go2dbeach
Member
- Μηνύματα
- 5.968
- Likes
- 9.383
- Επόμενο Ταξίδι
- Λατινική Αμερική
- Ταξίδι-Όνειρο
- Λατινική Αμερική
Στο νησί απαγορεύονται τα βατραχοπέδιλα για να μην καταστρέφονται τα κοράλλια και όχι μόνο στο νησί , αλλά και στην πρώτη μας στάση στο Κο Τάο πέσαμε χωρίς βατραχοπέδιλα. Όπως μας είπε και ο χιουμορίστας οδηγός της εκδρομής ΄No fins on the island΄ ενώ στη συνέχεια εξηγούσε σε ένα ζευγάρι από τη Φινλανδία γιατί απαγορεύεται να αποβιβαστούν στο νησί , μεταξυ άλλων αστείων. Ο συγκεκριμένος οδηγός ήταν ένας φοβερός τύπος από την Αυστραλία που ήξερε και λίγα ελληνικά όπως μας περηφανεύτηκε και για του λόγου το αληθές μας έλουσε με μερικές λέξεις – όπως μια πολύ γνωστή που αρχίζει από μ προσθέτοντας και souvlaki από κοντά για να μην παρεξηγηθούμε όπως είπε. Μοίρασαν σύνεργα σνόρκελ , αλλά ευτυχώς παίρνω πάντα μαζί τα δικά μου , και για σωσίβιο δεν το συζητάω..σε κρατάει στην επιφάνεια και δε μπορείς να πλησιάσεις το βυθό.
Στο Κο Τάο τελικά δεν αποβιβαστήκαμε όπως ήταν προγραμματισμένο , αντί αυτού κερδίσαμε περισσότερη ώρα σνόρκελ στο Μανγκο μπέι , αλλά και πιό πολύ χρόνο στο Nangyuan. Δε με πείραξε που δεν κατέβηκα στο κο Τάο , γιατί ίσως είναι καλύτερα κάποια μέρη να τα θυμόμαστε όπως τα είχαμε δει κάποτε..Την πρώτη φορά μου στην Ταυλάνδη είχα έρθει στο Κο Τάο και τώρα απ'όσο είδα καθώς πλέαμε δίπλα του δεν το αναγώρισα!
Το λιμανάκι έχει μεταμορφωθεί απίστευτα! έχει και γουέλκαμ από μπετό και αυτοκίνητα..τρόμαξα να γνωρίσω το ταπεινό ταβερνείο που είχαμε καθίσει τότε για φαγητό! Τότε που δεν υπήρχαν ασφάλτινοι δρόμοι στο νησί και όπου ήθελες πήγαινες με longtails ή με κανένα μηχανάκι κάνοντας πρώτα το σταυρό σου. Έχω μια φωτογραφία που ο κεντρικός δρόμος πίσω από το λιμάνι είναι χωματόδρομος , και τώρα.. Ήρθε η πρόοδος κι εδώ λοιπόν.
Ακόμα και το mango bay , ένας κολπίσκος που τότε είχε μόνο βράχια και ένα μικρό αμμώδες παραλιάκι ,
(mango bay προ δεκαετίας:
έχει τώρα το ξενοδοχείο του.
Παρόλα αυτά κάτω από το νερό ήταν αποκάλυψη , τόσο που τη μία ώρα που μείναμε εδώ δε βγήκα καθόλου! Το πλήθος έπεσε με σωσίβια και έμεινε κοντά στο σκάφος και μόνο λίγοι απομακρύνθηκαν και μαζί κι εμείς. Η αλήθεια είναι οτι η επιστροφή ήταν κομματάκι δύσκολη με κόντρα ρεύμα και χωρίς βατραχοπέδιλα , αλλά εκεί που άραξε το πλεούμενο δεν είχε και σπουδαία πράγματα..Προς την ανατολική ακτογραμμή του κολπίσκου τα ψάρια έκαναν παρτυ ανάμεσα σε θαλάσσιες ανεμώνες και μικρά κοράλλια εγκεφάλους.
(Ο junior επανέλαβε αρκετές φορές οτι δεν ήταν Μπελίζ , παρόλο που του είχα επισημάνει να μην πέσει στην παγίδα να κάνει τις συγκρίσεις με το προηγούμενο ταξίδι μας..).
Λίγο πριν βγάλω λέπια αναχωρήσαμε για το Koh Nangyuan όπου μας ζητήθηκε να αφήσουμε στο σκάφος τα πλαστικά μπουκάλια νερού και οτιδήποτε πλαστικό μπορεί να μείνει στο νησί και να βλάψει το περιβάλλον. Τουρισμός-ξετουρισμός , τουλάχιστον κάνουν προσπάθειες για να μη μολύνουν και μπράβο τους. Με τόσο κόσμο που συρρέει καθημερινά θα μπορούσε εύκολα να μετατραπεί σε σκουπιδαριό , αλλά υπάρχει ο στοιχειώδης σεβασμός προς τη φύση και στο Koh Nangyuan όλα ήταν τακτοποιημένα και καθαρά.
Από τους περιορισμούς σε οτιδήποτε πλαστικό , μέχρι τις λακουβίτσες με νερό σε διάφορα σημεία ωστε να μην μεταφέρεται η άμμος , παντού φαινόταν η έγνοια τους να κρατήσουν το μέρος σε καλό επίπεδο.
Ο οδηγός μας τόνισε οτι αν μας άρεσε το σνόρκελ στο Τάο , στο Nangyuan θα παθαίναμε την πλάκα μας και το μόνο που σκέφτηκα ήταν η ανθρώπινη σούπα που θα φιάχναμε αν πέφταμε όοολοι εμείς στις παραλίες του νησιού. Στο μάνγκο μπέι οι μισοί έμειναν πάνω ή κοντά στο πλεούμενο , ευτυχώς , αλλά τώρα το νησί θα βούλιαζε!
Με ανακούφιση διαπίστωσα οτι η απαγόρευση βατραχοπέδιλων καθώς και η αναφορά σε καρχαρίες , έστω και αν είναι αυτοί των υφάλων , αποθάρρυνε αρκετούς. Με το που αποβιβαστήκαμε στο Koh Nangyuan , η πλειοψηφία άραξε στο μπητσομπαρο και τις ξαπλώστρες , ενώ όσοι μπηκαν στο νερό προτίμησαν την παραλία στα δεξιά της αμμουδερής λωρίδας. Έκανα κι εγώ το πέρασμά μου απο το μπαράκι για τον καθιερωμένο χυμό , όπως και από τη συγκεκριμένη παραλία που είχα τιμήσει και την πρώτη φορά. Εκεί τα νερά είναι πιό βαθιά μια χαρά για κολύμπι ενώ με το που μπαίνεις εκατοντάδες ψαράκια σε τριγυρίζουν. Στο ένα μέτρο από την ακτή βρίσκεσαι σε ενυδρείο κυρίως με ψαράκια ΑΕΚ όπως λέω αυτά τα κιτρινόμαυρα.
Αν δεν κολυμπάς άνετα χωρίς βατραχοπέδιλα , φοβάσαι να απομακρυνθείς από την ακτή ή αν βαριέσαι ή ακόμα χειρότερα αν δεν υποψιάζεσαι τι κρύβεται στον ύφαλο , τότε μια χαρά είναι εδώ.
Όμως η πραγματική ομορφιά βρίσκεται στους πολύχρωμους υφάλους που αγκαλιάζουν τα τρία νησάκια καί είναι απόλαυση για τα μάτια των σνόρκελερς , πόσο μάλλον για τους δύτες , αφού τα νερά είναι τόσο διάφανα που παρέχουν μεγάλη ορατότητα ακόμα και σε μεγάλα βάθη.
Στο Κο Τάο τελικά δεν αποβιβαστήκαμε όπως ήταν προγραμματισμένο , αντί αυτού κερδίσαμε περισσότερη ώρα σνόρκελ στο Μανγκο μπέι , αλλά και πιό πολύ χρόνο στο Nangyuan. Δε με πείραξε που δεν κατέβηκα στο κο Τάο , γιατί ίσως είναι καλύτερα κάποια μέρη να τα θυμόμαστε όπως τα είχαμε δει κάποτε..Την πρώτη φορά μου στην Ταυλάνδη είχα έρθει στο Κο Τάο και τώρα απ'όσο είδα καθώς πλέαμε δίπλα του δεν το αναγώρισα!
Το λιμανάκι έχει μεταμορφωθεί απίστευτα! έχει και γουέλκαμ από μπετό και αυτοκίνητα..τρόμαξα να γνωρίσω το ταπεινό ταβερνείο που είχαμε καθίσει τότε για φαγητό! Τότε που δεν υπήρχαν ασφάλτινοι δρόμοι στο νησί και όπου ήθελες πήγαινες με longtails ή με κανένα μηχανάκι κάνοντας πρώτα το σταυρό σου. Έχω μια φωτογραφία που ο κεντρικός δρόμος πίσω από το λιμάνι είναι χωματόδρομος , και τώρα.. Ήρθε η πρόοδος κι εδώ λοιπόν.
Ακόμα και το mango bay , ένας κολπίσκος που τότε είχε μόνο βράχια και ένα μικρό αμμώδες παραλιάκι ,
(mango bay προ δεκαετίας:
έχει τώρα το ξενοδοχείο του.
Παρόλα αυτά κάτω από το νερό ήταν αποκάλυψη , τόσο που τη μία ώρα που μείναμε εδώ δε βγήκα καθόλου! Το πλήθος έπεσε με σωσίβια και έμεινε κοντά στο σκάφος και μόνο λίγοι απομακρύνθηκαν και μαζί κι εμείς. Η αλήθεια είναι οτι η επιστροφή ήταν κομματάκι δύσκολη με κόντρα ρεύμα και χωρίς βατραχοπέδιλα , αλλά εκεί που άραξε το πλεούμενο δεν είχε και σπουδαία πράγματα..Προς την ανατολική ακτογραμμή του κολπίσκου τα ψάρια έκαναν παρτυ ανάμεσα σε θαλάσσιες ανεμώνες και μικρά κοράλλια εγκεφάλους.
(Ο junior επανέλαβε αρκετές φορές οτι δεν ήταν Μπελίζ , παρόλο που του είχα επισημάνει να μην πέσει στην παγίδα να κάνει τις συγκρίσεις με το προηγούμενο ταξίδι μας..).
Λίγο πριν βγάλω λέπια αναχωρήσαμε για το Koh Nangyuan όπου μας ζητήθηκε να αφήσουμε στο σκάφος τα πλαστικά μπουκάλια νερού και οτιδήποτε πλαστικό μπορεί να μείνει στο νησί και να βλάψει το περιβάλλον. Τουρισμός-ξετουρισμός , τουλάχιστον κάνουν προσπάθειες για να μη μολύνουν και μπράβο τους. Με τόσο κόσμο που συρρέει καθημερινά θα μπορούσε εύκολα να μετατραπεί σε σκουπιδαριό , αλλά υπάρχει ο στοιχειώδης σεβασμός προς τη φύση και στο Koh Nangyuan όλα ήταν τακτοποιημένα και καθαρά.
Από τους περιορισμούς σε οτιδήποτε πλαστικό , μέχρι τις λακουβίτσες με νερό σε διάφορα σημεία ωστε να μην μεταφέρεται η άμμος , παντού φαινόταν η έγνοια τους να κρατήσουν το μέρος σε καλό επίπεδο.
Ο οδηγός μας τόνισε οτι αν μας άρεσε το σνόρκελ στο Τάο , στο Nangyuan θα παθαίναμε την πλάκα μας και το μόνο που σκέφτηκα ήταν η ανθρώπινη σούπα που θα φιάχναμε αν πέφταμε όοολοι εμείς στις παραλίες του νησιού. Στο μάνγκο μπέι οι μισοί έμειναν πάνω ή κοντά στο πλεούμενο , ευτυχώς , αλλά τώρα το νησί θα βούλιαζε!
Με ανακούφιση διαπίστωσα οτι η απαγόρευση βατραχοπέδιλων καθώς και η αναφορά σε καρχαρίες , έστω και αν είναι αυτοί των υφάλων , αποθάρρυνε αρκετούς. Με το που αποβιβαστήκαμε στο Koh Nangyuan , η πλειοψηφία άραξε στο μπητσομπαρο και τις ξαπλώστρες , ενώ όσοι μπηκαν στο νερό προτίμησαν την παραλία στα δεξιά της αμμουδερής λωρίδας. Έκανα κι εγώ το πέρασμά μου απο το μπαράκι για τον καθιερωμένο χυμό , όπως και από τη συγκεκριμένη παραλία που είχα τιμήσει και την πρώτη φορά. Εκεί τα νερά είναι πιό βαθιά μια χαρά για κολύμπι ενώ με το που μπαίνεις εκατοντάδες ψαράκια σε τριγυρίζουν. Στο ένα μέτρο από την ακτή βρίσκεσαι σε ενυδρείο κυρίως με ψαράκια ΑΕΚ όπως λέω αυτά τα κιτρινόμαυρα.
Αν δεν κολυμπάς άνετα χωρίς βατραχοπέδιλα , φοβάσαι να απομακρυνθείς από την ακτή ή αν βαριέσαι ή ακόμα χειρότερα αν δεν υποψιάζεσαι τι κρύβεται στον ύφαλο , τότε μια χαρά είναι εδώ.
Όμως η πραγματική ομορφιά βρίσκεται στους πολύχρωμους υφάλους που αγκαλιάζουν τα τρία νησάκια καί είναι απόλαυση για τα μάτια των σνόρκελερς , πόσο μάλλον για τους δύτες , αφού τα νερά είναι τόσο διάφανα που παρέχουν μεγάλη ορατότητα ακόμα και σε μεγάλα βάθη.
Attachments
Last edited:
