interted
Member
- Μηνύματα
- 1.355
- Likes
- 8.197
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
`Αγάπη μόνο' στην Αβάνα
Αβάνα Κλούμπ. Το ρούμι ήταν εδώ ο τιμώμενος προσκεκλημένος, σε όλους του τους χρωματισμούς: από ξανθό μέχρι τις πιο σκούρες αποχρώσεις του χαλκού. Πρόκειται για το υποπροϊόν της ζάχαρής, από την ζύμωση και απόσταξη του χυμού της μελάσας, της παλαίωσης και φιλτραρίσματος μέσα από άμμο’ μια γνώση που έφεραν στην Αμερική οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι κατακτητές της. Από τους σκλάβους που μαζεύαν το ζαχαροκάλαμο με μασέτες (μαχαίρες που εκάστοτε κείτονταν στα σπλάχνα του καταπιεστικού αφεντικού), μέχρι το σημερινό κοκτέιλ `Κούμπα Λίμπρε’ που θα πιεις ανυποψίαστος της ξαπλώστρα μιας Ελληνικής παραλίας, χάρη στον πολυεθνικό κολοσσό της Αβάνα Κλούμπ.
Στην άκρη της `παλιάς πλατείας` της Αβάνας, μετράω το μήκος από τις φούστες των περαστικών κοριτσιών, τις λεγόμενες και ‘μπονίτας’, με ένα μείγμα θαυμασμού αλλά και λανθάνοντος συντηρητισμού... Οι μύγες έχουν σχηματίσει φουλ επιθετική διάταξη και εφορμούν στην πίτσα μου, κάνοντας την βρώση μια πραγματική περιπέτεια. Η πείνα είναι το όπλο μου, και έτσι συντονίζω όλες τις αισθήσεις. Από την μια τα θέλγητρα της παλιάς πλατείας που τραβάνε την όραση, από την άλλη η μυρωδιά των υποπροϊόντων του μεταβολισμού των ζώων στο στενό δρομάκι πίσω μου και τέλος το κουβεντολόι των Κινέζων τουριστών στο διπλανό τραπέζι. Έτσι η τελική νίκη επί των αχαρακτήριστων παρασίτων που βάλαν στο μάτι σαν αληθινοί κουρσάροι την ταπεινή μου πίτσα, αφήνει την αίσθηση ενός πραγματικού άθλου, τέτοιου που θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας αγαπητοί αναγνώστες.
Το παζλ της βραδυνής Αβάνας: Ο πλανόδιος μουσικός, που θα μαζέψει τα φιλοδωρήματα από μαγαζί σε μαγαζί μέχρι να βγει η νύχτα, ο μπαρμπέρης και οι πελάτες του που όλοι μαζί θα ορμήξουν να σε πείσουν να κάνεις το τέλειο ξούρισμα για να βγεις στα μπαράκια σαν πραγματικός κονκιστραδόρ, ο τυπάς που θα σε προσελκύσει στο σπίτι του: μια κάμαρα με ένα ηχοσύστημα και τις πέντε μπονίτες να χορεύουν σάλσα και να γνέφουν, ο περίπτεράς-καντίνιέρης που μοιράζει της δροσιστικές μπίρες του σε μοντέρνα ζευγάρια Κουβανών με εναλλακτικό στυλ και τέλος οι προσκυνητές του τζαμιού της Αβάνας, όπου ο διαχωρισμός μεταξύ ανδρικού και γυναικείου διαμερίσματος είναι πρακτικά ανύπαρκτος.
Κάθομαι κάτω από τον βασιλικό φοίνικα και χαζεύω το τελευταίο ηλιοβασίλεμα στην Αβάνα. Για τον μικροπωλητή φτηνών μπόνγκο και φλογέρων στην αγορά του λιμανιού, αλλά και την καθαρίστρια του πάρκου που κάνει το τελευταίο της διάλειμμα στο πεζούλι με ένα πούρο, η Αβάνα είναι ‘τρανκίλα’, το ήρεμο, ειρηνικό λιμάνι που αποτελεί το σπίτι τους και που δεν το αλλάζουν με τίποτα.
Μια τελευταία βόλτα στις θαλασσοφαγωμένες πλάκες του παραλιακού πεζοδρόμου της Μαλεκόν. Μέσα στο σκοτάδι από την λιτή φωταγώγηση και την μαυρίλα της θάλασσας σκουντουφλάμε σε βιαστικές παρέες περαστικών ή μοναχικές δεσποινίδες που μας παίρνουν στο κατόπι, υποσχόμενες έναν πιο προσωπικό αποχαιρετισμό, μια αξέχαστη νύχτα που θα παίρναμε μαζί μας, σαν παλιοί ναυτικοί, στα μπαγκάζια μας για την επιστροφή.
Αβάνα Κλούμπ. Το ρούμι ήταν εδώ ο τιμώμενος προσκεκλημένος, σε όλους του τους χρωματισμούς: από ξανθό μέχρι τις πιο σκούρες αποχρώσεις του χαλκού. Πρόκειται για το υποπροϊόν της ζάχαρής, από την ζύμωση και απόσταξη του χυμού της μελάσας, της παλαίωσης και φιλτραρίσματος μέσα από άμμο’ μια γνώση που έφεραν στην Αμερική οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι κατακτητές της. Από τους σκλάβους που μαζεύαν το ζαχαροκάλαμο με μασέτες (μαχαίρες που εκάστοτε κείτονταν στα σπλάχνα του καταπιεστικού αφεντικού), μέχρι το σημερινό κοκτέιλ `Κούμπα Λίμπρε’ που θα πιεις ανυποψίαστος της ξαπλώστρα μιας Ελληνικής παραλίας, χάρη στον πολυεθνικό κολοσσό της Αβάνα Κλούμπ.
Στην άκρη της `παλιάς πλατείας` της Αβάνας, μετράω το μήκος από τις φούστες των περαστικών κοριτσιών, τις λεγόμενες και ‘μπονίτας’, με ένα μείγμα θαυμασμού αλλά και λανθάνοντος συντηρητισμού... Οι μύγες έχουν σχηματίσει φουλ επιθετική διάταξη και εφορμούν στην πίτσα μου, κάνοντας την βρώση μια πραγματική περιπέτεια. Η πείνα είναι το όπλο μου, και έτσι συντονίζω όλες τις αισθήσεις. Από την μια τα θέλγητρα της παλιάς πλατείας που τραβάνε την όραση, από την άλλη η μυρωδιά των υποπροϊόντων του μεταβολισμού των ζώων στο στενό δρομάκι πίσω μου και τέλος το κουβεντολόι των Κινέζων τουριστών στο διπλανό τραπέζι. Έτσι η τελική νίκη επί των αχαρακτήριστων παρασίτων που βάλαν στο μάτι σαν αληθινοί κουρσάροι την ταπεινή μου πίτσα, αφήνει την αίσθηση ενός πραγματικού άθλου, τέτοιου που θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας αγαπητοί αναγνώστες.
Το παζλ της βραδυνής Αβάνας: Ο πλανόδιος μουσικός, που θα μαζέψει τα φιλοδωρήματα από μαγαζί σε μαγαζί μέχρι να βγει η νύχτα, ο μπαρμπέρης και οι πελάτες του που όλοι μαζί θα ορμήξουν να σε πείσουν να κάνεις το τέλειο ξούρισμα για να βγεις στα μπαράκια σαν πραγματικός κονκιστραδόρ, ο τυπάς που θα σε προσελκύσει στο σπίτι του: μια κάμαρα με ένα ηχοσύστημα και τις πέντε μπονίτες να χορεύουν σάλσα και να γνέφουν, ο περίπτεράς-καντίνιέρης που μοιράζει της δροσιστικές μπίρες του σε μοντέρνα ζευγάρια Κουβανών με εναλλακτικό στυλ και τέλος οι προσκυνητές του τζαμιού της Αβάνας, όπου ο διαχωρισμός μεταξύ ανδρικού και γυναικείου διαμερίσματος είναι πρακτικά ανύπαρκτος.
Κάθομαι κάτω από τον βασιλικό φοίνικα και χαζεύω το τελευταίο ηλιοβασίλεμα στην Αβάνα. Για τον μικροπωλητή φτηνών μπόνγκο και φλογέρων στην αγορά του λιμανιού, αλλά και την καθαρίστρια του πάρκου που κάνει το τελευταίο της διάλειμμα στο πεζούλι με ένα πούρο, η Αβάνα είναι ‘τρανκίλα’, το ήρεμο, ειρηνικό λιμάνι που αποτελεί το σπίτι τους και που δεν το αλλάζουν με τίποτα.
Μια τελευταία βόλτα στις θαλασσοφαγωμένες πλάκες του παραλιακού πεζοδρόμου της Μαλεκόν. Μέσα στο σκοτάδι από την λιτή φωταγώγηση και την μαυρίλα της θάλασσας σκουντουφλάμε σε βιαστικές παρέες περαστικών ή μοναχικές δεσποινίδες που μας παίρνουν στο κατόπι, υποσχόμενες έναν πιο προσωπικό αποχαιρετισμό, μια αξέχαστη νύχτα που θα παίρναμε μαζί μας, σαν παλιοί ναυτικοί, στα μπαγκάζια μας για την επιστροφή.