Αρχίζουμε να τριγυρνούμε στην πλατφόρμα ψάχνοντας ενστικτωδώς για το πιο αξιόπιστο άτομο .
Βρίσκουμε ένα μεγάλο γραφείο κατά μήκος της και μπαίνουμε μέσα.Κίτρινοι τοίχοι ,δύο τρείς καρέκλες άδειες και ένα γραφείο στη μέση της αίθουσας που από πίσω κάθεται ένας υπάλληλος του σταθμού.Είναι πάνω από 50 ,έχει λίγο αυστηρό ύφος και μιλά στο τηλέφωνο εκνευρισμένος.
Μας βλέπει μπροστά του σηκώνοντας για λίγο το βλέμμα του .
Εμείς καθόμαστε από πάνω του σαν κέρβεροι και περιμένουμε να κλείσει.
Έχω την εντύπωση ότι γινόμαστε λίγο αδιάκριτοι έτσι υποχωρώ και κάθομαι σε μια καρέκλα.
Κλείνει το τηλέφωνο και ξεκινούμε τις ερωτήσεις.
Πιάνει το εισητήριο στα χέρια του ,αρχίζει να σημειώνει πάνω με το στυλό και να μας εξηγεί....!
Φεύγουμε ικανοποιημένοι και ήρεμοι.
Γνωρίζουμε ότι θα περιμένουμε καμιά ώρα ακόμα και περπατάμε στην πλατφόρμα ψάχνοντας να βρούμε μέρος να καθίσουμε.
Πλησιάζουμε τον βορειοευρωπαίο και αρχίζουμε την ανταλλαγή πληροφοριών.
Ταξιδεύει με τον αδερφό του στην Τζαιπούρ ,ατύχησε στο Taj ...και δεν είναι σίγουρος για το εισητήριό του.
Βγάζει λοιπόν μια κόλλα εκτυπωμένη από το internet και μας τη δείχνει.Έχει κλείσει εισητήριο από την πατρίδα του ,περίπου ένα μήνα πριν ,αλλά με αυτά που έχει συναντήσει στα τρένα έχει γίνει τέρας καχυποψίας .
Να και κάποιος που μας ξεπερνά σε κάτι σκέφτομαι χαμογελώντας.
Τον στέλνουμε όπως όπως στον κύριο που μας είχε εξυπηρετήσει πριν και μετά από λίγο επιστρέφει χαρούμενος με τον αδερφό του λεγοντάς μας ότι ταξιδεύουμε όλοι μαζί προς Τζαιπούρ με το ίδιο τρένο.Διασταυρώνουμε άλλη μια φορά τα πάντα και ξεκινάμε τις διηγήσεις για τις μέχρι τότε εμπειρίες μας.
Προσφέρω το εκπληκτικό κεκάκι μου στα αδέρφια και το χτυπούν αλύπητα λεγοντάς μου ότι πεινούν πάρα πολύ.
Αφήνω τον Αμερικάνο να τους περιγράφει πως μας έσπρωχναν οι ένστολοι στο Taj και ξεκινώ για τον πάγκο με το κολλημένο κατοστάρικο,που βρίσκεται στην άλλη άκρη της πλατφόρμας, όλο περιέργεια και χαρά που θα του δείξω την ευγνωμοσύνη μου αγοράζοντας τι άλλο? Κεκάκια .
Το χαρτονόμισμα έλειπε από τον πάγκο πήρα τα εδέσματα και έφυγα απογοητευμένη προς την παρέα.
Γύρω μας είναι κάποιοι Ινδοί που μας ακούν με προσοχή να εξιστορούμε και χαμογελούν κοιτάζοντας επίμονα .
Μένω μόνη μου με τα δυο αδέρφια από την Φινλανδία τρώμε κέικ και τους αναφέρω όλες τις πρωινές δυσκολίες και τα τρεξίματα με τα τρένα.
Κάποια στιγμή ο Oscar σηκώνεται από τη βαλίτσα του και με πλησιάζει πολύ κοντά..ανοίγει τα χέρια του και με βάζει στην αγκαλιά του.Τον κοιτώ αποσβολωμένη και υποψιάζομαι ότι έχω κάποιον πίσω μου που δεν τον έχω πάρει είδηση σε επικίνδυνη απόσταση.
Με κρατά αγκαλιά και μου λέει ότι πρέπει να με αγκαλιάσει οπωσδήποτε ...με αυτά που του έχω πει μέχρι στιγμής.
Οι ώρα περνά με σχέδια για το πως θα "χτυπήσουν" τη Τζαιπούρ και μένα να βοηθώ όσους ξένους έβλεπα μπροστά μου να ψάχνουν έναν άνθρωπο να μάθουν τι θα γίνει με το τρένο τους.
Οι οδηγίες μου ήταν σαφείς.
Πρώτα σιγουρεύεσαι ότι το τρένο σου έχει καθυστέρηση ....το διασταυρώνεις ξανά και ξανά χωρίς να εμπιστεύσαι ταξιδιώτες και καιροσκόπους του σταθμού παρά μόνο υπαλλήλους και ιδίως ελεγκτές.Έπειτα ρωτάς ποιο τρένο είναι το επόμενο για τον προορισμό σου, από ποιο σταθμό φεύγει (μερικές φορές φεύγουν από άλλους σταθμούς και πρέπει να ακυρώσεις το εισητήριο να πάρεις τα χρήματα και να βγάλεις καινούριο από τον καινούριο σταθμό) ,σιγουρεύεις την ώρα και την πλατφόρμα (πραγμα που μαθαίνεται την τελευταία στιγμή) και ο θεός βοηθός.
Το τρένο έρχεται ,επιβιβαζόμαστε και πιάνουμε ως συνήθως την πρώτη θέση με εισητήρια για τρίτη.
Το κρύο μέσα στο βαγόνι αρχίζει να γίνεται έντονο .
Ο Tommy φορούσε ένα ζευγάρι μάλλινα άσπρα γάντια και ο Oscar ένα ζευγάρι καφέ από σκύλο...!
Είχε βρει τη μια και μοναδική εταιρεία στην Φινλανδία που τα πουλά.
Προσπαθώ να μην ανατριχιάσω και να μην με πιάσει το φιλοζωικό μου αρχίζοντας τις περιγραφές για το πως έχουν φτιαχτεί αυτά τα γάντια και ποιά ζωάκια έχουν γδαρθεί, για να μας τα δείχνει όλο υπερηφάνια.
Ο Αμερικάνος από τη μεριά του έχει φρικάρει για άλλο λόγο .
Δεν έχει πάρει κανένα ζεστό ρούχο μαζί του ,παρά μόνο αυτό που φοράει.
Έτσι βγάζει την πετσέτα του από το σάκο κουκουλώνεται σαν Ινδός τρέμοντας από το κρύο και είναι όλο νεύρα που o Tommy έχει βγάλει επιπλέον και ένα ζευγάρι μάλλινες κάλτσες και τις φορά πάνω από τις κανονικές .
Τον ρωτά ως συνήθως με δόση ειρωνίας πως και αποφάσισε να πάρει τέτοια πράγματα μαζί του και εκείνος απαντά με μεγάλη φυσικότητα ότι στο αεροδρόμιο της Φινλανδίας δεν αντέχει άνθρωπος χωρίς αυτά ...περιμένοντας το αεροπλάνο.
Ο Oscar με τον Αμερικάνο παίζουν σκάκι και εγώ έχω κατεβάσει κουκούλα και ρολά και κοιμάμαι απέναντι από τον Tommy αγκαλιά με τις βαλίτσες και μοιραζόμενη το σεντόνι με το βάσανο αμερικάνικης προέλευσης.
Που έχει και το θράσος να με ρωτά ειρωνικά στο τέλος του ταξιδιού αν θα πάρω το σεντόνι μαζί μου.
Κάποια στιγμή ξυπνώ από τα έντονα γέλια τους.Όλοι υπόλοιποι στο βαγόνι κοιμούνται.
Είχαν άποψη περί ξανθών και μελαχροινών γυναικών ,ποιές είναι πιο ωραίες και αρεστές στον καθένα....,και έπρεπε να ακούω αυτή τη συζήτηση μέσα στα μεσάνυχτα προσπαθώντας να κοιμηθώ και να μην γελάω με αυτά που άκουγα.
Αφού το πήρα απόφαση ότι ούτε στο τρένο για Τζαιπούρ θα κοιμόμουν ανασυγκροτήθηκα και άρχισα να συμμετέχω στην κουβέντα που φυσικά είχε αλλάξει .
Μετά από ώρα αποφάσισαν να πιάσουν από μια κουκέτα και να ξεραθούν στον ύπνο δίνοντας μου εντολή να τους ξυπνήσω λίγο πριν φτάσουμε στον προορισμό μας.
Αρχίζω να γράφω στο τετραδιό μου και μετά από λίγη ώρα ρωτώ έναν Ινδό που μόλις έχει ξυπνήσει από την κουκέτα απέναντι στο διάδρομο , σε πόση ώρα φτάνει το τρένο στη Τζαιπούρ.
Twenty minutes, μου απαντά
Κάνω μια βόλτα στο βαγόνι και ρωτώ άλλους τρεις τέσσερις ντόπιους.Μου απαντούν όλοι το ίδιο .Παραξενεύομαι αρκετά ,ξαναρωτώ την πρώτη πηγή και μου απαντά ότι σε είκοσι λεπτά φθάνουμε.
Ο Αμερικάνος το ακούει σηκώνει το κεφάλι του ,με κοιτά και του κάνω νόημα να κατέβει από την κουκέτα του β' ορόφου που κοιμόταν.
Ξυπνούν και οι Φινλανδοί και περιμένουμε όλο ανυπομονησία να φτάσουμε.
Ξεκινώ τις βόλτες να βρω που θα καπνίσω χωρίς να ενοχλώ και να ενοχλούμαι.Δεν υπήρχε περίπτωση να έμπαινα στη τουαλέτα του τρένου,έτσι κάθισα απέξω κοιτάζοντας μια Ινδή γύρω στα είκοσι να πλένεται σε έναν εξωτερικό νιπτήρα.Με βλέπει να καπνίζω και με κοιτά συνομωτικά χαμογελώντας .Πιάνουμε συζήτηση και μου λέει ότι το τρένο φθάνει στη Τζαιπούρ σε 3 ώρες.
Με κομμένα φτερά και ξέροντας πλέον ότι οι γυναίκες στην Ινδία είναι η πιο σίγουρη πηγή πληροφόρησης ,πηγένω στα αγόρια που πριν λίγο είχα ξυπνήσει και τους ανακοινώνω τη γκάφα μου.
Όσο περνά η ώρα καταλαβαίνουμε όλοι ότι η κοπέλα είχε δίκιο.Επειτα από καμιά ώρα όμως ξαναρωτούν τον γείτονα (twenty minutes)και τους απαντά next station .
Δεν ξέρω για ποιο λόγο τον πίστεψαν .Το έβρισκαν παράλογο ότι θέλαμε ακόμα 2 ώρες και αφότου περασε αρκετή ώρα βρήκα τη φίλη μου και την ξαναρώτησα.
Περίπου μια ώρα μου απαντά.Μια ώρα έλεγε η κοπέλα ten minutes έλεγε ο Ινδός.Ο Αμερικάνος άρχισε να με κοροιδεύει πιστεύοντας τον Ινδό παρόλο που την είχαμε πατήσει.
Κοιτούσαμε έξω ,ξανακοιτούσαμε ,περνούσαμε ενδιάμεσους σταθμούς με αγωνία μην χάσουμε τον προορισμό μας.
Τελικά ο Αμερικάνος με κοιτά και μου λέει ,μαλλον η φίλη σου είχε δίκιο.Συνεχίζουμε να ρωτάμε τον Ινδό πλέον για χαβαλέ και ακούμε συνέχεια ten minutes, ten minutes.
Λίγο πριν τη Τζαιπούρ σηκώνεται ετοιμάζει τα μπαγκάζια του και στήνεται μπροστά στην πόρτα του τρένου όπου καπνίζω.Με κοιτά και μου λέει ten minutes χαμογελαστός.
Δεν κρατήθηκα είχα φτάσει στα οριά μου.
Άλλο πραγμα δεν ξέρω αγγλικά ,άλλο δεν θέλω να σε εξυπηρετήσω και άλλο πηγένουμε στον ίδιο προορισμό και σε κοροιδεύω επί 3.30 ώρες ότι φθάνουμε σε λίγο και μόνο όταν πραγματικά φτάνουμε σηκώνομαι και ετοιμάζω τα πράγματά μου.
Ήμουν έτοιμη να μπω στις ινδικές εφημερίδες ...άρχισα να τον ρωτώ για ποιο λόγο με κορόιδευε (όχι ότι περίμενα απάντηση αλλά έπρεπε κάτι να πω) μου γύρισε την πλάτη κοιτώντας έξω.
Του πάτησα ένα βρισίδι αλά αγγλικά και έτρεξα να πάρω τα πραγματά μου ακούγοντας την αμερικάνικη μουρμούρα.
Είσαι στη χώρα του με ποιο δικαίωμα τον βρίζεις.
Δεν είναι σωστό αύτό που έκανες.
Είμαι άνθρωπος έχω όρια ,του απαντάω.
Φτάνοντας στο σταθμό μας πλευρίζουν καμιά δεκαριά οδηγοί ricksaw ,δύο από αυτούς είναι πιο επίμονοι.Αφού βγάλαμε φωτογραφία το χαρτί που ανέγραφε το ξενοδοχείο των παιδιών τους αφήσαμε να βρουν τον οδηγό που τους περίμενε και είμαστε έτοιμοι να φύγουμε με έναν οδηγό για οπουδήποτε είχε καθαρή στέγη και ζεστό νερό.
Πως σου φαίνεται το ξενοδοχείο ακριβώς απέναντι?
Στην Ινδία ψάχνεις για καθαρά σεντόνια,καθαρό μπάνιο, ζεστό νερό και ασφάλεια.Όλα τα άλλα είναι περιττά.Όλη μέρα λείπεις.Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ζεστό νερό και καθαρό κρεβάτι.
Το ξενοδοχείο πεντακάθαρο ,μεγάλοι χώροι,ευρύχωρα δωμάτια λίγο άπειρο προσωπικό και οι δύο επίμονοι οδηγοι ricksaw μέσα στο lobby περίμεναν να αλλάξω γνώμη ή να κλείσω ραντεβού το πρωί για βόλτα στην πόλη.
Το επόμενο πρωί αφού γίναμε από δυο χωριά με τον Αμερικάνο μπροστά στη reception του ξενοδοχείου και τον Oscar να κανονίζει έξω από το ξενοδοχείο οδηγό για όλη μέρα,ξεκινήσαμε την περιήγηση στη Τζαιπούρ.
Λίγο το ότι δεν είχα κάνει μπάνιο καθώς το νερό στο δωμάτιο ήταν κρύο ,λίγο το ότι θα ήμουν όλη μέρα με τον περίεργο ,έπινα τον καφέ μου άβολα και βιαστικά στο μόνο μέρος που συνάντησα σε όλη διαδρομή μου και μου θύμιζε λίγο Ευρώπη.
Καμιά φορά μια ένεση Ευρώπης ή μία όαση όπως ένα καλό ξενοδοχείο είναι ικανά να σου αλλάξουν γνώμη ,να φτιάξει η διάθεση και να ξεκινήσεις με άλλο αέρα ...για να εξερευνήσεις ότι υπάρχει γύρω.
Είναι σαν να περπατάς για ώρες και ύστερα να κάθεσαι σε μία καρέκλα να ξαποστάσεις αντί για ένα σκαμνί.
Ο κήπος του ξενοδοχείου που είχαμε επισκεφθεί για καφέ είχε λίγο γρασίδι ,δύο τραπεζάκια και ένα μπαρ εσωτερικό που έφτιαχνε ευρωπαικούς καφέδες.Μόνο γαλλικό καφέ δεν βρήκα πουθενά.Τον espresso τον κάνουν με 200 παραλλάγες αλλά τον καφέ φίλτρου δεν τον πουλούν πουθενά .
Ο αμερικάνικος ζεστός καφές είναι όπως τον ξέρουμε εμείς στην Ελλάδα αλλά η γεύση του είναι ιδιαίτερη και για τα προσωπικά μου γούστα καθόλου ωραία.Προτιμούσα το chai.
Τσάι με βρασμένο γάλα χωρίς πιπεριές και τζίντζερ όπως συνηθίζουν να προσθέτουν.
Ήπιαμε βιαστικά τους καφέδες μας και ξεκινήσαμε με ένα καινούριο αυτοκίνητο τις βόλτες στη Τζαιπούρ.
Ο Sameer ,ο οδηγός μας όταν μου πρωτοσυστήθηκε θεώρησα ότι είναι και αυτός επιβάτης του αυτοκινήτου.Αργότερα όταν τον είδα στη θέση του οδηγού και τον Oscar δίπλα να δίνει οδηγίες διαβάζοντας τον Lp κατάλαβα ότι είναι Ινδός.
Θεωρούσα ότι είναι ταξιδιώτης ίσως από κάποια Αραβική χώρα. Πρώτος μας σταθμός ήταν το Central Museum , το οποίο
λειτουργεί και ως κρατικό μουσείο του Ρατζαστάν.Χτίστηκε το 1876 από τον Εδουάρδο Ζ'.
Το μουσείο φιλοξενεί κοσμήματα,έργα μεταλλοτεχνίας και γλυπτικής.Σπαθιά ,μαχαίρια,όπλα μάχης,παραδοσιακές φορεσιές,μουσικά όργανα,πίνακες ζωγραφικής,σκεύη καθημερινής χρήσης και μια μούμια στο κέντρο μιας αίθουσας που χρονολογείται από την εποχή των Πτολεμαίων.
Σωστά διάβασα κάπου ότι το μουσείο αντανακλά την πλούσια παράδοση του Ρατζαστάν.
Τα όπλα τους είναι φοβερά ,αν είχα χρόνο θα τα χάζευα για ώρες.
Από τα λίγα μουσεία που έχω επισκεφθεί και με έχουν βάλει κατευθείαν στην κουλτούρα και στο πνεύμα των τότε εποχών.
Φεύγοντας από το μουσείο αν κοιτάξει κανείς ψηλά στους εξωτερικούς χώρους ,μπορεί να δει τις τοιχογραφίες των μαχαραγιάδων ,οι οποίοι κοιτούν από πολύ ψηλά ανάμεσα σε περιστέρια που πετούν γύρω τους.
Δεύτερος σταθμός η ροζ πολιτεία ή αλλίως Pink City. Μέσα στη Τζαιπούρ στο τμήμα της παλιάς πόλης οι προσόψεις των κτιρίων είναι βαμένες ροζ.Η ιστορία λέει ότι ο Μαχαραγιάς Ραμ Σινγκχ ΙΙ έδωσε εντολή να βάψουν την πολιτεία ροζ ως σύμβολο φιλοξενίας μόλις έμαθε ότι θα την επισκεφθεί ο Εδουάρδος,πρίγκηπας της Ουαλίας και μελλοντικός βασιλιάς της Αγγλίας.
Σήμερα το ροζ χρώμα πότε χάνεται στην πολυχρωμία και στα πολύβουα πλήθη και πότε bazaar που την στολίζουν.
Το City Palace ένα από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της Τζαϊπούρ, είναι ένα σύμπλεγμα, που ακόμη φυλάσσεται από τουρμπανοφόρους φύλακες με τις δύο τεράστιες μεταλλικές στάμνες νερού, τα μεγαλύτερα ασημένια αντικείμενα παγκοσμίως. Εκεί κοντά βρίσκεται και το Hawa Mahal, η πρόσοψη του οποίου αποτελείται από 953 μικρά παράθυρα, μέσα από τα οποία οι γυναίκες του χαρεμιού παρακολουθούσαν την αγορά.
Δεν επισκεφθήκαμε κανένα από τα δύο παρά κατευθυνθήκαμε προς το Royal Gaitor.
Σε αυτό το όμορφο και φιλήσυχο μέρος, ανάμεσα σε μερικές κατσίκες επισκεφθήκαμε το κενοτάφιο όλων των μαχαραγιάδων της Τζαιπούρ, από τον Ραμ Σινγκχ ΙΙ έως τον Μαν Σινγκχ ΙΙ.
Περπάτησα ξυπόλητη στα μνημεία ,θαύμασα για ακόμη μια φορά το μάρμαρο και την κομψότητα που προσφέρει ,έβγαλα αρκετές φωτογραφίες μαζί με τους συνταξιδιώτες μου και επιβιβάστηκα πάλι στο αυτοκίνητο για να βρούμε μερικούς ελέφαντες απέναντι από το πλωτό παλάτι της πόλης Jal Mahal.
Ένας ελέφαντας στολισμένος που μεταφέρει τουρίστες για λίγα λεπτά ...,αρκετές καμήλες εξίσου στολισμένες για τον ίδιο σκοπό και ένας φωτογράφος που εμφανίζει τις φωτογραφίες μέσα σε λίγα λεπτά συνθέτουν τις πρώτες εικόνες.
Όση ώρα περιμένα να τελιώσουν τα παζάρια για την βόλτα με τον ελέφαντα ,παρατηρούσα τις καμήλες.
Ένας πιτσιρικάς από τους πολλούς που υπήρχαν τριγύρω με βοήθησε να πλησιάσω μια καμήλα δείχνοντας μου ότι μπορώ να κάθομαι δίπλα στο κεφάλι της και να την χαιδεύω όση ώρα θέλω.
Άρχισα να παρατηρώ αυτό το αλλόκοτο ζώο από πολύ κοντά .Αλλοτε το θαύμαζα και άλλοτε το λυπόμουν σκεφτόμενη ότι είναι μια ατραξιον για τους τουρίστες και ένα μέσο είσπραξης χρημάτων για τους ντόπιους.
Στην διαδρομή προς Άγκρα είχα διαβάσει στον οδηγό ότι υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να συναντήσουμε αρκούδες αιχμαλωτισμένες και βασανισμένες χρησιμοποιούμενες ως τουριστική ατραξιον.Φαινόμενο σπάνιο μεν στη σημερινή εποχή αλλα στην Ινδία πρέπει να είναι προετοιμασμένος κανείς για όλα.
Έτσι δεν ήξερα αν θα πρεπε να πάμε εκεί και να υποστηρίξουμε ουσιαστικά την εκμετάλλευση των ζώων.
Η αγάπη του πιτσιρικά για την καμήλα με έκανε να αλλάξω γνώμη.
Της συμπεριφερόταν σαν να είναι το κατοικίδιό του.
Θέλοντας να γελάσει με έβαλε να της πειράξω το μάγουλο ,το ζώο τσαντίστηκε και εκτινάχθηκα προς τα πίσω κάνοντας τον πιτσιρικά και ένα μάτσο Ινδούς τριγύρω να σκάσουν στα γέλια.
Τα αγόρια όσο περίμεναν να γυρίσει ο ελέφαντας από την βόλτα του είχαν πάρει από μια καμήλα και είχαν εξαφανιστεί γελώντας και πειράζοντας ο ένας τον άλλον.
Αφού χάζεψα αρκετή ώρα την καμήλα βούτηξα τον αετό από έναν πιτσιρικά και άρχισα να τον πετάω.Ένα οικόπεδο μεγάλο ,δυό πιτσιρικάδες με δυο μικρούς χάρτινους αετούς και γω στην ηλικία τους προσπαθώντας να βουτήξω τον αετό από τον έναν.
Πέντε λεπτά με τον αετό ήταν αρκετά για να καταλάβω τι σημαίνει Ινδία.Ινδία σημαίνει ελευθερία .
Γύρισα το μυαλό μου πίσω στην Ελλάδα ,τα μπουφάν, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια,την τηλεόραση,την κίνηση στους δρόμους με τα μοντερνα αυτοκίνητα ,τα γυάλινα κτίρια ,τα στημένα σκηνικά,την απομόνωση των ανθρώπων ,τα στερεότυπα,το ψέμα ,την έλλειψη ελευθερίας και όλον αυτόν τον κυκεώνα που ζούμε .Οι προσπάθειες που κάνουμε για να πετύχουμε ώστε να καταλήξουμε ευτυχισμένοι ,η γκρίζα ζωή,ο δρόμος που μας έχουν βάλει να περπατάμε ψάχνοντας τρόπο για την άνετη ζωή,οι ψεύτικες ανάγκες και η μιζέρια.Η καθημερινή μιζέρια που ζουν οι περισσότεροι άνθρωποι βάζοντας μέσα με σαφείς , προσεχτικές οδηγίες και υπερπροσπάθειες τα ίδια τους τα παιδιά.
Τίποτα μα τίποτα από αυτά δεν υπήρχε εκείνο το πεντάλεπτο .Μόνο ένας μικρός χρωματιστός αετός από τσιγαρόχαρτο που προσπαθούσα να κρατήσω ψηλά με τον τρόπο που είχε μάθει ο πατέρας μου.
Θα μπορούσα να κάθομαι εκεί όλο το απόγευμα χωρίς καμία άλλη ανάγκη ,βιώνοντας την ελευθερία όπως δεν την είχα νιώσει πότε με αυτόν τον τρόπο.
Αυτή η χώρα με είχε πιέσει αρκετά ,μέσα από όλες τις δυσκολίες που συναντούσα, ουσιαστικά είχα να αντιμετωπίσω τον ίδιο μου τον εαυτό και τον τρόπο που είχα μάθει να ζω ως τώρα.
Από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο αεροδρόμιο ο μόνος εχθρός ήμουν εγώ η ίδια.Η Ινδία δεν είναι εχθρική ,είναι απλά δύσκολη.Δύσκολη στην αρχή και στη συνέχεια μεθυστική.
Η βόλτα με τον ελέφαντα δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο και πέρα από αυτό γκρίνιαζα λίγο στον Oscar ότι δεν φταίει σε τίποτα ο ελέφαντας να έχει πάνω του 4 ηλίθιους τουρίστες και να τους πηγένει εδώ και κει.
Η συνέχεια της βόλτας μας ήταν στον περίφημο Galta & Surya Mandir ή αλλιώς Monkey Temple.
Όσο χάζευα βραχιόλια μαζί με τον Sameer ,τα αγόρια αγόρασαν φυστίκια και άρχισαν να ανεβαίνουν μια ανηφόρα ,με αρκετές στροφές ,περίπου 200 μέτρων ταίζοντας μαιμούδες και παρατηρώντας την πόλη από ψηλά.
Αφού θαύμασα αρκετή ώρα πασμίνες και μπιχλιμπίδια όπως ελεφαντάκια και κοσμήματα,άφησα τον οδηγό μας και άρχισα να ανεβαίνω και γω την ανηφόρα.
Δεκάδες μαιμούδες ,μαιμουδάκια ,κατσίκες ,μυρωδιά από ματζούνια πουλιά, μια κόμπρα ατραξιον ,αγελάδες, ντόπιους ,μερικά σπίτια και ναοί προσευχής προηγήθηκαν μέχρι να εντοπίσω την παρέα που είχε φτάσει στην κορυφή σε ένα μικρό ναό απ'όπου μπορούσε να θαυμάσει κανείς όλη την Τζαιπούρ.
Κατεβαίνοντας ήταν η ώρα που τάιζαν τις μαιμούδες και είχαν μαζευτεί αρκετές χαρίζοντας μας ενθουσιασμό και περιέργεια .Περίεργες κραυγές ,μικροί καυγάδες και μικρά μαιμουδάκια που κυνηγούσαν τις μητέρες τους .Οι περισσότερες καθισμένες στα βράχια στο πλάι του δρόμου μας κοιτούσαν όλο περιέργεια με το μυαλό που αλλού?Στο φαγητό.
Τελευταίος προορισμός της ημέρας το Nahargarh.
Βρίσκουμε ένα μεγάλο γραφείο κατά μήκος της και μπαίνουμε μέσα.Κίτρινοι τοίχοι ,δύο τρείς καρέκλες άδειες και ένα γραφείο στη μέση της αίθουσας που από πίσω κάθεται ένας υπάλληλος του σταθμού.Είναι πάνω από 50 ,έχει λίγο αυστηρό ύφος και μιλά στο τηλέφωνο εκνευρισμένος.
Μας βλέπει μπροστά του σηκώνοντας για λίγο το βλέμμα του .
Εμείς καθόμαστε από πάνω του σαν κέρβεροι και περιμένουμε να κλείσει.
Έχω την εντύπωση ότι γινόμαστε λίγο αδιάκριτοι έτσι υποχωρώ και κάθομαι σε μια καρέκλα.
Κλείνει το τηλέφωνο και ξεκινούμε τις ερωτήσεις.
Πιάνει το εισητήριο στα χέρια του ,αρχίζει να σημειώνει πάνω με το στυλό και να μας εξηγεί....!
Φεύγουμε ικανοποιημένοι και ήρεμοι.
Γνωρίζουμε ότι θα περιμένουμε καμιά ώρα ακόμα και περπατάμε στην πλατφόρμα ψάχνοντας να βρούμε μέρος να καθίσουμε.
Πλησιάζουμε τον βορειοευρωπαίο και αρχίζουμε την ανταλλαγή πληροφοριών.
Ταξιδεύει με τον αδερφό του στην Τζαιπούρ ,ατύχησε στο Taj ...και δεν είναι σίγουρος για το εισητήριό του.
Βγάζει λοιπόν μια κόλλα εκτυπωμένη από το internet και μας τη δείχνει.Έχει κλείσει εισητήριο από την πατρίδα του ,περίπου ένα μήνα πριν ,αλλά με αυτά που έχει συναντήσει στα τρένα έχει γίνει τέρας καχυποψίας .
Να και κάποιος που μας ξεπερνά σε κάτι σκέφτομαι χαμογελώντας.
Τον στέλνουμε όπως όπως στον κύριο που μας είχε εξυπηρετήσει πριν και μετά από λίγο επιστρέφει χαρούμενος με τον αδερφό του λεγοντάς μας ότι ταξιδεύουμε όλοι μαζί προς Τζαιπούρ με το ίδιο τρένο.Διασταυρώνουμε άλλη μια φορά τα πάντα και ξεκινάμε τις διηγήσεις για τις μέχρι τότε εμπειρίες μας.
Προσφέρω το εκπληκτικό κεκάκι μου στα αδέρφια και το χτυπούν αλύπητα λεγοντάς μου ότι πεινούν πάρα πολύ.
Αφήνω τον Αμερικάνο να τους περιγράφει πως μας έσπρωχναν οι ένστολοι στο Taj και ξεκινώ για τον πάγκο με το κολλημένο κατοστάρικο,που βρίσκεται στην άλλη άκρη της πλατφόρμας, όλο περιέργεια και χαρά που θα του δείξω την ευγνωμοσύνη μου αγοράζοντας τι άλλο? Κεκάκια .
Το χαρτονόμισμα έλειπε από τον πάγκο πήρα τα εδέσματα και έφυγα απογοητευμένη προς την παρέα.
Γύρω μας είναι κάποιοι Ινδοί που μας ακούν με προσοχή να εξιστορούμε και χαμογελούν κοιτάζοντας επίμονα .
Μένω μόνη μου με τα δυο αδέρφια από την Φινλανδία τρώμε κέικ και τους αναφέρω όλες τις πρωινές δυσκολίες και τα τρεξίματα με τα τρένα.
Κάποια στιγμή ο Oscar σηκώνεται από τη βαλίτσα του και με πλησιάζει πολύ κοντά..ανοίγει τα χέρια του και με βάζει στην αγκαλιά του.Τον κοιτώ αποσβολωμένη και υποψιάζομαι ότι έχω κάποιον πίσω μου που δεν τον έχω πάρει είδηση σε επικίνδυνη απόσταση.
Με κρατά αγκαλιά και μου λέει ότι πρέπει να με αγκαλιάσει οπωσδήποτε ...με αυτά που του έχω πει μέχρι στιγμής.
Οι ώρα περνά με σχέδια για το πως θα "χτυπήσουν" τη Τζαιπούρ και μένα να βοηθώ όσους ξένους έβλεπα μπροστά μου να ψάχνουν έναν άνθρωπο να μάθουν τι θα γίνει με το τρένο τους.
Οι οδηγίες μου ήταν σαφείς.
Πρώτα σιγουρεύεσαι ότι το τρένο σου έχει καθυστέρηση ....το διασταυρώνεις ξανά και ξανά χωρίς να εμπιστεύσαι ταξιδιώτες και καιροσκόπους του σταθμού παρά μόνο υπαλλήλους και ιδίως ελεγκτές.Έπειτα ρωτάς ποιο τρένο είναι το επόμενο για τον προορισμό σου, από ποιο σταθμό φεύγει (μερικές φορές φεύγουν από άλλους σταθμούς και πρέπει να ακυρώσεις το εισητήριο να πάρεις τα χρήματα και να βγάλεις καινούριο από τον καινούριο σταθμό) ,σιγουρεύεις την ώρα και την πλατφόρμα (πραγμα που μαθαίνεται την τελευταία στιγμή) και ο θεός βοηθός.
Το τρένο έρχεται ,επιβιβαζόμαστε και πιάνουμε ως συνήθως την πρώτη θέση με εισητήρια για τρίτη.
Το κρύο μέσα στο βαγόνι αρχίζει να γίνεται έντονο .
Ο Tommy φορούσε ένα ζευγάρι μάλλινα άσπρα γάντια και ο Oscar ένα ζευγάρι καφέ από σκύλο...!
Είχε βρει τη μια και μοναδική εταιρεία στην Φινλανδία που τα πουλά.
Προσπαθώ να μην ανατριχιάσω και να μην με πιάσει το φιλοζωικό μου αρχίζοντας τις περιγραφές για το πως έχουν φτιαχτεί αυτά τα γάντια και ποιά ζωάκια έχουν γδαρθεί, για να μας τα δείχνει όλο υπερηφάνια.
Ο Αμερικάνος από τη μεριά του έχει φρικάρει για άλλο λόγο .
Δεν έχει πάρει κανένα ζεστό ρούχο μαζί του ,παρά μόνο αυτό που φοράει.
Έτσι βγάζει την πετσέτα του από το σάκο κουκουλώνεται σαν Ινδός τρέμοντας από το κρύο και είναι όλο νεύρα που o Tommy έχει βγάλει επιπλέον και ένα ζευγάρι μάλλινες κάλτσες και τις φορά πάνω από τις κανονικές .
Τον ρωτά ως συνήθως με δόση ειρωνίας πως και αποφάσισε να πάρει τέτοια πράγματα μαζί του και εκείνος απαντά με μεγάλη φυσικότητα ότι στο αεροδρόμιο της Φινλανδίας δεν αντέχει άνθρωπος χωρίς αυτά ...περιμένοντας το αεροπλάνο.
Ο Oscar με τον Αμερικάνο παίζουν σκάκι και εγώ έχω κατεβάσει κουκούλα και ρολά και κοιμάμαι απέναντι από τον Tommy αγκαλιά με τις βαλίτσες και μοιραζόμενη το σεντόνι με το βάσανο αμερικάνικης προέλευσης.
Που έχει και το θράσος να με ρωτά ειρωνικά στο τέλος του ταξιδιού αν θα πάρω το σεντόνι μαζί μου.
Κάποια στιγμή ξυπνώ από τα έντονα γέλια τους.Όλοι υπόλοιποι στο βαγόνι κοιμούνται.
Είχαν άποψη περί ξανθών και μελαχροινών γυναικών ,ποιές είναι πιο ωραίες και αρεστές στον καθένα....,και έπρεπε να ακούω αυτή τη συζήτηση μέσα στα μεσάνυχτα προσπαθώντας να κοιμηθώ και να μην γελάω με αυτά που άκουγα.
Αφού το πήρα απόφαση ότι ούτε στο τρένο για Τζαιπούρ θα κοιμόμουν ανασυγκροτήθηκα και άρχισα να συμμετέχω στην κουβέντα που φυσικά είχε αλλάξει .
Μετά από ώρα αποφάσισαν να πιάσουν από μια κουκέτα και να ξεραθούν στον ύπνο δίνοντας μου εντολή να τους ξυπνήσω λίγο πριν φτάσουμε στον προορισμό μας.
Αρχίζω να γράφω στο τετραδιό μου και μετά από λίγη ώρα ρωτώ έναν Ινδό που μόλις έχει ξυπνήσει από την κουκέτα απέναντι στο διάδρομο , σε πόση ώρα φτάνει το τρένο στη Τζαιπούρ.
Twenty minutes, μου απαντά
Κάνω μια βόλτα στο βαγόνι και ρωτώ άλλους τρεις τέσσερις ντόπιους.Μου απαντούν όλοι το ίδιο .Παραξενεύομαι αρκετά ,ξαναρωτώ την πρώτη πηγή και μου απαντά ότι σε είκοσι λεπτά φθάνουμε.
Ο Αμερικάνος το ακούει σηκώνει το κεφάλι του ,με κοιτά και του κάνω νόημα να κατέβει από την κουκέτα του β' ορόφου που κοιμόταν.
Ξυπνούν και οι Φινλανδοί και περιμένουμε όλο ανυπομονησία να φτάσουμε.
Ξεκινώ τις βόλτες να βρω που θα καπνίσω χωρίς να ενοχλώ και να ενοχλούμαι.Δεν υπήρχε περίπτωση να έμπαινα στη τουαλέτα του τρένου,έτσι κάθισα απέξω κοιτάζοντας μια Ινδή γύρω στα είκοσι να πλένεται σε έναν εξωτερικό νιπτήρα.Με βλέπει να καπνίζω και με κοιτά συνομωτικά χαμογελώντας .Πιάνουμε συζήτηση και μου λέει ότι το τρένο φθάνει στη Τζαιπούρ σε 3 ώρες.
Με κομμένα φτερά και ξέροντας πλέον ότι οι γυναίκες στην Ινδία είναι η πιο σίγουρη πηγή πληροφόρησης ,πηγένω στα αγόρια που πριν λίγο είχα ξυπνήσει και τους ανακοινώνω τη γκάφα μου.
Όσο περνά η ώρα καταλαβαίνουμε όλοι ότι η κοπέλα είχε δίκιο.Επειτα από καμιά ώρα όμως ξαναρωτούν τον γείτονα (twenty minutes)και τους απαντά next station .
Δεν ξέρω για ποιο λόγο τον πίστεψαν .Το έβρισκαν παράλογο ότι θέλαμε ακόμα 2 ώρες και αφότου περασε αρκετή ώρα βρήκα τη φίλη μου και την ξαναρώτησα.
Περίπου μια ώρα μου απαντά.Μια ώρα έλεγε η κοπέλα ten minutes έλεγε ο Ινδός.Ο Αμερικάνος άρχισε να με κοροιδεύει πιστεύοντας τον Ινδό παρόλο που την είχαμε πατήσει.
Κοιτούσαμε έξω ,ξανακοιτούσαμε ,περνούσαμε ενδιάμεσους σταθμούς με αγωνία μην χάσουμε τον προορισμό μας.
Τελικά ο Αμερικάνος με κοιτά και μου λέει ,μαλλον η φίλη σου είχε δίκιο.Συνεχίζουμε να ρωτάμε τον Ινδό πλέον για χαβαλέ και ακούμε συνέχεια ten minutes, ten minutes.
Λίγο πριν τη Τζαιπούρ σηκώνεται ετοιμάζει τα μπαγκάζια του και στήνεται μπροστά στην πόρτα του τρένου όπου καπνίζω.Με κοιτά και μου λέει ten minutes χαμογελαστός.
Δεν κρατήθηκα είχα φτάσει στα οριά μου.
Άλλο πραγμα δεν ξέρω αγγλικά ,άλλο δεν θέλω να σε εξυπηρετήσω και άλλο πηγένουμε στον ίδιο προορισμό και σε κοροιδεύω επί 3.30 ώρες ότι φθάνουμε σε λίγο και μόνο όταν πραγματικά φτάνουμε σηκώνομαι και ετοιμάζω τα πράγματά μου.
Ήμουν έτοιμη να μπω στις ινδικές εφημερίδες ...άρχισα να τον ρωτώ για ποιο λόγο με κορόιδευε (όχι ότι περίμενα απάντηση αλλά έπρεπε κάτι να πω) μου γύρισε την πλάτη κοιτώντας έξω.
Του πάτησα ένα βρισίδι αλά αγγλικά και έτρεξα να πάρω τα πραγματά μου ακούγοντας την αμερικάνικη μουρμούρα.
Είσαι στη χώρα του με ποιο δικαίωμα τον βρίζεις.
Δεν είναι σωστό αύτό που έκανες.
Είμαι άνθρωπος έχω όρια ,του απαντάω.
Φτάνοντας στο σταθμό μας πλευρίζουν καμιά δεκαριά οδηγοί ricksaw ,δύο από αυτούς είναι πιο επίμονοι.Αφού βγάλαμε φωτογραφία το χαρτί που ανέγραφε το ξενοδοχείο των παιδιών τους αφήσαμε να βρουν τον οδηγό που τους περίμενε και είμαστε έτοιμοι να φύγουμε με έναν οδηγό για οπουδήποτε είχε καθαρή στέγη και ζεστό νερό.
Πως σου φαίνεται το ξενοδοχείο ακριβώς απέναντι?
Στην Ινδία ψάχνεις για καθαρά σεντόνια,καθαρό μπάνιο, ζεστό νερό και ασφάλεια.Όλα τα άλλα είναι περιττά.Όλη μέρα λείπεις.Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ζεστό νερό και καθαρό κρεβάτι.
Το ξενοδοχείο πεντακάθαρο ,μεγάλοι χώροι,ευρύχωρα δωμάτια λίγο άπειρο προσωπικό και οι δύο επίμονοι οδηγοι ricksaw μέσα στο lobby περίμεναν να αλλάξω γνώμη ή να κλείσω ραντεβού το πρωί για βόλτα στην πόλη.
Το επόμενο πρωί αφού γίναμε από δυο χωριά με τον Αμερικάνο μπροστά στη reception του ξενοδοχείου και τον Oscar να κανονίζει έξω από το ξενοδοχείο οδηγό για όλη μέρα,ξεκινήσαμε την περιήγηση στη Τζαιπούρ.
Λίγο το ότι δεν είχα κάνει μπάνιο καθώς το νερό στο δωμάτιο ήταν κρύο ,λίγο το ότι θα ήμουν όλη μέρα με τον περίεργο ,έπινα τον καφέ μου άβολα και βιαστικά στο μόνο μέρος που συνάντησα σε όλη διαδρομή μου και μου θύμιζε λίγο Ευρώπη.
Καμιά φορά μια ένεση Ευρώπης ή μία όαση όπως ένα καλό ξενοδοχείο είναι ικανά να σου αλλάξουν γνώμη ,να φτιάξει η διάθεση και να ξεκινήσεις με άλλο αέρα ...για να εξερευνήσεις ότι υπάρχει γύρω.
Είναι σαν να περπατάς για ώρες και ύστερα να κάθεσαι σε μία καρέκλα να ξαποστάσεις αντί για ένα σκαμνί.
Ο κήπος του ξενοδοχείου που είχαμε επισκεφθεί για καφέ είχε λίγο γρασίδι ,δύο τραπεζάκια και ένα μπαρ εσωτερικό που έφτιαχνε ευρωπαικούς καφέδες.Μόνο γαλλικό καφέ δεν βρήκα πουθενά.Τον espresso τον κάνουν με 200 παραλλάγες αλλά τον καφέ φίλτρου δεν τον πουλούν πουθενά .
Ο αμερικάνικος ζεστός καφές είναι όπως τον ξέρουμε εμείς στην Ελλάδα αλλά η γεύση του είναι ιδιαίτερη και για τα προσωπικά μου γούστα καθόλου ωραία.Προτιμούσα το chai.
Τσάι με βρασμένο γάλα χωρίς πιπεριές και τζίντζερ όπως συνηθίζουν να προσθέτουν.
Ήπιαμε βιαστικά τους καφέδες μας και ξεκινήσαμε με ένα καινούριο αυτοκίνητο τις βόλτες στη Τζαιπούρ.
Ο Sameer ,ο οδηγός μας όταν μου πρωτοσυστήθηκε θεώρησα ότι είναι και αυτός επιβάτης του αυτοκινήτου.Αργότερα όταν τον είδα στη θέση του οδηγού και τον Oscar δίπλα να δίνει οδηγίες διαβάζοντας τον Lp κατάλαβα ότι είναι Ινδός.
Θεωρούσα ότι είναι ταξιδιώτης ίσως από κάποια Αραβική χώρα. Πρώτος μας σταθμός ήταν το Central Museum , το οποίο
λειτουργεί και ως κρατικό μουσείο του Ρατζαστάν.Χτίστηκε το 1876 από τον Εδουάρδο Ζ'.
Το μουσείο φιλοξενεί κοσμήματα,έργα μεταλλοτεχνίας και γλυπτικής.Σπαθιά ,μαχαίρια,όπλα μάχης,παραδοσιακές φορεσιές,μουσικά όργανα,πίνακες ζωγραφικής,σκεύη καθημερινής χρήσης και μια μούμια στο κέντρο μιας αίθουσας που χρονολογείται από την εποχή των Πτολεμαίων.
Σωστά διάβασα κάπου ότι το μουσείο αντανακλά την πλούσια παράδοση του Ρατζαστάν.
Τα όπλα τους είναι φοβερά ,αν είχα χρόνο θα τα χάζευα για ώρες.
Από τα λίγα μουσεία που έχω επισκεφθεί και με έχουν βάλει κατευθείαν στην κουλτούρα και στο πνεύμα των τότε εποχών.
Φεύγοντας από το μουσείο αν κοιτάξει κανείς ψηλά στους εξωτερικούς χώρους ,μπορεί να δει τις τοιχογραφίες των μαχαραγιάδων ,οι οποίοι κοιτούν από πολύ ψηλά ανάμεσα σε περιστέρια που πετούν γύρω τους.
Δεύτερος σταθμός η ροζ πολιτεία ή αλλίως Pink City. Μέσα στη Τζαιπούρ στο τμήμα της παλιάς πόλης οι προσόψεις των κτιρίων είναι βαμένες ροζ.Η ιστορία λέει ότι ο Μαχαραγιάς Ραμ Σινγκχ ΙΙ έδωσε εντολή να βάψουν την πολιτεία ροζ ως σύμβολο φιλοξενίας μόλις έμαθε ότι θα την επισκεφθεί ο Εδουάρδος,πρίγκηπας της Ουαλίας και μελλοντικός βασιλιάς της Αγγλίας.
Σήμερα το ροζ χρώμα πότε χάνεται στην πολυχρωμία και στα πολύβουα πλήθη και πότε bazaar που την στολίζουν.
Το City Palace ένα από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της Τζαϊπούρ, είναι ένα σύμπλεγμα, που ακόμη φυλάσσεται από τουρμπανοφόρους φύλακες με τις δύο τεράστιες μεταλλικές στάμνες νερού, τα μεγαλύτερα ασημένια αντικείμενα παγκοσμίως. Εκεί κοντά βρίσκεται και το Hawa Mahal, η πρόσοψη του οποίου αποτελείται από 953 μικρά παράθυρα, μέσα από τα οποία οι γυναίκες του χαρεμιού παρακολουθούσαν την αγορά.
Δεν επισκεφθήκαμε κανένα από τα δύο παρά κατευθυνθήκαμε προς το Royal Gaitor.
Σε αυτό το όμορφο και φιλήσυχο μέρος, ανάμεσα σε μερικές κατσίκες επισκεφθήκαμε το κενοτάφιο όλων των μαχαραγιάδων της Τζαιπούρ, από τον Ραμ Σινγκχ ΙΙ έως τον Μαν Σινγκχ ΙΙ.
Περπάτησα ξυπόλητη στα μνημεία ,θαύμασα για ακόμη μια φορά το μάρμαρο και την κομψότητα που προσφέρει ,έβγαλα αρκετές φωτογραφίες μαζί με τους συνταξιδιώτες μου και επιβιβάστηκα πάλι στο αυτοκίνητο για να βρούμε μερικούς ελέφαντες απέναντι από το πλωτό παλάτι της πόλης Jal Mahal.
Ένας ελέφαντας στολισμένος που μεταφέρει τουρίστες για λίγα λεπτά ...,αρκετές καμήλες εξίσου στολισμένες για τον ίδιο σκοπό και ένας φωτογράφος που εμφανίζει τις φωτογραφίες μέσα σε λίγα λεπτά συνθέτουν τις πρώτες εικόνες.
Όση ώρα περιμένα να τελιώσουν τα παζάρια για την βόλτα με τον ελέφαντα ,παρατηρούσα τις καμήλες.
Ένας πιτσιρικάς από τους πολλούς που υπήρχαν τριγύρω με βοήθησε να πλησιάσω μια καμήλα δείχνοντας μου ότι μπορώ να κάθομαι δίπλα στο κεφάλι της και να την χαιδεύω όση ώρα θέλω.
Άρχισα να παρατηρώ αυτό το αλλόκοτο ζώο από πολύ κοντά .Αλλοτε το θαύμαζα και άλλοτε το λυπόμουν σκεφτόμενη ότι είναι μια ατραξιον για τους τουρίστες και ένα μέσο είσπραξης χρημάτων για τους ντόπιους.
Στην διαδρομή προς Άγκρα είχα διαβάσει στον οδηγό ότι υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να συναντήσουμε αρκούδες αιχμαλωτισμένες και βασανισμένες χρησιμοποιούμενες ως τουριστική ατραξιον.Φαινόμενο σπάνιο μεν στη σημερινή εποχή αλλα στην Ινδία πρέπει να είναι προετοιμασμένος κανείς για όλα.
Έτσι δεν ήξερα αν θα πρεπε να πάμε εκεί και να υποστηρίξουμε ουσιαστικά την εκμετάλλευση των ζώων.
Η αγάπη του πιτσιρικά για την καμήλα με έκανε να αλλάξω γνώμη.
Της συμπεριφερόταν σαν να είναι το κατοικίδιό του.
Θέλοντας να γελάσει με έβαλε να της πειράξω το μάγουλο ,το ζώο τσαντίστηκε και εκτινάχθηκα προς τα πίσω κάνοντας τον πιτσιρικά και ένα μάτσο Ινδούς τριγύρω να σκάσουν στα γέλια.
Τα αγόρια όσο περίμεναν να γυρίσει ο ελέφαντας από την βόλτα του είχαν πάρει από μια καμήλα και είχαν εξαφανιστεί γελώντας και πειράζοντας ο ένας τον άλλον.
Αφού χάζεψα αρκετή ώρα την καμήλα βούτηξα τον αετό από έναν πιτσιρικά και άρχισα να τον πετάω.Ένα οικόπεδο μεγάλο ,δυό πιτσιρικάδες με δυο μικρούς χάρτινους αετούς και γω στην ηλικία τους προσπαθώντας να βουτήξω τον αετό από τον έναν.
Πέντε λεπτά με τον αετό ήταν αρκετά για να καταλάβω τι σημαίνει Ινδία.Ινδία σημαίνει ελευθερία .
Γύρισα το μυαλό μου πίσω στην Ελλάδα ,τα μπουφάν, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια,την τηλεόραση,την κίνηση στους δρόμους με τα μοντερνα αυτοκίνητα ,τα γυάλινα κτίρια ,τα στημένα σκηνικά,την απομόνωση των ανθρώπων ,τα στερεότυπα,το ψέμα ,την έλλειψη ελευθερίας και όλον αυτόν τον κυκεώνα που ζούμε .Οι προσπάθειες που κάνουμε για να πετύχουμε ώστε να καταλήξουμε ευτυχισμένοι ,η γκρίζα ζωή,ο δρόμος που μας έχουν βάλει να περπατάμε ψάχνοντας τρόπο για την άνετη ζωή,οι ψεύτικες ανάγκες και η μιζέρια.Η καθημερινή μιζέρια που ζουν οι περισσότεροι άνθρωποι βάζοντας μέσα με σαφείς , προσεχτικές οδηγίες και υπερπροσπάθειες τα ίδια τους τα παιδιά.
Τίποτα μα τίποτα από αυτά δεν υπήρχε εκείνο το πεντάλεπτο .Μόνο ένας μικρός χρωματιστός αετός από τσιγαρόχαρτο που προσπαθούσα να κρατήσω ψηλά με τον τρόπο που είχε μάθει ο πατέρας μου.
Θα μπορούσα να κάθομαι εκεί όλο το απόγευμα χωρίς καμία άλλη ανάγκη ,βιώνοντας την ελευθερία όπως δεν την είχα νιώσει πότε με αυτόν τον τρόπο.
Αυτή η χώρα με είχε πιέσει αρκετά ,μέσα από όλες τις δυσκολίες που συναντούσα, ουσιαστικά είχα να αντιμετωπίσω τον ίδιο μου τον εαυτό και τον τρόπο που είχα μάθει να ζω ως τώρα.
Από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο αεροδρόμιο ο μόνος εχθρός ήμουν εγώ η ίδια.Η Ινδία δεν είναι εχθρική ,είναι απλά δύσκολη.Δύσκολη στην αρχή και στη συνέχεια μεθυστική.
Η βόλτα με τον ελέφαντα δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο και πέρα από αυτό γκρίνιαζα λίγο στον Oscar ότι δεν φταίει σε τίποτα ο ελέφαντας να έχει πάνω του 4 ηλίθιους τουρίστες και να τους πηγένει εδώ και κει.
Η συνέχεια της βόλτας μας ήταν στον περίφημο Galta & Surya Mandir ή αλλιώς Monkey Temple.
Όσο χάζευα βραχιόλια μαζί με τον Sameer ,τα αγόρια αγόρασαν φυστίκια και άρχισαν να ανεβαίνουν μια ανηφόρα ,με αρκετές στροφές ,περίπου 200 μέτρων ταίζοντας μαιμούδες και παρατηρώντας την πόλη από ψηλά.
Αφού θαύμασα αρκετή ώρα πασμίνες και μπιχλιμπίδια όπως ελεφαντάκια και κοσμήματα,άφησα τον οδηγό μας και άρχισα να ανεβαίνω και γω την ανηφόρα.
Δεκάδες μαιμούδες ,μαιμουδάκια ,κατσίκες ,μυρωδιά από ματζούνια πουλιά, μια κόμπρα ατραξιον ,αγελάδες, ντόπιους ,μερικά σπίτια και ναοί προσευχής προηγήθηκαν μέχρι να εντοπίσω την παρέα που είχε φτάσει στην κορυφή σε ένα μικρό ναό απ'όπου μπορούσε να θαυμάσει κανείς όλη την Τζαιπούρ.
Κατεβαίνοντας ήταν η ώρα που τάιζαν τις μαιμούδες και είχαν μαζευτεί αρκετές χαρίζοντας μας ενθουσιασμό και περιέργεια .Περίεργες κραυγές ,μικροί καυγάδες και μικρά μαιμουδάκια που κυνηγούσαν τις μητέρες τους .Οι περισσότερες καθισμένες στα βράχια στο πλάι του δρόμου μας κοιτούσαν όλο περιέργεια με το μυαλό που αλλού?Στο φαγητό.
Τελευταίος προορισμός της ημέρας το Nahargarh.
