Περνούμε από τα ξενοδοχεία και περισυλλέγονται τα πουλάκια, τυλιγμένα με τις κουβερτούλες ,τα σκουφάκια και όλα τα συναφή.
Το κρύο δεν είναι όσο τσουχτερό περίμενα ,αργότερα ...ήταν χειρότερο από όσο νόμιζα ότι θα είναι .
Το τελευταίο ξενοδοχείο στη διαδρομή στέκεται μέσα στην ομίχλη...είναι το πιο μοναχικό μέσα στο ξημέρωμα και παρόλο που είναι το ομορφότερο που συναντώ ,το φόντο της ομίχλης παίρνει όλη τη δόξα κάνοντας το να ξεπηδά από θρίλερ.
Φτάνουμε στο δάσος .....
Έξω από το πάρκο βρίσκονται 2-3 Ινδοί που πουλούν γάντια ,κασκόλ και ακουστικά για το κρύο.Πιο πέρα στέκονται κι άλλοι αμέριμνοι ή διστακτικοί να πλησιάσουν....
Εδώ ...εδώ ....πίσω από αυτό το τοίχος είδα τις λεοπαρδάλεις που σου λεγα ....,μου κάνει ο Γερμανός.
Είστε πολυ τυχερός...
Ναι μπορώ να πω ότι είμαι ....
Αυτό το γραφείο προτιμούν οι ντόπιοι ...,είχα σκεφτεί όταν είχα δει ένα μάτσο Ινδούς το πρωί μπροστά μου, ήμουν η μόνη γυναίκα.... αλλά όταν άρχισα να παρατηρώ γύρω μου πιο προσεχτικά διαπίστωσα ότι έπρεπε να βάλω τον εγωισμό ή το ρατσισμό μου στην άκρη,είχα να κάνω με ανθρώπους.
Πριν έρθουν οι Γερμανοί,σκεφτόμουν ότι θα έχει πολύ ενδιαφέρον το σαφάρι μόνο με ντόπιους...και ίσως μεγαλύτερη επιτυχία.
Το τζιπ έχει μισογεμίσει , ανάμεσα σε τουρίστες και Ινδούς περίμενω να συναντήσω την αγαπημένη μου γάτα....ή οποιοδήποτε άλλο ζώο.
Το πάρκο έχει πολλά είδη πουλιών και άγριων ζώων αλλά η τίγρης ήταν ο κυριότερος λόγος που βρισκόμουν εκεί.
Αρχικά παρατηρούσαμε πουλιά και λίγα ελάφια....ήμουν ενθουσιασμένη αν και δεν ήταν ότι περίμενα.Ίσως γιατί δεν είχα ποτέ ξανά τέτοια εμπειρία...
Τα επιφωνήματα διαδέχονται το ένα το άλλο ...καθώς συναντάμε πουλί ή ζώο και έπειτα σταματούν για να το φωτογραφήσουμε.
Περιμένω να δω που θα μας βγάλει όλο αυτό....έχω αρχίσει να τρέμω από το κρύο αλλά είναι μόνο η αρχή...και ξαφνικά βλέπω μπροστά μου μια λίμνη.
Αρκετά ελάφια φαίνονται κάτω από τα δέντρα ,που βρίσκονται μπροστά μου...αλλά ουσιαστικά κάθονται αρκετά μακριά...ένα μικρό βυζαίνει τη μάνα του ,οι κροκόδειλοι έχουν βουτήξει για τα καλά και ...το ροζ, αυτό το ροζ χρώμα μέσα στη λίμνη που ορίζει το πιο γλυκό συναίσθημα που θα μπορούσε να γεννηθεί,άλλοτε σβήνεται από την ομίχλη και άλλοτε ζωντανεύει.
Προχωρούμε και δεν πιστεύω στα μάτια μου.
Είμαι στον πλανήτη τους και έχω μπει στην καθημερινότητα τους. Κάθονται εδώ ...ξεδιψούν, ζευγαρώνουν, κρύβονται ή μάχονται νιώθω να με κοιτούν μα κι αν δεν κοιτούν...ξέρουν,με αισθάνονται ...και ξεχύνονται όλα εδω μπροστά μου σε μια λίμνη όπου τα χρώματα γίνονται πότε θαμπά απ 'την ομίχλη και πότε ζεσταίνουν το τοπίο λίγες σπιθαμές πάνω από το νερό.
Δεν γίνεται με αυτόν τον τρόπο μια τέτοια εισβολή.
Πέντε αυτοκίνητα να τριγυρνούν φορτωμένα τουρίστες και φακούς ,κουβέρτες και σκουφιά...στην μια εκ των πέντε ζωνών του πάρκου.
Τι χρωστούν τα ζώα, αν στα λιγοστά μέρη που έχουν περιοριστεί ,μπαίνουν μέσα τζιπ ....και σε ποιον ανήκει τελικά αυτή η αντιλόπη που βλέπω μπροστά μου?
Ίσως σε μια τίγρη ...σε κανέναν άλλον.
Βαθιά μέσα μου ζητώ να φυλαχτούν ή να μείνουν ακίνητα ,όσο μπορούν, να μείνουν ανέγγιχτα από μένα κι απ αυτούς που σταματούν πότε πότε, κοιτούν το χώμα..κι έπειτα συναντιούνται τα βλέμματά τους συνομωτικά, πατώντας ταυτόχρονα το γκάζι δίπλα τους...
Δεν θα μπορούσα να νιώσω διαφορετικά μπροστά σε αυτή τη μαγεία ...δεν ήταν φανταστική θέα...μπορώ να πω ότι βρέθηκα σε έναν άλλο κόσμο και ένιωθα για πρώτη φορά τους κανόνες που ορίζουν την ζωή ,τον θάνατο ,την ίδια την επιβίωση.
Μετά από λίγες ώρες ...φτάνουμε πάλι στο χωριό....
Κατεβαίνω τρέμοντας ...προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι η ώρα είναι 11 ...έχει ήλιο και δεν είμαι στο δάσος...μάταια.
Το τζιπ χοροπηδούσε σαν τρελό,η κουβέρτα όταν ξέφευγε από το πόδι μου προσέφερε πάγο μέσα σε λίγα λεπτά...,δεν μπορούσα να κάνω ένα κοντινό....της προκοπής και επιπλέον νύσταζα.
Η καλύτερη θέση για φωτογραφίες και για το αγιάζι.... επίσης.
Περπατώ τρέμοντας μέσα στην κουβέρτα και ψάχνω ζεστή γωνιά.Παρόλο που όλα είναι σε μια ευθεία δεν μπορω να θυμηθώ αν το δωμάτιό μου είναι ...μπρος ή πίσω.
Πως ήταν το σαφάρι?
Όπως όλα... τόσες μέρες .....
Παίρνω ένα τσάι ,"ξηλώνω" και την δεύτερη κουβέρτα από το μονό κρεβάτι δίπλα στο δικό μου και κάθομαι στις καρέκλες έξω από το δωμάτιο.
Πρέπει να φύγω για Τζαιπούρ ....να πάρω τα πράγματα ....και να αποφασίσω τελικά που θέλω να πάω....είμαι κουρασμένη για την δύση και λίγο άτυχη για την ανατολή.
Πιάνω συζήτηση με το προσωπικό του resort .... μοιράζω τσιγάρα ...πίνω το τσάι μου και νιώθω τυχερή όταν ένα συμβάν τους καλεί όλους λίγο πιο πέρα.Με παίρνει ο ύπνος με μια κουβέρτα στα πόδια και ό,τι έχω στην αγκαλιά.Ανοίγω τα μάτια μου κοιτάζω το ρολόι ,έχω λίγη ώρα ακόμα να βυθιστώ και καθόλου δύναμη να σηκωθώ.
Η σκέψη ότι πρέπει κάποια στιγμή να φτάσω στη Τζαιπούρ με τινάζει από τον ύπνο.
Ένας ευγενικός υπάλληλος προθυμοποιείται να με μεταφέρει με το μηχανάκι του μέχρι το σταθμό...πράγμα που εχω ζητήσει εγώ από την αρχή...πριν κλείσω το δωμάτιο .
Κάθομαι λίγα δευτερόλεπτα και κοιτώ τη σέλα ...στο μυαλό μου έρχονται εικόνες γυναικών που έχω συναντήσει στο δρόμο να κάθονται με τα πόδια ενωμένα στο πλάι της μοτοσυκλέτας ....και αποφασίζω να φερθώ σεμνά..ο ήλιος ξεκινά να με ζεσταίνει ,ο οδηγός μου οδηγεί ήρεμα και η βόλτα γίνεται γλυκιά,ίσως η πιο όμορφη μέχρι τώρα.
Εμ....μμμ θα ήθελα να με πας πρώτα σε ένα μέρος....όπου αγοράζουν οι γυναίκες...γυναικεία πράγματα.....!
Φτάνουμε στο bazaar και αντιλαμβάνομαι την πραγματική του ουσία ...δεν το πλασάρει κανείς...γιατί?Γιατί ήμουν στο Ranthambore.
Πως εξηγείς σε έναν Ινδό πωλητή ανάμεσα σε δεκάδες μανο ,βραχιόλια ,χένες και 2-3 περίεργους πάνω από το κεφάλι σου τι γυναικείο ζητάς?
Με αρκετές δόσεις περιέργειας από πάνω μου , εντοπίζω αυτό που θέλω και το δείχνω με το χέρι....!
Ως δια μαγείας εξαφανίζονται οι υπόλοιποι και μένω μόνο με τον οδηγό μου ..πληρώνοντας τον πωλητή και χαιδέυοντας τα εκατοντάδες κρεμάμενα κόκκινα βραχιολάκια της τύχης ...,σκεπτόμενη πόσους υποψήφιους έχω ....,για λίγη τύχη παραπάνω.
Τα βραχιολάκια είναι από κόκκινη κλωστή και στολίζονται με μπίλιες, ίσως ένα μικρό κοχύλι και γυαλιστερές μικρές πολύχρωμες κλωστίτσες, έτοιμες σε μεγαλύτερο μέγεθος να διακοσμήσουν ...τούρτα.
Βουτάω καμιά δεκαριά και παίρνω και τα τελευταία δυο κρεμαστά ...φτιαγμένα από μαύρη κλωστή ...με μόνο στολίδι μια μικρή μεταλλική πλάκα η οποία εξελίχθηκε σε θήκη που κρύβει ένα μικρό αλουμινένιο νυστέρι....το οποίο είδα μετά ....αλλίως θα έβρισκα και από αυτά καμιά δεκαριά.
Τυλίγω το μαύρο κολιέ από κλωστή ,δυο τρεις φορές στον καρπό μου και προχωρώ..τι να την κάνω την κόκκινη τυχη όταν έχω την μαύρη.
Το κρύο δεν είναι όσο τσουχτερό περίμενα ,αργότερα ...ήταν χειρότερο από όσο νόμιζα ότι θα είναι .
Το τελευταίο ξενοδοχείο στη διαδρομή στέκεται μέσα στην ομίχλη...είναι το πιο μοναχικό μέσα στο ξημέρωμα και παρόλο που είναι το ομορφότερο που συναντώ ,το φόντο της ομίχλης παίρνει όλη τη δόξα κάνοντας το να ξεπηδά από θρίλερ.
Φτάνουμε στο δάσος .....
Έξω από το πάρκο βρίσκονται 2-3 Ινδοί που πουλούν γάντια ,κασκόλ και ακουστικά για το κρύο.Πιο πέρα στέκονται κι άλλοι αμέριμνοι ή διστακτικοί να πλησιάσουν....
Εδώ ...εδώ ....πίσω από αυτό το τοίχος είδα τις λεοπαρδάλεις που σου λεγα ....,μου κάνει ο Γερμανός.
Είστε πολυ τυχερός...
Ναι μπορώ να πω ότι είμαι ....
Αυτό το γραφείο προτιμούν οι ντόπιοι ...,είχα σκεφτεί όταν είχα δει ένα μάτσο Ινδούς το πρωί μπροστά μου, ήμουν η μόνη γυναίκα.... αλλά όταν άρχισα να παρατηρώ γύρω μου πιο προσεχτικά διαπίστωσα ότι έπρεπε να βάλω τον εγωισμό ή το ρατσισμό μου στην άκρη,είχα να κάνω με ανθρώπους.
Πριν έρθουν οι Γερμανοί,σκεφτόμουν ότι θα έχει πολύ ενδιαφέρον το σαφάρι μόνο με ντόπιους...και ίσως μεγαλύτερη επιτυχία.
Το τζιπ έχει μισογεμίσει , ανάμεσα σε τουρίστες και Ινδούς περίμενω να συναντήσω την αγαπημένη μου γάτα....ή οποιοδήποτε άλλο ζώο.
Το πάρκο έχει πολλά είδη πουλιών και άγριων ζώων αλλά η τίγρης ήταν ο κυριότερος λόγος που βρισκόμουν εκεί.
Αρχικά παρατηρούσαμε πουλιά και λίγα ελάφια....ήμουν ενθουσιασμένη αν και δεν ήταν ότι περίμενα.Ίσως γιατί δεν είχα ποτέ ξανά τέτοια εμπειρία...
Τα επιφωνήματα διαδέχονται το ένα το άλλο ...καθώς συναντάμε πουλί ή ζώο και έπειτα σταματούν για να το φωτογραφήσουμε.
Περιμένω να δω που θα μας βγάλει όλο αυτό....έχω αρχίσει να τρέμω από το κρύο αλλά είναι μόνο η αρχή...και ξαφνικά βλέπω μπροστά μου μια λίμνη.
Αρκετά ελάφια φαίνονται κάτω από τα δέντρα ,που βρίσκονται μπροστά μου...αλλά ουσιαστικά κάθονται αρκετά μακριά...ένα μικρό βυζαίνει τη μάνα του ,οι κροκόδειλοι έχουν βουτήξει για τα καλά και ...το ροζ, αυτό το ροζ χρώμα μέσα στη λίμνη που ορίζει το πιο γλυκό συναίσθημα που θα μπορούσε να γεννηθεί,άλλοτε σβήνεται από την ομίχλη και άλλοτε ζωντανεύει.
Προχωρούμε και δεν πιστεύω στα μάτια μου.
Είμαι στον πλανήτη τους και έχω μπει στην καθημερινότητα τους. Κάθονται εδώ ...ξεδιψούν, ζευγαρώνουν, κρύβονται ή μάχονται νιώθω να με κοιτούν μα κι αν δεν κοιτούν...ξέρουν,με αισθάνονται ...και ξεχύνονται όλα εδω μπροστά μου σε μια λίμνη όπου τα χρώματα γίνονται πότε θαμπά απ 'την ομίχλη και πότε ζεσταίνουν το τοπίο λίγες σπιθαμές πάνω από το νερό.
Δεν γίνεται με αυτόν τον τρόπο μια τέτοια εισβολή.
Πέντε αυτοκίνητα να τριγυρνούν φορτωμένα τουρίστες και φακούς ,κουβέρτες και σκουφιά...στην μια εκ των πέντε ζωνών του πάρκου.
Τι χρωστούν τα ζώα, αν στα λιγοστά μέρη που έχουν περιοριστεί ,μπαίνουν μέσα τζιπ ....και σε ποιον ανήκει τελικά αυτή η αντιλόπη που βλέπω μπροστά μου?
Ίσως σε μια τίγρη ...σε κανέναν άλλον.
Βαθιά μέσα μου ζητώ να φυλαχτούν ή να μείνουν ακίνητα ,όσο μπορούν, να μείνουν ανέγγιχτα από μένα κι απ αυτούς που σταματούν πότε πότε, κοιτούν το χώμα..κι έπειτα συναντιούνται τα βλέμματά τους συνομωτικά, πατώντας ταυτόχρονα το γκάζι δίπλα τους...
Δεν θα μπορούσα να νιώσω διαφορετικά μπροστά σε αυτή τη μαγεία ...δεν ήταν φανταστική θέα...μπορώ να πω ότι βρέθηκα σε έναν άλλο κόσμο και ένιωθα για πρώτη φορά τους κανόνες που ορίζουν την ζωή ,τον θάνατο ,την ίδια την επιβίωση.
Μετά από λίγες ώρες ...φτάνουμε πάλι στο χωριό....
Κατεβαίνω τρέμοντας ...προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι η ώρα είναι 11 ...έχει ήλιο και δεν είμαι στο δάσος...μάταια.
Το τζιπ χοροπηδούσε σαν τρελό,η κουβέρτα όταν ξέφευγε από το πόδι μου προσέφερε πάγο μέσα σε λίγα λεπτά...,δεν μπορούσα να κάνω ένα κοντινό....της προκοπής και επιπλέον νύσταζα.
Η καλύτερη θέση για φωτογραφίες και για το αγιάζι.... επίσης.
Περπατώ τρέμοντας μέσα στην κουβέρτα και ψάχνω ζεστή γωνιά.Παρόλο που όλα είναι σε μια ευθεία δεν μπορω να θυμηθώ αν το δωμάτιό μου είναι ...μπρος ή πίσω.
Πως ήταν το σαφάρι?
Όπως όλα... τόσες μέρες .....
Παίρνω ένα τσάι ,"ξηλώνω" και την δεύτερη κουβέρτα από το μονό κρεβάτι δίπλα στο δικό μου και κάθομαι στις καρέκλες έξω από το δωμάτιο.
Πρέπει να φύγω για Τζαιπούρ ....να πάρω τα πράγματα ....και να αποφασίσω τελικά που θέλω να πάω....είμαι κουρασμένη για την δύση και λίγο άτυχη για την ανατολή.
Πιάνω συζήτηση με το προσωπικό του resort .... μοιράζω τσιγάρα ...πίνω το τσάι μου και νιώθω τυχερή όταν ένα συμβάν τους καλεί όλους λίγο πιο πέρα.Με παίρνει ο ύπνος με μια κουβέρτα στα πόδια και ό,τι έχω στην αγκαλιά.Ανοίγω τα μάτια μου κοιτάζω το ρολόι ,έχω λίγη ώρα ακόμα να βυθιστώ και καθόλου δύναμη να σηκωθώ.
Η σκέψη ότι πρέπει κάποια στιγμή να φτάσω στη Τζαιπούρ με τινάζει από τον ύπνο.
Ένας ευγενικός υπάλληλος προθυμοποιείται να με μεταφέρει με το μηχανάκι του μέχρι το σταθμό...πράγμα που εχω ζητήσει εγώ από την αρχή...πριν κλείσω το δωμάτιο .
Κάθομαι λίγα δευτερόλεπτα και κοιτώ τη σέλα ...στο μυαλό μου έρχονται εικόνες γυναικών που έχω συναντήσει στο δρόμο να κάθονται με τα πόδια ενωμένα στο πλάι της μοτοσυκλέτας ....και αποφασίζω να φερθώ σεμνά..ο ήλιος ξεκινά να με ζεσταίνει ,ο οδηγός μου οδηγεί ήρεμα και η βόλτα γίνεται γλυκιά,ίσως η πιο όμορφη μέχρι τώρα.
Εμ....μμμ θα ήθελα να με πας πρώτα σε ένα μέρος....όπου αγοράζουν οι γυναίκες...γυναικεία πράγματα.....!
Φτάνουμε στο bazaar και αντιλαμβάνομαι την πραγματική του ουσία ...δεν το πλασάρει κανείς...γιατί?Γιατί ήμουν στο Ranthambore.
Πως εξηγείς σε έναν Ινδό πωλητή ανάμεσα σε δεκάδες μανο ,βραχιόλια ,χένες και 2-3 περίεργους πάνω από το κεφάλι σου τι γυναικείο ζητάς?
Με αρκετές δόσεις περιέργειας από πάνω μου , εντοπίζω αυτό που θέλω και το δείχνω με το χέρι....!
Ως δια μαγείας εξαφανίζονται οι υπόλοιποι και μένω μόνο με τον οδηγό μου ..πληρώνοντας τον πωλητή και χαιδέυοντας τα εκατοντάδες κρεμάμενα κόκκινα βραχιολάκια της τύχης ...,σκεπτόμενη πόσους υποψήφιους έχω ....,για λίγη τύχη παραπάνω.
Τα βραχιολάκια είναι από κόκκινη κλωστή και στολίζονται με μπίλιες, ίσως ένα μικρό κοχύλι και γυαλιστερές μικρές πολύχρωμες κλωστίτσες, έτοιμες σε μεγαλύτερο μέγεθος να διακοσμήσουν ...τούρτα.
Βουτάω καμιά δεκαριά και παίρνω και τα τελευταία δυο κρεμαστά ...φτιαγμένα από μαύρη κλωστή ...με μόνο στολίδι μια μικρή μεταλλική πλάκα η οποία εξελίχθηκε σε θήκη που κρύβει ένα μικρό αλουμινένιο νυστέρι....το οποίο είδα μετά ....αλλίως θα έβρισκα και από αυτά καμιά δεκαριά.
Τυλίγω το μαύρο κολιέ από κλωστή ,δυο τρεις φορές στον καρπό μου και προχωρώ..τι να την κάνω την κόκκινη τυχη όταν έχω την μαύρη.