John-Rebus
Member
- Μηνύματα
- 50
- Likes
- 34
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσυβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Cataratas del Iguazu, 28-30/10/08)][CENTER][attach=full]20863[/attach][/CENTER
- Κεφάλαιο 3ο (Cataratas del Iguazu, Πρακτικότητες και Παρατηρήσεις)
- Κεφάλαιο 4ο (Τίγκρε και Δέλτα του Παρανά, 31/10)]Επιστρέφοντας από το Ιγκουασού και πριν την αναχώρησή μας για το άλλο άκρο της χώρας, τη Γη του Πυρός, εξορμήσαμε από το Μπουένος Άιρες (ΜΑ) στη κοντινή πόλη [URL="http://www.vivitigre.gov.ar/"]Tigre[/URL] (Τίγκρε) στο καταπράσινο [URL="http://en.wikipedia.org/wiki/Paran%C3%A1_Delta"]Δέλτα του ποταμού Παρανά[/URL
- Κεφάλαιο 5ο (Στο Τέλος του Κόσμου, 1-4/11 #1)]Το αεροπλάνο πλησιάζει το διεθνές αεροδρόμιο της [URL="http://en.wikipedia.org/wiki/Ushuaia,_Argentina"]Ushuaia[/URL
- Κεφάλαιο 6ο (Στο Τέλος του Κόσμου, 1-4/11 #2)
- Κεφάλαιο 7ο (Στο Τέλος του Κόσμου, 1-4/11 #3)][B]El Almacen – Ένα κατάστημα γεμάτο ιστορία[/B
- Κεφάλαιο 8ο (Στο Τέλος του Κόσμου, 1-4/11 #4)][B]Το πραγματικό Τέλος του Κόσμου[/B
- Κεφάλαιο 9ο (Στο Τέλος του Κόσμου, 1-4/11, Πρακτικότητες και Παρατηρήσεις)
- Κεφάλαιο 10ο (¡No Hay Monedas!)
- Κεφάλαιο 11ο (Μοντεβίδεο – Κολόνια, 6-7/11 #1)
- Κεφάλαιο 12ο (Μοντεβίδεο – Κολόνια, 6-7/11 #2)][B]Mate όπως φραπέ[/B
- Κεφάλαιο 13ο (San Antonio de Areco, 9/11)]Την προτελευταία μας μέρα στην Αργεντινή είχαμε αποφασίσει να τη περάσουμε στη πόλη [URL="http://sanantoniodeareco.com/turismo/index.htm"]San Antonio de Areco[/URL], 113 χλμ μακριά από το Μπουένος Άιρες. Ο λόγος ήταν ότι εκεί λάμβανε χώρα η ετήσια μέρα της Παράδοσης ([URL="http://sanantoniodeareco.com/turismo/fiestadelatradicion/index.htm"]Día de la Tradición[/URL]), δηλαδή η μεγαλύτερη στη χώρα γιορτή-συγκέντρωση των τοπικών καουμπόηδων, των [URL="http://en.wikipedia.org/wiki/Gaucho"]Gauchos[/URL
- Κεφάλαιο 14ο (Μπουένος Άιρες: Σκόρπιες Σημειώσεις #1)
- Κεφάλαιο 15ο (Μπουένος Άιρες: Σκόρπιες Σημειώσεις #2)
. Εξάλλου και ο ηλιόλουστος καιρός ήταν ότι έπρεπε για μια βόλτα στην εξοχή.
Για να πάμε στο Τίγκρε επιλέξαμε το τουριστικό τρένο “Tren de la Costa”, αντί της απλής γραμμής που επιλέγουν καθημερινά για τις μετακινήσεις τους οι Porteños (οι κάτοικοι δηλαδή του ΜΑ). Το εισιτήριο με το “Tren de la Costa” κοστίζει 10 πέσος, ενώ με το απλό τρένο κοστίζει μόλις 1,10. Το “Tren de la Costa” όμως διατρέχει μία πολύ όμορφη διαδρομή 15,5 χλμ στα παράλια του Rio de la Plata περνώντας μέσα από τα εύρωστα βόρεια προάστια του ευρύτερου Μπουένος Άιρες. Αντίθετα το απλό τρένο καλύπτει μία σχετικά αδιάφορη εσωτερική διαδρομή και έχει συνήθως αρκετό κόσμο. Έτσι από το κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Ρετίρο πήραμε τη γραμμή που περνάει από το σταθμό Μίτρε, όπου δίπλα είναι ο σταθμός που ξεκινά το “Tren de la Costa”.
Κατά τη γνώμη μου το τρένο είναι από τους πιο ευχάριστους τρόπους για να παρατηρήσεις το αστικό τοπίο και τη καθημερινότητα της πόλης. Η εναλλαγή των εικόνων, είναι σαν να παρακολουθείς μια ενδιαφέρουσα ταινία. Ταξιδεύει παράλληλα κι ο νους σου. Το σύντομο ταξίδι από το Ρετίρο στο Μίτρε ήταν μία ενδιαφέρουσα εμπειρία. Μπορούσες να δεις από τους κάθε λογής μικροπωλητές που έμπαιναν για να πουλήσουν από τσίχλες μέχρι κοκαλάκια για τα μαλλιά και τρόμπες!, αλλά και μια μπάντα που με τους λατινοαμερικανικούς της ήχους κέρδισε στο τέλος το χειροκρότημα των επιβατών. Αν είχαμε χρόνο θα σταμάταγα σίγουρα στους ενδιάμεσους σταθμούς για να δω τις περιοχές που μου τράβηξαν τη προσοχή. Στους σταθμούς κυριαρχούσαν οι διαφημίσεις με κοινωνικά μηνύματα, όπως για τα ναρκωτικά και το καρκίνο του μαστού. Επίσης, χαρακτηριστική σε όλους ήταν η ύπαρξη ενός εικονίσματος της Κυρίας Μας (Nuestra Señora de Luján).
Μπαίνοντας στο «Παράκτιο Τρένο» το τοπίο άλλαξε άρδην. Καινούρια βαγόνια, καθαροί σταθμοί. Ιδανικές γειτονιές με ευρύχωρες μονοκατοικίες και πάρκα προς τη παραλία. Κι εδώ, αν έχεις χρόνο, αξίζει η στάση σε κάποιους από τους χαρακτηριστικούς γραφικούς σταθμούς, για να απολαύσεις την ύπαιθρο και τη θέα στο Ρίο ντε λα Πλάτα. Αν και Παρασκευή πρωί βλέπεις μητέρες με παιδιά που κατευθύνονται προς το λούνα παρκ “Parque de la Costa” (ένα από τα μεγαλύτερα της Λατινικής Αμερικής) του Τίγκρε.
Φτάνοντας στη πόλη η διαδρομή που ξεκινά από το τερματικό σταθμό του “Tren de la Costa”, τον “ Estación Delta” και συνεχίζεται κατά μήκος του καναλιού είναι και η πιο ενδιαφέρουσα. Δίπλα στο λούνα παρκ υπάρχει το “Puerto de Frutos” (λιμάνι των φρούτων). Τώρα πια λειτουργεί κυρίως ως υπαίθρια αγορά χειροτεχνημάτων και λιγότερο ως λιμάνι φορτοεκφόρτωσης φρούτων και λοιπών αγαθών. Στη πορεία θα συναντήσεις εκατέρωθεν τις βάσεις διαφόρων συλλόγων κωπηλασίας, όπου και μπορείς να νοικιάσεις κάποιο κανό για να περιηγηθείς στα κανάλια. Εμείς κατευθυνθήκαμε στο σταθμό “Estación Fluvial” από όπου ξεκινούν όλα τα πλοιάρια για το δαιδαλώδες ιστό του Δέλτα του Παρανά. Εκεί βρίσκεται και το γραφείο τουρισμού της περιοχής. Μπορείς να επιλέξεις 4ωρη βαρκάδα μέχρι πιο απομακρυσμένες περιοχές του Δέλτα ή να πάρεις κάποιο πλοιάριο που χρησιμοποιούν οι Isleños, δηλαδή οι ντόπιοι, για να πας για περπάτημα σε ένα από τους οικισμούς “Tres Bocas” ή “Rama Negra”. Εμείς επιλέξαμε τη δεύτερη λύση και λόγω χρόνου και γιατί θέλαμε να δούμε από κοντά πως είναι μια τέτοια γειτονιά.
Ενώ το πλοιάριο απομακρύνεται από το λιμανάκι, αρχίζουμε να διαπιστώνουμε πως έχουμε μεταφερθεί σε ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο. Εδώ οι κάτοικοι βγαίνοντας από το σπίτι τους δεν επιβιβάζονται σε κάποιο αυτοκίνητο για να μετακινηθούν αλλά στο σκάφος τους ή περιμένουν στη προβλήτα τους το υδάτινο λεωφορείο να τους πάρει. Και είμαστε μόλις μερικά χιλιόμετρα μακριά από τη χαοτική πόλη του ΜΑ. Εκατέρωθεν βλέπεις ξύλινες κυρίως μονοκατοικίες μέσα στο πράσινο, κήπους, μικρές παραλίες. Περπατώντας στα μονοπάτια ανάμεσα στα σπίτια διαπιστώνεις την ομορφιά του να μένεις σε μια τέτοια γειτονιά. Η ηρεμία του τοπίου σε γαληνεύει. Βέβαια μας είπαν πως η περιοχή δεν αποτελεί πρώτη επιλογή της εύρωστης κοινωνίας. Υπάρχουν μάλιστα πωλητήρια σε διάφορα σπίτια. Στις πιο απομακρυσμένες περιοχές προς τη καρδιά του Δέλτα, λένε, πως το τοπίο αγριεύει. Εκεί οι κάτοικοι ζουν με γεννήτριες και λάμπες πετρελαίου.
Παρόλο που οι οικισμοί δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο αξιοθέατο, αξίζει το κόπο ένας περίπατος. Τέλος, αξίζει επίσης μια διανυκτέρευση στη περιοχή, αν υπάρχει χρόνος, για περισσότερη περιπλάνηση στη μοναδική φύση του Δέλτα.
Περισσότερα στο mikrocosmos
Για να πάμε στο Τίγκρε επιλέξαμε το τουριστικό τρένο “Tren de la Costa”, αντί της απλής γραμμής που επιλέγουν καθημερινά για τις μετακινήσεις τους οι Porteños (οι κάτοικοι δηλαδή του ΜΑ). Το εισιτήριο με το “Tren de la Costa” κοστίζει 10 πέσος, ενώ με το απλό τρένο κοστίζει μόλις 1,10. Το “Tren de la Costa” όμως διατρέχει μία πολύ όμορφη διαδρομή 15,5 χλμ στα παράλια του Rio de la Plata περνώντας μέσα από τα εύρωστα βόρεια προάστια του ευρύτερου Μπουένος Άιρες. Αντίθετα το απλό τρένο καλύπτει μία σχετικά αδιάφορη εσωτερική διαδρομή και έχει συνήθως αρκετό κόσμο. Έτσι από το κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Ρετίρο πήραμε τη γραμμή που περνάει από το σταθμό Μίτρε, όπου δίπλα είναι ο σταθμός που ξεκινά το “Tren de la Costa”.
Κατά τη γνώμη μου το τρένο είναι από τους πιο ευχάριστους τρόπους για να παρατηρήσεις το αστικό τοπίο και τη καθημερινότητα της πόλης. Η εναλλαγή των εικόνων, είναι σαν να παρακολουθείς μια ενδιαφέρουσα ταινία. Ταξιδεύει παράλληλα κι ο νους σου. Το σύντομο ταξίδι από το Ρετίρο στο Μίτρε ήταν μία ενδιαφέρουσα εμπειρία. Μπορούσες να δεις από τους κάθε λογής μικροπωλητές που έμπαιναν για να πουλήσουν από τσίχλες μέχρι κοκαλάκια για τα μαλλιά και τρόμπες!, αλλά και μια μπάντα που με τους λατινοαμερικανικούς της ήχους κέρδισε στο τέλος το χειροκρότημα των επιβατών. Αν είχαμε χρόνο θα σταμάταγα σίγουρα στους ενδιάμεσους σταθμούς για να δω τις περιοχές που μου τράβηξαν τη προσοχή. Στους σταθμούς κυριαρχούσαν οι διαφημίσεις με κοινωνικά μηνύματα, όπως για τα ναρκωτικά και το καρκίνο του μαστού. Επίσης, χαρακτηριστική σε όλους ήταν η ύπαρξη ενός εικονίσματος της Κυρίας Μας (Nuestra Señora de Luján).
Μπαίνοντας στο «Παράκτιο Τρένο» το τοπίο άλλαξε άρδην. Καινούρια βαγόνια, καθαροί σταθμοί. Ιδανικές γειτονιές με ευρύχωρες μονοκατοικίες και πάρκα προς τη παραλία. Κι εδώ, αν έχεις χρόνο, αξίζει η στάση σε κάποιους από τους χαρακτηριστικούς γραφικούς σταθμούς, για να απολαύσεις την ύπαιθρο και τη θέα στο Ρίο ντε λα Πλάτα. Αν και Παρασκευή πρωί βλέπεις μητέρες με παιδιά που κατευθύνονται προς το λούνα παρκ “Parque de la Costa” (ένα από τα μεγαλύτερα της Λατινικής Αμερικής) του Τίγκρε.
Φτάνοντας στη πόλη η διαδρομή που ξεκινά από το τερματικό σταθμό του “Tren de la Costa”, τον “ Estación Delta” και συνεχίζεται κατά μήκος του καναλιού είναι και η πιο ενδιαφέρουσα. Δίπλα στο λούνα παρκ υπάρχει το “Puerto de Frutos” (λιμάνι των φρούτων). Τώρα πια λειτουργεί κυρίως ως υπαίθρια αγορά χειροτεχνημάτων και λιγότερο ως λιμάνι φορτοεκφόρτωσης φρούτων και λοιπών αγαθών. Στη πορεία θα συναντήσεις εκατέρωθεν τις βάσεις διαφόρων συλλόγων κωπηλασίας, όπου και μπορείς να νοικιάσεις κάποιο κανό για να περιηγηθείς στα κανάλια. Εμείς κατευθυνθήκαμε στο σταθμό “Estación Fluvial” από όπου ξεκινούν όλα τα πλοιάρια για το δαιδαλώδες ιστό του Δέλτα του Παρανά. Εκεί βρίσκεται και το γραφείο τουρισμού της περιοχής. Μπορείς να επιλέξεις 4ωρη βαρκάδα μέχρι πιο απομακρυσμένες περιοχές του Δέλτα ή να πάρεις κάποιο πλοιάριο που χρησιμοποιούν οι Isleños, δηλαδή οι ντόπιοι, για να πας για περπάτημα σε ένα από τους οικισμούς “Tres Bocas” ή “Rama Negra”. Εμείς επιλέξαμε τη δεύτερη λύση και λόγω χρόνου και γιατί θέλαμε να δούμε από κοντά πως είναι μια τέτοια γειτονιά.
Ενώ το πλοιάριο απομακρύνεται από το λιμανάκι, αρχίζουμε να διαπιστώνουμε πως έχουμε μεταφερθεί σε ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο. Εδώ οι κάτοικοι βγαίνοντας από το σπίτι τους δεν επιβιβάζονται σε κάποιο αυτοκίνητο για να μετακινηθούν αλλά στο σκάφος τους ή περιμένουν στη προβλήτα τους το υδάτινο λεωφορείο να τους πάρει. Και είμαστε μόλις μερικά χιλιόμετρα μακριά από τη χαοτική πόλη του ΜΑ. Εκατέρωθεν βλέπεις ξύλινες κυρίως μονοκατοικίες μέσα στο πράσινο, κήπους, μικρές παραλίες. Περπατώντας στα μονοπάτια ανάμεσα στα σπίτια διαπιστώνεις την ομορφιά του να μένεις σε μια τέτοια γειτονιά. Η ηρεμία του τοπίου σε γαληνεύει. Βέβαια μας είπαν πως η περιοχή δεν αποτελεί πρώτη επιλογή της εύρωστης κοινωνίας. Υπάρχουν μάλιστα πωλητήρια σε διάφορα σπίτια. Στις πιο απομακρυσμένες περιοχές προς τη καρδιά του Δέλτα, λένε, πως το τοπίο αγριεύει. Εκεί οι κάτοικοι ζουν με γεννήτριες και λάμπες πετρελαίου.
Παρόλο που οι οικισμοί δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο αξιοθέατο, αξίζει το κόπο ένας περίπατος. Τέλος, αξίζει επίσης μια διανυκτέρευση στη περιοχή, αν υπάρχει χρόνος, για περισσότερη περιπλάνηση στη μοναδική φύση του Δέλτα.
Περισσότερα στο mikrocosmos
Attachments
Last edited by a moderator:
