Ιράκ 10 χρονια πριν..περασμα απο Ιρακ

[LULLU]

..Την επομένη πάλι στη γωνιά του δρόμου για ωτοστόπ στο τζιπ των Γιαπωνέζων..Σήμερα θα μοιραστώ το ιατρείο και τους ασθενείς με τη συνάδελφο Hahouchi. Τα περιστατικά χωρίς ιδιαίτερη ιατρική δυσκολία μέχρι που εμφανίστηκε μια έγκυος 8μηνών… Φλας μπακ να θυμηθώ όλα όσα είχα διδαχτεί… Οι διαδικασίεςδιακομιδής στο τοπικό νοσοκομείο άρχισαν αμέσως . Στο νοσοκομείο που κτηριακά νομίζεις πως βομβαρδίστηκε, οι νοσοκόμες κοίταγαν με ένα απλανές βλέμμα λες και δεν είχαν ξαναδεί έγκυο και φυσικά δεν κουνηθήκαν από τη θέση τους να βοηθήσουν τη γυναίκα να κατέβει από το μπουμ… Η απόφαση του συναδέλφου ήταν να γίνει διακομιδή στο Αμμάν λόγω της επικινδυνότητας του τοκετού.. Κράτα μωρό μου κράτα ,,μην βιαστείς να βγεις…!!!!

..,,Έχουμε meetingμε τον υπεύθυνο των Γιαπωνέζων και πρέπει να τον πείσω, πως αφού θα φύγω για Βαγδάτη θα προσλάβω ένα ντόπιο γιατρό για να με αντικαταστήσει και τον οποίο θα πρέπει να δεχτούν μιας και η συμφωνία συνεργασίας ισχύει και ανθα πρέπει να περιμένω και τη συγκατάθεση των Θεών,( που λέμε τωρα!!!) που ρίχνουν νερό και λάσπη με τη απογευματινή καταιγίδα πάνω από το χωριό, μάλλον θα είναι δύσκολες οι διαπραγματεύσεις… Η επιτυχία του meeting είχε να κάνει και με τα γενέθλια της Ναόμι και τη οινοποσία πέρα από το γεγονός πως χρειάζονταιοπωσδήποτε γιατρό και αφήνουντιςπολυτέλειες και τις ενστάσεις….

Έξω η βροχή δυναμώνει και καθηλώνομαι στο φαρμακείο όπου είχα παραγγείλειαντιτετανικούς ορούς και φάρμακα… Περιμένω να περάσει η μπόρα και σκέφτομαι το ζεστό μυρωδάτο τσάι που με περιμένει στο καφέ του AbuSefh..

Η επόμενη μέρα, μετά τη καταιγίδα, κύλησε μέσα στη υγρασία καιζέστη αλλά ευτυχώς χωρίς πολλή δουλειά. Μου δόθηκε η ευκαιρία να αποχαιρετήσω τους φίλους γιαπωνέζους μιας και αύριο φεύγω για Βαγδάτη..Στο σπίτι, το που θα κρύψω τα λεφτά μου πήρε ώρα για να αποφασίσω. Έπρεπε να βρω κρυψώνες γιατί, αν έπεφτα θύμα ληστείας ( που γίνονται πάρα πολλές) και επιβίωνα να γλύτωνα και κάμποσα……

Η τελευταία νύχτα εφιαλτική . Η ζέστη κόβει την ανάσα και το ξημέρωμα με βρίσκει μπρος τη ανοιχτή πόρτα του ψυγείου , το μοναδικό σημείο δροσιάς..

Το πρωί από ενωρίς πήγα στο μοναδικό της περιοχής καφέ-εστιατόριο AbuSefνα απολαυσω το ύστατο καφέ πριν αναχωρήσω για Βαγδάτη ,όσο περίμενα το τζίπ που θα με οδηγούσε στο Ιρακ. Όσο πέρναγε η ώρακαι δεν εμφανίζονταν το αυτοκίνητο τόσο με έζωναν τα φίδια .. Η Randaπου υποτίθεται θα είχε κλείσει από το Αμμάν τη διαδρομή, δηλώνει άγνοια( εμ τι άλλο) για το τι μπορεί να συμβαίνει, η δε εταιρεία με τη σειρά της δεν γνωρίζει που βρίσκεται το τζιπ με το οδηγό… Δεν μένει παρά να μείνω άλλη μια μέρα στο χωριό εδώ και να φύγω με άλλη εταιρεία αύριο αν η κυρία Randaπροσπαθήσει ναβρει λύση… Κοίτα τώρα που κρέμεται στα χέρια της το υπόλοιπο της αποστολής… Ανατριχιάζω στη σκέψη πως μπορεί να με μπλοκάρει….. Και ενώ σέρνω τη βαλίτσα μου πίσω στο σπίτι το χωριό ξανατυλίγεται σε ένα μανδύα σκόνης-νερού και λάσπης….

-Μωρέ όλοι, θεοί και δαίμονες εξαπολύουν τις δυνάμεις τουςστο φευγιό σου…,

-Μόνο που δεν καταλαβαίνω αν είναι από λύπη η λύτρωση… απαντώ στη παρατήρηση της Εύη..

Το βυτίο με το νερό έκανε την εμφάνιση του γεγονός που μας χαροποίησε ιδιαίτερα…, έπρεπε να βγάλουμε από πάνω μας τη σημερινήλασπουρια.

Το βραδάκι στου Αbuπήραμε το τελευταίο τσάι παρέα με τα γκαρσόνια που πολύ λυπούνται όπως λένε που φεύγω γιατί δεν αντέχουν πλέον τα παζάρια της Εύη ,(κερνώντας με και το τσάι) εκλιπαρώντας με να στείλω εκείνη στη Βαγδάτη…..

Πρωινό ξύπνημα στις 5και στις 5,30 περίμενα έξω από το καφέ το τζιπ.. Στις 6 επιτέλουςεπιβιβάζομαι στο αυτοκίνητο και γνωρίζω τους συνεπιβάτες μου . Ένας αμερικανός και ένας γιαπωνέζος( τέλειος συνδυασμός) που δουλεύουν σε μια εκκλησιαστική οργάνωση( όνομα μου διαφεύγει) για την Ειρήνη,θα είναι η παρέα μου σε αυτό το μακρύ ταξίδι μέσα από τις φλόγες του πολέμου..

Στα σύνορα Ιορδανίας-Ιράκ φάγαμε δυόμισι ώρες για να σφραγιστούν τα διαβατήρια μας. .. Όση ώρα περιμέναμε μαζευτήκαν άλλα 4 τζιπ με ιορδανικές πινακίδες και φύγαμε όλοι μαζί κονβόι… Μια ζέστη αφόρητη μας συνοδεύει σε ένα ευθύ ατελείωτο δρόμο.

Στο επόμενο τσεκ πόιντ βλέπουμε τα νεαρούδια( μα τη πίστη μου δεν ήταν πάνω από τα18) αμερικανό-στρατιωτάκια να ουρλιάζουν , να τσιρίζουν και να χειρονομούν….Για κλάσματα δευτερολέπτου νόμιζα πως θα πατούσαν τη σκανδάλη των τεταμένων όπλων τους..Λάθος συναγερμός , ευτυχώς,..ανακαλύψαμε πως με αυτό τον τρόπο( κατακτητικό) προσπαθούν να ενημερώσουν τους πολίτες που δεν καταλαβαίνουν τη γλώσσα πως η μια λωρίδα του δρόμου είναι κλειστή γιατί καταστράφηκε από 2 βόμβες που έπεσαν πριν λίγο… Ο δρόμος ακόμη και με μια λωρίδα είναι φαρδύς ( τρεις λωρίδες παρακαλώ)και άνετος αν εξαιρέσειςτα πλήγματα από το φιλικά πυρά και τις κατεστραμμένες γέφυρες.., καμιά σχέση με τη δική μας του βόρειου άξοναεθνική οδό…( ΧΑΝΙΑ –ΑΓΙΟ ΝΙΚΟΛΑΟ)..

Στις 4και μισή το απόγευμα πλησιάσαμε τη Βαγδάτη και όσο πλησιάζαμε τόσο έκαναν την εμφάνιση τους κατεστραμμένα τανκς, εγκαταλειμμένα αντιαεροπορικά και καμένα αυτοκίνητα.. και οι αμερικάνοι να σουλατσάρουν επιδεικτικά...Κάπνα και μπαρούτι παντού και η μυρωδιά της καμένης γης..

Η πρώτη ματιά δίνει καιμιαπρώτη εντύπωση.. Φαίνεται πως η ζωή κυλά φυσιολογικά, βλέπεις αγρότες δουλεύουν στα χωράφια το κόσμο πουλά και να αγοράζει στις υπαίθριες αγορές εμπορεύματα και αγαθά .Μόνο ο κρατικός μηχανισμός φαίνεται να έχει να διαλυθεί. Η ματιά μας πέφτει πάνω στα καμένα, βομβαρδισμένα κρατικά κτήρια. Από τη πολεμική μανία δεν γλύτωσε ούτε το κτήριο της οργάνωσης Iraqiwomenπου ερείπιο πια και κατάμαυρο είναι παραδομένο στις στάκτες… Το ξενοδοχείο Palestineφέρνει στη μια πλευρά του τα σημάδια της οβίδας που έστειλαν στο άλλο κόσμο τους ρεπόρτερ που έμεναν και μετέδιδαν τα του πολέμου απο εκεί…

Οι δρόμοι εκτός από τους Ιρακινούς , τα σαραβαλιασμένα αυτοκίνητα είναι γεμάτα από τανκς και αμερικανούς στρατιώτες σε συνεχείς περιπολίες και επίδειξη δύναμης. Το τζιπ σταματά στο ξενοδοχείο Πέτρα όπου μετά από μικρή αναμονή ήλθαν να με παραλάβουν τα παιδιά ο Λυκούργος και ο Μωχαμετ με προορισμό το καινούργιο μου σπιτικό σε αυτή τη φλεγόμενη πόλη.. Η διαδρομή ως το σπίτι μέσα σε μια κόλαση. Από τη μια η αφόρητη ζέστη, από την άλλη το γρήγορο οδήγημα του Μωχαμετ για να μην αποτελούμε στόχο έφεραν στα ορια αντοχής του γαστρεντερικού….

Πάτησα επιτέλους το πόδι μου έξω από το σπίτι….,ο Θεός να το κάνει σπίτι δηλαδή, αναφωνώ με το που μπαίνω μέσα…, υπουργείο εξωτερικών μου μοιάζει με τα τόσα κομπιούτερ, γραφεία,δορυφορικά τηλ και κόσμο να κτυπά μανιωδώς τα πλήκτρα και τα τηλέφωνα… Περνώ ανάμεσα από τα γραφείαστρίβω δεξιά και ανεβαίνω μια σκάλα που οδηγεί στο πάνω όροφο που αποτελείται από 4υπνοδωμάτια σε πλήρη ακαταστασία με ρούχα πεταμένα εδώ και εκεί, αρβυλα έξω από τις πόρτες, αδίπλωτους υπνόσακους ,μπουκάλια νερού μισοάδεια σκόρπια παντού, μια κλειστή πόρτα που πίσω της μάλλον βρίσκεται το μπάνιο… Αφήνω τη βαλίτσα σε μια γωνιά και αποφασίζω να γνωρίσω τους ενοίκους αυτού του σπιτιού…

-Λυκούργο παιδί μου κοινόβιο νοικιάσαμε? Ρωτώ το υπεύθυνο της αποστολής και η ματιά μου πέφτει στο Brunoπου γελά..

-Ξέρεις , φιλοξενούμε και τους γάλλους ραδιοτηλεφωνιτες χωρίς σύνορα , μια νέα οργάνωση που βοηθά τον κόσμο να έλθει σε επαφή με συγγενείς του στο εξωτερικό, βοηθά εμάς στις τηλεφωνικές επικοινωνίες με τα κεντρικά …

-Και πόσοι είναι με το καλό αυτοί?

--..χμάρχισε να μετρά ο Λυκούργος…5 είναι πέντε…

-Και 3 εμείς?

-Ναι…

-Και τα δωμάτια4 ?

--Ναι ..μα είναι και το σαλόνι με τους 2 καναπέδες και είναι και η ταράτσα!!!!!!!!

-Η ταράτσα??!!!!!!!

-Ναι κοιμούνταικάποιοι εκεί πάνω , φυλάνε και το σπίτι…

-ΟΚ..εγώ μπορώ να έχω ένα δωμάτιο μέσα σε αυτό το κτήριο η θα με στείλετε στη αυλή?

-Καλά..πάμε να γνωρίσεις τα παιδιά..

Παιδί πρώτο , ο Stefanπου έχει μεγάλη πλάκα προσπαθώντας να αρθρώσει σωστά τα καθαρογλωσίδια που του μαθαίνει ο Λυκούργος, παιδί δεύτερο, η Alis μια ψηλή χτικιάρα δηλαδή αδύνατη που αν και όλο μασουλάει παραμένει αδύνατη, δεν σηκώνει το κώλο της από το κομπιούτερ, δεν ασχολείται με το μαγείρεμα η το πλύσιμο πιάτων, γενικά αδιαφορεί για τη ομαλή λειτουργία του κοινοβίου, όπως με ενημερώνει ο Λυκούργος.Τρίτο παιδί η Karen, μια πανέμορφη πλην όμως χαζή γαλλιδούλα που το παίζει και γκομενούλα.. ,, πιάνω τα βλέμματα του Βρουνο και Λυκούργου…καρφωμένα πάνω στο τσιτωτό αμάνικομε βαθύ ντεκολτέ μπλουζάκι της,

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 9
• 10
• 11
• 12
• 13
• …

  Go to chapter

  Go
• 19

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 11 of 19

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[elenara88]

αγωνια και θαυμασμος! μην μας αφησεις να περιμενουμε πολυ

 

[LULLU]

αγωνια και θαυμασμος! μην μας αφησεις να περιμενουμε πολυ

..θα το προσπαθησω

 

[deka]

Lullu, είμαι εδώ και σε παρακολουθώ... Ευχαριστώ θερμά που μοιράζεσαι τέτοιες εμπειρίες ζωής μαζί μας!

 

[renata]

ρε lullu ελεφαντίνα είσαι???
τι εφαγα χτες γαμω το μου....

 

[LULLU]

Προς mod... μπερδεμα με ημερομηνια μπορεί να διορθωθεί το 13 και να γίνει 10 ....

 

[LULLU]

Η βαλίτσα έτοιμη και κλειδωμένη με περιμένει στο διάδρομο να τελειώσω με τις τελευταίες οδηγίες στη φιλενάδα μου..
.. Φιλενάδα τα λουλούδια και το νου σου έτσι?
-Μωρη τρελή ..πάει τοχασες… εσύ πας στο πόλεμο και αντί να προσεύχεσαι να γυρίσεις πίσω εσύ για τα λουλούδια θα νοιάζεσαι …
Η Αθήνα με υποδέχεται με μια απίστευτη για τη εποχή ζέστη..
Κατηφορίζω στα κεντρικά της οργάνωσης..Ένας χαμός, κόσμος πάει έρχεται, χαρτιά, διαβατήρια , βίζες τηλεφωνήματα, παραγγελίες… Χαίρομαι …σαν ένα μελίσσι σε εργασία …καλό η κακό? Θα δείξει.. ..
…Έλα , έλα να γνωρίσεις τα άλλα μέλη της αποστολής..
Ένα αδύνατο, ισχνό θα ήταν ο κατάλληλος όρος , μελαχρινό παλληκάρι απλώνει το χέρι του..
-Bruno.. nice to meet you…
-Νice to meet you too..απαντώ εγώ, τη ίδια ώρα που το βλέμμα μου πέφτει στο άλλο αδύνατο χέρι που απλώνεται προς χαιρετισμό….
-Είμαι η Εύη και ελπίζω να περάσουμε καλά..
-Το ελπίζω και εγώ ήταν το μόνο που κατάφερα να ψελλίσω ενώ σκεφτόμουν τι σκ.. θα τα ταΐζω για να μην μου μείνουν εκεί ενθύμιο …δεν γνώριζα βέβαια τότε πως μια μεγάλη φιλία θα εξελισσόταν και ο χρόνος θα μας επιφύλαγε και άλλα ταξίδια σε χώρες μακρινές και δύσκολες..
Στη επομένη στο αεροδρόμιο ήλθα αντιμέτωπη νωρίς –νωρίς με το ,,τα τακτοποιημένα ΟΛΑ του προέδρου..
- Έχετε υπέρβαρο και πρέπει να πληρώσετε 130 ευρώ..
Ουμπς… ο ταμίας ο Δ .. θα έλθει με άλλη πτήση…( που κανείς δεν το ήξερε) καήκαμε…
,,Φτου καπρο.. που λέει και το παιχνίδι των παιδικών μου χρόνων…
-Σε είχε ενημερώσει λένε τα παιδιά..
-Όχι απαντώ . Από το ύφος και τα βλέμματα των άλλων κατάλαβα πως τουλάχιστον ενωρίς-ενωρίς ξεκίνησε η συμμαχία των τριών…
- Αλλοίμονο του σκέφτηκα .., μαύρες οι μέρες του αν διατηρήσει το ίδιο στυλάκι..
Προσγειωθήκαμε στο Αμμάν . Εδώ από αρκετούς μήνες διατηρούμε γραφείο και υπάλληλο που η δουλειά του είναι να εκτελωνίζει και να αποστέλλει την υλικό-φαρμακευτική βοήθεια προς τη Βαγδάτη ..
Βαντα είναι το όνομα της υπαλλήλου που θα μας υποδεχόταν και θα μας ενημέρωνε για τα πεπραγμένα της οργάνωσης στο Αμμάν που αποτελούν καθοριστικό παράγοντα για το προγραμματισμό της αποστολής …
Και εδώ μεμιάς αντιστρέφονται οι όροι ..αντί να μας περιμένει η να μας ψάχνει αυτή, αρχίσαμε εμείς το κυνηγητό μιας γυναίκας φάντασμα ,αφού ούτε τη φάτσα της γνωρίζαμε..Άφαντη.. Υποστήριξη της βάσης( όπως συνηθίζεται σε αυτό το τομέα,) για τυχόν προβλήματα βίζας, η εκτελωνισμού …, τίποτα.,. όλα αφημένα στο αυτόματο και στον Αλλάχ.
Σπρώχνοντας τα πράγματα για τη πιάτσα ταξί αποφασισμένοι να παραβιάσουμε το σπίτι αν θα το βρίσκαμε αφού είμαστε χωρίς κλειδί , σκάει μύτη μια νταρντανογυναικα τυπο Ζηνας, ατάραχη ..
-Είμαι η Βαντα σας περίμενα στο παρκιν θα σας αναγνώριζα από το σήμα της οργάνωσης…
-Ένα αβίαστο αι γ.. βγήκε από το στόμα μου και κάθε διπλωματική σχέση κόπηκε πριν καλά καλά αρχίσει..
--Ουπς ..ξεφεύγει από τον Bruno αλλά εγώ χωρίς τύψεις μπαίνω στο αυτοκίνητο,, ,κοντεύω να εκραγώ….

 

[giannoula]

τελικά αυτοί οι γονείς τί τραβάνε;;;;; Περιμένουμε τη συνέχεια πολύ σύντομα....

 

[LULLU]

Η έντονη μυρωδιά μούχλας και κλεισούρας μας υποδέχτηκε με το που πατήσαμε το κατώφλια του σπιτιού. Φαίνεται πως έχει να μπει εδώ άνθρωπος καιρό και να καθαριστεί χρόνια, άσχετα που ομολογεί πως ένα καθαρισματάκι έγινε μιας και μας περίμενε.,.
Η ενημέρωση δυστυχώς ανελλιπής είτε λόγω άγνοιας καταστάσεων και πραγμάτων είτε ηθελημένα..πάντως για αύριο έχω γεμάτο πρόγραμμα με διάφορα meetingμεταξύ άλλων NGOκαι του υπουργείου υγείας της Ιορδανίας..
Το πρωι με τη Βάντα αναχωρώ για τη συναντησ με τις αλλες οργανώσεις. Το Αmman εχει αλλάξει απο τη τελευταια μου επίσκεψη. Μαυρα αστραφτερα τζιπ κυκλοφορουν κατα εκατονταδες στους στενους δρόμους, μαγαζια νέα με εμπορευματα ευρωπαικά , τα ενοικια εχουν παρει τη ανηφόρα... Το εμπάργκο του Ιρακ και ο τωρινός πόλεμος έχει φέρει πλούτο , πολύ πλουτο..το οποιο τον διαχειριζονται αυτοι που γνωριζουν και κατεχουν..οπως παντου..
Στο επιχειρησιακό κέντρο ο υπουργός υγείας ήταν απόλυτος , αυστηρός και ξεκάθαρος. Λόγια λίγα και σταράτα. Για να μπορέσουμε να έχουμε πέρασμα μέσα από τη χώρα του θα έπρεπε να δώσουμε και σε αυτούς το κάτι τις μας… .και ότι θα πρέπει να υποστηρίξουμε το καταυλισμό στο βόρειο τμήμα της Ιορδανίας με συνεχή 24 ωρη ιατρική παρουσία με ασθενοφόρα και με καθημερινές επίσημες ενημερώσεις του τι κάνουμε και που προωθούμε τα σοβαρά περιστατικά … Με λίγα λόγια λοιπόν να δείξουν καλό πρόσωπο , συμπεριφορά, αλληλεγγύη προς το Ιρακινό λαό με τις πλάτες και κονδύλια άλλων … κοινώς δηλαδή ‘’με ξένα κόλλυβα κάνουν μνημόσυνο’’
Γνωστή και παλιά η τακτική τους..Δεν τους ενδιέφερε ποτέ το τι περνούν οι γείτονες, αυτό που ήθελαν και πάλευαν για αυτό, ήταν το τι μπορούν να αποκομίσουν για πάρτη τους, μιας και από εποχής του εμπάργκο ήταν ο μόνος ανοικτός δρόμος…
Σε χρόνο dt συμφώνησα με τους MSF να αναλάβω το καταυλισμό στο Ρουασιντ σε συνεργασία με μια Γιαπωνέζικη οργάνωση και οι MSF θα αναλάμβαναν την NML(noman’sland) ( γη του κανενός)….
Ο σκοπός μου ήταν να μείνω για κανένα μήνα στο καταυλισμό και να φύγω για Βαγδάτη αφήνοντας τους γιαπωνέζους να τα βγάλουν πέρα με τους Ιορδανούς, εξ άλλου αυτοί είχαν τεράστια κονδύλια προϋπολογισμού και αυτά λιγουρεύονταν και ήθελαν να βάλουν χέρι οι καλοί μας φίλοι…
Στο μεσημεριανό meeting που αφορούσε τη εξήγηση αλλά και εφαρμογή του IHL( international-Humanitarian –Low) μου κόπηκε η ορμητικότητα των όσων σκεφτόμουν …. Η δικηγόρος μας εξήγησε πως οι αμερικάνοι έχουν θέσει σε εφαρμογή τον IHL ,( θεωρούν πως επεμβαίνουν για ανθρωπιστικούς λόγους) κάνουν ότι θέλουν και τεχνικά αλλά και νομικά οι οργανώσεις που θα εισχωρήσουν στο Ιράκ μπορεί να θεωρηθούν συνεργάτες των Αμερικανών….
Νατα μας!!!!!!!!!!!! Αυτό μας μένει τώρα , να θεωρηθούμε συνεργάτες….
Η Αθήνα συμφωνεί να τηρηθούν οι δεσμεύσεις με τους ιορδανούς αλλιώς θα χάσουμε λωρίδα περάσματος και συμφωνεί επίσης να μπω στη Βαγδάτη, θωρώντας πως η παγκόσμια κατακραυγή εναντίον των αμερικανών είναι τόσο έντονη και δεν πιστεύουν πως πήγαν εκεί για ανθρωπιστικούς λόγους οπότε αν κατηγορηθούμε, η συνεργασία και συνοχή θα υποστηρίζεται μόνο από αυτούς..εξ άλλου εμείς έχουμε δηλώσει τις θέσεις μας και τη αντίθεση μας ….

 

[LULLU]

Στο μεσημεριανό meeting με τους MSF στο ωραίο καφέ-μπαρ Maribelle όπου όλες οι NGO’S και UN απολαμβάνουν μέσα στη χλιδή ωραιότατα τοστ, γλυκά τσάι και καφέ ανταλλάσοντας απόψεις οδηγίες χωρίς να λείπουν και οι μικροσυγκρούσεις, που δίνουν στη συζήτηση μια ιδιαίτερη σημασία επιβολής να την πω, υπεροχής ? η απλά, ,του ποιος θα καπελώσει ποιον!!! Κατά τα άλλα όλα γίνονται για το καλό των προσφύγων και όλα μα όλα ξεκινούν από αγαθό σκοπό…. Άσε συνήθισα πια τόσα χρόνια..κουνάς το κεφάλι και νομίζουν πως σε υποτάσσουν στις προτάσεις τους και απλά μετά κάνεις αυτό που πρεπει… Στο αέρα πλανάται μια μυρωδιά του κάτι ψήνεται, κάτι μαγειρεύεται και δεν μου αρέσει αλλά ο έντονος πονοκέφαλος δεν με αφήνει το μυαλό μου να πάρει στροφές…
Πίσω στο σπίτι ξανά συζητήσεις με μόνιμη μας ανησυχία πως θα αποφύγουμε τη Hashiemete που ζει με ένα μόνο σκοπό, του πώς να βάλει χέρι πολύ βαθιά στο υλικό της κάθε NGO…
Ο Δ …έσκασε μύτη αλλά το πρόγραμμα το κρατά επτασφράγιστο μυστικό. Η μόνη επίσημη ανακοίνωση είναι πως θα παμε στο AL ROUASHID βόρεια της χώρας κοντά στα σύνορα με το Ιράκ, σε ένα σπίτι εντελώς μα παντελώς άδειο και συνεπώς εγκαταλειμμένο .. Θα κάνουμε μια πρώτη επαφή με τους γιαπωνέζους , θα δούμε τι ανάγκες έχει ο καταυλισμός και αν θα έλθει το C130 θα πρέπει να γυρίσω τα ισα πίσω να παραλάβω το φορτίο.
Σήμερα θα προβούμε στη αγορά 2 στρωμάτων για να μπορέσουμε τουλάχιστον να ακουμπήσουμε κεφάλι και σώμα, όσο για καρέκλες τραπέζια και άλλα σκεύη θα δούμε..
276 χιλιόμετρα μας χωρίζουν από το νέο μας σπιτικό, 276 χιλιόμετρα μέσα από τη έρημο και με αφόρητη ζέστη. Και δεν έφτανε η ζέστη που δίνει στο ταξίδι ένα βαθμό δυσκολίας , είναι και τα αμέτρητα αστυνομικά check-point και άντε πάλι διαβατήρια, βίζες χαρτιά και εξηγήσεις για το που και γιατί και πως πάμε να βοηθήσουμε τους καημένους brothers τους… σιγά- σιγά βρε παιδιά θα με πιάσουν τα κλάματα με τα λεγόμενα σας… η μπορεί να πιστέψετε πως με πείσατε..Θυμάμαι το 1995 στη πρώτη μου αποστολή στο Ιράκ, που ενώ είχα άδεια από το υπουργείο εμπορίου της Ιορδανίας από το τελωνείο τους και το υπουργό υγείας για μη εκτελωνισμό του φαρμακευτικού υλικού που συνόδευα στη Βαγδάτης, εκείνοι μου κράτησαν σαν εγγύηση 1500 δολάρια με τη υπόσχεση ότι στο γυρισμό θα μου τα επέστρεφαν. Τι έγινε στο γυρισμό? Με φύτεψαν μια εβδομάδα στο Αμμάν να γυρνώ από γραφείο σε γραφείο από υπουργό σε υπουργό για να μου πουν ότι δεν μπορούν να τα επιστρέψουν… Εκτονώθηκα με ένα 2ημερο επίσκεψη και ποδαρόδρομο στη Πέτρα βρίζοντας …..
Ο Δ που υποτίθεται ξέρει τη γλώσσα αντί να διευκολύνει τη κατάσταση τοραψε το ρημάδι και επιμένει να μιλά μόνο γαλλικά..Απο τη άκρη του ματιού μου είδα πως σε τούτο το έλεγχο έδειξε άλλο διαβατήριο από εκείνο που είχε δέκα λεπτά πριν…. .Εντάξει ως Έλληνο-Λιβανέζος-Αιθίοπας( κατά τα λεγόμενα του )έχει 3 διαβατήρια ( πως γίνεται ?) αλλά να τα αλλάζει και σαν πουκάμισα?
Φτάνουμε στο Al Ruaschid,ένα σκονισμένο χωριό απλωμένο σε 2 παράλληλους στενούς δρόμους και στις 2 πλευρές του κεντρικού δρόμου που φτάνει ως τα σύνορα με το Ιρακ.
Δεν ζοριστήκαμε να βρούμε το άθλιο ερειπωμένο βρώμικο σπίτι που πληρώνουμε 250 δολάρια ενοίκιο , ΕΛΕΟΣ!!!, δεν θα προσπαθήσω να το περιγράψω γιατί καμιά περιγραφή δεν μπορεί να αποδώσει σωστά τη πραγματικότητα..απλά όπως μπήκα από τη μισάνοιχτη σαραβαλιασμένη μπλε πόρτα βγήκα….. Το χωριό αυτό χαμένο στη σκόνη, τη ερήμωση, στη γη του πουθενά βγήκε από τη αφάνεια λόγω πολέμου για ένα απλό λόγο. Εδώ μαζευτήκαν οι δεκάδες εκατοντάδες δημοσιογράφοι, ρεπόρτερ παντοδύναμων πλούσιων καναλιών CNN και λοιπών, εδώ μαζευτήκαν τα UN , NATO και οι τιμές εκτοξευτήκαν στα ύψη.. Εποχή κερδοσκοπίας λοιπόν. Υψηλα ενοίκια για δωμάτια-στάβλους, για αυλές, για εστιατόρια της συμφοράς , ακόμη και η σκόνη που σου κάθεται στο λαιμό ακριβή είναι….
Κάλιο χάμω στο γύρο του δρόμου παρά στη βρώμα και δυσωδία..
Η μόνη καλή κουβέντα που ακούστηκε ήταν από το Δ που πρότεινε ‘’παμε για καφέ όπως είμαστε να συζητήσουμε να βρούμε τι θα κανουμε..’’

 

[galat]

Lullu, οφείλω ταπεινά να δηλώσω ότι σε θαυμάζω και σε ξηλεύω.

 

[LULLU]

..Το μόνο εστιατόριο (ασιατικού τύπου) λειτουργεί και ως καφετερία και βρίσκεται δεξιά του δρόμου λιγα μέτρα πριν το βενζινάδικο. Ανάμεσα σε κούπες καφέ και φαλαφελ αποφασίζουμε να αναζητήσουμε σκέπη στο Motel που ανήκει στον εστιάτορα. Αν και έχει περάσει η φούρια του πολέμου με τα φώτα της δημοσιότητας σβηστά πια και άδεια διαθέσιμα δωμάτια εντούτοις η τιμή δωματίου παραμένει σε τιμές 5αστερου Hilton.. Η Εύη άρχισε τις λαμογιές , τα παρακαλετά είδαν και αποείδαν οι άνθρωποι και κατεβάζουν στα μισά το ενοίκιο..
-Α ρε Εύη ..τέτοιους ανθρώπους θέμε, να μας γλυτώνουν από τα περίσσια έξοδα..
Η περιγραφή του ξενοδοχείου επιβάλλεται, μιας και δεν περιέγραψα το σπίτι. Λοιπόν μια εξωτερική σκάλα σε βγάζει στον ανοικτό διάδρομο του πρώτου από τους 2 ορόφους ενός παραλληλόγραμμου κτίσματος . Δεξιά στο βάθος μια μπλε πόρτα οδηγεί σε ένα εσωτερικό σκοτεινό δωμάτιο που η επίπλωση του αποτελείται απο 2 ράντζα εκστρατείας με ένα στρώμα πάχους φύλλου μπακλαβά!!!!! χωρίς σεντόνια, μια καρέκλα και ότι απέμεινε από ένα ανεμιστήρα οροφής…. Για κάδρα δε, χιλιάδες πτώματα κουνουπιών περιτριγυρισμένα από πιτσιλιές αίματος προηγούμενων ενοίκων ,στους μαυρισμένους από πολυκαιρία τοίχους. Ευτυχώς διαθέτει μπάνιο αλλά χωρίς νερό για σήμερα φαντάζομαι μόνο, οπότε πήρα βαθιά ανάσα ..άντε μην τρέχω νυχτιάτικα στο διάδρομο ..
Ο Δ αποφασίζει να γυρίσει Αμμάν και σέρνει μαζί και το Bruno .. Mια ανακούφιση τη πήρα, τουλάχιστον δεν θα τον έχω στα πόδια μου αύριο . Μπορεί να γλύτωσε από το κουβάλημα των υλικών και φαρμάκων, μας άφησε χωρίς αυτοκίνητο , αλλά το προτιμώ… Θέλω να έχω ξεκάθαρες συμφωνίες με τους Γιαπωνέζους που θα συνεργαστώ και σε αυτό δεν τον εμπιστεύομαι…
Η συνάντηση με τη Japan platform πήγε παρά πάνω από καλά. Τους συναντήσαμε στο σπίτι –γραφείο . Με το που μπήκαμε αφήνοντας τα παπούτσια μας έξω , αντικρίσαμε τη high-tech ιαπωνεζικη τεχνολογία…
..- Εμείς θα το παίξουμε φτωχοί συγγενείς έτσι? Λέει η Εύη..
-Εμ δεν είναι και ψέματα …
Η συμφωνία ήταν να δουλεύω εγώ πρωινό ωράριο ως τις 3 , να καλύπτω τη γιαπωνέζα συνάδελφο όταν είχε meeting, που όπως ανακάλυψα είχε πάρα πολύ συχνά και θα μου παρείχαν μεταφραστή και νοσοκόμες.. Λαμπρά!! τι άλλο να ήθελα δηλαδή?
Το επόμενο πρωί δεν προλάβαμε το τζιπ των γιαπωνέζων και αναγκαστήκαμε να κάνουμε ωτοστόπ ως τον καταυλισμό. Νάνε καλά ένας νταλικέρης φόρτωσε μαζί με εμάς τα πράγματα και μας άφησε έξω από το camp.. ..που βρίσκεται στα 3 χιλιόμετρα βόρεια του χωριού προς τα σύνορα. Φιλοξενεί 1000 περίπου μετανάστες από Βαγδάτη , παλαιστίνιους στη πλειοψηφία. Οι σκηνές έχουν στηθεί από την Ύπατη Αρμοστεία σε αυτή τη αφιλόξενη έρημο της Ιορδανίας.
Η αστυνομία μας τσέκαρε , μας άνοιξε τη πύλη αλλά αρνήθηκαν να μας βοηθήσουν να πάμε ως τη σκηνή –ιατρείο..Και ενώ η Ευη προσπάθησε με τερτίπια να κερδίσει τη μεταφορά εκείνοι σκληροί και ανένδοτοι.. Εγώ μέσα στη τσαντίλα άνοιξα το στόμα μου….
-…Και πουσε νεαρέ?,, θα σε θυμάμαι… μην και πατήσεις το πόδι σου στο ιατρείο για back pain η headache γιατί θα φας πόρτα έτσι? Και να θυμάσαι θα είμαι εδώ μέχρι να φύγει και ο τελευταίος πρόσφυγας ΟΚ? Συμπλήρωσα και κάτι βρισιδια στα ελληνικά και άρχισα να σέρνω τις κούτες με τα φάρμακα.. Οι πρόσφυγες μας είδαν και μόλις περάσαμε τη πύλη ήλθαν κοντά μας πήρε ο κάθε ένας και από μια κούτα μέχρι το ιατρείο…
Πρέπει να περιγράψω το ιατρείο-σκηνή που είχαν στήσει οι γιαπωνέζοι. Μια διαστημική πορτοκαλί φουσκωτή σκηνή με όλα τα κομφόρ αλλά χωρίς φάρμακα. Δίπλα μια πιο απλή όπου βρίσκεται το εξεταστικό κρεβάτι με διαχωριστικό παραβάν, το γραφείο του γιατρού και δίπλα το καρότσι νοσηλείας . Στη είσοδο της σκηνής είναι το registration -desk όπου καταγράφονται τα στοιχεία του ασθενούς σε κάρτα και περιμένει για να εξεταστεί.
Το πρωινό κύλησε ομαλά και χωρίς δυσκολία , τα περιστατικά δεν ήταν πολλά ούτε και σοβαρά. Ακόμη δεν γνωρίζει όλος ο καταυλισμός πως υπάρχει γιατρός… από αύριο λογικά θα αυξηθεί η δουλειά μας. Όσο εγώ δούλευα στο ιατρείο, η Εύη έστησε τη δική μας σκηνή ,που μάλλον θα χρησιμοποιηθεί ως φαρμακείο, μιας και βολευτήκαμε μια χαρά στη γιαπωνέζικη σκηνή, τακτοποίησε τα πράγματα και έβαλε μέσα τα φάρμακα που είχαμε φέρει βάζοντας μια τάξη επιτέλους…
Η πρώτη μας μέρα έκλεισε θετικά , γυρίσαμε στο χωριό πεινασμένες . Καταβροχθίσαμε τα ζεστά και πεντανόστιμα αλήθεια είναι κεμπάπ… .Το βράδυ έσκασαν μύτη και τα παιδιά από το Αμμάν. Αύριο φεύγουν για Βαγδάτη.. θα τους περιμένει η νταλίκα με τα φάρμακα μας στα σύνορα… Αρχίσαμε να ψάχνουμε σπίτι προς ενοικίαση και είμαι σίγουρη ότι η Εύη θα βρει γρήγορα καλό και φτηνό . Τα παζάρια της είναι πολύ σκληρά σε τέτοιο βαθμό που καμιά φορά ντρέπομαι και γυρνώ αλλού το βλέμμα ……