Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.298
- Likes
- 17.172
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΙ ΕΝΑ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ
Κάθε μέρα στριμώχνω το πρόγραμμα σε κάθε ταξίδι. Ποτέ δεν μου “βγαίνει”, αλλά πάντα πιστεύω ότι την επόμενη φορά …θα τα καταφέρω και θα μου «βγει».
Το αρχικό πλάνο μου για σήμερα ήταν χαλαρό. Μετά το πρωινό φαγητό μας, θα πηγαίναμε να δούμε το θέατρο Greco, κάνοντας παράλληλα και μια βόλτα στην πόλη (για να τη δούμε και μέρα) και μετά θα φεύγαμε για Συρακούσες, στις οποίες θα φτάναμε νωρίς το μεσημέρι, την ώρα περίπου του check in (γύρω στις 2:00) ώστε να προλάβουμε να δούμε και τις Συρακούσες με το φως της ημέρας. Πιθανώς να κάναμε και ένα πέρασμα από Κατάνια, να τη δούμε όπως είδαμε και τη Μεσίνα στα γρήγορα.
Μία φορά είπα και εγώ να κάνω χαλαρό πρόγραμμα αλλά δεν με άφησε το …forum.
Την Αίτνα δεν την είχα καθόλου στο μυαλό μου. Πίστευα ότι σηκώνει πολύ χρόνο και δεδομένου ότι ήταν και χειμώνας φαντάστηκα ότι θα ήταν πιθανότατα και μια ταλαιπωρία. Όταν όμως διάβασα στο forum μια παραίνεση ενός ειδικού
σε Ιταλικά θέματα (βλέπε Samion), επηρεάστηκα για μιαν ακόμη φορά και διαπίστωσα στη συνέχεια ότι αφού είχαμε αυτοκίνητο στη διάθεσή μας, το να ανέβουμε μέχρι κάποιο σημείο του βουνού για να δούμε τους χαμηλούς κρατήρες της Αίτνα δεν ήταν και καμιά φοβερή παράκαμψη. Βέβαια όλα αυτά καιρού θέλοντος, για να μην ξεχνιόμαστε, γιατί είναι και χειμώνας!
Ήθελε όμως το χρόνο του κι αυτό, αν θέλαμε να περπατήσουμε και λίγο στο βουνό. Αυτό σημαίνει ότι μετά το θέατρο Greco και κατά τις 10:30 το αργότερο θα έπρεπε να φύγουμε από την Ταορμίνα, να ανεβούμε στο βουνό και κατά τις 3:00 να είμαστε Συρακούσες γιατί εκτός των άλλων ήθελα να προλάβω να δω και έναν Caravaggio που βρίσκεται στη Santa Lucia της Ορτυγίας, η οποία έκλεινε στις 4:00. Κοινώς … πάλι το στρίμωξα το πρόγραμμα, αλλά αυτή τη φορά δεν έφταιγα εγώ!
(Σε ευχαριστώ Samion!)
Όμως ο παράγοντας «κούραση» που ΠΟΤΕ δεν τον υπολογίζω, … «χτύπησε» και πάλι. Αντί για τις 7:00 που έπρεπε να ξυπνήσουμε, …. ξυπνήσαμε στις 9:00!!!
Αυτό σημαίνει ότι κάτι θα έφευγε από το πρόγραμμα. Το θέατρο Greco, η Αίτνα ή ο Caravaggio;
Θα ξεκινούσα με τα δύο πρώτα και αν είμαστε τυχεροί ….
Με το που σηκωθήκαμε η πρώτη εικόνα που αντικρίσαμε από το παράθυρό μας ήταν αυτή…
Οπότε κάθε διάθεση που είχα για να βιαστώ … την ξέχασα αμέσως.
Η θέα από την βεράντα μας είναι καθηλωτική.
Και αυτή η θέα…
Και αυτή η θέα…
Αλλά και από την τραπεζαρία, που μας σερβίρανε το πρωινό είχε θέα...
Το πρωινό στην τραπεζαρία του Villa Sara ήταν υπέροχο. Το τραπέζι μας ήταν μπροστά στο παράθυρο και το παράθυρο μπροστά στην Αίτνα που “κάπνιζε”. Άλλωστε λίγες ημέρες πριν είχε «σκάσει», προκαλώντας και τον σχετικό σεισμό. Νομίζω ότι ασυναίσθητα απέφυγα τη διανυκτέρευση στην Κατάνια για αυτό το λόγο. Όσο να ‘ναι οι Συρακούσες και η Ταορμίνα (τις οποίες επέλεξα για διανυκτερεύσεις) είναι λίγο πιο μακριά απ’ το βουνό απ’ ότι η Κατάνια.
Το πρωινό ήταν πλούσιο. Είχε ομελέτα, χυμό, αλμυρά, γλυκά, φρούτα και καπουτσίνο.
Πιάσαμε κουβέντα και με τον αεικίνητο, ευγενικό και πολύ ευχάριστο γιο της οικοδέσποινας, ο οποίος ήταν επί του σερβιρίσματος και των οικονομικών της επιχείρησης.
Η κουβέντα ξεκίνησε από την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα (κλασικά τα τελευταία χρόνια από εκεί ξεκινάει πάντα η κουβέντα). Μιλήσαμε και λίγο για την Ελληνικότητα της περιοχής (ακομπλεξάριστοι άνθρωποι). «That’s history» μας είπε χαρακτηριστικά.
Μας είπε επίσης ότι όλοι εκεί στην Ταορμίνα είναι χαρούμενοι άνθρωποι, γιατί όταν έχουν προβλήματα ανοίγουν το παράθυρό τους, … βλέπουν την Αίτνα και ….τους περνάνε οι στεναχώριες.
Μας συμβούλεψε να μην έρθουμε Ιούλιο και Αύγουστο στην Ταορμίνα, γιατί δεν θα μας αρέσει λόγω του φοβερού αδιαχώρητου που επικρατεί. Αντίθετα, Μάιο και Ιούνιο είναι ιδανικά. Κάτι δηλ. που ισχύει και στα περισσότερα πολύ τουριστικά νησιά της Ελλάδας.
Μας παρότρυνε επίσης να ανεβούμε στο βουνό. Όταν από το «παρατηρητήριο της Αίτνα», δηλ. την Ταορμίνα όπως μας είπε, φαίνεται καθαρά η κορυφή της Αίτνα και δεν είναι καλυμμένη από σύννεφα, σημαίνει ότι είναι ο καλύτερος καιρός για να ανέβει κανείς το βουνό. «Είστε τυχεροί, που την πετύχατε έτσι μέσα στο χειμώνα». «Να πάτε».
Μας έδωσε και οδηγίες, μας έκανε και σκαριφήματα για τον ποιο δρόμο θα ακολουθήσουμε και που θα στρίψουμε για γρήγορα, μας ξεπροβόδησε, χαιρετηθήκαμε και … φύγαμε.
Μα πραγματικά έτσι όπως είναι χτισμένη η Ταορμίνα όλα τα σπίτια της βλέπουν και τη θάλασσα και την Αίτνα...
Χαρούμενοι άνθρωποι…
Teatro Greco…το στολίδι της Ταορμίνα
Φύγαμε, κατεβήκαμε στην πόλη, παρκάραμε στο parking και με τα πόδια πια βολτάραμε στην Κυριακάτικη και ήσυχη Ταορμίνα. Ο καιρός ήταν πολύ καλός. Είχε ήλιο και η θερμοκρασία είχε ανέβει σε σημείο που αποφάσισα να ανέβω στο θέατρο με ζακετάκι και όχι με το μπουφάν.
Η Via Teatro Greco (πόσο μου αρέσει να ακούω το "Greco") είναι ένας δρόμος μήκους 300m. γεμάτο με τουριστικά μαγαζάκια, που πουλούν σουβενίρ. Ήταν όλα κλειστά εκτός από δύο. Αυτό το αναφέρω για να δώσω μια ιδέα του τι κίνηση είχε η πόλη μέσα στον Γενάρη.
Μια χαρά.
Πληρώσαμε μια είσοδο των 10€ και μπήκαμε στο χώρο. Μαζί με εμάς εκείνη την ώρα θα είχε καμιά δεκαπενταριά άτομα, δηλ. αριθμός που σίγουρα ήταν μικρός και καθόλου ενοχλητικός.
Το σημείο που είναι χτισμένο το θέατρο είναι κ α τ α π λ η κ τ ι κ ό!
Ιδού…
Πόσο όμορφο...
Είναι ένα υπέροχο αρχαιοελληνικό θέατρο, το οποίο βρίσκεται σε μια απίστευτα προνομιακή θέση.
Είναι κρεμασμένο στην άκρη ενός βράχου, θέση που του προσφέρει μια πανοραμική θέα προς Βορρά, Ανατολή και Νότο.
Χτίστηκε τον 3ο αι. π.Χ. από τους αρχαίους Έλληνες και αποτελεί ένα δείγμα του αρχιτεκτονικού μεγαλείου τους. Το θέατρο γεννήθηκε για να φιλοξενήσει δραματικές παραστάσεις, αλλά κατά τη διάρκεια των ρωμαϊκών χρόνων μεταμορφώθηκε σε αρένα για μονομάχους. Παρόλο που οι Ρωμαίοι παρενέβησαν σημαντικά στην αισθητική του, το θέατρο παραμένει εντυπωσιακό.
Σήμερα το θέατρο βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση. Οι ημικυκλικές πέτρινες κερκίδες διατηρούνται σε μεγάλο ποσοστό. Το ίδιο διατηρούνται η σκηνή, η ορχήστρα, οι διάδρομοι και τα διαζώματα.
Φέραμε γύρω όλο το θέατρο και ανεβήκαμε στο ψηλότερο σημείο του.
Πραγματικά θαμπώνεσαι από το θέαμα που αντικρίζεις. Καλώς λέγεται ότι ο κόσμος δεν παρακολουθούσε την παράσταση αλλά θαύμαζε το τοπίο. Φαίνεται όλη σχεδόν η πόλη, η θάλασσα του Ιονίου, μεγάλο κομμάτι της ακτογραμμής και το κυριότερο, η φοβερή Αίτνα. Πρόκειται για ένα υπερθέαμα!
Από την πίσω μεριά του θεάτρου και πάνω από τις κερκίδες (για να αυξηθεί ο αριθμός των θέσεων) χτίστηκαν από τούβλο δύο μεγάλες βεράντες. Η ψηλότερη βεράντα του θεάτρου, η οποία δεν είχε καθίσματα και προορίζονταν για τους πιο ταπεινούς ανθρώπους και είναι αυτή που έχει την καλύτερη θέα από όλες τις θέσεις. Από εκεί φαίνεται προς το Βορρά ακόμα και η Καλαβρία της Νότιας Ιταλίας και το στενό της Μεσίνα, εκεί όπου ο θρύλος ήθελε τη Σκύλα και τη Χάρυβδη να απειλούν τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του.
Μείναμε καμιά ώρα και θαυμάζαμε το θέατρο και τη θέα. Αφού είδαμε ότι ο ουρανός είναι ακόμα καθαρός και η κορυφή της Αίτνας είναι ορατή δηλ. οι ιδανικές συνθήκες για την ανάβαση του βουνού, φύγαμε.
Αίτνα…
Και να μην είχαμε σκοπό να ανεβούμε το βουνό, θα μας είχε ξεσηκώσει ο φοβερός ξενοδόχος μας ή η λιακάδα. Ήταν χειμώνας μεν, είχε λιακάδα δε!
Φύγαμε βάζοντας στο Gps τον προορισμό Rifuzio Sapienza, που οδηγούσε στους Silvestri Cratiere.
Φτάσαμε κοντά στο χωριό Nicolosi και μετά ακολουθήσαμε τις πινακίδες προς το καταφύγιο.
Περάσαμε μέσα από πολλούς οικισμούς και χωριά που βρίσκονται πάνω στις πρώτες πλαγιές του ηφαιστείου. Το γύρω περιβάλλον είχε αρχίσει ήδη έντονα να γίνεται σκουρόχρωμο. Μα πως μπορούν να ζουν άνθρωποι τόσο κοντά στο ηφαίστειο;
Η Αίτνα από μακριά μοιάζει με … πυραμίδα. Δεν είναι όμως απότομη πυραμίδα. Καλύπτει έκταση 1190 τετραγωνικών χιλιομέτρων και έχει περιφέρεια βάσης 140 χιλιόμετρα, δηλαδή είναι τρεις φορές μεγαλύτερη από τον Βεζούβιο.
Το μάτι από μακριά “δεν πιάνει” το πόσο ψηλό βουνό είναι. Και αυτό γιατί έχει ομαλή κλίση. Η κορυφή της φτάνει στα 3.350μ. αλλά μέχρι τους πρώτους κρατήρες που πήγαμε εμείς (υψ. περίπου 2000μ.) ανεβήκαμε ομαλά.
Καθώς ανεβαίναμε το χιόνι άρχισε να εμφανίζεται σιγά σιγά. Πολύ ξαφνιάστηκα με το που είδα χιόνι. Εντάξει είναι χειμώνας και είναι λογικό να έχει χιόνι, απλά εγώ περίμενα να δω κοκκινόμαυρα πετρώματα σε μαύρο φόντο (όπως στη Σαντορίνη).
Μέχρι να φτάσουμε στο καταφύγιο το χιόνι πια ήταν τόσο πολύ που το αυτοκίνητο περνούσε πια μέσα από τοίχο χιονιού (που είχε δημιουργηθεί από εκχιονιστικό).
Στα 27 χιλιόμετρα από την ώρα που αφήσαμε την autostrada φτάσαμε στο Rifugio Sapienza, που είναι το υψηλότερο σημείο που μπορεί κανείς να φτάσει στην Αίτνα με το αυτοκίνητο.
Ήταν Κυριακή πρωί, είχε πολύ χιόνι και καλό καιρό. Πολλοί Ιταλοί είχαν την ιδέα να ανεβούν στο βουνό για αθλοπαιδιές χιονιού. Κάποιοι με σκι και πάρα πολλοί άλλοι με έλκηθρα και παιδιά για …παιχνίδια.
Από το σημείο αυτό ξεκινούσε και τελεφερίκ, που σε ανέβαζε ψηλότερα αν ήθελες να κάνεις σκι ή trekking στα ψηλότερα.
Εμείς παρκάραμε και αμέσως πήραμε ένα ανηφορικό μονοπάτι που οδηγούσε στους κρατήρες Silvestri ακολουθώντας μια πινακίδα.
Λίγο κόσμο συναντήσαμε στο μονοπάτι, γιατί υποθέτω ότι λίγοι είναι οι τουρίστες της εποχής. Οι ντόπιοι δεν ασχολούνται με τους κρατήρες, παρά μόνο με το χιόνι.
Μετά από περίπου 200μ. περίπου περπάτημα στο χιονισμένο μονοπάτι βρεθήκαμε στο χείλος ενός από τους δύο κύριους κρατήρες Silvestri.
Το τοπίο που είδα από εκεί πάνω ήταν μοναδικό!
Όλη αυτή η “μαυρίλα” του τοπίου σε συνδυασμό με το λευκό του χιονιού έκανε το τοπίο πιο … «διαστημικό».
Οι κρατήρες στο σημείο που πήγα ήταν εμφανείς, σε αντίθεση με της Σαντορίνης (που έχω πάει), οι οποίοι δεν είναι καθόλου ευδιάκριτου σχήματος. Η έκρηξη που σχημάτισε αυτούς τους κρατήρες δεν είναι άλλωστε και τόσο παλιά, μόλις πριν από έναν αιώνα συνέβη (το 1892), οπότε έχει διατηρηθεί το αρχικό τους σχήμα σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Περπατήσαμε στο χείλος του κρατήρα κάνοντας ένα ημικύκλιο φτάνοντας στο ψηλότερο σημείο του. Από εκεί είδαμε άλλους δύο κρατήρες λίγο μικρότερους και ολοστρόγγυλους, που βρίσκονται χαμηλότερα. Αλλά και η θέα της πεδιάδας και της θάλασσας ήταν πανοραμική και συγκλονιστική! Το μάτι έφτανε πολύ μακριά και από αυτό το σημείο μπορούσαμε να αντιληφθούμε σε πόσο μεγάλο υψόμετρο βρισκόμασταν.
Νομίζω ότι είναι από τα πιο εντυπωσιακά φυσικά τοπία που έχω δει.
Ένιωθα πολύ τυχερή που ανέβηκα να θαυμάσω αυτό το τοπίο. Νομίζω ότι πέτυχα ιδανικές συνθήκες για χειμώνα. Η ηλιοφάνεια σε συνδυασμό με το χιόνι των προηγούμενων ημερών είναι μια τυχερή συνθήκη.
Στο ψηλότερο σημείο που ανέβηκα το gps του κινητού μου έδειξε 1949μ. Η θερμοκρασία εκείνη τη στιγμή ήταν 2 βαθμοί Κελσίου και ήταν 2:00 το μεσημέρι!!!
Επιστρέψαμε στο μονοπάτι κάνοντας τον πλήρη γύρο του μεγάλου κρατήρα. Περπάτησα στην κορυφή ενός κρατήρα (έστω και ανενεργού) του ψηλότερου ενεργού ηφαιστείου στην Ευρώπη!
Τον Ιούνιο του 2013, η UNESCO ανακοίνωσε την ένταξη της Αίτνας στον κατάλογο με τα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Όταν επιστρέψαμε κάτω πήγαμε να ρίξουμε μια ματιά και στο καταφύγιο. Επικρατούσε το αδιαχώρητο. Καλά μα που ήταν όλος αυτός ο κόσμος χθες το βράδυ;
Εγκαταλείψαμε την ιδέα να φάμε εδώ και αποφασίσαμε να φύγουμε άμεσα για Συρακούσες.
Κάθε μέρα στριμώχνω το πρόγραμμα σε κάθε ταξίδι. Ποτέ δεν μου “βγαίνει”, αλλά πάντα πιστεύω ότι την επόμενη φορά …θα τα καταφέρω και θα μου «βγει».
Το αρχικό πλάνο μου για σήμερα ήταν χαλαρό. Μετά το πρωινό φαγητό μας, θα πηγαίναμε να δούμε το θέατρο Greco, κάνοντας παράλληλα και μια βόλτα στην πόλη (για να τη δούμε και μέρα) και μετά θα φεύγαμε για Συρακούσες, στις οποίες θα φτάναμε νωρίς το μεσημέρι, την ώρα περίπου του check in (γύρω στις 2:00) ώστε να προλάβουμε να δούμε και τις Συρακούσες με το φως της ημέρας. Πιθανώς να κάναμε και ένα πέρασμα από Κατάνια, να τη δούμε όπως είδαμε και τη Μεσίνα στα γρήγορα.
Μία φορά είπα και εγώ να κάνω χαλαρό πρόγραμμα αλλά δεν με άφησε το …forum.
Την Αίτνα δεν την είχα καθόλου στο μυαλό μου. Πίστευα ότι σηκώνει πολύ χρόνο και δεδομένου ότι ήταν και χειμώνας φαντάστηκα ότι θα ήταν πιθανότατα και μια ταλαιπωρία. Όταν όμως διάβασα στο forum μια παραίνεση ενός ειδικού
σε Ιταλικά θέματα (βλέπε Samion), επηρεάστηκα για μιαν ακόμη φορά και διαπίστωσα στη συνέχεια ότι αφού είχαμε αυτοκίνητο στη διάθεσή μας, το να ανέβουμε μέχρι κάποιο σημείο του βουνού για να δούμε τους χαμηλούς κρατήρες της Αίτνα δεν ήταν και καμιά φοβερή παράκαμψη. Βέβαια όλα αυτά καιρού θέλοντος, για να μην ξεχνιόμαστε, γιατί είναι και χειμώνας!Ήθελε όμως το χρόνο του κι αυτό, αν θέλαμε να περπατήσουμε και λίγο στο βουνό. Αυτό σημαίνει ότι μετά το θέατρο Greco και κατά τις 10:30 το αργότερο θα έπρεπε να φύγουμε από την Ταορμίνα, να ανεβούμε στο βουνό και κατά τις 3:00 να είμαστε Συρακούσες γιατί εκτός των άλλων ήθελα να προλάβω να δω και έναν Caravaggio που βρίσκεται στη Santa Lucia της Ορτυγίας, η οποία έκλεινε στις 4:00. Κοινώς … πάλι το στρίμωξα το πρόγραμμα, αλλά αυτή τη φορά δεν έφταιγα εγώ!
(Σε ευχαριστώ Samion!
)Όμως ο παράγοντας «κούραση» που ΠΟΤΕ δεν τον υπολογίζω, … «χτύπησε» και πάλι. Αντί για τις 7:00 που έπρεπε να ξυπνήσουμε, …. ξυπνήσαμε στις 9:00!!!
Αυτό σημαίνει ότι κάτι θα έφευγε από το πρόγραμμα. Το θέατρο Greco, η Αίτνα ή ο Caravaggio;
Θα ξεκινούσα με τα δύο πρώτα και αν είμαστε τυχεροί ….
Με το που σηκωθήκαμε η πρώτη εικόνα που αντικρίσαμε από το παράθυρό μας ήταν αυτή…
Οπότε κάθε διάθεση που είχα για να βιαστώ … την ξέχασα αμέσως.
Η θέα από την βεράντα μας είναι καθηλωτική.
Και αυτή η θέα…
Και αυτή η θέα…
Αλλά και από την τραπεζαρία, που μας σερβίρανε το πρωινό είχε θέα...
Το πρωινό στην τραπεζαρία του Villa Sara ήταν υπέροχο. Το τραπέζι μας ήταν μπροστά στο παράθυρο και το παράθυρο μπροστά στην Αίτνα που “κάπνιζε”. Άλλωστε λίγες ημέρες πριν είχε «σκάσει», προκαλώντας και τον σχετικό σεισμό. Νομίζω ότι ασυναίσθητα απέφυγα τη διανυκτέρευση στην Κατάνια για αυτό το λόγο.
Όσο να ‘ναι οι Συρακούσες και η Ταορμίνα (τις οποίες επέλεξα για διανυκτερεύσεις) είναι λίγο πιο μακριά απ’ το βουνό απ’ ότι η Κατάνια. Το πρωινό ήταν πλούσιο. Είχε ομελέτα, χυμό, αλμυρά, γλυκά, φρούτα και καπουτσίνο.
Πιάσαμε κουβέντα και με τον αεικίνητο, ευγενικό και πολύ ευχάριστο γιο της οικοδέσποινας, ο οποίος ήταν επί του σερβιρίσματος και των οικονομικών της επιχείρησης.
Η κουβέντα ξεκίνησε από την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα (κλασικά τα τελευταία χρόνια από εκεί ξεκινάει πάντα η κουβέντα). Μιλήσαμε και λίγο για την Ελληνικότητα της περιοχής (ακομπλεξάριστοι άνθρωποι). «That’s history» μας είπε χαρακτηριστικά.
Μας είπε επίσης ότι όλοι εκεί στην Ταορμίνα είναι χαρούμενοι άνθρωποι, γιατί όταν έχουν προβλήματα ανοίγουν το παράθυρό τους, … βλέπουν την Αίτνα και ….τους περνάνε οι στεναχώριες.
Μας συμβούλεψε να μην έρθουμε Ιούλιο και Αύγουστο στην Ταορμίνα, γιατί δεν θα μας αρέσει λόγω του φοβερού αδιαχώρητου που επικρατεί. Αντίθετα, Μάιο και Ιούνιο είναι ιδανικά. Κάτι δηλ. που ισχύει και στα περισσότερα πολύ τουριστικά νησιά της Ελλάδας.
Μας παρότρυνε επίσης να ανεβούμε στο βουνό. Όταν από το «παρατηρητήριο της Αίτνα», δηλ. την Ταορμίνα όπως μας είπε, φαίνεται καθαρά η κορυφή της Αίτνα και δεν είναι καλυμμένη από σύννεφα, σημαίνει ότι είναι ο καλύτερος καιρός για να ανέβει κανείς το βουνό. «Είστε τυχεροί, που την πετύχατε έτσι μέσα στο χειμώνα». «Να πάτε».
Μας έδωσε και οδηγίες, μας έκανε και σκαριφήματα για τον ποιο δρόμο θα ακολουθήσουμε και που θα στρίψουμε για γρήγορα, μας ξεπροβόδησε, χαιρετηθήκαμε και … φύγαμε.
Μα πραγματικά έτσι όπως είναι χτισμένη η Ταορμίνα όλα τα σπίτια της βλέπουν και τη θάλασσα και την Αίτνα...
Χαρούμενοι άνθρωποι…
Teatro Greco…το στολίδι της Ταορμίνα
Φύγαμε, κατεβήκαμε στην πόλη, παρκάραμε στο parking και με τα πόδια πια βολτάραμε στην Κυριακάτικη και ήσυχη Ταορμίνα. Ο καιρός ήταν πολύ καλός. Είχε ήλιο και η θερμοκρασία είχε ανέβει σε σημείο που αποφάσισα να ανέβω στο θέατρο με ζακετάκι και όχι με το μπουφάν.
Η Via Teatro Greco (πόσο μου αρέσει να ακούω το "Greco") είναι ένας δρόμος μήκους 300m. γεμάτο με τουριστικά μαγαζάκια, που πουλούν σουβενίρ. Ήταν όλα κλειστά εκτός από δύο. Αυτό το αναφέρω για να δώσω μια ιδέα του τι κίνηση είχε η πόλη μέσα στον Γενάρη.
Μια χαρά.
Πληρώσαμε μια είσοδο των 10€ και μπήκαμε στο χώρο. Μαζί με εμάς εκείνη την ώρα θα είχε καμιά δεκαπενταριά άτομα, δηλ. αριθμός που σίγουρα ήταν μικρός και καθόλου ενοχλητικός.
Το σημείο που είναι χτισμένο το θέατρο είναι κ α τ α π λ η κ τ ι κ ό!
Ιδού…
Πόσο όμορφο...
Είναι ένα υπέροχο αρχαιοελληνικό θέατρο, το οποίο βρίσκεται σε μια απίστευτα προνομιακή θέση.
Είναι κρεμασμένο στην άκρη ενός βράχου, θέση που του προσφέρει μια πανοραμική θέα προς Βορρά, Ανατολή και Νότο.
Χτίστηκε τον 3ο αι. π.Χ. από τους αρχαίους Έλληνες και αποτελεί ένα δείγμα του αρχιτεκτονικού μεγαλείου τους. Το θέατρο γεννήθηκε για να φιλοξενήσει δραματικές παραστάσεις, αλλά κατά τη διάρκεια των ρωμαϊκών χρόνων μεταμορφώθηκε σε αρένα για μονομάχους. Παρόλο που οι Ρωμαίοι παρενέβησαν σημαντικά στην αισθητική του, το θέατρο παραμένει εντυπωσιακό.
Σήμερα το θέατρο βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση. Οι ημικυκλικές πέτρινες κερκίδες διατηρούνται σε μεγάλο ποσοστό. Το ίδιο διατηρούνται η σκηνή, η ορχήστρα, οι διάδρομοι και τα διαζώματα.
Φέραμε γύρω όλο το θέατρο και ανεβήκαμε στο ψηλότερο σημείο του.
Πραγματικά θαμπώνεσαι από το θέαμα που αντικρίζεις. Καλώς λέγεται ότι ο κόσμος δεν παρακολουθούσε την παράσταση αλλά θαύμαζε το τοπίο. Φαίνεται όλη σχεδόν η πόλη, η θάλασσα του Ιονίου, μεγάλο κομμάτι της ακτογραμμής και το κυριότερο, η φοβερή Αίτνα. Πρόκειται για ένα υπερθέαμα!
Από την πίσω μεριά του θεάτρου και πάνω από τις κερκίδες (για να αυξηθεί ο αριθμός των θέσεων) χτίστηκαν από τούβλο δύο μεγάλες βεράντες. Η ψηλότερη βεράντα του θεάτρου, η οποία δεν είχε καθίσματα και προορίζονταν για τους πιο ταπεινούς ανθρώπους και είναι αυτή που έχει την καλύτερη θέα από όλες τις θέσεις. Από εκεί φαίνεται προς το Βορρά ακόμα και η Καλαβρία της Νότιας Ιταλίας και το στενό της Μεσίνα, εκεί όπου ο θρύλος ήθελε τη Σκύλα και τη Χάρυβδη να απειλούν τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του.
Μείναμε καμιά ώρα και θαυμάζαμε το θέατρο και τη θέα. Αφού είδαμε ότι ο ουρανός είναι ακόμα καθαρός και η κορυφή της Αίτνας είναι ορατή δηλ. οι ιδανικές συνθήκες για την ανάβαση του βουνού, φύγαμε.
Αίτνα…
Και να μην είχαμε σκοπό να ανεβούμε το βουνό, θα μας είχε ξεσηκώσει ο φοβερός ξενοδόχος μας ή η λιακάδα. Ήταν χειμώνας μεν, είχε λιακάδα δε!
Φύγαμε βάζοντας στο Gps τον προορισμό Rifuzio Sapienza, που οδηγούσε στους Silvestri Cratiere.
Φτάσαμε κοντά στο χωριό Nicolosi και μετά ακολουθήσαμε τις πινακίδες προς το καταφύγιο.
Περάσαμε μέσα από πολλούς οικισμούς και χωριά που βρίσκονται πάνω στις πρώτες πλαγιές του ηφαιστείου. Το γύρω περιβάλλον είχε αρχίσει ήδη έντονα να γίνεται σκουρόχρωμο. Μα πως μπορούν να ζουν άνθρωποι τόσο κοντά στο ηφαίστειο;
Η Αίτνα από μακριά μοιάζει με … πυραμίδα. Δεν είναι όμως απότομη πυραμίδα. Καλύπτει έκταση 1190 τετραγωνικών χιλιομέτρων και έχει περιφέρεια βάσης 140 χιλιόμετρα, δηλαδή είναι τρεις φορές μεγαλύτερη από τον Βεζούβιο.
Το μάτι από μακριά “δεν πιάνει” το πόσο ψηλό βουνό είναι. Και αυτό γιατί έχει ομαλή κλίση. Η κορυφή της φτάνει στα 3.350μ. αλλά μέχρι τους πρώτους κρατήρες που πήγαμε εμείς (υψ. περίπου 2000μ.) ανεβήκαμε ομαλά.
Καθώς ανεβαίναμε το χιόνι άρχισε να εμφανίζεται σιγά σιγά. Πολύ ξαφνιάστηκα με το που είδα χιόνι. Εντάξει είναι χειμώνας και είναι λογικό να έχει χιόνι, απλά εγώ περίμενα να δω κοκκινόμαυρα πετρώματα σε μαύρο φόντο (όπως στη Σαντορίνη).
Μέχρι να φτάσουμε στο καταφύγιο το χιόνι πια ήταν τόσο πολύ που το αυτοκίνητο περνούσε πια μέσα από τοίχο χιονιού (που είχε δημιουργηθεί από εκχιονιστικό).
Στα 27 χιλιόμετρα από την ώρα που αφήσαμε την autostrada φτάσαμε στο Rifugio Sapienza, που είναι το υψηλότερο σημείο που μπορεί κανείς να φτάσει στην Αίτνα με το αυτοκίνητο.
Ήταν Κυριακή πρωί, είχε πολύ χιόνι και καλό καιρό. Πολλοί Ιταλοί είχαν την ιδέα να ανεβούν στο βουνό για αθλοπαιδιές χιονιού. Κάποιοι με σκι και πάρα πολλοί άλλοι με έλκηθρα και παιδιά για …παιχνίδια.
Από το σημείο αυτό ξεκινούσε και τελεφερίκ, που σε ανέβαζε ψηλότερα αν ήθελες να κάνεις σκι ή trekking στα ψηλότερα.
Εμείς παρκάραμε και αμέσως πήραμε ένα ανηφορικό μονοπάτι που οδηγούσε στους κρατήρες Silvestri ακολουθώντας μια πινακίδα.
Λίγο κόσμο συναντήσαμε στο μονοπάτι, γιατί υποθέτω ότι λίγοι είναι οι τουρίστες της εποχής. Οι ντόπιοι δεν ασχολούνται με τους κρατήρες, παρά μόνο με το χιόνι.
Μετά από περίπου 200μ. περίπου περπάτημα στο χιονισμένο μονοπάτι βρεθήκαμε στο χείλος ενός από τους δύο κύριους κρατήρες Silvestri.
Το τοπίο που είδα από εκεί πάνω ήταν μοναδικό!
Όλη αυτή η “μαυρίλα” του τοπίου σε συνδυασμό με το λευκό του χιονιού έκανε το τοπίο πιο … «διαστημικό».
Οι κρατήρες στο σημείο που πήγα ήταν εμφανείς, σε αντίθεση με της Σαντορίνης (που έχω πάει), οι οποίοι δεν είναι καθόλου ευδιάκριτου σχήματος. Η έκρηξη που σχημάτισε αυτούς τους κρατήρες δεν είναι άλλωστε και τόσο παλιά, μόλις πριν από έναν αιώνα συνέβη (το 1892), οπότε έχει διατηρηθεί το αρχικό τους σχήμα σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Περπατήσαμε στο χείλος του κρατήρα κάνοντας ένα ημικύκλιο φτάνοντας στο ψηλότερο σημείο του. Από εκεί είδαμε άλλους δύο κρατήρες λίγο μικρότερους και ολοστρόγγυλους, που βρίσκονται χαμηλότερα. Αλλά και η θέα της πεδιάδας και της θάλασσας ήταν πανοραμική και συγκλονιστική! Το μάτι έφτανε πολύ μακριά και από αυτό το σημείο μπορούσαμε να αντιληφθούμε σε πόσο μεγάλο υψόμετρο βρισκόμασταν.
Νομίζω ότι είναι από τα πιο εντυπωσιακά φυσικά τοπία που έχω δει.
Ένιωθα πολύ τυχερή που ανέβηκα να θαυμάσω αυτό το τοπίο. Νομίζω ότι πέτυχα ιδανικές συνθήκες για χειμώνα. Η ηλιοφάνεια σε συνδυασμό με το χιόνι των προηγούμενων ημερών είναι μια τυχερή συνθήκη.
Στο ψηλότερο σημείο που ανέβηκα το gps του κινητού μου έδειξε 1949μ. Η θερμοκρασία εκείνη τη στιγμή ήταν 2 βαθμοί Κελσίου και ήταν 2:00 το μεσημέρι!!!
Επιστρέψαμε στο μονοπάτι κάνοντας τον πλήρη γύρο του μεγάλου κρατήρα. Περπάτησα στην κορυφή ενός κρατήρα (έστω και ανενεργού) του ψηλότερου ενεργού ηφαιστείου στην Ευρώπη!
Τον Ιούνιο του 2013, η UNESCO ανακοίνωσε την ένταξη της Αίτνας στον κατάλογο με τα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Όταν επιστρέψαμε κάτω πήγαμε να ρίξουμε μια ματιά και στο καταφύγιο. Επικρατούσε το αδιαχώρητο. Καλά μα που ήταν όλος αυτός ο κόσμος χθες το βράδυ;
Εγκαταλείψαμε την ιδέα να φάμε εδώ και αποφασίσαμε να φύγουμε άμεσα για Συρακούσες.
Last edited:
