Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.302
- Likes
- 17.238
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Πήραμε τη Via Vittorio Emannuele ώσπου φτάσαμε σε ένα όμορφο αξιοθέατο, που αποτελεί και το σήμα κατατεθέν του Παλέρμο, που δεν είναι άλλο από το Quattro Canti.
Το Quattro Canti είναι μια πλατεία, στην οποία διασταυρώνονται οι δύο κεντρικότεροι δρόμοι του Παλέρμο, η Via Maqueda που οδηγεί στο θέατρο Massimo και η Via Vittorio Emannuele που οδηγεί στον καθεδρικό ναό της πόλης.
Το σταυροδρόμι Quattro Canti, γνωστό και ως "Τέσσερις γωνίες" είναι διάσημο λόγω της αρχιτεκτονικής του. Και οι τέσσερις γωνίες του είναι χτισμένες με το ίδιο μοντέλο: ένα ημικυκλικό “πρόσωπο” που περιέχει μαρμάρινους κίονες και επιγραφές, στη βάση τους έχουν ένα σιντριβάνι που αντιπροσωπεύει τις εποχές, στο πρώτο επίπεδο έχουν αγάλματα των βασιλέων του Παλέρμο και στο τελευταίο επίπεδο παραστάσεις των 4 προστάτιδων αγίων του Παλέρμο και όλα αυτά σε μια τέλεια συμμετρία.
Πίσω από το Quattro Canti βρίσκεται και η piazza Pretoria. Και αυτήν θα μπορούσε κάποιος να τη χαρακτηρίσει σαν γνωστό landmark του Παλέρμο.
Το συντριβάνι της πλατείας, η fontana Pretoria είναι μια μαρμάρινη σύνθεση γυμνών αγαλμάτων που απεικονίζουν τους θεούς της ελληνικής μυθολογίας, ζώα και ποτάμια του Παλέρμο. Η όλη αυτή σκηνή με τα γυμνά αγάλματα το 1570 θεωρήθηκε προκλητική και χαρακτηρίστηκε ως αντιπροσωπευτική της διεφθαρμένης κυβέρνησης της πόλης της εποχής εκείνης.
Αυτά τα δύο πολύ σημαντικά ορόσημα της πόλης τα είδαμε μέσα σε λίγα λεπτά.
Τι άλλο προλαβαίναμε να δούμε πριν νυχτώσει;
Ότι και να επιλέξουμε να δούμε στο Παλέρμο … στη λίστα της Unesco θα είναι.
Το 2015 το Άραβο – νορμανδικό Παλέρμο συμπεριλήφθηκε στη λίστα Πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco μαζί με δύο Καθεδρικούς (Cefalu & Monreale). Πρόκειται συνολικά για εννέα μνημεία, τόσο πολιτιστικά όσο και θρησκευτικά, επτά από αυτά βρίσκονται μόνο στην πόλη του Παλέρμο. Πρόκειται συνολικά για δύο παλάτια, τρεις εκκλησίες, τρεις καθεδρικούς και μία γέφυρα.
Ακόμα και εγώ που κυνηγάω τα Unesco δεν ένιωθα την ανάγκη να τα δω όλα (όχι ότι προλάβαινα). Άσε που το ένα (τον Καθεδρικό της Cefalu) τον είχα ήδη δει.
Άνετα όμως προλαβαίναμε ανοιχτές δυο από αυτές τις εκκλησίες που βρίσκονταν πολύ κοντά και συγκεκριμένα στην piazza Bellini.
Πρόκειται για τις “La Martorana » και “San Cataldo”.
Υπόθεση 2’ ήταν να φτάσουμε μέχρι εκεί. Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειαστήκαμε και πολύ χρόνο και για να τις δούμε.
Πρώτα μπήκαμε στην Santa Maria dell'Ammiraglio γνωστή και σαν La Martoriana.
Μπορεί η Martorana να είναι αποτέλεσμα πολλών αρχιτεκτονικών στυλ, χάρη στα χρόνια των κατακτητών, αλλά σίγουρα αυτό που κυριαρχεί είναι το Βυζαντινό στοιχείο. Ο κύριος θόλος καλύπτεται από ένα ολόχρυσο ψηφιδωτό του Χριστού, ενώ όλες οι καμάρες της οροφής είναι γεμάτες πολύχρωμες τοιχογραφίες αγίων. Και οι επιγραφές ήταν … όλες στα Ελληνικά. Όσο και αν είμαι συνηθισμένη στα Βυζαντινά ως Ελληνίδα, δεν μπορώ να πω ότι τα υπέροχα ψηφιδωτά και οι χρυσές τοιχογραφίες που είδα στη “La Martorana” ότι δεν με εντυπωσίασαν.
Στην San Cataldo δεν είχε ψηφιδωτά. Είναι ένα τέλειο παράδειγμα Αραβικής-Νορμανδικής Αρχιτεκτονικής του 12ου αι. πολύ ιδιαίτερη εξωτερικά με τους τρεις τρούλους της να προσελκύουν το μάτι και πολύ απλή εσωτερικά, στην οποία και μην έμπαινα πάντως μέσα να τη δω δεν θα πείραζε και πολύ.
Τώρα είχαμε λίγο χρόνο έως ότου προλάβουμε και κάτι άλλο ανοιχτό (από αυτά που έχουν είσοδο). Είτε θα προχωρούσαμε προς τον Καθεδρικό είτε θα πηγαίναμε στο Oratorio San Lorenzo (που είχε όμως αμφίβολες ώρες εισόδου).
Γιατί όμως να θέλω να πάω στο Oratorio του San Lorenzo ανάμεσα στα τόσα Oratoria της πόλης;
Κατά το πέρασμα του Caravaggio από τη Σικελία, ο καλλιτέχνης άφησε πίσω του … τη «Γέννηση» (“Nativity”). Το έργο αυτό του Caravaggio τοποθετήθηκε στο βωμό του Oratorio di San Lorenzo, ένα μικρό εκκλησάκι στην περιοχή Kalsa του Παλέρμο. Εκεί παρέμεινε μέχρι τη νύχτα μεταξύ της 17ης Οκτωβρίου του 1969, νύχτα κατά τη διάρκεια της οποίας κλέφτες έσκαψαν στο εκκλησάκι και … έκλεψαν το αριστούργημα αυτό του Caravaggio.
Στη δεκαετία του '60, δεν θα μπορούσε να υπάρξει σοβαρό έγκλημα στο Παλέρμο χωρίς να γνωρίζει η μαφία. Γι’ αυτό ήταν φυσικό οι ερευνητές να στραφούν προς τη μαφία για στοιχεία. Πολλοί ανακρ'ιθηκαν με τα χρόνια, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Οι ερευνητές, τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο, δεν εγκατέλειψαν ποτέ το κυνήγι για το χαμένο πίνακα, ο οποίος εξακολουθεί να είναι ο δεύτερος στον κατάλογο του FBI των κορυφαίων 10 εγκλημάτων τέχνης!
Η ζημιά ήταν τεράστια. Η πόλη του Παλέρμο όμως δεν ήθελε να παραιτηθεί από αυτόν τον καλλιτεχνικό θησαυρό, που άφησε ο Caravaggio. Έτσι, στον κύριο βωμό του San Lorenzo υπάρχει μια ανατύπωση του έργου, που επιτρέπει να θαυμάσουμε την “Natività” στην αρχική του θέση.
(photo από internet)
Κάτι μου έλεγε όμως ότι δεν θα έβρισκα ανοιχτή την εκκλησία και μη θέλοντας να ρισκάρω … με κέρδισε ο Καθεδρικός, ο οποίος (να μην ξεχνιόμαστε) είναι και στη λίστα της Unesco.
Οπότε προς τα εκεί κατευθυνθήκαμε.
Για να πάμε εκεί αρκεί να συνεχίζαμε στη Via Vittorio Emanuelle. Σκέφτηκα όμως να πάμε κάνοντας έναν μικρό κύκλο περπατώντας μέσα από την αγορά του Ballaro για να πάρουμε και μιαν ιδέα για μια από τις περίφημες αγορές του Παλέρμο. Έτσι λοξοδρομήσαμε λίγο και χωθήκαμε στα στενά της αγοράς.
Το ήξερα ότι και οι τρεις αγορές του Παλέρμο είναι must και αν κάποιος θέλει να γνωρίσει την αυθεντική ατμόσφαιρα της πόλης θα πρέπει να τις περπατήσει. Δεν μπορώ να πω όμως ότι περνώντας από την αγορά Ballarò σούρουπο … ένιωθα άνετα.
Σαν να μη συναντούσα Ιταλούς στο δρόμο, ούτε όμως και τουρίστες. Οι λίγοι που συνάντησα στο δρόμο ένιωθα σαν …να με κοιτούσαν περίεργα, σαν …να ήταν πολύ ερημικά τα στενάκια, σαν …να ήταν πολύ εγκαταλελειμένα τα κτίρια, σαν …να αγριεύτηκα και λίγο, σαν …να βιαζόμουν να βγω έξω από την αγορά.
Η αλήθεια ότι ένιωθα σαν να είμαστε μύγες μέσα στο γάλα.
Αλλιώς είναι το καλοκαίρι όταν αυτή η περιοχή……
… σφύζει από κόσμο (και τουρίστες)… φαντάζομαι.
Περάσαμε έξω από ένα εστιατόριο, που το forum το έχει εκθειάσει κατά καιρούς, το “Trattoria Il Bersagliere”. Κλειστό ήταν. Θα μπορούσαμε να περάσουμε και αργότερα που θα άνοιγε, αλλά η ιδέα του να ξαναέρθουμε στη γειτονιά βράδυ δεν μου καλάρεσε. Δεν πειράζει. Είχαμε πολλές εναλλακτικές προτάσεις για φαγητό από τον ξενοδόχο μας.
Κάπου σε μια πλατεία πήρα μια πίτσα στο χέρι γιατί ήμουν έτοιμη να καταρρεύσω από την πείνα και “έκοβα” ότι θα αργούσαμε να καθίσουμε για φαγητό.
Βγήκαμε από την αγορά. Ένιωθα ότι δεν με πείραξε και πολύ που δεν θα προλάβαινα (με το φως της ημέρας) να πάω και στις άλλες δύο (Vucciria και Capo). Η “ατμόσφαιρα” που πήρα μου φάνηκε υπεραρκετή.
Φτάσαμε στον Καθεδρικό. Τεράστιος μου φάνηκε. Μου θύμισε και λίγο αυτόν της Σεβίλλης.
Και αυτός ο ναός έχει συγχρόνως πολλά στυλ, αποτέλεσμα των επιρροών των πολλών κατακτητών που πέρασαν από εδώ. Οι πύργοι- κωδωνοστάσια, έχουν στοιχεία μεσαιωνικά, η είσοδος αραβικά, αριστερά και δεξιά της οι δύο πύργοι καταλανικά, τα ψηφιδωτά ...βυζαντινά. Όλες οι θρησκείες, τα δόγματα, οι πολιτισμοί, μαζεμένα σε ένα οικοδόμημα, το οποίο αποτελεί αξιοθέατο.
Η πλευρική είσοδος διαθέτει πολλές περίτεχνες στήλες και ένα τριγωνικό αέτωμα με λεπτομερή τοιχογραφία.
Ήταν ανοιχτός ακόμα. Τι καλά! Μακάρι να ήταν και η ταράτσα του ανοιχτή για να ανέβουμε να δούμε τη θέα.
Δεν ήταν όμως. Έτσι αρκεστήκαμε στο να τον δούμε μέσα και μόνο. Δεν μπορώ να πω πως ο ναός έχει εσωτερικά τον πλούτο των αντίστοιχων καθεδρικών ναών άλλων πόλεων. Διαθέτει όμως περίτεχνα ψηφιδωτά. Κάποιος άγιος ενός παρεκκλησιού πρέπει να γιόρταζε, γιατί είχε αρκετό κόσμο εκείνη την ώρα.
Η ώρα ήταν 5:45 το απόγευμα. Ότι αξιοθέατο ήταν να δω το είχα δει πια. Τώρα είχαν κλείσει όλα. Οπότε χαλάρωσα. Καθίσαμε σε δυο στασίδια και χαζολογούσαμε στο χάρτη ψάχνοντας να δούμε που θα πάμε για φαγητό. Εγώ βέβαια είχα ψιλοστανιάρει με την πίτσα του “ορθίου” και θα προτιμούσα πρώτα να πάμε στο Café Spinnato, να δούμε και τα δυο θέατρα (απ’ έξω φυσικά) και μετά να πάμε για φαγητό.
Άντε ας φύγουμε και βλέπουμε.
Όταν βγήκαμε από τον Καθεδρικό είχε πια νυχτώσει για τα καλά.
Προχωρήσαμε βορειότερα με κατεύθυνση προς το θέατρο Massimo, ακολουθώντας το συντομότερο δρόμο και προχωρώντας μέσα από στενά και δευτερεύοντα δρομάκια για να “κόψουμε” δρόμο. Και αυτά τα δρομάκια … είχαν την ατμόσφαιρα που είχαμε συναντήσει και νωρίτερα στη Ballaro.
Φτάσαμε στην piazza Verdi στο κέντρο της οποίας βρίσκεται το θέατρο Massimo.
Δεν περίμενα κάτι λιγότερο εντυπωσιακό από αυτό που είδα.
Από μακριά η εικόνα του θεάτρου ... μου θύμισε Βασιλική με τρούλο.
Η πρόσοψή του είναι νεοκλασική με κορινθιακούς κίονες και λευκά κιονόκρανα. Το κυρίαρχο χρώμα είναι η ώχρα. Επιβλητικές είναι οι μαρμάρινες σκάλες της κεντρικής εισόδου καθώς και τα συμπλέγματα με τα λιοντάρια και τις δυο γυναίκες, οι οποίες εκπροσωπούν την Τραγωδία και την Όπερα.
Πρόκειται για το μεγαλύτερο λυρικό θέατρο στην Ιταλία και αποτελεί και την τρίτη μεγαλύτερη σκηνή στην Ευρώπη. Δόθηκε το όνομα “Massimo” ώστε να παραπέμπει σε κάτι ...μέγιστο, ανώτατο.
Ήταν ανοιχτό ακόμα. Οι σιδερένιες πύλες του ήταν ορθάνοιχτες.
Και εγώ νόμιζα ότι έκλεινε στις 5:00 και το πήγαινα στο χαλαρό, αφού πίστευα ότι ούτως ή άλλως το είχα χάσει. Και φτάνω στην είσοδο και εκεί έφαγα … πίκρα. Η ώρα ήταν 6:00 και το θέατρο τώρα μόλις έκλεινε.
Η επόμενη σκηνή παίχτηκε στο γκισέ της εισόδου με εμένα να παρακαλάω τον φύλακα να με αφήσει να μπω μέσα. «Σας παρακαλώ. Αύριο φεύγω. Και ένα βλέφαρο μόνο να ρίξω. Για δυο λεπτά μόνο να μπω».
Μάταιο. Δεν συγκινήθηκε καθόλου από το δράμα μου. Δεν κούνησε ούτε βλέφαρο. Ή μάλλον κούνησε …. μόνο το φρύδι και αυτό προς τα πάνω. Αλήθεια!
Άκαρπες οι προσπάθειές μου.
Γύρισα πίσω στον άνδρα μου, ο οποίος με περίμενε με το ύφος: «στα έλεγα εγώ, σιγά μη σε άφηναν».
Το τελευταίο tour ήταν στις 5:00, αλλά το θέατρο ήταν ανοιχτό έως τις 6:00.
Κρίμα.
Δεν με ήθελε αυτό το θέατρο. Είχα ψάξει πριν έρθουμε μήπως και πετύχω καμιά παράσταση για να παρακολουθήσουμε, αλλά ο Ιανουάριος είναι ο μοναδικός μήνας (εκτός των καλοκαιρινών), που δεν έχει παραστάσεις.
Τα μαρμάρινα σκαλιά όμως του θεάτρου, που ήταν και αυτά ένα αξιοθέατο … ήταν στη διάθεσή μου. Για λίγο όμως θα ήταν στη διάθεσή μου αφού σε λίγο θα έκλεινε και η εξωτερική καγκελόπορτα. Αξιοθέατο είναι γιατί αποτέλεσε τοποθεσία γυρισμάτων μιας πολύ δυνατής σκηνής του «The Godfather III». Εδώ παίχτηκε η σκηνή της δολοφονίας της κόρης του Michael Corleone. Στην ουσία εδώ παίχτηκε το finale του «νονού».
Έβγαλα τις άπειρες φωτογραφίες μου με φόντο το θέατρο και τα σκαλιά του.
... αλλά και έψαξα για να βρω και τις σκηνές από την ταινία...
(from the movie)
Καθώς απομακρυνόμασταν έκλεισαν πίσω μας και η εξωτερική καγκελόπορτα του θεάτρου.
Τώρα ήθελα κάτι πολύ γλυκό για να …ισοφαρίσω την πίκρα που είχα φάει από το θέατρο που δεν πρόλαβα να δω εκ των έσω.
Και θα το έτρωγα στο ….. Caffe Spinnato...
Σε πολύ λίγο φτάσαμε στο “Antica Caffe Spinnato”.
Πρόκειται για ένα παλιό αρτοποιείο και νυν καφεζαχαροπλαστείο, το οποίο είναι φημισμένο για τα γλυκά του αλλά και για τους θαμώνες του. Εδώ συχνάζουν οι διανοούμενοι της πόλης καθώς επίσης και όλοι οι θεατρόφιλοι πριν ή μετά τις παραστάσεις των κοντινών θεάτρων, γιατί εκτός από το Massimo πολύ κοντά βρίσκεται και το άλλο μεγάλο θέατρο του Παλέρμο, το Politeama.
Ψιλο-ελιτίστικη ατμόσφαιρα, σερβιτόροι ντυμένοι ομοιόμορφα με γιλέκα, βελούδινα καναπεδάκια και βιτρίνες με λαχταριστά σικελικά γλυκά.
Ωραία και τα κανόλι, ωραίες και οι γρανίτες, ωραία και τα παγωτά με τη ρικότα, αλλά φτάνει πια ο γαστρονομικός τουρισμός. Ήρθε η ώρα να φάω την απόλυτη σοκολάτα.
Και την έφαγα. Ήταν σαν τούρτα παγωτό! Αριστούργημα.
Ο άντρας μου δεν ήθελε γλυκό. Προτίμησε κάτι σε αλμυρό, αφού δεν είχε φάει πίτσα όπως εγώ νωρίτερα. Αλλά δεν το ευχαριστήθηκε. Το Spinnato βλέπετε φημίζεται για τα γλυκά του και την ατμόσφαιρά του…
Συνεχίσαμε τη βόλτα λίγο βορειότερα, μέχρι να δούμε από κοντά και το άλλο θέατρο του Παλέρμο το Politeama Garibaldi.
Ήταν άλλο ένα μεγαλειώδες κτίριο με νεοκλασικό στυλ. Εντυπωσιακή και η θριαμβευτική αψίδα στην είσοδο. Εξαιρετικά και τα διακοσμητικά γλυπτά της ζωοφόρου.
Γενικά η όλη περιοχή γύρω από τα δύο θέατρα μου φάνηκε αρκετά “κυριλέ”. Είχε εμπορικά μαγαζιά, πεζόδρομους και όμορφα καφέ.
Στη συνέχεια είπαμε να πάμε για φαγητό. Από αυτά που μας είχε συστήσει ο ξενοδόχος μας διαλέξαμε το πιο κοντινό στην περιοχή που βρισκόμασταν. Αυτό ήταν το Osteria Lo Bianco.
Είναι μια κλασική Σικελική ταβέρνα. Ή τουλάχιστον πλησίαζε πολύ στον όρο, γιατί ύστερα από αυτή που πήγαμε στο Noto δεν νομίζω ότι μπορεί να πάρει άλλη τη θέση της πιο “Σικελικής”.
Καρό τραπεζομάντιλα στα τραπέζια, παλιά εργαλεία και παλιές φωτογραφίες που κρέμονται στους τοίχους, άσπρες ολόσωμες ποδιές τα γκαρσόνια, η ταμειακή μηχανή στην πόρτα (πληρώνεις φεύγοντας) και γενικά υπήρχε μια ζεστή αλλά και ρετρό ατμόσφαιρα.
Δυσκολεύτηκα αρκετά για να παραγγείλω. Τα πιάτα στο μενού ήταν κατά 80% πιάτα με ψαρικά. Εγώ δεν τρελαίνομαι για ψάρια σε αντίθεση με τον άντρα μου που είναι η χαρά του. Εκείνος τελικά παράγγειλε έναν ξιφία ψητό και μια μερίδα κεφτεδάκια ψαρικών κοκκινιστά φούρνουκαι εγώ πήγα στα σίγουρα παραγγέλνοντας μία μακαρονάδα νόρμα (τώρα που την έμαθα!)
Κάποια στιγμή παρακολούθησα μια σκηνή που ήταν σαν …σκηνή από ταινία αλά Ιταλικά.
Στο ταμείο, που βρισκόταν κοντά στην πόρτα καθόταν η αφεντικίνα. Κάποια στιγμή ένα παλικαράκι (περί τα 20) φεύγοντας και περνώντας δίπλα της, έσκυψε και τη φίλησε λέγοντας της: “Ciao Mama”. Δημοσίως! ….. Αυτή η ... κοινωνική εκδήλωση νομίζω ότι είναι πολύ συνηθισμένη και χαρακτηριστική σε μια οικογένεια της Σικελίας κατά τη δεκαετία του ’70. Απ’ ότι φαίνεται είναι και του 2020!
Δεν μπορώ να πω ότι δεν ήταν ωραία, με κέρασαν και ένα εσπρεσάκι στο τέλος, αλλά οι ταβέρνες σε Νότο και Ταορμίνα μου άρεσαν πιο πολύ.
Πήραμε το δρόμο του γυρισμού όχι όμως από τη συντομότερη Via Roma, αλλά περνώντας πάλι από τη Via Maqueda, για να έχω άλλη μια λήψη του θεάτρου Massimo.
Συνεχίσαμε περνώντας μόνο από κεντρικούς δρόμους, (Maqueda & Vittorio Emanuelle), αφού στο μεταξύ είχαν κλείσει και τα μαγαζιά και επικρατούσε μια σχετική ερημιά. Για να είμαι πιο ακριβής ... σαν να είχαν όλοι εξαφανιστεί απότομα. Και ήταν μόλις εννέα και μισή το βράδυ!
Λίγο πριν φτάσουμε στο δωμάτιο ακούσαμε από μια παρέα και τα πρώτα ελληνικά. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι τρεις μέρες στο νησί δεν είχαμε συναντήσει Έλληνα. Μα που είναι οι άποικοι;
Μπήκαμε στο δωμάτιο και μελαγχόλησα. Όχι γιατί δεν είδα το Παλέρμο όσο θα ήθελα και όσο θα έπρεπε αλλά γιατί δεν χόρτασα αυτό το υπέροχο δωμάτιο και τη γειτονιά.
Πραγματικά το μπαλκονάκι μας φαντάζομαι το καλοκαίρι θα είναι ένα καταπληκτικό παρατηρητήριο στην περαντζάδα της πλατείας.
Σήμερα το mi pand του άντρα μου έλεγε ότι περπατήσαμε περισσότερο από τις άλλες ημέρες κατά πολύ. Είχαμε κάνει 12,4κμ.
Στο Παλέρμο μόνο....
Για road trip κάτι κάναμε και με το πόδι!
Το Quattro Canti είναι μια πλατεία, στην οποία διασταυρώνονται οι δύο κεντρικότεροι δρόμοι του Παλέρμο, η Via Maqueda που οδηγεί στο θέατρο Massimo και η Via Vittorio Emannuele που οδηγεί στον καθεδρικό ναό της πόλης.
Το σταυροδρόμι Quattro Canti, γνωστό και ως "Τέσσερις γωνίες" είναι διάσημο λόγω της αρχιτεκτονικής του. Και οι τέσσερις γωνίες του είναι χτισμένες με το ίδιο μοντέλο: ένα ημικυκλικό “πρόσωπο” που περιέχει μαρμάρινους κίονες και επιγραφές, στη βάση τους έχουν ένα σιντριβάνι που αντιπροσωπεύει τις εποχές, στο πρώτο επίπεδο έχουν αγάλματα των βασιλέων του Παλέρμο και στο τελευταίο επίπεδο παραστάσεις των 4 προστάτιδων αγίων του Παλέρμο και όλα αυτά σε μια τέλεια συμμετρία.
Πίσω από το Quattro Canti βρίσκεται και η piazza Pretoria. Και αυτήν θα μπορούσε κάποιος να τη χαρακτηρίσει σαν γνωστό landmark του Παλέρμο.
Το συντριβάνι της πλατείας, η fontana Pretoria είναι μια μαρμάρινη σύνθεση γυμνών αγαλμάτων που απεικονίζουν τους θεούς της ελληνικής μυθολογίας, ζώα και ποτάμια του Παλέρμο. Η όλη αυτή σκηνή με τα γυμνά αγάλματα το 1570 θεωρήθηκε προκλητική και χαρακτηρίστηκε ως αντιπροσωπευτική της διεφθαρμένης κυβέρνησης της πόλης της εποχής εκείνης.
Αυτά τα δύο πολύ σημαντικά ορόσημα της πόλης τα είδαμε μέσα σε λίγα λεπτά.
Τι άλλο προλαβαίναμε να δούμε πριν νυχτώσει;
Ότι και να επιλέξουμε να δούμε στο Παλέρμο … στη λίστα της Unesco θα είναι.
Το 2015 το Άραβο – νορμανδικό Παλέρμο συμπεριλήφθηκε στη λίστα Πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco μαζί με δύο Καθεδρικούς (Cefalu & Monreale). Πρόκειται συνολικά για εννέα μνημεία, τόσο πολιτιστικά όσο και θρησκευτικά, επτά από αυτά βρίσκονται μόνο στην πόλη του Παλέρμο. Πρόκειται συνολικά για δύο παλάτια, τρεις εκκλησίες, τρεις καθεδρικούς και μία γέφυρα.
Ακόμα και εγώ που κυνηγάω τα Unesco δεν ένιωθα την ανάγκη να τα δω όλα (όχι ότι προλάβαινα
). Άσε που το ένα (τον Καθεδρικό της Cefalu) τον είχα ήδη δει.Άνετα όμως προλαβαίναμε ανοιχτές δυο από αυτές τις εκκλησίες που βρίσκονταν πολύ κοντά και συγκεκριμένα στην piazza Bellini.
Πρόκειται για τις “La Martorana » και “San Cataldo”.
Υπόθεση 2’ ήταν να φτάσουμε μέχρι εκεί. Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειαστήκαμε και πολύ χρόνο και για να τις δούμε.
Πρώτα μπήκαμε στην Santa Maria dell'Ammiraglio γνωστή και σαν La Martoriana.
Μπορεί η Martorana να είναι αποτέλεσμα πολλών αρχιτεκτονικών στυλ, χάρη στα χρόνια των κατακτητών, αλλά σίγουρα αυτό που κυριαρχεί είναι το Βυζαντινό στοιχείο. Ο κύριος θόλος καλύπτεται από ένα ολόχρυσο ψηφιδωτό του Χριστού, ενώ όλες οι καμάρες της οροφής είναι γεμάτες πολύχρωμες τοιχογραφίες αγίων. Και οι επιγραφές ήταν … όλες στα Ελληνικά. Όσο και αν είμαι συνηθισμένη στα Βυζαντινά ως Ελληνίδα, δεν μπορώ να πω ότι τα υπέροχα ψηφιδωτά και οι χρυσές τοιχογραφίες που είδα στη “La Martorana” ότι δεν με εντυπωσίασαν.
Στην San Cataldo δεν είχε ψηφιδωτά. Είναι ένα τέλειο παράδειγμα Αραβικής-Νορμανδικής Αρχιτεκτονικής του 12ου αι. πολύ ιδιαίτερη εξωτερικά με τους τρεις τρούλους της να προσελκύουν το μάτι και πολύ απλή εσωτερικά, στην οποία και μην έμπαινα πάντως μέσα να τη δω δεν θα πείραζε και πολύ.
Τώρα είχαμε λίγο χρόνο έως ότου προλάβουμε και κάτι άλλο ανοιχτό (από αυτά που έχουν είσοδο). Είτε θα προχωρούσαμε προς τον Καθεδρικό είτε θα πηγαίναμε στο Oratorio San Lorenzo (που είχε όμως αμφίβολες ώρες εισόδου).
Γιατί όμως να θέλω να πάω στο Oratorio του San Lorenzo ανάμεσα στα τόσα Oratoria της πόλης;
Κατά το πέρασμα του Caravaggio από τη Σικελία, ο καλλιτέχνης άφησε πίσω του … τη «Γέννηση» (“Nativity”). Το έργο αυτό του Caravaggio τοποθετήθηκε στο βωμό του Oratorio di San Lorenzo, ένα μικρό εκκλησάκι στην περιοχή Kalsa του Παλέρμο. Εκεί παρέμεινε μέχρι τη νύχτα μεταξύ της 17ης Οκτωβρίου του 1969, νύχτα κατά τη διάρκεια της οποίας κλέφτες έσκαψαν στο εκκλησάκι και … έκλεψαν το αριστούργημα αυτό του Caravaggio.
Στη δεκαετία του '60, δεν θα μπορούσε να υπάρξει σοβαρό έγκλημα στο Παλέρμο χωρίς να γνωρίζει η μαφία. Γι’ αυτό ήταν φυσικό οι ερευνητές να στραφούν προς τη μαφία για στοιχεία. Πολλοί ανακρ'ιθηκαν με τα χρόνια, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Οι ερευνητές, τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο, δεν εγκατέλειψαν ποτέ το κυνήγι για το χαμένο πίνακα, ο οποίος εξακολουθεί να είναι ο δεύτερος στον κατάλογο του FBI των κορυφαίων 10 εγκλημάτων τέχνης!
Η ζημιά ήταν τεράστια. Η πόλη του Παλέρμο όμως δεν ήθελε να παραιτηθεί από αυτόν τον καλλιτεχνικό θησαυρό, που άφησε ο Caravaggio. Έτσι, στον κύριο βωμό του San Lorenzo υπάρχει μια ανατύπωση του έργου, που επιτρέπει να θαυμάσουμε την “Natività” στην αρχική του θέση.
(photo από internet)
Κάτι μου έλεγε όμως ότι δεν θα έβρισκα ανοιχτή την εκκλησία και μη θέλοντας να ρισκάρω … με κέρδισε ο Καθεδρικός, ο οποίος (να μην ξεχνιόμαστε) είναι και στη λίστα της Unesco.
Οπότε προς τα εκεί κατευθυνθήκαμε.
Για να πάμε εκεί αρκεί να συνεχίζαμε στη Via Vittorio Emanuelle. Σκέφτηκα όμως να πάμε κάνοντας έναν μικρό κύκλο περπατώντας μέσα από την αγορά του Ballaro για να πάρουμε και μιαν ιδέα για μια από τις περίφημες αγορές του Παλέρμο. Έτσι λοξοδρομήσαμε λίγο και χωθήκαμε στα στενά της αγοράς.
Το ήξερα ότι και οι τρεις αγορές του Παλέρμο είναι must και αν κάποιος θέλει να γνωρίσει την αυθεντική ατμόσφαιρα της πόλης θα πρέπει να τις περπατήσει. Δεν μπορώ να πω όμως ότι περνώντας από την αγορά Ballarò σούρουπο … ένιωθα άνετα.
Σαν να μη συναντούσα Ιταλούς στο δρόμο, ούτε όμως και τουρίστες. Οι λίγοι που συνάντησα στο δρόμο ένιωθα σαν …να με κοιτούσαν περίεργα, σαν …να ήταν πολύ ερημικά τα στενάκια, σαν …να ήταν πολύ εγκαταλελειμένα τα κτίρια, σαν …να αγριεύτηκα και λίγο, σαν …να βιαζόμουν να βγω έξω από την αγορά.
Η αλήθεια ότι ένιωθα σαν να είμαστε μύγες μέσα στο γάλα.
Αλλιώς είναι το καλοκαίρι όταν αυτή η περιοχή……
… σφύζει από κόσμο (και τουρίστες)… φαντάζομαι.
Περάσαμε έξω από ένα εστιατόριο, που το forum το έχει εκθειάσει κατά καιρούς, το “Trattoria Il Bersagliere”. Κλειστό ήταν. Θα μπορούσαμε να περάσουμε και αργότερα που θα άνοιγε, αλλά η ιδέα του να ξαναέρθουμε στη γειτονιά βράδυ δεν μου καλάρεσε. Δεν πειράζει. Είχαμε πολλές εναλλακτικές προτάσεις για φαγητό από τον ξενοδόχο μας.
Κάπου σε μια πλατεία πήρα μια πίτσα στο χέρι γιατί ήμουν έτοιμη να καταρρεύσω από την πείνα και “έκοβα” ότι θα αργούσαμε να καθίσουμε για φαγητό.
Βγήκαμε από την αγορά. Ένιωθα ότι δεν με πείραξε και πολύ που δεν θα προλάβαινα (με το φως της ημέρας) να πάω και στις άλλες δύο (Vucciria και Capo). Η “ατμόσφαιρα” που πήρα μου φάνηκε υπεραρκετή.
Φτάσαμε στον Καθεδρικό. Τεράστιος μου φάνηκε. Μου θύμισε και λίγο αυτόν της Σεβίλλης.
Και αυτός ο ναός έχει συγχρόνως πολλά στυλ, αποτέλεσμα των επιρροών των πολλών κατακτητών που πέρασαν από εδώ. Οι πύργοι- κωδωνοστάσια, έχουν στοιχεία μεσαιωνικά, η είσοδος αραβικά, αριστερά και δεξιά της οι δύο πύργοι καταλανικά, τα ψηφιδωτά ...βυζαντινά. Όλες οι θρησκείες, τα δόγματα, οι πολιτισμοί, μαζεμένα σε ένα οικοδόμημα, το οποίο αποτελεί αξιοθέατο.
Η πλευρική είσοδος διαθέτει πολλές περίτεχνες στήλες και ένα τριγωνικό αέτωμα με λεπτομερή τοιχογραφία.
Ήταν ανοιχτός ακόμα. Τι καλά! Μακάρι να ήταν και η ταράτσα του ανοιχτή για να ανέβουμε να δούμε τη θέα.
Δεν ήταν όμως. Έτσι αρκεστήκαμε στο να τον δούμε μέσα και μόνο. Δεν μπορώ να πω πως ο ναός έχει εσωτερικά τον πλούτο των αντίστοιχων καθεδρικών ναών άλλων πόλεων. Διαθέτει όμως περίτεχνα ψηφιδωτά. Κάποιος άγιος ενός παρεκκλησιού πρέπει να γιόρταζε, γιατί είχε αρκετό κόσμο εκείνη την ώρα.
Η ώρα ήταν 5:45 το απόγευμα. Ότι αξιοθέατο ήταν να δω το είχα δει πια. Τώρα είχαν κλείσει όλα. Οπότε χαλάρωσα. Καθίσαμε σε δυο στασίδια και χαζολογούσαμε στο χάρτη ψάχνοντας να δούμε που θα πάμε για φαγητό. Εγώ βέβαια είχα ψιλοστανιάρει με την πίτσα του “ορθίου” και θα προτιμούσα πρώτα να πάμε στο Café Spinnato, να δούμε και τα δυο θέατρα (απ’ έξω φυσικά) και μετά να πάμε για φαγητό.
Άντε ας φύγουμε και βλέπουμε.
Όταν βγήκαμε από τον Καθεδρικό είχε πια νυχτώσει για τα καλά.
Προχωρήσαμε βορειότερα με κατεύθυνση προς το θέατρο Massimo, ακολουθώντας το συντομότερο δρόμο και προχωρώντας μέσα από στενά και δευτερεύοντα δρομάκια για να “κόψουμε” δρόμο. Και αυτά τα δρομάκια … είχαν την ατμόσφαιρα που είχαμε συναντήσει και νωρίτερα στη Ballaro.
Φτάσαμε στην piazza Verdi στο κέντρο της οποίας βρίσκεται το θέατρο Massimo.
Δεν περίμενα κάτι λιγότερο εντυπωσιακό από αυτό που είδα.
Από μακριά η εικόνα του θεάτρου ... μου θύμισε Βασιλική με τρούλο.
Η πρόσοψή του είναι νεοκλασική με κορινθιακούς κίονες και λευκά κιονόκρανα. Το κυρίαρχο χρώμα είναι η ώχρα. Επιβλητικές είναι οι μαρμάρινες σκάλες της κεντρικής εισόδου καθώς και τα συμπλέγματα με τα λιοντάρια και τις δυο γυναίκες, οι οποίες εκπροσωπούν την Τραγωδία και την Όπερα.
Πρόκειται για το μεγαλύτερο λυρικό θέατρο στην Ιταλία και αποτελεί και την τρίτη μεγαλύτερη σκηνή στην Ευρώπη. Δόθηκε το όνομα “Massimo” ώστε να παραπέμπει σε κάτι ...μέγιστο, ανώτατο.
Ήταν ανοιχτό ακόμα. Οι σιδερένιες πύλες του ήταν ορθάνοιχτες.
Και εγώ νόμιζα ότι έκλεινε στις 5:00 και το πήγαινα στο χαλαρό, αφού πίστευα ότι ούτως ή άλλως το είχα χάσει. Και φτάνω στην είσοδο και εκεί έφαγα … πίκρα. Η ώρα ήταν 6:00 και το θέατρο τώρα μόλις έκλεινε.
Η επόμενη σκηνή παίχτηκε στο γκισέ της εισόδου με εμένα να παρακαλάω τον φύλακα να με αφήσει να μπω μέσα. «Σας παρακαλώ. Αύριο φεύγω. Και ένα βλέφαρο μόνο να ρίξω. Για δυο λεπτά μόνο να μπω».
Μάταιο. Δεν συγκινήθηκε καθόλου από το δράμα μου. Δεν κούνησε ούτε βλέφαρο. Ή μάλλον κούνησε …. μόνο το φρύδι και αυτό προς τα πάνω. Αλήθεια!
Άκαρπες οι προσπάθειές μου.
Γύρισα πίσω στον άνδρα μου, ο οποίος με περίμενε με το ύφος: «στα έλεγα εγώ, σιγά μη σε άφηναν».
Το τελευταίο tour ήταν στις 5:00, αλλά το θέατρο ήταν ανοιχτό έως τις 6:00.
Κρίμα.Δεν με ήθελε αυτό το θέατρο. Είχα ψάξει πριν έρθουμε μήπως και πετύχω καμιά παράσταση για να παρακολουθήσουμε, αλλά ο Ιανουάριος είναι ο μοναδικός μήνας (εκτός των καλοκαιρινών), που δεν έχει παραστάσεις.
Τα μαρμάρινα σκαλιά όμως του θεάτρου, που ήταν και αυτά ένα αξιοθέατο … ήταν στη διάθεσή μου.
Για λίγο όμως θα ήταν στη διάθεσή μου αφού σε λίγο θα έκλεινε και η εξωτερική καγκελόπορτα. Αξιοθέατο είναι γιατί αποτέλεσε τοποθεσία γυρισμάτων μιας πολύ δυνατής σκηνής του «The Godfather III». Εδώ παίχτηκε η σκηνή της δολοφονίας της κόρης του Michael Corleone. Στην ουσία εδώ παίχτηκε το finale του «νονού».Έβγαλα τις άπειρες
φωτογραφίες μου με φόντο το θέατρο και τα σκαλιά του.... αλλά και έψαξα για να βρω και τις σκηνές από την ταινία...
(from the movie)
Καθώς απομακρυνόμασταν έκλεισαν πίσω μας και η εξωτερική καγκελόπορτα του θεάτρου.
Τώρα ήθελα κάτι πολύ γλυκό για να …ισοφαρίσω την πίκρα που είχα φάει από το θέατρο που δεν πρόλαβα να δω εκ των έσω.
Και θα το έτρωγα στο ….. Caffe Spinnato...
Σε πολύ λίγο φτάσαμε στο “Antica Caffe Spinnato”.
Πρόκειται για ένα παλιό αρτοποιείο και νυν καφεζαχαροπλαστείο, το οποίο είναι φημισμένο για τα γλυκά του αλλά και για τους θαμώνες του. Εδώ συχνάζουν οι διανοούμενοι της πόλης καθώς επίσης και όλοι οι θεατρόφιλοι πριν ή μετά τις παραστάσεις των κοντινών θεάτρων, γιατί εκτός από το Massimo πολύ κοντά βρίσκεται και το άλλο μεγάλο θέατρο του Παλέρμο, το Politeama.
Ψιλο-ελιτίστικη ατμόσφαιρα, σερβιτόροι ντυμένοι ομοιόμορφα με γιλέκα, βελούδινα καναπεδάκια και βιτρίνες με λαχταριστά σικελικά γλυκά.
Ωραία και τα κανόλι, ωραίες και οι γρανίτες, ωραία και τα παγωτά με τη ρικότα, αλλά φτάνει πια ο γαστρονομικός τουρισμός. Ήρθε η ώρα να φάω την απόλυτη σοκολάτα.
Και την έφαγα. Ήταν σαν τούρτα παγωτό! Αριστούργημα.
Ο άντρας μου δεν ήθελε γλυκό. Προτίμησε κάτι σε αλμυρό, αφού δεν είχε φάει πίτσα όπως εγώ νωρίτερα. Αλλά δεν το ευχαριστήθηκε. Το Spinnato βλέπετε φημίζεται για τα γλυκά του και την ατμόσφαιρά του…
Συνεχίσαμε τη βόλτα λίγο βορειότερα, μέχρι να δούμε από κοντά και το άλλο θέατρο του Παλέρμο το Politeama Garibaldi.
Ήταν άλλο ένα μεγαλειώδες κτίριο με νεοκλασικό στυλ. Εντυπωσιακή και η θριαμβευτική αψίδα στην είσοδο. Εξαιρετικά και τα διακοσμητικά γλυπτά της ζωοφόρου.
Γενικά η όλη περιοχή γύρω από τα δύο θέατρα μου φάνηκε αρκετά “κυριλέ”. Είχε εμπορικά μαγαζιά, πεζόδρομους και όμορφα καφέ.
Στη συνέχεια είπαμε να πάμε για φαγητό. Από αυτά που μας είχε συστήσει ο ξενοδόχος μας διαλέξαμε το πιο κοντινό στην περιοχή που βρισκόμασταν. Αυτό ήταν το Osteria Lo Bianco.
Είναι μια κλασική Σικελική ταβέρνα. Ή τουλάχιστον πλησίαζε πολύ στον όρο, γιατί ύστερα από αυτή που πήγαμε στο Noto δεν νομίζω ότι μπορεί να πάρει άλλη τη θέση της πιο “Σικελικής”.
Καρό τραπεζομάντιλα στα τραπέζια, παλιά εργαλεία και παλιές φωτογραφίες που κρέμονται στους τοίχους, άσπρες ολόσωμες ποδιές τα γκαρσόνια, η ταμειακή μηχανή στην πόρτα (πληρώνεις φεύγοντας) και γενικά υπήρχε μια ζεστή αλλά και ρετρό ατμόσφαιρα.
Δυσκολεύτηκα αρκετά για να παραγγείλω. Τα πιάτα στο μενού ήταν κατά 80% πιάτα με ψαρικά. Εγώ δεν τρελαίνομαι για ψάρια σε αντίθεση με τον άντρα μου που είναι η χαρά του. Εκείνος τελικά παράγγειλε έναν ξιφία ψητό και μια μερίδα κεφτεδάκια ψαρικών κοκκινιστά φούρνου
και εγώ πήγα στα σίγουρα παραγγέλνοντας μία μακαρονάδα νόρμα (τώρα που την έμαθα!)
Κάποια στιγμή παρακολούθησα μια σκηνή που ήταν σαν …σκηνή από ταινία αλά Ιταλικά.
Στο ταμείο, που βρισκόταν κοντά στην πόρτα καθόταν η αφεντικίνα. Κάποια στιγμή ένα παλικαράκι (περί τα 20) φεύγοντας και περνώντας δίπλα της, έσκυψε και τη φίλησε λέγοντας της: “Ciao Mama”. Δημοσίως! …..
Αυτή η ... κοινωνική εκδήλωση νομίζω ότι είναι πολύ συνηθισμένη και χαρακτηριστική σε μια οικογένεια της Σικελίας κατά τη δεκαετία του ’70. Απ’ ότι φαίνεται είναι και του 2020!Δεν μπορώ να πω ότι δεν ήταν ωραία, με κέρασαν και ένα εσπρεσάκι στο τέλος, αλλά οι ταβέρνες σε Νότο και Ταορμίνα μου άρεσαν πιο πολύ.
Πήραμε το δρόμο του γυρισμού όχι όμως από τη συντομότερη Via Roma, αλλά περνώντας πάλι από τη Via Maqueda, για να έχω άλλη μια λήψη του θεάτρου Massimo.
Συνεχίσαμε περνώντας μόνο από κεντρικούς δρόμους, (Maqueda & Vittorio Emanuelle), αφού στο μεταξύ είχαν κλείσει και τα μαγαζιά και επικρατούσε μια σχετική ερημιά. Για να είμαι πιο ακριβής ... σαν να είχαν όλοι εξαφανιστεί απότομα. Και ήταν μόλις εννέα και μισή το βράδυ!
Λίγο πριν φτάσουμε στο δωμάτιο ακούσαμε από μια παρέα και τα πρώτα ελληνικά. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι τρεις μέρες στο νησί δεν είχαμε συναντήσει Έλληνα. Μα που είναι οι άποικοι;
Μπήκαμε στο δωμάτιο και μελαγχόλησα. Όχι γιατί δεν είδα το Παλέρμο όσο θα ήθελα και όσο θα έπρεπε αλλά γιατί δεν χόρτασα αυτό το υπέροχο δωμάτιο και τη γειτονιά.
Πραγματικά το μπαλκονάκι μας φαντάζομαι το καλοκαίρι θα είναι ένα καταπληκτικό παρατηρητήριο στην περαντζάδα της πλατείας.
Σήμερα το mi pand του άντρα μου έλεγε ότι περπατήσαμε περισσότερο από τις άλλες ημέρες κατά πολύ. Είχαμε κάνει 12,4κμ.
Στο Παλέρμο μόνο....
Για road trip κάτι κάναμε και με το πόδι!
Last edited:
