Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.303
- Likes
- 17.259
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Στα μέρη που σύχναζαν οι … “Κορλεόνε”
Φύγαμε από τη Μεσίνα κατά τις 4:30. Είχαμε να κάνουμε σκάρτη μία ώρα διαδρομή μέχρι το χωριό Savoca, που θα ήταν η επόμενη στάση μας. Σούρουπο θα φτάναμε και μάλλον δεν θα το έβλεπα με το φως της ημέρας, αλλά δεν με πείραζε και πολύ αρκεί να έβρισκα ανοιχτό το bar που τα ‘πινε ο Al Pacino
Πολλοί ήταν οι λόγοι που με έσπρωχναν να πάω στη Savoca. Ένας ήταν ότι το μεσαιωνικό αυτό χωριό αποτέλεσε την τοποθεσία γυρισμάτων της ταινίας “The Godfather”. Άλλος ήταν γιατί ήθελα να δω τις κατακόμβες της Savoca, για τις οποίες είχα διαβάσει κάποτε σε άρθρο του national Geografic ότι αξίζουν μια επίσκεψη. Τις τελευταίες τις είχα χάσει από χέρι. Μάλλον θα ήταν πολύ αργά για αυτές. Άσε που μάλλον μέσα στη νύχτα θα αγριευόμουν να πάω να τις δω.
Άλλος λόγος ήταν γιατί το χωριό αυτό αποτελεί ένα αυθεντικό Σικελικό χωριό, που ελάχιστα έχει αλλάξει εδώ και πολλές γενιές. Θα υπάρχουν και άλλα τέτοια χωριά, αλλά γιατί να μην πάω να δω αυτό που είναι και του … «νονού»;
Η πρόσφατη ιστορία του χωριού Savoca είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία του «The Godfather». Το όμορφο αυτό χωριουδάκι επιλέχθηκε από τον Francis Ford Coppola σαν τόπος γυρισμάτων σκηνών της ταινίας. «Ο νονός» αναφέρεται σε μια ιστορία μαφίας, vendetta και οικογενειακής τιμής. Ήταν μια τριλογία του Holywood, που έγινε μια από τις μεγαλύτερες αμερικανικές ταινίες όλων των εποχών.
Η Savoca επιλέχθηκε να «παίξει» το πραγματικό χωριό Corleone στην ταινία του 1972, επειδή ήταν σχετικά ανέγγιχτο από την πρόοδο, αλλά και γιατί είχε λιγότερα “ζητήματα” από ότι το Corleone με την … τοπική μαφία.
Λέγεται οι μαφιόζοι έβαλαν αυστηρούς όρους στους παραγωγούς προκειμένου να επιτρέψουν να γυριστεί η ταινία. Δεν ήμουν μπροστά, αλλά φαντάζομαι ότι «they made them an offer they couldn’t refuse».(όσοι είναι fan θα αναγνωρίσουν την ατάκα).
Σε καμία από τις τρεις ταινίες δεν αναφέρεται ποτέ από τους χαρακτήρες η λέξη … «μαφία». Ήταν ένας από τους όρους που επιβλήθηκαν.
Η Savoca, το τυπικό αυτό Σικελικό χωριό, ελάχιστα έχει αλλάξει από την εποχή των γυρισμάτων. Μια επίσκεψη στο χωριό για μένα που είμαι λάτρης του κινηματογράφου επιβάλλεται, αλλά πιστεύω ότι ακόμα και αν κάποιος δεν είναι οπαδός, θα ανακαλύψει ένα συναρπαστικό τρόπο να επισκεφτεί αυτό το χωριό, ώστε να δει μια αυθεντική εικόνα του νησιού.
Εμείς την αυθεντική αυτή εικόνα θα την βλέπαμε νύχτα και μάλιστα με κρύο. Μπορεί να έφταιγε και το υψόμετρο, αλλά πραγματικά με το που φτάσαμε έβαλε ένα κρύο …
Φτάσαμε γύρω στις 5:15 το απόγευμα. Μέχρι να παρκάρουμε και να πάρουμε και το εισιτήριο από το παρκόμετρο νύχτωσε για τα καλά.
Μικρό το κέντρο του χωριού. Είναι χωριό … χωριό. Έχει την κοινότητα, το καφενείο, την πλατεία, την εκκλησία και λίγα σπιτάκια αμφιθεατρικά χτισμένα πάνω σε ένα λόφο που βλέπει θάλασσα.
Με το που περάσαμε μπροστά από το Comune di Savoca…
Πέσαμε πάνω στο Bar Vitelli…
Το Bar Vitelli ήταν το βασικό μέρος των γυρισμάτων στο χωριό. Εδώ ο νεαρός Michael Corleone συνάντησε τον Signor Vitelli (τον μέλλοντα πεθερό του) και εδώ έγινε και το γλέντι του γάμου του και εδώ ήθελα και εγώ να καθίσω για να πιω μια γρανίτα.
(from the movie)
Τώρα θα μου πείτε γιατί να πιω γρανίτα; Γιατί η γρανίτα λεμονιού είναι ένα είδος σικελικού σορμπέ, που πρέπει να πιεις όταν έρθεις στο Vitelli… το καλοκαίρι. Και εγώ τι να κάνω που ήρθα χειμώνα; Να μην το δοκιμάσω; Επίσης η ιστορία λέει (ή ... η καλή διαφημιστική καμπάνια των Vitelli) ότι η granita di limoni, ήταν το αγαπημένο ποτό του Coppola για το καλοκαίρι του 1971, όταν γυρίστηκε η ταινία.
Πάλι καλά που το προλάβαμε ανοιχτό. Θα είχε κλείσει αν δεν είχε μέσα δυο θαμώνες, που φαίνεται ότι είχαν ξεμείνει από νωρίς και δεν έλεγαν να σηκωθούν να φύγουν. Βρήκα ευκαιρία και εγώ λοιπόν, παρήγγειλα τη γρανίτα μου, ιδανική για το κρύο που είχε βάλει εκείνη την ώρα και καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι να την πιω, με σκοπό να φύγουμε όταν θα έφευγαν και οι άλλοι!
Το Bar είχε ωραία διακόσμηση προσανατολισμένη ως επί το πλείστον στην ταινία “The Godfather”.
Είχε πάρα πολλές φωτογραφίες από σκηνές της ταινίας που είχαν διαδραματιστεί στη Savoca, φωτογραφίες του ιδιοκτήτη από το πάλαι ποτέ, φωτογραφίες των χωριανών, των κομπάρσων, διάφορα όπλα, αλλά και καπέλα σαν αυτά που φορούσε η μαφία.
Σε κάποια ράφια φιγουράριζε και ένα ποτό (παραγωγής Vitelli) με τη φωτογραφία του Μάρλον Μπράντο επάνω.
Να και ο Μάρλον Μπράντο ως Don Vito Corleone πάνω δεξιά...
Ο Al Pacino είναι τρίτης γενιάς Σικελός της Αμερικής. Μαντέψτε από πού είναι η καταγωγή των παππούδων του!!!
Μα από το Corleone της Σικελίας….
Το Bar Vitteli εξακολουθεί να μοιάζει ακριβώς όπως ήταν και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Η μόνη διαφορά ήταν ότι τώρα δεν είχε την πράσινη τέντα πάνω από την αυλή, αλλά ένα πλούσιο αμπέλι που σκεπάζει μια πέργκολα.
(from the movie)
Αφού φύγανε και οι άλλοι θαμώνες και παγώσανε αρκετά και «τα μέσα μου» από τη γρανίτα και έκλεινε και το μαγαζί βγήκαμε και εμείς στο κρύο.
Μπροστά στην αυλή του Vitelli απλώνεται μια πλατεία-μπαλκόνι.
Το μοναδικό που υποδηλώνει ότι το χωριό συνδέεται με την ταινία βρίσκεται στην πλατεία. Είναι ένα μοντέρνο γλυπτό που δείχνει τον Coppola να κρέμεται πάνω από τη μηχανή του και να κοιτάζει στη θάλασσα, το οποίο ίσα που φαίνεται (δεξιά) στη νυχτερινή φωτογραφία που έβγαλα στην πλατεία με τους 5 βαθμούς που είχε εκείνη την ώρα.
Αν ήταν μέρα θα το βλέπαμε κάπως έτσι:
Photo από internet
Δεν θα φεύγαμε όμως ακόμα. Είχα να δω και άλλο film location, που δεν ήταν άλλο από την εκκλησία που παντρεύτηκε ο Michael Corleone. Γύρισα πίσω στο Bar και ρώτησα την “Κα Vitelli” που είναι η εκκλησία του San Nicolo. Μου υπέδειξε την εκκλησία που βρίσκεται στην κορυφή του οικισμού.
Ναι όταν βγήκα έξω την είδα.
Ήταν ολοφάνερο ότι ήταν αυτή. Δεν την είχα δει εξ’αρχής, γιατί είχαμε έρθει από την πίσω μεριά του Vitelli. Μόνο που η πινακίδα που οδηγούσε στην εκκλησία πάνω στο λόφο την αποκαλούσε Santa Lucia. Άργησα να καταλάβω ότι Santa Lucia και San Nicolo ήταν η ίδια εκκλησία. Δεν ξέρω γιατί είχε δύο ονόματα.
Κοντοσταθήκαμε για λίγο.
«Λοιπόν; Θα πάμε μέχρι την εκκλησία;», με ρώτησε ο άντρας μου.
Πολύ θα ήθελα να περπατήσω λίγο μέσα στα δρομάκια του χωριού. Ήθελα να δω και από κοντά τη San Nicolo. Έκανε όμως κρύο, η εκκλησία ήταν στο τέλος της ανηφοριάς, στην κορυφή του λόφου, ήταν και νύχτα, που να τον ταλαιπωρώ και τον άντρα μου… σκέφτηκα. Έτσι απάντησα με μισή καρδιά: «Μπα, με τόσο κρύο που να πάμε. Άσε καλύτερα, δεν πειράζει.»
Και στο μεταξύ είχε και μια ερημιά. Μια νέκρα θα ’λεγα. Μπορεί να ήμουν και επηρεασμένη από την ταινία, την ησυχία, το κρύο, τις κατακόμβες που ένοιωθα ότι ήταν εκεί κοντά...
«Θες να πάμε με το αυτοκίνητο;» Με ρώτησε ο άνδρας μου.
Μ' άρεσε η ιδέα.
«Ωραία θα ήταν, αλλά πάει δρόμος για το αυτοκίνητο μέχρι εκεί; Μήπως είναι λίγο στενά;»
Δεν είχαμε και κανένα μικρό αυτοκίνητο. Αντίθετα είχαμε ένα opel astra sw, κοινώς αρκετά μακρύ αυτοκίνητο.
Παρόλα αυτά …το τολμήσαμε. Είδαμε και ένα άλλο αυτοκίνητο να ανεβαίνει και πήραμε θάρρος. Έπρεπε να κάνουμε το γύρο του λόφου από την πίσω μεριά του, για περίπου 800μ. για να φτάσουμε στην εκκλησία.
Φτάσαμε μέχρι τη Santa Lucia μέσα από ένα ανηφορικό και αρκετά στενό δρομάκι, θα μπορούσα να το πω και φαρδύ μονοπάτι, περνώντας ανάμεσα από τους μεσαιωνικούς τοίχους των σπιτιών της Savoca. Είδαμε την εκκλησία από κοντά. Είναι πάρα πολύ όμορφη και χτισμένη και σε πολύ ωραίο σημείο, με θέα όλο το χωριό. Έβγαλα και τις φωτογραφίες μου.
Τι να πω. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η προσέγγιση.
Ένα βράδυ... σε ένα χωριό στη Σικελία...
που είναι και film location...
(from the movie)
Στην επιστροφή μας όμως προς τα κάτω «τα είδα όλα». Δεν χωρούσε το αυτοκίνητο να περάσει!!! Σε δυο στροφές κολλήσαμε. Εγώ σκεφτόμουν “πάει τώρα”. Ή θα το χτυπήσουμε ή θα το βγάλουμε μόνο με γερανό. Μπρος πίσω, μπρος πίσω, λίγο πιο ανοιχτά τη στροφή, με δεύτερη προσπάθεια, με τρίτη προσπάθεια, εγώ να προσπαθώ να καθοδηγώ όντας έξω από το αυτοκίνητο με φωνές τύπου όπα, stop, λίγο δεξιά, λίγο αριστερά σπάζοντας κατά πολύ την ησυχία του χωριού. Κανένας όμως δεν βγήκε στο παράθυρο να δει την υστερική που φωνάζει μέσα στη νύχτα. Τελικά περάσαμε με ‘απόσταση ασφαλείας’, στο μισό εκατοστό κυριολεκτικά από τους πλαϊνούς τοίχους σε δυο διαφορετικά σημεία της κατεβασιάς μας. 
Το δυσκολότερο σημείο ήταν αυτό…
Βέβαια και όλη η υπόλοιπη κατηφοριά δεν πήγαινε πίσω…
Και όλα αυτά για να δω από κοντά αυτά τα film location
(from internet)
(from the movie)
(from the movie)
Τελικά, τον περπάτησα το δρόμο του γυρισμού. Αφού ήμουν συνεχώς έξω από το αυτοκίνητο καθοδηγώντας το. Ξέχασα ότι έκανε και κρύο.
Επιτέλους, βγήκαμε από τα στενά της Savoca...
Τέτοια συγκίνηση και ταραχή ούτε οι μούμιες στις κατακόμβες δεν νομίζω να μου είχαν χαρίσει αν τις προλάβαινα ανοιχτές.
Θα τη θυμάμαι τη Savoca.
Ταορμίνα, η κοσμοπολίτισσα
Φτάσαμε Ταορμίνα κατά τις 7:30.
Η Ταορμίνα είναι μια πόλη των 11.000 κατοίκων στριμωγμένη πάνω στο λόφο "Ταύρος" με σπίτια χτισμένα αμφιθεατρικά, που από μακριά φαίνονται σαν να είναι σκαρφαλωμένα και χτισμένα το ένα πάνω στο άλλο. Είναι ένας υπέροχος οικισμός, που έχει διατηρήσει το μεσαιωνικό του χαρακτήρα, ο οποίος λόγω της θέσης του και η εγγύτητάς του στη θάλασσα έχει γίνει ένα δημοφιλές τουριστικό θέρετρο και τόπος συνάντησης καλλιτεχνών, διανοούμενων αλλά και του jet set από τις αρχές του 20ου αι.
Αυτό από μόνο του συνεπάγεται ότι δυσκολεύτηκα να βρω κατάλυμα της αρεσκείας μου … στο δικό μου … budget, ακόμα και τώρα που είναι χειμώνας.
Τα περισσότερα καταλύματα, on my budget, ήταν πολύ “καλοκαιρινά” ή κρυμμένα στα στενά (δηλ. ανέβα-κατέβα σκάλες) ή με ακριβό parking ή με καθόλου (δηλ. παρκάρισμα μακριά & ακριβά). Επειδή λοιπόν ταλαιπωρήθηκα για μερικές μέρες ψάχνοντας, όταν βρήκα το Villa Sara ενθουσιάστηκα. Φαινόταν πολύ καλό.
Με αδημονία έφτασα στο κατάλυμα, το οποίο τελικά ήταν ... υπέροχο. Ήταν σε ένα B&B σκαρφαλωμένο στο λόφο πάνω από την Ταορμίνα, με καταπληκτική θέα και δυνατότητα παρκαρίσματος στο δρόμο κάτω από το διαμέρισμά μας.
Το κατάλυμά μας ήταν ένα παλιό σπίτι, που διατηρούσε όλη την αίγλη των σπιτιών μιας παλιάς λουτρόπολης, με ξύλινα πατώματα, κλασικά έπιπλα, ευγενέστατους οικοδεσπότες και φοβερή θέα. Όλη η Ταορμίνα έχει θέα, αλλά η βεράντα του συγκεκριμένου καταλύματος είχε τέτοιο υψόμετρο και προσανατολισμό, που νομίζω ότι είχε την καλύτερη. Το δωμάτιό μας επίσης ήταν υπέροχο. Ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μας βλέπαμε την … Αίτνα.
Αφήσαμε τα πράγματά μας, συστηθήκαμε με τη γλυκύτατη και αεικίνητη σπιτονοικοκυρά αγνώστου ηλικίας και κατεβήκαμε στην πόλη για βόλτα και φαγητό.
Παρκάραμε στο parking (5€το δύωρο) και με τα πόδια πια μπήκαμε στο ιστορικό κέντρο της Ταορμίνα περνώντας κάτω από την Porta Messina.
Η Corso Umberto Α’ αποτελεί τον κεντρικότερο δρόμο του κέντρου της πόλης, η οποία ξεκινά από την Porta Messina, που μόλις περάσαμε, στα βόρεια της πόλης και καταλήγει στην Porta Catania στα νότια της πόλης. Κατά μήκος της αυτής της διαδρομής, που δεν είναι πάνω από 15’ περπάτημα, συναντάς όλα σχεδόν τα αξιοθέατα της πόλης. Πλατείες, εκκλησίες, αρχοντικά, μουσεία, σημεία καταπληκτικής θέας, αλλά και φιρμάτα καταστήματα που ως κοσμοπολίτισσα που είναι … όφειλε να έχει.
Ακόμα στολισμένα ήταν από τα Χριστούγεννα, δρόμοι και μαγαζιά. Ήταν ένα Σαββατόβραδο με ησυχία. Τα εμπορικά ήταν κλειστά και πολύ κόσμο δεν είχε. Ανοιχτά μαγαζιά για φαγητό βρήκαμε αλλά όχι πολλά. Θα καθόμασταν όπου μας “γυάλιζε”.
Φτάσαμε μέχρι την πλατεία – μπαλκόνι Piazza XI Aprile.
Είναι το κεντρικότερο σημείο της Ταορμίνα, το γραφικότερο και το πιο πολυσύχναστο! Έχει δυο γραφικές εκκλησίες τη San Agostino και τη San Giuseppe και την εντυπωσιακή Porta di Mezzo με τον Πύργο του Ρολογιού. Όμως, το σημαντικότερο προσόν της πλατείας είναι η θέα που προσφέρει. Από το χείλος του μπαλκονιού της μπορούσαμε να δούμε την πόλη της Ταορμίνα, το επίνειό της τη Giardini-Naxos, μεγάλο κομμάτι της ακτογραμμής και της ενδοχώρας προς νότο και δυτικά, ακόμα και τώρα που ήταν πια νύχτα.
Ακόμα και το εκκλησάκι της Παναγίας των βράχων, που βρίσκεται κρεμασμένο πάνω στο βουνό φαινόταν από το σημείο αυτό της πλατείας που βρισκόμασταν!
Νομίζω ότι μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να γίνεται εδώ το καλοκαίρι. Η πόλη συνδυάζει βουνό θάλασσα, θέα, γραφικότητα, ιστορία.
Πάρετε μιαν ιδέα πως είναι το χειμώνα, γιατί αυτή η εικόνα υποψιάζομαι πως είναι σπάνια...
Ωραίο το ρομαντικό της υπόθεσης, αλλά έκανε πια και πείνα. Με μια πίτσα και μια γρανίτα από το πρωί που να αντέξω; Τα τουριστικά της πλατείας δεν μου γέμισαν πολύ το μάτι, οπότε ανατρέξαμε στο trip advisor. Το κρύο θέλει καλοπέραση και το περιβάλλον σηκώνει ρομαντισμό και ρομαντισμός με street food (που δεν είχε κιόλας) δεν είναι ρομαντισμός, οπότε βρήκαμε μέσα στα στενά μια γκουρμεδιάρικη antipasteria και καθίσαμε. “ TreQuarti” λεγόταν. Όμορφα ήταν.
Πήραμε ... μια καπρέζε, μια spaghetti norma και μια ψίχα τηγανιτών θαλασσινών ….. όνειρο.
Επιστρέψαμε στο parking, πήραμε το αυτοκίνητο, ανηφορίσαμε προς το δωμάτιό μας, παρκάραμε άνετα πάλι ακριβώς κάτω από το δωμάτιό μας.
Η τελευταία εικόνα που είδαμε πριν μας πάρει ο ύπνος ήταν τα φώτα της Ταορμίνα, που βρίσκονταν στα πόδια μας.
Ήταν μια πολύ γεμάτη ημέρα … και νύχτα! Ήπια καφέ και έφαγα μια πίτσα στην Τσεφαλού, είδα Caravaggio στη Μεσίνα, ήπια τη γρανίτα μου στη Savoca και έφαγα βραδινό στην Ταορμίνα. Μια χαρά.
Η διαδρομή που κάναμε ήταν αυτή…
Πριν κοιμηθώ η τελευταία μου σκέψη ήταν η “λαχτάρα” της Savoca. Αν σφήνωνε το αυτοκίνητο στα στενά ……
Είδα και όνειρα εκείνο το βράδυ.
Δεν θυμάμαι τι είδα.
Θυμάμαι μόνο μια εικόνα.
Αυτή...
Φύγαμε από τη Μεσίνα κατά τις 4:30. Είχαμε να κάνουμε σκάρτη μία ώρα διαδρομή μέχρι το χωριό Savoca, που θα ήταν η επόμενη στάση μας. Σούρουπο θα φτάναμε και μάλλον δεν θα το έβλεπα με το φως της ημέρας, αλλά δεν με πείραζε και πολύ αρκεί να έβρισκα ανοιχτό το bar που τα ‘πινε ο Al Pacino
Πολλοί ήταν οι λόγοι που με έσπρωχναν να πάω στη Savoca. Ένας ήταν ότι το μεσαιωνικό αυτό χωριό αποτέλεσε την τοποθεσία γυρισμάτων της ταινίας “The Godfather”. Άλλος ήταν γιατί ήθελα να δω τις κατακόμβες της Savoca, για τις οποίες είχα διαβάσει κάποτε σε άρθρο του national Geografic ότι αξίζουν μια επίσκεψη. Τις τελευταίες τις είχα χάσει από χέρι. Μάλλον θα ήταν πολύ αργά για αυτές. Άσε που μάλλον μέσα στη νύχτα θα αγριευόμουν να πάω να τις δω.
Άλλος λόγος ήταν γιατί το χωριό αυτό αποτελεί ένα αυθεντικό Σικελικό χωριό, που ελάχιστα έχει αλλάξει εδώ και πολλές γενιές. Θα υπάρχουν και άλλα τέτοια χωριά, αλλά γιατί να μην πάω να δω αυτό που είναι και του … «νονού»;
Η πρόσφατη ιστορία του χωριού Savoca είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία του «The Godfather». Το όμορφο αυτό χωριουδάκι επιλέχθηκε από τον Francis Ford Coppola σαν τόπος γυρισμάτων σκηνών της ταινίας. «Ο νονός» αναφέρεται σε μια ιστορία μαφίας, vendetta και οικογενειακής τιμής. Ήταν μια τριλογία του Holywood, που έγινε μια από τις μεγαλύτερες αμερικανικές ταινίες όλων των εποχών.
Η Savoca επιλέχθηκε να «παίξει» το πραγματικό χωριό Corleone στην ταινία του 1972, επειδή ήταν σχετικά ανέγγιχτο από την πρόοδο, αλλά και γιατί είχε λιγότερα “ζητήματα” από ότι το Corleone με την … τοπική μαφία.
Λέγεται οι μαφιόζοι έβαλαν αυστηρούς όρους στους παραγωγούς προκειμένου να επιτρέψουν να γυριστεί η ταινία. Δεν ήμουν μπροστά, αλλά φαντάζομαι ότι «they made them an offer they couldn’t refuse».
(όσοι είναι fan θα αναγνωρίσουν την ατάκα).Σε καμία από τις τρεις ταινίες δεν αναφέρεται ποτέ από τους χαρακτήρες η λέξη … «μαφία». Ήταν ένας από τους όρους που επιβλήθηκαν.
Η Savoca, το τυπικό αυτό Σικελικό χωριό, ελάχιστα έχει αλλάξει από την εποχή των γυρισμάτων. Μια επίσκεψη στο χωριό για μένα που είμαι λάτρης του κινηματογράφου επιβάλλεται, αλλά πιστεύω ότι ακόμα και αν κάποιος δεν είναι οπαδός, θα ανακαλύψει ένα συναρπαστικό τρόπο να επισκεφτεί αυτό το χωριό, ώστε να δει μια αυθεντική εικόνα του νησιού.
Εμείς την αυθεντική αυτή εικόνα θα την βλέπαμε νύχτα και μάλιστα με κρύο. Μπορεί να έφταιγε και το υψόμετρο, αλλά πραγματικά με το που φτάσαμε έβαλε ένα κρύο …
Φτάσαμε γύρω στις 5:15 το απόγευμα. Μέχρι να παρκάρουμε και να πάρουμε και το εισιτήριο από το παρκόμετρο νύχτωσε για τα καλά.
Μικρό το κέντρο του χωριού. Είναι χωριό … χωριό. Έχει την κοινότητα, το καφενείο, την πλατεία, την εκκλησία και λίγα σπιτάκια αμφιθεατρικά χτισμένα πάνω σε ένα λόφο που βλέπει θάλασσα.
Με το που περάσαμε μπροστά από το Comune di Savoca…
Πέσαμε πάνω στο Bar Vitelli…
Το Bar Vitelli ήταν το βασικό μέρος των γυρισμάτων στο χωριό. Εδώ ο νεαρός Michael Corleone συνάντησε τον Signor Vitelli (τον μέλλοντα πεθερό του) και εδώ έγινε και το γλέντι του γάμου του και εδώ ήθελα και εγώ να καθίσω για να πιω μια γρανίτα.
Τώρα θα μου πείτε γιατί να πιω γρανίτα; Γιατί η γρανίτα λεμονιού είναι ένα είδος σικελικού σορμπέ, που πρέπει να πιεις όταν έρθεις στο Vitelli… το καλοκαίρι. Και εγώ τι να κάνω που ήρθα χειμώνα; Να μην το δοκιμάσω; Επίσης η ιστορία λέει (ή ... η καλή διαφημιστική καμπάνια των Vitelli) ότι η granita di limoni, ήταν το αγαπημένο ποτό του Coppola για το καλοκαίρι του 1971, όταν γυρίστηκε η ταινία.
Πάλι καλά που το προλάβαμε ανοιχτό. Θα είχε κλείσει αν δεν είχε μέσα δυο θαμώνες, που φαίνεται ότι είχαν ξεμείνει από νωρίς και δεν έλεγαν να σηκωθούν να φύγουν. Βρήκα ευκαιρία και εγώ λοιπόν, παρήγγειλα τη γρανίτα μου, ιδανική για το κρύο που είχε βάλει εκείνη την ώρα
και καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι να την πιω, με σκοπό να φύγουμε όταν θα έφευγαν και οι άλλοι!Το Bar είχε ωραία διακόσμηση προσανατολισμένη ως επί το πλείστον στην ταινία “The Godfather”.
Είχε πάρα πολλές φωτογραφίες από σκηνές της ταινίας που είχαν διαδραματιστεί στη Savoca, φωτογραφίες του ιδιοκτήτη από το πάλαι ποτέ, φωτογραφίες των χωριανών, των κομπάρσων, διάφορα όπλα, αλλά και καπέλα σαν αυτά που φορούσε η μαφία.
Σε κάποια ράφια φιγουράριζε και ένα ποτό (παραγωγής Vitelli) με τη φωτογραφία του Μάρλον Μπράντο επάνω.
Να και ο Μάρλον Μπράντο ως Don Vito Corleone πάνω δεξιά...
Ο Al Pacino είναι τρίτης γενιάς Σικελός της Αμερικής. Μαντέψτε από πού είναι η καταγωγή των παππούδων του!!!
Μα από το Corleone της Σικελίας….
Το Bar Vitteli εξακολουθεί να μοιάζει ακριβώς όπως ήταν και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Η μόνη διαφορά ήταν ότι τώρα δεν είχε την πράσινη τέντα πάνω από την αυλή, αλλά ένα πλούσιο αμπέλι που σκεπάζει μια πέργκολα.
(from the movie)
Αφού φύγανε και οι άλλοι θαμώνες και παγώσανε αρκετά και «τα μέσα μου» από τη γρανίτα και έκλεινε και το μαγαζί βγήκαμε και εμείς στο κρύο.
Μπροστά στην αυλή του Vitelli απλώνεται μια πλατεία-μπαλκόνι.
Το μοναδικό που υποδηλώνει ότι το χωριό συνδέεται με την ταινία βρίσκεται στην πλατεία. Είναι ένα μοντέρνο γλυπτό που δείχνει τον Coppola να κρέμεται πάνω από τη μηχανή του και να κοιτάζει στη θάλασσα, το οποίο ίσα που φαίνεται (δεξιά) στη νυχτερινή φωτογραφία που έβγαλα στην πλατεία με τους 5 βαθμούς που είχε εκείνη την ώρα.
Αν ήταν μέρα θα το βλέπαμε κάπως έτσι:
Photo από internet
Δεν θα φεύγαμε όμως ακόμα. Είχα να δω και άλλο film location, που δεν ήταν άλλο από την εκκλησία που παντρεύτηκε ο Michael Corleone. Γύρισα πίσω στο Bar και ρώτησα την “Κα Vitelli” που είναι η εκκλησία του San Nicolo. Μου υπέδειξε την εκκλησία που βρίσκεται στην κορυφή του οικισμού.
Ναι όταν βγήκα έξω την είδα.
Ήταν ολοφάνερο ότι ήταν αυτή. Δεν την είχα δει εξ’αρχής, γιατί είχαμε έρθει από την πίσω μεριά του Vitelli. Μόνο που η πινακίδα που οδηγούσε στην εκκλησία πάνω στο λόφο την αποκαλούσε Santa Lucia. Άργησα να καταλάβω ότι Santa Lucia και San Nicolo ήταν η ίδια εκκλησία. Δεν ξέρω γιατί είχε δύο ονόματα.
Κοντοσταθήκαμε για λίγο.
«Λοιπόν; Θα πάμε μέχρι την εκκλησία;», με ρώτησε ο άντρας μου.
Πολύ θα ήθελα να περπατήσω λίγο μέσα στα δρομάκια του χωριού. Ήθελα να δω και από κοντά τη San Nicolo. Έκανε όμως κρύο, η εκκλησία ήταν στο τέλος της ανηφοριάς, στην κορυφή του λόφου, ήταν και νύχτα, που να τον ταλαιπωρώ και τον άντρα μου… σκέφτηκα. Έτσι απάντησα με μισή καρδιά: «Μπα, με τόσο κρύο που να πάμε. Άσε καλύτερα, δεν πειράζει.»
Και στο μεταξύ είχε και μια ερημιά. Μια νέκρα θα ’λεγα. Μπορεί να ήμουν και επηρεασμένη από την ταινία, την ησυχία, το κρύο, τις κατακόμβες που ένοιωθα ότι ήταν εκεί κοντά...
«Θες να πάμε με το αυτοκίνητο;» Με ρώτησε ο άνδρας μου.
Μ' άρεσε η ιδέα.
«Ωραία θα ήταν, αλλά πάει δρόμος για το αυτοκίνητο μέχρι εκεί; Μήπως είναι λίγο στενά;»
Δεν είχαμε και κανένα μικρό αυτοκίνητο. Αντίθετα είχαμε ένα opel astra sw, κοινώς αρκετά μακρύ αυτοκίνητο.
Παρόλα αυτά …το τολμήσαμε. Είδαμε και ένα άλλο αυτοκίνητο να ανεβαίνει και πήραμε θάρρος. Έπρεπε να κάνουμε το γύρο του λόφου από την πίσω μεριά του, για περίπου 800μ. για να φτάσουμε στην εκκλησία.
Φτάσαμε μέχρι τη Santa Lucia μέσα από ένα ανηφορικό και αρκετά στενό δρομάκι, θα μπορούσα να το πω και φαρδύ μονοπάτι, περνώντας ανάμεσα από τους μεσαιωνικούς τοίχους των σπιτιών της Savoca. Είδαμε την εκκλησία από κοντά. Είναι πάρα πολύ όμορφη και χτισμένη και σε πολύ ωραίο σημείο, με θέα όλο το χωριό. Έβγαλα και τις φωτογραφίες μου.
Τι να πω. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η προσέγγιση.
Ένα βράδυ... σε ένα χωριό στη Σικελία...
που είναι και film location...
(from the movie)
Στην επιστροφή μας όμως προς τα κάτω «τα είδα όλα». Δεν χωρούσε το αυτοκίνητο να περάσει!!! Σε δυο στροφές κολλήσαμε. Εγώ σκεφτόμουν “πάει τώρα”. Ή θα το χτυπήσουμε ή θα το βγάλουμε μόνο με γερανό. Μπρος πίσω, μπρος πίσω, λίγο πιο ανοιχτά τη στροφή, με δεύτερη προσπάθεια, με τρίτη προσπάθεια, εγώ να προσπαθώ να καθοδηγώ όντας έξω από το αυτοκίνητο με φωνές τύπου όπα, stop, λίγο δεξιά, λίγο αριστερά σπάζοντας κατά πολύ την ησυχία του χωριού. Κανένας όμως δεν βγήκε στο παράθυρο να δει την υστερική που φωνάζει μέσα στη νύχτα.
Τελικά περάσαμε με ‘απόσταση ασφαλείας’, στο μισό εκατοστό κυριολεκτικά από τους πλαϊνούς τοίχους σε δυο διαφορετικά σημεία της κατεβασιάς μας.
Το δυσκολότερο σημείο ήταν αυτό…
Βέβαια και όλη η υπόλοιπη κατηφοριά δεν πήγαινε πίσω…
Και όλα αυτά για να δω από κοντά αυτά τα film location
(from internet)
(from the movie)
(from the movie)
Τελικά, τον περπάτησα το δρόμο του γυρισμού. Αφού ήμουν συνεχώς έξω από το αυτοκίνητο καθοδηγώντας το. Ξέχασα ότι έκανε και κρύο.
Επιτέλους, βγήκαμε από τα στενά της Savoca...
Τέτοια συγκίνηση και ταραχή ούτε οι μούμιες στις κατακόμβες δεν νομίζω να μου είχαν χαρίσει αν τις προλάβαινα ανοιχτές.
Θα τη θυμάμαι τη Savoca.
Ταορμίνα, η κοσμοπολίτισσα
Φτάσαμε Ταορμίνα κατά τις 7:30.
Η Ταορμίνα είναι μια πόλη των 11.000 κατοίκων στριμωγμένη πάνω στο λόφο "Ταύρος" με σπίτια χτισμένα αμφιθεατρικά, που από μακριά φαίνονται σαν να είναι σκαρφαλωμένα και χτισμένα το ένα πάνω στο άλλο. Είναι ένας υπέροχος οικισμός, που έχει διατηρήσει το μεσαιωνικό του χαρακτήρα, ο οποίος λόγω της θέσης του και η εγγύτητάς του στη θάλασσα έχει γίνει ένα δημοφιλές τουριστικό θέρετρο και τόπος συνάντησης καλλιτεχνών, διανοούμενων αλλά και του jet set από τις αρχές του 20ου αι.
Αυτό από μόνο του συνεπάγεται ότι δυσκολεύτηκα να βρω κατάλυμα της αρεσκείας μου … στο δικό μου … budget, ακόμα και τώρα που είναι χειμώνας.
Τα περισσότερα καταλύματα, on my budget, ήταν πολύ “καλοκαιρινά” ή κρυμμένα στα στενά (δηλ. ανέβα-κατέβα σκάλες) ή με ακριβό parking ή με καθόλου (δηλ. παρκάρισμα μακριά & ακριβά). Επειδή λοιπόν ταλαιπωρήθηκα για μερικές μέρες ψάχνοντας, όταν βρήκα το Villa Sara ενθουσιάστηκα. Φαινόταν πολύ καλό.
Με αδημονία έφτασα στο κατάλυμα, το οποίο τελικά ήταν ... υπέροχο. Ήταν σε ένα B&B σκαρφαλωμένο στο λόφο πάνω από την Ταορμίνα, με καταπληκτική θέα και δυνατότητα παρκαρίσματος στο δρόμο κάτω από το διαμέρισμά μας.
Το κατάλυμά μας ήταν ένα παλιό σπίτι, που διατηρούσε όλη την αίγλη των σπιτιών μιας παλιάς λουτρόπολης, με ξύλινα πατώματα, κλασικά έπιπλα, ευγενέστατους οικοδεσπότες και φοβερή θέα. Όλη η Ταορμίνα έχει θέα, αλλά η βεράντα του συγκεκριμένου καταλύματος είχε τέτοιο υψόμετρο και προσανατολισμό, που νομίζω ότι είχε την καλύτερη. Το δωμάτιό μας επίσης ήταν υπέροχο. Ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μας βλέπαμε την … Αίτνα.
Αφήσαμε τα πράγματά μας, συστηθήκαμε με τη γλυκύτατη και αεικίνητη σπιτονοικοκυρά αγνώστου ηλικίας και κατεβήκαμε στην πόλη για βόλτα και φαγητό.
Παρκάραμε στο parking (5€το δύωρο) και με τα πόδια πια μπήκαμε στο ιστορικό κέντρο της Ταορμίνα περνώντας κάτω από την Porta Messina.
Η Corso Umberto Α’ αποτελεί τον κεντρικότερο δρόμο του κέντρου της πόλης, η οποία ξεκινά από την Porta Messina, που μόλις περάσαμε, στα βόρεια της πόλης και καταλήγει στην Porta Catania στα νότια της πόλης. Κατά μήκος της αυτής της διαδρομής, που δεν είναι πάνω από 15’ περπάτημα, συναντάς όλα σχεδόν τα αξιοθέατα της πόλης. Πλατείες, εκκλησίες, αρχοντικά, μουσεία, σημεία καταπληκτικής θέας, αλλά και φιρμάτα καταστήματα που ως κοσμοπολίτισσα που είναι … όφειλε να έχει.
Ακόμα στολισμένα ήταν από τα Χριστούγεννα, δρόμοι και μαγαζιά. Ήταν ένα Σαββατόβραδο με ησυχία. Τα εμπορικά ήταν κλειστά και πολύ κόσμο δεν είχε. Ανοιχτά μαγαζιά για φαγητό βρήκαμε αλλά όχι πολλά. Θα καθόμασταν όπου μας “γυάλιζε”.
Φτάσαμε μέχρι την πλατεία – μπαλκόνι Piazza XI Aprile.
Είναι το κεντρικότερο σημείο της Ταορμίνα, το γραφικότερο και το πιο πολυσύχναστο! Έχει δυο γραφικές εκκλησίες τη San Agostino και τη San Giuseppe και την εντυπωσιακή Porta di Mezzo με τον Πύργο του Ρολογιού. Όμως, το σημαντικότερο προσόν της πλατείας είναι η θέα που προσφέρει. Από το χείλος του μπαλκονιού της μπορούσαμε να δούμε την πόλη της Ταορμίνα, το επίνειό της τη Giardini-Naxos, μεγάλο κομμάτι της ακτογραμμής και της ενδοχώρας προς νότο και δυτικά, ακόμα και τώρα που ήταν πια νύχτα.
Ακόμα και το εκκλησάκι της Παναγίας των βράχων, που βρίσκεται κρεμασμένο πάνω στο βουνό φαινόταν από το σημείο αυτό της πλατείας που βρισκόμασταν!
Νομίζω ότι μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να γίνεται εδώ το καλοκαίρι. Η πόλη συνδυάζει βουνό θάλασσα, θέα, γραφικότητα, ιστορία.
Πάρετε μιαν ιδέα πως είναι το χειμώνα, γιατί αυτή η εικόνα υποψιάζομαι πως είναι σπάνια...
Ωραίο το ρομαντικό της υπόθεσης, αλλά έκανε πια και πείνα. Με μια πίτσα και μια γρανίτα από το πρωί που να αντέξω; Τα τουριστικά της πλατείας δεν μου γέμισαν πολύ το μάτι, οπότε ανατρέξαμε στο trip advisor. Το κρύο θέλει καλοπέραση και το περιβάλλον σηκώνει ρομαντισμό και ρομαντισμός με street food (που δεν είχε κιόλας) δεν είναι ρομαντισμός, οπότε βρήκαμε μέσα στα στενά μια γκουρμεδιάρικη antipasteria και καθίσαμε. “ TreQuarti” λεγόταν. Όμορφα ήταν.
Πήραμε ... μια καπρέζε, μια spaghetti norma και μια ψίχα τηγανιτών θαλασσινών ….. όνειρο.
Επιστρέψαμε στο parking, πήραμε το αυτοκίνητο, ανηφορίσαμε προς το δωμάτιό μας, παρκάραμε άνετα πάλι ακριβώς κάτω από το δωμάτιό μας.
Η τελευταία εικόνα που είδαμε πριν μας πάρει ο ύπνος ήταν τα φώτα της Ταορμίνα, που βρίσκονταν στα πόδια μας.
Ήταν μια πολύ γεμάτη ημέρα … και νύχτα!
Ήπια καφέ και έφαγα μια πίτσα στην Τσεφαλού, είδα Caravaggio στη Μεσίνα, ήπια τη γρανίτα μου στη Savoca και έφαγα βραδινό στην Ταορμίνα. Μια χαρά. Η διαδρομή που κάναμε ήταν αυτή…
Πριν κοιμηθώ η τελευταία μου σκέψη ήταν η “λαχτάρα” της Savoca. Αν σφήνωνε το αυτοκίνητο στα στενά ……
Είδα και όνειρα εκείνο το βράδυ.
Δεν θυμάμαι τι είδα.
Θυμάμαι μόνο μια εικόνα.
Αυτή...
Last edited:
