Ινδία India,it never ends

Lalibela

Member
Μηνύματα
330
Likes
47

Περνούμε από τα ξενοδοχεία και περισυλλέγονται τα πουλάκια, τυλιγμένα με τις κουβερτούλες ,τα σκουφάκια και όλα τα συναφή.
Το κρύο δεν είναι όσο τσουχτερό περίμενα ,αργότερα ...ήταν χειρότερο από όσο νόμιζα ότι θα είναι .
Το τελευταίο ξενοδοχείο στη διαδρομή στέκεται μέσα στην ομίχλη...είναι το πιο μοναχικό μέσα στο ξημέρωμα και παρόλο που είναι το ομορφότερο που συναντώ ,το φόντο της ομίχλης παίρνει όλη τη δόξα κάνοντας το να ξεπηδά από θρίλερ.
Φτάνουμε στο δάσος .....
Έξω από το πάρκο βρίσκονται 2-3 Ινδοί που πουλούν γάντια ,κασκόλ και ακουστικά για το κρύο.Πιο πέρα στέκονται κι άλλοι αμέριμνοι ή διστακτικοί να πλησιάσουν....
Εδώ ...εδώ ....πίσω από αυτό το τοίχος είδα τις λεοπαρδάλεις που σου λεγα ....,μου κάνει ο Γερμανός.
Είστε πολυ τυχερός...
Ναι μπορώ να πω ότι είμαι ....

Αυτό το γραφείο προτιμούν οι ντόπιοι ...,είχα σκεφτεί όταν είχα δει ένα μάτσο Ινδούς το πρωί μπροστά μου, ήμουν η μόνη γυναίκα.... αλλά όταν άρχισα να παρατηρώ γύρω μου πιο προσεχτικά διαπίστωσα ότι έπρεπε να βάλω τον εγωισμό ή το ρατσισμό μου στην άκρη,είχα να κάνω με ανθρώπους.
Πριν έρθουν οι Γερμανοί,σκεφτόμουν ότι θα έχει πολύ ενδιαφέρον το σαφάρι μόνο με ντόπιους...και ίσως μεγαλύτερη επιτυχία.
Το τζιπ έχει μισογεμίσει , ανάμεσα σε τουρίστες και Ινδούς περίμενω να συναντήσω την αγαπημένη μου γάτα....ή οποιοδήποτε άλλο ζώο.
Το πάρκο έχει πολλά είδη πουλιών και άγριων ζώων αλλά η τίγρης ήταν ο κυριότερος λόγος που βρισκόμουν εκεί.
Αρχικά παρατηρούσαμε πουλιά και λίγα ελάφια....ήμουν ενθουσιασμένη αν και δεν ήταν ότι περίμενα.Ίσως γιατί δεν είχα ποτέ ξανά τέτοια εμπειρία...
Τα επιφωνήματα διαδέχονται το ένα το άλλο ...καθώς συναντάμε πουλί ή ζώο και έπειτα σταματούν για να το φωτογραφήσουμε.
Περιμένω να δω που θα μας βγάλει όλο αυτό....έχω αρχίσει να τρέμω από το κρύο αλλά είναι μόνο η αρχή...και ξαφνικά βλέπω μπροστά μου μια λίμνη.
Αρκετά ελάφια φαίνονται κάτω από τα δέντρα ,που βρίσκονται μπροστά μου...αλλά ουσιαστικά κάθονται αρκετά μακριά...ένα μικρό βυζαίνει τη μάνα του ,οι κροκόδειλοι έχουν βουτήξει για τα καλά και ...το ροζ, αυτό το ροζ χρώμα μέσα στη λίμνη που ορίζει το πιο γλυκό συναίσθημα που θα μπορούσε να γεννηθεί,άλλοτε σβήνεται από την ομίχλη και άλλοτε ζωντανεύει.
Προχωρούμε και δεν πιστεύω στα μάτια μου.
Είμαι στον πλανήτη τους και έχω μπει στην καθημερινότητα τους. Κάθονται εδώ ...ξεδιψούν, ζευγαρώνουν, κρύβονται ή μάχονται νιώθω να με κοιτούν μα κι αν δεν κοιτούν...ξέρουν,με αισθάνονται ...και ξεχύνονται όλα εδω μπροστά μου σε μια λίμνη όπου τα χρώματα γίνονται πότε θαμπά απ 'την ομίχλη και πότε ζεσταίνουν το τοπίο λίγες σπιθαμές πάνω από το νερό.
Δεν γίνεται με αυτόν τον τρόπο μια τέτοια εισβολή.
Πέντε αυτοκίνητα να τριγυρνούν φορτωμένα τουρίστες και φακούς ,κουβέρτες και σκουφιά...στην μια εκ των πέντε ζωνών του πάρκου.
Τι χρωστούν τα ζώα, αν στα λιγοστά μέρη που έχουν περιοριστεί ,μπαίνουν μέσα τζιπ ....και σε ποιον ανήκει τελικά αυτή η αντιλόπη που βλέπω μπροστά μου?
Ίσως σε μια τίγρη ...σε κανέναν άλλον.
Βαθιά μέσα μου ζητώ να φυλαχτούν ή να μείνουν ακίνητα ,όσο μπορούν, να μείνουν ανέγγιχτα από μένα κι απ αυτούς που σταματούν πότε πότε, κοιτούν το χώμα..κι έπειτα συναντιούνται τα βλέμματά τους συνομωτικά, πατώντας ταυτόχρονα το γκάζι δίπλα τους...
Δεν θα μπορούσα να νιώσω διαφορετικά μπροστά σε αυτή τη μαγεία ...δεν ήταν φανταστική θέα...μπορώ να πω ότι βρέθηκα σε έναν άλλο κόσμο και ένιωθα για πρώτη φορά τους κανόνες που ορίζουν την ζωή ,τον θάνατο ,την ίδια την επιβίωση.
Μετά από λίγες ώρες ...φτάνουμε πάλι στο χωριό....
Κατεβαίνω τρέμοντας ...προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι η ώρα είναι 11 ...έχει ήλιο και δεν είμαι στο δάσος...μάταια.
Το τζιπ χοροπηδούσε σαν τρελό,η κουβέρτα όταν ξέφευγε από το πόδι μου προσέφερε πάγο μέσα σε λίγα λεπτά...,δεν μπορούσα να κάνω ένα κοντινό....της προκοπής και επιπλέον νύσταζα.
Η καλύτερη θέση για φωτογραφίες και για το αγιάζι.... επίσης.
Περπατώ τρέμοντας μέσα στην κουβέρτα και ψάχνω ζεστή γωνιά.Παρόλο που όλα είναι σε μια ευθεία δεν μπορω να θυμηθώ αν το δωμάτιό μου είναι ...μπρος ή πίσω.
Πως ήταν το σαφάρι?
Όπως όλα... τόσες μέρες .....
Παίρνω ένα τσάι ,"ξηλώνω" και την δεύτερη κουβέρτα από το μονό κρεβάτι δίπλα στο δικό μου και κάθομαι στις καρέκλες έξω από το δωμάτιο.
Πρέπει να φύγω για Τζαιπούρ ....να πάρω τα πράγματα ....και να αποφασίσω τελικά που θέλω να πάω....είμαι κουρασμένη για την δύση και λίγο άτυχη για την ανατολή.
Πιάνω συζήτηση με το προσωπικό του resort .... μοιράζω τσιγάρα ...πίνω το τσάι μου και νιώθω τυχερή όταν ένα συμβάν τους καλεί όλους λίγο πιο πέρα.Με παίρνει ο ύπνος με μια κουβέρτα στα πόδια και ό,τι έχω στην αγκαλιά.Ανοίγω τα μάτια μου κοιτάζω το ρολόι ,έχω λίγη ώρα ακόμα να βυθιστώ και καθόλου δύναμη να σηκωθώ.
Η σκέψη ότι πρέπει κάποια στιγμή να φτάσω στη Τζαιπούρ με τινάζει από τον ύπνο.
Ένας ευγενικός υπάλληλος προθυμοποιείται να με μεταφέρει με το μηχανάκι του μέχρι το σταθμό...πράγμα που εχω ζητήσει εγώ από την αρχή...πριν κλείσω το δωμάτιο .
Κάθομαι λίγα δευτερόλεπτα και κοιτώ τη σέλα ...στο μυαλό μου έρχονται εικόνες γυναικών που έχω συναντήσει στο δρόμο να κάθονται με τα πόδια ενωμένα στο πλάι της μοτοσυκλέτας ....και αποφασίζω να φερθώ σεμνά..ο ήλιος ξεκινά να με ζεσταίνει ,ο οδηγός μου οδηγεί ήρεμα και η βόλτα γίνεται γλυκιά,ίσως η πιο όμορφη μέχρι τώρα.
Εμ....μμμ θα ήθελα να με πας πρώτα σε ένα μέρος....όπου αγοράζουν οι γυναίκες...γυναικεία πράγματα.....!
Φτάνουμε στο bazaar και αντιλαμβάνομαι την πραγματική του ουσία ...δεν το πλασάρει κανείς...γιατί?Γιατί ήμουν στο Ranthambore.
Πως εξηγείς σε έναν Ινδό πωλητή ανάμεσα σε δεκάδες μανο ,βραχιόλια ,χένες και 2-3 περίεργους πάνω από το κεφάλι σου τι γυναικείο ζητάς?
Με αρκετές δόσεις περιέργειας από πάνω μου , εντοπίζω αυτό που θέλω και το δείχνω με το χέρι....!
Ως δια μαγείας εξαφανίζονται οι υπόλοιποι και μένω μόνο με τον οδηγό μου ..πληρώνοντας τον πωλητή και χαιδέυοντας τα εκατοντάδες κρεμάμενα κόκκινα βραχιολάκια της τύχης ...,σκεπτόμενη πόσους υποψήφιους έχω ....,για λίγη τύχη παραπάνω.
Τα βραχιολάκια είναι από κόκκινη κλωστή και στολίζονται με μπίλιες, ίσως ένα μικρό κοχύλι και γυαλιστερές μικρές πολύχρωμες κλωστίτσες, έτοιμες σε μεγαλύτερο μέγεθος να διακοσμήσουν ...τούρτα.
Βουτάω καμιά δεκαριά και παίρνω και τα τελευταία δυο κρεμαστά ...φτιαγμένα από μαύρη κλωστή ...με μόνο στολίδι μια μικρή μεταλλική πλάκα η οποία εξελίχθηκε σε θήκη που κρύβει ένα μικρό αλουμινένιο νυστέρι....το οποίο είδα μετά ....αλλίως θα έβρισκα και από αυτά καμιά δεκαριά.
Τυλίγω το μαύρο κολιέ από κλωστή ,δυο τρεις φορές στον καρπό μου και προχωρώ..τι να την κάνω την κόκκινη τυχη όταν έχω την μαύρη.
 

renata

Member
Μηνύματα
5.540
Likes
1.950
Επόμενο Ταξίδι
Νεπάλ
Lalibela ωραία η διήγησή σου!
άν ήξερες οτι παντού που σε παραλαμβάνουν με αυτοκινητο τα άτομα πρέπει να ειναι δύο,δεν θα ανησυχούσες!
παντα υπαρχει ο οδηγός και ο guide.βέβαια έχεις δίκιο μόνη σου και μέσα στην νύχτα,αλλα οι ινδοί μπορεί να είναι περίεργες φάτσες,αλλα εγκληματικότητα δύσκολο θα συναντήσεις στις πόλεις τους..μικροαπατεώνες υπάρχουν όπως παντού,κυρίως λόγω φτώχειας.
συνέχισε την ιστορία σου ειναι απολαυστική!
 

Pandora

Member
Μηνύματα
2.803
Likes
961
Επόμενο Ταξίδι
θα δείξει...
Ονειρεμένο Ταξίδι
Ιαπωνία
Πολύ ωραία μας τα λες !

Σ΄ακολουθώ...:)
 

Rosa

Member
Μηνύματα
1.635
Likes
1.964
Ονειρεμένο Ταξίδι
Trobriand Islands...
Έχω αγχωθεί, αλλά εδώωωω...κολλημένη!
 
Μηνύματα
2.487
Likes
3.191
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΙΑΠΩΝΙΑ
Ωραίο το ξεκίνημα της ιστορίας σου,περιμένω κι εγώ τη συνέχεια,μια απορία...
Οταν κατέστρωνες το ταξίδι στην Ινδία μόνη,δεν σου περνούσε από το μυαλό κάποιος ενδόμυχα "φόβος",τέλος πάντων ένα κάτι:rolleyes:σαν αυτό που περιγράφεις βρισκόμενη μέσα στο αμάξι με τους δύο οδηγούς αλλά και πιό πρίν όταν σκεφτόσουν να φύγεις καλύτερα μαζί με τους άγγλους....
και το ρωτάω αυτό γιατί πολλές φορές εκφράζω αυτούς τους εύλογους προβληματισμούς(σε διάφορα τόπικ) γιά τέτοια ιδιαίτερα ταξίδια εκτός Ευρώπης όταν πρόκειται να ταξιδέψει μια γυναίκα μόνη και τ'ακούω:roll:...από πολλούς.
 

Lyda

Member
Μηνύματα
723
Likes
241
Επόμενο Ταξίδι
ΚΑΛΜΥΚΙΑ
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Πολυ καλη η ιστορια σου, go on
 

dmdoc

Member
Μηνύματα
1.413
Likes
899
Ξεκινάς συναρπαστικά την ιστορία σου.
Μια ερώτηση:πως αποφάσισες να κάνεις το ταξίδι;τι κίνητρο είχες σε σχέση με άλλους προορισμούς;και κυρίως...πως πήρες την απόφαση να το κάνεις μόνη σου;

(Μάλλον 3 είναι αυτές)
 

Lalibela

Member
Μηνύματα
330
Likes
47
Άφιξη στο ξενοδοχείο,περιγραφή πρώτης μέρας.

Οι πρώτες εντυπώσεις από το ξενοδοχείο είναι άσχημες.
Διαβάζοντας τον Lonely Planet , το Indiamike.com ,το tripadvisor και έχοντας δει φωτογραφίες από το site του ξενοδοχείου στο net πίστευα ότι η επιλογή μου ήταν καλή.
Σίγουρα δεν περίμενα κανένα παλάτι αλλά βλέποντας ένα δρόμο σκαμμένο με Ινδούς να κοιμούνται που και που στο πεζοδρόμιο άλλους να τριγυρνούν χωρίς συγκεκριμένο σκοπό, σπίτια γκρεμισμένα στο δεύτερο όροφο κάθε μαγαζιού και μια τζαμαρία ξενοδοχείου αναμεσά τους να με περιμένει να τη διαβώ, άρχισα να κάνω δεύτερες σκέψεις για την επιλογή του προορισμού μου.
Στη reception του ξενοδοχείου με περιμένει ένας υπάλληλος που μόλις τον είχε ξυπνήσει ο οδηγός μου .Πιο δίπλα κοιμόταν άλλος ένας που μόλις είχε ξυπνήσει και αυτός.
Αφότου έδωσα τα στοιχεία μου και συννενοήθηκα ότι θα πληρώσω για το δωμάτιο και το pick up από το αεροδρόμιο κατά την αναχώρηση μου ,μου ζητήθηκε να περιμένω λίγη ώρα μέχρι να ετοιμασθεί το δωμάτιο.
Ο ευγενικός υπάλληλος μου δείχνει λίγα σκαλάκια που οδηγούν σε ένα μικρό σαλονάκι με δυο μικρά καναπεδάκια.Είμαι λίγο σοκαρισμένη ,δεν είμαι σίγουρη για το αν θέλω να το ζήσω όλο αυτό .Κάθομαι στο καναπεδάκι βλέποντας τα βιβλία στο απέναντι ράφι που βρίσκεται σε μία εσοχή του τοίχου.
Πέσαμε σε βιβλιοφάγους σκέφτομαι και ηρεμώ για λίγο.
Είμαι αποφασισμένη να περιμένω το ζευγάρι και μάλιστα έχω αρχίσει να ανησυχώ λίγο για αυτούς.
Εμφανίζεται μπροστά μου μια γνωστή δυτική φυσιογνωμία.Με χαιρετά και μου λέει ότι με θυμάται από το αεροδρόμιο.Ανταποδίδω το χαιρετισμό και συμφωνώ μαζί του.
Αρχίζουμε τη συζήτηση ,ταξιδεύει μόνος ,έχει γυρίσει αρκετές χώρες ,είναι γύρω στα 40 με καταγωγή Ιρλανδική και Αμερικάνικη.Ζει πολλά χρόνια στο Σικάγο πρόσφατα ήταν στην Λατινική Αμερική ,ήταν πολύ δύσκολα και μαγευτικά για αυτόν αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με τις λίγες ώρες που βρίσκεται στο Δελχί.
Θέλει να μείνει μόνο μια μέρα εδώ και έπειτα να κατευθυνθεί προς Άγκρα και Πουσκάρ.
Συμφωνώ ότι δεν υπάρχει λόγος να μείνει κανείς στο Δελχί πάνω από μια μέρα,κι ας μην έχω δει τίποτα ακόμα.
Η σκέψη της Τζαιπούρ με γαληνεύει αλλά ποιος έχει το κουράγιο να φθάσει μέχρι εκεί.
Η ώρα περνά και φθάνει 6,συζητάμε συνέχεια για τα ταξίδια του, την Ελλάδα ,τον κερνάω τσιγάρα και κερνάει τους καφέδες.
Αποφασίζουμε να γυρίσουμε λίγο το Δελχί μόλις ξημερώσει για τα καλά και έπειτα να βγάλουμε μαζί εισητήρια για την Άγκρα.
Το ζευγάρι δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα 6.30,ρωτώ στη reception ,μου απαντούν πως δεν γνωρίζουν,συνεχίζω τον καφέ μου και γύρω στις 7 καταφθάνουν.
Η κοπέλα είναι κάτασπρη ,ο Richard στεκεται μια χαρά ,κουρασμένος μου χαμογελα και κατευθύνονται στο δωμάτιο .Δεν τους ξαναείδα .
Γύρω στις 8 φεύγουμε με τον Αμερικάνο από το ξενοδοχείο ,ψάχνουμε cafe να πιούμε καφεδάκι.Οι εικόνες στο δρόμο είναι ότι πιο απίθανο, βρώμικο ,underground έχω δει στη ζωή μου.
Μπροστά από τα μαγαζάκια που τα περισσότερα είναι ακόμα κλειστα υπάρχει κάτι σαν τάφρος..ουσιαστικά είναι σκαμμένος δρομος που περνούν ή δεν περνούν κάποιοι σωλήνες.Από πάνω από τις τάφρους βλέπω που και που κανένα Ινδό να πλένεται ή να φτύνει .Τα κτίρια πάνω από τα μαγαζάκια σχεδόν όλα γκρεμισμένα ,οι δρόμοι μαύροι ,πεζοδρόμια δεν υπάρχουν και αν υπάρχουν είναι σπασμένα με κόσμο επάνω να μαγειρεύει, ή να κοιμάται μέσα σε κουβέρτες.
Κοιτώ γύρω μου όλα τα ξενοδοχεία της περιοχής που διάβαζα στο tripadvisor.
Μένω σε πολύ καλό ξενοδοχείο σκέφτομαι.
Ο Αμερικάνος παρόλο που με συμβουλεύει να μην μιλάω σε κανέναν ,να τους αποφεύγω και ότι όλοι ψάχνουν προμήθειες και θέλουν πάντα να σε πάνε αλλού,μιλά με όλους.
Του λέω να πάρουμε μετρό για Connaught Place. Μένουμε στο Pahar Ganj στο ξενοδοχείο Cottage Yes Please και το Connaught Place είναι γύρω στα 20 λεπτά με τα πόδια για κάποιον που ξέρει τη διαδρομή.
Προσπαθώ να επιμείνω στη λύση του μετρό αλλά αποφασίζει να τον καθοδηγήσει ένας Ινδός μέχρι εκεί με τον οποίο περπατά λίγο πιο μπροστά προσφέροντάς του ναρκωτικά και γυναίκες για το βράδυ ,καθώς εγώ χαζεύω πιο πίσω βγάζοντας φωτογραφίες.
Σιγά μην μας πήγενε στο Connaught Place ,μας πήγε σε ένα τοπικό φαστφουντάδικο λίγο πιο κάτω.
Μεγάλο το μαρτύριο να είσαι γυναίκα στην Ινδία να έχεις πιει καφέδες και να θέλεις να πας προς νερού σου.Έξω από την τουαλέτα του φαστφουντάδικου πλένεται ένας Ινδός ,με αναθεματίζω και μπαίνω μέσα.
Ενιωθα χάλια αλλά τι να έκανα .Πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν η καλύτερη τουαλέτα που βρήκα στους δρόμους του Δελχί και ίσως και η μοναδική γιατί δεν το είχα ανακαλύψει ακόμα αλλά θα έκανα πολλές ώρες να ξαναβρω κάτι τέτοιο μπροστά μου.
Μάλιστα ήταν και πολύ καθαρή σχετικά με ότι είδα παρακάτω αλλά τότε ήταν πολύ νωρίς για να το ξέρω.
Φεύγουμε γρήγορα από κει και προχωρούμε ψάχνοντας το Connaught Place.Νιώθω σαν να έχω φάει σφαίρα ,περπατώ βγαζοντας φωτογραφίες ακουλουθούμενη πάντα από κανα δυο Ινδούς σε απόσταση.
Έχοντας διαβάσει ότι είναι πιο ανθρώπινο μέρος και ξέροντας ότι εκεί τριγύρω στη Janpath road βρίσκεται και ένα από τα επίσημα τουριστικά γραφεία του Δελχί ,γίνεται ο επόμενος στόχος του πρωινού.
Κατά τη διάρκεια της περιπλανησής μας στους δρόμους μπαίνουμε σε δυο τρια τουριστικά γραφεία.
Ο Αμερικάνος έχει ύφος τουρίστα κάθε φορά που μπαίνουμε μέσα και ύφος απογοητευμένου επιχειρηματία που δεν μπορεί να κάνει buisness την ώρα που φεύγουμε.
Ξέρουμε και οι δυο από την αρχή ότι δεν θα ψωνίσουμε εκδρομή ή οτιδήποτε από αυτά τα γραφεία ,εγώ μάλιστα δεν θα έμπαινα καθόλου ,παρόλα αυτά περιπλανιώμαστε μέσα και έξω από αυτά.
Του υπενθυμίζω για άλλη μια φορά το μετρό αλλά κάνει ότι δεν ακούει.
Ύστερα από αρκετή ώρα το ψάχνουμε και με αρκετές ερωτήσεις το βρίσκουμε.Πάνω που τον έχω ψήσει να μπούμε μέσα τον μεταπείθει ένας περαστικός Ινδός να πάρουμε ricksaw.
Σαν πρόβατα λέμε στον οδηγό ότι θέλουμε τo Janpath Road όπου βρίσκεται το επίσημο τουριστικό γραφείο της ινδικής κυβέρνησης.
Φυσικά μας πήγε σε ένα αλλό που βρισκόταν σε ένα στενο του Janpath και ήταν ιδιωτικό με ταμπέλα που διαβεβαίωνε ότι είναι κρατικό,όπως και πολλά άλλα που είχαμε συναντήσει.
Οι δρόμοι στο Δελχί δεν έχουν ταμπέλες ,δεν έχει σημασία αν έχεις χάρτη μαζί σου .Δεν ξέρεις που βρίσκεσαι και είναι πανεύκολο να χαθείς.Πόσο μάλλον την πρώτη μέρα άυπνος και σοκαρισμένος.
Διαβάζω πιο προσεχτικά τον οδηγό.Του εξηγώ ότι ο Janpath Road από τη στιγμη που βρίσκεται στο Connaught Place το οποίο έχει και την ομώνυμη πλατεία ,θα πρέπει να είναι κεντρικός μιας και ξεκινά και καταλήγει σε αυτήν.
Όντως λίγα μέτρα πιο κάτω ήταν μια τεράστια πλατεία.Ταμπέλες πουθενά όμως.Σε ποιο δρόμο να ήμαστε άραγε.
Τελικά ο κεντρικός δρόμος που βρισκόμασταν ήταν o Janpath και 3 λεπτα πιο κάτω το τουριστικό γραφείο που ψάχναμε.
Είναι 9 πάρα 5 και υποτίθεται ότι ανοίγει στις 9.
Περιμένομε απέξω καπνίζοντας και χαζεύοντας το ξεκίνημα της καθημερινότητας των Ινδών.
Σκούπισμα στο δρόμο ,ετοιμασία φαγητού ,στήσιμο πάγκων,πλύσιμο,παιδιά με καθαρά ρούχα να πηγαίνουν σχολείο .Αθώα παιδιά και σεβαστικά.Τα παιδιά είναι μια όαση για μας,το ίδιο και οι γυναίκες.
Η ώρα περνά ,το γραφείο ανοίγει.Οι υπάλληλοι είναι τρομερά κατατοπιστικοί ,η εκδρομή με λεωφορείο στα αξιοθέατα στοιχίζει μόλις 250 ρούπιες .Βουτάμε από 3 χάρτες του Δελχί ,μπόλικες οδηγίες για το που είμαστε και προς τα που είναι ο σταθμός του τρένου New Dehli Train Station όπου θα βγάζαμε τα εισητήρια για Άγκρα και απομακρυνόμαστε .
Για καμια ώρα περίπου ψάχνουμε το σταθμό του τρένου.
Είναι ανάμεσα στην περιοχή του ξενοδοχείου μας και στο Connaught Place όπου βρισκόμασταν. Ο Αμερικάνος είναι πεπεισμένος ότι ξέρει προς τα που πάμε.
Άυπνη και κουρασμένη ,μπουχτισμένη από τη βρώμα στο δρόμο και τις καταιγιστικές εικόνες τον ακολουθώ μη κάνοντας κάποια πρόταση ή διόρθωση για τη διαδρομή που ακολουθούσαμε.
Τα πεζοδρόμια εδώ είναι τα διπλάσια αλλά είναι όλα σκαμμένα,Ινδοί εργάτες δουλεύουν πυρετωδώς σκάβοντας πότε για το μετρό, πότε για σωλήνες και πότε για καλώδια internet από ότι διαπίστωσα μετά από μέρες διαβάζοντας τα ινδικά νέα σε ένα σταθμό τρένου από αγγλόφωνη εφημερίδα.
Γυναίκες στο δρόμο παίρνουν το χώμα το οποίο έχει μορφή τσιμέντου σε σκόνη και το περνούν από σίτες.Δεν ξέρω γιατί το καθαρίζουν κατ'αυτό τον τρόπο.Ψάχνουν αντικείμενα ,αποφάγια ή απλά είναι οι δουλειά τους?
Άτομα κατώτατης κάστας είναι με κουβέρτες στα πεζοδρόμια δίπλα σε εργάτες μαγαζιά και περαστικούς.Πίνουν ηρωίνη ,τρώνε ,κοιμούνται ,μιλάνε και κάποιοι ζητιανεύουν.Δεν ξέρω αν ένιωθα λύπη ,ξέρω ότι ήθελα να φύγω όσο πιο γρήγορα γινόταν από κει.
Βρίσκουμε τον σταθμό του τρένου.Είναι ένας από τους πολλούς που έχει το Δελχί.
Το New Dehli Train Station είναι μια τεράστια έκταση με πολλούς οδηγούς να περιμένουν έξω από αυτόν.Ricksaw,ταξί και ποδήλατα με καρότσες.
Στον πρώτο όροφό του ,βγάζουν εισητήρια οι τουρίστες.
Βγάλαμε 2 εισητήρια για Άγκρα για την επόμενη το πρωί και φύγαμε πιστεύοντας ότι απέχουμε 5 λεπτά από το ξενοδοχείο μας.
Απέναντι από το σταθμό ξεκινούσαν δρόμοι με bazaar και κάπου εκεί σε κάποιο στενό ήταν και δρόμος του ξενοδοχείου.
Γιατί να πάμε όμως προς τα κει?Είχαμε έρθει από κει έχοντας χαθεί και νομίζαμε ότι δεν είναι αυτό το μονοπάτι μας.
Φυγαμε λοιπόν και αρχίσαμε να περπατάμε δίπλα από το σταθμό .
Ο δρόμος είχε τεράστιες μάντρες φυσικά χωρίς ταμπέλες, παγκάκι να ξαποστάσεις ή ένα μαγαζάκι να πιεις ένα καφέ.
Δεν μπορούσαμε να ακουμπήσουμε πουθενά ούτε ξέραμε που πάμε.Για το μόνο που ήμαστε ευτυχισμενοι είναι που βρήκαμε το σταθμό και το σωστο μέρος για εισητήρια αμέσως χωρίς καθυστέρηση.
Ο δρόμος που περπατούσαμε για μεγάλη απόσταση ειχε τεράστιες ταμπέλες που παρέπεμπαν σε γραφεία να βγάλει κανείς εισητήρια τρένου.
Τα γραφεία δεν φαίνονταν ,ήταν μέσα σε αυλές πίσω από μάντρες και ήταν πολύ πιθανό να πηγέναμε εκει για εισητήρια νομίζοντας ότι είναι του σταθμού.
Για 2 ώρες ψάχναμε το ξενοδοχείο ,είχαμε τρεις χάρτες του Δελχί ο καθένας μας ,δυο Lonely Planet και παρόλα αυτά είχαμε χαθεί για τα καλά.
Οι τεράστιες κατα μήκος μάντρες στο πλάι του σταθμού ήταν ένας γολγοθάς που είχαμε ακολουθήσει και έπρεπε να τον ξανακάνουμε προς τα πίσω.
Αρχίζω να σκέφτομαι συνέχεια τη μητέρα μου και πόσο δίκιο είχε να πάρω ένα ζευγάρι αθλητικές μπότες μαζί μου.
Η κατάσταση στους δρόμους δεν μου επέτρεπε να περπατήσω με το χαμηλό αθλητικό παπούτσι μου και ένιωθα τοσο τυχερή που αν και είχαν αρχίσει να με πονούν τα πόδια μου ,ήμουν λίγα εκατοστά παραπάνω από τη λάσπη ,το χώμα και ότι άλλο μπορει κανείς να φανταστει.
Ο λαιμός μου έχει αρχίσει να καίει,ο γιακάς της μπλούζας μου σηκώθηκε αρκετές φορές να με προστατέψει από την μολυμσμένη ατμόσφαιρα το πρωί αλλά πλέον δεν έκανε τίποτα.
Μετά πολλά μπαίνουμε σε ένα ricksaw και στα 200 μέτρα βρίσκουμε το ξενοδοχείο.
Έχουμε ραντεβού σε 2 ώρες να δούμε αξιοθέατα....!
 

eva kas

Member
Μηνύματα
961
Likes
225
Επόμενο Ταξίδι
οσο πιο μακρια γινεται!
Ονειρεμένο Ταξίδι
Ανταρκτικη + Αρκτικη
καλα μας το ξεκινας αλλα βρε παιδακι μου μην μας αφηνουν με την αγωνια....περιμενουμε την συνεχεια σου!
παντως οφειλω να παραδεχτω οτι εγω δεν θα εκανα ενα τετοιο ταξιδι μονη μου.
 

renata

Member
Μηνύματα
5.540
Likes
1.950
Επόμενο Ταξίδι
Νεπάλ
Για το Δελχί κατάλαβα τα εξής...
ολα βρώμικα,ολοι σκάβουν και βάζουν σωλήνες παντού,φτύνουν,κοιμούνται στα χαντάκια ,πίνουν ηρωίνες,κλπ...τίποτα άλλο δεν είχε η πόλη αυτή??????είσαι σίγουρη?
πόσες μέρες έμεινες στο Δελχί??? είναι αρκετές για να σχηματίσεις μιά πραγματική και πλήρη εικόνα για την πόλη αυτή?
υπ όψιν οτι αυτά που γράφεις τα διαβάζει όλη η ελλάδα και εσύ βάζεις το λιθάρι σου για να σχηματιστεί μιά αποψη για μελλοντικούς ταξιδιώτες..
για συνέχισε...
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.110
Μηνύματα
880.636
Μέλη
38.838
Νεότερο μέλος
Crimson_gr

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom