία θα κάνω στη Galerija “Aukso avis” στην Pilies g., στην οποία μπορεί κανείς να βρει υπέροχα χειροποίητα κοσμήματα, έργα τέχνης και αξεσουάρ σε τσιμπημένες μεν για Βίλνιους τιμές, αλλά καλές σε σχέση με αντίστοιχα καταστήματα των Αθηνών.
Εν συνεχεία κατευθύνθηκα προς το μοντέρνο κομμάτι της πόλης. Περιπλανήθηκα στους μεγάλους εμπορικούς δρόμους και τις πλατείες χαζεύοντας τον κόσμο, ενώ έκανα και μια βόλτα σε ένα σουπερ-μάρκετ για να αγοράσω λιθουανικά αλλαντικά με στόχο να αποτελέσουν μέρος του φαγητού μιας μάζωξης στο σπίτι μου που οργάνωνα για λίγες μέρες μετά.
vilnius_new
vilnius_new
vilnius_streets
vilnius_streets
vilnius_streets
Εθνικό Θέατρο
vilnius_theatre
Καθώς η πείνα είχε χτυπήσει κόκκινο έκανα μια βολτίτσα προς το εστιατόριο λιθουανικής κουζίνας Forto Dvaras, το οποίο είχα επισκεφτεί και την πρώτη μέρα της παραμονής μου στη Βαλτική. Για την τελευταία μέρα επέλεξα το πιο «special» γεύμα του ταξιδιού: για ορεκτικό μαριναρισμένες ρέγκες (πρωτότυπο), για κυρίως σιγοψημένη πάπια με σάλτσα από cranberries, πατάτες και ψητά μήλα και φυσικά τα παραπάνω συνοδεία λιθουανικής μπύρας. Όλα αυτά στα 15 euros.
vilnius_duck
Για επιδόρπιο πήρα τέσσερα σοκολατάκια υγείας γεμιστά με πραλίνα φουντουκιού και αμυγδάλου (κόλαση!) από το τέλειο σοκολατάδικο AJ Sokoladas.
Αργά το απόγευμα ήμουν στο δωμάτιο για να λίγη ξεκούραση και πακετάρισμα, ενώ νωρίς το βραδάκι έκανα μια ακόμα βόλτα στη σκοτεινή πόλη, η οποία πλέον μου ασκούσε πολύ μεγάλη γοητεία. Ένα μέρος που το παλιό συναντά το καινούριο, που αποπνέει αυθεντικότητα, που η Δύση προσπαθεί να απορροφήσει το σοβιετικό στοιχείο, αλλά εκείνο συνεχίζει να επιβιώνει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ένα μέρος με ιδιαίτερους ανθρώπους, με «χοντροκομμένους» τρόπους σε σχέση με εμάς, όπου δύσκολα θα τους επέλεγα για φίλους αλλά σίγουρα μου κέντρισε το ενδιαφέρον η αυθεντικότητά τους.
Βλέποντας τον κόσμο να κινείται, να περπατάει, να συζητά, να πίνει, να χαμογελά ή να φωνάζει, βλέποντας τα ζευγάρια να αγκαλιάζονται, τους φοιτητές να γυρνάνε από το πανεπιστήμιο, τους μαγαζάτορες να κλείνουν τα ρολά μετά από μια ακόμα μέρα δουλειάς, δεν μπόρεσα παρά να μην σκεφτώ πως «και ναι, γυρίζει», φεύγοντας για λίγο από το μικρόκοσμό μου. Ναι, μπορεί εγώ να έφυγα για αυτό το ταξίδι πικραμένη και απογοητευμένη για το ότι ο «ιδανικός άντρας» δεν αποδείχτηκε εν τέλει τόσο ιδανικός, μπορεί να δυσκολευόμουν να κατανοήσω την ευτυχία των άλλων όταν εγώ ήμουν τόσο χάλια ψυχολογικά, όμως αυτή μου η περιήγηση και οι άνθρωποι που είδα με έκαναν να τοποθετήσω τα δικά μου σε μια άλλη, κατώτερη βάση, κάτι που όσο περίεργο και αν φαίνεται σε πολλούς με βοήθησε πολύ εκείνες τις ημέρες. «Πάλι καλά που μπορούμε και κάνουμε ταξίδια» σκέφτηκα. Πόσο πιο διαφορετική θα ήμουν άραγε χωρίς αυτά;
Επέστρεψα στο δωμάτιο για ξεκούραση, αν και όταν έχεις να ξυπνήσεις στις 3 τα ξημερώματα για να πας στο αεροδρόμιο δεν είναι και τόσο εύκολο να χαλαρώσεις. Η επόμενη μέρα αναμενόταν φουλ στην ταλαιπωρία.
Attachments
Last edited by a moderator:
