Άφιξη στο ξενοδοχείο,περιγραφή πρώτης μέρας.
Οι πρώτες εντυπώσεις από το ξενοδοχείο είναι άσχημες.
Διαβάζοντας τον Lonely Planet , το Indiamike.com ,το tripadvisor και έχοντας δει φωτογραφίες από το site του ξενοδοχείου στο net πίστευα ότι η επιλογή μου ήταν καλή.
Σίγουρα δεν περίμενα κανένα παλάτι αλλά βλέποντας ένα δρόμο σκαμμένο με Ινδούς να κοιμούνται που και που στο πεζοδρόμιο άλλους να τριγυρνούν χωρίς συγκεκριμένο σκοπό, σπίτια γκρεμισμένα στο δεύτερο όροφο κάθε μαγαζιού και μια τζαμαρία ξενοδοχείου αναμεσά τους να με περιμένει να τη διαβώ, άρχισα να κάνω δεύτερες σκέψεις για την επιλογή του προορισμού μου.
Στη reception του ξενοδοχείου με περιμένει ένας υπάλληλος που μόλις τον είχε ξυπνήσει ο οδηγός μου .Πιο δίπλα κοιμόταν άλλος ένας που μόλις είχε ξυπνήσει και αυτός.
Αφότου έδωσα τα στοιχεία μου και συννενοήθηκα ότι θα πληρώσω για το δωμάτιο και το pick up από το αεροδρόμιο κατά την αναχώρηση μου ,μου ζητήθηκε να περιμένω λίγη ώρα μέχρι να ετοιμασθεί το δωμάτιο.
Ο ευγενικός υπάλληλος μου δείχνει λίγα σκαλάκια που οδηγούν σε ένα μικρό σαλονάκι με δυο μικρά καναπεδάκια.Είμαι λίγο σοκαρισμένη ,δεν είμαι σίγουρη για το αν θέλω να το ζήσω όλο αυτό .Κάθομαι στο καναπεδάκι βλέποντας τα βιβλία στο απέναντι ράφι που βρίσκεται σε μία εσοχή του τοίχου.
Πέσαμε σε βιβλιοφάγους σκέφτομαι και ηρεμώ για λίγο.
Είμαι αποφασισμένη να περιμένω το ζευγάρι και μάλιστα έχω αρχίσει να ανησυχώ λίγο για αυτούς.
Εμφανίζεται μπροστά μου μια γνωστή δυτική φυσιογνωμία.Με χαιρετά και μου λέει ότι με θυμάται από το αεροδρόμιο.Ανταποδίδω το χαιρετισμό και συμφωνώ μαζί του.
Αρχίζουμε τη συζήτηση ,ταξιδεύει μόνος ,έχει γυρίσει αρκετές χώρες ,είναι γύρω στα 40 με καταγωγή Ιρλανδική και Αμερικάνικη.Ζει πολλά χρόνια στο Σικάγο πρόσφατα ήταν στην Λατινική Αμερική ,ήταν πολύ δύσκολα και μαγευτικά για αυτόν αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με τις λίγες ώρες που βρίσκεται στο Δελχί.
Θέλει να μείνει μόνο μια μέρα εδώ και έπειτα να κατευθυνθεί προς Άγκρα και Πουσκάρ.
Συμφωνώ ότι δεν υπάρχει λόγος να μείνει κανείς στο Δελχί πάνω από μια μέρα,κι ας μην έχω δει τίποτα ακόμα.
Η σκέψη της Τζαιπούρ με γαληνεύει αλλά ποιος έχει το κουράγιο να φθάσει μέχρι εκεί.
Η ώρα περνά και φθάνει 6,συζητάμε συνέχεια για τα ταξίδια του, την Ελλάδα ,τον κερνάω τσιγάρα και κερνάει τους καφέδες.
Αποφασίζουμε να γυρίσουμε λίγο το Δελχί μόλις ξημερώσει για τα καλά και έπειτα να βγάλουμε μαζί εισητήρια για την Άγκρα.
Το ζευγάρι δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα 6.30,ρωτώ στη reception ,μου απαντούν πως δεν γνωρίζουν,συνεχίζω τον καφέ μου και γύρω στις 7 καταφθάνουν.
Η κοπέλα είναι κάτασπρη ,ο Richard στεκεται μια χαρά ,κουρασμένος μου χαμογελα και κατευθύνονται στο δωμάτιο .Δεν τους ξαναείδα .
Γύρω στις 8 φεύγουμε με τον Αμερικάνο από το ξενοδοχείο ,ψάχνουμε cafe να πιούμε καφεδάκι.Οι εικόνες στο δρόμο είναι ότι πιο απίθανο, βρώμικο ,underground έχω δει στη ζωή μου.
Μπροστά από τα μαγαζάκια που τα περισσότερα είναι ακόμα κλειστα υπάρχει κάτι σαν τάφρος..ουσιαστικά είναι σκαμμένος δρομος που περνούν ή δεν περνούν κάποιοι σωλήνες.Από πάνω από τις τάφρους βλέπω που και που κανένα Ινδό να πλένεται ή να φτύνει .Τα κτίρια πάνω από τα μαγαζάκια σχεδόν όλα γκρεμισμένα ,οι δρόμοι μαύροι ,πεζοδρόμια δεν υπάρχουν και αν υπάρχουν είναι σπασμένα με κόσμο επάνω να μαγειρεύει, ή να κοιμάται μέσα σε κουβέρτες.
Κοιτώ γύρω μου όλα τα ξενοδοχεία της περιοχής που διάβαζα στο tripadvisor.
Μένω σε πολύ καλό ξενοδοχείο σκέφτομαι.
Ο Αμερικάνος παρόλο που με συμβουλεύει να μην μιλάω σε κανέναν ,να τους αποφεύγω και ότι όλοι ψάχνουν προμήθειες και θέλουν πάντα να σε πάνε αλλού,μιλά με όλους.
Του λέω να πάρουμε μετρό για Connaught Place. Μένουμε στο Pahar Ganj στο ξενοδοχείο Cottage Yes Please και το Connaught Place είναι γύρω στα 20 λεπτά με τα πόδια για κάποιον που ξέρει τη διαδρομή.
Προσπαθώ να επιμείνω στη λύση του μετρό αλλά αποφασίζει να τον καθοδηγήσει ένας Ινδός μέχρι εκεί με τον οποίο περπατά λίγο πιο μπροστά προσφέροντάς του ναρκωτικά και γυναίκες για το βράδυ ,καθώς εγώ χαζεύω πιο πίσω βγάζοντας φωτογραφίες.
Σιγά μην μας πήγενε στο Connaught Place ,μας πήγε σε ένα τοπικό φαστφουντάδικο λίγο πιο κάτω.
Μεγάλο το μαρτύριο να είσαι γυναίκα στην Ινδία να έχεις πιει καφέδες και να θέλεις να πας προς νερού σου.Έξω από την τουαλέτα του φαστφουντάδικου πλένεται ένας Ινδός ,με αναθεματίζω και μπαίνω μέσα.
Ενιωθα χάλια αλλά τι να έκανα .Πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν η καλύτερη τουαλέτα που βρήκα στους δρόμους του Δελχί και ίσως και η μοναδική γιατί δεν το είχα ανακαλύψει ακόμα αλλά θα έκανα πολλές ώρες να ξαναβρω κάτι τέτοιο μπροστά μου.
Μάλιστα ήταν και πολύ καθαρή σχετικά με ότι είδα παρακάτω αλλά τότε ήταν πολύ νωρίς για να το ξέρω.
Φεύγουμε γρήγορα από κει και προχωρούμε ψάχνοντας το Connaught Place.Νιώθω σαν να έχω φάει σφαίρα ,περπατώ βγαζοντας φωτογραφίες ακουλουθούμενη πάντα από κανα δυο Ινδούς σε απόσταση.
Έχοντας διαβάσει ότι είναι πιο ανθρώπινο μέρος και ξέροντας ότι εκεί τριγύρω στη Janpath road βρίσκεται και ένα από τα επίσημα τουριστικά γραφεία του Δελχί ,γίνεται ο επόμενος στόχος του πρωινού.
Κατά τη διάρκεια της περιπλανησής μας στους δρόμους μπαίνουμε σε δυο τρια τουριστικά γραφεία.
Ο Αμερικάνος έχει ύφος τουρίστα κάθε φορά που μπαίνουμε μέσα και ύφος απογοητευμένου επιχειρηματία που δεν μπορεί να κάνει buisness την ώρα που φεύγουμε.
Ξέρουμε και οι δυο από την αρχή ότι δεν θα ψωνίσουμε εκδρομή ή οτιδήποτε από αυτά τα γραφεία ,εγώ μάλιστα δεν θα έμπαινα καθόλου ,παρόλα αυτά περιπλανιώμαστε μέσα και έξω από αυτά.
Του υπενθυμίζω για άλλη μια φορά το μετρό αλλά κάνει ότι δεν ακούει.
Ύστερα από αρκετή ώρα το ψάχνουμε και με αρκετές ερωτήσεις το βρίσκουμε.Πάνω που τον έχω ψήσει να μπούμε μέσα τον μεταπείθει ένας περαστικός Ινδός να πάρουμε ricksaw.
Σαν πρόβατα λέμε στον οδηγό ότι θέλουμε τo Janpath Road όπου βρίσκεται το επίσημο τουριστικό γραφείο της ινδικής κυβέρνησης.
Φυσικά μας πήγε σε ένα αλλό που βρισκόταν σε ένα στενο του Janpath και ήταν ιδιωτικό με ταμπέλα που διαβεβαίωνε ότι είναι κρατικό,όπως και πολλά άλλα που είχαμε συναντήσει.
Οι δρόμοι στο Δελχί δεν έχουν ταμπέλες ,δεν έχει σημασία αν έχεις χάρτη μαζί σου .Δεν ξέρεις που βρίσκεσαι και είναι πανεύκολο να χαθείς.Πόσο μάλλον την πρώτη μέρα άυπνος και σοκαρισμένος.
Διαβάζω πιο προσεχτικά τον οδηγό.Του εξηγώ ότι ο Janpath Road από τη στιγμη που βρίσκεται στο Connaught Place το οποίο έχει και την ομώνυμη πλατεία ,θα πρέπει να είναι κεντρικός μιας και ξεκινά και καταλήγει σε αυτήν.
Όντως λίγα μέτρα πιο κάτω ήταν μια τεράστια πλατεία.Ταμπέλες πουθενά όμως.Σε ποιο δρόμο να ήμαστε άραγε.
Τελικά ο κεντρικός δρόμος που βρισκόμασταν ήταν o Janpath και 3 λεπτα πιο κάτω το τουριστικό γραφείο που ψάχναμε.
Είναι 9 πάρα 5 και υποτίθεται ότι ανοίγει στις 9.
Περιμένομε απέξω καπνίζοντας και χαζεύοντας το ξεκίνημα της καθημερινότητας των Ινδών.
Σκούπισμα στο δρόμο ,ετοιμασία φαγητού ,στήσιμο πάγκων,πλύσιμο,παιδιά με καθαρά ρούχα να πηγαίνουν σχολείο .Αθώα παιδιά και σεβαστικά.Τα παιδιά είναι μια όαση για μας,το ίδιο και οι γυναίκες.
Η ώρα περνά ,το γραφείο ανοίγει.Οι υπάλληλοι είναι τρομερά κατατοπιστικοί ,η εκδρομή με λεωφορείο στα αξιοθέατα στοιχίζει μόλις 250 ρούπιες .Βουτάμε από 3 χάρτες του Δελχί ,μπόλικες οδηγίες για το που είμαστε και προς τα που είναι ο σταθμός του τρένου New Dehli Train Station όπου θα βγάζαμε τα εισητήρια για Άγκρα και απομακρυνόμαστε .
Για καμια ώρα περίπου ψάχνουμε το σταθμό του τρένου.
Είναι ανάμεσα στην περιοχή του ξενοδοχείου μας και στο Connaught Place όπου βρισκόμασταν. Ο Αμερικάνος είναι πεπεισμένος ότι ξέρει προς τα που πάμε.
Άυπνη και κουρασμένη ,μπουχτισμένη από τη βρώμα στο δρόμο και τις καταιγιστικές εικόνες τον ακολουθώ μη κάνοντας κάποια πρόταση ή διόρθωση για τη διαδρομή που ακολουθούσαμε.
Τα πεζοδρόμια εδώ είναι τα διπλάσια αλλά είναι όλα σκαμμένα,Ινδοί εργάτες δουλεύουν πυρετωδώς σκάβοντας πότε για το μετρό, πότε για σωλήνες και πότε για καλώδια internet από ότι διαπίστωσα μετά από μέρες διαβάζοντας τα ινδικά νέα σε ένα σταθμό τρένου από αγγλόφωνη εφημερίδα.
Γυναίκες στο δρόμο παίρνουν το χώμα το οποίο έχει μορφή τσιμέντου σε σκόνη και το περνούν από σίτες.Δεν ξέρω γιατί το καθαρίζουν κατ'αυτό τον τρόπο.Ψάχνουν αντικείμενα ,αποφάγια ή απλά είναι οι δουλειά τους?
Άτομα κατώτατης κάστας είναι με κουβέρτες στα πεζοδρόμια δίπλα σε εργάτες μαγαζιά και περαστικούς.Πίνουν ηρωίνη ,τρώνε ,κοιμούνται ,μιλάνε και κάποιοι ζητιανεύουν.Δεν ξέρω αν ένιωθα λύπη ,ξέρω ότι ήθελα να φύγω όσο πιο γρήγορα γινόταν από κει.
Βρίσκουμε τον σταθμό του τρένου.Είναι ένας από τους πολλούς που έχει το Δελχί.
Το New Dehli Train Station είναι μια τεράστια έκταση με πολλούς οδηγούς να περιμένουν έξω από αυτόν.Ricksaw,ταξί και ποδήλατα με καρότσες.
Στον πρώτο όροφό του ,βγάζουν εισητήρια οι τουρίστες.
Βγάλαμε 2 εισητήρια για Άγκρα για την επόμενη το πρωί και φύγαμε πιστεύοντας ότι απέχουμε 5 λεπτά από το ξενοδοχείο μας.
Απέναντι από το σταθμό ξεκινούσαν δρόμοι με bazaar και κάπου εκεί σε κάποιο στενό ήταν και δρόμος του ξενοδοχείου.
Γιατί να πάμε όμως προς τα κει?Είχαμε έρθει από κει έχοντας χαθεί και νομίζαμε ότι δεν είναι αυτό το μονοπάτι μας.
Φυγαμε λοιπόν και αρχίσαμε να περπατάμε δίπλα από το σταθμό .
Ο δρόμος είχε τεράστιες μάντρες φυσικά χωρίς ταμπέλες, παγκάκι να ξαποστάσεις ή ένα μαγαζάκι να πιεις ένα καφέ.
Δεν μπορούσαμε να ακουμπήσουμε πουθενά ούτε ξέραμε που πάμε.Για το μόνο που ήμαστε ευτυχισμενοι είναι που βρήκαμε το σταθμό και το σωστο μέρος για εισητήρια αμέσως χωρίς καθυστέρηση.
Ο δρόμος που περπατούσαμε για μεγάλη απόσταση ειχε τεράστιες ταμπέλες που παρέπεμπαν σε γραφεία να βγάλει κανείς εισητήρια τρένου.
Τα γραφεία δεν φαίνονταν ,ήταν μέσα σε αυλές πίσω από μάντρες και ήταν πολύ πιθανό να πηγέναμε εκει για εισητήρια νομίζοντας ότι είναι του σταθμού.
Για 2 ώρες ψάχναμε το ξενοδοχείο ,είχαμε τρεις χάρτες του Δελχί ο καθένας μας ,δυο Lonely Planet και παρόλα αυτά είχαμε χαθεί για τα καλά.
Οι τεράστιες κατα μήκος μάντρες στο πλάι του σταθμού ήταν ένας γολγοθάς που είχαμε ακολουθήσει και έπρεπε να τον ξανακάνουμε προς τα πίσω.
Αρχίζω να σκέφτομαι συνέχεια τη μητέρα μου και πόσο δίκιο είχε να πάρω ένα ζευγάρι αθλητικές μπότες μαζί μου.
Η κατάσταση στους δρόμους δεν μου επέτρεπε να περπατήσω με το χαμηλό αθλητικό παπούτσι μου και ένιωθα τοσο τυχερή που αν και είχαν αρχίσει να με πονούν τα πόδια μου ,ήμουν λίγα εκατοστά παραπάνω από τη λάσπη ,το χώμα και ότι άλλο μπορει κανείς να φανταστει.
Ο λαιμός μου έχει αρχίσει να καίει,ο γιακάς της μπλούζας μου σηκώθηκε αρκετές φορές να με προστατέψει από την μολυμσμένη ατμόσφαιρα το πρωί αλλά πλέον δεν έκανε τίποτα.
Μετά πολλά μπαίνουμε σε ένα ricksaw και στα 200 μέτρα βρίσκουμε το ξενοδοχείο.
Έχουμε ραντεβού σε 2 ώρες να δούμε αξιοθέατα....!
Οι πρώτες εντυπώσεις από το ξενοδοχείο είναι άσχημες.
Διαβάζοντας τον Lonely Planet , το Indiamike.com ,το tripadvisor και έχοντας δει φωτογραφίες από το site του ξενοδοχείου στο net πίστευα ότι η επιλογή μου ήταν καλή.
Σίγουρα δεν περίμενα κανένα παλάτι αλλά βλέποντας ένα δρόμο σκαμμένο με Ινδούς να κοιμούνται που και που στο πεζοδρόμιο άλλους να τριγυρνούν χωρίς συγκεκριμένο σκοπό, σπίτια γκρεμισμένα στο δεύτερο όροφο κάθε μαγαζιού και μια τζαμαρία ξενοδοχείου αναμεσά τους να με περιμένει να τη διαβώ, άρχισα να κάνω δεύτερες σκέψεις για την επιλογή του προορισμού μου.
Στη reception του ξενοδοχείου με περιμένει ένας υπάλληλος που μόλις τον είχε ξυπνήσει ο οδηγός μου .Πιο δίπλα κοιμόταν άλλος ένας που μόλις είχε ξυπνήσει και αυτός.
Αφότου έδωσα τα στοιχεία μου και συννενοήθηκα ότι θα πληρώσω για το δωμάτιο και το pick up από το αεροδρόμιο κατά την αναχώρηση μου ,μου ζητήθηκε να περιμένω λίγη ώρα μέχρι να ετοιμασθεί το δωμάτιο.
Ο ευγενικός υπάλληλος μου δείχνει λίγα σκαλάκια που οδηγούν σε ένα μικρό σαλονάκι με δυο μικρά καναπεδάκια.Είμαι λίγο σοκαρισμένη ,δεν είμαι σίγουρη για το αν θέλω να το ζήσω όλο αυτό .Κάθομαι στο καναπεδάκι βλέποντας τα βιβλία στο απέναντι ράφι που βρίσκεται σε μία εσοχή του τοίχου.
Πέσαμε σε βιβλιοφάγους σκέφτομαι και ηρεμώ για λίγο.
Είμαι αποφασισμένη να περιμένω το ζευγάρι και μάλιστα έχω αρχίσει να ανησυχώ λίγο για αυτούς.
Εμφανίζεται μπροστά μου μια γνωστή δυτική φυσιογνωμία.Με χαιρετά και μου λέει ότι με θυμάται από το αεροδρόμιο.Ανταποδίδω το χαιρετισμό και συμφωνώ μαζί του.
Αρχίζουμε τη συζήτηση ,ταξιδεύει μόνος ,έχει γυρίσει αρκετές χώρες ,είναι γύρω στα 40 με καταγωγή Ιρλανδική και Αμερικάνικη.Ζει πολλά χρόνια στο Σικάγο πρόσφατα ήταν στην Λατινική Αμερική ,ήταν πολύ δύσκολα και μαγευτικά για αυτόν αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με τις λίγες ώρες που βρίσκεται στο Δελχί.
Θέλει να μείνει μόνο μια μέρα εδώ και έπειτα να κατευθυνθεί προς Άγκρα και Πουσκάρ.
Συμφωνώ ότι δεν υπάρχει λόγος να μείνει κανείς στο Δελχί πάνω από μια μέρα,κι ας μην έχω δει τίποτα ακόμα.
Η σκέψη της Τζαιπούρ με γαληνεύει αλλά ποιος έχει το κουράγιο να φθάσει μέχρι εκεί.
Η ώρα περνά και φθάνει 6,συζητάμε συνέχεια για τα ταξίδια του, την Ελλάδα ,τον κερνάω τσιγάρα και κερνάει τους καφέδες.
Αποφασίζουμε να γυρίσουμε λίγο το Δελχί μόλις ξημερώσει για τα καλά και έπειτα να βγάλουμε μαζί εισητήρια για την Άγκρα.
Το ζευγάρι δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα 6.30,ρωτώ στη reception ,μου απαντούν πως δεν γνωρίζουν,συνεχίζω τον καφέ μου και γύρω στις 7 καταφθάνουν.
Η κοπέλα είναι κάτασπρη ,ο Richard στεκεται μια χαρά ,κουρασμένος μου χαμογελα και κατευθύνονται στο δωμάτιο .Δεν τους ξαναείδα .
Γύρω στις 8 φεύγουμε με τον Αμερικάνο από το ξενοδοχείο ,ψάχνουμε cafe να πιούμε καφεδάκι.Οι εικόνες στο δρόμο είναι ότι πιο απίθανο, βρώμικο ,underground έχω δει στη ζωή μου.
Μπροστά από τα μαγαζάκια που τα περισσότερα είναι ακόμα κλειστα υπάρχει κάτι σαν τάφρος..ουσιαστικά είναι σκαμμένος δρομος που περνούν ή δεν περνούν κάποιοι σωλήνες.Από πάνω από τις τάφρους βλέπω που και που κανένα Ινδό να πλένεται ή να φτύνει .Τα κτίρια πάνω από τα μαγαζάκια σχεδόν όλα γκρεμισμένα ,οι δρόμοι μαύροι ,πεζοδρόμια δεν υπάρχουν και αν υπάρχουν είναι σπασμένα με κόσμο επάνω να μαγειρεύει, ή να κοιμάται μέσα σε κουβέρτες.
Κοιτώ γύρω μου όλα τα ξενοδοχεία της περιοχής που διάβαζα στο tripadvisor.
Μένω σε πολύ καλό ξενοδοχείο σκέφτομαι.
Ο Αμερικάνος παρόλο που με συμβουλεύει να μην μιλάω σε κανέναν ,να τους αποφεύγω και ότι όλοι ψάχνουν προμήθειες και θέλουν πάντα να σε πάνε αλλού,μιλά με όλους.
Του λέω να πάρουμε μετρό για Connaught Place. Μένουμε στο Pahar Ganj στο ξενοδοχείο Cottage Yes Please και το Connaught Place είναι γύρω στα 20 λεπτά με τα πόδια για κάποιον που ξέρει τη διαδρομή.
Προσπαθώ να επιμείνω στη λύση του μετρό αλλά αποφασίζει να τον καθοδηγήσει ένας Ινδός μέχρι εκεί με τον οποίο περπατά λίγο πιο μπροστά προσφέροντάς του ναρκωτικά και γυναίκες για το βράδυ ,καθώς εγώ χαζεύω πιο πίσω βγάζοντας φωτογραφίες.
Σιγά μην μας πήγενε στο Connaught Place ,μας πήγε σε ένα τοπικό φαστφουντάδικο λίγο πιο κάτω.
Μεγάλο το μαρτύριο να είσαι γυναίκα στην Ινδία να έχεις πιει καφέδες και να θέλεις να πας προς νερού σου.Έξω από την τουαλέτα του φαστφουντάδικου πλένεται ένας Ινδός ,με αναθεματίζω και μπαίνω μέσα.
Ενιωθα χάλια αλλά τι να έκανα .Πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν η καλύτερη τουαλέτα που βρήκα στους δρόμους του Δελχί και ίσως και η μοναδική γιατί δεν το είχα ανακαλύψει ακόμα αλλά θα έκανα πολλές ώρες να ξαναβρω κάτι τέτοιο μπροστά μου.
Μάλιστα ήταν και πολύ καθαρή σχετικά με ότι είδα παρακάτω αλλά τότε ήταν πολύ νωρίς για να το ξέρω.
Φεύγουμε γρήγορα από κει και προχωρούμε ψάχνοντας το Connaught Place.Νιώθω σαν να έχω φάει σφαίρα ,περπατώ βγαζοντας φωτογραφίες ακουλουθούμενη πάντα από κανα δυο Ινδούς σε απόσταση.
Έχοντας διαβάσει ότι είναι πιο ανθρώπινο μέρος και ξέροντας ότι εκεί τριγύρω στη Janpath road βρίσκεται και ένα από τα επίσημα τουριστικά γραφεία του Δελχί ,γίνεται ο επόμενος στόχος του πρωινού.
Κατά τη διάρκεια της περιπλανησής μας στους δρόμους μπαίνουμε σε δυο τρια τουριστικά γραφεία.
Ο Αμερικάνος έχει ύφος τουρίστα κάθε φορά που μπαίνουμε μέσα και ύφος απογοητευμένου επιχειρηματία που δεν μπορεί να κάνει buisness την ώρα που φεύγουμε.
Ξέρουμε και οι δυο από την αρχή ότι δεν θα ψωνίσουμε εκδρομή ή οτιδήποτε από αυτά τα γραφεία ,εγώ μάλιστα δεν θα έμπαινα καθόλου ,παρόλα αυτά περιπλανιώμαστε μέσα και έξω από αυτά.
Του υπενθυμίζω για άλλη μια φορά το μετρό αλλά κάνει ότι δεν ακούει.
Ύστερα από αρκετή ώρα το ψάχνουμε και με αρκετές ερωτήσεις το βρίσκουμε.Πάνω που τον έχω ψήσει να μπούμε μέσα τον μεταπείθει ένας περαστικός Ινδός να πάρουμε ricksaw.
Σαν πρόβατα λέμε στον οδηγό ότι θέλουμε τo Janpath Road όπου βρίσκεται το επίσημο τουριστικό γραφείο της ινδικής κυβέρνησης.
Φυσικά μας πήγε σε ένα αλλό που βρισκόταν σε ένα στενο του Janpath και ήταν ιδιωτικό με ταμπέλα που διαβεβαίωνε ότι είναι κρατικό,όπως και πολλά άλλα που είχαμε συναντήσει.
Οι δρόμοι στο Δελχί δεν έχουν ταμπέλες ,δεν έχει σημασία αν έχεις χάρτη μαζί σου .Δεν ξέρεις που βρίσκεσαι και είναι πανεύκολο να χαθείς.Πόσο μάλλον την πρώτη μέρα άυπνος και σοκαρισμένος.
Διαβάζω πιο προσεχτικά τον οδηγό.Του εξηγώ ότι ο Janpath Road από τη στιγμη που βρίσκεται στο Connaught Place το οποίο έχει και την ομώνυμη πλατεία ,θα πρέπει να είναι κεντρικός μιας και ξεκινά και καταλήγει σε αυτήν.
Όντως λίγα μέτρα πιο κάτω ήταν μια τεράστια πλατεία.Ταμπέλες πουθενά όμως.Σε ποιο δρόμο να ήμαστε άραγε.
Τελικά ο κεντρικός δρόμος που βρισκόμασταν ήταν o Janpath και 3 λεπτα πιο κάτω το τουριστικό γραφείο που ψάχναμε.
Είναι 9 πάρα 5 και υποτίθεται ότι ανοίγει στις 9.
Περιμένομε απέξω καπνίζοντας και χαζεύοντας το ξεκίνημα της καθημερινότητας των Ινδών.
Σκούπισμα στο δρόμο ,ετοιμασία φαγητού ,στήσιμο πάγκων,πλύσιμο,παιδιά με καθαρά ρούχα να πηγαίνουν σχολείο .Αθώα παιδιά και σεβαστικά.Τα παιδιά είναι μια όαση για μας,το ίδιο και οι γυναίκες.
Η ώρα περνά ,το γραφείο ανοίγει.Οι υπάλληλοι είναι τρομερά κατατοπιστικοί ,η εκδρομή με λεωφορείο στα αξιοθέατα στοιχίζει μόλις 250 ρούπιες .Βουτάμε από 3 χάρτες του Δελχί ,μπόλικες οδηγίες για το που είμαστε και προς τα που είναι ο σταθμός του τρένου New Dehli Train Station όπου θα βγάζαμε τα εισητήρια για Άγκρα και απομακρυνόμαστε .
Για καμια ώρα περίπου ψάχνουμε το σταθμό του τρένου.
Είναι ανάμεσα στην περιοχή του ξενοδοχείου μας και στο Connaught Place όπου βρισκόμασταν. Ο Αμερικάνος είναι πεπεισμένος ότι ξέρει προς τα που πάμε.
Άυπνη και κουρασμένη ,μπουχτισμένη από τη βρώμα στο δρόμο και τις καταιγιστικές εικόνες τον ακολουθώ μη κάνοντας κάποια πρόταση ή διόρθωση για τη διαδρομή που ακολουθούσαμε.
Τα πεζοδρόμια εδώ είναι τα διπλάσια αλλά είναι όλα σκαμμένα,Ινδοί εργάτες δουλεύουν πυρετωδώς σκάβοντας πότε για το μετρό, πότε για σωλήνες και πότε για καλώδια internet από ότι διαπίστωσα μετά από μέρες διαβάζοντας τα ινδικά νέα σε ένα σταθμό τρένου από αγγλόφωνη εφημερίδα.
Γυναίκες στο δρόμο παίρνουν το χώμα το οποίο έχει μορφή τσιμέντου σε σκόνη και το περνούν από σίτες.Δεν ξέρω γιατί το καθαρίζουν κατ'αυτό τον τρόπο.Ψάχνουν αντικείμενα ,αποφάγια ή απλά είναι οι δουλειά τους?
Άτομα κατώτατης κάστας είναι με κουβέρτες στα πεζοδρόμια δίπλα σε εργάτες μαγαζιά και περαστικούς.Πίνουν ηρωίνη ,τρώνε ,κοιμούνται ,μιλάνε και κάποιοι ζητιανεύουν.Δεν ξέρω αν ένιωθα λύπη ,ξέρω ότι ήθελα να φύγω όσο πιο γρήγορα γινόταν από κει.
Βρίσκουμε τον σταθμό του τρένου.Είναι ένας από τους πολλούς που έχει το Δελχί.
Το New Dehli Train Station είναι μια τεράστια έκταση με πολλούς οδηγούς να περιμένουν έξω από αυτόν.Ricksaw,ταξί και ποδήλατα με καρότσες.
Στον πρώτο όροφό του ,βγάζουν εισητήρια οι τουρίστες.
Βγάλαμε 2 εισητήρια για Άγκρα για την επόμενη το πρωί και φύγαμε πιστεύοντας ότι απέχουμε 5 λεπτά από το ξενοδοχείο μας.
Απέναντι από το σταθμό ξεκινούσαν δρόμοι με bazaar και κάπου εκεί σε κάποιο στενό ήταν και δρόμος του ξενοδοχείου.
Γιατί να πάμε όμως προς τα κει?Είχαμε έρθει από κει έχοντας χαθεί και νομίζαμε ότι δεν είναι αυτό το μονοπάτι μας.
Φυγαμε λοιπόν και αρχίσαμε να περπατάμε δίπλα από το σταθμό .
Ο δρόμος είχε τεράστιες μάντρες φυσικά χωρίς ταμπέλες, παγκάκι να ξαποστάσεις ή ένα μαγαζάκι να πιεις ένα καφέ.
Δεν μπορούσαμε να ακουμπήσουμε πουθενά ούτε ξέραμε που πάμε.Για το μόνο που ήμαστε ευτυχισμενοι είναι που βρήκαμε το σταθμό και το σωστο μέρος για εισητήρια αμέσως χωρίς καθυστέρηση.
Ο δρόμος που περπατούσαμε για μεγάλη απόσταση ειχε τεράστιες ταμπέλες που παρέπεμπαν σε γραφεία να βγάλει κανείς εισητήρια τρένου.
Τα γραφεία δεν φαίνονταν ,ήταν μέσα σε αυλές πίσω από μάντρες και ήταν πολύ πιθανό να πηγέναμε εκει για εισητήρια νομίζοντας ότι είναι του σταθμού.
Για 2 ώρες ψάχναμε το ξενοδοχείο ,είχαμε τρεις χάρτες του Δελχί ο καθένας μας ,δυο Lonely Planet και παρόλα αυτά είχαμε χαθεί για τα καλά.
Οι τεράστιες κατα μήκος μάντρες στο πλάι του σταθμού ήταν ένας γολγοθάς που είχαμε ακολουθήσει και έπρεπε να τον ξανακάνουμε προς τα πίσω.
Αρχίζω να σκέφτομαι συνέχεια τη μητέρα μου και πόσο δίκιο είχε να πάρω ένα ζευγάρι αθλητικές μπότες μαζί μου.
Η κατάσταση στους δρόμους δεν μου επέτρεπε να περπατήσω με το χαμηλό αθλητικό παπούτσι μου και ένιωθα τοσο τυχερή που αν και είχαν αρχίσει να με πονούν τα πόδια μου ,ήμουν λίγα εκατοστά παραπάνω από τη λάσπη ,το χώμα και ότι άλλο μπορει κανείς να φανταστει.
Ο λαιμός μου έχει αρχίσει να καίει,ο γιακάς της μπλούζας μου σηκώθηκε αρκετές φορές να με προστατέψει από την μολυμσμένη ατμόσφαιρα το πρωί αλλά πλέον δεν έκανε τίποτα.
Μετά πολλά μπαίνουμε σε ένα ricksaw και στα 200 μέτρα βρίσκουμε το ξενοδοχείο.
Έχουμε ραντεβού σε 2 ώρες να δούμε αξιοθέατα....!
