Ιράκ 10 χρονια πριν..περασμα απο Ιρακ

[LULLU]

Ευτυχώς που το πρωί ξύπνησα πρώτη και καβατζάρισα το άδειο μπάνιο για ένα τονωτικό δροσερό ντους που απομάκρυνε όλη τη αλμύρα του νυχτερινού ιδρώτα..
Σήμερα θα πρέπει να ελέγξω τα φάρμακα που έστειλε μια φαρμακευτική εταιρεία από Ελλάδα και που δυστυχώς αλλά πράγμα συχνό είναι ληγμένα η πρόκειται να λήξουν σύντομα… Ο Brunoκαι ο Λυκούργος έχουν πάει ξανά στο Αλ Κατισίγια για να παραλάβουν λίστες αναγκών σε τρόφιμα και ιατροφαρμακευτικό υλικό ….
Μεσημεράκι και ενώ στο τραπέζι εγώ και ο άρρωστος Στεφαν μοιραζόμαστε τον πεντανόστιμο λαπά, το τηλεφώνημα της Ράντας με έκανε fidodido…Δεν έχουμε λέει ενημερώσει για τις δράσεις μας τα κεντρικά και ο πρόεδρος είναι έξαλλος.. Πέρα του ότι η ενημέρωση είναι κομμάτι του Δ (που έχει εξαφανιστεί ) και κάθε βράδυ που σκάει μύτη στο σπίτι αναφέρει το ΄΄όλα καλα’’ που σημαίνει ότι έχει ενημερώσει τη Αθήνα, εμείς τις ώρες που είμαστε στο σπίτι δεν έχουμε ρεύμα και τηλέφωνο…..
Κατάφερα να μιλήσω με το πρόεδρο εξηγώντας του πως τα περιστέρια από εδώ δεν πραγματοποιούν πτήσεις λόγω των αμερικανικών επιδρομών και ότι στη τελική ο Δ μας ενημερώνει πως υπάρχει επικοινωνία με τα κεντρικά… Από το δεύτερο λεπτό επικοινωνίας καταλάβαμε και οι δυό ότι ο Δ έχει φλομώσει τη Αθήνα σε ανακρίβειες και όχι μόνο..Στη βραδινή και επί όλης της ύλης συζήτηση με το Λυκούργο ανακάλυψα τέρατα και πράγματα μέχρι ότι ειχε δώσει εντολή στο Λυκούργο να μου κάνει τη ζωή δύσκολη να μου περιορίσει το χώρο δράσης στη αποστολή κτλ….. Δεν εξεπλάγην και τόσο, μου είναι εξάλλου παλιός γνώριμος ως προς το ήθος, τον τρόπο εργασίας ,της συνεργασίας και υπευθυνότητας..Και η ανευθυνότητα του είναι το μείζον πρόβλημα τώρα, που ενώ είχε ενημερώσει πως από τη προηγούμενη αποστολή του εδώ προ μηνός, πέντε ιατρικοί φάκελοι ήταν έτοιμοι για τη διακομιδή των παιδιών στη Αθήνα, εγώ δεν βρίσκω απολύτως τίποτα… Ο Λυκούργος, που του φόρτωσε τη ευθύνη, τάχαμου έχασε τους φακέλους, τάχει πάρει ασκημα και προβλέπω ενδοοικογενειακή βία…. Αποφασίζω να στείλω ένα αναλυτικότατο μαίλ στη Αθήνα και να εκφράσω για χιλιοστή φορά την άποψη μου για τον άνθρωπο αυτό, που και ο ίδιος γνωρίζει του τα λέω εξάλλου κατάμουτρα και γιαυτό προσπαθεί να με κρατήσει σε απόσταση από αυτά που κάνει και πράττει…..
Τώρα τρέχα Μουλού( έτσι με φωνάζουν ) Αλλαγή προγράμματος. Πλώρη για τα γραφεία του Ιρακινού Ερυθρού Σταυρού( ερυθρά ημισέληνος) να παραλάβω αντίγραφα των ιατρικών φακέλων και να πάρω σβάρνα τους δρόμους και τα στενά της φλεγόμενης πόλης να βρώ τα παιδιά, να πάρω τη συγκατάθεση των συγγενών, να αποταθώ στους αμερικάνους ’’απελευθερωτές’’ για να κανονίσω τα έγραφα της μεταφοράς αφού φυσικά δεν υπάρχει διαβατήριο και βίζα …
Η επίσκεψη στο νοσοκομείο και η απόφαση του ποιου τμήματος την ανακαίνιση θα κάναμε εξ ολοκλήρου αναβάλλεται για τις επόμενες μέρες. Στη παραγγελία και στη προκήρυξη διαγωνισμού για την αγορά υλικών έρχεται να προστεθεί και η δυσκολία της εφαρμογής από τους κατακτητές νέου νόμου περί εισόδου αγαθών στη χώρα και η παραίτηση του υπουργού υγείας. Τώρα θα πρέπει να υπάρχει προέγκριση από τους αμερικάνους και φυσικά έλεγχος. Καπάκι πέφτει και η τιμή δολαρίου στο 1/3 και έρχονται τα πάνω –κάτω στο προϋπολογισμό..Στη κυριολεξία το ΧΑΟΣ έχει ριζώσει για τα καλά και τα λαμπάκια του εμφύλιου πολέμου αναβοσβήνουν.. ..
Αύριο εγώ με το Μοχαμεντ και τον Ηλία ( ελληνοιρακινό) θα τρέχω στη Βαγδάτη για να βρώ τα παιδιά και ο Brunoμε τον Λυκούργο θα πρέπει να μοιράσουν τρόφιμα και νερά στο νοσοκομείο στο Ramadiμια περιοχή άγρια και σκληροπυρηνική… .Η νύχτα κατεβαίνει με πολύ θόρυβο που έρχεται από βαρύ οπλοστάσιο ..ευτυχώς έχουμε συνηθίσει και δεν μας ταράζει το γεγονός…
…Αγώνα δρόμου και μάλιστα μαραθώνιου για να μην πω κάτι πιο βαρύ , εξελίχτηκε η αποστολή ‘’εύρεση παιδιών’’ Εδώ οι διευθύνσεις δεν είναι όπως έχουμε εμείς, όνομα και νούμερο, είναι κάθετες διαγώνιες σε δρόμους και παράδρομους και φυσικά ούτε τα σύγχρονα γκατζετακια GPS θα μπορούσαν να δουλέψουν… .Στα πιο δύσβατα μέρη της πόλης κοντέψαμε να φάμε ξύλο από εξαγριωμένους πολίτες αφού δεν φοράμε διακριτικά’’’ IamNOTAmericanκαι ο δίμετρος Ηλίας δυσκολεύτηκε να ηρεμήσει τα πράγματα… Ξάφνου ένα χέρι με αρπάζει τραβώντας με προς τα πίσω ένα μπαμ και η γυναίκα μπρος μου πέφτει νεκρή… Χάος… απόλυτο χάος… που να τρέξεις και από ποιόν να κρυφτείς?.. Μέσα σε δέκα λεπτά ενα αμάξι μας φόρτωσε και φύγαμε από τη περιοχή , το πώς ειλικρινά δεν το κατάλαβα, όπως δεν πρόλαβα να καταλάβω φόβο… Μας πληροφορούν πως η νεκρή γυναίκα δεν ήταν ο στόχος αλλά μπαίνοντας στο οπτικό πεδίο του σκοπευτή έγινε παράπλευρη απώλεια…. όσο για εμένα, κάποιος που παρακολουθούσε από κοντά όλο το σκηνικό αποφάσισε πως δεν είχαν τελειώσει οι μέρες μου ακόμη επεμβαίνοντας έγκαιρα…..
Το ψάξιμο συνεχίστηκε και από τα παιδιά τα δύο είχαν πεθάνει , δεν πρόλαβαν τη προσπάθεια, τη πιθανότητα θεραπείας στη Ελλάδα..Έχοντας ακόμη στο μυαλό μου τα πονεμένα δακρυσμένα πρόσωπα των γονιών έφτασα σπίτι αργά το απόγευμα…
Στο σαλόνι βρήκα να με περιμένουν αντιπρόσωποι μιας νεοσυσταθείσας ιρακινής οργάνωσης ‘’helpourpeople’’ που ως γείτονες μας προσκαλούν στα εγκαίνια των γραφείων τους που είναι πολύ κοντά μας…. Σφίγγοντας τα χέρια το μάτι μου πέφτει στη φουσκωμένη τσέπη από το πρόχειρα φυλαγμενο περίστροφο…..

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 13
• 14
• 15
• 16
• 17
• 19
• 19

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 15 of 19

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[elenara88]

αγωνια και θαυμασμος! μην μας αφησεις να περιμενουμε πολυ

 

[LULLU]

αγωνια και θαυμασμος! μην μας αφησεις να περιμενουμε πολυ

..θα το προσπαθησω

 

[deka]

Lullu, είμαι εδώ και σε παρακολουθώ... Ευχαριστώ θερμά που μοιράζεσαι τέτοιες εμπειρίες ζωής μαζί μας!

 

[renata]

ρε lullu ελεφαντίνα είσαι???
τι εφαγα χτες γαμω το μου....

 

[LULLU]

Προς mod... μπερδεμα με ημερομηνια μπορεί να διορθωθεί το 13 και να γίνει 10 ....

 

[LULLU]

Η βαλίτσα έτοιμη και κλειδωμένη με περιμένει στο διάδρομο να τελειώσω με τις τελευταίες οδηγίες στη φιλενάδα μου..
.. Φιλενάδα τα λουλούδια και το νου σου έτσι?
-Μωρη τρελή ..πάει τοχασες… εσύ πας στο πόλεμο και αντί να προσεύχεσαι να γυρίσεις πίσω εσύ για τα λουλούδια θα νοιάζεσαι …
Η Αθήνα με υποδέχεται με μια απίστευτη για τη εποχή ζέστη..
Κατηφορίζω στα κεντρικά της οργάνωσης..Ένας χαμός, κόσμος πάει έρχεται, χαρτιά, διαβατήρια , βίζες τηλεφωνήματα, παραγγελίες… Χαίρομαι …σαν ένα μελίσσι σε εργασία …καλό η κακό? Θα δείξει.. ..
…Έλα , έλα να γνωρίσεις τα άλλα μέλη της αποστολής..
Ένα αδύνατο, ισχνό θα ήταν ο κατάλληλος όρος , μελαχρινό παλληκάρι απλώνει το χέρι του..
-Bruno.. nice to meet you…
-Νice to meet you too..απαντώ εγώ, τη ίδια ώρα που το βλέμμα μου πέφτει στο άλλο αδύνατο χέρι που απλώνεται προς χαιρετισμό….
-Είμαι η Εύη και ελπίζω να περάσουμε καλά..
-Το ελπίζω και εγώ ήταν το μόνο που κατάφερα να ψελλίσω ενώ σκεφτόμουν τι σκ.. θα τα ταΐζω για να μην μου μείνουν εκεί ενθύμιο …δεν γνώριζα βέβαια τότε πως μια μεγάλη φιλία θα εξελισσόταν και ο χρόνος θα μας επιφύλαγε και άλλα ταξίδια σε χώρες μακρινές και δύσκολες..
Στη επομένη στο αεροδρόμιο ήλθα αντιμέτωπη νωρίς –νωρίς με το ,,τα τακτοποιημένα ΟΛΑ του προέδρου..
- Έχετε υπέρβαρο και πρέπει να πληρώσετε 130 ευρώ..
Ουμπς… ο ταμίας ο Δ .. θα έλθει με άλλη πτήση…( που κανείς δεν το ήξερε) καήκαμε…
,,Φτου καπρο.. που λέει και το παιχνίδι των παιδικών μου χρόνων…
-Σε είχε ενημερώσει λένε τα παιδιά..
-Όχι απαντώ . Από το ύφος και τα βλέμματα των άλλων κατάλαβα πως τουλάχιστον ενωρίς-ενωρίς ξεκίνησε η συμμαχία των τριών…
- Αλλοίμονο του σκέφτηκα .., μαύρες οι μέρες του αν διατηρήσει το ίδιο στυλάκι..
Προσγειωθήκαμε στο Αμμάν . Εδώ από αρκετούς μήνες διατηρούμε γραφείο και υπάλληλο που η δουλειά του είναι να εκτελωνίζει και να αποστέλλει την υλικό-φαρμακευτική βοήθεια προς τη Βαγδάτη ..
Βαντα είναι το όνομα της υπαλλήλου που θα μας υποδεχόταν και θα μας ενημέρωνε για τα πεπραγμένα της οργάνωσης στο Αμμάν που αποτελούν καθοριστικό παράγοντα για το προγραμματισμό της αποστολής …
Και εδώ μεμιάς αντιστρέφονται οι όροι ..αντί να μας περιμένει η να μας ψάχνει αυτή, αρχίσαμε εμείς το κυνηγητό μιας γυναίκας φάντασμα ,αφού ούτε τη φάτσα της γνωρίζαμε..Άφαντη.. Υποστήριξη της βάσης( όπως συνηθίζεται σε αυτό το τομέα,) για τυχόν προβλήματα βίζας, η εκτελωνισμού …, τίποτα.,. όλα αφημένα στο αυτόματο και στον Αλλάχ.
Σπρώχνοντας τα πράγματα για τη πιάτσα ταξί αποφασισμένοι να παραβιάσουμε το σπίτι αν θα το βρίσκαμε αφού είμαστε χωρίς κλειδί , σκάει μύτη μια νταρντανογυναικα τυπο Ζηνας, ατάραχη ..
-Είμαι η Βαντα σας περίμενα στο παρκιν θα σας αναγνώριζα από το σήμα της οργάνωσης…
-Ένα αβίαστο αι γ.. βγήκε από το στόμα μου και κάθε διπλωματική σχέση κόπηκε πριν καλά καλά αρχίσει..
--Ουπς ..ξεφεύγει από τον Bruno αλλά εγώ χωρίς τύψεις μπαίνω στο αυτοκίνητο,, ,κοντεύω να εκραγώ….

 

[giannoula]

τελικά αυτοί οι γονείς τί τραβάνε;;;;; Περιμένουμε τη συνέχεια πολύ σύντομα....

 

[LULLU]

Η έντονη μυρωδιά μούχλας και κλεισούρας μας υποδέχτηκε με το που πατήσαμε το κατώφλια του σπιτιού. Φαίνεται πως έχει να μπει εδώ άνθρωπος καιρό και να καθαριστεί χρόνια, άσχετα που ομολογεί πως ένα καθαρισματάκι έγινε μιας και μας περίμενε.,.
Η ενημέρωση δυστυχώς ανελλιπής είτε λόγω άγνοιας καταστάσεων και πραγμάτων είτε ηθελημένα..πάντως για αύριο έχω γεμάτο πρόγραμμα με διάφορα meetingμεταξύ άλλων NGOκαι του υπουργείου υγείας της Ιορδανίας..
Το πρωι με τη Βάντα αναχωρώ για τη συναντησ με τις αλλες οργανώσεις. Το Αmman εχει αλλάξει απο τη τελευταια μου επίσκεψη. Μαυρα αστραφτερα τζιπ κυκλοφορουν κατα εκατονταδες στους στενους δρόμους, μαγαζια νέα με εμπορευματα ευρωπαικά , τα ενοικια εχουν παρει τη ανηφόρα... Το εμπάργκο του Ιρακ και ο τωρινός πόλεμος έχει φέρει πλούτο , πολύ πλουτο..το οποιο τον διαχειριζονται αυτοι που γνωριζουν και κατεχουν..οπως παντου..
Στο επιχειρησιακό κέντρο ο υπουργός υγείας ήταν απόλυτος , αυστηρός και ξεκάθαρος. Λόγια λίγα και σταράτα. Για να μπορέσουμε να έχουμε πέρασμα μέσα από τη χώρα του θα έπρεπε να δώσουμε και σε αυτούς το κάτι τις μας… .και ότι θα πρέπει να υποστηρίξουμε το καταυλισμό στο βόρειο τμήμα της Ιορδανίας με συνεχή 24 ωρη ιατρική παρουσία με ασθενοφόρα και με καθημερινές επίσημες ενημερώσεις του τι κάνουμε και που προωθούμε τα σοβαρά περιστατικά … Με λίγα λόγια λοιπόν να δείξουν καλό πρόσωπο , συμπεριφορά, αλληλεγγύη προς το Ιρακινό λαό με τις πλάτες και κονδύλια άλλων … κοινώς δηλαδή ‘’με ξένα κόλλυβα κάνουν μνημόσυνο’’
Γνωστή και παλιά η τακτική τους..Δεν τους ενδιέφερε ποτέ το τι περνούν οι γείτονες, αυτό που ήθελαν και πάλευαν για αυτό, ήταν το τι μπορούν να αποκομίσουν για πάρτη τους, μιας και από εποχής του εμπάργκο ήταν ο μόνος ανοικτός δρόμος…
Σε χρόνο dt συμφώνησα με τους MSF να αναλάβω το καταυλισμό στο Ρουασιντ σε συνεργασία με μια Γιαπωνέζικη οργάνωση και οι MSF θα αναλάμβαναν την NML(noman’sland) ( γη του κανενός)….
Ο σκοπός μου ήταν να μείνω για κανένα μήνα στο καταυλισμό και να φύγω για Βαγδάτη αφήνοντας τους γιαπωνέζους να τα βγάλουν πέρα με τους Ιορδανούς, εξ άλλου αυτοί είχαν τεράστια κονδύλια προϋπολογισμού και αυτά λιγουρεύονταν και ήθελαν να βάλουν χέρι οι καλοί μας φίλοι…
Στο μεσημεριανό meeting που αφορούσε τη εξήγηση αλλά και εφαρμογή του IHL( international-Humanitarian –Low) μου κόπηκε η ορμητικότητα των όσων σκεφτόμουν …. Η δικηγόρος μας εξήγησε πως οι αμερικάνοι έχουν θέσει σε εφαρμογή τον IHL ,( θεωρούν πως επεμβαίνουν για ανθρωπιστικούς λόγους) κάνουν ότι θέλουν και τεχνικά αλλά και νομικά οι οργανώσεις που θα εισχωρήσουν στο Ιράκ μπορεί να θεωρηθούν συνεργάτες των Αμερικανών….
Νατα μας!!!!!!!!!!!! Αυτό μας μένει τώρα , να θεωρηθούμε συνεργάτες….
Η Αθήνα συμφωνεί να τηρηθούν οι δεσμεύσεις με τους ιορδανούς αλλιώς θα χάσουμε λωρίδα περάσματος και συμφωνεί επίσης να μπω στη Βαγδάτη, θωρώντας πως η παγκόσμια κατακραυγή εναντίον των αμερικανών είναι τόσο έντονη και δεν πιστεύουν πως πήγαν εκεί για ανθρωπιστικούς λόγους οπότε αν κατηγορηθούμε, η συνεργασία και συνοχή θα υποστηρίζεται μόνο από αυτούς..εξ άλλου εμείς έχουμε δηλώσει τις θέσεις μας και τη αντίθεση μας ….

 

[LULLU]

Στο μεσημεριανό meeting με τους MSF στο ωραίο καφέ-μπαρ Maribelle όπου όλες οι NGO’S και UN απολαμβάνουν μέσα στη χλιδή ωραιότατα τοστ, γλυκά τσάι και καφέ ανταλλάσοντας απόψεις οδηγίες χωρίς να λείπουν και οι μικροσυγκρούσεις, που δίνουν στη συζήτηση μια ιδιαίτερη σημασία επιβολής να την πω, υπεροχής ? η απλά, ,του ποιος θα καπελώσει ποιον!!! Κατά τα άλλα όλα γίνονται για το καλό των προσφύγων και όλα μα όλα ξεκινούν από αγαθό σκοπό…. Άσε συνήθισα πια τόσα χρόνια..κουνάς το κεφάλι και νομίζουν πως σε υποτάσσουν στις προτάσεις τους και απλά μετά κάνεις αυτό που πρεπει… Στο αέρα πλανάται μια μυρωδιά του κάτι ψήνεται, κάτι μαγειρεύεται και δεν μου αρέσει αλλά ο έντονος πονοκέφαλος δεν με αφήνει το μυαλό μου να πάρει στροφές…
Πίσω στο σπίτι ξανά συζητήσεις με μόνιμη μας ανησυχία πως θα αποφύγουμε τη Hashiemete που ζει με ένα μόνο σκοπό, του πώς να βάλει χέρι πολύ βαθιά στο υλικό της κάθε NGO…
Ο Δ …έσκασε μύτη αλλά το πρόγραμμα το κρατά επτασφράγιστο μυστικό. Η μόνη επίσημη ανακοίνωση είναι πως θα παμε στο AL ROUASHID βόρεια της χώρας κοντά στα σύνορα με το Ιράκ, σε ένα σπίτι εντελώς μα παντελώς άδειο και συνεπώς εγκαταλειμμένο .. Θα κάνουμε μια πρώτη επαφή με τους γιαπωνέζους , θα δούμε τι ανάγκες έχει ο καταυλισμός και αν θα έλθει το C130 θα πρέπει να γυρίσω τα ισα πίσω να παραλάβω το φορτίο.
Σήμερα θα προβούμε στη αγορά 2 στρωμάτων για να μπορέσουμε τουλάχιστον να ακουμπήσουμε κεφάλι και σώμα, όσο για καρέκλες τραπέζια και άλλα σκεύη θα δούμε..
276 χιλιόμετρα μας χωρίζουν από το νέο μας σπιτικό, 276 χιλιόμετρα μέσα από τη έρημο και με αφόρητη ζέστη. Και δεν έφτανε η ζέστη που δίνει στο ταξίδι ένα βαθμό δυσκολίας , είναι και τα αμέτρητα αστυνομικά check-point και άντε πάλι διαβατήρια, βίζες χαρτιά και εξηγήσεις για το που και γιατί και πως πάμε να βοηθήσουμε τους καημένους brothers τους… σιγά- σιγά βρε παιδιά θα με πιάσουν τα κλάματα με τα λεγόμενα σας… η μπορεί να πιστέψετε πως με πείσατε..Θυμάμαι το 1995 στη πρώτη μου αποστολή στο Ιράκ, που ενώ είχα άδεια από το υπουργείο εμπορίου της Ιορδανίας από το τελωνείο τους και το υπουργό υγείας για μη εκτελωνισμό του φαρμακευτικού υλικού που συνόδευα στη Βαγδάτης, εκείνοι μου κράτησαν σαν εγγύηση 1500 δολάρια με τη υπόσχεση ότι στο γυρισμό θα μου τα επέστρεφαν. Τι έγινε στο γυρισμό? Με φύτεψαν μια εβδομάδα στο Αμμάν να γυρνώ από γραφείο σε γραφείο από υπουργό σε υπουργό για να μου πουν ότι δεν μπορούν να τα επιστρέψουν… Εκτονώθηκα με ένα 2ημερο επίσκεψη και ποδαρόδρομο στη Πέτρα βρίζοντας …..
Ο Δ που υποτίθεται ξέρει τη γλώσσα αντί να διευκολύνει τη κατάσταση τοραψε το ρημάδι και επιμένει να μιλά μόνο γαλλικά..Απο τη άκρη του ματιού μου είδα πως σε τούτο το έλεγχο έδειξε άλλο διαβατήριο από εκείνο που είχε δέκα λεπτά πριν…. .Εντάξει ως Έλληνο-Λιβανέζος-Αιθίοπας( κατά τα λεγόμενα του )έχει 3 διαβατήρια ( πως γίνεται ?) αλλά να τα αλλάζει και σαν πουκάμισα?
Φτάνουμε στο Al Ruaschid,ένα σκονισμένο χωριό απλωμένο σε 2 παράλληλους στενούς δρόμους και στις 2 πλευρές του κεντρικού δρόμου που φτάνει ως τα σύνορα με το Ιρακ.
Δεν ζοριστήκαμε να βρούμε το άθλιο ερειπωμένο βρώμικο σπίτι που πληρώνουμε 250 δολάρια ενοίκιο , ΕΛΕΟΣ!!!, δεν θα προσπαθήσω να το περιγράψω γιατί καμιά περιγραφή δεν μπορεί να αποδώσει σωστά τη πραγματικότητα..απλά όπως μπήκα από τη μισάνοιχτη σαραβαλιασμένη μπλε πόρτα βγήκα….. Το χωριό αυτό χαμένο στη σκόνη, τη ερήμωση, στη γη του πουθενά βγήκε από τη αφάνεια λόγω πολέμου για ένα απλό λόγο. Εδώ μαζευτήκαν οι δεκάδες εκατοντάδες δημοσιογράφοι, ρεπόρτερ παντοδύναμων πλούσιων καναλιών CNN και λοιπών, εδώ μαζευτήκαν τα UN , NATO και οι τιμές εκτοξευτήκαν στα ύψη.. Εποχή κερδοσκοπίας λοιπόν. Υψηλα ενοίκια για δωμάτια-στάβλους, για αυλές, για εστιατόρια της συμφοράς , ακόμη και η σκόνη που σου κάθεται στο λαιμό ακριβή είναι….
Κάλιο χάμω στο γύρο του δρόμου παρά στη βρώμα και δυσωδία..
Η μόνη καλή κουβέντα που ακούστηκε ήταν από το Δ που πρότεινε ‘’παμε για καφέ όπως είμαστε να συζητήσουμε να βρούμε τι θα κανουμε..’’

 

[galat]

Lullu, οφείλω ταπεινά να δηλώσω ότι σε θαυμάζω και σε ξηλεύω.

 

[LULLU]

..Το μόνο εστιατόριο (ασιατικού τύπου) λειτουργεί και ως καφετερία και βρίσκεται δεξιά του δρόμου λιγα μέτρα πριν το βενζινάδικο. Ανάμεσα σε κούπες καφέ και φαλαφελ αποφασίζουμε να αναζητήσουμε σκέπη στο Motel που ανήκει στον εστιάτορα. Αν και έχει περάσει η φούρια του πολέμου με τα φώτα της δημοσιότητας σβηστά πια και άδεια διαθέσιμα δωμάτια εντούτοις η τιμή δωματίου παραμένει σε τιμές 5αστερου Hilton.. Η Εύη άρχισε τις λαμογιές , τα παρακαλετά είδαν και αποείδαν οι άνθρωποι και κατεβάζουν στα μισά το ενοίκιο..
-Α ρε Εύη ..τέτοιους ανθρώπους θέμε, να μας γλυτώνουν από τα περίσσια έξοδα..
Η περιγραφή του ξενοδοχείου επιβάλλεται, μιας και δεν περιέγραψα το σπίτι. Λοιπόν μια εξωτερική σκάλα σε βγάζει στον ανοικτό διάδρομο του πρώτου από τους 2 ορόφους ενός παραλληλόγραμμου κτίσματος . Δεξιά στο βάθος μια μπλε πόρτα οδηγεί σε ένα εσωτερικό σκοτεινό δωμάτιο που η επίπλωση του αποτελείται απο 2 ράντζα εκστρατείας με ένα στρώμα πάχους φύλλου μπακλαβά!!!!! χωρίς σεντόνια, μια καρέκλα και ότι απέμεινε από ένα ανεμιστήρα οροφής…. Για κάδρα δε, χιλιάδες πτώματα κουνουπιών περιτριγυρισμένα από πιτσιλιές αίματος προηγούμενων ενοίκων ,στους μαυρισμένους από πολυκαιρία τοίχους. Ευτυχώς διαθέτει μπάνιο αλλά χωρίς νερό για σήμερα φαντάζομαι μόνο, οπότε πήρα βαθιά ανάσα ..άντε μην τρέχω νυχτιάτικα στο διάδρομο ..
Ο Δ αποφασίζει να γυρίσει Αμμάν και σέρνει μαζί και το Bruno .. Mια ανακούφιση τη πήρα, τουλάχιστον δεν θα τον έχω στα πόδια μου αύριο . Μπορεί να γλύτωσε από το κουβάλημα των υλικών και φαρμάκων, μας άφησε χωρίς αυτοκίνητο , αλλά το προτιμώ… Θέλω να έχω ξεκάθαρες συμφωνίες με τους Γιαπωνέζους που θα συνεργαστώ και σε αυτό δεν τον εμπιστεύομαι…
Η συνάντηση με τη Japan platform πήγε παρά πάνω από καλά. Τους συναντήσαμε στο σπίτι –γραφείο . Με το που μπήκαμε αφήνοντας τα παπούτσια μας έξω , αντικρίσαμε τη high-tech ιαπωνεζικη τεχνολογία…
..- Εμείς θα το παίξουμε φτωχοί συγγενείς έτσι? Λέει η Εύη..
-Εμ δεν είναι και ψέματα …
Η συμφωνία ήταν να δουλεύω εγώ πρωινό ωράριο ως τις 3 , να καλύπτω τη γιαπωνέζα συνάδελφο όταν είχε meeting, που όπως ανακάλυψα είχε πάρα πολύ συχνά και θα μου παρείχαν μεταφραστή και νοσοκόμες.. Λαμπρά!! τι άλλο να ήθελα δηλαδή?
Το επόμενο πρωί δεν προλάβαμε το τζιπ των γιαπωνέζων και αναγκαστήκαμε να κάνουμε ωτοστόπ ως τον καταυλισμό. Νάνε καλά ένας νταλικέρης φόρτωσε μαζί με εμάς τα πράγματα και μας άφησε έξω από το camp.. ..που βρίσκεται στα 3 χιλιόμετρα βόρεια του χωριού προς τα σύνορα. Φιλοξενεί 1000 περίπου μετανάστες από Βαγδάτη , παλαιστίνιους στη πλειοψηφία. Οι σκηνές έχουν στηθεί από την Ύπατη Αρμοστεία σε αυτή τη αφιλόξενη έρημο της Ιορδανίας.
Η αστυνομία μας τσέκαρε , μας άνοιξε τη πύλη αλλά αρνήθηκαν να μας βοηθήσουν να πάμε ως τη σκηνή –ιατρείο..Και ενώ η Ευη προσπάθησε με τερτίπια να κερδίσει τη μεταφορά εκείνοι σκληροί και ανένδοτοι.. Εγώ μέσα στη τσαντίλα άνοιξα το στόμα μου….
-…Και πουσε νεαρέ?,, θα σε θυμάμαι… μην και πατήσεις το πόδι σου στο ιατρείο για back pain η headache γιατί θα φας πόρτα έτσι? Και να θυμάσαι θα είμαι εδώ μέχρι να φύγει και ο τελευταίος πρόσφυγας ΟΚ? Συμπλήρωσα και κάτι βρισιδια στα ελληνικά και άρχισα να σέρνω τις κούτες με τα φάρμακα.. Οι πρόσφυγες μας είδαν και μόλις περάσαμε τη πύλη ήλθαν κοντά μας πήρε ο κάθε ένας και από μια κούτα μέχρι το ιατρείο…
Πρέπει να περιγράψω το ιατρείο-σκηνή που είχαν στήσει οι γιαπωνέζοι. Μια διαστημική πορτοκαλί φουσκωτή σκηνή με όλα τα κομφόρ αλλά χωρίς φάρμακα. Δίπλα μια πιο απλή όπου βρίσκεται το εξεταστικό κρεβάτι με διαχωριστικό παραβάν, το γραφείο του γιατρού και δίπλα το καρότσι νοσηλείας . Στη είσοδο της σκηνής είναι το registration -desk όπου καταγράφονται τα στοιχεία του ασθενούς σε κάρτα και περιμένει για να εξεταστεί.
Το πρωινό κύλησε ομαλά και χωρίς δυσκολία , τα περιστατικά δεν ήταν πολλά ούτε και σοβαρά. Ακόμη δεν γνωρίζει όλος ο καταυλισμός πως υπάρχει γιατρός… από αύριο λογικά θα αυξηθεί η δουλειά μας. Όσο εγώ δούλευα στο ιατρείο, η Εύη έστησε τη δική μας σκηνή ,που μάλλον θα χρησιμοποιηθεί ως φαρμακείο, μιας και βολευτήκαμε μια χαρά στη γιαπωνέζικη σκηνή, τακτοποίησε τα πράγματα και έβαλε μέσα τα φάρμακα που είχαμε φέρει βάζοντας μια τάξη επιτέλους…
Η πρώτη μας μέρα έκλεισε θετικά , γυρίσαμε στο χωριό πεινασμένες . Καταβροχθίσαμε τα ζεστά και πεντανόστιμα αλήθεια είναι κεμπάπ… .Το βράδυ έσκασαν μύτη και τα παιδιά από το Αμμάν. Αύριο φεύγουν για Βαγδάτη.. θα τους περιμένει η νταλίκα με τα φάρμακα μας στα σύνορα… Αρχίσαμε να ψάχνουμε σπίτι προς ενοικίαση και είμαι σίγουρη ότι η Εύη θα βρει γρήγορα καλό και φτηνό . Τα παζάρια της είναι πολύ σκληρά σε τέτοιο βαθμό που καμιά φορά ντρέπομαι και γυρνώ αλλού το βλέμμα ……