Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.303
- Likes
- 17.268
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
ΛΙΓΕΣ … ΣΥΡΑΚΟΥΣΕΣ ΑΚΟΜΑ
Ξημέρωσε η τρίτη ημέρα του ταξιδιού μας. Φάγαμε το τυπικό πρωινό ξενοδοχείου.
Τράβηξα και μια μικρή σύγχυση όταν είδα ότι για να φάμε αυγά έπρεπε να πληρώσουμε extra. Όχι ότι ήταν ακριβά, αλλά δεδομένου ότι το ξενοδοχείο ήθελε να λέγεται τετράστερο θα έπρεπε το ζεστό πρωινό να το έχει standar στο μενού του.
Το αρχικό σφιχτό μου πρόγραμμα έλεγε να φύγουμε το συντομότερο για Παλέρμο, για να το δούμε όσο γινόταν περισσότερο με το φως της ημέρας, αλλά και για να προλάβω και κανένα αξιοθέατο με είσοδο, ανοιχτό.
Είπαμε όμως ότι είχα ερωτευτεί την Ορτυγία, για την οποία ήμουν πια πολύ προκατειλημμένη θετικά έναντι του Παλέρμο. Την είχαμε δει σχεδόν μόνο νύχτα το προηγούμενο βράδυ και ήταν τόσο όμορφη, που η βόλτα πια επιβαλλόταν και πάλι.
Πριν φύγουμε επισκεφτήκαμε όμως πρώτα την εκκλησία του St. Filippo Neri που συστεγάζονταν σχεδόν με το ξενοδοχείο μας.
Ξαφνιάστηκα όταν είδα ότι αυτή ήταν μια ... κανονική και μεγάλη εκκλησία και όχι ένα παρεκκλησάκι που νόμιζα...
Μετά, βάλαμε τα πράγματά μας στο αυτοκίνητο και φύγαμε πεζοί για βόλτα με κατεύθυνση προς την piazza Duomo.
Στα βήματα της Μαλένα…
Μα πόσο μου αρέσει αυτή η πλατεία! Η Piazza Duomo της Ορτυγίας είναι από τις πιο scenery πλατείες που έχω δει ποτέ.
Το ότι είναι scenery δεν το πρόσεξα μόνο εγώ, αλλά και σκηνοθέτες όπως Giuseppe Tornatore, αφού εδώ γυρίστηκαν πολλές σκηνές από την ταινία “Μαλένα”.
(from the movie)
Την ταινία αυτή την είχα δει πριν πολλά χρόνια (ταινία του 2000). Δεν είχα ασχοληθεί όμως καθόλου τότε με το που γυρίστηκε η ταινία, αφού τα σκηνικά ήταν τόσο όμορφα που πίστευα ότι θα γυρίστηκε σε κάποιο studio τύπου “cinecita”. Πρόσφατα όμως και μάλιστα κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του ταξιδιού την ξαναείδα τυχαία ένα βράδυ στην τηλεόραση και ξαφνιάστηκα όταν πρόσεξα ότι το μέρος που γυρίστηκε μπορούσα να το αναγνωρίσω. Ήταν ... η Ορτυγία!
Ο κορυφαίος σκηνοθέτης, Σικελός γαρ, ήξερε “τα ωραία”. Διάλεξε για φόντο της ιστορίας του την Ορτυγία!
(from the movie)
Και αυτός ο Καθεδρικός ...
Τον βλέπω τώρα και με το φως της ημέρας...
Πρόκειται για μοναδική περίπτωση "παντρέματος" ενός αρχαίου ναού με έναν χριστιανικό!
Η αρχαία κολώνα έχει ενσωματωθεί πλήρως στο ... ναό της Γέννησης της Θεοτόκου!
Και το εσωτερικό του Duomo εμφανίστηκε στην ταινία του Tornatore…
(from the movie)
Το καφέ που καθόταν η Μαλένα και οι θαυμαστές της ...δεν είχε ανοίξει ακόμα. Ήταν Δευτέρα πρωί και πιθανότατα να άνοιγε αργότερα. Βέβαια, δεν έβλεπα να υπάρχουν και άλλα καφέ πουθενά στην πλατεία.
Μια φορά είπα και εγώ να αράξω … και οι συνθήκες δεν με άφηναν.
Στην “πλάτη” όμως του Duomo υπήρχε ένα πολύ χαριτωμένο καφέ που ήταν ανοιχτό. Στην ουσία αυτό είχε θέα στην πλατεία Μινέρβα (προς τιμή της θεάς Αθηνάς, ο ναός της οποίας “εξαφανίστηκε”).
Ωραία ήταν και εδώ...
Οπότε: κανόλι και δυο καπουτσίνο ήταν ότι έπρεπε.
Μια ώρα είναι πολύ για μένα για να είμαι σε ένα μέρος για καφέ. Φανταστείτε πόσο μου άρεσε που κάθισα μια ολόκληρη ώρα πίνοντας καφέ!!!
Φύγαμε επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο μας κάνοντας όμως έναν μεγάλο κύκλο για να δούμε και τα ερείπια του ναού του Απόλλωνα.
Στον οποίο κύκλο όμως ... βλέπαμε συνέχεια όμορφες γωνιές...
Με δυσκολία καταφέραμε να ξεφύγουμε. Εγώ καθυστερούσα σχεδόν σε κάθε μου βήμα.
Φτάσαμε στην παραλία και πήραμε το αυτοκίνητο.
Περάσαμε από τη γέφυρα που ενώνει την Ορτυγία με τις υπόλοιπες Συρακούσες...
Αλλά ...δεν θα φεύγαμε όμως ακόμα από τις Συρακούσες.
Η μικρή Παναγία…
Την προηγούμενη μέρα μπαίνοντας στην πόλη είχα δει από μακριά μια πολύ ιδιαίτερη αρχιτεκτονικά εκκλησία, την οποία είναι αδύνατον να μην την προσέξει κανείς, για την οποία είχα διαβάσει σχετικά και πολύ θα ήθελα να τη δω από κοντά.
Έτσι άστρο λαμπρό μας οδηγεί….
Δεν ήταν δύσκολο να φτάσουμε μέχρι εκεί και να παρκάρουμε ακριβώς έξω από την είσοδό της.
Πρόκειται για την "Santuario Madonna delle Lacrime", δηλ. για την εκκλησία της «Παναγίας που κλαίει».
Όπως είναι φανερό είναι μια πάρα πολύ ιδιαίτερη εκκλησία. Πρόκειται για έναν … κώνο ύψους 74μ.
Είναι μοντέρνα και σαν σχέδιο και σαν κατασκευή. Το εσωτερικό της είναι πιο εντυπωσιακό απ’ ότι το εξωτερικό της. “Διαστημικό” φαίνεται το έξω, “διαστημικό” και το μέσα. Ή μάλλον σου θυμίζει περισσότερο μουσείο παρά εκκλησία. Είναι εντελώς μίνιμαλ, χωρίς αγάλματα και εικόνες. Η μόνη διακόσμηση είναι τα βιτρό στα παράθυρα, περιφερειακά, που αφήνουν να μπει ένα πλαϊνό φως. Και είναι και τεράστια.
Αλλά γιατί να προσπαθώ να περιγράψω κάτι (που όπως λένε και οι Κινέζοι) μπορώ να το δείξω με μια εικόνα;
Μάλλον ήταν τόσο πομπώδες το όλο συγκρότημα για να μπορεί να ισοσκελίσει την πολύ πολύ πολύ μικρή εικόνα της Παναγίας, που κλαίει. Τόσο μικρό ήταν το εικόνισμα, που με το ζόρι το διακρίναμε.
Η αλήθεια είναι ότι το … ψάξαμε λίγο. Περιμέναμε ότι το εικόνισμα, που για χάρη του χτίστηκε αυτό το τεράστιο κτίριο θα ήταν κάτι μεγάλο επίσης και εντυπωσιακό και σε περίοπτη θέση.
Τελικά ήταν σε περίοπτη θέση, δεν ήταν όμως εικόνισμα, αλλά ήταν ένα πολύ μικρό γλυπτό τοποθετημένο στο κέντρο της εκκλησίας πάνω σε μια opal μαύρη πλάκα.
Στις 29 Αυγούστου του 1953 το γλυπτό αυτό της Παναγίας άρχισε να δακρύζει ασταμάτητα για πέντε μέρες, μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου. Οι πιστοί άρχισαν να έρχονται κατά ορδές για να προσκυνήσουν και έτσι έφτιαξαν μια εκκλησία να τους χωράει όλους. Ο θόλος συμβολίζει το δάκρυ της Παναγίας και όταν τον κοιτάς από κάτω … σε πιάνει ένα δέος.
Θα παραφράσω λίγο τη ρήση «Παντού υπάρχει ένας Έλληνας», μετατρέποντάς τη σε: «Παντού υπάρχει και μια Ελληνική επιγραφή».
Ιδού...
Και αυτό είναι σύγχρονο! Δεν νομίζω ότι ξέμεινε από την εποχή της αρχαίας αποικίας!
Είναι πάντως ένα ιδιαίτερο αξιοθέατο και λόγω του σχεδιασμού του, αλλά και λόγω του ότι αποτελεί το (μοντέρνο) σήμα κατατεθέν μιας πόλης, που βρίσκεται στη καρδιά του … μπαρόκ!
Τέλος με την ανατολική πλευρά του νησιού. Φύγαμε πια. Το ταξίδι για το Παλέρμο διήρκεσε περίπου ένα τρίωρο και δεν είχε απρόοπτα. Ο άντρας μου άφησε λίγο το γκάζι όταν περάσαμε μπροστά από κάτι outlet, αλλά το ξαναπάτησε σχεδόν αμέσως, γιατί: «πόσα να χωρέσουν πια σε αυτό το τριήμερο»;
ΑΦΙΞΗ ΣΤΟ ΠΑΛΕΡΜΟ
Όσο είχα δυσκολευτεί στην Ταορμίνα να βρω κατάλυμα τόσο δυσκολεύτηκα και στο Παλέρμο. Εδώ όμως ήταν άλλου βαθμού η δυσκολία. Στην Ταορμίνα δεν μου άρεσαν τα καταλύματα, στο Παλέρμο όμως έβρισκα το ένα καλύτερο από το άλλο και δεν ήξερα ποιο να διαλέξω. Τελικά διάλεξα ανάλογα με το πόσο εύκολο θα είναι το παρκάρισμα.
Η είσοδος στην πόλη ήθελε μία προσοχή. Η οδήγηση των ντόπιων θα έπρεπε να μπει στην … άυλη πολιτιστική κληρονομιά της Unesco, ως κάτι μοναδικό στον κόσμο.
Και εγώ που νόμιζα ότι οι Ναπολιτάνοι είναι οι πρώτοι στο άθλημα (στην Ευρώπη).
Ευτυχώς όμως και εμείς (δηλ. ο άντρας μου πιο πολύ που οδηγούσε) είχαμε τις σωστές βάσεις ώστε να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις συνθήκες αυτές της οδήγησης. Παιδιά της Ελλάδος είμαστε και εμείς και ξέρουμε να φυλαγόμαστε. Εξάλλου δεν είχαμε σκοπό να “οργώσουμε” το Παλέρμο με το αυτοκίνητο. Απλά να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας και να παρκάρουμε και το αυτοκίνητο θα το χρησιμοποιούσαμε ξανά πολύ νωρίς το πρωί για να πάμε στο αεροδρόμιο.
Και φτάσαμε κοντά στην piazza Marina, που ήταν το ξενοδοχείο μας...
Και βρήκαμε και παρκάραμε στον παραλιακό δρόμο κοντά στην Porta Felice και σχετικά άνετα. Ούτε παρκόμετρα δεν είχε. Τυχεροί είμαστε που βρήκαμε τόσο κοντά και τόσο εύκολα. Έτσι πιστέψαμε αρχικά. Αλλά ... δεν ήταν έτσι ακριβώς. Μόλις παρκάραμε μας “έκοψε” το μάτι ενός Αφρικανού, που μας πλησίαζε κοιτώντας μας έντονα. Το πιάσαμε το υπονοούμενο. Πουλούσε προστασία. Οκ. Θα πάμε πιο πέρα. Ξεπαρκάρουμε και πάμε πιο πέρα. Αλλά και στο “πιο πέρα” είχε άλλον Αφρικανό “φύλακα”.
Ωραία! Τι κάνουμε τώρα; Να βρούμε κάποιο parking καλύτερα. Μπήκαμε μέσα στα στενά ψάχνοντας για κάποιο parking ή κάποιο έστω πιο απόμερο σημείο. Πέσαμε και σε κάτι μονόδρομους, οδηγήσαμε με την όπισθεν σε κάτι στενά με εμένα να πατάω τις γνωστές τσιρίδες της Savoca, ώσπου βρήκαμε και παρκάραμε σε parking Super Market, το οποίο ευτυχώς ήταν κλειστό και δεν είχε Αφρικάνους τριγύρω.
Δεν μπορώ να πω ότι δεν είναι ένα άγχος του να έχεις αυτοκίνητο στο Παλέρμο.
Το ζήσαμε όμως και αυτό.
Το κατάλυμά μας ήταν καταπληκτικό!
Ήταν ένα μίνιμαλ μοντέρνο δωμάτιο με ένα καταπληκτικό μπάνιο και ακόμα καταπληκτικότερη θέση.
Είχε και ένα μπαλκονάκι που έβλεπε στην γραφική piazza Marina...
Και ο οικοδεσπότης μας ήταν καταπληκτικός επίσης. Κατ’ αρχήν ήταν σαν μοντέλο! Είχε και φοβερό στυλ. Ή πρέπει να καταγόταν από το Μιλάνο ή έτσι είναι οι Παλερμιτάνοι! Αυτόν δεν τον έβγαλα φωτογραφία.
Εξυπηρετικότατος, μας ενημέρωσε για το τι είναι ανοιχτό τέτοια ώρα (από αξιοθέατα), μας απέτρεψε για κάποιο λόγο να πάμε νυχτιάτικα στην αγορά της Vucciria και μας πρότεινε διάφορα μαγαζιά για φαγητό.
Ανανεωθήκαμε λίγο κάνοντας ένα σέρβις στο υπέροχο δωμάτιό μας. Εξάλλου ήταν αδύνατο να αντισταθώ στο μπάνιο μας …
... και στη συνέχεια βγήκαμε στην πόλη.
Θα έπρεπε να είμαστε στο Παλέρμο δυο ώρες νωρίτερα, αλλά ας όψεται η Ορτυγία που δεν την περίμενα τόσο όμορφη και αφιερώσαμε περισσότερο χρόνο σε αυτή εις βάρος του Παλέρμο.
Για να είμαι ειλικρινής με το Παλέρμο ήμουν λίγο προκατειλημμένη. Δεν θα την έλεγα ακριβώς … αρνητική την προκατάληψη. Απλά ήμουν πεπεισμένη ότι αυτή η μαφιόζικη "υποψία" πλανάται στην ατμόσφαιρα. Ήμουν σίγουρη ότι θα την συναντούσα.
Και όσο και αν προσπάθησα να το αποβάλλω αυτό θεωρώντας ότι πιθανώς να είναι και προϊόν του «βλέπω πολλές ταινίες»
... δεν τα κατάφερα.
Ξέρετε πως λέγεται το αεροδρόμιο του Παλέρμο;
Θα σας θυμίσω πρώτα πως λέγονται διάφορα άλλα αεροδρόμια Ιταλικών πόλεων: Leonardo Da Vinci, Guglielmo Marconi, Marco Polo, Galileo Galilei, Cristoforo Colombo, δηλ. έχουν δοθεί ονόματα διάσημων Ιταλών επιστημόνων και εξερευνητών.
Στο αεροδρόμιο του Παλέρμο ….. τι όνομα δόθηκε;
'Falcone & Borselino".
Ποιοι ήταν αυτοί;
Δικαστές!!! ………οι οποίοι … δεν πέθαναν από φυσικά αίτια…. Τυχαίο;
Η φήμη του Παλέρμο …. το ξεπερνάει. Όσα και αν έχω διαβάσει ότι είναι ασφαλές, ότι αστυνομεύεται, ότι οι τουρίστες δεν έχουν τίποτα να φοβούνται, ότι αξίζει να το περπατήσεις …. εγώ (βγήκα μεν να το περπατήσω) αλλά ένα “κούμπωμα” το είχα. Είχε προηγηθεί η άστατη οδήγηση των Παλερμιτάνων και η επιχείρηση «προστασία των αυτοκινήτων» και το «κούμπωμά» μου είχε …ενισχυθεί.
Παρόλα αυτά ή και …εξαιτίας αυτών είχα έναν ενθουσιασμό που θα περπατούσα αυτήν την πόλη.
Ξημέρωσε η τρίτη ημέρα του ταξιδιού μας. Φάγαμε το τυπικό πρωινό ξενοδοχείου.
Τράβηξα και μια μικρή σύγχυση όταν είδα ότι για να φάμε αυγά έπρεπε να πληρώσουμε extra. Όχι ότι ήταν ακριβά, αλλά δεδομένου ότι το ξενοδοχείο ήθελε να λέγεται τετράστερο θα έπρεπε το ζεστό πρωινό να το έχει standar στο μενού του.
Το αρχικό σφιχτό μου πρόγραμμα έλεγε να φύγουμε το συντομότερο για Παλέρμο, για να το δούμε όσο γινόταν περισσότερο με το φως της ημέρας, αλλά και για να προλάβω και κανένα αξιοθέατο με είσοδο, ανοιχτό.
Είπαμε όμως ότι είχα ερωτευτεί την Ορτυγία, για την οποία ήμουν πια πολύ προκατειλημμένη θετικά έναντι του Παλέρμο. Την είχαμε δει σχεδόν μόνο νύχτα το προηγούμενο βράδυ και ήταν τόσο όμορφη, που η βόλτα πια επιβαλλόταν και πάλι.
Πριν φύγουμε επισκεφτήκαμε όμως πρώτα την εκκλησία του St. Filippo Neri που συστεγάζονταν σχεδόν με το ξενοδοχείο μας.
Ξαφνιάστηκα όταν είδα ότι αυτή ήταν μια ... κανονική και μεγάλη εκκλησία και όχι ένα παρεκκλησάκι που νόμιζα...
Μετά, βάλαμε τα πράγματά μας στο αυτοκίνητο και φύγαμε πεζοί για βόλτα με κατεύθυνση προς την piazza Duomo.
Στα βήματα της Μαλένα…
Μα πόσο μου αρέσει αυτή η πλατεία! Η Piazza Duomo της Ορτυγίας είναι από τις πιο scenery πλατείες που έχω δει ποτέ.
Το ότι είναι scenery δεν το πρόσεξα μόνο εγώ, αλλά και σκηνοθέτες όπως Giuseppe Tornatore, αφού εδώ γυρίστηκαν πολλές σκηνές από την ταινία “Μαλένα”.
Την ταινία αυτή την είχα δει πριν πολλά χρόνια (ταινία του 2000). Δεν είχα ασχοληθεί όμως καθόλου τότε με το που γυρίστηκε η ταινία, αφού τα σκηνικά ήταν τόσο όμορφα που πίστευα ότι θα γυρίστηκε σε κάποιο studio τύπου “cinecita”. Πρόσφατα όμως και μάλιστα κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του ταξιδιού την ξαναείδα τυχαία ένα βράδυ στην τηλεόραση και ξαφνιάστηκα όταν πρόσεξα ότι το μέρος που γυρίστηκε μπορούσα να το αναγνωρίσω. Ήταν ... η Ορτυγία!
Ο κορυφαίος σκηνοθέτης, Σικελός γαρ, ήξερε “τα ωραία”. Διάλεξε για φόντο της ιστορίας του την Ορτυγία!
(from the movie)
Και αυτός ο Καθεδρικός ...
Τον βλέπω τώρα και με το φως της ημέρας...
Πρόκειται για μοναδική περίπτωση "παντρέματος" ενός αρχαίου ναού με έναν χριστιανικό!
Η αρχαία κολώνα έχει ενσωματωθεί πλήρως στο ... ναό της Γέννησης της Θεοτόκου!
Και το εσωτερικό του Duomo εμφανίστηκε στην ταινία του Tornatore…
(from the movie)
Το καφέ που καθόταν η Μαλένα και οι θαυμαστές της ...δεν είχε ανοίξει ακόμα. Ήταν Δευτέρα πρωί και πιθανότατα να άνοιγε αργότερα. Βέβαια, δεν έβλεπα να υπάρχουν και άλλα καφέ πουθενά στην πλατεία.
Μια φορά είπα και εγώ να αράξω … και οι συνθήκες δεν με άφηναν.
Στην “πλάτη” όμως του Duomo υπήρχε ένα πολύ χαριτωμένο καφέ που ήταν ανοιχτό. Στην ουσία αυτό είχε θέα στην πλατεία Μινέρβα (προς τιμή της θεάς Αθηνάς, ο ναός της οποίας “εξαφανίστηκε”).
Ωραία ήταν και εδώ...
Οπότε: κανόλι και δυο καπουτσίνο ήταν ότι έπρεπε.
Μια ώρα είναι πολύ για μένα για να είμαι σε ένα μέρος για καφέ. Φανταστείτε πόσο μου άρεσε που κάθισα μια ολόκληρη ώρα πίνοντας καφέ!!!
Φύγαμε επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο μας κάνοντας όμως έναν μεγάλο κύκλο για να δούμε και τα ερείπια του ναού του Απόλλωνα.
Στον οποίο κύκλο όμως ... βλέπαμε συνέχεια όμορφες γωνιές...
Με δυσκολία καταφέραμε να ξεφύγουμε. Εγώ καθυστερούσα σχεδόν σε κάθε μου βήμα.
Φτάσαμε στην παραλία και πήραμε το αυτοκίνητο.
Περάσαμε από τη γέφυρα που ενώνει την Ορτυγία με τις υπόλοιπες Συρακούσες...
Αλλά ...δεν θα φεύγαμε όμως ακόμα από τις Συρακούσες.
Η μικρή Παναγία…
Την προηγούμενη μέρα μπαίνοντας στην πόλη είχα δει από μακριά μια πολύ ιδιαίτερη αρχιτεκτονικά εκκλησία, την οποία είναι αδύνατον να μην την προσέξει κανείς, για την οποία είχα διαβάσει σχετικά και πολύ θα ήθελα να τη δω από κοντά.
Έτσι άστρο λαμπρό μας οδηγεί….
Δεν ήταν δύσκολο να φτάσουμε μέχρι εκεί και να παρκάρουμε ακριβώς έξω από την είσοδό της.
Πρόκειται για την "Santuario Madonna delle Lacrime", δηλ. για την εκκλησία της «Παναγίας που κλαίει».
Όπως είναι φανερό είναι μια πάρα πολύ ιδιαίτερη εκκλησία. Πρόκειται για έναν … κώνο ύψους 74μ.
Είναι μοντέρνα και σαν σχέδιο και σαν κατασκευή. Το εσωτερικό της είναι πιο εντυπωσιακό απ’ ότι το εξωτερικό της. “Διαστημικό” φαίνεται το έξω, “διαστημικό” και το μέσα. Ή μάλλον σου θυμίζει περισσότερο μουσείο παρά εκκλησία. Είναι εντελώς μίνιμαλ, χωρίς αγάλματα και εικόνες. Η μόνη διακόσμηση είναι τα βιτρό στα παράθυρα, περιφερειακά, που αφήνουν να μπει ένα πλαϊνό φως. Και είναι και τεράστια.
Αλλά γιατί να προσπαθώ να περιγράψω κάτι (που όπως λένε και οι Κινέζοι) μπορώ να το δείξω με μια εικόνα;
Μάλλον ήταν τόσο πομπώδες το όλο συγκρότημα για να μπορεί να ισοσκελίσει την πολύ πολύ πολύ μικρή εικόνα της Παναγίας, που κλαίει. Τόσο μικρό ήταν το εικόνισμα, που με το ζόρι το διακρίναμε.
Η αλήθεια είναι ότι το … ψάξαμε λίγο. Περιμέναμε ότι το εικόνισμα, που για χάρη του χτίστηκε αυτό το τεράστιο κτίριο θα ήταν κάτι μεγάλο επίσης και εντυπωσιακό και σε περίοπτη θέση.
Τελικά ήταν σε περίοπτη θέση, δεν ήταν όμως εικόνισμα, αλλά ήταν ένα πολύ μικρό γλυπτό τοποθετημένο στο κέντρο της εκκλησίας πάνω σε μια opal μαύρη πλάκα.
Στις 29 Αυγούστου του 1953 το γλυπτό αυτό της Παναγίας άρχισε να δακρύζει ασταμάτητα για πέντε μέρες, μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου. Οι πιστοί άρχισαν να έρχονται κατά ορδές για να προσκυνήσουν και έτσι έφτιαξαν μια εκκλησία να τους χωράει όλους. Ο θόλος συμβολίζει το δάκρυ της Παναγίας και όταν τον κοιτάς από κάτω … σε πιάνει ένα δέος.
Θα παραφράσω λίγο τη ρήση «Παντού υπάρχει ένας Έλληνας», μετατρέποντάς τη σε: «Παντού υπάρχει και μια Ελληνική επιγραφή».
Ιδού...
Και αυτό είναι σύγχρονο! Δεν νομίζω ότι ξέμεινε από την εποχή της αρχαίας αποικίας!
Είναι πάντως ένα ιδιαίτερο αξιοθέατο και λόγω του σχεδιασμού του, αλλά και λόγω του ότι αποτελεί το (μοντέρνο) σήμα κατατεθέν μιας πόλης, που βρίσκεται στη καρδιά του … μπαρόκ!
Τέλος με την ανατολική πλευρά του νησιού. Φύγαμε πια. Το ταξίδι για το Παλέρμο διήρκεσε περίπου ένα τρίωρο και δεν είχε απρόοπτα. Ο άντρας μου άφησε λίγο το γκάζι όταν περάσαμε μπροστά από κάτι outlet, αλλά το ξαναπάτησε σχεδόν αμέσως, γιατί: «πόσα να χωρέσουν πια σε αυτό το τριήμερο»;
ΑΦΙΞΗ ΣΤΟ ΠΑΛΕΡΜΟ
Όσο είχα δυσκολευτεί στην Ταορμίνα να βρω κατάλυμα τόσο δυσκολεύτηκα και στο Παλέρμο. Εδώ όμως ήταν άλλου βαθμού η δυσκολία. Στην Ταορμίνα δεν μου άρεσαν τα καταλύματα, στο Παλέρμο όμως έβρισκα το ένα καλύτερο από το άλλο και δεν ήξερα ποιο να διαλέξω. Τελικά διάλεξα ανάλογα με το πόσο εύκολο θα είναι το παρκάρισμα.
Η είσοδος στην πόλη ήθελε μία προσοχή. Η οδήγηση των ντόπιων θα έπρεπε να μπει στην … άυλη πολιτιστική κληρονομιά της Unesco, ως κάτι μοναδικό στον κόσμο.
Και εγώ που νόμιζα ότι οι Ναπολιτάνοι είναι οι πρώτοι στο άθλημα (στην Ευρώπη).Ευτυχώς όμως και εμείς (δηλ. ο άντρας μου πιο πολύ που οδηγούσε) είχαμε τις σωστές βάσεις ώστε να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις συνθήκες αυτές της οδήγησης. Παιδιά της Ελλάδος είμαστε και εμείς και ξέρουμε να φυλαγόμαστε. Εξάλλου δεν είχαμε σκοπό να “οργώσουμε” το Παλέρμο με το αυτοκίνητο. Απλά να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας και να παρκάρουμε και το αυτοκίνητο θα το χρησιμοποιούσαμε ξανά πολύ νωρίς το πρωί για να πάμε στο αεροδρόμιο.
Και φτάσαμε κοντά στην piazza Marina, που ήταν το ξενοδοχείο μας...
Και βρήκαμε και παρκάραμε στον παραλιακό δρόμο κοντά στην Porta Felice και σχετικά άνετα. Ούτε παρκόμετρα δεν είχε. Τυχεροί είμαστε που βρήκαμε τόσο κοντά και τόσο εύκολα. Έτσι πιστέψαμε αρχικά. Αλλά ... δεν ήταν έτσι ακριβώς. Μόλις παρκάραμε μας “έκοψε” το μάτι ενός Αφρικανού, που μας πλησίαζε κοιτώντας μας έντονα. Το πιάσαμε το υπονοούμενο. Πουλούσε προστασία. Οκ. Θα πάμε πιο πέρα. Ξεπαρκάρουμε και πάμε πιο πέρα. Αλλά και στο “πιο πέρα” είχε άλλον Αφρικανό “φύλακα”.
Ωραία! Τι κάνουμε τώρα; Να βρούμε κάποιο parking καλύτερα. Μπήκαμε μέσα στα στενά ψάχνοντας για κάποιο parking ή κάποιο έστω πιο απόμερο σημείο. Πέσαμε και σε κάτι μονόδρομους, οδηγήσαμε με την όπισθεν σε κάτι στενά με εμένα να πατάω τις γνωστές τσιρίδες της Savoca, ώσπου βρήκαμε και παρκάραμε σε parking Super Market, το οποίο ευτυχώς ήταν κλειστό και δεν είχε Αφρικάνους τριγύρω.
Δεν μπορώ να πω ότι δεν είναι ένα άγχος του να έχεις αυτοκίνητο στο Παλέρμο.
Το ζήσαμε όμως και αυτό.
Το κατάλυμά μας ήταν καταπληκτικό!
Ήταν ένα μίνιμαλ μοντέρνο δωμάτιο με ένα καταπληκτικό μπάνιο και ακόμα καταπληκτικότερη θέση.
Είχε και ένα μπαλκονάκι που έβλεπε στην γραφική piazza Marina...
Και ο οικοδεσπότης μας ήταν καταπληκτικός επίσης. Κατ’ αρχήν ήταν σαν μοντέλο! Είχε και φοβερό στυλ. Ή πρέπει να καταγόταν από το Μιλάνο ή έτσι είναι οι Παλερμιτάνοι! Αυτόν δεν τον έβγαλα φωτογραφία.
Εξυπηρετικότατος, μας ενημέρωσε για το τι είναι ανοιχτό τέτοια ώρα (από αξιοθέατα), μας απέτρεψε για κάποιο λόγο να πάμε νυχτιάτικα στην αγορά της Vucciria και μας πρότεινε διάφορα μαγαζιά για φαγητό.
Ανανεωθήκαμε λίγο κάνοντας ένα σέρβις στο υπέροχο δωμάτιό μας. Εξάλλου ήταν αδύνατο να αντισταθώ στο μπάνιο μας
…
... και στη συνέχεια βγήκαμε στην πόλη.
Θα έπρεπε να είμαστε στο Παλέρμο δυο ώρες νωρίτερα, αλλά ας όψεται η Ορτυγία που δεν την περίμενα τόσο όμορφη και αφιερώσαμε περισσότερο χρόνο σε αυτή εις βάρος του Παλέρμο.
Για να είμαι ειλικρινής με το Παλέρμο ήμουν λίγο προκατειλημμένη. Δεν θα την έλεγα ακριβώς … αρνητική την προκατάληψη. Απλά ήμουν πεπεισμένη ότι αυτή η μαφιόζικη "υποψία" πλανάται στην ατμόσφαιρα. Ήμουν σίγουρη ότι θα την συναντούσα.
Και όσο και αν προσπάθησα να το αποβάλλω αυτό θεωρώντας ότι πιθανώς να είναι και προϊόν του «βλέπω πολλές ταινίες»
... δεν τα κατάφερα.Ξέρετε πως λέγεται το αεροδρόμιο του Παλέρμο;
Θα σας θυμίσω πρώτα πως λέγονται διάφορα άλλα αεροδρόμια Ιταλικών πόλεων: Leonardo Da Vinci, Guglielmo Marconi, Marco Polo, Galileo Galilei, Cristoforo Colombo, δηλ. έχουν δοθεί ονόματα διάσημων Ιταλών επιστημόνων και εξερευνητών.
Στο αεροδρόμιο του Παλέρμο ….. τι όνομα δόθηκε;
'Falcone & Borselino".
Ποιοι ήταν αυτοί;
Δικαστές!!! ………οι οποίοι … δεν πέθαναν από φυσικά αίτια…. Τυχαίο;
Η φήμη του Παλέρμο …. το ξεπερνάει. Όσα και αν έχω διαβάσει ότι είναι ασφαλές, ότι αστυνομεύεται, ότι οι τουρίστες δεν έχουν τίποτα να φοβούνται, ότι αξίζει να το περπατήσεις …. εγώ (βγήκα μεν να το περπατήσω) αλλά ένα “κούμπωμα” το είχα. Είχε προηγηθεί η άστατη οδήγηση των Παλερμιτάνων και η επιχείρηση «προστασία των αυτοκινήτων» και το «κούμπωμά» μου είχε …ενισχυθεί.
Παρόλα αυτά ή και …εξαιτίας αυτών είχα έναν ενθουσιασμό που θα περπατούσα αυτήν την πόλη.
Last edited:
