John-Rebus
Member
- Μηνύματα
- 50
- Likes
- 34
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσυβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Cataratas del Iguazu, 28-30/10/08)][CENTER][attach=full]20863[/attach][/CENTER
- Κεφάλαιο 3ο (Cataratas del Iguazu, Πρακτικότητες και Παρατηρήσεις)
- Κεφάλαιο 4ο (Τίγκρε και Δέλτα του Παρανά, 31/10)]Επιστρέφοντας από το Ιγκουασού και πριν την αναχώρησή μας για το άλλο άκρο της χώρας, τη Γη του Πυρός, εξορμήσαμε από το Μπουένος Άιρες (ΜΑ) στη κοντινή πόλη [URL="http://www.vivitigre.gov.ar/"]Tigre[/URL] (Τίγκρε) στο καταπράσινο [URL="http://en.wikipedia.org/wiki/Paran%C3%A1_Delta"]Δέλτα του ποταμού Παρανά[/URL
- Κεφάλαιο 5ο (Στο Τέλος του Κόσμου, 1-4/11 #1)]Το αεροπλάνο πλησιάζει το διεθνές αεροδρόμιο της [URL="http://en.wikipedia.org/wiki/Ushuaia,_Argentina"]Ushuaia[/URL
- Κεφάλαιο 6ο (Στο Τέλος του Κόσμου, 1-4/11 #2)
- Κεφάλαιο 7ο (Στο Τέλος του Κόσμου, 1-4/11 #3)][B]El Almacen – Ένα κατάστημα γεμάτο ιστορία[/B
- Κεφάλαιο 8ο (Στο Τέλος του Κόσμου, 1-4/11 #4)][B]Το πραγματικό Τέλος του Κόσμου[/B
- Κεφάλαιο 9ο (Στο Τέλος του Κόσμου, 1-4/11, Πρακτικότητες και Παρατηρήσεις)
- Κεφάλαιο 10ο (¡No Hay Monedas!)
- Κεφάλαιο 11ο (Μοντεβίδεο – Κολόνια, 6-7/11 #1)
- Κεφάλαιο 12ο (Μοντεβίδεο – Κολόνια, 6-7/11 #2)][B]Mate όπως φραπέ[/B
- Κεφάλαιο 13ο (San Antonio de Areco, 9/11)]Την προτελευταία μας μέρα στην Αργεντινή είχαμε αποφασίσει να τη περάσουμε στη πόλη [URL="http://sanantoniodeareco.com/turismo/index.htm"]San Antonio de Areco[/URL], 113 χλμ μακριά από το Μπουένος Άιρες. Ο λόγος ήταν ότι εκεί λάμβανε χώρα η ετήσια μέρα της Παράδοσης ([URL="http://sanantoniodeareco.com/turismo/fiestadelatradicion/index.htm"]Día de la Tradición[/URL]), δηλαδή η μεγαλύτερη στη χώρα γιορτή-συγκέντρωση των τοπικών καουμπόηδων, των [URL="http://en.wikipedia.org/wiki/Gaucho"]Gauchos[/URL
- Κεφάλαιο 14ο (Μπουένος Άιρες: Σκόρπιες Σημειώσεις #1)
- Κεφάλαιο 15ο (Μπουένος Άιρες: Σκόρπιες Σημειώσεις #2)
. Ήτοι, ουσιαστικά μοναδική ευκαιρία να δούμε από κοντά κάτι πραγματικά αυθεντικό της ντόπιας παράδοσης των Criollo.
Παρόλο που δεν βρήκαμε πρωινά εισιτήρια, τελικά καταφέραμε να φτάσουμε εκεί το μεσημέρι πριν ξεκινήσουν οι κεντρικές εορταστικές εκδηλώσεις. Σε λιγότερο από 2 ώρες το λεωφορείο έφτασε στο σταθμό του Σαν Αντόνιο. Έμοιαζε περισσότερο με βενζινάδικο στη μέση του πουθενά και τίποτα εκεί γύρω δεν μαρτυρούσε ότι βρισκόμασταν σε μια πόλη που γιορτάζει.
Αφού ρωτήσαμε, πήραμε ένα δρομάκι για να οδηγηθούμε προς τη περιοχή που θα γινόντουσαν οι εκδηλώσεις. Ο ήλιος είχε αρχίσει να καίει για τα καλά. Επικρατούσε ησυχία και δεν κυκλοφορούσε κανείς. Μετά από λίγο βγήκαμε σε ένα σταυροδρόμι, με ένα γωνιακό μπαρ όπου φάνηκε να έχει κόσμο και απέξω υπήρχαν ...άλογα. Έμοιαζε να είχε βγει από την Άγρια Δύση. Ξαφνικά είχαμε μεταφερθεί σε περιβάλλον γουέστερν. Περίμενα ότι θα έβγαινε από κει ο Τζον Γουέιν ή θα έσκαγε μύτη ο Λούκι Λουκ με την Ντόλυ. Ανάμεσα στους επισκέπτες που είχαν σταματήσει να δροσιστούν, ξεχώριζαν και διάφοροι ντόπιοι ντυμένοι στα λευκά, με μαύρες μπότες, μπερέδες και με μαχαίρια στις περιστόλιστες ζώνες τους. Αυτοί είναι οι λεγόμενοι Paisanos και με αυτά τα ρούχα εργάζονται στα ράντζα της περιοχής. Εντυπωσιασμένοι και διψασμένοι κάτσαμε κι εμείς να πιούμε μία μπίρα πριν συνεχίσουμε για το πάρκο Criollo.
Προχωρώντας φτάσαμε στις καταπράσινες όχθες του ποταμού Areco. Να και ο κόσμος! Παντού έβλεπες οικογένειες και παρέες να κάνουν πικ νικ. Σε ένα φράγμα του ποταμού πολλοί κάνουν μπάνιο. Μικροί, μεγάλοι. Την προσοχή μας βασικά τράβηξαν οι μυρωδιές μιας ψησταριάς... Πλησιάζοντας βλέπουμε ότι ο μαγαζάτορας έχει στήσει αυτοσχέδιες ψησταριές απ’ έξω για να εξυπηρετήσει της αυξημένη ζήτηση των επισκεπτών. Αν και μας τρέχουν τα σάλια και το στομάχι γουργουρίζει, αποφασίζουμε να προχωρήσουμε προς το πάρκο για να δούμε αν έχουν ξεκινήσει οι κεντρικές εκδηλώσεις.
Φτάνοντας, λοιπόν, στο πάρκο Criollo το σκηνικό πια είναι κανονικά φαρ ουεστ. Περιφερόμενοι έφιπποι Gauchos κάθε ηλικίας και φύλου!, εκατοντάδες άλογα, άμαξες, παλιά αμερικάνικα αυτοκίνητα, χωριάτες ντυμένοι με παραδοσιακές φορεσιές. Γύρω από τη περιφραγμένη αρένα, όπου θα λάβουν χώρα οι ιππικές επιδείξεις, και κάτω από σκιά των δέντρων οι επισκέπτες έχουν ήδη πάρει θέση για να τις παρακολουθήσουν. Παραδίπλα, σε ένα περιφραγμένο χώρο μέσα στο δάσος, ο τοπικός σύλλογος έχει στήσει τάβλες και καρέκλες και προσέφερε ένα λιτό γεύμα. Ψητά, σαλάτα και ποτά. Με 5 ευρώ έτρωγες όσο ήθελες... Και οι τύποι είχαν ψήσει πολυυυυυύ κρέας. Εκεί καταλήξαμε κι εμείς. Αλλά επειδή ήμασταν από τους τελευταίους το μενού είχε μόνο κρέας και...μπίρες. Πήγαινες σε ένα πάγκο με στοιβαγμένα ψητά «πτώματα» και ο ψήστης σου έβγαζε τη μαχαίρα από το ζωνάρι και σου έκοβε ένα κομμάτι. Και ξανά πάλι...Απλά τα πράγματα.
Με (αρκετά) γεμάτο το στομάχι πια, αρχίσαμε να βολτάρουμε στο γύρω χώρο, ενώ μόλις είχαν αρχίσει οι Gauchos να επιδεικνύουν κοπάδια με άλογα στην αρένα. Πιάνοντας κουβέντα με μια παρέα νεαρών Paisanos που έπιναν μπίρες και έκαναν πλάκα, τους εξήγησα από που είμαι. Μου πρόσφεραν από τη μπίρα τους, γελάσαμε κι εγώ τους έδωσα κάτι ευρωσέντς για ενθύμιο. Ωραίοι τύποι οι επαρχιώτες. Ανάμεσα στη σκόνη και το καυτό ήλιο είχαν στήσει και πάγκους με διάφορα προϊόντα χειροτεχνίας των Gauchos. Παραδοσιακά μαχαίρια και ρούχα, είδη για τα άλογα, τοπικά τρόφιμα. Από τα μεγάφωνα πότε ακούγεται μουσική, πότε η παθιασμένη περιγραφή του εκφωνητή. Το σόου στην αρένα έχει πάρει φωτιά. Οι δεξιοτέχνες Gauchos προσπαθούν να τιθασεύσουν αγριεμένα άλογα, μένοντας στην πλάτη τους. Ο κόσμος ενθουσιάζεται από το θέαμα και χειροκροτεί. Εγώ παρατηρώ περισσότερο το σκηνικό γύρω από την αρένα και φωτογραφίζω. Οι εικόνες άπειρες. Πλησιάζει η ώρα που θα πρέπει να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Οι εκδηλώσεις θα συνεχιστούν μέχρι το βράδυ. Έπρεπε να είχαμε έρθει από τη προηγούμενη μέρα και να διανυκτερεύαμε. Έτσι θα είχαμε τη δυνατότητα να δούμε και άλλες εκδηλώσεις της Γιορτής της Παράδοσης στη πόλη. Ίσως κάποια άλλη φορά...
Πραγματικά επρόκειτο για ένα γνήσιο πανηγύρι, χωρίς τουριστικές φιοριτούρες. Παρόλο που περίμενα ότι θα υπήρχαν ορδές τουριστών, μιας και η γιορτή αυτή αναφέρεται σε όλους τους τουριστικούς οδηγούς ως εξέχουσα, τελικά υπήρχαν μόνο διάσπαρτοι μέσα στους ντόπιους επισκέπτες. Για μένα ήταν από τις πιο όμορφες εμπειρίες που έζησα στην Αργεντινή.
Περισσότερα στο mikrocosmos
Παρόλο που δεν βρήκαμε πρωινά εισιτήρια, τελικά καταφέραμε να φτάσουμε εκεί το μεσημέρι πριν ξεκινήσουν οι κεντρικές εορταστικές εκδηλώσεις. Σε λιγότερο από 2 ώρες το λεωφορείο έφτασε στο σταθμό του Σαν Αντόνιο. Έμοιαζε περισσότερο με βενζινάδικο στη μέση του πουθενά και τίποτα εκεί γύρω δεν μαρτυρούσε ότι βρισκόμασταν σε μια πόλη που γιορτάζει.
Αφού ρωτήσαμε, πήραμε ένα δρομάκι για να οδηγηθούμε προς τη περιοχή που θα γινόντουσαν οι εκδηλώσεις. Ο ήλιος είχε αρχίσει να καίει για τα καλά. Επικρατούσε ησυχία και δεν κυκλοφορούσε κανείς. Μετά από λίγο βγήκαμε σε ένα σταυροδρόμι, με ένα γωνιακό μπαρ όπου φάνηκε να έχει κόσμο και απέξω υπήρχαν ...άλογα. Έμοιαζε να είχε βγει από την Άγρια Δύση. Ξαφνικά είχαμε μεταφερθεί σε περιβάλλον γουέστερν. Περίμενα ότι θα έβγαινε από κει ο Τζον Γουέιν ή θα έσκαγε μύτη ο Λούκι Λουκ με την Ντόλυ. Ανάμεσα στους επισκέπτες που είχαν σταματήσει να δροσιστούν, ξεχώριζαν και διάφοροι ντόπιοι ντυμένοι στα λευκά, με μαύρες μπότες, μπερέδες και με μαχαίρια στις περιστόλιστες ζώνες τους. Αυτοί είναι οι λεγόμενοι Paisanos και με αυτά τα ρούχα εργάζονται στα ράντζα της περιοχής. Εντυπωσιασμένοι και διψασμένοι κάτσαμε κι εμείς να πιούμε μία μπίρα πριν συνεχίσουμε για το πάρκο Criollo.
Προχωρώντας φτάσαμε στις καταπράσινες όχθες του ποταμού Areco. Να και ο κόσμος! Παντού έβλεπες οικογένειες και παρέες να κάνουν πικ νικ. Σε ένα φράγμα του ποταμού πολλοί κάνουν μπάνιο. Μικροί, μεγάλοι. Την προσοχή μας βασικά τράβηξαν οι μυρωδιές μιας ψησταριάς... Πλησιάζοντας βλέπουμε ότι ο μαγαζάτορας έχει στήσει αυτοσχέδιες ψησταριές απ’ έξω για να εξυπηρετήσει της αυξημένη ζήτηση των επισκεπτών. Αν και μας τρέχουν τα σάλια και το στομάχι γουργουρίζει, αποφασίζουμε να προχωρήσουμε προς το πάρκο για να δούμε αν έχουν ξεκινήσει οι κεντρικές εκδηλώσεις.
Φτάνοντας, λοιπόν, στο πάρκο Criollo το σκηνικό πια είναι κανονικά φαρ ουεστ. Περιφερόμενοι έφιπποι Gauchos κάθε ηλικίας και φύλου!, εκατοντάδες άλογα, άμαξες, παλιά αμερικάνικα αυτοκίνητα, χωριάτες ντυμένοι με παραδοσιακές φορεσιές. Γύρω από τη περιφραγμένη αρένα, όπου θα λάβουν χώρα οι ιππικές επιδείξεις, και κάτω από σκιά των δέντρων οι επισκέπτες έχουν ήδη πάρει θέση για να τις παρακολουθήσουν. Παραδίπλα, σε ένα περιφραγμένο χώρο μέσα στο δάσος, ο τοπικός σύλλογος έχει στήσει τάβλες και καρέκλες και προσέφερε ένα λιτό γεύμα. Ψητά, σαλάτα και ποτά. Με 5 ευρώ έτρωγες όσο ήθελες... Και οι τύποι είχαν ψήσει πολυυυυυύ κρέας. Εκεί καταλήξαμε κι εμείς. Αλλά επειδή ήμασταν από τους τελευταίους το μενού είχε μόνο κρέας και...μπίρες. Πήγαινες σε ένα πάγκο με στοιβαγμένα ψητά «πτώματα» και ο ψήστης σου έβγαζε τη μαχαίρα από το ζωνάρι και σου έκοβε ένα κομμάτι. Και ξανά πάλι...Απλά τα πράγματα.
Με (αρκετά) γεμάτο το στομάχι πια, αρχίσαμε να βολτάρουμε στο γύρω χώρο, ενώ μόλις είχαν αρχίσει οι Gauchos να επιδεικνύουν κοπάδια με άλογα στην αρένα. Πιάνοντας κουβέντα με μια παρέα νεαρών Paisanos που έπιναν μπίρες και έκαναν πλάκα, τους εξήγησα από που είμαι. Μου πρόσφεραν από τη μπίρα τους, γελάσαμε κι εγώ τους έδωσα κάτι ευρωσέντς για ενθύμιο. Ωραίοι τύποι οι επαρχιώτες. Ανάμεσα στη σκόνη και το καυτό ήλιο είχαν στήσει και πάγκους με διάφορα προϊόντα χειροτεχνίας των Gauchos. Παραδοσιακά μαχαίρια και ρούχα, είδη για τα άλογα, τοπικά τρόφιμα. Από τα μεγάφωνα πότε ακούγεται μουσική, πότε η παθιασμένη περιγραφή του εκφωνητή. Το σόου στην αρένα έχει πάρει φωτιά. Οι δεξιοτέχνες Gauchos προσπαθούν να τιθασεύσουν αγριεμένα άλογα, μένοντας στην πλάτη τους. Ο κόσμος ενθουσιάζεται από το θέαμα και χειροκροτεί. Εγώ παρατηρώ περισσότερο το σκηνικό γύρω από την αρένα και φωτογραφίζω. Οι εικόνες άπειρες. Πλησιάζει η ώρα που θα πρέπει να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Οι εκδηλώσεις θα συνεχιστούν μέχρι το βράδυ. Έπρεπε να είχαμε έρθει από τη προηγούμενη μέρα και να διανυκτερεύαμε. Έτσι θα είχαμε τη δυνατότητα να δούμε και άλλες εκδηλώσεις της Γιορτής της Παράδοσης στη πόλη. Ίσως κάποια άλλη φορά...
Πραγματικά επρόκειτο για ένα γνήσιο πανηγύρι, χωρίς τουριστικές φιοριτούρες. Παρόλο που περίμενα ότι θα υπήρχαν ορδές τουριστών, μιας και η γιορτή αυτή αναφέρεται σε όλους τους τουριστικούς οδηγούς ως εξέχουσα, τελικά υπήρχαν μόνο διάσπαρτοι μέσα στους ντόπιους επισκέπτες. Για μένα ήταν από τις πιο όμορφες εμπειρίες που έζησα στην Αργεντινή.
Περισσότερα στο mikrocosmos
Attachments
Last edited by a moderator:
