John-Rebus
Member
- Μηνύματα
- 50
- Likes
- 34
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσυβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Cataratas del Iguazu, 28-30/10/08)][CENTER][attach=full]20863[/attach][/CENTER
- Κεφάλαιο 3ο (Cataratas del Iguazu, Πρακτικότητες και Παρατηρήσεις)
- Κεφάλαιο 4ο (Τίγκρε και Δέλτα του Παρανά, 31/10)]Επιστρέφοντας από το Ιγκουασού και πριν την αναχώρησή μας για το άλλο άκρο της χώρας, τη Γη του Πυρός, εξορμήσαμε από το Μπουένος Άιρες (ΜΑ) στη κοντινή πόλη [URL="http://www.vivitigre.gov.ar/"]Tigre[/URL] (Τίγκρε) στο καταπράσινο [URL="http://en.wikipedia.org/wiki/Paran%C3%A1_Delta"]Δέλτα του ποταμού Παρανά[/URL
- Κεφάλαιο 5ο (Στο Τέλος του Κόσμου, 1-4/11 #1)]Το αεροπλάνο πλησιάζει το διεθνές αεροδρόμιο της [URL="http://en.wikipedia.org/wiki/Ushuaia,_Argentina"]Ushuaia[/URL
- Κεφάλαιο 6ο (Στο Τέλος του Κόσμου, 1-4/11 #2)
- Κεφάλαιο 7ο (Στο Τέλος του Κόσμου, 1-4/11 #3)][B]El Almacen – Ένα κατάστημα γεμάτο ιστορία[/B
- Κεφάλαιο 8ο (Στο Τέλος του Κόσμου, 1-4/11 #4)][B]Το πραγματικό Τέλος του Κόσμου[/B
- Κεφάλαιο 9ο (Στο Τέλος του Κόσμου, 1-4/11, Πρακτικότητες και Παρατηρήσεις)
- Κεφάλαιο 10ο (¡No Hay Monedas!)
- Κεφάλαιο 11ο (Μοντεβίδεο – Κολόνια, 6-7/11 #1)
- Κεφάλαιο 12ο (Μοντεβίδεο – Κολόνια, 6-7/11 #2)][B]Mate όπως φραπέ[/B
- Κεφάλαιο 13ο (San Antonio de Areco, 9/11)]Την προτελευταία μας μέρα στην Αργεντινή είχαμε αποφασίσει να τη περάσουμε στη πόλη [URL="http://sanantoniodeareco.com/turismo/index.htm"]San Antonio de Areco[/URL], 113 χλμ μακριά από το Μπουένος Άιρες. Ο λόγος ήταν ότι εκεί λάμβανε χώρα η ετήσια μέρα της Παράδοσης ([URL="http://sanantoniodeareco.com/turismo/fiestadelatradicion/index.htm"]Día de la Tradición[/URL]), δηλαδή η μεγαλύτερη στη χώρα γιορτή-συγκέντρωση των τοπικών καουμπόηδων, των [URL="http://en.wikipedia.org/wiki/Gaucho"]Gauchos[/URL
- Κεφάλαιο 14ο (Μπουένος Άιρες: Σκόρπιες Σημειώσεις #1)
- Κεφάλαιο 15ο (Μπουένος Άιρες: Σκόρπιες Σημειώσεις #2)
Το αεροπλάνο της LAN ετοιμάζεται για προσγείωση. Η πλειοψηφία των επιβατών είναι τουρίστες που έρχονται να δουν τους φημισμένους καταρράκτες του Iguazu στα σύνορα με τη Βραζιλία. Το ίδιο κι εμείς. Από το παράθυρο διακρίνεται το καταπράσινο τροπικό δάσος. Βγαίνοντας στο μικρό διεθνές αεροδρόμιο, η ζέστη και η υγρασία μας κυριεύει. Κανονικά θα έπρεπε να πάρουμε το mini-bus που έφευγε άμεσα για το κέντρο του Puerto Iguazu. Όμως μέχρι να δούμε σε πιο hostel να κινηθούμε καλύτερα, το χάσαμε και το επόμενο ήταν με την επόμενη πτήση. Δηλαδή, σε κάνα 2ωρο. Έτσι πήραμε ταξί και αντί για 15 πέσος πληρώσαμε 70. Στο δρόμο περνάμε μέσα από αναρίθμητες πεταλούδες. Ο λαμπρός ήλιος τις έβγαλε από τις φωλιές τους. Φτάνοντας στο κέντρο βρήκαμε δωμάτιο στο hostel Peter Pan. Απέξω δεν σου γεμίζει το μάτι. Όμως στο εσωτερικό είναι μια χαρά. Καθαρό και άνετο δωμάτιο (με κλιματισμό και ανεμιστήρα). Υπερ-εξυπηρετικοί και φιλικοί ιδιοκτήτες. Όπως είδαμε, οι ξενώνες στη πόλη σε γενικές γραμμές δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο.
Μιας και είχε ήδη μεσημεριάσει και ο ήλιος έκαιγε κατακόρυφα, αποφασίσαμε να αφήσουμε την επίσκεψη στο εθνικό πάρκο του Iguazu για την επόμενη μέρα και να αφιερώσουμε το απόγευμα στην εξερεύνηση της πόλης. Μια απόφαση που απεδείχθη στο τέλος ότι ήταν λανθασμένη, αφού ο καιρός δεν ήταν σύμμαχος στη συνέχεια. Το μοναδικό αξιοθέατο στη πόλη είναι το λεγόμενο τριεθνές σημείο με ένα οβελίσκο και ένα μνημείο, όπου συναντιούνται οι ποταμοί Parana και Iguazu και από τη μία βλέπεις την όχθη που ανήκει στη Παραγουάη και από την άλλη αυτή που ανήκει στη Βραζιλία. Για να πας εκεί ακολουθείς την όμορφη παράκτια διαδρομή του ποταμού (κάπου στο 1 χλμ.). Στη διαδρομή αξίζει μία στάση για παρατήρηση του εντυπωσιακού γλυπτού-τείχους σε ένα υψωματάκι στα αριστερά του δρόμου.
Η μικρή πόλη του Puerto Iguazu μοιάζει περισσότερο με προάστιο και δικαιολογεί την ύπαρξή της λόγω του φυσικού μνημείου των καταρρακτών και των συνόρων με Βραζιλία και Παραγουάη. Τη μέχρι βαρεμάρας ησυχία της πόλης δεν φαίνεται να τη διαταράσσει τίποτα το σημαντικό (είναι και ιδιαιτέρως ασφαλής), πέρα ίσως από ένα καρναβάλι το Φεβρουάριο, για το οποίο ήδη κάνουν κάποιες πρόβες στο κέντρο τα απογεύματα. Μέχρι και τα παιδιά που αράζουν το απόγευμα στη κεντρική πλατεία πίνοντας Coca-Cola με το λίτρο, δεν φαίνεται να έχουν διάθεση να κάνουν κάτι.
Αν θες να απολαύσεις για λίγο με την ησυχία σου το εντυπωσιακό τοπίο του πάρκου και τους καταρράκτες πρέπει να βρίσκεσαι στην είσοδο στις 8 το πρωί που ανοίγει, για να αποφύγεις τις ορδές των γκρουπ που ακολουθούν. Εμείς ήμασταν εκεί, τη πρώτη φορά, στις 9 και ήδη τα πρώτα πούλμαν είχαν καταφθάσει. Όταν έχει αρκετό κόσμο υπάρχει περίπτωση να μη βρίσκεις θέση στο τρενάκι που διατρέχει το πάρκο και να χρειαστεί να περιμένεις το επόμενο στο σταθμό που βρίσκεσαι. Πάνω από 2 εκατ. άτομα επισκέπτονται ετησίως το “Parque Nacional Iguazu”. Σ’ αυτό βοηθούν οι πολύ καλές υποδομές του πάρκου. Στις πλατφόρμες που έχουν τοποθετηθεί στο μεγαλύτερο μέρος του δικτύου των μονοπατιών δίνεται η ευκαιρία να περπατήσουν από ηλικιωμένους μέχρι ως ένα σημείο και άτομα με ειδικές ανάγκες σε καροτσάκι.
Η πολυκοσμία όμως έχει απομακρύνει και τα εκατοντάδες είδη ζώων που υπάρχουν εκεί με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο να πετύχεις κάτι ιδιαίτερο στο διάβα σου. Το μοναδικό μονοπάτι που έρχεσαι πραγματικά σε επαφή με τη ζούγκλα και έχεις την ευκαιρία να δεις κάποια ζώα είναι το λιγότερο δημοφιλές, λόγω δυσκολίας, "Parque Nacionaldo Iguacu" και το μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο στο κόσμο, το Itaipu Dam (το οποίο και έχει προκαλέσει έντονες διαμάχες, αφού για να φτιαχτεί κατεστράφη ένα μεγάλο μέρος του τροπικού δάσους και ανάγκασε 10.000 ιθαγενείς να εγκαταλείψουν τις εστίες τους) καταφέραμε να πάμε για ένα καφέ στη βραζιλιάνικη πόλη του Foz do Iguacu. Φτάνοντας στα σύνορα με το λεωφορείο της γραμμής έπρεπε να κατέβουμε για να πάρουμε σφραγίδα εξόδου από τη χώρα. Η ίδια διαδικασία και όταν γυρίζαμε. Στο τελωνειακό σταθμό της Βραζιλίας δεν χρειάστηκε, αφού επιτρέπεται η είσοδος στη πόλη χωρίς θεώρηση διαβατηρίου. Όσο προλάβαμε να γυρίσουμε μέσα σε 2 ώρες, και η πόλη του Foz δεν έχει κάτι το ενδιαφέρον για τον επισκέπτη. Σαφώς και διαφέρει αρκετά από το φιλήσυχο Puerto Iguazu, αφού το αστικό της τοπίο μαρτυρά ότι πρόκειται για πολύ μεγαλύτερη πόλη. Σε καμία περίπτωση πάντως δεν θα τη χαρακτήριζα όμορφη.
Μιας και είχε ήδη μεσημεριάσει και ο ήλιος έκαιγε κατακόρυφα, αποφασίσαμε να αφήσουμε την επίσκεψη στο εθνικό πάρκο του Iguazu για την επόμενη μέρα και να αφιερώσουμε το απόγευμα στην εξερεύνηση της πόλης. Μια απόφαση που απεδείχθη στο τέλος ότι ήταν λανθασμένη, αφού ο καιρός δεν ήταν σύμμαχος στη συνέχεια. Το μοναδικό αξιοθέατο στη πόλη είναι το λεγόμενο τριεθνές σημείο με ένα οβελίσκο και ένα μνημείο, όπου συναντιούνται οι ποταμοί Parana και Iguazu και από τη μία βλέπεις την όχθη που ανήκει στη Παραγουάη και από την άλλη αυτή που ανήκει στη Βραζιλία. Για να πας εκεί ακολουθείς την όμορφη παράκτια διαδρομή του ποταμού (κάπου στο 1 χλμ.). Στη διαδρομή αξίζει μία στάση για παρατήρηση του εντυπωσιακού γλυπτού-τείχους σε ένα υψωματάκι στα αριστερά του δρόμου.
Attachments
Last edited by a moderator:
