Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.298
- Likes
- 17.173
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Συρακούσες
Ο δρόμος του γυρισμού ήταν μια πάλι ομαλή κατηφόρα. Επιστρέψαμε στην autostrada από διαφορετικό δρόμο από αυτόν που ανεβήκαμε. Προσπεράσαμε την Κατάνια (χωρίς να έχω καμία ενοχή που δεν έκανα στάση) και φύγαμε “καρφί” για την Ορτυγία. Είχα τη μικρή ελπίδα ότι μπορεί και να φτάναμε πριν τις 4:00 εκεί και μπορεί να προλάβαινα οριακά ανοιχτή την Santa Lucia.
Τελικά φτάσαμε μπροστά από το ξενοδοχείο μας στις 4:15.
Ε! Δεν μπορώ να τα έχω όλα.
Το πρωινό ξύπνημα έφταιγε. Αλλά τώρα που είδα τους κρατήρες της Αίτνα ομολογώ ότι χαλάλι που … έχασα τον Caravaggio για χάρη της.
Η Ορτυγία είναι ένα νησάκι που αποτελεί συνοικία των σύγχρονων Συρακουσών, αλλά στην αρχαιότητα ήταν το κέντρο της αρχαίας πόλης των Συρακουσών. Ήταν μια υπερδύναμη της αρχαιότητας και αποτέλεσε το σημείο αναφοράς του ελληνικού αποικισμού. Έχει ξεχωριστή σημασία για εμάς τους Έλληνες αφού οι Συρακούσες, ήταν η μεγαλύτερη και ωραιότερη πόλη της Μεγάλης Ελλάδας που συναγωνιζόταν σε πλούτη και ομορφιά την πανίσχυρη αρχαία Αθήνα.
Για να πας στην Ορτυγία θα πρέπει να διασχίσεις μια γέφυρα την ponte Santa Lucia, που τη συνδέει με τη στεριά.
Στην πόλη υπάρχει περιορισμένη κυκλοφορία αυτοκινήτων. Εμείς μπήκαμε μεν, αλλά με μια συστολή δε. Ένιωθα ότι κάναμε κάτι παράνομο, αφού δεν βλέπαμε άλλο αυτοκίνητο να κυκλοφορεί. Φτάσαμε αισίως στο ξενοδοχείο μας.
Το ξενοδοχείο μας (Domus Mariae Benessere) ήταν ένα παλιό μοναστήρι δίπλα σε μια μπαρόκ Σιτσιλιάνικη εκκλησία, που διαχειρίζονταν καλόγριες. Ο χώρος ήταν γεμάτο εικονίσματα, αρκετά κυριλέ και με αρκετούς ενοίκους… καλόγριες! Τεσσάρων αστέρων έλεγε το booking, αλλά η τιμή του ήταν λιγότερων αστέρων. Το επέλεξα και για το λόγο του ότι έβλεπα στο gogle street map ότι είχε δυνατότητα δωρεάν παρκαρίσματος απ’ έξω. Τι στο καλό,… Γενάρης είναι. Δεν θα βρούμε να παρκάρουμε;
Και βρήκαμε, άνετα και εύκολα μπροστά στο ξενοδοχείο μας. Κάναμε check in, πήραμε και άδεια κυκλοφορίας για το αυτοκίνητο (αφού είμαστε έστω και προσωρινοί κάτοικοι του νησιού) και βουρ… για την πόλη.
Τι να πω εγώ τώρα για αυτήν την πόλη;;;
Δεν έχω λόγια. Η Ορτυγία είναι υ π έ ρ ο χ η !!!
Ω! Άνδρες ... Κορίνθιοι!!!
Προσκυνώ. Τι πόλη είναι αυτή;
Ήταν μια απροσδόκητη έκπληξη όσον αφορά την ομορφιά και τη γοητεία που αντίκρισαν τα μάτια μου. Η αρχιτεκτονική της ξεπερνάει κάθε φαντασία. Η πόλη είναι γεμάτη με κτίρια εξαιρετικής ομορφιάς. Πρόκειται για μια πόλη γεμάτο ιστορία που φωνάζει Ελλάδα, αφού άλλωστε Έλληνες άποικοι από την Κόρινθο ήταν οι ιδρυτές της. Είναι ανεξίτηλα συνδεδεμένη και με την ιστορία της Ελλάδας.
Και άλλοι πολλοί λαοί άφησαν ευδιάκριτα τα σημάδια τους χαραγμένα στη σύγχρονη όψη της Ορτυγίας και προσφέρονται απλόχερα στο βλέμμα του επισκέπτη.
Είναι πραγματικά μοναδική!
Πλακόστρωτα σοκάκια, ρομαντικά μπαλκόνια, μπαρόκ αρχοντικά, επιβλητικές πλατείες και όλα αυτά βρίσκονται πάνω σε ένα νησί και υπό την αύρα της θάλασσας!
Πιστεύω ότι μπορεί να είναι από τις ωραιότερες γωνιές του κόσμου. Νομίζω ότι ερωτεύτηκα αυτήν την πόλη.
Κατά βάθος νιώθω και λίγο ... περήφανη που συνετέλεσαν και οι Έλληνες, ώστε να υπάρχει σήμερα αυτή η ομορφιά.
Από το ξενοδοχείο μας περπατήσαμε μέσα από τα στενά έως ότου βγήκαμε στην Corso Giacommo Matteotti. Πρόκειται για έναν κεντρικό εμπορικό δρόμο της Ορτυγίας, ο οποίος εκείνη την ώρα έσφυζε από κόσμο. Τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά παρόλο που ήταν Κυριακή και ο δρόμος ήταν τόσο φαντασμαγορικά στολισμένος σαν να ήταν γιορτή. Και να φανταστείτε ότι είναι και χειμώνας. Δηλ. το καλοκαίρι τι μπορεί να γίνεται;
Καταλήξαμε στην πλατεία Αρχιμήδη. Εδώ πρέπει να αναφέρω ότι ο μεγάλος αυτός επιστήμονας ήταν Έλληνας της Σικελίας. Στην πλατεία του Αρχιμήδη βρίσκεται ένα εντυπωσιακό συντριβάνι, η Fontana Diana ή πάλι κατά το ελληνικότερον: «Η κρήνη της Αρτέμιδας».
Για να μη γίνομαι κουραστική και επαναλαμβάνομαι συνέχεια ... όπου και να περπάτησα στην πόλη, “έβλεπα” ...Ελλάδα.
Την έκρηξη του ενθουσιασμού και των συναισθημάτων που με είχαν κατακλύσει με τις εικόνες που έβλεπα, διέκοψε το ....στομάχι μου, το οποίο διαμαρτυρήθηκε εντονότατα και ξαφνικά. Είχε περάσει η επήρεια του πρωινού φαγητού και η αρχιτεκτονική ... δεν χορταίνει.
Στην πλατεία του Αρχιμήδη υπήρχε μια πιτσαρία, στην οποία κάναμε στάση και φάγαμε μια πίτσα.
Ελαφρώς στανιαρισμένοι συνεχίσαμε τη βόλτα μας προς την piazza Duomo.
Η piazza Duomo δηλ. η πλατεία του Καθεδρικού είναι η κεντρική πλατεία των Συρακουσών και το...κύριο αξιοθέατο. Αποτελεί επίσης τον ‘ορισμό’ του μπαρόκ. Η Piazza στεγάζει ενδιαφέροντα ιστορικά και θρησκευτικά κτήρια.
Το πρώτο που πιάνει η ματιά μας, λόγω της μεγαλοπρεπούς πρόσοψής του, είναι το καταπληκτικό Duomo, αφιερωμένο στην Παναγία. Είναι χτισμένο γύρω στον 7ο αιώνα πάνω στον αρχαίο ναό θεάς Αθήνας, που χρονολογείται από τον 5ο αιώνα π.Χ . Οι τεράστιοι δωρικοί κίονες του αρχαίου ναού που κάποτε στήριζαν το κλίτος είναι ορατοί και από μέσα και απ’έξω. Είναι ένας ναός που από αρχαίος έγινε… μητρόπολη!
Δίπλα στο Duomo βρίσκεται το Palazzo Senatorio, έδρα του Δημαρχείου. Στα δεξιά του Καθεδρικού ναού, ανυψώνεται το Palazzo Vescovile και στη συνέχεια το Monastero. Στο βάθος διακρίνεται η εκκλησία της Santa lucia.
Το απέναντι τμήμα της Piazza φιλοξενεί ιδιωτικές κατοικίες, όπως το Palazzo Gaetani και το Palazzo Beneventano del Bosco.
Στο νότιο άκρο της πλατείας βρίσκεται η εκκλησία της Santa Lucia. Πρόκειται για την εκκλησία που κρύβει μέσα της τον Caravaggio και είχε τις πόρτες της ... ερμητικά κλειστές.
Τώρα που το σκέφτομαι … σύμφωνα πάντα με αυτά που έχω διαβάσει ο πίνακας του Caravaggio «Η ταφή της Αγίας Λουκίας» (Seppellimento di Santa Lucia) βρίσκεται πίσω από μια τζαμαρία σε μια όχι και τόσο κοντινή απόσταση από τα μάτια μας, σε ένα σκοτεινό περιβάλλον και που βέβαια απαγορεύεται και η φωτογράφηση. Μάλιστα λένε ότι υπάρχει και “αστυνομία της φωτογραφίας”. Όσοι τόλμησαν και άγγιξαν φωτογραφική ή κινητό την «άκουσαν» από δυνατά μεγάφωνα που έκαναν επίπληξη κάνοντας τους "δακτυλοδεικτούμενους".
Και να έμπαινα μέσα … δεν θα ανέβαζα φωτογραφία… ή μάλλον θα ανέβαζα από το internet.
Ε! αυτό θα κάνω και τώρα.
Photo από internet
Το 1608 ο Caravaggio έφτασε στις Συρακούσες και η Γερουσία της πόλης του ανέθεσε αμέσως έναν σημαντικό πίνακα με θέμα την Αγία Λουκία, προστάτιδα της πόλης.
Μέσα από τις φωτοσκιάσεις που συνηθίζει ο Caravaggio στον πίνακα βλέπουμε πεσμένη καταγής νεκρή την Αγία Λουκία. Η τραγικότητα της σκηνής επιτείνεται από τους δύο νεκροθάφτες που ανοίγουν τον τάφο της αγίας σε πρώτο πλάνο. Την περιτριγυρίζει ομάδα πιστών, με τον επίσκοπο επικεφαλής να ευλογεί.
Μπήκαμε όμως μέσα στο Duomo. Όσο εντυπωσιακή είναι απ’ έξω, άλλο τόσο είναι και από μέσα.
Είναι τόσο εμφανές ότι ο καθεδρικός «κατάπιε» τον αρχαίο ελληνικό ναό της θεάς Αθηνάς. Οι αρχαίες κολώνες αποτελούν μέρος και της σύγχρονης τοιχοποιίας...
Σουρούπωνε όταν μπήκαμε μέσα στο ναό. Όταν βγήκαμε ήταν πια νύχτα. Όλα τα κτίρια ήταν φωταγωγημένα και η πλατεία τώρα μου φάνηκε ακόμα πιο ωραία.
Θα μπορούσε ίσως αυτή η πλατεία να είναι γεμάτο μαγαζιά, μπαρ και καφέ, αλλά δεν ήταν. Ίσως για αυτό όμως να φαίνεται τόσο μεγαλοπρεπής. Επειδή φαινόταν τόσο αρχαία, χωρίς τα σύγχρονα στολίδια!
Φύγαμε από την πλατεία και περπατήσαμε μέσα στα στενά με κατεύθυνση προς τη νότια έξοδο προς τη θάλασσα. Εκεί φτάσαμε στο πηγάδι της Αρετούσας. Σύμφωνα με το μύθο, η Αρετούσα, νύμφη της θεάς Άρτεμης για να γλυτώσει από το κυνήγι του Αλφειού, γιου του Ωκεανού, έπεσε μέσα στη θάλασσα, διάσχισε το Ιόνιο πέλαγος και έφτασε στη Σικελία για να μεταμορφωθεί σε πηγή. Να και η Ελληνική μυθολογία ... παρούσα!
Είχαμε ήδη περπατήσει το μεγαλύτερο μέρος του νησιού της Ορτυγίας και η ώρα ήταν 6:30. Δεδομένου ότι όλα τα αξιοθέατα που με ενδιέφεραν (κάστρο Μανιάκι, εκκλησία Santa Lucia, κατακόμβες) είχαν ήδη κλείσει και το μόνο που έμενε να κάνουμε ήταν να πάμε κάπου για φαγητό, σκέφτηκα γιατί να μην πάμε για φαγητό στο Noto, που είναι κοντά, να δούμε έτσι και το Noto; Την Ορτυγία άλλωστε, θα τη βλέπαμε πάλι και το πρωί με το φως της ημέρας.
Η αλήθεια είναι ότι εξ’ αρχής αυτό είχα στο μυαλό μου, αλλά το πρότεινα δειλά δειλά για να μην τρομάξω και το συνοδό μου, ο οποίος ήταν άλλωστε και «το τιμόνι».
Αυτό και κάναμε τελικά. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας, αποφεύγοντας τους κεντρικούς δρόμους. Πότε βγαίναμε στον παραλιακό και πότε χωνόμασταν στα στενά, έτσι για να περπατήσουμε την Ορτυγία όσο γίνεται περισσότερο.
Η συνολική διαδρομή περπατήσαμε στο νησί της Ορτυγίας φαίνεται παρακάτω:
Στην οποία φαίνεται και το πόσο μεγάλο είναι το νησί. Ούτε 3,5 κμ. δεν είναι ένας ολόκληρος γύρος του νησιού.
Με κρύα καρδιά αφήσαμε την ωραία θέση parking, που είχαμε βρει έξω από την πόρτα του ξενοδοχείου μας. Ελπίζαμε όμως ότι θα συνεχίσει η τύχη να μας ακολουθεί στο θέμα του παρκαρίσματος.
Noto
Το Noto είναι πολύ κοντά. Απέχει μόνο 34km από τις Συρακούσες. Ο δρόμος ήταν καλός, οπότε σε μισή ώρα (γύρω στις 7 και κάτι) είμαστε στο Noto παρκαρισμένοι ένα στενό πιο κάτω από το Caffé Sicilia και τον κεντρικό δρόμο Vittorio Emanuelle.
Η υπέροχη πόλη του Νότο ανήκει και αυτό στη λίστα της Unesco, μαζί με άλλες 7 πόλεις του Σικελικού Νότου. Τη θέση αυτή στη λίστα την κέρδισαν λόγω της μπαρόκ αρχιτεκτονικής τους. Νομίζω όμως ότι το Νότο ξεχωρίζει. Έχω την αίσθηση ότι είναι ένα σκαλοπατάκι πιο πάνω από τις άλλες.
Η μικρή πόλη του Noto είναι η επιτομή του μπαρόκ, ένα συνονθύλευμα από πανέμορφα κτίρια από ανοιχτόχρωμη πέτρα, που χτίστηκαν στις αρχές του 18ου αι, μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1693 που ισοπέδωσε τον οικισμό.
Το φημισμένο καφεζαχαροπλαστείο Caffè Sicilia αποτέλεσε την πρώτη μας στάση. Βλέπετε ήταν σχετικά αργά και είχα ένα άγχος να το προλάβω ανοιχτό.
Το Caffè Sicilia αποτελεί ένα ιστορικό σημείο για την πόλη του Νότο. Δεν γίνεται να φτάσεις μέχρι εδώ και να μη δοκιμάσεις τα σικελικά γλυκά του. Άνοιξε το 1892 και σήμερα η οικογένεια του Corrado Assenza είναι η τέταρτη γενιά που το λειτουργεί. Είναι ένα παραδοσιακό μαγαζί, με κλασικό περιβάλλον παλιού ζαχαροπλαστείου, που έγινε γνωστό για τις γρανίτες του (με γνωστότερη αυτή του αμυγδάλου), αλλά και για άλλες παραδοσιακές λιχουδιές.
Καθίσαμε αναγκαστικά μέσα. Χειμώνας βλέπετε. Γρανίτα όμως δεν πήρα. Μου φάνηκε υπερβολικό μέσα στο χειμώνα να πάρω πάλι γρανίτα. Ήδη είχα δοκιμάσει στη Savoca και μια ψύχρα την είχα εισπράξει.
Θα τιμούσα τον γαστρονομικό τουρισμό ακόμα και αν δοκίμαζα τα άλλα σικελικά φημισμένα γλυκά του Caffè Sicilia.
Έτσι, πήραμε ένα κανόλι, ένα κασάτο και ένα παγωτό με ρικότα και φυστίκι και καφέ καπουτσίνο φυσικά. Το κανόλι ήταν το καλύτερο απ’ όσα δοκίμασα στη Σικελία μέσα σε αυτό το τριήμερο. Το Caffè Sicilia μας φάνηκε αντάξιο της φήμης του.
Μετά κάναμε βόλτα στην πόλη. Η καρδιά του ιστορικού κέντρου χτυπά στην Corso Vittorio Emanuele, τον πεζόδρομο με τα palazzi και τους εντυπωσιακούς ναούς. Αλλά και στον παράλληλό του Via Camillo Benso Conte Di Cavour, βρίσκονται πάρα πολλά μπαρόκ κτίρια. Πομπώδη κτίρια, παλάτια, θέατρα, εκκλησίες, αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, που μέσα στη νύχτα και φωταγωγημένα καθώς ήταν, φάνταζαν ακόμα πιο μεγαλειώδη.
Palazzo Ducezio...
Υπάρχει έντονος ανταγωνισμός ανάμεσα στους καθεδρικούς της Σικελίας. Μετά από αυτόν της Τσεφαλού... είδα της Ορτυγίας και μετά από της Ορτυγίας ... είδα του Noto και μετά; (Ακολουθεί και του Παλέρμο)
Τι να πρωτοθαυμάσεις;
Ο Καθεδρικός του Noto...
Teatro Comunale...
Κυριακή βράδυ. Η πόλη δεν είχε και τόσο κίνηση. Είχε γλυκιά βραδιά. Δεν είχε το κρύο που συναντήσαμε το προηγούμενο βράδυ σε Savoca και Ταορμίνα. Η βόλτα που κάναμε στο Νότο ήταν απολαυστική. Κάποια σημεία της πόλης ήταν ακόμα στολισμένα Χριστουγεννιάτικα. Η πόλη δεν είναι μεγάλη. Σε λίγη ώρα την έχεις περπατήσει όλη. Και έτσι όπως πέφτει το φως πάνω στην ανοιχτόχρωμη πέτρα βγαίνει μια πορτοκαλί απόχρωση. Εύκολα την μπερδεύεις με σκηνικό ταινίας.
Palazzo Landolina...
St. Charles Church...
Είδαμε ένα ωραίο μπαρ-εστιατόριο, σαν παλιό εργοστάσιο ήταν (Anche Gli Angeli), στο οποίο ήταν μαζεμένη όλη η νεολαία της πόλης. Φίσκα ήταν και μέσα και έξω. Ο μέσος όρος ηλικίας πρέπει να ήταν περί τα 20!
Θα βολτάραμε λίγο ακόμα και αν δεν βρίσκαμε κάτι άλλο θα επιστρέφαμε εδώ.
Στη Via Ducezio είδαμε μια πινακίδα μισοσπασμένη, που διαφήμιζε μια τρατορία. Δεν είχαμε δει και τίποτα άλλο σε τρατορία, οπότε είπαμε να ρίξουμε μια ματιά. Νομίζω ότι αν είσαι τουρίστας και δεν πεινάς πολύ δεν θα μπορούσες να βρεις την είσοδο αυτής της τρατορίας με τίποτα.
Στο βάθος μιας στοάς, η είσοδος της οποίας δεν πολυφαινόταν -από τους μουσαμάδες που κάλυπταν τις εργασίες που γίνονταν για τη συντήρησή της- υπήρχε μιαν αυλή και ο φούρνος της τρατορίας. Μια μικρή πόρτα, που ίσα που φαινόταν σε μια γωνιά της αυλής ήταν η είσοδος.
Τα γλυκά που μόλις είχαμε φάει στο Sicilia … μας είχαν ανοίξει την όρεξη, οπότε ανοίξαμε την πόρτα και μπήκαμε.
Μέσα ήταν ο υπόλοιπος πληθυσμός του Noto (οι άλλοι μισοί ήταν στο bar που συναντήσαμε νωρίτερα). Ένα τραπέζι και μόνο ένα βρήκαμε άδειο και το θεωρήσαμε ευκαιρία.
Το μενού ήταν στα Ιταλικά και μόνο. Ο σερβιτόρος δεν μιλούσε άλλη γλώσσα πέραν των Ιταλικών. Επίσης ήταν ένας και …αργός. Είχε πολύ φασαρία από τους θαμώνες, οι οποίοι ήταν μόνο ντόπιοι.
Κυκλοφορούσαν πιάτα με πίτσες, μακαρόνια, θαλασσινά και ψάρια. Ήταν ένα μαγαζί που δεν θα το έλεγες ….ρομαντικό, αλλά σίγουρα καταλάβαινες ότι: «Εδώ είναι Σικελία!» Για μένα… αυτή η ατμόσφαιρα ήταν και η … γοητεία του όλη.
Ήταν αυτό ακριβώς που θέλαμε!!!
Ύστερα από αρκετή μελέτη του καταλόγου (βοήθησε και το google translate) παραγγείλαμε. Εγώ μια μακαρονάδα με θαλασσινά και ο άντρας μου μια ποικιλία ψητών ψαριών.
Ήταν όλα πεντανόστιμα.
Ούτε παραγγελία να είχαμε κάνει. Βρήκαμε τυχαία μια τρατορία με τοπικό χρώμα και φάγαμε και καλά.
Η βραδιά έκλεισε τέλεια.
Έχει πολλά καλά ο …χειμώνας. Το αυτοκίνητο το είχαμε παρκάρει ακριβώς απ’ έξω και σε μισή ώρα είμαστε επίσης παρκαρισμένοι ακριβώς απ’ έξω από το ξενοδοχείο μας στην Ορτυγία. Ναι! Βρήκαμε πάλι θέση parking!
Δεν είχε άλλα η ημέρα. Δεν είχε βέβαια και λίγα:
(χάρτης σημερινής διαδρομής)...
Τέλος για σήμερα.
Ο δρόμος του γυρισμού ήταν μια πάλι ομαλή κατηφόρα. Επιστρέψαμε στην autostrada από διαφορετικό δρόμο από αυτόν που ανεβήκαμε. Προσπεράσαμε την Κατάνια (χωρίς να έχω καμία ενοχή που δεν έκανα στάση) και φύγαμε “καρφί” για την Ορτυγία. Είχα τη μικρή ελπίδα ότι μπορεί και να φτάναμε πριν τις 4:00 εκεί και μπορεί να προλάβαινα οριακά ανοιχτή την Santa Lucia.
Τελικά φτάσαμε μπροστά από το ξενοδοχείο μας στις 4:15.
Ε! Δεν μπορώ να τα έχω όλα.
Το πρωινό ξύπνημα έφταιγε. Αλλά τώρα που είδα τους κρατήρες της Αίτνα ομολογώ ότι χαλάλι που … έχασα τον Caravaggio για χάρη της.
Η Ορτυγία είναι ένα νησάκι που αποτελεί συνοικία των σύγχρονων Συρακουσών, αλλά στην αρχαιότητα ήταν το κέντρο της αρχαίας πόλης των Συρακουσών. Ήταν μια υπερδύναμη της αρχαιότητας και αποτέλεσε το σημείο αναφοράς του ελληνικού αποικισμού. Έχει ξεχωριστή σημασία για εμάς τους Έλληνες αφού οι Συρακούσες, ήταν η μεγαλύτερη και ωραιότερη πόλη της Μεγάλης Ελλάδας που συναγωνιζόταν σε πλούτη και ομορφιά την πανίσχυρη αρχαία Αθήνα.
Για να πας στην Ορτυγία θα πρέπει να διασχίσεις μια γέφυρα την ponte Santa Lucia, που τη συνδέει με τη στεριά.
Στην πόλη υπάρχει περιορισμένη κυκλοφορία αυτοκινήτων. Εμείς μπήκαμε μεν, αλλά με μια συστολή δε. Ένιωθα ότι κάναμε κάτι παράνομο, αφού δεν βλέπαμε άλλο αυτοκίνητο να κυκλοφορεί. Φτάσαμε αισίως στο ξενοδοχείο μας.
Το ξενοδοχείο μας (Domus Mariae Benessere) ήταν ένα παλιό μοναστήρι δίπλα σε μια μπαρόκ Σιτσιλιάνικη εκκλησία, που διαχειρίζονταν καλόγριες. Ο χώρος ήταν γεμάτο εικονίσματα, αρκετά κυριλέ και με αρκετούς ενοίκους… καλόγριες! Τεσσάρων αστέρων έλεγε το booking, αλλά η τιμή του ήταν λιγότερων αστέρων. Το επέλεξα και για το λόγο του ότι έβλεπα στο gogle street map ότι είχε δυνατότητα δωρεάν παρκαρίσματος απ’ έξω. Τι στο καλό,… Γενάρης είναι. Δεν θα βρούμε να παρκάρουμε;
Και βρήκαμε, άνετα και εύκολα μπροστά στο ξενοδοχείο μας. Κάναμε check in, πήραμε και άδεια κυκλοφορίας για το αυτοκίνητο (αφού είμαστε έστω και προσωρινοί κάτοικοι του νησιού) και βουρ… για την πόλη.
Τι να πω εγώ τώρα για αυτήν την πόλη;;;
Δεν έχω λόγια. Η Ορτυγία είναι υ π έ ρ ο χ η !!!
Ω! Άνδρες ... Κορίνθιοι!!!
Προσκυνώ. Τι πόλη είναι αυτή;
Ήταν μια απροσδόκητη έκπληξη όσον αφορά την ομορφιά και τη γοητεία που αντίκρισαν τα μάτια μου. Η αρχιτεκτονική της ξεπερνάει κάθε φαντασία. Η πόλη είναι γεμάτη με κτίρια εξαιρετικής ομορφιάς. Πρόκειται για μια πόλη γεμάτο ιστορία που φωνάζει Ελλάδα, αφού άλλωστε Έλληνες άποικοι από την Κόρινθο ήταν οι ιδρυτές της. Είναι ανεξίτηλα συνδεδεμένη και με την ιστορία της Ελλάδας.
Και άλλοι πολλοί λαοί άφησαν ευδιάκριτα τα σημάδια τους χαραγμένα στη σύγχρονη όψη της Ορτυγίας και προσφέρονται απλόχερα στο βλέμμα του επισκέπτη.
Είναι πραγματικά μοναδική!
Πλακόστρωτα σοκάκια, ρομαντικά μπαλκόνια, μπαρόκ αρχοντικά, επιβλητικές πλατείες και όλα αυτά βρίσκονται πάνω σε ένα νησί και υπό την αύρα της θάλασσας!
Πιστεύω ότι μπορεί να είναι από τις ωραιότερες γωνιές του κόσμου. Νομίζω ότι ερωτεύτηκα αυτήν την πόλη.
Κατά βάθος νιώθω και λίγο ... περήφανη που συνετέλεσαν και οι Έλληνες, ώστε να υπάρχει σήμερα αυτή η ομορφιά.
Από το ξενοδοχείο μας περπατήσαμε μέσα από τα στενά έως ότου βγήκαμε στην Corso Giacommo Matteotti. Πρόκειται για έναν κεντρικό εμπορικό δρόμο της Ορτυγίας, ο οποίος εκείνη την ώρα έσφυζε από κόσμο. Τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά παρόλο που ήταν Κυριακή και ο δρόμος ήταν τόσο φαντασμαγορικά στολισμένος σαν να ήταν γιορτή. Και να φανταστείτε ότι είναι και χειμώνας. Δηλ. το καλοκαίρι τι μπορεί να γίνεται;
Καταλήξαμε στην πλατεία Αρχιμήδη. Εδώ πρέπει να αναφέρω ότι ο μεγάλος αυτός επιστήμονας ήταν Έλληνας της Σικελίας. Στην πλατεία του Αρχιμήδη βρίσκεται ένα εντυπωσιακό συντριβάνι, η Fontana Diana ή πάλι κατά το ελληνικότερον: «Η κρήνη της Αρτέμιδας».
Για να μη γίνομαι κουραστική και επαναλαμβάνομαι συνέχεια ... όπου και να περπάτησα στην πόλη, “έβλεπα” ...Ελλάδα.
Την έκρηξη του ενθουσιασμού και των συναισθημάτων που με είχαν κατακλύσει με τις εικόνες που έβλεπα, διέκοψε το ....στομάχι μου, το οποίο διαμαρτυρήθηκε εντονότατα και ξαφνικά. Είχε περάσει η επήρεια του πρωινού φαγητού και η αρχιτεκτονική ... δεν χορταίνει.
Στην πλατεία του Αρχιμήδη υπήρχε μια πιτσαρία, στην οποία κάναμε στάση και φάγαμε μια πίτσα.
Ελαφρώς στανιαρισμένοι συνεχίσαμε τη βόλτα μας προς την piazza Duomo.
Η piazza Duomo δηλ. η πλατεία του Καθεδρικού είναι η κεντρική πλατεία των Συρακουσών και το...κύριο αξιοθέατο. Αποτελεί επίσης τον ‘ορισμό’ του μπαρόκ. Η Piazza στεγάζει ενδιαφέροντα ιστορικά και θρησκευτικά κτήρια.
Το πρώτο που πιάνει η ματιά μας, λόγω της μεγαλοπρεπούς πρόσοψής του, είναι το καταπληκτικό Duomo, αφιερωμένο στην Παναγία. Είναι χτισμένο γύρω στον 7ο αιώνα πάνω στον αρχαίο ναό θεάς Αθήνας, που χρονολογείται από τον 5ο αιώνα π.Χ . Οι τεράστιοι δωρικοί κίονες του αρχαίου ναού που κάποτε στήριζαν το κλίτος είναι ορατοί και από μέσα και απ’έξω. Είναι ένας ναός που από αρχαίος έγινε… μητρόπολη!
Δίπλα στο Duomo βρίσκεται το Palazzo Senatorio, έδρα του Δημαρχείου. Στα δεξιά του Καθεδρικού ναού, ανυψώνεται το Palazzo Vescovile και στη συνέχεια το Monastero. Στο βάθος διακρίνεται η εκκλησία της Santa lucia.
Το απέναντι τμήμα της Piazza φιλοξενεί ιδιωτικές κατοικίες, όπως το Palazzo Gaetani και το Palazzo Beneventano del Bosco.
Στο νότιο άκρο της πλατείας βρίσκεται η εκκλησία της Santa Lucia. Πρόκειται για την εκκλησία που κρύβει μέσα της τον Caravaggio και είχε τις πόρτες της ... ερμητικά κλειστές.
Τώρα που το σκέφτομαι … σύμφωνα πάντα με αυτά που έχω διαβάσει ο πίνακας του Caravaggio «Η ταφή της Αγίας Λουκίας» (Seppellimento di Santa Lucia) βρίσκεται πίσω από μια τζαμαρία σε μια όχι και τόσο κοντινή απόσταση από τα μάτια μας, σε ένα σκοτεινό περιβάλλον και που βέβαια απαγορεύεται και η φωτογράφηση. Μάλιστα λένε ότι υπάρχει και “αστυνομία της φωτογραφίας”. Όσοι τόλμησαν και άγγιξαν φωτογραφική ή κινητό την «άκουσαν» από δυνατά μεγάφωνα που έκαναν επίπληξη κάνοντας τους "δακτυλοδεικτούμενους".
Και να έμπαινα μέσα … δεν θα ανέβαζα φωτογραφία… ή μάλλον θα ανέβαζα από το internet.
Ε! αυτό θα κάνω και τώρα.
Photo από internet
Το 1608 ο Caravaggio έφτασε στις Συρακούσες και η Γερουσία της πόλης του ανέθεσε αμέσως έναν σημαντικό πίνακα με θέμα την Αγία Λουκία, προστάτιδα της πόλης.
Μέσα από τις φωτοσκιάσεις που συνηθίζει ο Caravaggio στον πίνακα βλέπουμε πεσμένη καταγής νεκρή την Αγία Λουκία. Η τραγικότητα της σκηνής επιτείνεται από τους δύο νεκροθάφτες που ανοίγουν τον τάφο της αγίας σε πρώτο πλάνο. Την περιτριγυρίζει ομάδα πιστών, με τον επίσκοπο επικεφαλής να ευλογεί.
Μπήκαμε όμως μέσα στο Duomo. Όσο εντυπωσιακή είναι απ’ έξω, άλλο τόσο είναι και από μέσα.
Είναι τόσο εμφανές ότι ο καθεδρικός «κατάπιε» τον αρχαίο ελληνικό ναό της θεάς Αθηνάς. Οι αρχαίες κολώνες αποτελούν μέρος και της σύγχρονης τοιχοποιίας...
Σουρούπωνε όταν μπήκαμε μέσα στο ναό. Όταν βγήκαμε ήταν πια νύχτα. Όλα τα κτίρια ήταν φωταγωγημένα και η πλατεία τώρα μου φάνηκε ακόμα πιο ωραία.
Θα μπορούσε ίσως αυτή η πλατεία να είναι γεμάτο μαγαζιά, μπαρ και καφέ, αλλά δεν ήταν. Ίσως για αυτό όμως να φαίνεται τόσο μεγαλοπρεπής. Επειδή φαινόταν τόσο αρχαία, χωρίς τα σύγχρονα στολίδια!
Φύγαμε από την πλατεία και περπατήσαμε μέσα στα στενά με κατεύθυνση προς τη νότια έξοδο προς τη θάλασσα. Εκεί φτάσαμε στο πηγάδι της Αρετούσας. Σύμφωνα με το μύθο, η Αρετούσα, νύμφη της θεάς Άρτεμης για να γλυτώσει από το κυνήγι του Αλφειού, γιου του Ωκεανού, έπεσε μέσα στη θάλασσα, διάσχισε το Ιόνιο πέλαγος και έφτασε στη Σικελία για να μεταμορφωθεί σε πηγή. Να και η Ελληνική μυθολογία ... παρούσα!
Είχαμε ήδη περπατήσει το μεγαλύτερο μέρος του νησιού της Ορτυγίας και η ώρα ήταν 6:30. Δεδομένου ότι όλα τα αξιοθέατα που με ενδιέφεραν (κάστρο Μανιάκι, εκκλησία Santa Lucia, κατακόμβες) είχαν ήδη κλείσει και το μόνο που έμενε να κάνουμε ήταν να πάμε κάπου για φαγητό, σκέφτηκα γιατί να μην πάμε για φαγητό στο Noto, που είναι κοντά, να δούμε έτσι και το Noto; Την Ορτυγία άλλωστε, θα τη βλέπαμε πάλι και το πρωί με το φως της ημέρας.
Η αλήθεια είναι ότι εξ’ αρχής αυτό είχα στο μυαλό μου, αλλά το πρότεινα δειλά δειλά για να μην τρομάξω και το συνοδό μου, ο οποίος ήταν άλλωστε και «το τιμόνι».
Αυτό και κάναμε τελικά. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας, αποφεύγοντας τους κεντρικούς δρόμους. Πότε βγαίναμε στον παραλιακό και πότε χωνόμασταν στα στενά, έτσι για να περπατήσουμε την Ορτυγία όσο γίνεται περισσότερο.
Η συνολική διαδρομή περπατήσαμε στο νησί της Ορτυγίας φαίνεται παρακάτω:
Στην οποία φαίνεται και το πόσο μεγάλο είναι το νησί. Ούτε 3,5 κμ. δεν είναι ένας ολόκληρος γύρος του νησιού.
Με κρύα καρδιά αφήσαμε την ωραία θέση parking, που είχαμε βρει έξω από την πόρτα του ξενοδοχείου μας. Ελπίζαμε όμως ότι θα συνεχίσει η τύχη να μας ακολουθεί στο θέμα του παρκαρίσματος.
Noto
Το Noto είναι πολύ κοντά. Απέχει μόνο 34km από τις Συρακούσες. Ο δρόμος ήταν καλός, οπότε σε μισή ώρα (γύρω στις 7 και κάτι) είμαστε στο Noto παρκαρισμένοι ένα στενό πιο κάτω από το Caffé Sicilia και τον κεντρικό δρόμο Vittorio Emanuelle.
Η υπέροχη πόλη του Νότο ανήκει και αυτό στη λίστα της Unesco, μαζί με άλλες 7 πόλεις του Σικελικού Νότου. Τη θέση αυτή στη λίστα την κέρδισαν λόγω της μπαρόκ αρχιτεκτονικής τους. Νομίζω όμως ότι το Νότο ξεχωρίζει. Έχω την αίσθηση ότι είναι ένα σκαλοπατάκι πιο πάνω από τις άλλες.
Η μικρή πόλη του Noto είναι η επιτομή του μπαρόκ, ένα συνονθύλευμα από πανέμορφα κτίρια από ανοιχτόχρωμη πέτρα, που χτίστηκαν στις αρχές του 18ου αι, μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1693 που ισοπέδωσε τον οικισμό.
Το φημισμένο καφεζαχαροπλαστείο Caffè Sicilia αποτέλεσε την πρώτη μας στάση. Βλέπετε ήταν σχετικά αργά και είχα ένα άγχος να το προλάβω ανοιχτό.
Το Caffè Sicilia αποτελεί ένα ιστορικό σημείο για την πόλη του Νότο. Δεν γίνεται να φτάσεις μέχρι εδώ και να μη δοκιμάσεις τα σικελικά γλυκά του. Άνοιξε το 1892 και σήμερα η οικογένεια του Corrado Assenza είναι η τέταρτη γενιά που το λειτουργεί. Είναι ένα παραδοσιακό μαγαζί, με κλασικό περιβάλλον παλιού ζαχαροπλαστείου, που έγινε γνωστό για τις γρανίτες του (με γνωστότερη αυτή του αμυγδάλου), αλλά και για άλλες παραδοσιακές λιχουδιές.
Καθίσαμε αναγκαστικά μέσα. Χειμώνας βλέπετε. Γρανίτα όμως δεν πήρα. Μου φάνηκε υπερβολικό μέσα στο χειμώνα να πάρω πάλι γρανίτα. Ήδη είχα δοκιμάσει στη Savoca και μια ψύχρα την είχα εισπράξει.
Θα τιμούσα τον γαστρονομικό τουρισμό ακόμα και αν δοκίμαζα τα άλλα σικελικά φημισμένα γλυκά του Caffè Sicilia.Έτσι, πήραμε ένα κανόλι, ένα κασάτο και ένα παγωτό με ρικότα και φυστίκι και καφέ καπουτσίνο φυσικά. Το κανόλι ήταν το καλύτερο απ’ όσα δοκίμασα στη Σικελία μέσα σε αυτό το τριήμερο. Το Caffè Sicilia μας φάνηκε αντάξιο της φήμης του.
Μετά κάναμε βόλτα στην πόλη. Η καρδιά του ιστορικού κέντρου χτυπά στην Corso Vittorio Emanuele, τον πεζόδρομο με τα palazzi και τους εντυπωσιακούς ναούς. Αλλά και στον παράλληλό του Via Camillo Benso Conte Di Cavour, βρίσκονται πάρα πολλά μπαρόκ κτίρια. Πομπώδη κτίρια, παλάτια, θέατρα, εκκλησίες, αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, που μέσα στη νύχτα και φωταγωγημένα καθώς ήταν, φάνταζαν ακόμα πιο μεγαλειώδη.
Palazzo Ducezio...
Υπάρχει έντονος ανταγωνισμός ανάμεσα στους καθεδρικούς της Σικελίας. Μετά από αυτόν της Τσεφαλού... είδα της Ορτυγίας και μετά από της Ορτυγίας ... είδα του Noto και μετά; (Ακολουθεί και του Παλέρμο)
Τι να πρωτοθαυμάσεις;
Ο Καθεδρικός του Noto...
Teatro Comunale...
Κυριακή βράδυ. Η πόλη δεν είχε και τόσο κίνηση. Είχε γλυκιά βραδιά. Δεν είχε το κρύο που συναντήσαμε το προηγούμενο βράδυ σε Savoca και Ταορμίνα. Η βόλτα που κάναμε στο Νότο ήταν απολαυστική. Κάποια σημεία της πόλης ήταν ακόμα στολισμένα Χριστουγεννιάτικα. Η πόλη δεν είναι μεγάλη. Σε λίγη ώρα την έχεις περπατήσει όλη. Και έτσι όπως πέφτει το φως πάνω στην ανοιχτόχρωμη πέτρα βγαίνει μια πορτοκαλί απόχρωση. Εύκολα την μπερδεύεις με σκηνικό ταινίας.
Palazzo Landolina...
St. Charles Church...
Είδαμε ένα ωραίο μπαρ-εστιατόριο, σαν παλιό εργοστάσιο ήταν (Anche Gli Angeli), στο οποίο ήταν μαζεμένη όλη η νεολαία της πόλης. Φίσκα ήταν και μέσα και έξω. Ο μέσος όρος ηλικίας πρέπει να ήταν περί τα 20!
Θα βολτάραμε λίγο ακόμα και αν δεν βρίσκαμε κάτι άλλο θα επιστρέφαμε εδώ.
Στη Via Ducezio είδαμε μια πινακίδα μισοσπασμένη, που διαφήμιζε μια τρατορία. Δεν είχαμε δει και τίποτα άλλο σε τρατορία, οπότε είπαμε να ρίξουμε μια ματιά. Νομίζω ότι αν είσαι τουρίστας και δεν πεινάς πολύ δεν θα μπορούσες να βρεις την είσοδο αυτής της τρατορίας με τίποτα.
Στο βάθος μιας στοάς, η είσοδος της οποίας δεν πολυφαινόταν -από τους μουσαμάδες που κάλυπταν τις εργασίες που γίνονταν για τη συντήρησή της- υπήρχε μιαν αυλή και ο φούρνος της τρατορίας. Μια μικρή πόρτα, που ίσα που φαινόταν σε μια γωνιά της αυλής ήταν η είσοδος.
Τα γλυκά που μόλις είχαμε φάει στο Sicilia … μας είχαν ανοίξει την όρεξη, οπότε ανοίξαμε την πόρτα και μπήκαμε.
Μέσα ήταν ο υπόλοιπος πληθυσμός του Noto (οι άλλοι μισοί ήταν στο bar που συναντήσαμε νωρίτερα). Ένα τραπέζι και μόνο ένα βρήκαμε άδειο και το θεωρήσαμε ευκαιρία.
Το μενού ήταν στα Ιταλικά και μόνο. Ο σερβιτόρος δεν μιλούσε άλλη γλώσσα πέραν των Ιταλικών. Επίσης ήταν ένας και …αργός. Είχε πολύ φασαρία από τους θαμώνες, οι οποίοι ήταν μόνο ντόπιοι.
Κυκλοφορούσαν πιάτα με πίτσες, μακαρόνια, θαλασσινά και ψάρια. Ήταν ένα μαγαζί που δεν θα το έλεγες ….ρομαντικό, αλλά σίγουρα καταλάβαινες ότι: «Εδώ είναι Σικελία!» Για μένα… αυτή η ατμόσφαιρα ήταν και η … γοητεία του όλη.
Ήταν αυτό ακριβώς που θέλαμε!!!
Ύστερα από αρκετή μελέτη του καταλόγου (βοήθησε και το google translate) παραγγείλαμε. Εγώ μια μακαρονάδα με θαλασσινά και ο άντρας μου μια ποικιλία ψητών ψαριών.
Ήταν όλα πεντανόστιμα.
Ούτε παραγγελία να είχαμε κάνει. Βρήκαμε τυχαία μια τρατορία με τοπικό χρώμα και φάγαμε και καλά.
Η βραδιά έκλεισε τέλεια.
Έχει πολλά καλά ο …χειμώνας. Το αυτοκίνητο το είχαμε παρκάρει ακριβώς απ’ έξω και σε μισή ώρα είμαστε επίσης παρκαρισμένοι ακριβώς απ’ έξω από το ξενοδοχείο μας στην Ορτυγία. Ναι! Βρήκαμε πάλι θέση parking!
Δεν είχε άλλα η ημέρα. Δεν είχε βέβαια και λίγα:
(χάρτης σημερινής διαδρομής)...
Τέλος για σήμερα.
Last edited:
