taver
Member
- Μηνύματα
- 12.691
- Likes
- 30.254
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Έχω 50 λεπτά μέχρι την αναχώρηση, και γι αυτό κατευθύνομαι στο Senator lounge στην Α26. Γρήγορα σε ένα τραπέζι, σερβίρισμα λουκάνικα (ντόπια, Φρανκφούρτης) με πατατοσαλάτα σ' ένα πιάτο, τοματόσουπα σε μια κούπα και Γερμανικό λευκό Riesling σε ένα ποτήρι, γεύμα, δεύτερο πιάτο από τα λουκάνικα, και είναι ώρα για αναχώρηση.
Trecking το μισό terminal για να φτάσω στην Α42, την τελευταία πύλη όλου του terminal από τη δεξιά πλευρά, και επιβίβαση στο 737-500 με προορισμό τη Μασσαλία. Η θέση μου έχει αλλάξει από το 5F που είχα κλείσει, και τώρα έχω το 20Α. Συνήθως για αυτές τις αλλαγές ευθύνεται το check-in robot της Lufthansa. Υποθέτω ότι διέγνωσε ότι κάποιος έχει κάνει check-in στη μεσαία θέση δίπλα μου, και αυτομάτως με άλλαξε
.
Ευτυχώς, παρότι η πτήση είναι σχεδόν γεμάτη κι εγώ μπαίνω από τους τελευταίους, υπάρχει αρκετός χώρος πάνω από το κάθισμα για τα πράγματά μου. Έτσι, κάθομαι στη θέση μου, με ένα Γερμανό να κάθεται στη θέση στο διάδρομο, και το αεροπλάνο τροχοδρομεί. Απογείωση ως συνήθως από τον 18, και πτήση Νότια-Νοτιοδυτικά. Κάπου πάνω από το Freiburg το service ξεκινάει και.. τελειώνει, καθώς αποτελείται από ένα σάντουιτς που διανέμεται σε σακουλάκι μόνο. Γευστικό, αλλά λίγο, πάλι καλά που έφαγα στο lounge…
Έρχεται και ο δίσκος με τα ποτά, λευκό κρασάκι και νερό για συνοδεία, και μ' αυτά κι αυτά φτάσαμε πάνω από το Fribourg της Ελβετίας. Συνέχεια πάνω από Evian, Annecy, και όταν πια βρισκόμαστε πάνω από την κοιλάδα του Ροδανού, πάνω από το Valence, στρίβουμε νότια. Η τελευταία στροφή στην πορεία του αεροπλάνου είναι πάνω από την Avignon, με πανοραμική θέα της νυκτερινής παλιάς πόλης.
Πλησιάζοντας για προσγείωση στη νυκτερινή Μασσαλία, ο ουρανός φωτίζεται. Ένα διυλιστήριο κοντά στο αεροδρόμιο, στο χωριό Berre l'Etang έχει μια φλόγα στην κορυφή της καμινάδας του, που κυριολεκτικά φωτίζει ολόκληρη την περιοχή, χιλιόμετρα μακριά. Απορώ πως οι Γάλλοι ανέχονται τόση φωτορρύπανση. Τελικά προσγειωνόμαστε στον 14L του αεροδρομίου, ένα διάδρομο χτισμένο πάνω στη λιμνοθάλασσα κυριολεκτικά (επιχωματώσεις), και κατευθυνόμαστε σε μια φυσούνα του terminal 1.
Μετά από λίγο έχω αποβιβαστεί, και κινούμαι στο επίπεδο των αφίξεων το οποίο βρίσκεται… πάνω (!) από τις αναχωρήσεις. Κατευθύνομαι στην έξοδο, όπου πρέπει να πάρω μια απόφαση. Πως πάνε τώρα στην πόλη? Η προφανής απάντηση είναι με το λεωφορείο… το οποίο όμως είναι ιδιωτικό υπεραστικό (όχι αστικό), που σημαίνει ότι θα με πάει μέχρι τον κεντρικό σταθμό της πόλης, που βρίσκεται μάλιστα σε ελαφρώς κακόφημη συνοικία, και θα πρέπει από κει να βρω άλλο μέσο για να πάω στο ξενοδοχείο, με το μετρό να έχει σταματήσει. Βαριέμαι την ταλαιπωρία, και επιλέγω το ταξί. Οτέλ Ραντισόν λέω στον Ταρίφα, ελπίζω ότι κατάλαβα, και ξεκινάμε.
Λίγη ώρα και 25 και κάτι χιλιόμετρα μετά, έχουμε περάσει από την υποθαλάσσια αρτηρία κάτω από το παλιό λιμάνι, και βρισκόμαστε μπροστά στο ξενοδοχείο μου, που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά. 56 ευρώ ο λογαριασμός… Πληρώνω και κατεβαίνω. Check-in στο ξενοδοχείο σε δωμάτιο στον 4ο από τους 5 ορόφους με θέα στον πλαϊνό δρόμο (η θέα στο λιμάνι ήταν πολύ πιο ακριβή)..
Είναι ήδη περασμένες 12, οπότε η σκέψη να βγω για νυκτερινές φωτογραφίες στην πόλη φεύγει γρήγορα από το μυαλό μου. Ανοίγω το netbook, συνδέομαι στο free wireless, και κοιτάω e-mail, πρόγνωση καιρού, travelstories κλπ. Και μελέτη των οδηγών για να καταστρώσω σχέδιο για την επόμενη μέρα. Ο ύπνος έρχεται γλυκά, αλλά όχι και το ξύπνημα, με μια ώρα καθυστέρηση (snooze) από την προγραμματισμένη ώρα 7:30 που είχα βάλει στο ξυπνητήρι. Πρωινό 4 αστέρων στο Radisson, και έξοδος στην πόλη.
Trecking το μισό terminal για να φτάσω στην Α42, την τελευταία πύλη όλου του terminal από τη δεξιά πλευρά, και επιβίβαση στο 737-500 με προορισμό τη Μασσαλία. Η θέση μου έχει αλλάξει από το 5F που είχα κλείσει, και τώρα έχω το 20Α. Συνήθως για αυτές τις αλλαγές ευθύνεται το check-in robot της Lufthansa. Υποθέτω ότι διέγνωσε ότι κάποιος έχει κάνει check-in στη μεσαία θέση δίπλα μου, και αυτομάτως με άλλαξε
.Ευτυχώς, παρότι η πτήση είναι σχεδόν γεμάτη κι εγώ μπαίνω από τους τελευταίους, υπάρχει αρκετός χώρος πάνω από το κάθισμα για τα πράγματά μου. Έτσι, κάθομαι στη θέση μου, με ένα Γερμανό να κάθεται στη θέση στο διάδρομο, και το αεροπλάνο τροχοδρομεί. Απογείωση ως συνήθως από τον 18, και πτήση Νότια-Νοτιοδυτικά. Κάπου πάνω από το Freiburg το service ξεκινάει και.. τελειώνει, καθώς αποτελείται από ένα σάντουιτς που διανέμεται σε σακουλάκι μόνο. Γευστικό, αλλά λίγο, πάλι καλά που έφαγα στο lounge…
Έρχεται και ο δίσκος με τα ποτά, λευκό κρασάκι και νερό για συνοδεία, και μ' αυτά κι αυτά φτάσαμε πάνω από το Fribourg της Ελβετίας. Συνέχεια πάνω από Evian, Annecy, και όταν πια βρισκόμαστε πάνω από την κοιλάδα του Ροδανού, πάνω από το Valence, στρίβουμε νότια. Η τελευταία στροφή στην πορεία του αεροπλάνου είναι πάνω από την Avignon, με πανοραμική θέα της νυκτερινής παλιάς πόλης.
Πλησιάζοντας για προσγείωση στη νυκτερινή Μασσαλία, ο ουρανός φωτίζεται. Ένα διυλιστήριο κοντά στο αεροδρόμιο, στο χωριό Berre l'Etang έχει μια φλόγα στην κορυφή της καμινάδας του, που κυριολεκτικά φωτίζει ολόκληρη την περιοχή, χιλιόμετρα μακριά. Απορώ πως οι Γάλλοι ανέχονται τόση φωτορρύπανση. Τελικά προσγειωνόμαστε στον 14L του αεροδρομίου, ένα διάδρομο χτισμένο πάνω στη λιμνοθάλασσα κυριολεκτικά (επιχωματώσεις), και κατευθυνόμαστε σε μια φυσούνα του terminal 1.
Μετά από λίγο έχω αποβιβαστεί, και κινούμαι στο επίπεδο των αφίξεων το οποίο βρίσκεται… πάνω (!) από τις αναχωρήσεις. Κατευθύνομαι στην έξοδο, όπου πρέπει να πάρω μια απόφαση. Πως πάνε τώρα στην πόλη? Η προφανής απάντηση είναι με το λεωφορείο… το οποίο όμως είναι ιδιωτικό υπεραστικό (όχι αστικό), που σημαίνει ότι θα με πάει μέχρι τον κεντρικό σταθμό της πόλης, που βρίσκεται μάλιστα σε ελαφρώς κακόφημη συνοικία, και θα πρέπει από κει να βρω άλλο μέσο για να πάω στο ξενοδοχείο, με το μετρό να έχει σταματήσει. Βαριέμαι την ταλαιπωρία, και επιλέγω το ταξί. Οτέλ Ραντισόν λέω στον Ταρίφα, ελπίζω ότι κατάλαβα, και ξεκινάμε.
Λίγη ώρα και 25 και κάτι χιλιόμετρα μετά, έχουμε περάσει από την υποθαλάσσια αρτηρία κάτω από το παλιό λιμάνι, και βρισκόμαστε μπροστά στο ξενοδοχείο μου, που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά. 56 ευρώ ο λογαριασμός… Πληρώνω και κατεβαίνω. Check-in στο ξενοδοχείο σε δωμάτιο στον 4ο από τους 5 ορόφους με θέα στον πλαϊνό δρόμο (η θέα στο λιμάνι ήταν πολύ πιο ακριβή)..
Είναι ήδη περασμένες 12, οπότε η σκέψη να βγω για νυκτερινές φωτογραφίες στην πόλη φεύγει γρήγορα από το μυαλό μου. Ανοίγω το netbook, συνδέομαι στο free wireless, και κοιτάω e-mail, πρόγνωση καιρού, travelstories κλπ. Και μελέτη των οδηγών για να καταστρώσω σχέδιο για την επόμενη μέρα. Ο ύπνος έρχεται γλυκά, αλλά όχι και το ξύπνημα, με μια ώρα καθυστέρηση (snooze) από την προγραμματισμένη ώρα 7:30 που είχα βάλει στο ξυπνητήρι. Πρωινό 4 αστέρων στο Radisson, και έξοδος στην πόλη.
