Κούβα "Ωραία, ωραία" από την Κούβα

[interted]

Ήρωες και ο λογαριασμός


Στο μαυσωλείο του Τσε, ο Γιώργος, μεγαλύτερος σε ηλικία, φαίνεται αρκετά συγκινημένος βλέποντας τις φωτογραφίες, κυρίως από το αντάρτικο στα βουνά. Νομίζω πολλές από τις εικόνες, ειδικά με τον χαρακτηριστικό μπερέ ή το πούρο, τις έχουν δει λίγο-πολύ όλοι (αν και πρόσφατα γνώρισα κάποιον που δεν είχε ακούσει στην ζωή του για τον Τσε). Ο Γιώργος όμως μεγάλωσε με τις ειδήσεις από την Κούβα, τον Κάστρο να πολεμάει για τις αλλαγές στην Κούβα, να σκορπίζει την ιδέα της επανάστασης και σοσιαλισμού στον κόσμο. Αλλά και ο Βασίλης φαίνεται επηρεασμένος.

Από όσα λίγα ξέρω, τον θαυμάζω τον Τσε. Όχι για τις μαρξιστικές του ιδέες. Πιστεύω ότι κανένα σύστημα δεν είναι τέλειο και η χρησιμότητα και προοδευτικότητα κάθε συστήματος κρίνεται με βάση τις συνθήκες της εποχής. Σκέφτομαι όμως το εξής.... Η Κούβα σχεδόν σε όλη της την ιστορία ήταν υποχείριο των μεγάλων δυνάμεων. Οι Αμερικάνοι πιστεύαν (και ίσως πιστεύουν ακόμα) ότι μπορούν να επηρεάσουν κάθε στροφή στην ιστορία της γειτονικής τους χώρας. Με την δικτατορία του Μπατίστα (ο οποίος ως ινδιάνος ευνόησε αρχικά τους γηγενείς και μαύρους της Κούβας αλλά στο τέλος πούλησε την ψυχή του στον διάβολο) το σύστημα πήρε την χειρότερή του μορφή: ακραία διαφθορά της κυρίαρχης τάξης, οι μαφιόζοι ελέγχουν τα πάντα, επιβολή του νόμου με βία και αδιαφορία για τον κόσμο που πεινάει. Σε σημείο που οι ίδιοι οι Αμερικάνοι αποφασίσανε να τον εγκαταλείψουν στο τέλος.

Κάποιος πρέπει να αποδείξει ότι υπάρχει και άλλος δρόμος - τουλάχιστον η ελευθερία να επιλέξεις. Ο Τσε έχει τα στοιχεία: δεν διστάζει να πολεμήσει, ακόμα και να σκοτώσει για να προστατέψει τον αδύναμο, αλλά και να θυσιαστεί ο ίδιος. Είναι ηγέτης με τις πράξεις, όχι μόνο με τα λόγια. Είναι αυτός στην πραγματικότητα που πετυχαίνει την πιο σημαντική νίκη της επανάστασης, στην Σάντα Κλάρα - αφού οι περισσότερες επιχειρήσεις του Φιντέλ είναι πρόχειρα προγραμματισμένες και αρκετά καταστροφικές. Βέβαια, η εμφάνιση και η χαρισματικότητα του ως ομιλητής παίζουν και αυτά ρόλο, αλλά δευτερεύων - σε αντίθεση με τον Φιντέλ που η ρητορική του δεινότητα ήταν νομίζω το κύριο του όπλο.

Σε άλλο δωμάτιο και σε κατανυκτική ατμόσφαιρα, φυλάσσονται τα υπολείμματα του Τσε και τον άλλων συναγωνιστών που δολοφονήθηκαν από τον ντόπιο στρατό όταν προσπαθούσαν να ξεσηκώσουν τους χωρικούς της Βολιβίας. Βέβαια, και η εκμετάλλευση του μύθου του Τσε, ειδικά από το σύστημα του Φιντέλ, η εικόνα του Τσε σαν αγίου ή η εξαγωγή ‘επανάστασης’ από την Κούβα είναι πράγματα που σε προβληματίζουν αρνητικά.

Φεύγοντας περάσαμε και από το μνημείο του τραίνου που κατέλαβε ο Τσε στην μάχη της Σάντα Κλάρα. Ενδιαφέρον μνημείο, όπου τα εκτροχιασμένα βαγόνια μάλιστα χρησιμοποιούνται σαν δωμάτια του μουσείου. Επίσης μνημείο στην μπουλντόζα που χρησιμοποιήθηκε για τον εκτροχιασμό.

.

Συνεχίζουμε βόρεια με σκοπό να βρούμε μια παραλία στo περιβόητο Κάγιο Σαντα Μαρία. Πρόκειται στην ουσία για ένα νησί στην βόρεια ακτή της Κούβας, όπου μπορείς να περάσεις οδικώς.

Ο Λάζαρο φαίνεται αρκετά μαγκωμένος από την αρχή. Εμείς ανέμελοι απολαμβάνουμε την θέα με τις μαγκρόβιες και τις λιμνοθάλασσες αριστερά και δεξιά. Σε κάποιο σημείο μας σταματάνε σε ένα φυλάκιο που μοιάζει με διόδια. Ο Λάζαρο εξηγεί ότι έχει άδεια να περάσουμε, ως επαγγελματίας, αν και δεν φαίνεται να έχει φοβερή αυτοπεποίθηση. Τελικά περνάμε χωρίς πρόβλημα και μπαίνουμε στο νησί που είναι φαινομενικά έρημο. Κατά διαστήματα βλέπεις σημάνσεις που οδηγούν σε κάποιο ξενοδοχείο, ένα μικρό λιμανάκι για τουριστικό καταμαράν, αλλά τίποτε άλλο. `Που θέλετε να πάτε'; μας ρωτάει ο Λάζαρο. `Στην παραλία'. Πάλι μορφασμό κάνει ο Λάζαρο. Τελικά παίρνουμε ένα δρόμο που φαίνεται στον χάρτη να οδηγεί σε παραλία και σταματάμε στην πύλη ενός ξενοδοχείου. Να μην τα πολυλογώ, οι τύποι μας ζητήσανε 60 cuc (περίπου 60 euro) για την άδεια να κάνουμε απλά μπάνιο στην παραλία τους. Ο Βασίλης έχει αρχίσει να φορτώνει, και εγώ προσπαθώ να εξηγήσω στον Λάζαρο και τον πορτιέρη ότι παίρνουμε όποια παραλία μας δώσουν, αρκεί να είναι δημόσια. Μόνο να μας δείξουν τον δρόμο. Τελικά καταλήγουμε να ακολουθούμε τις οδηγίες του Lonely Planet πενταετίας, για ένα εστιατόριο με παραλία, που αρκεί να γευματίσεις για να σου δώσουν πρόσβαση στην θάλασσα. Εκεί βρίσκουμε ένα άλλο ξενοδοχείο, που έχει πλέον περικυκλώσει το εστιατόριο, και ζητάνε την ίδια ταρίφα: 60 ευρώ για μια βουτιά. Ο Βασίλης έξαλλος λέει στον Λάζαρο ότι αυτό δεν είναι κομμουνισμός και ο Λάζαρο σηκώνοντας τους ώμους λέει ‘Κομμουνισμός μόνο για τους ντόπιους’. Με τα πολλά ο δεύτερος πορτιέρης μας υποδεικνύει ένα άλλο ξενοδοχείο, στο Κάγιο λας Μπρούχας (μάγισσες) όπου έχουν φήμη ως πιο φτηνιάρηδες.

Ένα από τα all-inclusive hotels

Η μάγισσα

Στο Κάγιο λας Μπρούχας, ο Λάζαρο πάει για όλα-για-όλα. ‘Μι Κουνιάδος’ θα πω στον γκαραζιέρη ότι είστε εσείς και ίσως σας αφήσει να περάσετε με μικρό λάδωμα. Όντως ο ‘υπεύθυνος’ μας βάζει από την πίσω πόρτα με 15 ευρώ, και ενώ υπάρχει φορτισμένη ατμόσφαιρα στην παρέα, θα παρηγορηθούμε με μια βουτιά σύντομα.

Στο βάθος αριστερά φαίνονται τα εκτρωματικά κτήρια των all-inclusive. Αντιθέτως το ξενοδοχείο της μάγισσας είναι μόνο μπαγκαλόους αραιά τοποθετημένα ανάμεσα στα δέντρα.

Το βράδυ θα μείνουμε στην μικρή πόλη Ρεμέδιος, την πιο κοντινή στο κάγιο. Αποδεικνύεται καλή επιλογή. Η περιοχή που μένουμε όμως μυρίζει έντονα κοπριά αλλά κανείς δεν συγκινείται αφού όλοι έχουν τις πόρτες των μονοκατοικιών τους ανοιχτές, βλέποντας τηλεόραση ή παίζοντας ντόμινο. Με κλειστή μύτη, όμως, τα δρομάκια είναι πραγματική απόλαυση, φτωχική και αυθεντική ζωή σε πουέμπλο (κωμόπολη). Η κεντρική πλατεία έχει δύο εκκλησίες και ωραία αρχιτεκτονική. Ακούμε φωνές από ένα παράθυρο, για να δούμε τελικά με έκπληξη γαντζωμένο έναν παπαγάλο, ιδιαιτέρα ομιλητικό.

Ο επαναστάτης του 19ου αιώνα Μαρτί (τον οποίο λένε μιμήθηκε ο Φιντέλ) και η μία εκκλησία του χωριού.

Ψάχνοντας τυχαία για εστιατόριο, κάναμε και την πιο θρυλική μας πατάτα. Με το που είδαμε ταμπέλα, μπήκαμε. Σε μια εσωτερική αυλή αποικιακού κτηρίου βρήκαμε τρεις νεαρές χαμογελαστές σερβιτόρες - τις οποίες δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε - για να κάτσουμε τελικά στο κρατικό εστιατόριο! Δεν ξέρω αν ήταν το νερό της βρύσης ή τα αποξηραμένα ψάρια ή κάτι άλλο αλλά ήταν η μοναδική φορά στο ταξίδι που έψαχνα την τουαλέτα. Βέβαια η περιποίηση ήταν πέρα από κάθε φαντασία. Οι σερβιτόρες χαζογελούσαν και περνούσαν κάθε πέντε λεπτά, για να κάτσουν τελικά στο τραπέζι, αναμνηστικές φωτογραφίες, συζητήσεις για τον Τσε κτλ., .... για να καταλήξουμε σε τρεις ώρες τελείως σουρωμένοι να κάνουμε μαθήματα salsa και να μας έχει πάρει στο ψιλό όλο το μαγαζί και ιδιαίτερα η γιαγιά από την κουζίνα... Και με πολύ πιο ελαφριές τσέπες.

Προσέξτε το στυλ στο σερβίρισμα όμως

Ο Γιώργος δεν άντεξε να βλέπει τα καμώματα μας και πήγε να παρακολουθήσει δωρεάν εκδήλωση στο δημόσιο πολιτιστικό κέντρο στο άλλο άκρο της πλατείας. Αυτός τουλάχιστον κοιμήθηκε ήσυχος.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• …

  Go to chapter

  Go
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[interted]

Μέρος πρώτο

Ξεκινήσαμε από την Αβάνα, αφού χαιρετίσαμε την χαμογελαστή ξανθιά που εμφανίστηκε εκείνο το πρωί στην κουζίνα της Casa Particular στην Calle Virtudes. Η πιο εμφανής αρετή (virtud) των κουβανέζων γυναικών είναι η σεξουαλικότητα τους, και εκεί περιστράφηκε η συζήτηση στο αμάξι εκείνο το πρωί μαζί και με τον Lazaro - ο ίδιος λάτρης των μεγάλων πισινών. Βέβαια και η γυναίκα του που μας έδειξε στην φωτό δεν πήγαινε πίσω σε ομορφιά. Συναντήσαμε και τον γιό του μαζί με την γυναίκα του για παραλαβή του κολατσιού για το μεγάλο ταξίδι. Και τον αποχαιρετισμό στον μικρούλη εγγονό.

Το προηγούμενο βράδυ είχα συναντήσει τους δυο συνταξιδιώτες μου, οι οποίοι είχαν ήδη δύο μέρες στην Αβάνα και είχαν δει και ξεναγηθεί αρκετά. Θα επανέλθω στην Αβάνα στις δύο τελευταίες μέρες του ταξιδιού. Θα έλεγα ότι είναι σαν μια κούκλα που κάνει λίφτινγκ, αφού τα παλιά κτίρια της εποχής του μεγάλου πλούτου (εμπόριο ζάχαρης κτλ.) βρίσκονται σε στάδιο αποκατάστασης ξεκινώντας από την 'παλιά πόλη'.

Αφήσαμε πίσω μας την μεγάλη παραλιακή, Μαλεκόν, όπου το '50 γίνονταν το θρυλικό γκραν πρι της Κούβας (όπου απαγάγανε αντικυβερνητικοί των τότε πρωταθλητή Φάτζιο) και πιάσαμε τις φοβερές πίστες/κατσικόδρομους της δυτικής Κούβας. Μετά από μερικές στάσεις, σε ένα ωραίο πάρκο με ορχιδέες (λάθος εποχή βέβαια) και σε μια κουβανέζικη 'προσπάθεια' μίμησης των έργων του Βαρκελωνέζου Γκαουντί, βγήκαμε στον ανοιχτό δρόμο.

Κάθε λογής `αντικείμενο' θεωρείται ΄αξιο-οδήγητο' στην Κούβα... από αυτοσχέδιες λιμουζίνες που προέρχονται από την ένωση δύο διαφορετικών αυτοκινήτων (!), κάρα με άλογα, ποδήλατα, στρατιωτικές κλούβες που πηγαίνουν τον κόσμο στα κτήματα. Και πολλοί, πάρα πολλοί hitchhikers, που θα είχαν ωραία μπούτια ή, απουσία μπουτιών, ένα χαρτονόμισμα στο χέρι να ανεμίζει. Στάση για πολύ νόστιμες μπανάνες και μάνγκο σε εξωφρενικά (για Ευρώπη) χαμηλές τιμές. Με ένα CUC - το νόμισμα που χρησιμοποιούνε οι τουρίστες κυρίως και αντιστοιχεί σε ένα δολάριο - πρέπει να μας δώσαν καμιά 15αριά φρεσκοκομμένα μάνγκος... Μουί μπιέν

Και ο Κουβανέζος Γκαουντί

Ένας μικρός φίλος, στο πάρκο με τις ορχιδέες

 

[go2dbeach]

Με μπέρδεψε λίγο το άγαλμα της γυμνής με το πιρούνι πάνω στον κόκορα.. Κατά τα άλλα πολύ όμορφες εικόνες!

 

[buffon85]

αχ ηρθες την στιγμη που με επιανε η νοσταλγια και κοιτουσα τις φωτο μου. εγω παντως αναρωτιεμαι ποτε θα επιστρεψω... ανυπομονω για την συνεχεια

 

[interted]

Με μπέρδεψε λίγο το άγαλμα της γυμνής με το πιρούνι πάνω στον κόκορα.. Κατά τα άλλα πολύ όμορφες εικόνες!

Λέγεται 'Viaje fantastico' από τον Κουβανό Roberto Fabelo και βρίσκεται στην 'παλιά πλατεία' της Αβάνας.

Δεν ξέρω πως να το ερμηνεύσω. Αν το δεις μια φορά δεν σου φεύγει από το μυαλό πάντως... Τι να πω.. ότι το σκεφτόμουν όταν παράγγελνα κοτόπουλο στο εστιατόριο την άλλη μερα

Όντως ο Γιώρος και ο Βασίλης κάναν πολύ καλή και λεπτομερή δουλειά με τις φωτογραφίες.

 

[interted]

Ο καβαλάρης-μπάρμαν του Βινιάλες

Φτάσαμε στο Βινιάλες που είναι γνωστό για τους στρογγυλούς ασβεστολιθικούς σχηματισμούς που εξέχουν από τον εύφορο κάμπο. Καπνός, γλυκοπατάτες, παπάγιες κτλ. καλλιεργούνται με παραδοσιακούς τρόπους από τους ντόπιους γεωργούς που μένουν στα διάσπαρτα σπίτια της περιοχής.

Αφού βρήκαμε την casa particular και βολευτήκαμε, καταλήξαμε να κάνουμε διαφορετικές δραστηριότητες αφού ήταν ήδη αργά και οι προτιμήσεις ήταν διαφορετικές. Οι συνταξιδιώτες πήγανε να δούνε τις σπηλιές με τα νερά, και τις τεράστιες τοιχογραφίες και εγώ κατέληξα σε ένα άλογο διασχίζοντας την κοιλάδα καθ' οδόν προς το Los Aquaticos με την ωραία θέα.

Ο τύπος με τα άλογα είχε όλη την οικογένεια μαζί, καμιά 10αρία άτομα τουλάχιστον - τυπικό γεγονός στην Κούβα να κρατάνε ένα μαγαζί ολόκληρες οικογένειες. Μου έδωσε μια μπύρα και με άφησε να περιμένω δίπλα στα άλογα, ενώ τα πιτσιρίκια του προσπαθούσαν να μου μάθουν λέξεις στα ισπανικά έχοντας ξεκαρδιστεί με την ανικανότητα μου. Τελικά ξεκινήσαμε να διασχίζουμε τον ανοιχτό χώρο μεταξύ των καλλιεργειών και τα χρώματα (ειδικά του κόκκινου χώματος) και ο ανοιχτός δρόμος δημιούργησαν μια όμορφη αίσθηση και να μην θες να φτάσεις στον προορισμό σύντομα.

Η πρώτη στάση ήταν σε μια μοναχική καλύβα όπου πετάχτηκε ένας τύπος, 'τι θα πιούνε τα παιδιά;'. Δασκαλεμένος, απάντησα δύο 'πίνια κολάδα' πορ φαβόρ και καταλήξαμε να τις πίνουμε σε δύο καρέκλες μπροστά στην καλύβα. Ο οδηγός μου αποδείχθηκε ότι είχε αρχίσει με τα άλογα μόλις τον τελευταίο χρόνο, ακολουθώντας τον πατέρα του, αλλά όλη του την ζωή ήταν μπαρτέντερ στο Βινιάλες! Σε ερώτηση αν έχει ταξιδέψει καθόλου, μου λέει 'ναι, έχω φτάσει μέχρι το Κάμαγουέυ' το οποίο είναι βέβαια στην κεντρική Κούβα, ούτε κουβέντα για εκτός Κούβας. Αυτή η απάντηση θα επαναληφθεί πολλές φορές στο ταξίδι.

Ανεβαίνοντας τον λόφο προς το Λος Ακουάτικος και μαθαίνοντας ότι είμαι Έλληνας με εξηγεί ότι ο αγαπημένος του ήρωας είναι ο Σπάρτακος! Επίσης μου λέει, εδώ που πάμε, μένανε κάποτε καμιά δεκαριά οικογένειες σε πλήρη απομόνωση από τον υπόλοιπο κόσμο, αυτόχθονες, που δεν κατεβαίνανε στο χωριό ούτε για να πάνε στον γιατρό... Και από τι πεθάνανε φίλε; Μόνο τρεις, λέει, από αρρώστιες, οι υπόλοιποι ζήσανε για να πεθάνουνε από γηρατειά. Τώρα βέβαια στο Los Aquaticos πρέπει να μείναν 2-3 οικογένειες. Κι ενώ συζητάμε, παρατηρώ από πάνω μας να κρέμονται κλαδιά γεμάτα με μάγκο, σε απόσταση επαφής. Από φαγητό πάντως δεν πρέπει να πάσχουνε.

Η θέα από τον λόφο, προς τις τρεις κοιλάδες που σχηματίζουν το Βινιάλες, είναι όντως όμορφη. Σε ένα μαγαζάκι που δουλεύει με ηλιακούς συλλέκτες και φιλικούς ανθρώπους, κατεβάζουμε με τον οδηγό άλλες δύο μπύρες. Πως σου φαίνεται η Αβάνα σε σχέση με 'δω μου λένε. Και όντως η διαφορά είναι μεγάλη, στην αίσθηση επαρχίας, στην ανεξαρτησία των ανθρώπων... Ωραία τους λέω η Αβάνα, αλλά εδώ δεν μυρίζει άσχημα όπως εκεί. Και χαρούμενοι συνεχίσαμε το ποτό...

----

Μια τελευταία παρατήρηση, σχετικά με τα ζώα των Κουβανών. Τα άλογα στο Βινιάλες, εκτός από αυτά που νοίκιαζαν, ήταν αρκετά κοκκαλιάρικα, και αυτό επαναλήφθηκε συχνά στο ταξίδι. Όπως και τα γελάδια τους και οι γάτες, που πολλές φορές θα έβλεπες στον δρόμο πεθαμένες από ασιτία. Ο κομμουνισμός σίγουρα δεν δουλεύει για τα ζώα στην Κούβα, δεν ξέρω βέβαια και πως ήταν πριν.

Βρήκα τους συνταξιδιώτες να έχουν πιεί κι αυτοί τις πινια κολάδας τους και είχαν δει τις σπηλιές και σκαρφαλώσει στους λόφους. Την επόμενη μέρα έχουμε, αρκετά... καταλήγοντας το Σινφουέγκος και με ένα αναπάντεχο γλέντι...

Οι τοιχογραφίες με τις αναπαραστήσεις ζώων και πρωτόγονων κυνηγών

 

[interted]

Κροκόδειλοι, ρούμια και εκστασιασμένοι ντράμερ

Ξημέρωσε η δεύτερη μέρα και το πρώτο μας task είναι να αγοράσουμε νερό και ένα μαχαίρι (για τα φρούτα) από το Πινιάρ ντε Ριο. Άκαρπες οι προσπάθειές μας, καθώς τα περισσότερα μαγαζιά ήταν κλειστά πριν τις 9, και σε όσα ανοιχτά πήγε ο Γιώργος δεν βρήκε το πολυπόθητο ‘κουτσίγιο΄. Ακόμα και η εύρεση νερού αρκετές φορές στην Κούβα απαιτούσε αρκετή προσπάθεια (κάποιες φορές πήγαινα σε δύο και σε τρία μαγαζάκια μέχρι να βρω ένα να έχει νερό – πολύ εξειδίκευση πια).

Το Πινάρ ντε Ρίο δεν το είδαμε πολύ. Ενδιαφέρουσα η αρχιτεκτονική με τις μικρές ‘πιλοτές’ με πολύχρωμες κολόνες μπροστά από τα σπίτια. Το Σινφουέγος θα αποδειχθεί πολύ πιο πλούσιο σε αυτόν τον τομέα. Στην επιστροφή προς τα ανατολικά γίναμε μάρτυρες και συνεργοί σε μια κόντρα για την διεκδίκηση της γρήγορης λωρίδας με ένα Λάντα και ένα φορτηγό. Με μπόλικη αβροφροσύνη από όλες τις πλευρές, ευγενικές χειρονομίες κατανόησης και μηδέν θανάτους.

Κατά το μεσημέρι ήμαστε στην λίμνη Γουαμά. Σε ένα νησάκι στο οποίο φτάνεις με βενζινάκατο έχουνε ανακατασκευάσει ένα ινδιάνικο χωρίο, του προ-Κολομβιανού πολιτισμού των Ταϊνο. Επίσης έχουνε φτιάξει εκτροφείο για την διάσωση των κροκοδείλων.

Κανένας κροκόδειλος; Μπα

Μόνο ένα κορμό βλέπω στην λίμνη Βασίλη


Οι Ταινο ήταν οι ινδιάνοι που βρήκε ο Κολόμβος όταν πρωτοέφτασε και περιέγραψε ως πολύ ευγενείς και χωρίς γνώση τι θα πει κακιά. ‘Το μόνο που θέλανε ήταν να μας ευχαριστήσουν’. Σε λίγο διάστημα, το 90% των ινδιάνων είχαν αφανιστεί, κυρίως από τις αρρώστιες που φέρανε οι Ισπανοί αλλά και από συμπλοκές και εξεγέρσεις. Ο πολιτισμός τους (που μάλλον προήλθε από την Ν.Αμερική) ήταν αρκετά ανεπτυγμένος σε θέματα πνευματικότητας, θέσης της γυναίκας και τεχνικών ψαρέματος και γεωργίας. Οι Ισπανοί κονκιστραδόρες, όντας μπακούρια, διασταυρώθηκαν με τις γυναίκες τους παράγοντας γενιές μεστίζο και η κληρονομιά τους φαίνεται επίσης από τα τοπωνύμια Ταϊνο: “Κούβα”, “Αβάνα”.

Στο Σινφουέγος φτάσαμε το απόγευμα και σε λίγο άρχισε να νυχτώνει...

Το ίδιο βράδυ, μόλις βγήκαμε από το εστιατόριο και γυρίζαμε στο ξενοδοχείο για ύπνο, πέφτουμε πάνω σε μια τελετουργία, φαινομενικά θρησκευτική.

Ο μαύρος στο κέντρο με το μόνιμο χαμόγελο και την λευκή στολή, βαράει το τύμπανο ακούραστα. Όλη ο ομάδα με τις κελεμπίες με αναπαραστάσεις αγγέλων στην πλάτη, βρίσκονται σε διαρκή κίνηση στριφογυρίζοντας. Ένας σφυρίζει και οι υπόλοιποι σχηματίζουν μια πομπή ανάμεσα από τους περαστικούς και τα ζευγαράκια που κάθονται στην προκυμαία του Σινφουέγος αυτή την Δευτέρα βράδυ. Η πορεία καταλήγει σε μια σκηνή φεστιβάλ, όπου Κουβανέζικα συγκροτήματα δίνουν εκείνη την ώρα συναυλία, πράγμα που δεν εμποδίζει τον ασπροντυμένο να συνεχίζει το χτύπημα και τους υπόλοιπους να αναμιγνύονται με τον κόσμο. Μια παρέα μας προσφέρει μπύρα από το βαρέλι που έχουν μαζί τους και, λόγω και του φτηνού ρούμι, δεν θέλει πολύ να γίνουμε κι εμείς φεστιβαλικοί θαμώνες. Αν είναι έτσι και η υπόλοιπη Κούβα, μάλλον ανακαλύψαμε το μυστικό τους απόψε λέμε. Και κάποια στιγμή αποφασίζουμε να επιστρέψουμε έχοντας το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού ακόμα μπροστά....

Το άλλο πρωί αφήνουμε το όμορφο Σινφουέγος πίσω...

 

[go2dbeach]

Ωραία-ωραία όσα μας διηγείσαι

 

[interted]

Μέρος Δεύτερο

Όσο προχωράει η ιστορία, διαπιστώνω ότι υπάρχει κάτι που με κινητοποιεί να γράφω, πέρα από την καταγραφή των γεγονότων και το μοίρασμα της με το φόρουμ. Είναι η ώρα της εβδομάδας που θα φύγω σε μακρινές παραλίες και θα ξαναζήσω λίγο από την αίσθηση του να ταξιδεύεις. Κι ενώ έξω βρέχει, σκέφτομαι την τροπική βροχή που συνάντησα στο Σαντιάγο ντε Κούμπα αλλά και την πλάκα που κάναμε με τους ντόπιους όταν μπήκαμε για να γλυτώσουμε στο μαγαζί τους και άρχισαν να μας κερνάν ρούμια. Αργότερα αυτά όμως

Το δεύτερο μέρος του ταξιδιού, δηλαδή οι μέρες 3 και 4, είναι μάλλον το πιο φωτογενές μέρος της ιστορίας οπότε θα προσπαθήσω να βάλω λιγότερα λόγια και περισσότερες εικόνες.

Ο Λάζαρο είναι στενοχωρημένος γιατί το κινητό του παρέδωσε πνεύμα το προηγούμενο βράδυ. Και το νέο LG που πήρε (νομίζω στην μαύρη αγορά και αρκετά ακριβά) δεν έχει το καλό software πλοήγησης αλλά, επίσης, δεν χωράει στην ειδική θήκη-πατέντα στο ταμπλό του Dodge. Γρήγορα θα λυθεί το δεύτερο πρόβλημα, με μια νέα πατέντα, και το αμάξι του 1946, με τον νέο κινητήρα Nissan, είναι έτοιμο για αναχώρηση.

Πρώτη στάση ένας βοτανικός κήπος (Jardín Botánico Soledad) λίγα χιλιόμετρα έξω από το Σινφουέγος.

Τελείως διαφορετική βλάστηση από ότι έχουμε συνηθίσει στην Ευρώπη. Ο Γιώργος, μεγάλος φυσιολάτρης ήταν στο στοιχείο του, τριγυρνώντας ανάμεσα στα δέντρα και παρατηρώντας όλα τα ενδιαφέροντα.

Εδώ με τον Γιώργο κάτω από ένα δέντρο Σέιμπα, (αν δεν κάνω λάθος).

Ο Λάζαρο μας εξηγεί τις ιδιότητες του δέντρου και με λίγο από σταντ απ κόμεντι αργότερα. Απολαυστικός.

Στο δρόμο για το Τρινιδάδ, το επόμενο σημαντικό αξιοθέατο, γίναμε μάρτυρες ενός ενδιαφέροντος φαινομένου. Ο Λάζαρο μας κατέβασε από το αμάξι και μας έδειξε μερικά πατημένα καβούρια. Από ότι φαίνεται τα καβούρια πρέπει να διασχίσουν τον δρόμο για να πάνε από την παραλία στο τροπικό δάσος και πάλι πίσω για να αποθέσουν τα αυγά. Βέβαια η ζέστη της ασφάλτου σε συνδυασμό με τα επερχόμενα αυτοκίνητα προκαλούν κάποια θνησιμότητα (κυρίως στα καβούρια)

Οι ταμπέλες στην αρχή κάθε πόλης είναι πραγματικά πολύ προσεγμένες.

Φτάσαμε στην casa particular και ορισμένοι από εμάς δεν κρατιόμασταν για να πάμε παραλία. Το όνομα αυτής playa Ancon, και η πρώτη μου επαφή με Καραϊβική . Ο Βασίλης, όντας ναυτικός έχει δει πολύ Καραϊβική και δεν φάνηκε ιδιαίτερα συγκλονισμένος. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το χρώμα και η σκληρότητα της άμμου. Ότι πρέπει για ξάπλες αλλά και ένα μικρό τζόκινγκ δίπλα στο νερό.

Αρκετοί οι θαμώνες, άλλα επιδίδονταν στην ηλιοθεραπεία και άλλοι στην μπυροποσία.

Επιστροφή στο Τρινιδάδ και έχοντας μεγάλη πεινά και λίγη υπομονή καταλήγουμε σε κάτι πολύ τζάνκ ακόμα και για δεδομένα Κούβας

Κι ενώ η ζέστη είναι ακόμα σε υψηλά επίπεδα

Ξεκινάμε την βόλτα στο καμάρι της Κούβας, το πολύχρωμο Τρινιδάδ...

 

[Teos jazz]

Ακόμη Κούβα είστε παιδιά? Ήθελα να ρωτήσω σε εργοστάσιο με πούρα έχετε πάει?

 

[interted]

Πήγαμε τον Απρίλη 2017.

Στην Αβάνα πήγαμε στο εργοστάσιο-outlet πούρων απέναντι από το Καπιτώλιο. Νομίζω λέγεται Real Fabrica de Tabacos Partagás. Μπήκαμε, είδαμε και φύγαμε, γιατί δεν είχαμε ορέξεις να δώσουμε 150 euro για πούρα που θα ήταν και δώρο. Υπάρχουν και `εναλλακτικοί' τρόποι να αγοράσεις, όπως ανακαλύψαμε... Στο σπίτι κάποιου (μάλλον) εργαζόμενου στο εργοστάσιο, που τα δίνει σε καλύτερες τιμές, μην φανταστείς όμως φτηνά.

 

[KostasLia]

Πήγαμε τον Απρίλη 2017.

Στην Αβάνα πήγαμε στο εργοστάσιο-outlet πούρων απέναντι από το Καπιτώλιο. Νομίζω λέγεται Real Fabrica de Tabacos Partagás. Μπήκαμε, είδαμε και φύγαμε, γιατί δεν είχαμε ορέξεις να δώσουμε 150 euro για πούρα που θα ήταν και δώρο. Υπάρχουν και `εναλλακτικοί' τρόποι να αγοράσεις, όπως ανακαλύψαμε... Στο σπίτι κάποιου (μάλλον) εργαζόμενου στο εργοστάσιο, που τα δίνει σε καλύτερες τιμές, μην φανταστείς όμως φτηνά.

.

Απριλιο του 17.πως και δεν βρεθηκαμε;;;
Και μεις το ιδιο.για την ακριβεια 1-16.εμεις αγορασαμε απο φυτια κατευθειαν 60€ τα 21.