Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.303
- Likes
- 17.259
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Ένα “διαμάντι” στο δρόμο μας…
Πρώτη μας στάση αποτέλεσε η Τσεφαλού ή Κεφαλού κατά το Ελληνικότερον, αφού αποτέλεσε αρχαία Ελληνική αποικία. Είναι χτισμένη στις παρυφές ενός πολύ επιβλητικού βράχου, ο οποίος αποτελεί και το «κεφάλι» …του ονόματός της.
Μπαίνοντας στην πόλη αντικρίσαμε μία πανοραμική “καρτ-ποστάλ” της πόλης, την οποία δεν πρόλαβα να τη φωτογραφίσω, αφού ο δρόμος ήταν στενός και πολλά αυτοκίνητα μας ακολουθούσαν.
Photo από internet
Η πόλη όμως είχε πολλές “καρτ-ποστάλ” ακόμα να μας χαρίσει…
Προχωρήσαμε όσο γινόταν πιο κοντά στο κέντρο ψάχνοντας να παρκάρουμε.
Παρκάραμε σε χώρο λευκής διαγράμμισης πληρώνοντας το αντίτιμο για μιάμιση ώρα παραμονής και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας.
Η Τσεφαλού είναι μια πανέμορφη μεσαιωνική πόλη, με στενά σοκάκια και γραφικές πλατείες. Είναι παραλιακή και ως εκ τούτου διαθέτει και ένα λιμανάκι, που ακόμα και το χειμώνα αποτελεί ένα "must see" της πόλης. Επίσης διαθέτει και έναν καθεδρικό ναό που τραβάει την προσοχή και γιατί είναι πελώριος και γιατί είναι στη λίστα της Unesco, αλλά και γιατί είναι χτισμένος σε τέτοιο σημείο κάτω από τον βράχο που δημιουργεί ένα πάρα πολύ όμορφο σκηνικό.
Με αφετηρία την piazza Garibaldi, χωθήκαμε μέσα στα στενά.
Ήπιαμε ένα καφεδάκι "αλά ιταλικά", στο όρθιο και μονορούφι και σε πολύ λίγο φτάσαμε στην πλατεία του Καθεδρικού.
Στο Bar Duomo και με θέα την πλατεία και τον καθεδρικό καθίσαμε, έξω παρακαλώ, για να φάμε μία πίτσα. Μια ψυχρούλα την έκανε δεν μπορώ να πω, αλλά αυτή τη θέα δεν γινόταν να τη στερηθώ.
Πριν επισκεφτούμε στον καθεδρικό και εκ των έσω είπαμε να μπούμε στο διπλανό φαρμακείο για να πάρουμε ένα απαραίτητο κολλύριο για τα μάτια, που μόλις ανακαλύψαμε ότι μας είχε τελειώσει.
Και μπαίνουμε μέσα στο φαρμακείο και ενώ ο άντρας μου ασχολούνταν με το να βρει τη σωστή ουσία του φαρμάκου ψάχνοντας στο internet, εγώ χάζευα από τουριστικής απόψεως το … Φαρμακείο. Γιατί αυτό που έβλεπα δεν ήταν ένα συνηθισμένο, σύγχρονο φαρμακείο. Ήταν ένα Φαρμακείο αντίκα.
Άρχισα και εγώ να το αποθανατίζω ώσπου με πήρε χαμπάρι ο Φαρμακοποιός, ο οποίος με σιγόνταρε παίρνοντας και … πόζα.
Έφτασε η ώρα να ανεβούμε … τα σκαλιά της εκκλησίας. Καιρός ήταν!
Ο καθεδρικός της Τσεφαλού είναι ένα πάρα πολύ όμορφο μεσαιωνικό μνημείο σε αραβονορμανδικό αρχιτεκτονικό στυλ. Είναι ένα πολύ επιβλητικό κτίριο και θα έλεγα ότι έχει έναν αέρα … κάστρου, έτσι όπως είναι χτισμένο στην κορυφή μιας πολύ θεατράλε σκάλας και με φόντο τον κάθετο βράχο της Τσεφαλού.
Στο εσωτερικό του οι πολύ ψηλοί πυλώνες και η αυστηρότητα της διακόσμησης ενισχύει τη δύναμη που βγάζει ο ναός από τη μία, αλλά και κάνει το χρυσό μωσαϊκό της αψίδας του Χριστού ακόμη πιο εντυπωσιακό, καθώς δεν υπάρχει τίποτα άλλο για να τραβήξει το μάτι μακριά από αυτό.
Στη συνέχεια κατηφορίσαμε το δρόμο με κατεύθυνση προς τη θάλασσα.
Ομολογώ ότι ο καιρός δεν ήταν και πολύ καλός σήμερα και με το που βγήκαμε στη θάλασσα … μας πήρε το αγιάζι. Αλλά κάποιο τίμημα δεν θα έπρεπε να έχει αυτή η ομορφιά που αντίκρισαν τα μάτια μου;
Πρόκειται για πίνακα ζωγραφικής! Δεν μοιάζει καθόλου με ένα σύγχρονο πραγματικό τοπίο.
Είναι ένα μέρος που βγάζει χαρακτήρα και κουβαλάει κληρονομιά. Μοιάζει να είναι ξεχασμένο από το χρόνο!
Τώρα να μην πω ότι είναι και ρομαντικό; Είναι!
Μπορώ να φανταστώ πως είναι εδώ το καλοκαίρι. Δεν είμαι και πολύ σίγουρη αν είμαι πιο τυχερή εγώ που ήρθα εδώ μέσα στο χειμώνα ή κάποιος που έκανε και μπάνιο εδώ το καλοκαίρι. Αν κρίνω από τις εικόνες που έχω δει στο διαδίκτυο, που είναι σαν αυτή:…
Αναρωτιέμαι ποιος είναι πιο τυχερός.
Τους ρομαντικούς πάντως τους κερδίζει ο χειμώνας.
Θα ήμουν πιο τυχερή αν είχα στη διάθεσή μου κανένα διήμερο μόνο για την Τσεφαλού, αλλά ας μην αρχίσω την κλάψα, γιατί το ήξερα κατά βάθος ότι αυτό το τριήμερο στη Σικελία είναι απλά αναγνωριστικό. Στην ουσία το τριήμερο αυτό θα με βοηθήσει να φτιάξω μία λίστα με υποψήφια μέρη για διακοπές!
Φεύγοντας από την παραλία, τον άντρα μου τον έπιασε μια βιασύνη, γιατί θα έληγε ο χρόνος του παρκαρίσματος. Άρχισα και εγώ να τον κυνηγάω μέσα στα στενά, προσπαθώντας παράλληλα πότε να βάζω γάντια και κασκόλ, γιατί τώρα πια είχε ψοφόκρυο και πότε να τα βγάζω πάλι, γιατί προσπαθούσα παράλληλα να τραβώ και φωτογραφίες. Δεν φτάνουν αυτά, αλλά επίσης προσπαθούσα να «οδηγήσω» το στίγμα μας στο χάρτη προς ένα σημείο, στο οποίο είχα βάλει ‘αστεράκι’ ότι πρέπει να το δούμε. Αυτό το ‘αστεράκι’ ήταν ένα “μεσαιωνικό πλυντήριο”.
Ήμουν περίεργη να δω αυτό το μεσαιωνικό πλυντήριο και αφού είμαστε κοντά.....
Όμως δεν το έβρισκα. Ο χάρτης έλεγε ότι φτάσαμε. Η “κουκίδα μας” όμως …..το προσπέρασε. Ο άντρας μου να μου λέει «πάμε να φύγουμε» και «πάμε να φύγουμε» και εγώ να μην το βρίσκω! Ώσπου αποφάσισα να στρίψω δεξιά σε ένα πέρασμα (που νόμιζα ότι ήταν είσοδος σπιτιού), που ο χάρτης μου έλεγε ότι το πλυντήριο είναι πίσω από αυτό.
Και επιτέλους το βρήκα:
Μια φαρδιά πέτρινη σκάλα μας οδήγησε στην περιοχή της πλύσης.
Το Lavatoio Medievale είναι ένας μερικώς καλυμμένος χώρος, στον οποίο υπάρχει μια σειρά από λεκάνες, που τροφοδοτούνται από το νερό του ποταμού Cefalino. Το νερό «τρέχει» μέσω κάποιων στομίων από χυτοσίδηρο, που έχουν τη μορφή λιονταριών, μέσα στις λεκάνες αυτές. Τα υγρά απόβλητα που προκύπτουν από την πλύση μεταφέρονται μέσω καλυμμένων σηράγγων απευθείας στη θάλασσα.
Πρόκειται για ένα παράδειγμα υδραυλικής μηχανικής του μεσαίωνα. Η δομή αυτή κατασκευάστηκε πάνω σχεδόν στην εκβολή του ποταμού και χρησιμοποιήθηκε σαν δημόσιο πλυντήριο από τους κατοίκους της Τσεφαλού για αιώνες.
Η πόλη αυτή κατοικήθηκε από Σικελούς, Έλληνες, Ρωμαίους, Βυζαντινούς, Άραβες και Νορμανδούς κατά τη διάρκεια της μακραίωνης ιστορίας της. Η επιρροή που έχει από όλους αυτούς τους λαούς είναι τόσο εμφανής σε κάθε της γωνιά, που είναι και ο λόγος που την κάνει και τόσο γοητευτική.
Δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι η Cefalu αποτελεί και film location αγαπημένης μου ταινίας. Πρόκειται για την ταινία του Giuseppe Tornatore: «Σινεμά ο Παράδεισος». Γιατί η Cefalu είναι μία ...σταρ!
Φτάσαμε στο αυτοκίνητο. Είχαμε παραβεί σαφώς τη μιάμιση ώρα, αλλά κλίση δεν είχαμε φάει. Φαντάζομαι ότι και αυτό είναι ένα από τα καλά του χειμώνα.
Επόμενή μας στάση θα ήταν η Μεσσίνα.
Για λίγο μπήκαμε στον πειρασμό να ακολουθήσουμε τον παραλιακό δρόμο για να έχουμε πιο άμεση επαφή με τη θάλασσα και τα χωριά, αλλά φοβηθήκαμε τα φανάρια, τα τρένα, τις μπάρες και γενικότερα το ... χρόνο και απορρίψαμε γρήγορα την ιδέα.
Και έτσι πήραμε την autostrada. Και θάλασσα δεν είδαμε σχεδόν καθόλου. Από τούνελ σε γέφυρα είμαστε καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής, με περισσότερα …τα τούνελ. Τόσα τούνελ δεν θυμάμαι ούτε στις Άλπεις να είδα. Δεν το λέω επειδή με ενόχλησε, καθόλου. Ίσα – ίσα που φτάσαμε στον προβλεπόμενο χρόνο στη Μεσσίνα, παρόλο που κάναμε και μια μεγαλούτσικη στάση στο δρόμο.
Μπορεί να έφταιγε η μονοτονία του δρόμου, μπορεί να έφταιγε το πολύ πρωινό ξύπνημα (στις 3:30 ξυπνήσαμε), μπορεί όλα μαζί και κάναμε στάση για καφέ στο δρόμο. Και μαζί με τον καφέ πήραμε… και έναν υπνάκο στο parking του rest area. Σαν τους φορτηγατζήδες. Είκοσι λεπτά κοιμηθήκαμε γεμάτα. Όταν ξυπνήσαμε είδαμε και άλλον “φορτηγατζή” με …ΙΧ δίπλα μας, που μάλλον και αυτός είχε πρόγραμμα ανάλογο με το δικό μας.
Ήπιαμε και το καφεδάκι μας και φύγαμε.
Περιέργως φτάσαμε στον προβλεπόμενο χρόνο στη Μεσσίνα.
Δεν οφειλόταν όμως στον τέλειο προγραμματισμό μου όπως πίστεψα στην αρχή. Οφειλόταν στην επιπλέον ώρα που κερδίσαμε λόγω της αλλαγής ζώνης. (Εγώ και ο Φιλέας Φογκ κάναμε το ίδιο λάθος).
Μια μικρή δόση τέχνης…
Από την Μεσίνα δεν είχα και πολλές απαιτήσεις. Μόνο μια επίσκεψη ήθελα να κάνω στο MUME δηλ. στο Περιφερειακό Μουσείο της Μεσσίνα (Interdisciplinary Regional Museum of Messina) για να δω δύο έργα του Caravaggio, που βρίσκονται εκεί. Για τη Μεσσίνα είχα ακούσει ότι δεν αξίζει και πολλά, οπότε δεν είχα βάλει ώρα στο πρόγραμμα. Μέχρι να βρούμε το μουσείο, το οποίο βρίσκεται στη βόρεια ακτή της πόλης, αναγκαστικά τη διασχίσαμε. Το συμπέρασμα που έβγαλα είναι ότι: δεν υπάρχει Ιταλική πόλη που να μην αξίζει. Τι αρχοντικά, τι κτίρια, δρόμοι, πλατείες. Είναι και λιμάνι βλέπεις και θάλασσα και ποιος ξέρει και τι άλλο μπορεί να έχει, αφού δεν την «έψαξα» καθόλου μα καθόλου. Εγώ μόνο για τον Caravaggio πέρασα, αλλά χάρηκα που “την πήρα και ένα βλέφαρο”.
Το MUME βρίσκεται πάνω στον παραλιακό δρόμο σε ένα σημείο που δύσκολα παρκάρεις. Παρόλο που ήταν Σάββατο πρωί δεν είχε καθόλου κόσμο, οπότε μπορέσαμε και παρκάραμε πάνω σε ένα πεζοδρόμιο ανάμεσα στην είσοδο του μουσείου και σε ένα βενζινάδικο.
Το μουσείο στεγάζεται σε ένα πρώην υφαντουργείο μεταξιού. Είναι ένα αρκετά μεγάλο κτίριο και έχει έναν όμορφο κήπο.
Πριν έρθω εδώ είχα για λίγο μιαν ανησυχία μήπως δεν έβρισκα τον Caravaggio, γιατί σε μια επίσκεψή μου σε ένα παλάτι στη Γένοβα κάποτε που πήγα για τον ίδιο λόγο, ο Caravaggio…δεν ήταν εκεί, γιατί φιλοξενούνταν σε έκτακτη έκθεση κάπου αλλού. Την ίδια εποχή με την επίσκεψή μου στη Σικελία γινόταν μια έκθεση Caravaggio στο Μιλάνο και φοβήθηκα μήπως την πάθω πάλι και οι πίνακες να βρίσκονται στο Μιλάνο αντί για τη Μεσίνα και κάνω τα χιλιόμετρα τσάμπα; Το τσέκαρα όμως και ήρθα ενημερωμένη.
Παρόλα αυτά ρώτησα και στην είσοδο, πριν μπούμε μέσα.
“Si,si Caravaggio” μου απάντησαν.
“Two paintings”, μου είπαν με καμάρι.
Το μουσείο φιλοξενεί ένα μεγάλο αριθμό έργων από καλλιτέχνες της Σικελίας και αποτελείται από διάφορα τμήματα όπως αρχαιολογία, μεσαιωνική τέχνη, αναγεννησιακή τέχνη, βυζαντινή τέχνη, τα οποία τμήματα εκτίθενται σε 14 διαφορετικά δωμάτια γύρω από ένα αίθριο.
Τα κύρια όμως highlights αξιοθέατα του μουσείου είναι δύο πίνακες του Caravaggio.
Το μουσείο ήταν σχεδόν άδειο εκείνη την ώρα. Μόνο μια παρέα τριών ατόμων βρισκόταν στο χώρο των βυζαντινών εκθεμάτων. Στέκονταν μπροστά από ένα ψηφιδωτό και φαινόταν σαν να έκανε διάλεξη ο ένας στους άλλους δύο.
Εμείς προσπεράσαμε τα πάντα ψάχνοντας τον Caravaggio. Σχεδόν ψάχνοντας δηλ. γιατί μια υπάλληλος του μουσείου προχωρούσε μπροστά μας, δείχνοντάς μας το δρόμο, ώσπου φτάσαμε στην αίθουσα 10 του μουσείου, όπου εκεί μας είπε: “Caravaggio” και μας έδειξε το χώρο με το χέρι της. Βλέπετε είχαμε κάνει σαφές ότι εμείς μόνο για αυτόν ήρθαμε.
Η κυρία ‘επόπτης’ φρόντισε να μη μας αφήσει λεπτό μόνους μας. Φοβόταν μη βγάλουμε φωτογραφία με φλας.
Στην αίθουσα 10 λοιπόν του μουσείου είδαμε το «Adoration of the Shepherd» (το προσκύνημα των βοσκών) και το "The Raising of Lazarus." (Ανάσταση του Λαζάρου).
Μοναδικός ο Caravaggio για άλλη μια φορά! Πιο «σκοτεινός» από ποτέ. Ήταν βλέπετε και η εποχή που ήταν σχεδόν εξόριστος στη Μεσίνα λόγω της δολοφονίας που είχε διαπράξει στη Ρώμη.
Έπρεπε να αλλάξω πολλές γωνίες για να δω τις λεπτομέρειες, αφού ο φωτισμός της αίθουσας ήταν χάλια. Μείναμε αρκετή ώρα και τον περιεργαστήκαμε.
Ο Caravaggio ανέλαβε την «Ανάσταση του Λαζάρου» έναντι του ασυνήθιστου (μεγάλου) ποσού των 100 σκούδων, από τον Γενοβέζο έμπορο Giovan Battista de 'Lazzari (Λάζαρος) για την Αγία τράπεζα ενός παρεκκλησιού, που προσφάτως είχε αγοράσει. Το τελικό προϊόν ήταν τόσο σκοτεινό όσο και η διάθεση του καλλιτέχνη εκείνη την εποχή. Το 90% του καμβά είναι μαύρο. Ένα μαύρο απειλητικό σκοτάδι που βρίσκεται πάνω από το σκελετωμένο σώμα του Λαζάρου και τις άλλες μορφές. Κάπου ανάμεσα σε αυτές βρίσκεται και ο ίδιος ο Caravaggio.
Το «προσκύνημα των βοσκών» του ανατέθηκε από τη Γερουσία της Μεσίνα για τον βωμό της Chiesa dei Cappuccini. Ο πίνακας παρουσιάζει πάλι με σκοτεινά χρώματα τους θεϊκούς χαρακτήρες, οι οποίοι ερμηνεύονται όμως ως πολύ ανθρώπινα και ταπεινά πλάσματα, όπως συνήθιζε σχεδόν πάντα ο καλλιτέχνης.
Ομολογώ όμως ότι εδώ είναι ένα από τα λίγα μέρη που μπορέσαμε να πλησιάσουμε έργα του Caravaggio τόσο κοντά και μάλιστα για όσο διάστημα θέλαμε. Οπουδήποτε αλλού κι αν είδα Caravaggio έπρεπε να παλέψω με πλήθη κόσμου ή να τον διακρίνω μέσα από τζάμια και ενίοτε να οργανώσω και ολόκληρη επιχείρηση για να βγάλω και μια απαγορευμένη φωτογραφία.
Εμείς μείναμε περίπου ένα τέταρτο για να τον θαυμάσουμε, παρέα βέβαια με την «επόπτρια».
Όταν πια φύγαμε από την αίθουσα … μας εγκατέλειψε και εκείνη.
Είπαμε μιας και ήρθαμε μέχρι εδώ ας κάνουμε και ένα γρήγορο πέρασμα και από τις άλλες αίθουσες.
Η συλλογή φαινόταν πολύ αξιόλογη. Όμως… η ερμηνεία των έργων ήταν πολύ φτωχή, δεν υπήρχαν φυλλάδια, δεν υπήρχε οδηγός ή audio guide, ούτε κάποιος ξεναγός. Ήταν σχεδόν καταθλιπτικό το γεγονός ότι είμαστε μόνοι μας και λίγα καταλαβαίναμε από αυτά που βλέπαμε.
Κοντοσταθήκαμε όμως στο Treasury Room, το οποίο είχε κάποιες δημιουργίες σε χρυσό, ασήμι και ελεφαντόδοντο, είδαμε και κάποια ξυλόγλυπτα κομψοτεχνήματα, αλλά και πορσελάνινα πλακίδια, πολύ όμορφες Βυζαντινές εικόνες με ελληνικές (τι άλλο) επιγραφές, αλλά και μια βασιλική άμαξα, που επίσης έβλεπα πρώτη φορά από τόσο κοντά. Το σίγουρο είναι ότι για να εκτιμήσει κάποιος αυτή τη συλλογή θα πρέπει να αφιερώσει ένα ολόκληρο απόγευμα.
Το αξιοπερίεργο είναι ότι οι αίθουσες δεν είχαν καμία φύλαξη και καμία επίβλεψη. Τρεις υπάλληλοι ήταν εκεί όλοι κι όλοι και βρίσκονταν και οι τρεις στην είσοδο έχοντας πιάσει ψιλή κουβέντα. Άμα θέλαμε μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω στην αίθουσα του Caravaggio μόνοι μας, χωρίς να μας πάρει και κανείς είδηση. Με ξένισε λίγο η όλη κατάσταση. Δεν μου ταιριάζει καθόλου που τέτοια αριστουργήματα επιπέδου Caravaggio να βρίσκονται σε ένα τόσο αδιάφορο χώρο.
Αναπόφευκτα έκανα σύγκριση με άλλα ιταλικά μουσεία και αναρωτιέμαι μήπως εδώ στη Σικελία λειτουργεί διαφορετικά το ιταλικό Δημόσιο;
Άθελά μου θυμήθηκα την ιταλική ταινία: “Τα Παράπονα στο Δήμαρχο” (L' Ora Legale), ιστορία που διαδραματίζεται στη Σικελία του σήμερα και η οποία διακωμωδεί …αυτόν τον ‘διαφορετικό’ τρόπο …λειτουργίας.
Η μέρα δεν τελείωσε.
Πρώτη μας στάση αποτέλεσε η Τσεφαλού ή Κεφαλού κατά το Ελληνικότερον, αφού αποτέλεσε αρχαία Ελληνική αποικία. Είναι χτισμένη στις παρυφές ενός πολύ επιβλητικού βράχου, ο οποίος αποτελεί και το «κεφάλι» …του ονόματός της.
Μπαίνοντας στην πόλη αντικρίσαμε μία πανοραμική “καρτ-ποστάλ” της πόλης, την οποία δεν πρόλαβα να τη φωτογραφίσω, αφού ο δρόμος ήταν στενός και πολλά αυτοκίνητα μας ακολουθούσαν.
Photo από internet
Η πόλη όμως είχε πολλές “καρτ-ποστάλ” ακόμα να μας χαρίσει…
Προχωρήσαμε όσο γινόταν πιο κοντά στο κέντρο ψάχνοντας να παρκάρουμε.
Παρκάραμε σε χώρο λευκής διαγράμμισης πληρώνοντας το αντίτιμο για μιάμιση ώρα παραμονής και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας.
Η Τσεφαλού είναι μια πανέμορφη μεσαιωνική πόλη, με στενά σοκάκια και γραφικές πλατείες. Είναι παραλιακή και ως εκ τούτου διαθέτει και ένα λιμανάκι, που ακόμα και το χειμώνα αποτελεί ένα "must see" της πόλης. Επίσης διαθέτει και έναν καθεδρικό ναό που τραβάει την προσοχή και γιατί είναι πελώριος και γιατί είναι στη λίστα της Unesco, αλλά και γιατί είναι χτισμένος σε τέτοιο σημείο κάτω από τον βράχο που δημιουργεί ένα πάρα πολύ όμορφο σκηνικό.
Με αφετηρία την piazza Garibaldi, χωθήκαμε μέσα στα στενά.
Ήπιαμε ένα καφεδάκι "αλά ιταλικά", στο όρθιο και μονορούφι και σε πολύ λίγο φτάσαμε στην πλατεία του Καθεδρικού.
Στο Bar Duomo και με θέα την πλατεία και τον καθεδρικό καθίσαμε, έξω παρακαλώ, για να φάμε μία πίτσα. Μια ψυχρούλα την έκανε δεν μπορώ να πω, αλλά αυτή τη θέα δεν γινόταν να τη στερηθώ.
Πριν επισκεφτούμε στον καθεδρικό και εκ των έσω είπαμε να μπούμε στο διπλανό φαρμακείο για να πάρουμε ένα απαραίτητο κολλύριο για τα μάτια, που μόλις ανακαλύψαμε ότι μας είχε τελειώσει.
Και μπαίνουμε μέσα στο φαρμακείο και ενώ ο άντρας μου ασχολούνταν με το να βρει τη σωστή ουσία του φαρμάκου ψάχνοντας στο internet, εγώ χάζευα από τουριστικής απόψεως το … Φαρμακείο. Γιατί αυτό που έβλεπα δεν ήταν ένα συνηθισμένο, σύγχρονο φαρμακείο. Ήταν ένα Φαρμακείο αντίκα.
Άρχισα και εγώ να το αποθανατίζω ώσπου με πήρε χαμπάρι ο Φαρμακοποιός, ο οποίος με σιγόνταρε παίρνοντας και … πόζα.
Έφτασε η ώρα να ανεβούμε … τα σκαλιά της εκκλησίας. Καιρός ήταν!
Ο καθεδρικός της Τσεφαλού είναι ένα πάρα πολύ όμορφο μεσαιωνικό μνημείο σε αραβονορμανδικό αρχιτεκτονικό στυλ. Είναι ένα πολύ επιβλητικό κτίριο και θα έλεγα ότι έχει έναν αέρα … κάστρου, έτσι όπως είναι χτισμένο στην κορυφή μιας πολύ θεατράλε σκάλας και με φόντο τον κάθετο βράχο της Τσεφαλού.
Στο εσωτερικό του οι πολύ ψηλοί πυλώνες και η αυστηρότητα της διακόσμησης ενισχύει τη δύναμη που βγάζει ο ναός από τη μία, αλλά και κάνει το χρυσό μωσαϊκό της αψίδας του Χριστού ακόμη πιο εντυπωσιακό, καθώς δεν υπάρχει τίποτα άλλο για να τραβήξει το μάτι μακριά από αυτό.
Στη συνέχεια κατηφορίσαμε το δρόμο με κατεύθυνση προς τη θάλασσα.
Ομολογώ ότι ο καιρός δεν ήταν και πολύ καλός σήμερα και με το που βγήκαμε στη θάλασσα … μας πήρε το αγιάζι. Αλλά κάποιο τίμημα δεν θα έπρεπε να έχει αυτή η ομορφιά που αντίκρισαν τα μάτια μου;
Πρόκειται για πίνακα ζωγραφικής! Δεν μοιάζει καθόλου με ένα σύγχρονο πραγματικό τοπίο.
Είναι ένα μέρος που βγάζει χαρακτήρα και κουβαλάει κληρονομιά. Μοιάζει να είναι ξεχασμένο από το χρόνο!
Τώρα να μην πω ότι είναι και ρομαντικό; Είναι!
Μπορώ να φανταστώ πως είναι εδώ το καλοκαίρι. Δεν είμαι και πολύ σίγουρη αν είμαι πιο τυχερή εγώ που ήρθα εδώ μέσα στο χειμώνα ή κάποιος που έκανε και μπάνιο εδώ το καλοκαίρι. Αν κρίνω από τις εικόνες που έχω δει στο διαδίκτυο, που είναι σαν αυτή:…
Αναρωτιέμαι ποιος είναι πιο τυχερός.
Τους ρομαντικούς πάντως τους κερδίζει ο χειμώνας.
Θα ήμουν πιο τυχερή αν είχα στη διάθεσή μου κανένα διήμερο μόνο για την Τσεφαλού, αλλά ας μην αρχίσω την κλάψα, γιατί το ήξερα κατά βάθος ότι αυτό το τριήμερο στη Σικελία είναι απλά αναγνωριστικό. Στην ουσία το τριήμερο αυτό θα με βοηθήσει να φτιάξω μία λίστα με υποψήφια μέρη για διακοπές!
Φεύγοντας από την παραλία, τον άντρα μου τον έπιασε μια βιασύνη, γιατί θα έληγε ο χρόνος του παρκαρίσματος. Άρχισα και εγώ να τον κυνηγάω μέσα στα στενά, προσπαθώντας παράλληλα πότε να βάζω γάντια και κασκόλ, γιατί τώρα πια είχε ψοφόκρυο και πότε να τα βγάζω πάλι, γιατί προσπαθούσα παράλληλα να τραβώ και φωτογραφίες. Δεν φτάνουν αυτά, αλλά επίσης προσπαθούσα να «οδηγήσω» το στίγμα μας στο χάρτη προς ένα σημείο, στο οποίο είχα βάλει ‘αστεράκι’ ότι πρέπει να το δούμε. Αυτό το ‘αστεράκι’ ήταν ένα “μεσαιωνικό πλυντήριο”.
Ήμουν περίεργη να δω αυτό το μεσαιωνικό πλυντήριο και αφού είμαστε κοντά.....
Όμως δεν το έβρισκα. Ο χάρτης έλεγε ότι φτάσαμε. Η “κουκίδα μας” όμως …..το προσπέρασε.
Ο άντρας μου να μου λέει «πάμε να φύγουμε» και «πάμε να φύγουμε» και εγώ να μην το βρίσκω! Ώσπου αποφάσισα να στρίψω δεξιά σε ένα πέρασμα (που νόμιζα ότι ήταν είσοδος σπιτιού), που ο χάρτης μου έλεγε ότι το πλυντήριο είναι πίσω από αυτό.Και επιτέλους το βρήκα:
Μια φαρδιά πέτρινη σκάλα μας οδήγησε στην περιοχή της πλύσης.
Το Lavatoio Medievale είναι ένας μερικώς καλυμμένος χώρος, στον οποίο υπάρχει μια σειρά από λεκάνες, που τροφοδοτούνται από το νερό του ποταμού Cefalino. Το νερό «τρέχει» μέσω κάποιων στομίων από χυτοσίδηρο, που έχουν τη μορφή λιονταριών, μέσα στις λεκάνες αυτές. Τα υγρά απόβλητα που προκύπτουν από την πλύση μεταφέρονται μέσω καλυμμένων σηράγγων απευθείας στη θάλασσα.
Πρόκειται για ένα παράδειγμα υδραυλικής μηχανικής του μεσαίωνα. Η δομή αυτή κατασκευάστηκε πάνω σχεδόν στην εκβολή του ποταμού και χρησιμοποιήθηκε σαν δημόσιο πλυντήριο από τους κατοίκους της Τσεφαλού για αιώνες.
Η πόλη αυτή κατοικήθηκε από Σικελούς, Έλληνες, Ρωμαίους, Βυζαντινούς, Άραβες και Νορμανδούς κατά τη διάρκεια της μακραίωνης ιστορίας της. Η επιρροή που έχει από όλους αυτούς τους λαούς είναι τόσο εμφανής σε κάθε της γωνιά, που είναι και ο λόγος που την κάνει και τόσο γοητευτική.
Δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι η Cefalu αποτελεί και film location αγαπημένης μου ταινίας. Πρόκειται για την ταινία του Giuseppe Tornatore: «Σινεμά ο Παράδεισος». Γιατί η Cefalu είναι μία ...σταρ!
Φτάσαμε στο αυτοκίνητο. Είχαμε παραβεί σαφώς τη μιάμιση ώρα, αλλά κλίση δεν είχαμε φάει. Φαντάζομαι ότι και αυτό είναι ένα από τα καλά του χειμώνα.
Επόμενή μας στάση θα ήταν η Μεσσίνα.
Για λίγο μπήκαμε στον πειρασμό να ακολουθήσουμε τον παραλιακό δρόμο για να έχουμε πιο άμεση επαφή με τη θάλασσα και τα χωριά, αλλά φοβηθήκαμε τα φανάρια, τα τρένα, τις μπάρες και γενικότερα το ... χρόνο και απορρίψαμε γρήγορα την ιδέα.
Και έτσι πήραμε την autostrada. Και θάλασσα δεν είδαμε σχεδόν καθόλου. Από τούνελ σε γέφυρα είμαστε καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής, με περισσότερα …τα τούνελ. Τόσα τούνελ δεν θυμάμαι ούτε στις Άλπεις να είδα. Δεν το λέω επειδή με ενόχλησε, καθόλου. Ίσα – ίσα που φτάσαμε στον προβλεπόμενο χρόνο στη Μεσσίνα, παρόλο που κάναμε και μια μεγαλούτσικη στάση στο δρόμο.
Μπορεί να έφταιγε η μονοτονία του δρόμου, μπορεί να έφταιγε το πολύ πρωινό ξύπνημα (στις 3:30 ξυπνήσαμε), μπορεί όλα μαζί και κάναμε στάση για καφέ στο δρόμο. Και μαζί με τον καφέ πήραμε… και έναν υπνάκο στο parking του rest area. Σαν τους φορτηγατζήδες.
Είκοσι λεπτά κοιμηθήκαμε γεμάτα. Όταν ξυπνήσαμε είδαμε και άλλον “φορτηγατζή” με …ΙΧ δίπλα μας, που μάλλον και αυτός είχε πρόγραμμα ανάλογο με το δικό μας.Ήπιαμε και το καφεδάκι μας και φύγαμε.
Περιέργως φτάσαμε στον προβλεπόμενο χρόνο στη Μεσσίνα.
Δεν οφειλόταν όμως στον τέλειο προγραμματισμό μου όπως πίστεψα στην αρχή. Οφειλόταν στην επιπλέον ώρα που κερδίσαμε λόγω της αλλαγής ζώνης. (Εγώ και ο Φιλέας Φογκ κάναμε το ίδιο λάθος
).Μια μικρή δόση τέχνης…
Από την Μεσίνα δεν είχα και πολλές απαιτήσεις. Μόνο μια επίσκεψη ήθελα να κάνω στο MUME δηλ. στο Περιφερειακό Μουσείο της Μεσσίνα (Interdisciplinary Regional Museum of Messina) για να δω δύο έργα του Caravaggio, που βρίσκονται εκεί. Για τη Μεσσίνα είχα ακούσει ότι δεν αξίζει και πολλά, οπότε δεν είχα βάλει ώρα στο πρόγραμμα. Μέχρι να βρούμε το μουσείο, το οποίο βρίσκεται στη βόρεια ακτή της πόλης, αναγκαστικά τη διασχίσαμε. Το συμπέρασμα που έβγαλα είναι ότι: δεν υπάρχει Ιταλική πόλη που να μην αξίζει. Τι αρχοντικά, τι κτίρια, δρόμοι, πλατείες. Είναι και λιμάνι βλέπεις και θάλασσα και ποιος ξέρει και τι άλλο μπορεί να έχει, αφού δεν την «έψαξα» καθόλου μα καθόλου. Εγώ μόνο για τον Caravaggio πέρασα, αλλά χάρηκα που “την πήρα και ένα βλέφαρο”.
Το MUME βρίσκεται πάνω στον παραλιακό δρόμο σε ένα σημείο που δύσκολα παρκάρεις. Παρόλο που ήταν Σάββατο πρωί δεν είχε καθόλου κόσμο, οπότε μπορέσαμε και παρκάραμε πάνω σε ένα πεζοδρόμιο ανάμεσα στην είσοδο του μουσείου και σε ένα βενζινάδικο.
Το μουσείο στεγάζεται σε ένα πρώην υφαντουργείο μεταξιού. Είναι ένα αρκετά μεγάλο κτίριο και έχει έναν όμορφο κήπο.
Πριν έρθω εδώ είχα για λίγο μιαν ανησυχία μήπως δεν έβρισκα τον Caravaggio, γιατί σε μια επίσκεψή μου σε ένα παλάτι στη Γένοβα κάποτε που πήγα για τον ίδιο λόγο, ο Caravaggio…δεν ήταν εκεί, γιατί φιλοξενούνταν σε έκτακτη έκθεση κάπου αλλού. Την ίδια εποχή με την επίσκεψή μου στη Σικελία γινόταν μια έκθεση Caravaggio στο Μιλάνο και φοβήθηκα μήπως την πάθω πάλι και οι πίνακες να βρίσκονται στο Μιλάνο αντί για τη Μεσίνα και κάνω τα χιλιόμετρα τσάμπα; Το τσέκαρα όμως και ήρθα ενημερωμένη.
Παρόλα αυτά ρώτησα και στην είσοδο, πριν μπούμε μέσα.
“Si,si Caravaggio” μου απάντησαν.
“Two paintings”, μου είπαν με καμάρι.
Το μουσείο φιλοξενεί ένα μεγάλο αριθμό έργων από καλλιτέχνες της Σικελίας και αποτελείται από διάφορα τμήματα όπως αρχαιολογία, μεσαιωνική τέχνη, αναγεννησιακή τέχνη, βυζαντινή τέχνη, τα οποία τμήματα εκτίθενται σε 14 διαφορετικά δωμάτια γύρω από ένα αίθριο.
Τα κύρια όμως highlights αξιοθέατα του μουσείου είναι δύο πίνακες του Caravaggio.
Το μουσείο ήταν σχεδόν άδειο εκείνη την ώρα. Μόνο μια παρέα τριών ατόμων βρισκόταν στο χώρο των βυζαντινών εκθεμάτων. Στέκονταν μπροστά από ένα ψηφιδωτό και φαινόταν σαν να έκανε διάλεξη ο ένας στους άλλους δύο.
Εμείς προσπεράσαμε τα πάντα ψάχνοντας τον Caravaggio. Σχεδόν ψάχνοντας δηλ. γιατί μια υπάλληλος του μουσείου προχωρούσε μπροστά μας, δείχνοντάς μας το δρόμο, ώσπου φτάσαμε στην αίθουσα 10 του μουσείου, όπου εκεί μας είπε: “Caravaggio” και μας έδειξε το χώρο με το χέρι της. Βλέπετε είχαμε κάνει σαφές ότι εμείς μόνο για αυτόν ήρθαμε.
Η κυρία ‘επόπτης’ φρόντισε να μη μας αφήσει λεπτό μόνους μας. Φοβόταν μη βγάλουμε φωτογραφία με φλας.
Στην αίθουσα 10 λοιπόν του μουσείου είδαμε το «Adoration of the Shepherd» (το προσκύνημα των βοσκών) και το "The Raising of Lazarus." (Ανάσταση του Λαζάρου).
Μοναδικός ο Caravaggio για άλλη μια φορά! Πιο «σκοτεινός» από ποτέ. Ήταν βλέπετε και η εποχή που ήταν σχεδόν εξόριστος στη Μεσίνα λόγω της δολοφονίας που είχε διαπράξει στη Ρώμη.
Έπρεπε να αλλάξω πολλές γωνίες για να δω τις λεπτομέρειες, αφού ο φωτισμός της αίθουσας ήταν χάλια. Μείναμε αρκετή ώρα και τον περιεργαστήκαμε.
Ο Caravaggio ανέλαβε την «Ανάσταση του Λαζάρου» έναντι του ασυνήθιστου (μεγάλου) ποσού των 100 σκούδων, από τον Γενοβέζο έμπορο Giovan Battista de 'Lazzari (Λάζαρος) για την Αγία τράπεζα ενός παρεκκλησιού, που προσφάτως είχε αγοράσει. Το τελικό προϊόν ήταν τόσο σκοτεινό όσο και η διάθεση του καλλιτέχνη εκείνη την εποχή. Το 90% του καμβά είναι μαύρο. Ένα μαύρο απειλητικό σκοτάδι που βρίσκεται πάνω από το σκελετωμένο σώμα του Λαζάρου και τις άλλες μορφές. Κάπου ανάμεσα σε αυτές βρίσκεται και ο ίδιος ο Caravaggio.
Το «προσκύνημα των βοσκών» του ανατέθηκε από τη Γερουσία της Μεσίνα για τον βωμό της Chiesa dei Cappuccini. Ο πίνακας παρουσιάζει πάλι με σκοτεινά χρώματα τους θεϊκούς χαρακτήρες, οι οποίοι ερμηνεύονται όμως ως πολύ ανθρώπινα και ταπεινά πλάσματα, όπως συνήθιζε σχεδόν πάντα ο καλλιτέχνης.
Ομολογώ όμως ότι εδώ είναι ένα από τα λίγα μέρη που μπορέσαμε να πλησιάσουμε έργα του Caravaggio τόσο κοντά και μάλιστα για όσο διάστημα θέλαμε. Οπουδήποτε αλλού κι αν είδα Caravaggio έπρεπε να παλέψω με πλήθη κόσμου ή να τον διακρίνω μέσα από τζάμια και ενίοτε να οργανώσω και ολόκληρη επιχείρηση για να βγάλω και μια απαγορευμένη φωτογραφία.
Εμείς μείναμε περίπου ένα τέταρτο για να τον θαυμάσουμε, παρέα βέβαια με την «επόπτρια».
Όταν πια φύγαμε από την αίθουσα … μας εγκατέλειψε και εκείνη.
Είπαμε μιας και ήρθαμε μέχρι εδώ ας κάνουμε και ένα γρήγορο πέρασμα και από τις άλλες αίθουσες.
Η συλλογή φαινόταν πολύ αξιόλογη. Όμως… η ερμηνεία των έργων ήταν πολύ φτωχή, δεν υπήρχαν φυλλάδια, δεν υπήρχε οδηγός ή audio guide, ούτε κάποιος ξεναγός. Ήταν σχεδόν καταθλιπτικό το γεγονός ότι είμαστε μόνοι μας και λίγα καταλαβαίναμε από αυτά που βλέπαμε.
Κοντοσταθήκαμε όμως στο Treasury Room, το οποίο είχε κάποιες δημιουργίες σε χρυσό, ασήμι και ελεφαντόδοντο, είδαμε και κάποια ξυλόγλυπτα κομψοτεχνήματα, αλλά και πορσελάνινα πλακίδια, πολύ όμορφες Βυζαντινές εικόνες με ελληνικές (τι άλλο
) επιγραφές, αλλά και μια βασιλική άμαξα, που επίσης έβλεπα πρώτη φορά από τόσο κοντά. Το σίγουρο είναι ότι για να εκτιμήσει κάποιος αυτή τη συλλογή θα πρέπει να αφιερώσει ένα ολόκληρο απόγευμα.
Το αξιοπερίεργο είναι ότι οι αίθουσες δεν είχαν καμία φύλαξη και καμία επίβλεψη. Τρεις υπάλληλοι ήταν εκεί όλοι κι όλοι και βρίσκονταν και οι τρεις στην είσοδο έχοντας πιάσει ψιλή κουβέντα. Άμα θέλαμε μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω στην αίθουσα του Caravaggio μόνοι μας, χωρίς να μας πάρει και κανείς είδηση. Με ξένισε λίγο η όλη κατάσταση. Δεν μου ταιριάζει καθόλου που τέτοια αριστουργήματα επιπέδου Caravaggio να βρίσκονται σε ένα τόσο αδιάφορο χώρο.
Αναπόφευκτα έκανα σύγκριση με άλλα ιταλικά μουσεία και αναρωτιέμαι μήπως εδώ στη Σικελία λειτουργεί διαφορετικά το ιταλικό Δημόσιο;
Άθελά μου θυμήθηκα την ιταλική ταινία: “Τα Παράπονα στο Δήμαρχο” (L' Ora Legale), ιστορία που διαδραματίζεται στη Σικελία του σήμερα και η οποία διακωμωδεί …αυτόν τον ‘διαφορετικό’ τρόπο …λειτουργίας.
Η μέρα δεν τελείωσε.
Last edited:
