LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.684
- Likes
- 9.028
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
..Την επομένη πάλι στη γωνιά του δρόμου για ωτοστόπ στο τζιπ των Γιαπωνέζων..Σήμερα θα μοιραστώ το ιατρείο και τους ασθενείς με τη συνάδελφο Hahouchi. Τα περιστατικά χωρίς ιδιαίτερη ιατρική δυσκολία μέχρι που εμφανίστηκε μια έγκυος 8μηνών… Φλας μπακ να θυμηθώ όλα όσα είχα διδαχτεί… Οι διαδικασίεςδιακομιδής στο τοπικό νοσοκομείο άρχισαν αμέσως . Στο νοσοκομείο που κτηριακά νομίζεις πως βομβαρδίστηκε, οι νοσοκόμες κοίταγαν με ένα απλανές βλέμμα λες και δεν είχαν ξαναδεί έγκυο και φυσικά δεν κουνηθήκαν από τη θέση τους να βοηθήσουν τη γυναίκα να κατέβει από το μπουμ… Η απόφαση του συναδέλφου ήταν να γίνει διακομιδή στο Αμμάν λόγω της επικινδυνότητας του τοκετού.. Κράτα μωρό μου κράτα ,,μην βιαστείς να βγεις…!!!!
..,,Έχουμε meetingμε τον υπεύθυνο των Γιαπωνέζων και πρέπει να τον πείσω, πως αφού θα φύγω για Βαγδάτη θα προσλάβω ένα ντόπιο γιατρό για να με αντικαταστήσει και τον οποίο θα πρέπει να δεχτούν μιας και η συμφωνία συνεργασίας ισχύει και ανθα πρέπει να περιμένω και τη συγκατάθεση των Θεών,( που λέμε τωρα!!!) που ρίχνουν νερό και λάσπη με τη απογευματινή καταιγίδα πάνω από το χωριό, μάλλον θα είναι δύσκολες οι διαπραγματεύσεις… Η επιτυχία του meeting είχε να κάνει και με τα γενέθλια της Ναόμι και τη οινοποσία πέρα από το γεγονός πως χρειάζονταιοπωσδήποτε γιατρό και αφήνουντιςπολυτέλειες και τις ενστάσεις….
Έξω η βροχή δυναμώνει και καθηλώνομαι στο φαρμακείο όπου είχα παραγγείλειαντιτετανικούς ορούς και φάρμακα… Περιμένω να περάσει η μπόρα και σκέφτομαι το ζεστό μυρωδάτο τσάι που με περιμένει στο καφέ του AbuSefh..
Η επόμενη μέρα, μετά τη καταιγίδα, κύλησε μέσα στη υγρασία καιζέστη αλλά ευτυχώς χωρίς πολλή δουλειά. Μου δόθηκε η ευκαιρία να αποχαιρετήσω τους φίλους γιαπωνέζους μιας και αύριο φεύγω για Βαγδάτη..Στο σπίτι, το που θα κρύψω τα λεφτά μου πήρε ώρα για να αποφασίσω. Έπρεπε να βρω κρυψώνες γιατί, αν έπεφτα θύμα ληστείας ( που γίνονται πάρα πολλές) και επιβίωνα να γλύτωνα και κάμποσα……
Η τελευταία νύχτα εφιαλτική . Η ζέστη κόβει την ανάσα και το ξημέρωμα με βρίσκει μπρος τη ανοιχτή πόρτα του ψυγείου , το μοναδικό σημείο δροσιάς..
Το πρωί από ενωρίς πήγα στο μοναδικό της περιοχής καφέ-εστιατόριο AbuSefνα απολαυσω το ύστατο καφέ πριν αναχωρήσω για Βαγδάτη ,όσο περίμενα το τζίπ που θα με οδηγούσε στο Ιρακ. Όσο πέρναγε η ώρακαι δεν εμφανίζονταν το αυτοκίνητο τόσο με έζωναν τα φίδια .. Η Randaπου υποτίθεται θα είχε κλείσει από το Αμμάν τη διαδρομή, δηλώνει άγνοια( εμ τι άλλο) για το τι μπορεί να συμβαίνει, η δε εταιρεία με τη σειρά της δεν γνωρίζει που βρίσκεται το τζιπ με το οδηγό… Δεν μένει παρά να μείνω άλλη μια μέρα στο χωριό εδώ και να φύγω με άλλη εταιρεία αύριο αν η κυρία Randaπροσπαθήσει ναβρει λύση… Κοίτα τώρα που κρέμεται στα χέρια της το υπόλοιπο της αποστολής… Ανατριχιάζω στη σκέψη πως μπορεί να με μπλοκάρει….. Και ενώ σέρνω τη βαλίτσα μου πίσω στο σπίτι το χωριό ξανατυλίγεται σε ένα μανδύα σκόνης-νερού και λάσπης….
-Μωρέ όλοι, θεοί και δαίμονες εξαπολύουν τις δυνάμεις τουςστο φευγιό σου…,
-Μόνο που δεν καταλαβαίνω αν είναι από λύπη η λύτρωση… απαντώ στη παρατήρηση της Εύη..
Το βυτίο με το νερό έκανε την εμφάνιση του γεγονός που μας χαροποίησε ιδιαίτερα…, έπρεπε να βγάλουμε από πάνω μας τη σημερινήλασπουρια.
Το βραδάκι στου Αbuπήραμε το τελευταίο τσάι παρέα με τα γκαρσόνια που πολύ λυπούνται όπως λένε που φεύγω γιατί δεν αντέχουν πλέον τα παζάρια της Εύη ,(κερνώντας με και το τσάι) εκλιπαρώντας με να στείλω εκείνη στη Βαγδάτη…..
Πρωινό ξύπνημα στις 5και στις 5,30 περίμενα έξω από το καφέ το τζιπ.. Στις 6 επιτέλουςεπιβιβάζομαι στο αυτοκίνητο και γνωρίζω τους συνεπιβάτες μου . Ένας αμερικανός και ένας γιαπωνέζος( τέλειος συνδυασμός) που δουλεύουν σε μια εκκλησιαστική οργάνωση( όνομα μου διαφεύγει) για την Ειρήνη,θα είναι η παρέα μου σε αυτό το μακρύ ταξίδι μέσα από τις φλόγες του πολέμου..
Στα σύνορα Ιορδανίας-Ιράκ φάγαμε δυόμισι ώρες για να σφραγιστούν τα διαβατήρια μας. .. Όση ώρα περιμέναμε μαζευτήκαν άλλα 4 τζιπ με ιορδανικές πινακίδες και φύγαμε όλοι μαζί κονβόι… Μια ζέστη αφόρητη μας συνοδεύει σε ένα ευθύ ατελείωτο δρόμο.
Στο επόμενο τσεκ πόιντ βλέπουμε τα νεαρούδια( μα τη πίστη μου δεν ήταν πάνω από τα18) αμερικανό-στρατιωτάκια να ουρλιάζουν , να τσιρίζουν και να χειρονομούν….Για κλάσματα δευτερολέπτου νόμιζα πως θα πατούσαν τη σκανδάλη των τεταμένων όπλων τους..Λάθος συναγερμός , ευτυχώς,..ανακαλύψαμε πως με αυτό τον τρόπο( κατακτητικό) προσπαθούν να ενημερώσουν τους πολίτες που δεν καταλαβαίνουν τη γλώσσα πως η μια λωρίδα του δρόμου είναι κλειστή γιατί καταστράφηκε από 2 βόμβες που έπεσαν πριν λίγο… Ο δρόμος ακόμη και με μια λωρίδα είναι φαρδύς ( τρεις λωρίδες παρακαλώ)και άνετος αν εξαιρέσειςτα πλήγματα από το φιλικά πυρά και τις κατεστραμμένες γέφυρες.., καμιά σχέση με τη δική μας του βόρειου άξοναεθνική οδό…( ΧΑΝΙΑ –ΑΓΙΟ ΝΙΚΟΛΑΟ)..
Στις 4και μισή το απόγευμα πλησιάσαμε τη Βαγδάτη και όσο πλησιάζαμε τόσο έκαναν την εμφάνιση τους κατεστραμμένα τανκς, εγκαταλειμμένα αντιαεροπορικά και καμένα αυτοκίνητα.. και οι αμερικάνοι να σουλατσάρουν επιδεικτικά...Κάπνα και μπαρούτι παντού και η μυρωδιά της καμένης γης..
Η πρώτη ματιά δίνει καιμιαπρώτη εντύπωση.. Φαίνεται πως η ζωή κυλά φυσιολογικά, βλέπεις αγρότες δουλεύουν στα χωράφια το κόσμο πουλά και να αγοράζει στις υπαίθριες αγορές εμπορεύματα και αγαθά .Μόνο ο κρατικός μηχανισμός φαίνεται να έχει να διαλυθεί. Η ματιά μας πέφτει πάνω στα καμένα, βομβαρδισμένα κρατικά κτήρια. Από τη πολεμική μανία δεν γλύτωσε ούτε το κτήριο της οργάνωσης Iraqiwomenπου ερείπιο πια και κατάμαυρο είναι παραδομένο στις στάκτες… Το ξενοδοχείο Palestineφέρνει στη μια πλευρά του τα σημάδια της οβίδας που έστειλαν στο άλλο κόσμο τους ρεπόρτερ που έμεναν και μετέδιδαν τα του πολέμου απο εκεί…
Οι δρόμοι εκτός από τους Ιρακινούς , τα σαραβαλιασμένα αυτοκίνητα είναι γεμάτα από τανκς και αμερικανούς στρατιώτες σε συνεχείς περιπολίες και επίδειξη δύναμης. Το τζιπ σταματά στο ξενοδοχείο Πέτρα όπου μετά από μικρή αναμονή ήλθαν να με παραλάβουν τα παιδιά ο Λυκούργος και ο Μωχαμετ με προορισμό το καινούργιο μου σπιτικό σε αυτή τη φλεγόμενη πόλη.. Η διαδρομή ως το σπίτι μέσα σε μια κόλαση. Από τη μια η αφόρητη ζέστη, από την άλλη το γρήγορο οδήγημα του Μωχαμετ για να μην αποτελούμε στόχο έφεραν στα ορια αντοχής του γαστρεντερικού….
Πάτησα επιτέλους το πόδι μου έξω από το σπίτι….,ο Θεός να το κάνει σπίτι δηλαδή, αναφωνώ με το που μπαίνω μέσα…, υπουργείο εξωτερικών μου μοιάζει με τα τόσα κομπιούτερ, γραφεία,δορυφορικά τηλ και κόσμο να κτυπά μανιωδώς τα πλήκτρα και τα τηλέφωνα… Περνώ ανάμεσα από τα γραφείαστρίβω δεξιά και ανεβαίνω μια σκάλα που οδηγεί στο πάνω όροφο που αποτελείται από 4υπνοδωμάτια σε πλήρη ακαταστασία με ρούχα πεταμένα εδώ και εκεί, αρβυλα έξω από τις πόρτες, αδίπλωτους υπνόσακους ,μπουκάλια νερού μισοάδεια σκόρπια παντού, μια κλειστή πόρτα που πίσω της μάλλον βρίσκεται το μπάνιο… Αφήνω τη βαλίτσα σε μια γωνιά και αποφασίζω να γνωρίσω τους ενοίκους αυτού του σπιτιού…
-Λυκούργο παιδί μου κοινόβιο νοικιάσαμε? Ρωτώ το υπεύθυνο της αποστολής και η ματιά μου πέφτει στο Brunoπου γελά..
-Ξέρεις , φιλοξενούμε και τους γάλλους ραδιοτηλεφωνιτες χωρίς σύνορα , μια νέα οργάνωση που βοηθά τον κόσμο να έλθει σε επαφή με συγγενείς του στο εξωτερικό, βοηθά εμάς στις τηλεφωνικές επικοινωνίες με τα κεντρικά …
-Και πόσοι είναι με το καλό αυτοί?
--..χμάρχισε να μετρά ο Λυκούργος…5 είναι πέντε…
-Και 3 εμείς?
-Ναι…
-Και τα δωμάτια4 ?
--Ναι ..μα είναι και το σαλόνι με τους 2 καναπέδες και είναι και η ταράτσα!!!!!!!!
-Η ταράτσα??!!!!!!!
-Ναι κοιμούνταικάποιοι εκεί πάνω , φυλάνε και το σπίτι…
-ΟΚ..εγώ μπορώ να έχω ένα δωμάτιο μέσα σε αυτό το κτήριο η θα με στείλετε στη αυλή?
-Καλά..πάμε να γνωρίσεις τα παιδιά..
Παιδί πρώτο , ο Stefanπου έχει μεγάλη πλάκα προσπαθώντας να αρθρώσει σωστά τα καθαρογλωσίδια που του μαθαίνει ο Λυκούργος, παιδί δεύτερο, η Alis μια ψηλή χτικιάρα δηλαδή αδύνατη που αν και όλο μασουλάει παραμένει αδύνατη, δεν σηκώνει το κώλο της από το κομπιούτερ, δεν ασχολείται με το μαγείρεμα η το πλύσιμο πιάτων, γενικά αδιαφορεί για τη ομαλή λειτουργία του κοινοβίου, όπως με ενημερώνει ο Λυκούργος.Τρίτο παιδί η Karen, μια πανέμορφη πλην όμως χαζή γαλλιδούλα που το παίζει και γκομενούλα.. ,, πιάνω τα βλέμματα του Βρουνο και Λυκούργου…καρφωμένα πάνω στο τσιτωτό αμάνικομε βαθύ ντεκολτέ μπλουζάκι της,
..,,Έχουμε meetingμε τον υπεύθυνο των Γιαπωνέζων και πρέπει να τον πείσω, πως αφού θα φύγω για Βαγδάτη θα προσλάβω ένα ντόπιο γιατρό για να με αντικαταστήσει και τον οποίο θα πρέπει να δεχτούν μιας και η συμφωνία συνεργασίας ισχύει και ανθα πρέπει να περιμένω και τη συγκατάθεση των Θεών,( που λέμε τωρα!!!) που ρίχνουν νερό και λάσπη με τη απογευματινή καταιγίδα πάνω από το χωριό, μάλλον θα είναι δύσκολες οι διαπραγματεύσεις… Η επιτυχία του meeting είχε να κάνει και με τα γενέθλια της Ναόμι και τη οινοποσία πέρα από το γεγονός πως χρειάζονταιοπωσδήποτε γιατρό και αφήνουντιςπολυτέλειες και τις ενστάσεις….
Έξω η βροχή δυναμώνει και καθηλώνομαι στο φαρμακείο όπου είχα παραγγείλειαντιτετανικούς ορούς και φάρμακα… Περιμένω να περάσει η μπόρα και σκέφτομαι το ζεστό μυρωδάτο τσάι που με περιμένει στο καφέ του AbuSefh..
Η επόμενη μέρα, μετά τη καταιγίδα, κύλησε μέσα στη υγρασία καιζέστη αλλά ευτυχώς χωρίς πολλή δουλειά. Μου δόθηκε η ευκαιρία να αποχαιρετήσω τους φίλους γιαπωνέζους μιας και αύριο φεύγω για Βαγδάτη..Στο σπίτι, το που θα κρύψω τα λεφτά μου πήρε ώρα για να αποφασίσω. Έπρεπε να βρω κρυψώνες γιατί, αν έπεφτα θύμα ληστείας ( που γίνονται πάρα πολλές) και επιβίωνα να γλύτωνα και κάμποσα……
Η τελευταία νύχτα εφιαλτική . Η ζέστη κόβει την ανάσα και το ξημέρωμα με βρίσκει μπρος τη ανοιχτή πόρτα του ψυγείου , το μοναδικό σημείο δροσιάς..
Το πρωί από ενωρίς πήγα στο μοναδικό της περιοχής καφέ-εστιατόριο AbuSefνα απολαυσω το ύστατο καφέ πριν αναχωρήσω για Βαγδάτη ,όσο περίμενα το τζίπ που θα με οδηγούσε στο Ιρακ. Όσο πέρναγε η ώρακαι δεν εμφανίζονταν το αυτοκίνητο τόσο με έζωναν τα φίδια .. Η Randaπου υποτίθεται θα είχε κλείσει από το Αμμάν τη διαδρομή, δηλώνει άγνοια( εμ τι άλλο) για το τι μπορεί να συμβαίνει, η δε εταιρεία με τη σειρά της δεν γνωρίζει που βρίσκεται το τζιπ με το οδηγό… Δεν μένει παρά να μείνω άλλη μια μέρα στο χωριό εδώ και να φύγω με άλλη εταιρεία αύριο αν η κυρία Randaπροσπαθήσει ναβρει λύση… Κοίτα τώρα που κρέμεται στα χέρια της το υπόλοιπο της αποστολής… Ανατριχιάζω στη σκέψη πως μπορεί να με μπλοκάρει….. Και ενώ σέρνω τη βαλίτσα μου πίσω στο σπίτι το χωριό ξανατυλίγεται σε ένα μανδύα σκόνης-νερού και λάσπης….
-Μωρέ όλοι, θεοί και δαίμονες εξαπολύουν τις δυνάμεις τουςστο φευγιό σου…,
-Μόνο που δεν καταλαβαίνω αν είναι από λύπη η λύτρωση… απαντώ στη παρατήρηση της Εύη..
Το βυτίο με το νερό έκανε την εμφάνιση του γεγονός που μας χαροποίησε ιδιαίτερα…, έπρεπε να βγάλουμε από πάνω μας τη σημερινήλασπουρια.
Το βραδάκι στου Αbuπήραμε το τελευταίο τσάι παρέα με τα γκαρσόνια που πολύ λυπούνται όπως λένε που φεύγω γιατί δεν αντέχουν πλέον τα παζάρια της Εύη ,(κερνώντας με και το τσάι) εκλιπαρώντας με να στείλω εκείνη στη Βαγδάτη…..
Πρωινό ξύπνημα στις 5και στις 5,30 περίμενα έξω από το καφέ το τζιπ.. Στις 6 επιτέλουςεπιβιβάζομαι στο αυτοκίνητο και γνωρίζω τους συνεπιβάτες μου . Ένας αμερικανός και ένας γιαπωνέζος( τέλειος συνδυασμός) που δουλεύουν σε μια εκκλησιαστική οργάνωση( όνομα μου διαφεύγει) για την Ειρήνη,θα είναι η παρέα μου σε αυτό το μακρύ ταξίδι μέσα από τις φλόγες του πολέμου..
Στα σύνορα Ιορδανίας-Ιράκ φάγαμε δυόμισι ώρες για να σφραγιστούν τα διαβατήρια μας. .. Όση ώρα περιμέναμε μαζευτήκαν άλλα 4 τζιπ με ιορδανικές πινακίδες και φύγαμε όλοι μαζί κονβόι… Μια ζέστη αφόρητη μας συνοδεύει σε ένα ευθύ ατελείωτο δρόμο.
Στο επόμενο τσεκ πόιντ βλέπουμε τα νεαρούδια( μα τη πίστη μου δεν ήταν πάνω από τα18) αμερικανό-στρατιωτάκια να ουρλιάζουν , να τσιρίζουν και να χειρονομούν….Για κλάσματα δευτερολέπτου νόμιζα πως θα πατούσαν τη σκανδάλη των τεταμένων όπλων τους..Λάθος συναγερμός , ευτυχώς,..ανακαλύψαμε πως με αυτό τον τρόπο( κατακτητικό) προσπαθούν να ενημερώσουν τους πολίτες που δεν καταλαβαίνουν τη γλώσσα πως η μια λωρίδα του δρόμου είναι κλειστή γιατί καταστράφηκε από 2 βόμβες που έπεσαν πριν λίγο… Ο δρόμος ακόμη και με μια λωρίδα είναι φαρδύς ( τρεις λωρίδες παρακαλώ)και άνετος αν εξαιρέσειςτα πλήγματα από το φιλικά πυρά και τις κατεστραμμένες γέφυρες.., καμιά σχέση με τη δική μας του βόρειου άξοναεθνική οδό…( ΧΑΝΙΑ –ΑΓΙΟ ΝΙΚΟΛΑΟ)..
Στις 4και μισή το απόγευμα πλησιάσαμε τη Βαγδάτη και όσο πλησιάζαμε τόσο έκαναν την εμφάνιση τους κατεστραμμένα τανκς, εγκαταλειμμένα αντιαεροπορικά και καμένα αυτοκίνητα.. και οι αμερικάνοι να σουλατσάρουν επιδεικτικά...Κάπνα και μπαρούτι παντού και η μυρωδιά της καμένης γης..
Η πρώτη ματιά δίνει καιμιαπρώτη εντύπωση.. Φαίνεται πως η ζωή κυλά φυσιολογικά, βλέπεις αγρότες δουλεύουν στα χωράφια το κόσμο πουλά και να αγοράζει στις υπαίθριες αγορές εμπορεύματα και αγαθά .Μόνο ο κρατικός μηχανισμός φαίνεται να έχει να διαλυθεί. Η ματιά μας πέφτει πάνω στα καμένα, βομβαρδισμένα κρατικά κτήρια. Από τη πολεμική μανία δεν γλύτωσε ούτε το κτήριο της οργάνωσης Iraqiwomenπου ερείπιο πια και κατάμαυρο είναι παραδομένο στις στάκτες… Το ξενοδοχείο Palestineφέρνει στη μια πλευρά του τα σημάδια της οβίδας που έστειλαν στο άλλο κόσμο τους ρεπόρτερ που έμεναν και μετέδιδαν τα του πολέμου απο εκεί…
Οι δρόμοι εκτός από τους Ιρακινούς , τα σαραβαλιασμένα αυτοκίνητα είναι γεμάτα από τανκς και αμερικανούς στρατιώτες σε συνεχείς περιπολίες και επίδειξη δύναμης. Το τζιπ σταματά στο ξενοδοχείο Πέτρα όπου μετά από μικρή αναμονή ήλθαν να με παραλάβουν τα παιδιά ο Λυκούργος και ο Μωχαμετ με προορισμό το καινούργιο μου σπιτικό σε αυτή τη φλεγόμενη πόλη.. Η διαδρομή ως το σπίτι μέσα σε μια κόλαση. Από τη μια η αφόρητη ζέστη, από την άλλη το γρήγορο οδήγημα του Μωχαμετ για να μην αποτελούμε στόχο έφεραν στα ορια αντοχής του γαστρεντερικού….
Πάτησα επιτέλους το πόδι μου έξω από το σπίτι….,ο Θεός να το κάνει σπίτι δηλαδή, αναφωνώ με το που μπαίνω μέσα…, υπουργείο εξωτερικών μου μοιάζει με τα τόσα κομπιούτερ, γραφεία,δορυφορικά τηλ και κόσμο να κτυπά μανιωδώς τα πλήκτρα και τα τηλέφωνα… Περνώ ανάμεσα από τα γραφείαστρίβω δεξιά και ανεβαίνω μια σκάλα που οδηγεί στο πάνω όροφο που αποτελείται από 4υπνοδωμάτια σε πλήρη ακαταστασία με ρούχα πεταμένα εδώ και εκεί, αρβυλα έξω από τις πόρτες, αδίπλωτους υπνόσακους ,μπουκάλια νερού μισοάδεια σκόρπια παντού, μια κλειστή πόρτα που πίσω της μάλλον βρίσκεται το μπάνιο… Αφήνω τη βαλίτσα σε μια γωνιά και αποφασίζω να γνωρίσω τους ενοίκους αυτού του σπιτιού…
-Λυκούργο παιδί μου κοινόβιο νοικιάσαμε? Ρωτώ το υπεύθυνο της αποστολής και η ματιά μου πέφτει στο Brunoπου γελά..
-Ξέρεις , φιλοξενούμε και τους γάλλους ραδιοτηλεφωνιτες χωρίς σύνορα , μια νέα οργάνωση που βοηθά τον κόσμο να έλθει σε επαφή με συγγενείς του στο εξωτερικό, βοηθά εμάς στις τηλεφωνικές επικοινωνίες με τα κεντρικά …
-Και πόσοι είναι με το καλό αυτοί?
--..χμάρχισε να μετρά ο Λυκούργος…5 είναι πέντε…
-Και 3 εμείς?
-Ναι…
-Και τα δωμάτια4 ?
--Ναι ..μα είναι και το σαλόνι με τους 2 καναπέδες και είναι και η ταράτσα!!!!!!!!
-Η ταράτσα??!!!!!!!
-Ναι κοιμούνταικάποιοι εκεί πάνω , φυλάνε και το σπίτι…
-ΟΚ..εγώ μπορώ να έχω ένα δωμάτιο μέσα σε αυτό το κτήριο η θα με στείλετε στη αυλή?
-Καλά..πάμε να γνωρίσεις τα παιδιά..
Παιδί πρώτο , ο Stefanπου έχει μεγάλη πλάκα προσπαθώντας να αρθρώσει σωστά τα καθαρογλωσίδια που του μαθαίνει ο Λυκούργος, παιδί δεύτερο, η Alis μια ψηλή χτικιάρα δηλαδή αδύνατη που αν και όλο μασουλάει παραμένει αδύνατη, δεν σηκώνει το κώλο της από το κομπιούτερ, δεν ασχολείται με το μαγείρεμα η το πλύσιμο πιάτων, γενικά αδιαφορεί για τη ομαλή λειτουργία του κοινοβίου, όπως με ενημερώνει ο Λυκούργος.Τρίτο παιδί η Karen, μια πανέμορφη πλην όμως χαζή γαλλιδούλα που το παίζει και γκομενούλα.. ,, πιάνω τα βλέμματα του Βρουνο και Λυκούργου…καρφωμένα πάνω στο τσιτωτό αμάνικομε βαθύ ντεκολτέ μπλουζάκι της,
Last edited by a moderator:
