Κούβα "Ωραία, ωραία" από την Κούβα

[interted]

Κάστρα και πειρατές

Πρωινό ξύπνημα με ζεστή σοκολάτα, αντί για τσάι που δεν είναι τόσο δημοφιλές στην Κούβα, και αναμονή για να πάει 9, η ώρα που ανοίγουν τα μουσεία. Έχουμε χρόνο για να δούμε ένα μόνο και έτσι επιλέγουμε το Museo Provincial La Periquera, που στεγάζεται σε ένα ωραίο αποικιακό κτίριο δίπλα στην κεντρική πλατεία. Σε ένα καλά οργανωμένο χώρο, αλλά με Ισπανικές μόνο εξηγήσεις, βλέπεις μια νοσταλγική συλλογή με παλιά εργαλεία, όπως μύλο για κόψιμο καπνού, μουσικά κουτιά, ένα φωτογραφικό love story αλλά και ένα δωμάτιο αφιερωμένο στον Φιντέλ Κάστρο, ο οποίος γεννήθηκε στην επαρχία του Ολγίν. Αυτό που με συγκίνησε περισσότερο ήταν ένα τελετουργικό τσεκούρι των Ταϊνο, το οποίο είναι η καλύτερη απόδειξη του πόσο εξελιγμένη ήταν η τέχνη των Κουβανών, πριν φτάσουν οι Ευρωπαίοι, και πλέον αποτελεί σύμβολο της πόλης.

Πριν φύγουμε ανεβήκαμε τον λόφο με τα 462 σκαλιά, όχι από τα σκαλιά αλλά με το ηρωικό Dodge, όπου βλέπεις το πανόραμα της πόλης αλλά και αρκετούς ζωγράφους, μικρογλύπτες που έχουν `φωλιά' εκεί.

Η διαδρομή για το Σαντιάγο δεν ήταν χωρίς απρόοπτα καθώς ο δρόμος ήταν κυριολεκτικά ανύπαρκτος σε κάποια σημεία.

Προσέξτε τον νέο κινητήρα Nissan του Dodge

Στο Σαντιάγο μείναμε στο Hostal La Casona De Santa Rita το οποίο προτείνω χωρίς καμία απολύτως επιφύλαξη, ως το καλύτερο μέρος που διανυκτερεύσαμε σε όλο το ταξίδι μας στην Κούβα. Οι ιδιοκτήτες δύο γενιές γιατρών, φιλικοί και με καλή γνώση Αγγλικών. Τα δωμάτια είναι περιμετρικά μιας εσωτερικής αυλής, με ένα υπερυψωμένο μέρος για δείπνο, τυπική Κουβανέζικη διαρρύθμιση για να κρατάει δροσιά. Για να μην χάσουμε την μέρα, αμέσως μόλις βολευτήκαμε, ξεκινήσαμε για το Καστίγιο δελ Μόρο (Castillo de San Pedro de la Roca όπως λέγεται πιο επίσημα), ένα παλιό κάστρο στην είσοδο του κόλπου του Σαντιάγο που πλέον έχει και την προστασία της Ουνέσκο.

Δεν είναι δύσκολο, καθισμένος στις επάλξεις του κάστρου, να φανταστείς ένα καράβι να προσεγγίζει τον κόλπο του Σαντιάγο με υψωμένη την μαύρη σημαία και ένα τσούρμο αιμοσταγείς πειρατές διψασμένους για περιπέτεια και λάφυρα. Κάπως έτσι ήταν το 1662, την χρονιά που ο Κάπταιν Μόργκαν, ένας Ουαλός που πουλήθηκε σαν ανειδίκευτος υπηρέτης στον Νέο Κόσμο, ξεκίνησε να πραγματοποιεί το όνειρό του ως Κουρσάρος. Για πρώτη φορά κυβερνήτης καραβιού, σε ένα στόλο μισθωμένο από τους Άγγλους, ο στόχος δεν ήταν κανένας άλλος παρά η άλωση του Ισπανικού Σαντιάγο της Κόυβας. Το όνειρο της `χρυσής εποχής της πειρατείας' για μερικούς ήταν υπόσχεση δόξας και μιας αντισυμβατικής ζωής γεμάτης περιπέτεια και για κάποιους άλλους, στην προκειμένη περίπτωση στους κατοίκους του Σαντιάγο, εφιάλτης.

Η δομή του κάστρου, μια σειρά από παράλληλα επίπεδα που ξεκινούν από την θάλασσα μέχρι την κορυφή του λόφου, αποτελεί διαδοχικές ζώνες εγκλωβισμού του εχθρού ανάμεσα από τα τείχη, ενώ τα κανόνια αποτελούν ένα δυνατό μέσο άμυνας. Οι πειρατές βέβαια σε περίπτωση αιχμαλωσίας έχουν να αντιμετωπίσουν τα σκοτεινά μπουντρούμια και βασανιστήρια στο εσωτερικό του κάστρου.

Η οροσειρά της Σιέρα Μαέστρα στο βάθος

Ο Κόλπος του Σαντιάγο

Ένας Ευρωπαίος ονόματι Αlexandre Εxquemelin που συνόδευε τον Χένρι Μόργκαν στα ταξίδια του και τελικά έγραψε μια από τις αυθεντικότερες περιγραφές της ζωής των πειρατών με όνομα History of the Bouccaneers of America, αναφέρει για μια μεταγενέστερη επιχείρηση στην Κόστα Ρίκα:

‘Πριν ακόμα ανακαλύψουν ξηρά ο Κάπταιν Μόργκαν δήλωσε τις προθέσεις του στους καπετάνιους . Είχε σκοπό να λεηλατήσει το Πουέρτο Μπέλο την νύχτα, καταστρέφοντας και πλιατσικολογώντας όλη την πόλη. Για να τους ενθαρρύνει πρόσθεσε ότι η επιχείρηση δεν μπορεί να αποτύχει, αφού την έχουν κρατήσει κρυφή και οι ντόπιοι δεν έχουν αντιληφθεί την άφιξή τους. Κάποιοι απάντησαν ‘δεν έχουμε επαρκή αριθμό ανδρών για να επιτεθεί μια τόσο δυνατή και σπουδαία πόλη’. Και πράγματι, η πόλη θεωρούνταν το δυνατότερο μέρος που κατέχει ο Βασιλιάς της Ισπανίας σε όλες τις Δυτικές Ινδίες, εκτός από την Αβάνα και την Καρθαγένα. Υπάρχουνε δύο κάστρα σχεδόν απόρθητα στην είσοδο του λιμανιού, όπου κανένα καράβι δεν μπορεί να περάσει χωρίς άδεια. Η φρουρά είναι τριακόσιοι στρατιώτες και στην πόλη κατοικούν άλλες τετρακόσιες οικογένειες. Αλλά ο Κάπταιν Μόργκαν απάντησε: ‘Αν ο αριθμός μας είναι μικρός, οι καρδιές μας είναι μεγάλες. Και ακόμα όσο λιγότερα άτομα είμαστε, τόσο μεγαλύτερο θα είναι το μερίδιο του καθενός από τα λάφυρα’. Διεγερμένοι από την υπόσχεση για όλα αυτά τα πλούτη, συμφωνήσαμε παμψηφεί στο σχέδιο.

Ο Χένρι Μόργκαν, ζώντας μια αδίστακτη και βίαια ζωή, κατάφερε τελικά να γίνει Κυβερνήτης της Τζαμάικα και να αποκτήσει μια μεγάλη περιουσία. Είναι ειρωνικό ότι σήμερα είναι πιο γνωστός από το ομώνυμο ρούμι, ενώ ο ίδιος μάλλον πέθανε τελικά από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ.

Γυρνώντας στο σπίτι μας περίμενε μια φοβερή τροπική βροχή που μας έκλεισε μέσα για την υπόλοιπη μέρα, ευτυχώς δηλαδή γιατί ο σπιτονοικοκύρης μας ετοίμασε ένα γεύμα με παν-νόστιμα yellow snappers, ψάρια που είχε πιάσει ο ίδιος. Σίγουρα έχει και τα καλά της η ζωή στην Καραϊβική.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10
• 11
• 12
• …

  Go to chapter

  Go
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 10 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[interted]

Μέρος πρώτο

Ξεκινήσαμε από την Αβάνα, αφού χαιρετίσαμε την χαμογελαστή ξανθιά που εμφανίστηκε εκείνο το πρωί στην κουζίνα της Casa Particular στην Calle Virtudes. Η πιο εμφανής αρετή (virtud) των κουβανέζων γυναικών είναι η σεξουαλικότητα τους, και εκεί περιστράφηκε η συζήτηση στο αμάξι εκείνο το πρωί μαζί και με τον Lazaro - ο ίδιος λάτρης των μεγάλων πισινών. Βέβαια και η γυναίκα του που μας έδειξε στην φωτό δεν πήγαινε πίσω σε ομορφιά. Συναντήσαμε και τον γιό του μαζί με την γυναίκα του για παραλαβή του κολατσιού για το μεγάλο ταξίδι. Και τον αποχαιρετισμό στον μικρούλη εγγονό.

Το προηγούμενο βράδυ είχα συναντήσει τους δυο συνταξιδιώτες μου, οι οποίοι είχαν ήδη δύο μέρες στην Αβάνα και είχαν δει και ξεναγηθεί αρκετά. Θα επανέλθω στην Αβάνα στις δύο τελευταίες μέρες του ταξιδιού. Θα έλεγα ότι είναι σαν μια κούκλα που κάνει λίφτινγκ, αφού τα παλιά κτίρια της εποχής του μεγάλου πλούτου (εμπόριο ζάχαρης κτλ.) βρίσκονται σε στάδιο αποκατάστασης ξεκινώντας από την 'παλιά πόλη'.

Αφήσαμε πίσω μας την μεγάλη παραλιακή, Μαλεκόν, όπου το '50 γίνονταν το θρυλικό γκραν πρι της Κούβας (όπου απαγάγανε αντικυβερνητικοί των τότε πρωταθλητή Φάτζιο) και πιάσαμε τις φοβερές πίστες/κατσικόδρομους της δυτικής Κούβας. Μετά από μερικές στάσεις, σε ένα ωραίο πάρκο με ορχιδέες (λάθος εποχή βέβαια) και σε μια κουβανέζικη 'προσπάθεια' μίμησης των έργων του Βαρκελωνέζου Γκαουντί, βγήκαμε στον ανοιχτό δρόμο.

Κάθε λογής `αντικείμενο' θεωρείται ΄αξιο-οδήγητο' στην Κούβα... από αυτοσχέδιες λιμουζίνες που προέρχονται από την ένωση δύο διαφορετικών αυτοκινήτων (!), κάρα με άλογα, ποδήλατα, στρατιωτικές κλούβες που πηγαίνουν τον κόσμο στα κτήματα. Και πολλοί, πάρα πολλοί hitchhikers, που θα είχαν ωραία μπούτια ή, απουσία μπουτιών, ένα χαρτονόμισμα στο χέρι να ανεμίζει. Στάση για πολύ νόστιμες μπανάνες και μάνγκο σε εξωφρενικά (για Ευρώπη) χαμηλές τιμές. Με ένα CUC - το νόμισμα που χρησιμοποιούνε οι τουρίστες κυρίως και αντιστοιχεί σε ένα δολάριο - πρέπει να μας δώσαν καμιά 15αριά φρεσκοκομμένα μάνγκος... Μουί μπιέν

Και ο Κουβανέζος Γκαουντί

Ένας μικρός φίλος, στο πάρκο με τις ορχιδέες

 

[go2dbeach]

Με μπέρδεψε λίγο το άγαλμα της γυμνής με το πιρούνι πάνω στον κόκορα.. Κατά τα άλλα πολύ όμορφες εικόνες!

 

[buffon85]

αχ ηρθες την στιγμη που με επιανε η νοσταλγια και κοιτουσα τις φωτο μου. εγω παντως αναρωτιεμαι ποτε θα επιστρεψω... ανυπομονω για την συνεχεια

 

[interted]

Με μπέρδεψε λίγο το άγαλμα της γυμνής με το πιρούνι πάνω στον κόκορα.. Κατά τα άλλα πολύ όμορφες εικόνες!

Λέγεται 'Viaje fantastico' από τον Κουβανό Roberto Fabelo και βρίσκεται στην 'παλιά πλατεία' της Αβάνας.

Δεν ξέρω πως να το ερμηνεύσω. Αν το δεις μια φορά δεν σου φεύγει από το μυαλό πάντως... Τι να πω.. ότι το σκεφτόμουν όταν παράγγελνα κοτόπουλο στο εστιατόριο την άλλη μερα

Όντως ο Γιώρος και ο Βασίλης κάναν πολύ καλή και λεπτομερή δουλειά με τις φωτογραφίες.

 

[interted]

Ο καβαλάρης-μπάρμαν του Βινιάλες

Φτάσαμε στο Βινιάλες που είναι γνωστό για τους στρογγυλούς ασβεστολιθικούς σχηματισμούς που εξέχουν από τον εύφορο κάμπο. Καπνός, γλυκοπατάτες, παπάγιες κτλ. καλλιεργούνται με παραδοσιακούς τρόπους από τους ντόπιους γεωργούς που μένουν στα διάσπαρτα σπίτια της περιοχής.

Αφού βρήκαμε την casa particular και βολευτήκαμε, καταλήξαμε να κάνουμε διαφορετικές δραστηριότητες αφού ήταν ήδη αργά και οι προτιμήσεις ήταν διαφορετικές. Οι συνταξιδιώτες πήγανε να δούνε τις σπηλιές με τα νερά, και τις τεράστιες τοιχογραφίες και εγώ κατέληξα σε ένα άλογο διασχίζοντας την κοιλάδα καθ' οδόν προς το Los Aquaticos με την ωραία θέα.

Ο τύπος με τα άλογα είχε όλη την οικογένεια μαζί, καμιά 10αρία άτομα τουλάχιστον - τυπικό γεγονός στην Κούβα να κρατάνε ένα μαγαζί ολόκληρες οικογένειες. Μου έδωσε μια μπύρα και με άφησε να περιμένω δίπλα στα άλογα, ενώ τα πιτσιρίκια του προσπαθούσαν να μου μάθουν λέξεις στα ισπανικά έχοντας ξεκαρδιστεί με την ανικανότητα μου. Τελικά ξεκινήσαμε να διασχίζουμε τον ανοιχτό χώρο μεταξύ των καλλιεργειών και τα χρώματα (ειδικά του κόκκινου χώματος) και ο ανοιχτός δρόμος δημιούργησαν μια όμορφη αίσθηση και να μην θες να φτάσεις στον προορισμό σύντομα.

Η πρώτη στάση ήταν σε μια μοναχική καλύβα όπου πετάχτηκε ένας τύπος, 'τι θα πιούνε τα παιδιά;'. Δασκαλεμένος, απάντησα δύο 'πίνια κολάδα' πορ φαβόρ και καταλήξαμε να τις πίνουμε σε δύο καρέκλες μπροστά στην καλύβα. Ο οδηγός μου αποδείχθηκε ότι είχε αρχίσει με τα άλογα μόλις τον τελευταίο χρόνο, ακολουθώντας τον πατέρα του, αλλά όλη του την ζωή ήταν μπαρτέντερ στο Βινιάλες! Σε ερώτηση αν έχει ταξιδέψει καθόλου, μου λέει 'ναι, έχω φτάσει μέχρι το Κάμαγουέυ' το οποίο είναι βέβαια στην κεντρική Κούβα, ούτε κουβέντα για εκτός Κούβας. Αυτή η απάντηση θα επαναληφθεί πολλές φορές στο ταξίδι.

Ανεβαίνοντας τον λόφο προς το Λος Ακουάτικος και μαθαίνοντας ότι είμαι Έλληνας με εξηγεί ότι ο αγαπημένος του ήρωας είναι ο Σπάρτακος! Επίσης μου λέει, εδώ που πάμε, μένανε κάποτε καμιά δεκαριά οικογένειες σε πλήρη απομόνωση από τον υπόλοιπο κόσμο, αυτόχθονες, που δεν κατεβαίνανε στο χωριό ούτε για να πάνε στον γιατρό... Και από τι πεθάνανε φίλε; Μόνο τρεις, λέει, από αρρώστιες, οι υπόλοιποι ζήσανε για να πεθάνουνε από γηρατειά. Τώρα βέβαια στο Los Aquaticos πρέπει να μείναν 2-3 οικογένειες. Κι ενώ συζητάμε, παρατηρώ από πάνω μας να κρέμονται κλαδιά γεμάτα με μάγκο, σε απόσταση επαφής. Από φαγητό πάντως δεν πρέπει να πάσχουνε.

Η θέα από τον λόφο, προς τις τρεις κοιλάδες που σχηματίζουν το Βινιάλες, είναι όντως όμορφη. Σε ένα μαγαζάκι που δουλεύει με ηλιακούς συλλέκτες και φιλικούς ανθρώπους, κατεβάζουμε με τον οδηγό άλλες δύο μπύρες. Πως σου φαίνεται η Αβάνα σε σχέση με 'δω μου λένε. Και όντως η διαφορά είναι μεγάλη, στην αίσθηση επαρχίας, στην ανεξαρτησία των ανθρώπων... Ωραία τους λέω η Αβάνα, αλλά εδώ δεν μυρίζει άσχημα όπως εκεί. Και χαρούμενοι συνεχίσαμε το ποτό...

----

Μια τελευταία παρατήρηση, σχετικά με τα ζώα των Κουβανών. Τα άλογα στο Βινιάλες, εκτός από αυτά που νοίκιαζαν, ήταν αρκετά κοκκαλιάρικα, και αυτό επαναλήφθηκε συχνά στο ταξίδι. Όπως και τα γελάδια τους και οι γάτες, που πολλές φορές θα έβλεπες στον δρόμο πεθαμένες από ασιτία. Ο κομμουνισμός σίγουρα δεν δουλεύει για τα ζώα στην Κούβα, δεν ξέρω βέβαια και πως ήταν πριν.

Βρήκα τους συνταξιδιώτες να έχουν πιεί κι αυτοί τις πινια κολάδας τους και είχαν δει τις σπηλιές και σκαρφαλώσει στους λόφους. Την επόμενη μέρα έχουμε, αρκετά... καταλήγοντας το Σινφουέγκος και με ένα αναπάντεχο γλέντι...

Οι τοιχογραφίες με τις αναπαραστήσεις ζώων και πρωτόγονων κυνηγών

 

[interted]

Κροκόδειλοι, ρούμια και εκστασιασμένοι ντράμερ

Ξημέρωσε η δεύτερη μέρα και το πρώτο μας task είναι να αγοράσουμε νερό και ένα μαχαίρι (για τα φρούτα) από το Πινιάρ ντε Ριο. Άκαρπες οι προσπάθειές μας, καθώς τα περισσότερα μαγαζιά ήταν κλειστά πριν τις 9, και σε όσα ανοιχτά πήγε ο Γιώργος δεν βρήκε το πολυπόθητο ‘κουτσίγιο΄. Ακόμα και η εύρεση νερού αρκετές φορές στην Κούβα απαιτούσε αρκετή προσπάθεια (κάποιες φορές πήγαινα σε δύο και σε τρία μαγαζάκια μέχρι να βρω ένα να έχει νερό – πολύ εξειδίκευση πια).

Το Πινάρ ντε Ρίο δεν το είδαμε πολύ. Ενδιαφέρουσα η αρχιτεκτονική με τις μικρές ‘πιλοτές’ με πολύχρωμες κολόνες μπροστά από τα σπίτια. Το Σινφουέγος θα αποδειχθεί πολύ πιο πλούσιο σε αυτόν τον τομέα. Στην επιστροφή προς τα ανατολικά γίναμε μάρτυρες και συνεργοί σε μια κόντρα για την διεκδίκηση της γρήγορης λωρίδας με ένα Λάντα και ένα φορτηγό. Με μπόλικη αβροφροσύνη από όλες τις πλευρές, ευγενικές χειρονομίες κατανόησης και μηδέν θανάτους.

Κατά το μεσημέρι ήμαστε στην λίμνη Γουαμά. Σε ένα νησάκι στο οποίο φτάνεις με βενζινάκατο έχουνε ανακατασκευάσει ένα ινδιάνικο χωρίο, του προ-Κολομβιανού πολιτισμού των Ταϊνο. Επίσης έχουνε φτιάξει εκτροφείο για την διάσωση των κροκοδείλων.

Κανένας κροκόδειλος; Μπα

Μόνο ένα κορμό βλέπω στην λίμνη Βασίλη


Οι Ταινο ήταν οι ινδιάνοι που βρήκε ο Κολόμβος όταν πρωτοέφτασε και περιέγραψε ως πολύ ευγενείς και χωρίς γνώση τι θα πει κακιά. ‘Το μόνο που θέλανε ήταν να μας ευχαριστήσουν’. Σε λίγο διάστημα, το 90% των ινδιάνων είχαν αφανιστεί, κυρίως από τις αρρώστιες που φέρανε οι Ισπανοί αλλά και από συμπλοκές και εξεγέρσεις. Ο πολιτισμός τους (που μάλλον προήλθε από την Ν.Αμερική) ήταν αρκετά ανεπτυγμένος σε θέματα πνευματικότητας, θέσης της γυναίκας και τεχνικών ψαρέματος και γεωργίας. Οι Ισπανοί κονκιστραδόρες, όντας μπακούρια, διασταυρώθηκαν με τις γυναίκες τους παράγοντας γενιές μεστίζο και η κληρονομιά τους φαίνεται επίσης από τα τοπωνύμια Ταϊνο: “Κούβα”, “Αβάνα”.

Στο Σινφουέγος φτάσαμε το απόγευμα και σε λίγο άρχισε να νυχτώνει...

Το ίδιο βράδυ, μόλις βγήκαμε από το εστιατόριο και γυρίζαμε στο ξενοδοχείο για ύπνο, πέφτουμε πάνω σε μια τελετουργία, φαινομενικά θρησκευτική.

Ο μαύρος στο κέντρο με το μόνιμο χαμόγελο και την λευκή στολή, βαράει το τύμπανο ακούραστα. Όλη ο ομάδα με τις κελεμπίες με αναπαραστάσεις αγγέλων στην πλάτη, βρίσκονται σε διαρκή κίνηση στριφογυρίζοντας. Ένας σφυρίζει και οι υπόλοιποι σχηματίζουν μια πομπή ανάμεσα από τους περαστικούς και τα ζευγαράκια που κάθονται στην προκυμαία του Σινφουέγος αυτή την Δευτέρα βράδυ. Η πορεία καταλήγει σε μια σκηνή φεστιβάλ, όπου Κουβανέζικα συγκροτήματα δίνουν εκείνη την ώρα συναυλία, πράγμα που δεν εμποδίζει τον ασπροντυμένο να συνεχίζει το χτύπημα και τους υπόλοιπους να αναμιγνύονται με τον κόσμο. Μια παρέα μας προσφέρει μπύρα από το βαρέλι που έχουν μαζί τους και, λόγω και του φτηνού ρούμι, δεν θέλει πολύ να γίνουμε κι εμείς φεστιβαλικοί θαμώνες. Αν είναι έτσι και η υπόλοιπη Κούβα, μάλλον ανακαλύψαμε το μυστικό τους απόψε λέμε. Και κάποια στιγμή αποφασίζουμε να επιστρέψουμε έχοντας το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού ακόμα μπροστά....

Το άλλο πρωί αφήνουμε το όμορφο Σινφουέγος πίσω...

 

[go2dbeach]

Ωραία-ωραία όσα μας διηγείσαι

 

[interted]

Μέρος Δεύτερο

Όσο προχωράει η ιστορία, διαπιστώνω ότι υπάρχει κάτι που με κινητοποιεί να γράφω, πέρα από την καταγραφή των γεγονότων και το μοίρασμα της με το φόρουμ. Είναι η ώρα της εβδομάδας που θα φύγω σε μακρινές παραλίες και θα ξαναζήσω λίγο από την αίσθηση του να ταξιδεύεις. Κι ενώ έξω βρέχει, σκέφτομαι την τροπική βροχή που συνάντησα στο Σαντιάγο ντε Κούμπα αλλά και την πλάκα που κάναμε με τους ντόπιους όταν μπήκαμε για να γλυτώσουμε στο μαγαζί τους και άρχισαν να μας κερνάν ρούμια. Αργότερα αυτά όμως

Το δεύτερο μέρος του ταξιδιού, δηλαδή οι μέρες 3 και 4, είναι μάλλον το πιο φωτογενές μέρος της ιστορίας οπότε θα προσπαθήσω να βάλω λιγότερα λόγια και περισσότερες εικόνες.

Ο Λάζαρο είναι στενοχωρημένος γιατί το κινητό του παρέδωσε πνεύμα το προηγούμενο βράδυ. Και το νέο LG που πήρε (νομίζω στην μαύρη αγορά και αρκετά ακριβά) δεν έχει το καλό software πλοήγησης αλλά, επίσης, δεν χωράει στην ειδική θήκη-πατέντα στο ταμπλό του Dodge. Γρήγορα θα λυθεί το δεύτερο πρόβλημα, με μια νέα πατέντα, και το αμάξι του 1946, με τον νέο κινητήρα Nissan, είναι έτοιμο για αναχώρηση.

Πρώτη στάση ένας βοτανικός κήπος (Jardín Botánico Soledad) λίγα χιλιόμετρα έξω από το Σινφουέγος.

Τελείως διαφορετική βλάστηση από ότι έχουμε συνηθίσει στην Ευρώπη. Ο Γιώργος, μεγάλος φυσιολάτρης ήταν στο στοιχείο του, τριγυρνώντας ανάμεσα στα δέντρα και παρατηρώντας όλα τα ενδιαφέροντα.

Εδώ με τον Γιώργο κάτω από ένα δέντρο Σέιμπα, (αν δεν κάνω λάθος).

Ο Λάζαρο μας εξηγεί τις ιδιότητες του δέντρου και με λίγο από σταντ απ κόμεντι αργότερα. Απολαυστικός.

Στο δρόμο για το Τρινιδάδ, το επόμενο σημαντικό αξιοθέατο, γίναμε μάρτυρες ενός ενδιαφέροντος φαινομένου. Ο Λάζαρο μας κατέβασε από το αμάξι και μας έδειξε μερικά πατημένα καβούρια. Από ότι φαίνεται τα καβούρια πρέπει να διασχίσουν τον δρόμο για να πάνε από την παραλία στο τροπικό δάσος και πάλι πίσω για να αποθέσουν τα αυγά. Βέβαια η ζέστη της ασφάλτου σε συνδυασμό με τα επερχόμενα αυτοκίνητα προκαλούν κάποια θνησιμότητα (κυρίως στα καβούρια)

Οι ταμπέλες στην αρχή κάθε πόλης είναι πραγματικά πολύ προσεγμένες.

Φτάσαμε στην casa particular και ορισμένοι από εμάς δεν κρατιόμασταν για να πάμε παραλία. Το όνομα αυτής playa Ancon, και η πρώτη μου επαφή με Καραϊβική . Ο Βασίλης, όντας ναυτικός έχει δει πολύ Καραϊβική και δεν φάνηκε ιδιαίτερα συγκλονισμένος. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το χρώμα και η σκληρότητα της άμμου. Ότι πρέπει για ξάπλες αλλά και ένα μικρό τζόκινγκ δίπλα στο νερό.

Αρκετοί οι θαμώνες, άλλα επιδίδονταν στην ηλιοθεραπεία και άλλοι στην μπυροποσία.

Επιστροφή στο Τρινιδάδ και έχοντας μεγάλη πεινά και λίγη υπομονή καταλήγουμε σε κάτι πολύ τζάνκ ακόμα και για δεδομένα Κούβας

Κι ενώ η ζέστη είναι ακόμα σε υψηλά επίπεδα

Ξεκινάμε την βόλτα στο καμάρι της Κούβας, το πολύχρωμο Τρινιδάδ...

 

[Teos jazz]

Ακόμη Κούβα είστε παιδιά? Ήθελα να ρωτήσω σε εργοστάσιο με πούρα έχετε πάει?

 

[interted]

Πήγαμε τον Απρίλη 2017.

Στην Αβάνα πήγαμε στο εργοστάσιο-outlet πούρων απέναντι από το Καπιτώλιο. Νομίζω λέγεται Real Fabrica de Tabacos Partagás. Μπήκαμε, είδαμε και φύγαμε, γιατί δεν είχαμε ορέξεις να δώσουμε 150 euro για πούρα που θα ήταν και δώρο. Υπάρχουν και `εναλλακτικοί' τρόποι να αγοράσεις, όπως ανακαλύψαμε... Στο σπίτι κάποιου (μάλλον) εργαζόμενου στο εργοστάσιο, που τα δίνει σε καλύτερες τιμές, μην φανταστείς όμως φτηνά.

 

[KostasLia]

Πήγαμε τον Απρίλη 2017.

Στην Αβάνα πήγαμε στο εργοστάσιο-outlet πούρων απέναντι από το Καπιτώλιο. Νομίζω λέγεται Real Fabrica de Tabacos Partagás. Μπήκαμε, είδαμε και φύγαμε, γιατί δεν είχαμε ορέξεις να δώσουμε 150 euro για πούρα που θα ήταν και δώρο. Υπάρχουν και `εναλλακτικοί' τρόποι να αγοράσεις, όπως ανακαλύψαμε... Στο σπίτι κάποιου (μάλλον) εργαζόμενου στο εργοστάσιο, που τα δίνει σε καλύτερες τιμές, μην φανταστείς όμως φτηνά.

.

Απριλιο του 17.πως και δεν βρεθηκαμε;;;
Και μεις το ιδιο.για την ακριβεια 1-16.εμεις αγορασαμε απο φυτια κατευθειαν 60€ τα 21.