Νεπάλ Everest Base Camp & Cho La Pass trek, "There and back again...."

[Zorz59]

Day 11

DZONGLA (4830m) - GOKYO LAKES (4790m)…crossing CHO LA PASS (5420m)

30.163 steps, Up 590m – Down 40m

Η πιο μεγάλη μέρα του πολέμου έφτασε.

5 το πρωί ξύπνημα και προετοιμασία. Τα πράγματα έτοιμα, εμείς έτοιμοι για εκκίνηση περπατήματος με φακούς κεφαλής και -15 βαθμούς.

Και μιας και έχουμε ξυπνήσει πριν καν ανοίξει η κουζίνα, η ιδιοκτήτρια του lodge μας φτιάχνει 3-4 τοστ με τυρί και αυγό για την πορεία. Το πρωινό σήμερα είναι μπάρες που έχουμε φέρει μαζί από Ελλάδα.

Τεχνική πορεία σήμερα. Τα κραμπον που είχαν αγοραστεί από το Namche Bazaar στο ανέβασμα, σήμερα θα είχαν την τιμητική τους.

Ξεκινάμε νωρίς για δύο βασικούς λόγους, πρώτον επειδή θέλουμε να φτάσουμε σήμερα στο Gokyo το χωριό μετά το πέρασμα Cho La αλλά και μετά τον παγετώνα Ngozumpa, χωρίς άλλη διανυκτέρευση ανάμεσα, δηλαδή θα έχουμε τουλάχιστον 10 ώρες περπάτημα με νορμάλ ρυθμό. Δεύτερον πρέπει να φτάσουμε στο παγωμένο πέρασμα Cho La αρκετά πριν το μεσημέρι ώστε να μην έχει βγει αρκετός ήλιος και μαλακώσει τον πάγο.

Φύγαμε λοιπόν… περπατάμε αργά και ήσυχα με τους φακούς στην αρχή, προσπαθώντας να ζεστάνουμε το σώμα και ακολουθούμε το στενό μονοπάτι μέσα στην κοιλάδα Dzogla.

Αρχίζει να φέγγει… Ακόμα δεν έχουμε ξεσκοτίσει από τον ύπνο και δεν λογαριάζουμε την ώρα που περπατάμε… που να ξέραμε τι έρχεται αργότερα σήμερα. Η εμφάνιση του Ήλιου και το σκηνικό της ανατολής μέσα στην κοιλάδα είναι η καλύτερη φωτογραφία πριν την ανάβαση που μας περιμένει.

Η ζεστασιά του ήλιου, κόβει την πρωινή παγωνιά. Ένα μικρό διάλλειμα και πλέον είμαστε έτοιμη για την πρώτη μεγάλη πετροανηφόρα της ημέρας.

Το Cho La pass βρίσκεται στα 5.420 ,έτσι έχουμε να καλύψουμε μια υψομετρική 700 μέτρων για αρχή. Το ανέβασμα απόλυτα τεχνικό, αλλά το ηθικό είναι ψηλά και το ανεβαίνουμε με εξαιρετική διάθεση.

Μια καταπληκτική εμπειρία, μία μοναδική ανάβαση…. Μετά τις απαραίτητες στάσεις, βλέπουμε μπροστά μας τον παγετώνα.

Ο παγετώνας είναι εκθαμβωτικός, τεράστιος… ένα θέαμα που δύσκολα περιγράφεται. Άφωνοι στην αρχή από το θέμα πλησιάζουμε σιγά σιγά… ο ενθουσιασμός μας δεν κρύβεται πλέον και μετά την απαραίτητη φωτοστάση, φτάνουμε στη βάση του.

Ήρθε η ώρα για τα κραμπον… τα κραμπον είναι η ειδική σόλα με τα καρφιά για πάγο που εφαρμόζει κάτω από τις ορειβατικές μπότες.

Φορώντας τα, κάνουμε το πρώτο βήμα πάνω στον παγετώνα…. Η αίσθηση? Σαν να περπατάς με κανονικά παπούτσια στην άσφαλτο… το βάδισμα απόλυτα σταθερό. Με την θερμοκρασία αέρα λίγο κάτω από το μηδέν, την φοβερή ηλιοφάνεια και την αντανάκλαση του ηλιακού φωτός στον πάγο, οι συνθήκες για περπάτημα είναι εξαιρετικές… και το μόνο κρύο που νιώθουμε είναι όταν μας χτυπάνε ριπές παγωμένου αέρα.

Το περπάτημα στον παγετώνα γίνεται αυστηρά πάνω στο πατημένο μονοπάτι που υπάρχει… το οποίο υποδηλώνει ότι από κάτω ο πάγος είναι μασίφ. Κάθε απόκλιση από το μονοπάτι μπορεί να αποβεί μοιραία, εάν κρύβεται κάτω από τον πάγο κάποιος θύλακα αέρα και σπάσει ο πάγος και βρεθείς στην τρύπα.

Με αργό και σταθερό βήμα πλησιάζουμε προς την κορυφή. Το πέρασμα του Cho La θα ήταν για τον Γιάννη το υψηλότερο σημείο που θα έφθανε στο trek και μετά το θέμα που είχε παρουσιαστεί πριν μέρες υπήρχε μία έξτρα προσοχή στο μυαλό μας μήπως χρειαστεί κάτι… Αλλά ευτυχώς όχι, οι μέρες που πέρασαν έφεραν το σώμα του σε πλήρη εγκλιματισμό και το μότο αργά και σταθερά βήματα μας έφερε έως τη βάση του περάσματος.

Εκεί μας περιμένει ο πορτερ μας ο Anel. Περίπου 50 μέτρα πριν την κορυφή υπάρχει ένας παγωμένος βράχος κοντά στα 2 μέτρα ύψος κάθετος που πρέπει να ανεβούμε. Ο Anel είχε ανέβει από πριν, με τρόπο που μόνο αυτός ξέρει και μας περίμενε στην αρχή του βράχου για να μας τραβήξει απάνω. Έτσι με την βοήθεια του ανεβήκαμε όλοι safe και βαδίσαμε το τελευταία μέτρα για την κορυφή του περάσματος… ΩΩΩ τι θέα και αυτή, τι ψυχολογική επιβράβευση και ανάταση που νιώθεις μετά από μία τέτοια κατάκτηση.

Μετά από μια ονειρική πορεία… 5.420m BABY…!!!!!

Third Goal Achieved: CHO LA PASS 5.420m

Εκπληκτική αίσθηση. Χαλαρώνουμε στην κορυφή, για λίγο lunch και ξεκούραση.

Πλέον από εδώ βλέπουμε και την άλλη πλευρά του περάσματος. Πλήρως αντίθετο από την μεριά που ανεβήκαμε. Η μία μεριά παγετώνας και ένα μακρύ λευκό τοπίο.. Από την άλλη ένα κάθετο πέτρινο τοπίο που καταλήγει σε μία κοιλάδα.

Αφού έχουμε πάρει μια ανάσα και έχουμε θαυμάσει το ορεινό τοπίο από την κορυφή του περάσματος, είναι ώρα να κατεβούμε από την άλλη μεριά.

Μία κατηφόρα απότομη, με πάγο στο μεγαλύτερο μέρος της. Οπότε το συρματόσχοινο που έχει στο πλάι, άκρως απαραίτητο. Via Ferrata λοιπόν στα 5500 μέτρα…..

Ξεκινάμε την παγωμένη κατηφορική Ferrata με διάθεση καλή και βήμα βήμα προσεχτικά. Γρήγορα βρήκαμε καλό ρυθμό, και φτάσαμε στη βάση με ασφάλεια. Εκεί βγάζουμε τα κραμπόν. Και κάνουμε ένα μικρό briefing. Περπατάμε κοντά 7 ώρες και το Gokyo είναι στις 5-6 ώρες περπάτημα από τη βάση του Cho La που βρισκόμαστε τώρα. Ο Ganga λέει πως θα περπατήσουμε μέχρι το Dragnag που θα έχουμε γεύμα και από εκεί θα μετρήσουμε τις δυνάμεις μας. Πάμε λοιπόν δυνατά μήπως και προλάβουμε το Gokyo σήμερα.

Η κάτω πλευρά του Cho La, απέραντη, γκριζοπέτρινη, σαθρή και παγωμένη… αυτό το τοπίο μόνο Mordor μπορεί να θυμίζει… Εκπληκτικά σκληρό.

Πέτρα και ήπια κατηφόρα, Πέτρα και ήπια κατηφόρα.. Το ίδιο ξανά για σχεδόν 2.30 ,ώρες σερί μέχρι το Tea House στο Dragnag.

Εκεί ζούμε μια στιγμή Spa… λεκάνη με παγωμένο νερό φτάνει μπροστά μας… έχοντας ξεντυθεί για να βγάλουμε το ισοθερμικό κολάν και τις κάλτσες, πάρουμε λίγο αέρα, βουτάμε και τις φουσκωμένες πατούσες στον πάγο… Αααααααχχχχχ ηδονή…. Παγοθεραπεία στις πατούσες και ένα πιάτο veggie noodles, και είμαστε έτοιμοι για συνέχεια.

Πλέον το φως αρχίζει να πέφτει σιγά σιγά και οι 3 ώρες που έχουμε για Gokyo πρέπει να γίνουν αυστηρά 3 ώρες… γιατί μπροστά μας έχουμε τον Ngozumpa Glacier. Τον μεγαλύτερο παγετώνα των Ιμαλαίων και πρέπει να τον κόψουμε κάθετα και να βγούμε στην άλλη μεριά… χωρίς να μας πιάσει η νύχτα μέσα στον παγετώνα. Φύγαμε.

Το ίδιο πέτρινο σκηνικό και εδώ… μόνο ευθεία αυτήν τη φορά. Μετά από 45 λεπτά περίπου φτάνουμε στον παγετώνα… η Δύναμη της φύσης μπροστά μας… .ο ορισμός ότι το νερό τρώει τα βουνά, όπως προχωράει ο πάγος θρυψαλιάζει τους ορεινούς όγκους των Ιμαλάιων!!!

Δέος και απέραντη ομορφιά!!!!

Η κατηφορική είσοδος στον παγετώνα ήταν λίγο tricky για εμάς αλλά για τους σέρπα ήταν μία βόλτα στο πάρκο…

Είναι απίστευτο να περπατάς μέσα στον μεγαλύτερο παγετώνα και να έχεις γύρω γύρω αυτά τα βουνά…. Ο φιδογυριστος δρόμος μέσα από παγωμένες λίμνες, πάγους, και τεράστιες πέτρες είναι ένας πραγματικός λαβύρινθος…

Υπέροχο πραγματικά, αλλά τώρα είναι κρίσιμο να βγούμε γρήγορα από εδώ πριν τη νύχτα….

Ώρα για φακούς κεφαλής. Η νύχτα μας πιάνει στη γωνία του παγετώνα στο τελευταίο ανέβασμα πριν την έξοδο από αυτόν. Ο ρυθμός πέφτει κατακόρυφα και ο Ganga πασχίζει να βρει τα σημάδια. Όμως ο μέγας σκύλος ορειβάτης, ο πόρτερ μας ο Anel το έχει ανέβει όλο χωρίς φακό έχει αφήσει τα πράγματα πάνω, και ξεκινάει και κατευθύνει τον Ganga με φωνητικές οδηγίες…. Απίστευτος πραγματικά, και σε ένα 15λεπτο ήμασταν στην έξοδο του παγετώνα.
Εκεί μετά από 12.30 ώρες περπάτημα κάνουμε μια στάση για νερό και σβήνουμε τους φακούς….. Δέος… ο έναστρος ουρανός μπροστά στα μάτια μας σε ύψος 5.000 μέτρων. Ένα απόκοσμο μωβ χρώμα και μία ασημί λάμψη από τα αστέρια.

Μία τελευταία μισάωρη κατάβαση κα μπαίνουμε στο Gokyo, στα 4.750m. Το μέρος που θα μείνουμε τα επόμενα 2 βράδια.

Συγκλονιστική μέρα, εμπειρία ζωής.

2 παγετώνες, πέρασμα στα 5.420, 13 ώρες trek και ο συγκλονιστικός νυχτερινός ουρανός πάνω από τον παγετώνα.

Το χαλάρωμα δίπλα από την φωτιά ήταν το τέλειο σβήσιμο της ημέρας.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14
• …

  Go to chapter

  Go
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 12 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sassenach77]

ανεβαίναμε, γιατί ευτυχία, σωτηρία και Παράδεισος για μας ήταν η ανάβαση»

Αυτό ακριβώς, να ανεβαίνουμε και να απολαμβάνουμε "ποίηση".....

 

[Zorz59]

Day 1

Kathmandu – Check, Set, Go

7.326 steps

Διεθνές αεροδρόμιο Tribhuvan λοιπόν. Οι παλαιού τύπου σκονισμένοι κοκκινότουβλοι τοίχοι και οι ρουστίκ διάδρομοι του αεροδρομίου, μας ξύπνησαν την περιπέτεια μετά από μια κουραστική διαδικασία πτήσεων.

Περισυλλέγουμε τις αποσκευές και οδεύουμε προς την έξοδο. Πρώτα όμως εφοδιαζόμαστε μία Νεπαλέζικη tourist sim card με σχεδόν unlimited 4G data για τις μέρες μας στο Νεπάλ.

Στην έξοδο μας περιμένει το Nepal Hiking Team Ltd με τον οδηγό μας Mr Ganga. Συστάσεις και μπαίνουμε στο αυτοκίνητο. Τη στιγμή που οι αισθήσεις μας μπερδεύτηκαν με τα αρώματα, τους ήχους και τα σκηνικά της πόλης, νιώσαμε σαν την Alice down to the rabbit hole!!!! Η μαγεία ξεκινά….

Άφιξη στο Woodapple Hotel για ξεκούραση και meeting με το αφεντικό της trek company (ο οποίος λέγεται και αυτός Ganga και μένει στην ιστορία ως Ganga Boss), για έλεγχο του εξοπλισμού και συζήτηση του προγράμματος γιατί κάναμε αλλαγές της τελευταίας στιγμής.

Μετά από όλα αυτά, έχουμε την πρώτη μας επαφή με το Κατμαντού και την Trek center συνοικία της Thamel. Πολύβουη, πολύχρωμη, ένα χαρμάνι βουδιστών και ινδουιστών και όλοι στην προσπάθεια να πουλήσουν κάτι στους τουρίστες. Από ρούχα, σουβενίρ και φαγητό μέχρι υπηρεσίες trek και safari.

Το χαλαρό περπάτημα μέσα σε αυτή την ορειβατική κοινότητα δυναμώνει την ανυπομονησία για το βουνό και το ότι ανήκεις και εσύ σε αυτούς που θα πάνε στα ψηλά, ζεσταίνει την ψυχή μας και ένα χαμόγελο χαράζεται στο πρόσωπό μας.

Μετά τις διαδικασίες αλλαγής συναλλάγματος για το trek, η πείνα που έχει κάνει την εμφάνιση της μας οδηγεί για Pizza στο Roadhouse Blues Café, εγγύηση ο ξυλόφουρνος και ένα εξαιρετικό τελευταίο γεύμα πριν την ανάβαση μας.

Επιστροφή ξενοδοχείο νωρίς, προετοιμασία του trek duffle bag μας και ύπνος. Το εγερτήριο είναι στις 4.30 για την πτήση μας στη Lukla

 

[Δημήτρης X.]

Το έχω όνειρο να ταξιδέψω στο Νεπάλ από όταν διάβασα την ιστορία του taver και να ανέβω στο Everest base camp.

Προσπαθώ να συγκεντρώσω σιγά σιγά τα απαραίτητα χρήματα και να χτίσω την φυσική μου κατάσταση.

Απο όταν είδα την φωτογραφία σου στον παγετώνα, στο live θέμα, κατάλαβα ότι είχες κάνει το πολυπόθητο Τρεκ και περίμενα πως και πως αυτήν την ιστορία!

 

[fotast]

Ωραία αλλά μήπως πρέπει να παει στις ταξιδιωτικές ιστορίες(σε εξέλιξη) για να μην χαθεί;

 

[Sassenach77]

Το έχω όνειρο να ταξιδέψω στο Νεπάλ από όταν διάβασα την ιστορία του taver και να ανέβω στο Everest base camp.

Προσπαθώ να συγκεντρώσω σιγά σιγά τα απαραίτητα χρήματα και να χτίσω την φυσική μου κατάσταση.

Απο όταν είδα την φωτογραφία σου στον παγετώνα, στο live θέμα, κατάλαβα ότι είχες κάνει το πολυπόθητο Τρεκ και περίμενα πως και πως αυτήν την ιστορία!

Πιάσε λίγο Ταΰγετο απο τη μία και λίγο Γκιώνα απο την άλλη και θα κάνεις καλή εξάσκηση στο πνευμόνι! Μετά έλα στον Όλυμπο να γουστάρεις βουνό!!!

 

[Zorz59]

Day 2

Kathmandu (1400m)– Lukla (2860m)- Phakding (2610m)

20.737 steps, Up 180m – Down 300m

Άνετο και χαρούμενο ξύπνημα. Το trek έφτασε… Ραντεβού στη reception με τον Mr Ganga. Το αυτοκίνητο μας περιμένει ήδη και μας πηγαίνει στο terminal εσωτερικών πτήσεων του Kathmandu.

Πτήση για τη Lukla κύριοι!! Το αεροδρόμιο της Lukla θεωρείται το πιο επικίνδυνο αεροδρόμιο στον κόσμο με περίπου 5 crushes ανά δεκαετία. Η θέση του, οι συνθήκες και ο καιρός της περιοχής το καθιστούν εξαιρετικά δύσκολο για προσγείωση. Τα μικρά ελικοφόρα που πετάνε για εκεί είναι τα μόνα που μπορούν να προσγειωθούν σε τόσο μικρό αεροδιάδρομο.

Check in και boarding λοιπόν. Μπαίνουμε με τους υπόλοιπους trekkers και οδηγούς στο μικρό ιπτάμενο ερείπιο μας. 19 θέσεις και βαβούρα από τους έλικες. Αλλά η χαρά και η προσμονή απερίγραπτη. Όσο ανεβαίνουμε πετάμε μέσα σε ένα σύννεφο υγρασίας και νέφους. Ξαφνικά το περνάμε και ανοίγει ο ουρανός και ιδού!!!! Ιδού τα Ιμαλάια, ιδού οι κορυφές της γης, ιδού η μαγεία των βουνών. Το καρδιοχτύπι για το θέαμα και το πρώτο μέρος του trek σε αυτά τα βουνά τρελό!!

Άφιξη. Άφιξη στο αεροδρόμιο και το πιο επικίνδυνο μέρος του ταξιδιού, όπως νομίζαμε στην αρχή τελειώνει. Άφιξη στα 2.860, παραλαβή αποσκευών και κατεύθυνση προς το πρώτο tea house, για ζεστό ρόφημα, οργάνωση και για να γνωρίσουμε τον porter μας. Ένα ζεστό τσάι με μέλι ήταν ότι πρέπει και η επιλογή του αστείρευτης ενέργειας και καλοσύνης porter Anil, ήταν το μπαλαντέρ του ταξιδιού όπως αποδείχτηκε.

Έφερα στο νου μου το βράδυ το προχθεσινό. Που ήμουν? Κάπου που όλα ήταν ίδια και συνηθισμένα. Τώρα? Στις πλαγιές των Ιμαλάιων, στους πρόποδες των γιγάντων.

Νιώθω σαν μηχανή πριν το ταξίδι. Ένας τελευταίος έλεγχος στα μπαγκάζια. Το κλειδί γυρνάει το διακόπτη. Η μίζα πατιέται.

Με ένα αντίο στα τελευταία σημάδια μοντέρνου πολιτισμού περπατάμε νωχελικά στο δρόμο. Το πνεύμα αρχίζει να πετάει όμως, γιατί απαντήσαμε στο κάλεσμα του δρόμου. Στο κάλεσμα των βουνών.

Από τα πρώτα βήματά μας μέσα στο χωριό της Lukla καταλαβαίνουμε την πλήρη αντίθεση του κατά κύριο λόγο ινδουιστικού Kathmandu με τα πλήρη βουδιστικά Ιμαλάια. Από αρχιτεκτονική και χώρους λατρείας, μέχρι και τη συμπεριφορά των ανθρώπων.

Ο Mr Ganga κανονίζει τα permissions tickets για την κοιλάδα Khumbu και εισερχόμαστε σε αυτήν. Το trek μας οδηγεί μέσα από πολλά tea houses χωριά και περπατάμε παράλληλα με το Dhudh Kosi river.

Το Dhudh Kosi σημαίνει “milk river” και πηγάζει κατευθείαν από τους παγετώνες του Everest. Είναι το πιο ψηλό ποτάμι στον κόσμο και κατά τη διάρκεια του trek το διασχίζουμε από την μία στην άλλη πάμπολλες φορές με κρεμαστές ατσάλινες γέφυρες.

Το περπάτημα μέσα από αυτά τα αγροτικά χωριουδάκια είναι εκπληκτικό…. Κυρίως λόγω της ομορφιάς της φύσης αλλά και της απόλυτης αρμονίας των κατοίκων της Khumbu valley σε σχέση με αυτήν.

Οι λαχανόκηποι, οι μικροί στάβλοι τους τα σπίτια τους και η ζωή της καθημερινότητας είναι όλα συνυφασμένα με τη φύση γύρω τους και ότι τους προσφέρει αυτή, αλλά σε απόλυτη ισορροπία.

Η διαδρομή μέσα από τα χωριά μας προσφέρει εικόνες του βουνού Khumbila ή Khumbu Yül-Lha, που μεταφράζεται κατά προσέγγιση ως "Θεός του Khumbu" είναι μια από τις υψηλές κορυφές των Ιμαλαΐων στην περιοχή Khumbu (5761μ) και είναι ιερό για τους Sherpa, για αυτό και η κορυφή του δεν έχει σκαρφαλωθεί ποτέ.

Το περπάτημα μας αργό και τουριστικό, διότι έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας, μας δίνει τη δυνατότητα να θαυμάσουμε όλη τη μαγεία των εικόνων που εξελίσσονται μπροστά μας.

Τα πολύχρωμα prayers flags που χορεύουν με το αεράκι και το τιτίβισμα των πουλιών είναι το soundtrack της διαδρομής μας. Περνάμε δεκάδες ιερές βουδιστικές πέτρες προσευχών και prayers wheels, όπως και υπέροχα προσεγμένες βουδιστικές στούπες. Όλα τους είναι το highlight σε κάθε χωριουδάκι.

Μη καταλαβαίνοντας πως έχει περάσει η ώρα και η διαδρομή, φτάνουμε στο Phakding. Το μέρος όπου θα κάνουμε στάση για απόψε. Παιδάκια τρέχουν ανέμελα γελώντας στα σκονισμένα δρομάκια. H μαγεία και αυθεντικότητα του χωριού το έχουν κάνει μνημείο της παγκόσμιας κληρονομίας της Unesco.

Λίγο πριν φτάσουμε στο κατάλυμα μας, περνάμε την τελευταία κρεμαστή γέφυρα της ημέρας. Όμως ερχόμαστε φάτσα με ένα κοπάδι από μουλάρια που κουβαλάνε φιάλες υγραερίου.

Εκεί κατανόησα ότι στο trek το μονοπάτι το μοιράζεσαι με τα ζώα και τους παραχωρείς την προτεραιότητα.

Τα μονοπάτια είναι συχνά αρκετά μεγάλα καθώς το μονοπάτι έγινε όλο και πιο εμπορευματοποιημένο με τα χρόνια. Υπήρχαν πάνω από 40.000 τουρίστες το 2019 που διέσχισαν αυτό το μονοπάτι μόνο στο Νεπάλ. Καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι ταξιδεύουν στη διαδρομή, οι επιχειρήσεις στην πρωτεύουσα των Sherpa, Namche Bazar, αυξάνονται επίσης, και προκειμένου να διατηρηθεί η ακμάζουσα τουριστική βιομηχανία στα 3.800μ, οι προμήθειες και τα logistics είναι η ψυχή της οικονομίας εκεί ψηλά.

Αυτοί οι αχθοφόροι και τα μουλάρια τους χειρίζονται το λογιστικό μέρος αυτής της οικονομίας.

Ως παρατηρητής και ως ξένος, ήταν συναρπαστικό να βλέπεις την οργάνωση και τη διαχείριση που απαιτείται για να βάλει αυτό το ζωικό κεφάλαιο στη σειρά, αλλά ως πεζοπόρος όμως, μπορεί να είναι αρκετά επικίνδυνο να μοιράζεσαι το μονοπάτι με πολλά μουλάρια δεμένα με 2 μεγάλες δεξαμενές αερίου στα πλάγια. Όπως συμβαίνει με τα περισσότερα ζώα που δαμάζονται με αυτόν τον τρόπο, όταν περπατούν, συχνά αγνοούν τα αντικείμενα που κουβαλούν και έτσι όταν σας προσπερνούν, είναι δική σας ευθύνη να αποφύγετε ότι βρεθεί στο δρόμο σας.

Φτάνουμε στο “Hotel Sherpa”. Ώρα για φαγητό και ξεκούραση για την υπόλοιπη μέρα. Εκεί έγινε και η γνωριμία μας με το πιάτο, Nepali veggie Dal Bhat… Νόστιμο, δυναμωτικό αλλά στη συνέχεια δε θα τα πάμε και πολύ καλά…

Η μέρα περνάει με κουβέντα διάβασμα του χάρτη και μουσική… στο δωμάτιο κάνουμε και τη δοκιμή του περίφημου πουπουλένιου sleeping bag που μας προμήθευσε η Nepal Hiking Team.

Ύπνος στο πιο χαμηλό υψόμετρο για τις επόμενες 15 μέρες τουλάχιστον.

Αύριο άνοδος.

 

[psilos3]

Day 2

Ασύλληπτες εικόνες, έχω μείνει άφωνος...
Πολύ ωραία ιστορία, προχωρα δυναμικά!

 

[Billouk]

Όσοι χαρακτηρίζουν γνωστή αεροπορική ως "ΚΤΕΛ", ας μιλήσουν με τον φίλο εδώ!

Υπέροχες εικόνες, υπέροχο βίντεο, εμπειρίες μοναδικές! Θα με ενδιέφερε, έτσι από περιέργεια, να μάθω για τον εξοπλισμό, ορειβατικό και καταγραφικό.

Αναφορικά με άλλο θέμα του φόρουμ για το ποιός είναι τουρίστας, ταξιδιώτης κτλ., σίγουρα εσείς δεν ανήκετε στην πρώτη κατηγορία (αστειεύομαι)!

 

[Zorz59]

thnx
θα επανελθω στο τελος με εξοπλισμο και λιστες

Yeti airlines, ονομα και πραμα...

 

[Zorz59]

Day 3

Phakding (2610m)– Namche Bazaar (3440m)

25.481 steps, Up 834m – Down 213m

Μετά από ένα χορταστικό πολύωρο ύπνο, ξυπνάμε φρέσκοι στο Phakding. Πηγαίνουμε στην τραπεζαρία για πρωινό και ξεκινάμε πλέον να μαθαίνουμε την καθημερινή μας ρουτίνα από εδώ και πέρα. Πρωινό, ενημέρωση για το ημερήσιο trek, και μάζεμα του duffle bag, ώστε να το παραλάβει ο Άνιλ, και να ξεκινήσει τη χαλαρή του πορεία για το επόμενο tea house – hotel που θα κάνουμε στάση.

Η πρωινή υγρασία και το κρύο πλάι στο ποταμό δεν μας πτοεί, και είμαστε έτοιμοι με ένα μεγάλο χαμόγελο για το σημερινό trek που περνάει από ένα από τα highlight της διαδρομής. Την περίφημη Hillary Bridge.

Περπατώντας το μονοπάτι βλέπουμε πόσο προχωράει η ανοικοδόμηση και ανακαίνιση των tea houses περιμένοντας των καταιγισμό trekkers στη μετά covid περίοδο.

Το μονοπάτι φιδογυρίζοντας μας φέρνει σε ένα πανέμορφο φαράγγι με μικρούς καταρράκτες που σκάνε με παφλασμό το υγρό τους φορτίο, και η ανάσα κόβεται στην πρώτη 6αρα κορυφή που βλέπουμε κατά το trek. Ναι είναι κοντή σε σχέση με τα άλλα που έρχονται αλλά είναι η πρώτη που βλέπουμε ever.

Για ακόμα μία μέρα η Khumbu valley μαγεύει με αμέτρητα μικρά αγροτικά χωριουδάκια, τις υπέροχες mani stones καλυμμένες με προσευχές και τις καλοδιατηρημένες στούπες. Τι μεράκι έχει αυτός ο λαός!!

Το μονοπάτι για την ώρα έχει πολλά up and down παράλληλα με το ποτάμι και αρκετές γέφυρες, μία τρυπώνουμε σε σκοτεινά υγρά φαράγγια μία βγαίνουμε σε ηλιόλουστες κορυφές λόφων.

Βγαίνοντας από το γραφικό χωριό του Monjo(2835m) βλέπουμε μία εικόνα που την είχαμε μάθει απ’έξω από τα άπειρα youtube videos που είχαμε δει…. Την είσοδο του Sagarmatha National Park!!! Η πολύχρωμη βουδιστικού τύπου πύλη απλώνονταν μπροστά μας. Οι λέξεις που είδαμε γραμμένες έφεραν ένα φτερούγισμα στην ψυχή και ίσως εδώ ο νους να πήρε τις πρώτες πληροφορίες για το που είμαστε.

Welcome to Sagarmatha National Park World Heritage National Site… Δίπλα info, 1200 τετραγωνικά χιλιόμετρα έκταση, elevation 2800m-8848m!!!! Τελικά ναι είμαστε εδώ, εδώ που φτάνει η γη στα 8848!!

Γρήγορα τελειώνει ο έλεγχος για τις άδειες εισόδου και ένα τυπικό ψάξιμο αποσκευών, για το αν κουβαλάμε drone, διότι απαγορεύεται ρητά η πτήση τους χωρίς κινηματογραφική άδεια, λόγω των πολλών ελικοπτέρων που πετάνε στην περιοχή.

Κατηφορίζουμε μέσα στην κοιλάδα για λίγο και κάπου εκεί στο Jorsalle, σε ένα ηλιόλουστο κομμάτι της διαδρομής δίπλα στο ποτάμι σταματάμε για το lunch break, τσαγάκι και veggie Dal Bhat λοιπόν σε ένα μέρος που ηρεμεί την ψυχή και τον νου…

Εδώ είναι που αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε το πόσο θα καίει ο ήλιος από εδώ και πέρα και όσο ανεβαίνουμε. Έχουμε βγάλει μέχρι και τα κοντομάνικα για αυτό το μισάωρο χαλάρωμα που κάναμε εκεί.

Γεμάτοι δυνάμεις πια και με ακμαίο ηθικό ξεκινάμε για το σοβαρό κομμάτι της διαδρομής. 3.30 ώρες ανέβασμα από εδώ και πέρα. Το πρώτο κομμάτι μας πηγαίνει παράλληλα με το ποτάμι και…. Όπα όπα αυτή δεν είναι??? Ε?? ω ναι η Hillary Bridge κρέμεται ίσια μπροστά μας πάνω από το φαράγγι. Με ένα γρήγορο αλλά κάθετο ανέβασμα βρισκόμαστε μπροστά της στα 2935m και ήδη ξεκινάμε τα σχόλια του τύπου περάσαμε από τώρα τον Όλυμπο, πάμε για ψηλά και άλλα τέτοια…

Hillary Bridge, Επική Γέφυρα, Κρεμαστή γέφυρα, όπως κι αν την ονομάσετε! Αυτή η γέφυρα πήρε το όνομά της από τον Sir Edmund Hillary και είναι τρομακτική αίσθηση σε κάποιους, λόγω του ύψους που έχει. Η κρεμαστή γέφυρα Hillary είναι η τελευταία κρεμαστή γέφυρα που πρέπει να διασχίσουμε πριν ανεβούμε στο Namche Bazaar. Γέφυρα ορόσημο και στην ταινία Everest με βάση το βιβλίο Into the thin air.

Παιχνίδισμα με φωτογραφίες και πρώτη γνωριμία μας με ένα γκρουπ Ιρανών, με τους οποίους θα κάνουμε παράλληλο trek για περίπου μια εβδομάδα ακόμα.

Η αίσθηση ικανοποίησης της εκπλήρωσης του πρώτου και μικρότερου ορόσημου της διαδρομής μας δίνει φτερά στα πόδια για τα επόμενα 4 υπέρμετρα ανηφορικά χιλιόμετρα.

Μετά από ένα μικρό ανέβασμα φτάνουμε σε ένα σημείο που λέγεται Everest glimpse point. Το πρώτο μέρος της διαδρομής που θα μπορούσαμε να δούμε την κορυφή της γης εάν το επέτρεπαν τα σύννεφα. Και ω ναι είμαστε τυχεροί…. Ιδού !!!

Μετά από περίπου 2.30 ώρες ανεβάσματος, και θαυμάζοντας την δύναμη των porters, φτάνουμε στην είσοδο του Namche Bazaar. Μερικά αγροτόσπιτα στην αρχή και λίγα motel, αλλά με την πρώτη στροφή πίσω από ένα τεράστιο βράχο, το Namche Bazaar κρέμεται μπροστά μας!!! Πάνω στις πλαγιές αμφιθεατρικά έτοιμο να οργανώσει και να ξεκουράσει τους trekkers.

Το Namche Bazaar (3440m) είναι η ανεπίσημη πρωτεύουσα της περιοχής Khumbu του Νεπάλ και αποτελεί σημαντικό σημείο στάσης για πεζοπόρους και ορειβάτες που κατευθύνονται προς τo Everest.

Το χωριό βρίσκεται σε βουνοπλαγιές σε σχήμα ημισελήνου που προσφέρουν εκπληκτική θέα στα βουνά σε όλη την κοιλάδα. Εδώ είναι το πρώτο μέρος που μπορεί να εμφανιστεί η νόσος του υψομέτρου. Ως εκ τούτου, εδώ θα μείνουμε 2 νύχτες για να εγκλιματιστούμε.



Παραδοσιακά το χωριό ήταν εμπορικός σταθμός, με τους ντόπιους να ανταλλάσσουν τυρί γιακ και βούτυρο για γεωργικά προϊόντα που καλλιεργούνται σε χαμηλότερα υψόμετρα. Ωστόσο, μετά την επιτυχημένη ανάβαση του Sir Edmund Hillary και του Tenzing Norgay στο Έβερεστ το 1953, η δυναμική του χωριού άλλαξε για πάντα καθώς σύντομα ακολούθησαν ορειβάτες και πεζοπόρους.

Στην αρχή οι ομάδες έρχονταν σταδιακά, αλλά στις δεκαετίες του '60 και του '70 αυτό μετατράπηκε σε χείμαρρο και, καθώς βρισκόταν σε μια συμβολή μονοπατιών πεζοπορίας, το Namche ήταν το μέρος για να καλύψει καλύτερα τις ανάγκες τους. Επιπλέον, καθώς το Namche είναι το πρώτο μέρος στο οδοιπορικό Khumbu που είναι πάνω από το όριο της νόσος του υψομέτρου, οι περισσότεροι ταξιδιώτες προτιμούν να περάσουν τουλάχιστον δύο νύχτες εδώ για να εγκλιματιστούν. Ωστόσο, παρά τη δημοτικότητα του χωριού στους πεζοπόρους, οι γεωγραφικοί περιορισμοί έχουν περιορίσει την ανάπτυξή του και παραμένει ένας μικρός οικισμός με όχι περισσότερες από 60 κατοικίες.



Η Namche έχει ευημερήσει από το τουριστικό εμπόριο και σύμφωνα με κυβερνητικές στατιστικές είναι η πλουσιότερη συνοικία στο Νεπάλ, με 7 φορές το μέσο εθνικό εισόδημα και διπλάσιο από την πρωτεύουσα Κατμαντού. Εκτός από την αφθονία των ξενοδοχείων, το χωριό διαθέτει επίσης τρία μικρά μουσεία, μια στούπα, μοναστήρι, πολλά καφέ και πολλά καλά εξοπλισμένα καταστήματα ορειβατικών ειδών.

Μπαίνουμε στο ξενοδοχείο μας για τα επόμενα 2 βράδια. Η αύρα του Namche μας έκανε να θέλουμε να ξαναβγούμε κατευθείαν έξω και να χαζέψουμε όλες τις μικρές γωνιές του και να πωρωθούμε με τα πάμπολλα και μάλιστα εταιρικά καταστήματα μεγάλων brands του Trekking όπως η North Face, La Sportiva και άλλα.

Μία μικρή βόλτα, ένα ζεστό μπάνιο και φαγητό και το κρεβάτι μας καλούσε για να μας τυλίξει στη θαλπωρή του.

Πόσα είδαμε σήμερα… αλλά δε χώραγε ο νους καν τα πόσα έρχονται…

 

[Sassenach77]

Ύπνος στο πιο χαμηλό υψόμετρο για τις επόμενες 15 μέρες τουλάχιστον.

? τόσες πολλές μέρες κάτω απο τα 3000μ;