Το δωμάτιο είναι λίγο σκοτεινό ,καθαρό με διπλό κρεβάτι και ζεστό νερό .Αφήνω τα πραγματά μου και κατεβαίνω πάλι κάτω.Πηγαίνω στο απέναντι cafe παραγγέλνω έναν καφέ και ξεκινώ γράφοντας τις εντυπώσεις μου.
Εμφανίζεται ένας Βέλγος με τη Γαλλίδα φίλη του .Κάθεται λίγο στο τραπέζι μου και ανταλάσσουμε εντυπώσεις.Του λέεω ότι έχω σαλτάρει ,με κοιτά και μου απαντά,πρέπει να κοιμηθείς λίγο.
Γράφω λίγες γραμμές στο τετράδιακι που είχα αγοράσει από το Δελχί και μη έχοντας πιει γουλία από τον καφέ πηγαίνω στο δωμάτιο νυσταγμένη.
Σε μία ώρα έχω ραντεβού με τον Αμερικάνο.Βγάζω τα παπούτσια και βλέπω την εικόνα των ποδιών μου.Ήταν σαν να τα είχα για ώρες σε μια λεκάνη με νερό.Τελικά οι μπότες ήταν κακή ιδέα.Κάνω ένα ντους και ξαπλώνω.
Για κάμποση ώρα προσπάθησα να κοιμηθώ δεν ξέρω αν τα κατάφερα ήμουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.Τα συναισθήματα μου ένα μάτσο κουρέλια .
Συναντιέμαι με τον Αμερικάνο μισθώνουμε ένα ricksaw με αφηνιασμένο παζάρι από μεριάς μου και με τον έκπληκτο φίλο μου κατευθυνόμαστε προς τον πρώτο σταθμό, τον τάφο του Γκάντι.
Περπατάμε για λίγο ξαφνικά βγάζει τα παπούτσια του και τον χάνω.Μέχρι να συννενοηθώ για ειδικές παντόφλες και να βγάλω τις μπότες ,προχωρά αρκετά βγάζοντας φωτογραφίες.
Φοράω ενα ζευγάρι λευκές παντόφλες ξενοδοχείου και περπατάω μέσα στην όαση.Λοφάκια καταπράσινα,μικρά σκιουράκια,έφηβοι Ινδοί κοντά στον τάφο και αραγμένοι στην πρασινάδα ,λίγοι τουρίστες ,ο Αμερικάνος κάπου τριγύρω βγάζει φωτογραφίες και γω θαυμάζω τις παντόφλες και την ηρεμία που ζω.
Μισή ώρα κράτησε ο παράδεισος,ο οδηγός μας περιμένει για το Red Fort.
Ένα τεράστιο κόκκινο κάστρο αρκετά εντυπωσιακό.Βγάζουμε τις φωτογραφίες μας ,χαζεύουμε πάλι τους Ινδούς μαθητές και την ευγένια που τους διακατέχει και αποφασίζουμε να φύγουμε.
Κολλάμε στην κίνηση περίπου μια ώρα.Διάφοροι ζητιάνοι πλησιάζουν το ricksaw ζητώντας χρήματα.Στην αρχή της διαδρομής φωνάζω έντονα no ,στο γυρισμό έχω κλείσει τα μάτια και αφήνω τον Αμερικάνο με τον οδηγό να καθαρίσουν καθώς οι κόρνες και το βουητό στο δρόμο με νανουρίζουν.
Το ricksaw σταματημένο και στον απέναντι δρόμο περνά ένας ελέφαντας.
Με αργές και νωχελικές κινήσεις προσπαθώ να τον φωτογραφήσω ,είμαι έτοιμη να καταρρεύσω και ίσα ίσα που τον προλαβαίνω.
Ο Αμερικάνος πότε πότε βγαίνει από το όχημα και κοιτά με τον οδηγό μας την κίνηση.Προσπαθεί να βοηθήσει τον οδηγό να σπρώξει το ricksaw στην άκρη του δρόμου όταν μείναμε από βενζίνη και η γαιδούρα μέσα λαγοκοιμάται .Τελικά δεν τη γλίτωσα περπάτησα μέχρι το ξενοδοχείο.
Κλείνομαι για λίγο στο δωμάτιο και τηλεφωνώ στο σπίτι .
Συσσωρευμένη ένταση και άγχος βγαίνουν προς στιγμήν στο τηλέφωνο.
Ισιώνω ακούγοντας όλα όσα έλεγα πριν το ταξίδι,για τις δυσκολίες ,τα άσχημα συναισθήματα που μπορεί να προκύψουν στην αρχή και όλα τα σχετικά.
Οπλίζομαι με υπομονή και κατεβαίνω για φαγητό.
Το εστιατόριο απέναντι από το ξενοδοχείο είναι άριστο.
Καθαρό με ινδική και κινέζικη κουζίνα και δεν έχω κανένα λόγο να διαφωνήσω με μια άποψη που είχα διαβάσει στο indiamike ότι είναι ίσως το καλύτερο στην περιοχή.
Οι νούγιες που παραγγέλνω είναι εκπληκτικές.
Αποφασίζω να πάρω και ένα κοτόπουλο λίγο καυτερό ,αλλά όπως αποδεικνύεται ήταν αρκετά... ακόμα και για μένα που είμαι λάτρης.
Στην Ινδία διαπίστωσα ότι τα πάντα είναι καυτερά όταν τα παραγγελνεις να μην είναι ...και όταν ζητά κανείς ένα πιάτο λίγο καυτερό τότε διαπιστώνει ότι έκανε λάθος....Την περίπτωση του πολύ καυτερού ,που έβρισκα στους καταλόγους δεν την εξετάζω καν.
Δεν νομίζω να το τρώει άλλη εθνικότητα αυτό παρά μόνο η ινδική.
Ο Αμερικάνος αποφασίζει να παέι για ύπνο,δίνουμε ραντεβού 5 το πρωί στη reception. Το τρένο μας φεύγει 6.50.Δύο ώρες πιο νωρίς ραντεβού είναι μια σιγουριά για μας .Τι κι αν ο σταθμός είναι το πολύ ένα χιλιόμετρο?
Έχουμε φάει αποπροσανατολισμό με το κουτάλι και δεν είναι ώρα για παιχνίδια.
Φεύγει για το δωμάτιο ,παραγγέλνω ένα καφέ που δεν ήρθε ποτέ και αποφασίζω να κάτσω στα καναπεδάκια του ξενοδοχείου.
Η ξαφνική επιθυμία για σοκολάτα με οδηγεί σε ένα μινι μάρκετ δίπλα στο ξενοδοχείο το οποίο ανήκει σε έναν παχουλό συμπαθέστατο κύριο.
Καθώς διαλέγω τη σοκολάτα μου έρχεται ένα κοριτσάκι και ζητά ψωμί για τοστ.Βγάζει ένα πακέτο πάνω στον πάγκο ,το οποίο δεν είχε καμία σχέση με τα πακέτα έξω που ήταν στα τελάρα του μαγαζιού.Το κοριτσάκι στη συνέχεια του ζητά σερβιέτες.Ανοίγει ένα μικρό ξύλινο ντουλαπάκι με συρόμενη πόρτα,χαμηλό, βγάζει ένα πακέτο και παραμερίζει τις άσπρες σακούλες στην άκρη .Παίρνει μια μαύρη σακούλα και τα βάζει όλα μέσα.Παίρνω τη σοκολάτα μου και κατευθύνομαι στα καναπεδάκια.
Εδώ και ώρα κάθεται μια Γαλλίδα με έναν Γάλλο γύρω στα 40 και οι δύο.
Μιλούν με έναν μεσήλικα κουστουμαρισμένο Ινδό.
Ακούω να λένε ότι έχουν μόνο μια μέρα στο Δελχί και μετά θα φυγουν για Γαλλία.
Δικοί μου είναι αυτοί σκέφτομαι .Όμως η συμπεριφορά τους είναι άνετη.Ξαφνικά ο Ινδός ανοίγει σακούλες και τους δείχνει μια μεγάλη υφασμάτινη τσάντα και κομμάτια από υφάσματα με στάμπες.
Έμποροι σκέφτομαι για αυτό τέτοια άνεση για αυτό και η μια μόνο μέρα στο Δελχί.
Στην είσοδο του ξενοδοχείου μπαινοβγαίνουν διάφοροι τουρίστες.
Οι πιο μεγάλοι σε ηλικία είναι πολύ άνετοι,με κάποιες εξαιρέσεις που πλέον φωνάζουν από μακριά ότι βρίσκονται για πρώτη φορά στο τρελοκομείο.
Να και ένα χαρούμενο ζευγάρι Ευρωπαίων με ένα πολύ μικρό μωράκι μαζί τους.
Ο άντρας κρατά μια μεγάλη μπλε τσάντα σκουπιδιών στην πλάτη και η γυναίκα το μωρό.Μάλλον είχαν ψωνίσει από το τοπικό bazaar .
Χαμογελαστοί κατευθύνονται στο ανσασερ και εγω απορημένη τους κοιτώ σκεπτόμενη το μαύρο χαρτομάντηλο που είχα για τη μύτη μου .Μα πως έφεραν το μωρο εδώ απορώ.Η μόλυνση στον αέρα είναι τέτοια που δεν επιτρέπει βόλτες με μωρό.
Οι Γάλλοι συνεχίζουν την κουβέντα με τον Ινδό και γω γράφω στο τετραδιάκι μου.Με έχουν νανουρίσει για τα καλά με την κουβέντα έτσι ανεβαίνω στο δωμάτιο για ύπνο.
Ξαπλώνω με τα ρούχα κουκουλώνομαι με την κουβέρτα και ονειρεύομαι τις εντυπώσεις της διαδρομής με το τρένο (το οποίο σίγουρα θα είναι βρωμερό) και το Taj.Χαλάλι σκέφτομαι .Άντε να δούμε τι μας περιμένει αύριο στο τρένο.
Κοιμήθηκα λίγες ώρες και ξύπησα 2.30 το βράδυ.Μίλησα με κάποιους φίλους στην Αθήνα έγραψα στο τετράδιό μου και γύρω στις 4.30 άρχισα να ετοιμάζομαι.
5.10 έπλενα τα δόντια μου στην είσοδο του ξενοδοχείου με την οδοντόπαστα του Αμερικάνου πάνω από την τάφρο ,καθώς νόμιζα ότι είχα ξεχάσει την δική μου.Οι ινδικές συνήθειες μόλις άρχισαν σκέφτομαι .
Παίρνουμε ένα ricksaw και κατευθυνόμαστε στο σταθμό του τρένου.
Το New Dehli Train Station έχει αρκετό κόσμο ανάμεσά τους και πολλούς τουρίστες.
Τα τοπικά φαγάδικα απέναντι από το σταθμό μυρίζουν φαγητό,κατσαρόλες βράζουν,πίτες ετοιμάζονται ,τριγύρω λάσπη ,σκυλιά ,ζητιάνοι όλα μαζί.
Μπαίνουμε στο σταθμό και διαπιστώνουμε ότι το τρένο μας θα ξεκινήσει 11.50 και όχι 6.50.
Δεν με απασχολεί καθόλου.Περιμένω πως και πως να βρουμε ένα cafe και να απολάυσω τον καφέ μου μέχρι να έρθει το τρένο.Το έχω παρει απόφαση, από την Αθήνα, πως τα τρένα καθυστερούν τις περισσότερες φορές και είναι εντελώς αναμενόμενο .
Ο Αμερικάνος όμως δεν σκέφτεται το ίδιο.Θέλει να φθάσουμε νωρίς στην Άγκρα και όχι απόγευμα προς βράδυ ώστε να φύγουμε κατευεθείαν για Τζαιπούρ μετα το Taj και έχει δίκιο.Ναι του έχω μιλήσει για Τζαιπούρ και θέλει να τη δει.
Δεν ξέρουμε αν πρέπει να αλλάξουμε τα εισητήρια ή να βγάλουμε καινούρια.
Κάποιοι Ευρωπαίοι ισχυρίζονται ότι υπάρχουν κι άλλα τρένα που οδηγούν στην Άγκρα και φεύγουν 7.30 ή 9.
Ακούμε διάφορα.Οι Ινδοί υπάλληλοι μιλούν σπαστά αγγλικά και λένε όλοι διαφορετικά πράγματα κάθε φορά που τους ρωτάμε.
Η υπομονή μας δεν έχει αρχίσει ακόμα να δοκιμάζεται.
Πηγαίνουμε ακόμα μια φορά στην έκδοση εισητηρίων για τους ντόπιους καθώς το γραφείο που βγάζουν εισητήρια οι τουρίστες ανοίγει στις 8.
Ανάμεσα σε πολλούς Ινδούς και λίγους Ευρωπαίους συναντάμε την Ελένα.....
Εμφανίζεται ένας Βέλγος με τη Γαλλίδα φίλη του .Κάθεται λίγο στο τραπέζι μου και ανταλάσσουμε εντυπώσεις.Του λέεω ότι έχω σαλτάρει ,με κοιτά και μου απαντά,πρέπει να κοιμηθείς λίγο.
Γράφω λίγες γραμμές στο τετράδιακι που είχα αγοράσει από το Δελχί και μη έχοντας πιει γουλία από τον καφέ πηγαίνω στο δωμάτιο νυσταγμένη.
Σε μία ώρα έχω ραντεβού με τον Αμερικάνο.Βγάζω τα παπούτσια και βλέπω την εικόνα των ποδιών μου.Ήταν σαν να τα είχα για ώρες σε μια λεκάνη με νερό.Τελικά οι μπότες ήταν κακή ιδέα.Κάνω ένα ντους και ξαπλώνω.
Για κάμποση ώρα προσπάθησα να κοιμηθώ δεν ξέρω αν τα κατάφερα ήμουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.Τα συναισθήματα μου ένα μάτσο κουρέλια .
Συναντιέμαι με τον Αμερικάνο μισθώνουμε ένα ricksaw με αφηνιασμένο παζάρι από μεριάς μου και με τον έκπληκτο φίλο μου κατευθυνόμαστε προς τον πρώτο σταθμό, τον τάφο του Γκάντι.
Περπατάμε για λίγο ξαφνικά βγάζει τα παπούτσια του και τον χάνω.Μέχρι να συννενοηθώ για ειδικές παντόφλες και να βγάλω τις μπότες ,προχωρά αρκετά βγάζοντας φωτογραφίες.
Φοράω ενα ζευγάρι λευκές παντόφλες ξενοδοχείου και περπατάω μέσα στην όαση.Λοφάκια καταπράσινα,μικρά σκιουράκια,έφηβοι Ινδοί κοντά στον τάφο και αραγμένοι στην πρασινάδα ,λίγοι τουρίστες ,ο Αμερικάνος κάπου τριγύρω βγάζει φωτογραφίες και γω θαυμάζω τις παντόφλες και την ηρεμία που ζω.
Μισή ώρα κράτησε ο παράδεισος,ο οδηγός μας περιμένει για το Red Fort.
Ένα τεράστιο κόκκινο κάστρο αρκετά εντυπωσιακό.Βγάζουμε τις φωτογραφίες μας ,χαζεύουμε πάλι τους Ινδούς μαθητές και την ευγένια που τους διακατέχει και αποφασίζουμε να φύγουμε.
Κολλάμε στην κίνηση περίπου μια ώρα.Διάφοροι ζητιάνοι πλησιάζουν το ricksaw ζητώντας χρήματα.Στην αρχή της διαδρομής φωνάζω έντονα no ,στο γυρισμό έχω κλείσει τα μάτια και αφήνω τον Αμερικάνο με τον οδηγό να καθαρίσουν καθώς οι κόρνες και το βουητό στο δρόμο με νανουρίζουν.
Το ricksaw σταματημένο και στον απέναντι δρόμο περνά ένας ελέφαντας.
Με αργές και νωχελικές κινήσεις προσπαθώ να τον φωτογραφήσω ,είμαι έτοιμη να καταρρεύσω και ίσα ίσα που τον προλαβαίνω.
Ο Αμερικάνος πότε πότε βγαίνει από το όχημα και κοιτά με τον οδηγό μας την κίνηση.Προσπαθεί να βοηθήσει τον οδηγό να σπρώξει το ricksaw στην άκρη του δρόμου όταν μείναμε από βενζίνη και η γαιδούρα μέσα λαγοκοιμάται .Τελικά δεν τη γλίτωσα περπάτησα μέχρι το ξενοδοχείο.
Κλείνομαι για λίγο στο δωμάτιο και τηλεφωνώ στο σπίτι .
Συσσωρευμένη ένταση και άγχος βγαίνουν προς στιγμήν στο τηλέφωνο.
Ισιώνω ακούγοντας όλα όσα έλεγα πριν το ταξίδι,για τις δυσκολίες ,τα άσχημα συναισθήματα που μπορεί να προκύψουν στην αρχή και όλα τα σχετικά.
Οπλίζομαι με υπομονή και κατεβαίνω για φαγητό.
Το εστιατόριο απέναντι από το ξενοδοχείο είναι άριστο.
Καθαρό με ινδική και κινέζικη κουζίνα και δεν έχω κανένα λόγο να διαφωνήσω με μια άποψη που είχα διαβάσει στο indiamike ότι είναι ίσως το καλύτερο στην περιοχή.
Οι νούγιες που παραγγέλνω είναι εκπληκτικές.
Αποφασίζω να πάρω και ένα κοτόπουλο λίγο καυτερό ,αλλά όπως αποδεικνύεται ήταν αρκετά... ακόμα και για μένα που είμαι λάτρης.
Στην Ινδία διαπίστωσα ότι τα πάντα είναι καυτερά όταν τα παραγγελνεις να μην είναι ...και όταν ζητά κανείς ένα πιάτο λίγο καυτερό τότε διαπιστώνει ότι έκανε λάθος....Την περίπτωση του πολύ καυτερού ,που έβρισκα στους καταλόγους δεν την εξετάζω καν.
Δεν νομίζω να το τρώει άλλη εθνικότητα αυτό παρά μόνο η ινδική.
Ο Αμερικάνος αποφασίζει να παέι για ύπνο,δίνουμε ραντεβού 5 το πρωί στη reception. Το τρένο μας φεύγει 6.50.Δύο ώρες πιο νωρίς ραντεβού είναι μια σιγουριά για μας .Τι κι αν ο σταθμός είναι το πολύ ένα χιλιόμετρο?
Έχουμε φάει αποπροσανατολισμό με το κουτάλι και δεν είναι ώρα για παιχνίδια.
Φεύγει για το δωμάτιο ,παραγγέλνω ένα καφέ που δεν ήρθε ποτέ και αποφασίζω να κάτσω στα καναπεδάκια του ξενοδοχείου.
Η ξαφνική επιθυμία για σοκολάτα με οδηγεί σε ένα μινι μάρκετ δίπλα στο ξενοδοχείο το οποίο ανήκει σε έναν παχουλό συμπαθέστατο κύριο.
Καθώς διαλέγω τη σοκολάτα μου έρχεται ένα κοριτσάκι και ζητά ψωμί για τοστ.Βγάζει ένα πακέτο πάνω στον πάγκο ,το οποίο δεν είχε καμία σχέση με τα πακέτα έξω που ήταν στα τελάρα του μαγαζιού.Το κοριτσάκι στη συνέχεια του ζητά σερβιέτες.Ανοίγει ένα μικρό ξύλινο ντουλαπάκι με συρόμενη πόρτα,χαμηλό, βγάζει ένα πακέτο και παραμερίζει τις άσπρες σακούλες στην άκρη .Παίρνει μια μαύρη σακούλα και τα βάζει όλα μέσα.Παίρνω τη σοκολάτα μου και κατευθύνομαι στα καναπεδάκια.
Εδώ και ώρα κάθεται μια Γαλλίδα με έναν Γάλλο γύρω στα 40 και οι δύο.
Μιλούν με έναν μεσήλικα κουστουμαρισμένο Ινδό.
Ακούω να λένε ότι έχουν μόνο μια μέρα στο Δελχί και μετά θα φυγουν για Γαλλία.
Δικοί μου είναι αυτοί σκέφτομαι .Όμως η συμπεριφορά τους είναι άνετη.Ξαφνικά ο Ινδός ανοίγει σακούλες και τους δείχνει μια μεγάλη υφασμάτινη τσάντα και κομμάτια από υφάσματα με στάμπες.
Έμποροι σκέφτομαι για αυτό τέτοια άνεση για αυτό και η μια μόνο μέρα στο Δελχί.
Στην είσοδο του ξενοδοχείου μπαινοβγαίνουν διάφοροι τουρίστες.
Οι πιο μεγάλοι σε ηλικία είναι πολύ άνετοι,με κάποιες εξαιρέσεις που πλέον φωνάζουν από μακριά ότι βρίσκονται για πρώτη φορά στο τρελοκομείο.
Να και ένα χαρούμενο ζευγάρι Ευρωπαίων με ένα πολύ μικρό μωράκι μαζί τους.
Ο άντρας κρατά μια μεγάλη μπλε τσάντα σκουπιδιών στην πλάτη και η γυναίκα το μωρό.Μάλλον είχαν ψωνίσει από το τοπικό bazaar .
Χαμογελαστοί κατευθύνονται στο ανσασερ και εγω απορημένη τους κοιτώ σκεπτόμενη το μαύρο χαρτομάντηλο που είχα για τη μύτη μου .Μα πως έφεραν το μωρο εδώ απορώ.Η μόλυνση στον αέρα είναι τέτοια που δεν επιτρέπει βόλτες με μωρό.
Οι Γάλλοι συνεχίζουν την κουβέντα με τον Ινδό και γω γράφω στο τετραδιάκι μου.Με έχουν νανουρίσει για τα καλά με την κουβέντα έτσι ανεβαίνω στο δωμάτιο για ύπνο.
Ξαπλώνω με τα ρούχα κουκουλώνομαι με την κουβέρτα και ονειρεύομαι τις εντυπώσεις της διαδρομής με το τρένο (το οποίο σίγουρα θα είναι βρωμερό) και το Taj.Χαλάλι σκέφτομαι .Άντε να δούμε τι μας περιμένει αύριο στο τρένο.
Κοιμήθηκα λίγες ώρες και ξύπησα 2.30 το βράδυ.Μίλησα με κάποιους φίλους στην Αθήνα έγραψα στο τετράδιό μου και γύρω στις 4.30 άρχισα να ετοιμάζομαι.
5.10 έπλενα τα δόντια μου στην είσοδο του ξενοδοχείου με την οδοντόπαστα του Αμερικάνου πάνω από την τάφρο ,καθώς νόμιζα ότι είχα ξεχάσει την δική μου.Οι ινδικές συνήθειες μόλις άρχισαν σκέφτομαι .
Παίρνουμε ένα ricksaw και κατευθυνόμαστε στο σταθμό του τρένου.
Το New Dehli Train Station έχει αρκετό κόσμο ανάμεσά τους και πολλούς τουρίστες.
Τα τοπικά φαγάδικα απέναντι από το σταθμό μυρίζουν φαγητό,κατσαρόλες βράζουν,πίτες ετοιμάζονται ,τριγύρω λάσπη ,σκυλιά ,ζητιάνοι όλα μαζί.
Μπαίνουμε στο σταθμό και διαπιστώνουμε ότι το τρένο μας θα ξεκινήσει 11.50 και όχι 6.50.
Δεν με απασχολεί καθόλου.Περιμένω πως και πως να βρουμε ένα cafe και να απολάυσω τον καφέ μου μέχρι να έρθει το τρένο.Το έχω παρει απόφαση, από την Αθήνα, πως τα τρένα καθυστερούν τις περισσότερες φορές και είναι εντελώς αναμενόμενο .
Ο Αμερικάνος όμως δεν σκέφτεται το ίδιο.Θέλει να φθάσουμε νωρίς στην Άγκρα και όχι απόγευμα προς βράδυ ώστε να φύγουμε κατευεθείαν για Τζαιπούρ μετα το Taj και έχει δίκιο.Ναι του έχω μιλήσει για Τζαιπούρ και θέλει να τη δει.
Δεν ξέρουμε αν πρέπει να αλλάξουμε τα εισητήρια ή να βγάλουμε καινούρια.
Κάποιοι Ευρωπαίοι ισχυρίζονται ότι υπάρχουν κι άλλα τρένα που οδηγούν στην Άγκρα και φεύγουν 7.30 ή 9.
Ακούμε διάφορα.Οι Ινδοί υπάλληλοι μιλούν σπαστά αγγλικά και λένε όλοι διαφορετικά πράγματα κάθε φορά που τους ρωτάμε.
Η υπομονή μας δεν έχει αρχίσει ακόμα να δοκιμάζεται.
Πηγαίνουμε ακόμα μια φορά στην έκδοση εισητηρίων για τους ντόπιους καθώς το γραφείο που βγάζουν εισητήρια οι τουρίστες ανοίγει στις 8.
Ανάμεσα σε πολλούς Ινδούς και λίγους Ευρωπαίους συναντάμε την Ελένα.....
