Παίρνω ένα ricksaw και κατευθύνομαι προς Pink City.
Ξεκινώ να περπατώ για ώρες... μπαίνω σε αρκετά μαγαζάκια και περιπλανούμαι στα bazaar.Βλέπω γυναίκες να χαζέυουν βουνά από τόπια με υφάσματα ή να πaζαρεύουν βραχιόλια ,δρόμους με συνεχή κορναρίσματα και εκατοντάδες οχήματα ,αγελάδες ,πλανόδιους με γλυκίσματα ,βουνά με ζαρζαβατικά, καταιγισμό χρωμάτων ...στο τέλος ψάχνω καφέ και φτάνει απόγευμα.
Η οχλαγωγία και το τραγούδι με σταματούν για μια στιγμή στο πεζοδρόμιο.
Ανεβαίνω λίγα σκαλάκια και προχωρώ προς την πιλωτή ενός κτιρίου.
Ένα τσούρμο καθισμένες γυναίκες με λίγα παιδιά τραγουδούν δυνατά ,εκστασιασμένες μπροστά από την εικόνα μιας ινδικής θεότητας.Η παρέα μεγαλώνει με γυναίκες που καταφθάνουν ,βγάζουν γρήγορα τα πέδιλά τους και τρέχουν χαρούμενες προς το μέρος τους.
Όση ώρα σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να συμμετάσχω ή απλά να κοιτάω, κάποια κεφάλια γύριζαν και με κοίταζαν χαμογελώντας ενώ ταυτόχρονα κάποια παιδιά σκουντούσαν τις μαμάδες .
Τράβηξα τα απαραίτητα βίντεο, διστακτικά από απόσταση και έφυγα με το μυαλό στο Βαρανάσι.
Συνεχίζω την πορεία μου και βρίσκω ένα εμπορικό κέντρο που το κοιτούσα απορημένη για κανα δίλεπτο .Μπαίνω μέσα σε ένα cafe του εμπορικού και πίνω τον καφέ μου διαβάζοντας τον οδηγό.
Ήταν πολύ αργά για να επισκεφθώ αξιοθέατα αλλά είχα μια κρυφή ελπίδα ότι κάπου θα με βγάλει ο δρόμος.
Αφού επισκέφθηκα και το internet cafe απέναντι από το εμπορικό που ουσιαστικά ήταν κρυμμένο πίσω από κάποιες καντίνες προχώρησα χωρίς να ξέρω που πάω.
Λίγο πιο κάτω συναντώ το φωτισμένο και υπερυψωμένο άγαλμα ενός μαχαραγιά.
Ένα φωτισμένο υπέρλαμπρο κτίριο μου τράβηξε το ενδιαφέρον.
Οι οδηγοί που σκότωναν την ώρα τους λίγο πιο κάτω μου απάντησαν ότι ήταν αίθουσα εκδηλώσεων.
Στην πύλη του βρίσκονται αρκετοί αστυνομικοί .Προχωρώ προς τα μέσα.
Οι σκάλες ήταν στολισμένες με λουλούδια και διαφόρων ειδών διακοσμητικά στην πλειοψηφία τους ασημένια.
Λίγος κόσμος μπαινοβγαίνει κυρίως γυναίκες.Ανεβαίνω δειλά δειλά τα σκαλιά .
Ο χώρος είναι διακοσμημένος με ροζ χρώμα μπαλόνια άδεια καθίσματα και μια μικρή εξέδρα.Ρωτώ γιατί είναι όλα ροζ
Γάμος μου απαντούν.
Προχωρώ λίγο πιο πέρα για να συναντήσω υφάσματα, ρούχα, τσάντες και διακοσμητικά κυρίως ινδικής προέλευσης.
Ήταν η προτελευταία μέρα του bazaar.Πήρα απόφαση ότι αυτό ήταν το καλύτερο που θα μου συνέβαινε στο τέλος της μέρας και άρχισα να χαζεύω τριγύρω.
Κάθισα κάμποση ώρα και κατευθύνθηκα προς την έξοδο.Η αίθουσα είχε γεμίσει ,δεν ξέρω πόση ώρα ήμουν στον κόσμο μου .
Στην εξέδρα είναι στημένες Ινδές καλλονές....
Μπα πέτυχα ινδικά καλλιστεία?
Δίπλα μου στέκεται ένα ζευγάρι που ήταν απλά φίλοι ....και ξεκινώ τις ερωτήσεις.
Νυφικά παρουσιάζουν μου απάντησε ο άνδρας.
Άρχισα να βολτάρω τριγύρω τραβώντας τις καλλονές και παρατηρώντας την αγωνία.... στα παρασκήνια.Τελευταία παντομίμα-οδηγία της σχεδιάστριας ...να χαμογελούν.
Αφού έφτασε η ώρα να φύγω ένας κύριος που πουλούσε διακοσμητικά έτρεξε να με αποχαιρετήσει.Μου έσφιξε τα χέρια χαρούμενος που τόση ώρα τραβούσα φωτογραφίες και μου ευχήθηκε καλή συνέχεια.
Ξαπόστασα λίγο στην είσοδο κάνοντας ένα τσιγάρο και στέλνοντας μήνυμα για να μάθω τα νέα των Φινλανδών από τη Γκόα .
Εκεί βρίσκονταν πλέον και γυναίκες αστυνομικοί οι οποίες μου θύμιζαν κατά πολύ γυναίκες ελληνικού δημοσίου με στολή, στην όψη αλλά και στο στυλ.
Ένας αστυνομικός πρόλαβε το ricksaw που είχε σταματήσει... αλλά μόλις είχε ακούσει ο οδηγός τη διαδρομή είχε αλλάξει γνώμη, του είπε ότι είναι καλός άνθρωπος... και θα με πάει στο ξενοδοχείο (θέλει δεν θέλει.... ),κανόνισε την τιμή ,διάβασε και την καρτούλα του ξενοδοχείου για να τον κατευθύνει και με έστειλε στην ευχή του "Σίβα...."
Δεν μπορώ να πω τίποτα για την ινδική αστυνομία .Όπου κι αν τους συνάντησα ήταν ευγενέστατοι και πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν.
Έφαγα το γεύμα μου στον κήπο του ξενοδοχείου ρίχνοντας κλεφτές ματιές σε μια παράσταση με μαριονέτες .Είχα αρχίσει να μελαγχολώ και ταυτόχρονα έψαχνα προορισμό.
Έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα σε ανατολή και δύση .
Αριστερά η Τζαισαλμέρ δεξιά το Βαρανάσι.Παράλληλα ήθελα να επισκεφθώ και ένα πάρκο με τίγρεις.
Ήξερα ότι αν φτάσω μέχρι τη Τζαισαλμέρ θα ριψοκινδύνευα να μην πάω στο Βαρανάσι.Άγκρα θα πήγενα έτσι κι αλλίως αλλά αν έφευγα για Άγκρα και Βαρανάσι οι πιθανότητες να επισκεφθώ τη Τζαισαλμέρ θα εξανεμίζονταν καθώς στο επόμενο ταξίδι μου στην Ινδία δεν θα επισκεπτόμουν ξανά το Ρατζαστάν.
Από την Αθήνα τρωγόμουν με το Βαρανάσι.Κάτι μου έλεγε ότι δεν θα το επισκεφθώ αν το αφήσω για το τέλος για αυτό και ήθελα να είναι από τους πρώτους προορισμούς.
Το πρωί ύστερα από το πρωινό στο ξενοδοχείο ρώτησα για τα δύο πάρκα με τίγρεις που είναι κοντά στη Τζαιπούρ.
Κατέληξα στο Ranthambore National Park το οποίο βρισκόταν 3-4
ώρες μακριά.
Ο οδηγός ήρθε και ξεκινήσαμε.Η αγωνία μεγάλη καθώς με είχαν πληροφορήσει από το ξενοδοχείο ότι έχω χάσει το πρωινό σαφάρι και θα πάω με το απογευματινο που αρχίζει 2 και τελειώνει στις 5.30
Ρώτησα αν θα είναι εντάξει να είμαι γύρω στις 3 εκεί και μου είπαν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα.
Ο οδηγός ξεκίνησε με το πάσο του ...πάνω που είχα αγωνία και υπολόγιζα και το δεκάλεπτο.... να ένα μπλόκο αστυνομικών στο δρόμο.
Κατεβαίνει ο οδηγός παρακαλώντας να τον αφήσουν ...αλλά εκείνοι ανένδοτοι.Μετά από πέντε λεπτά βγήκα από το αυτοκίνητο διέσχισα τη λεωφόρο και κατευθύνθηκα εκεί που είχαν τον οδηγό.Περίμενα γύρω στο ένα λεπτό να "κόψω "κίνηση και άρχισα την γκρίνια.
Έκανε τίποτα κακό ?
Όχι μην ανησυχείτε ...έλεγχο κάνουμε ...
Με συγχωρείτε, η ώρα περνά ....έχουμε κάπου να πάμε...
Σε 3 ώρες θα πρέπει να είμαστε στο Ranthambore....θα προλάβουμε?
Αθάνατη γυναικεία γκρίνια ευτυχώς πιάνει και με την ινδική αστυνομία ....(με την ελληνική υπάρχει άλλο τροπάραιο-αχ κύριε-αστυνόμε μου έχετε δίκιο αλλά έχω μπερδευτει σε αυτά τα στενά ...έστριψα και απαγορεύεται... μα πως δεν σας είδα πιο νωρίς να σας ρωτήσω από που να πάω ...που έχω χαθεί ....-ααα δεν μπορώ να ανοίξω το συρτάρι κάτω από το κάθισμα, έχει κολλήσει... κάπου εκεί είναι η κάρτα καυσαερίων...έχετε την καλοσύνη να μου το ξεκολλήσετε εσείς?
εντάξει εντάξει απλά θα σας παρακαλέσω άλλη φορά να πηγένετε πιο σιγά..)
Ο οδηγός από κει και έπειτα πήγενε σφαίρα.Παραλίγο να πατήσει μία αγελάδα δυο χωρία πρίν το Ranthambore...!Έβαλα τις φωνές και ηρέμησε.Της χτύπησε τα πίσω πόδια γιατί απλά δεν ήθελε να κόψει...!Ευτυχώς το ζώο ήταν μια χαρά ...!
Φτάσαμε γύρω στις 15.30.
Σταμάτησε αστραπή έξω από μια σιδερένια καγκελόπορτα και βγήκα βιαστικά από το αυτοκίνητο.
Μπήκα σε ένα φαινομενικά εγκαταλελειμμένο κτίριο και έψαχνα να βρω τον άνθρωπο που θα με πληροφορούσε για το σαφάρι.
Δεν έβλεπα ψυχή πουθενά.
(Αφού τα ξέρεις καλά να πάθεις .... είναι δυνατόν να μην πάει κάτι στραβά....
Ήθελα να ξερα που τηλεφωνούσε......)
Βλέπω μια πόρτα κλειστή αρχίζω ευγενικά τα... excuse me ...anybody here...μα δεν άκουγα τίποτα .
Σπρώχνω την πόρτα και βλέπω ένα Ινδό να κοιμάται σε ένα κρεβάτι.Μαζεύομαι γρήγορα ζητώντας συγνώμη και βγαίνω από το κτίριο.
Το αυτοκίνητο άδειο και ο οδηγός άφαντος.Θυμήθηκα κάτι βρισιές που ήξερα... και κοιτούσα γύρω γύρω να δω που είχε εξαφανιστεί ....!
Εμφανίζεται ο Ινδός που κοιμόταν, χτενίζοντας τα μαλλιά του .Ότι είχε πλυθεί και κατευθύνοταν προς εμένα.Τον ρωτώ για το σαφάρι, και μου λέει ότι τελείωσε...!
Τρείς-τέσσερις ώρες τραμπολίνο μες το αυτοκίνητο στη μισή διαδρομή λεωφορεία να έρχονται καταπάνω μας ...έτοιμη το τελευταίο μισάωρο να κάνω εμετό .... στο αυτοκίνητο δεν ξανάμπαινα να γυρίσω στη Τζαιπούρ....
Παίρνω τηλέφωνο στο ξενοδοχείο.
Εκείνη την ώρα εμφανίζεται και ο οδηγός μου...!Μην ανησυχείτε κυρία μου λέει ο υπάλληλος τους ξενοδοχείου ....δώστε τον στο τηλέφωνο..
Συνεννοούνται και ξαναμπαίνω στο αυτοκίνητο για να με πάει πιο πάνω.
(Αμέσως να φέρεις την καταστροφή ,ορίστε οι άνθρωποι έκαναν λάθος ... αλλού... έχουν τις διασυνδέσεις.)
Τρία λεπτά πιο πάνω με αφήνει μπροστά από άλλη μια σιδερένια καγκελόπορτα και μπαίνω μέσα στο επίσης φαινομενικά εγκαταλελειμμένο κτίριο.Προχωρώ στο βάθος δεν υπήρχε ψυχή...!
Βλέπω μια σκάλα και ανεβαίνω μήπως και δω ίχνος ζωής ...η οποία οδηγούσε σε μια ταράτσα.Εκεί κάθονταν δυο Ινδοί γύρω στα 50 ,λιάζονταν και κάπνιζαν.Φορούσαν μπλούζες με λογότυπα Tiger κλπ.Εδώ είμαστε .....σκέφτομαι !
Το σαφάρι έχει τελειώσει ....αύριο στις 5 θα μπορείτε να κάνετε...!
Θα έρθετε στις 5 εδώ να συμπληρώσετε τα έγγραφα και 5.30 θα φύγετε για τη ζούγκλα.
Όταν λέτε 5 ...εννοείτε 5 το πρωί?
Παίρνω τηλέφωνο στη Τζαιπούρ και μιλώ με τον υπάλληλο που τα είχε κανονίσει όλα.....
Δεν θα σας χρεώσω για τη σημερινή βραδιά στο ξενοδοχείο μας αλλά το αυτοκίνητο ανεξάρτητα αν θα γυρίσετε πίσω σήμερα ή όχι θα πρέπει να το πληρώσετε.
Κατεβαίνω πάλι την ερημική σκάλα προσπερνώ τον οδηγό και κατευθύνομαι στην καντίνα απέναντι.
Πλησιάζω μια παρέα ανδρών και ξεπροβάλει μπροστά μου ένας αστυνομικός.
Πως μπορώ να φύγω από το χωριό σας αύριο ?
Που πηγένετε?
Στη Τζαιπούρ.
Με τρένο,είναι 3 ώρες από δω.
Η λέξη τρένο ήταν αρκετή για μου μισοφτιάξει τη διάθεση.
Τρένο και πάλι τρένο,με τις καθυστερήσεις του....να μην ξέρω από που φεύγω ...τη βρωμιά του και όλα τα σχετικά.Μια χαρά σκέφτομαι.
Συνεχίζω τις ερωτήσεις για το που μπορώ να μείνω.
Όλα τα ξενοδοχεία εδώ είναι ασφαλή...πόσα χρήματα θέλετε να δώσετε ?
1000 ρούπιες ίσως και λίγα παραπάνω.
Πήρα ξανά τηλέφωνο στη Τζαιπούρ τους ενημέρωσα ότι θα μείνω εκεί...κανόνισα να μην τους πληρώσω τη βραδιά, τους εξήγησα ότι το τρένο θα φτάσει στις 5 το απόγευμα την άλλη μέρα και ότι θα έπαιρνα τα πράγματα μου να φύγω πληρώνοντας μόνο τις 2 βραδιές που είχα κοιμηθεί και καμία άλλη.
Συμφώνησαν γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς ...αποχαιρέτησα τον οδηγό μου και άρχισα να περπατάω στο επαρχιακό δρόμο ψάχνοντας κατάλυμμα.
Τα ξενοδοχεία σχεδόν όλα είχαν καμπάνες,γρασίδι και αέρα εξοχής.
Βλέποντας τους λόφους με τα δέντρα και την πιο πυκνή βλάστηση σε σχέση με οποιοδήποτε μέρος είχα συναντήσει μέχρι τώρα άρχισα να ηρεμώ .Τα γουρούνια με mohican χαίτη έψαχναν φαγητό κατά μήκος του δρόμου μαζί με διάσπαρτες αγελάδες και σκουπίδια.
Δεν μπορώ να πω ότι στα ελληνικά χωριά και στους επαρχιακούς δρόμους είχα δει λιγότερα.
Ο Έλληνας φημίζεται για την γαιδουριά του ...να είναι ο κάδος δίπλα και να πετά όλο μαγκιά το μπουκάλι στο δρόμο.
Οι καμήλες εδώ εκτελούσαν κανονικότατα δρομολόγια φορτωμένες με κάρα .
Ο κόσμος του Ranthambore ζούσε σε διαφορετικό ρυθμό.
Στις μεγάλες πόλεις επικρατούσε άγχος ή πανικός ,οι δρόμοι ήταν τρελοκομεία .
Παρόλα αυτά ο κόσμος ζούσε αποδεχόμενος τα παντά.Την κίνηση,...ή μια βρώμικη αγελάδα δίπλα σε ένα βουνό με ζαρζαβατικά,ένα μωρό γυμνό μέσα στο κρύο να τρώει στο πλατύσκαλο της σκάλας που οδηγεί σε μια υπόγεια διάβαση... .Δεν μπορούσα να εντοπίσω βλέμμα ανησυχίας ή προβληματισμού σε κανένα ινδικό πρόσωπο ...για τις συνθήκες διαβίωσης ή τα κοινωνικά φαινόμενα.
Το μόνο πράγμα που τους άλλαζε τη διάθεση ήταν το χρήμα .Οι άνθρωποι μεταμορφώνονταν ξαφνικά .
Εκνευριζόμουν πάρα πολύ όταν έβλεπα πιτσιρίκια 10 χρονών να πουλάνε σουβενίρ παρακαλώντας ...και μόλις ρωτούσα την τιμή το ύφος άλλαζε....το βλέμμα γυάλιζε και πάντα υπήρχαν 2-3 δευτερόλεπτα συλλογισμού για το ποσό. Τα όρια του παζαριού με της κοροιδίας και της εκμετάλλευσης και από τις δυο μεριές γίνονταν πολύ στενά.
Λυπόμουν πολύ που έβλεπα την προπόνηση των μικρών παιδιών σε αυτό.Δεν ήθελα και δεν μπορούσα να φανταστώ τις ορδές των τουριστών να πληρώνουν υπέρογκα και συνάμα εξευτελιστικά ποσά διαμορφώνοντας τον χαρακτήρα ενός παιδιού κατά αυτόν τον τρόπο.Απλά επειδή του περισσεύουν.
Ευτυχώς το Ranthambore δεν είχε τέτοια φαινόμενα ή τουλάχιστον δεν τα συνάντησα.
Ήταν σαν να έχει μείνει πίσω στο χρόνο.
Υπήρχαν αρκετά ξενοδοχεία στην περιοχή ,αλλά βρίσκονταν όλα μέσα σε μεγάλες εκτάσεις σχεδόν απομονωμένα ήταν ήσυχα και ο περισσότερος κόσμος που ταξίδευε εκεί ήταν για συγκεκριμένο σκοπό..δεν προκαλούσε κανείς κανένα και δεν μύριζα πουθενά πιεστικό αέρα διαβίωσης....όλα είχαν το ρυθμό τους...που δεν ήταν καθόλου έντονος.
Βρήκα το ένα από τα δύο ξενοδοχεία που μου είχε προτείνει ο αστυνομικός .
Ο ιδιοκτήτης του είναι ένας αδύνατος 70αρης με άσπρα μαλλιά και γυαλιά.Λίγο αυστηρός ,αριστροκρατικός με αέρα μόρφωσης και επιφυλακτικός.Ζητά τις 1000 ρούπιες μπροστά.Στο βιβλίο των επισκεπτών η τελευταία υπογραφή ήταν στα μέσα Δεκεμβρίου του 2009.Ένα μήνα μετά ήμουν η μόνη .
Δεν πειράζει σκέφτομαι αρκεί να είναι ασφαλές.
Τον ρωτώ για δεύτερη φορά και μου απαντά ότι αν δεν μου αρέσει μπορώ να φύγω.Τον πληρώνω φεύγω και κάνω μια βόλτα ψάχνοντας φαγητό.Βρίσκω ένα μαγαζάκι με θαμπές τζαμαρίες άδεια τραπέζια και κανά δυο Ινδούς απέξω να συζητάνε και χώνομαι μέσα.Παραγγέλνω ένα chai και τους ζητώ ένα φύλλο σημειώσεων....τελικά τους αποσπώ λίγες πράσινες σελίδες από ένα μεγάλο τετράδιο βγάζω το μολύβι μου και ξεκινώ να γράφω .Είχα να γράψω δυο τρείς μέρες και δεν είχα όρεξη για ο,τιδήποτε άλλο, αλλά ούτε και γι αυτό...
Καθώς παρατηρούσα να πέφτει το σκοτάδι μέσα από τη φιμέ τζαμαρία αποφάσισα να φύγω και να βρω επιτέλους ένα μέρος με φαγητό .
Λίγη ώρα αργότερα τρώω τις περίφημες french fries που πάντα περιφρονούσα όποτε τις συναντούσα .
Το εστιατόριο ανήκει σε ένα παρόμοιο ξενοδοχείο με το δικό μου, το ίδιο μεγαλόπρεπο αλλά πιο πολυτελές.
Ρωτώ τον εξίσου παρόμοιο ιδιοκτήτη του για internet στην περιοχή.
Έχω μια κρυφή ελπίδα ότι θα περάσω το απογευμά μου στέλνοντας email...σε φίλους ...είχα ανάγκη για επικοινωνία.
Κοντά πολύ κοντά...έχει ένα που λέγεται tiger tech... αλλά για μισό λεπτό...Που μένετε?.....υπάρχει ένα μαγαζί με handicraft σχεδόν απέναντι από το ξενοδοχείο σας.
Εκεί θα βρείτε internet.
Το μαγαζάκι έχει ασημένια κοσμήματα ,πασμίνες,μικρές τίγρεις λίγο σκονισμένες,μπρελόκ, γούρια και ζωγραφιές σε μετάξι.Μοιάζουν πολύ με αυτές που βρίσκονται σε κάδρα στο ξενοδοχείο στη Τζαιπούρ.
Πρώτα από όλα μου τράβηξαν την προσοχή τα κοσμήματα.
Ομολογουμένως ήταν βαριά για τα γούστα μου αλλά αν ήταν να φορέσω ποτέ βαρύ κόσμημα ...σίγουρα θα διάλεγα μια αντιγραφή μενταγιόν που κουβαλά την ιστορία του Ρατζαστάν, την ατμόσφαιρα παλαιών εποχών και το καμάρι μιας εκ των γυναικών του μαχαραγιά.
Πέρασα αρκετή ώρα δοκιμάζοντας φθηνές αντιγραφές από περιδέραια που κυκλοφορούσαν μέσα σε παλάτια.
Είναι ρουμπίνι αυτό το μικρό που βλέπεις εδώ...
Ρουμπίνι είναι ?Σκεφτόμουν τη φάτσα ενός φίλου μόλις θα του παρουσίαζα το ρουμπίνι και άκουγα τα λόγια του...ταυτόχρονα με τα λόγια του νεαρού Ινδού.
Παλιοχαζή αυτά μόνο με φακό φαίνονται και πρέπει να σου δείξω ....σου είπαν ρουμπίνι και τσίμπησες?Γυναίκες...!
Α πα πα δεν άντεχα τη γκρίνια του.
Προχώρησα στις πασμίνες ...αρχικά δεν μάρεσε καμία αλλά κατέβασε το μισό μαγαζί ,τις περνούσε μέσα από δαχτυλίδια ...ξεκίνησα να παίρνω μαθήματα αναγνώρισης μεταξωτής, βαμβακερής και απλής πασμίνας.
Δουλεύεις ή σπουδάζεις?
Σπουδάζω ...αιώνια φοιτήτρια και ταυτόχρονα δούλευα.Έχω σταματήσει τα πάντα και αποφάσισα να ταξιδεύω...μιας και το θέλω από μικρό παιδί.
Πως και ήρθες στην Ινδία?
Για αλλού ξεκίνησα ....αλλά με συμβούλεψαν να επισκεφθώ την Ασία ..και να μην τριγυρνώ στις ευρωπαικές πόλεις διότι δεν θα συνέβαιναν και πολλές ανατροπές μέσα μου .
Πάνω λοιπόν που ήμουν έτοιμη να μπω σε ένα τρένο ή ένα αεροπλάνο και να γυρίζω ευρωπαικές πόλεις μέχρι να ξεμείνω από χρήματα ...έφτασα εδώ και όλα είναι δύσκολα....τόσο δύσκολα και τόσο όμορφα.
Και η αλήθεια ήταν αυτή ...η ανατροπή δεν έρχεται έξω από από το Λούβρο ή το μουσείο του Βαν Γκογκ ασχέτως που είναι ο αγαπημένος μου ζωγράφος( και έχω κάνει τάμα επισκεφθώ τα έργα του)
Πριν από μερικούς μήνες ...ένα βράδυ...είχα δει ένα όνειρο....
Την επόμενη μέρα ......!
Παιδάκια έπαιζαν τρέχοντας ξυπόλητα με μικρά πράσινα καγκουρό μέσα σε γειτονιές.Λίγο πιο κάτω έγγυες γυναίκες περίμεναν όρθιες μέσα σε έναν άδειο χώρο το γιατρό τους ...και στους δρόμους περπατούσαν ψηλοί και αδύνατοι γέροι φτωχοί αλλά όχι πεινασμένοι.Παραλογισμός και ζωή μαζί.Ζωή πριν γεννηθεί ,ζωή στα πρώτα στάδια, και ζωή στο τέλος,μέσα σε λίγες εικόνες.
Όλοι δέχονταν τη μοίρα τους όπως είχε οριστεί ,εγώ απορούσα ανηφορίζοντας στις γειτονιές τους αλλά αυτοί είχαν βλέμμα στωικότητας .Μια στωικότητα που κάλυπτε την θλίψη.
Όλα αυτά τα βλέπω εδώ αλλά με δυσκολεύει πολύ ,πάρα πολύ το πέρασμά μου.Δεν μπορώ να οργανώσω και να υπολογίσω τίποτα.
Στο όνειρο ανηφόριζα λαχανιασμένη ...λαχανιασμένη είμαι και δω. Ξέχασα τις πασμίνες..καταλήξαμε να κοιταζόμαστε κατάματα τα δικά του μάτια ήταν κατακόκκινα και γω είχα σκάσει προσπαθώντας να μην ξεχειλίσουν από δάκρυα .
Μάλλον θα πρέπει να σταματήσουμε τη συζήτηση εδώ.
Ναι έχεις δίκιο ...πες μου ό,τι τιμή θέλεις για τις πασμίνες απλά πες την.
Δεν νομίζω ότι θέλω να τις πάρω.
Πες μου ότι θες εσύ και πάρτες.
Δεν θυμάμαι τι τιμή σου είχα προτείνει
Προσπαθώ να μην δεχτώ κανένα επιπλέον δώρο πέρα από μια καλή τιμή που είχα προτείνει ,τελικά λύγιζω με μια τίγρη που είχα πιάσει στο χέρι μου αρχικά και νόμιζε ότι μαρέσει.Δεν ήθελα να τον προσβάλλω και την πήρα.
Τακτοποιώ το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο ,απορρίπτω όλες του τις προτάσεις για συνεργασία,μετοίκιση,φαγητό και ποτό.
Τον ευχαριστώ για όλα του τα κοπλιμέντα και φεύγω για το ξενοδοχείο.
Κάτι με πιέζει...και δεν θέλω να κάτσω μέσα.
Απέναντι από το ξενοδοχείο έχει ένα μικρό εστιατόριο για ντόπιους.Δύο τρια κατσαρολάκια βράζουν και πίτες ετοιμάζονται.
Έχει νυχτώσει για τα καλά,οι τρεις Αγγλιδούλες που συνάντησα στο δρόμο κάθονται μέσα και γευματίζουν .Κρύωναν πολύ στο πρωινό σαφάρι και με συμβούλεψαν να πάω στο απογευματινό.
Αδύνατο σκέφτηκα.
Δεν κοίταξα τι έτρωγαν ..παίρνω ένα πατατάκι και κάθομαι στο τραπεζάκι που βρίσκεται κοντά στην αυλόπορτα αυτού του υπαίθριου εστιατορίου προσπαθώντας να μην κάνω ερωτήσεις στον ευατό μου τι έγινε πάλι και πήγαν όλα στραβά.
Μέσα στο σκοτάδι και την μαύρη μου την τύχη ακούω έναν περίεργο ήχο ...κοιτάζω πιο προσεχτικά ...να ένα μαύρο γουρούνι ψάχνει γύρω γύρω για φαγητό και βάζω τα γέλια με τον εαυτό μου, το γουρούνι και την Ινδία.
Εδώ ο κόσμος χάνεται.....και το γουρούνι ψάχνει αμέριμνο φαγητό .
Αυτή είναι η Ινδία.Με την ίδια φυσικότητα που ψάχνει το γουρούνι φαγητό κοντά στο τραπεζάκι μου και μέσα στην καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων,με την ίδια φυσικότητα με ρώτησε ένας Ινδός στο "γραφείο " του σαφάρι όταν με είδε απογοητευμένη και έξαλλη με το ξενοδοχείο μου, που μου έκλεισε εκδρομή στο πάρκο με 4 ώρες τραμπολίνο στο αυτοκίνητο η οποία δεν έγινε ποτέ.
Και γιατί δεν μένετε εδώ το βράδυ?
Πού είναι το πρόβλημα?
Αλήθεια που ήταν το πρόβλημα ?Είμαι τόσο αποστειρωμένη που δεν δέχομαι να ζήσω ένα βράδυ εκεί που οι άλλοι ζουν αγαπούν και πεθαίνουν?
Το βράδυ αποδεικνύεται αρκετά κρύο,τυλίγομαι με 2 κουβέρτες και βάζω ξυπνητήρι στις 5.
5 και τέταρτο πρέπει να βρίσκομαι στο γραφείο του σαφάρι που βρίσκεται λίγο πιο κάτω..!
Μου χτυπούν το κουδούνι του δωματίου ,ξυπνώ, μαζεύομαι βουτάω το πιο ζεστό φουλάρι μαζί με μια κουβέρτα και διασχίζω τον κήπο.
Έχει πολύ ομίχλη και σκοτάδια.Που και που διακρίνεται ένα φως.
Βγαίνω στο δρόμο,είμαι έτοιμη να γυρίσω πίσω... και τελευταία στιγμή φωνάζω τον φύλακα του ξενοδοχείου προσπαθώντας να με συνοδέψει μέχρι εκεί.
Ο παππούλης δεν ξέρει αγγλικά επιπλέον κάνει απίστευτο κρύο ...κάθομαι 3 δευτερόλεπτα κοιτάζοντας τον να κλείνει την καγκελόπορτα και να εξαφανίζεται.Αποφασίζω να προχωρήσω μπροστά...προχώρα κι ό,τι γίνει σκέφτομαι.
Ξεκινώ να περπατώ γρήγορα ,δεν μπορώ να διακρίνω τίποτα στο δρόμο.Δεν έχω ξαναδει τόση ομίχλη στη ζωή μου και ούτε μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα περπατούσα μέσα στα σκοτάδια στη μέση του πουθενά.
Όσο περπατώ φοβάμαι ότι θα χαθώ και ο φόβος μεγαλώνει ,δεν νιώθω πια κρύο ,προχωρώ χωρίς να βλέπω τίποτα .Ψάχνω απεγνωσμένα το γραφείο .Μεγάλες μάντρες με σιδερένιες καγκελόπορτες λίγα φώτα και κάποιες πινακίδες στα ινδικά ξεπροβάλλουν αχνά.Αρχικά αισθάνομαι παρουσίες στο δρόμο, έπειτα βλέπω κάποιους Ινδούς τυλιγμένους με κουβέρτες να πηγαινοέρχονται.Όσο μπορώ να δω είναι από την απέναντι πλεύρα.Δυο ποδήλατα περνούν ξυστά από δίπλα μου .....
Θα ρωτήσω σκέφτομαι .Η ελπίδα ότι δεν με διακρίνουν μέσα στο βράδυ εξανεμίζεται.Πρέπει να μιλήσω αλλίως θα χαθώ...το ξέρω.
Ρωτώ κάποιον στο απέναντο ρεύμα ...μόνο με μια λέξη.
Safari?
Come miss i have a store...
No no
Όλοι έχουν ένα μαγαζί στην Ινδία σκέφτομαι και προχωρώ κι άλλο.
Βλέπω φωτιζόμενες ταμπέλες από ξενοδοχεία.
(Μα που είναι όλοι ?Ούτε από τα ξενοδοχεία βγαίνουν, ούτε είναι μαζεμένοι κάπου ώστε να τους δω ,μόνη μου θα πάω?
Αν το ξέρα ότι θα παίξω το silent hill εκτός playstation....σκάσε και προχώρα.)
Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι το γραφείο που έψαχνα δεν είχε ξενοδοχεία απεναντί του .Είχε μόνο μια καντίνα ...εκεί που είχα μιλήσει με τον αστυνομικό.
Γυρίζω πίσω οπλισμένη με θάρρος και αρχίζω να αδιαφορώ για τις παρουσίες στο δρόμο.
Μόλις είχα περάσει κάποιους ....και τελικά ίσως να ήταν η καντίνα εκεί.
Βρίσκω την καγκελόπορτα του γραφείου και διασχίζω τον κήπο του.
Έχει αρκετούς Ινδούς...μόνο Ινδούς και φυσικά άντρες .
Χαιρετώ με χαιρετούν και μου δίνουν ένα χαρτί.
Τους απαντώ ότι το έχω ,μιας και είχε προνοήσει ο ξενοδόχος μου και το είχα συμπληρώσει.
Ψάχνω στις τσέπες ,τα τσαντάκια...μαύρη τύχη και εκεί ως συνήθως.
Want a paper?
No no ,ψάχνω ξαναψάχνω.
Are you sure?
Yes i am sure...το ψάξιμο συνεχίζεται.
Find it?
No no ,just a minute ....
Ok give it to me.
Βάζει τα γέλια μαζί με 2-3 άλλους και μου δίνει το χαρτί.
Αφού το συμπλήρωσα περίμενα υπομονετικά στην ουρά μαζί με τους υπόλοιπους.
Η μυρωδιά του χασίς πρωί πρωί μου φέρνει ανακάτεμα.Γυρίζω το κεφάλι μου να δω ποιος φυσάει όλο τον καπνό πάνω μου και βλέπω έναν πιτσιρικά Ινδό να με κοιτά χαμογελώντας.
Δεν σ'αρέσει? με ρωτά
Λίγο πιο μπροστά είναι ένα παλικάρι το οποίο τρέμει στην κουβέρτα του.Θυμίζει έναν από τους πολλούς που έχω δει μέχρι τώρα στην χώρα αυτή.Το σώμα του είναι γεμάτο με πορφυρές στάμπες σαν εγκαύματα.Θα πρέπει να είναι μια δερματική ασθένεια σκέφτομαι αλλά το χέρι του με κάνει να αλλάξω γνώμη.Κάποια δάχτυλα είναι παραμορφωμένα σαν να έχει πάθει ατύχημα .
Ένας φίλος του τον αγκαλιάζει για να μην κρυώνει και του τρίβει την πλάτη.
Την επόμενη μισή ώρα έχουμε γίνει όλοι φιλαράκια..,με παροτρύνουν να φωτογραφίσω ένα παχουλό φίλο τους που μάλλον τον περιπαίζουν καλοπροαίρετα .Μόλις βλέπουν την φωτογραφία ξεσπούν σε γέλια .Η συννενόηση είναι από πλευράς μου στα αγγλικά και εκείνων στα hindi. Μια φωτογραφία δεν βγαίνει καλή....(όχι ότι έβγαιναν οι υπόλοιπες)και ακούω μέσα στα hindi μια δειλή και απρόσμενη προστακτική στα αγγλικά ...delete ....η οποία με έκανε να σκάσω στα γέλια και να αρχίσω τα ελληνικά ....πράγμα που τους έκανε να ξεκαρδιστούν ακόμα περισσότερο.
Μετά από λίγη ώρα εμφανίζεται μια Γερμανίδα γύρω στα 40 τυλιγμένη με την κουβέρτα της..
Ο Γερμανός της είναι ίδιος ο Spielberg.
Δεν θα πάμε με τζιπ ...καλύτερα.... θα πάμε με το caneer.
Μα έχω ακούσει πως το τζιπ είναι καλύτερο μέσον για να πετύχουμε τις γάτες.
Το caneer είναι ένα τεράστιο ψηλό και φυσικά ανοιχτό τζιπ που χωράει γύρω στα 20-25 άτομα.
Οι τρεις μας πάμε για chai και μπισκότα σε μια δεύτερη καντινούλα που βρισκόταν απέξω και δεν είχα παρατηρήσει ποτέ.
Την ώρα που βγαίνουμε από την καγκελόπορτα μου δείχνουν μια τάφρο με κανά δυο μέτρα πλάτος και άλλο τόσο βάθος ,κατα μήκος του δρόμου ...
Αυτό πρέπει να προσέξεις μέσα στην ομίχλη...τίποτα άλλο μου κάνει ο Γερμανός.
Παραγγέλνω το chai μου και ξαναμπαίνω στο πίσω χώρο της καντίνας να πάρω τα μπισκότα που μου είχε προτείνει η Γερμανίδα.Με αυτά τάιζε τον μπέμπη της πρωί πρωί ,λίγο πριν την τραβολογήσει στις ζούγκλες.
Κάνουμε πλάκα με τον Ινδό οδηγό και τον ανιχνευτή του caneer.
Τα όπλα που είναι?
Ποιά όπλα?
Τα όπλα σε περίπτωση κινδύνου ,τα ηρεμιστικά και όλα τα σχετικά .
Οι τίγρεις είναι πολύ φιλικές με τον άνθρωπο μπορεί να περάσει δίπλα σας χωρίς να σας πειράξει.
Είστε σίγουρος ότι μιλάμε για το ίδιο ζώο...ξέρετε εκείνο το καφέ με τις ρίγες.....
Ναι για το ίδιο ζώο λέμε ,είναι ακίνδυνο ,ποτέ δεν έχουμε όπλα μαζί μας.
To ρεύμα στην καντινούλα κόβεται αλλά η ατμόσφαιρα δεν χαλάει και η συζήτηση συνεχίζεται σε φιλικό κλίμα.
Ο Spielberg έχει ξανάρθει στη χώρα άλλη μια φορά το 1981 .Η κοπέλα του ,όπως με διόρθωσε και όχι γυναίκα του,έρχεται για πρώτη φορά.Τα έχει λίγο χαμένα .Από τη μία νίωθω βετεράνος ... από την άλλη συμπάσχω μαζί της... και αστειεύομαι τραβώντας βίντεο μέσα στην ομίχλη και τα σκοτάδια....λεγοντάς της ότι τα τραβώ ειδικά για τη μάνα μου και κανέναν άλλον.
Μετά από λίγη ώρα μπαίνουμε στο τζιπ.Ο οδηγός παίρνει την κουβέρτα μου,την ξεδιπλώνει ,με τυλίγει μαζί με την τσάντα της πλάτης και με βάζει να κάτσω στην καλύτερη θέση όπως είπε ο Spielberg όταν τον ρώτησα,στη χειρότερη είπα εγώ όταν τελείωσε το σαφάρι.
Ξεκινώ να περπατώ για ώρες... μπαίνω σε αρκετά μαγαζάκια και περιπλανούμαι στα bazaar.Βλέπω γυναίκες να χαζέυουν βουνά από τόπια με υφάσματα ή να πaζαρεύουν βραχιόλια ,δρόμους με συνεχή κορναρίσματα και εκατοντάδες οχήματα ,αγελάδες ,πλανόδιους με γλυκίσματα ,βουνά με ζαρζαβατικά, καταιγισμό χρωμάτων ...στο τέλος ψάχνω καφέ και φτάνει απόγευμα.
Η οχλαγωγία και το τραγούδι με σταματούν για μια στιγμή στο πεζοδρόμιο.
Ανεβαίνω λίγα σκαλάκια και προχωρώ προς την πιλωτή ενός κτιρίου.
Ένα τσούρμο καθισμένες γυναίκες με λίγα παιδιά τραγουδούν δυνατά ,εκστασιασμένες μπροστά από την εικόνα μιας ινδικής θεότητας.Η παρέα μεγαλώνει με γυναίκες που καταφθάνουν ,βγάζουν γρήγορα τα πέδιλά τους και τρέχουν χαρούμενες προς το μέρος τους.
Όση ώρα σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να συμμετάσχω ή απλά να κοιτάω, κάποια κεφάλια γύριζαν και με κοίταζαν χαμογελώντας ενώ ταυτόχρονα κάποια παιδιά σκουντούσαν τις μαμάδες .
Τράβηξα τα απαραίτητα βίντεο, διστακτικά από απόσταση και έφυγα με το μυαλό στο Βαρανάσι.
Συνεχίζω την πορεία μου και βρίσκω ένα εμπορικό κέντρο που το κοιτούσα απορημένη για κανα δίλεπτο .Μπαίνω μέσα σε ένα cafe του εμπορικού και πίνω τον καφέ μου διαβάζοντας τον οδηγό.
Ήταν πολύ αργά για να επισκεφθώ αξιοθέατα αλλά είχα μια κρυφή ελπίδα ότι κάπου θα με βγάλει ο δρόμος.
Αφού επισκέφθηκα και το internet cafe απέναντι από το εμπορικό που ουσιαστικά ήταν κρυμμένο πίσω από κάποιες καντίνες προχώρησα χωρίς να ξέρω που πάω.
Λίγο πιο κάτω συναντώ το φωτισμένο και υπερυψωμένο άγαλμα ενός μαχαραγιά.
Ένα φωτισμένο υπέρλαμπρο κτίριο μου τράβηξε το ενδιαφέρον.
Οι οδηγοί που σκότωναν την ώρα τους λίγο πιο κάτω μου απάντησαν ότι ήταν αίθουσα εκδηλώσεων.
Στην πύλη του βρίσκονται αρκετοί αστυνομικοί .Προχωρώ προς τα μέσα.
Οι σκάλες ήταν στολισμένες με λουλούδια και διαφόρων ειδών διακοσμητικά στην πλειοψηφία τους ασημένια.
Λίγος κόσμος μπαινοβγαίνει κυρίως γυναίκες.Ανεβαίνω δειλά δειλά τα σκαλιά .
Ο χώρος είναι διακοσμημένος με ροζ χρώμα μπαλόνια άδεια καθίσματα και μια μικρή εξέδρα.Ρωτώ γιατί είναι όλα ροζ
Γάμος μου απαντούν.
Προχωρώ λίγο πιο πέρα για να συναντήσω υφάσματα, ρούχα, τσάντες και διακοσμητικά κυρίως ινδικής προέλευσης.
Ήταν η προτελευταία μέρα του bazaar.Πήρα απόφαση ότι αυτό ήταν το καλύτερο που θα μου συνέβαινε στο τέλος της μέρας και άρχισα να χαζεύω τριγύρω.
Κάθισα κάμποση ώρα και κατευθύνθηκα προς την έξοδο.Η αίθουσα είχε γεμίσει ,δεν ξέρω πόση ώρα ήμουν στον κόσμο μου .
Στην εξέδρα είναι στημένες Ινδές καλλονές....
Μπα πέτυχα ινδικά καλλιστεία?
Δίπλα μου στέκεται ένα ζευγάρι που ήταν απλά φίλοι ....και ξεκινώ τις ερωτήσεις.
Νυφικά παρουσιάζουν μου απάντησε ο άνδρας.
Άρχισα να βολτάρω τριγύρω τραβώντας τις καλλονές και παρατηρώντας την αγωνία.... στα παρασκήνια.Τελευταία παντομίμα-οδηγία της σχεδιάστριας ...να χαμογελούν.
Αφού έφτασε η ώρα να φύγω ένας κύριος που πουλούσε διακοσμητικά έτρεξε να με αποχαιρετήσει.Μου έσφιξε τα χέρια χαρούμενος που τόση ώρα τραβούσα φωτογραφίες και μου ευχήθηκε καλή συνέχεια.
Ξαπόστασα λίγο στην είσοδο κάνοντας ένα τσιγάρο και στέλνοντας μήνυμα για να μάθω τα νέα των Φινλανδών από τη Γκόα .
Εκεί βρίσκονταν πλέον και γυναίκες αστυνομικοί οι οποίες μου θύμιζαν κατά πολύ γυναίκες ελληνικού δημοσίου με στολή, στην όψη αλλά και στο στυλ.
Ένας αστυνομικός πρόλαβε το ricksaw που είχε σταματήσει... αλλά μόλις είχε ακούσει ο οδηγός τη διαδρομή είχε αλλάξει γνώμη, του είπε ότι είναι καλός άνθρωπος... και θα με πάει στο ξενοδοχείο (θέλει δεν θέλει.... ),κανόνισε την τιμή ,διάβασε και την καρτούλα του ξενοδοχείου για να τον κατευθύνει και με έστειλε στην ευχή του "Σίβα...."
Δεν μπορώ να πω τίποτα για την ινδική αστυνομία .Όπου κι αν τους συνάντησα ήταν ευγενέστατοι και πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν.
Έφαγα το γεύμα μου στον κήπο του ξενοδοχείου ρίχνοντας κλεφτές ματιές σε μια παράσταση με μαριονέτες .Είχα αρχίσει να μελαγχολώ και ταυτόχρονα έψαχνα προορισμό.
Έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα σε ανατολή και δύση .
Αριστερά η Τζαισαλμέρ δεξιά το Βαρανάσι.Παράλληλα ήθελα να επισκεφθώ και ένα πάρκο με τίγρεις.
Ήξερα ότι αν φτάσω μέχρι τη Τζαισαλμέρ θα ριψοκινδύνευα να μην πάω στο Βαρανάσι.Άγκρα θα πήγενα έτσι κι αλλίως αλλά αν έφευγα για Άγκρα και Βαρανάσι οι πιθανότητες να επισκεφθώ τη Τζαισαλμέρ θα εξανεμίζονταν καθώς στο επόμενο ταξίδι μου στην Ινδία δεν θα επισκεπτόμουν ξανά το Ρατζαστάν.
Από την Αθήνα τρωγόμουν με το Βαρανάσι.Κάτι μου έλεγε ότι δεν θα το επισκεφθώ αν το αφήσω για το τέλος για αυτό και ήθελα να είναι από τους πρώτους προορισμούς.
Το πρωί ύστερα από το πρωινό στο ξενοδοχείο ρώτησα για τα δύο πάρκα με τίγρεις που είναι κοντά στη Τζαιπούρ.
Κατέληξα στο Ranthambore National Park το οποίο βρισκόταν 3-4
ώρες μακριά.
Ο οδηγός ήρθε και ξεκινήσαμε.Η αγωνία μεγάλη καθώς με είχαν πληροφορήσει από το ξενοδοχείο ότι έχω χάσει το πρωινό σαφάρι και θα πάω με το απογευματινο που αρχίζει 2 και τελειώνει στις 5.30
Ρώτησα αν θα είναι εντάξει να είμαι γύρω στις 3 εκεί και μου είπαν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα.
Ο οδηγός ξεκίνησε με το πάσο του ...πάνω που είχα αγωνία και υπολόγιζα και το δεκάλεπτο.... να ένα μπλόκο αστυνομικών στο δρόμο.
Κατεβαίνει ο οδηγός παρακαλώντας να τον αφήσουν ...αλλά εκείνοι ανένδοτοι.Μετά από πέντε λεπτά βγήκα από το αυτοκίνητο διέσχισα τη λεωφόρο και κατευθύνθηκα εκεί που είχαν τον οδηγό.Περίμενα γύρω στο ένα λεπτό να "κόψω "κίνηση και άρχισα την γκρίνια.
Έκανε τίποτα κακό ?
Όχι μην ανησυχείτε ...έλεγχο κάνουμε ...
Με συγχωρείτε, η ώρα περνά ....έχουμε κάπου να πάμε...
Σε 3 ώρες θα πρέπει να είμαστε στο Ranthambore....θα προλάβουμε?
Αθάνατη γυναικεία γκρίνια ευτυχώς πιάνει και με την ινδική αστυνομία ....(με την ελληνική υπάρχει άλλο τροπάραιο-αχ κύριε-αστυνόμε μου έχετε δίκιο αλλά έχω μπερδευτει σε αυτά τα στενά ...έστριψα και απαγορεύεται... μα πως δεν σας είδα πιο νωρίς να σας ρωτήσω από που να πάω ...που έχω χαθεί ....-ααα δεν μπορώ να ανοίξω το συρτάρι κάτω από το κάθισμα, έχει κολλήσει... κάπου εκεί είναι η κάρτα καυσαερίων...έχετε την καλοσύνη να μου το ξεκολλήσετε εσείς?
εντάξει εντάξει απλά θα σας παρακαλέσω άλλη φορά να πηγένετε πιο σιγά..)
Ο οδηγός από κει και έπειτα πήγενε σφαίρα.Παραλίγο να πατήσει μία αγελάδα δυο χωρία πρίν το Ranthambore...!Έβαλα τις φωνές και ηρέμησε.Της χτύπησε τα πίσω πόδια γιατί απλά δεν ήθελε να κόψει...!Ευτυχώς το ζώο ήταν μια χαρά ...!
Φτάσαμε γύρω στις 15.30.
Σταμάτησε αστραπή έξω από μια σιδερένια καγκελόπορτα και βγήκα βιαστικά από το αυτοκίνητο.
Μπήκα σε ένα φαινομενικά εγκαταλελειμμένο κτίριο και έψαχνα να βρω τον άνθρωπο που θα με πληροφορούσε για το σαφάρι.
Δεν έβλεπα ψυχή πουθενά.
(Αφού τα ξέρεις καλά να πάθεις .... είναι δυνατόν να μην πάει κάτι στραβά....
Ήθελα να ξερα που τηλεφωνούσε......)
Βλέπω μια πόρτα κλειστή αρχίζω ευγενικά τα... excuse me ...anybody here...μα δεν άκουγα τίποτα .
Σπρώχνω την πόρτα και βλέπω ένα Ινδό να κοιμάται σε ένα κρεβάτι.Μαζεύομαι γρήγορα ζητώντας συγνώμη και βγαίνω από το κτίριο.
Το αυτοκίνητο άδειο και ο οδηγός άφαντος.Θυμήθηκα κάτι βρισιές που ήξερα... και κοιτούσα γύρω γύρω να δω που είχε εξαφανιστεί ....!
Εμφανίζεται ο Ινδός που κοιμόταν, χτενίζοντας τα μαλλιά του .Ότι είχε πλυθεί και κατευθύνοταν προς εμένα.Τον ρωτώ για το σαφάρι, και μου λέει ότι τελείωσε...!
Τρείς-τέσσερις ώρες τραμπολίνο μες το αυτοκίνητο στη μισή διαδρομή λεωφορεία να έρχονται καταπάνω μας ...έτοιμη το τελευταίο μισάωρο να κάνω εμετό .... στο αυτοκίνητο δεν ξανάμπαινα να γυρίσω στη Τζαιπούρ....
Παίρνω τηλέφωνο στο ξενοδοχείο.
Εκείνη την ώρα εμφανίζεται και ο οδηγός μου...!Μην ανησυχείτε κυρία μου λέει ο υπάλληλος τους ξενοδοχείου ....δώστε τον στο τηλέφωνο..
Συνεννοούνται και ξαναμπαίνω στο αυτοκίνητο για να με πάει πιο πάνω.
(Αμέσως να φέρεις την καταστροφή ,ορίστε οι άνθρωποι έκαναν λάθος ... αλλού... έχουν τις διασυνδέσεις.)
Τρία λεπτά πιο πάνω με αφήνει μπροστά από άλλη μια σιδερένια καγκελόπορτα και μπαίνω μέσα στο επίσης φαινομενικά εγκαταλελειμμένο κτίριο.Προχωρώ στο βάθος δεν υπήρχε ψυχή...!
Βλέπω μια σκάλα και ανεβαίνω μήπως και δω ίχνος ζωής ...η οποία οδηγούσε σε μια ταράτσα.Εκεί κάθονταν δυο Ινδοί γύρω στα 50 ,λιάζονταν και κάπνιζαν.Φορούσαν μπλούζες με λογότυπα Tiger κλπ.Εδώ είμαστε .....σκέφτομαι !
Το σαφάρι έχει τελειώσει ....αύριο στις 5 θα μπορείτε να κάνετε...!
Θα έρθετε στις 5 εδώ να συμπληρώσετε τα έγγραφα και 5.30 θα φύγετε για τη ζούγκλα.
Όταν λέτε 5 ...εννοείτε 5 το πρωί?
Παίρνω τηλέφωνο στη Τζαιπούρ και μιλώ με τον υπάλληλο που τα είχε κανονίσει όλα.....
Δεν θα σας χρεώσω για τη σημερινή βραδιά στο ξενοδοχείο μας αλλά το αυτοκίνητο ανεξάρτητα αν θα γυρίσετε πίσω σήμερα ή όχι θα πρέπει να το πληρώσετε.
Κατεβαίνω πάλι την ερημική σκάλα προσπερνώ τον οδηγό και κατευθύνομαι στην καντίνα απέναντι.
Πλησιάζω μια παρέα ανδρών και ξεπροβάλει μπροστά μου ένας αστυνομικός.
Πως μπορώ να φύγω από το χωριό σας αύριο ?
Που πηγένετε?
Στη Τζαιπούρ.
Με τρένο,είναι 3 ώρες από δω.
Η λέξη τρένο ήταν αρκετή για μου μισοφτιάξει τη διάθεση.
Τρένο και πάλι τρένο,με τις καθυστερήσεις του....να μην ξέρω από που φεύγω ...τη βρωμιά του και όλα τα σχετικά.Μια χαρά σκέφτομαι.
Συνεχίζω τις ερωτήσεις για το που μπορώ να μείνω.
Όλα τα ξενοδοχεία εδώ είναι ασφαλή...πόσα χρήματα θέλετε να δώσετε ?
1000 ρούπιες ίσως και λίγα παραπάνω.
Πήρα ξανά τηλέφωνο στη Τζαιπούρ τους ενημέρωσα ότι θα μείνω εκεί...κανόνισα να μην τους πληρώσω τη βραδιά, τους εξήγησα ότι το τρένο θα φτάσει στις 5 το απόγευμα την άλλη μέρα και ότι θα έπαιρνα τα πράγματα μου να φύγω πληρώνοντας μόνο τις 2 βραδιές που είχα κοιμηθεί και καμία άλλη.
Συμφώνησαν γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς ...αποχαιρέτησα τον οδηγό μου και άρχισα να περπατάω στο επαρχιακό δρόμο ψάχνοντας κατάλυμμα.
Τα ξενοδοχεία σχεδόν όλα είχαν καμπάνες,γρασίδι και αέρα εξοχής.
Βλέποντας τους λόφους με τα δέντρα και την πιο πυκνή βλάστηση σε σχέση με οποιοδήποτε μέρος είχα συναντήσει μέχρι τώρα άρχισα να ηρεμώ .Τα γουρούνια με mohican χαίτη έψαχναν φαγητό κατά μήκος του δρόμου μαζί με διάσπαρτες αγελάδες και σκουπίδια.
Δεν μπορώ να πω ότι στα ελληνικά χωριά και στους επαρχιακούς δρόμους είχα δει λιγότερα.
Ο Έλληνας φημίζεται για την γαιδουριά του ...να είναι ο κάδος δίπλα και να πετά όλο μαγκιά το μπουκάλι στο δρόμο.
Οι καμήλες εδώ εκτελούσαν κανονικότατα δρομολόγια φορτωμένες με κάρα .
Ο κόσμος του Ranthambore ζούσε σε διαφορετικό ρυθμό.
Στις μεγάλες πόλεις επικρατούσε άγχος ή πανικός ,οι δρόμοι ήταν τρελοκομεία .
Παρόλα αυτά ο κόσμος ζούσε αποδεχόμενος τα παντά.Την κίνηση,...ή μια βρώμικη αγελάδα δίπλα σε ένα βουνό με ζαρζαβατικά,ένα μωρό γυμνό μέσα στο κρύο να τρώει στο πλατύσκαλο της σκάλας που οδηγεί σε μια υπόγεια διάβαση... .Δεν μπορούσα να εντοπίσω βλέμμα ανησυχίας ή προβληματισμού σε κανένα ινδικό πρόσωπο ...για τις συνθήκες διαβίωσης ή τα κοινωνικά φαινόμενα.
Το μόνο πράγμα που τους άλλαζε τη διάθεση ήταν το χρήμα .Οι άνθρωποι μεταμορφώνονταν ξαφνικά .
Εκνευριζόμουν πάρα πολύ όταν έβλεπα πιτσιρίκια 10 χρονών να πουλάνε σουβενίρ παρακαλώντας ...και μόλις ρωτούσα την τιμή το ύφος άλλαζε....το βλέμμα γυάλιζε και πάντα υπήρχαν 2-3 δευτερόλεπτα συλλογισμού για το ποσό. Τα όρια του παζαριού με της κοροιδίας και της εκμετάλλευσης και από τις δυο μεριές γίνονταν πολύ στενά.
Λυπόμουν πολύ που έβλεπα την προπόνηση των μικρών παιδιών σε αυτό.Δεν ήθελα και δεν μπορούσα να φανταστώ τις ορδές των τουριστών να πληρώνουν υπέρογκα και συνάμα εξευτελιστικά ποσά διαμορφώνοντας τον χαρακτήρα ενός παιδιού κατά αυτόν τον τρόπο.Απλά επειδή του περισσεύουν.
Ευτυχώς το Ranthambore δεν είχε τέτοια φαινόμενα ή τουλάχιστον δεν τα συνάντησα.
Ήταν σαν να έχει μείνει πίσω στο χρόνο.
Υπήρχαν αρκετά ξενοδοχεία στην περιοχή ,αλλά βρίσκονταν όλα μέσα σε μεγάλες εκτάσεις σχεδόν απομονωμένα ήταν ήσυχα και ο περισσότερος κόσμος που ταξίδευε εκεί ήταν για συγκεκριμένο σκοπό..δεν προκαλούσε κανείς κανένα και δεν μύριζα πουθενά πιεστικό αέρα διαβίωσης....όλα είχαν το ρυθμό τους...που δεν ήταν καθόλου έντονος.
Βρήκα το ένα από τα δύο ξενοδοχεία που μου είχε προτείνει ο αστυνομικός .
Ο ιδιοκτήτης του είναι ένας αδύνατος 70αρης με άσπρα μαλλιά και γυαλιά.Λίγο αυστηρός ,αριστροκρατικός με αέρα μόρφωσης και επιφυλακτικός.Ζητά τις 1000 ρούπιες μπροστά.Στο βιβλίο των επισκεπτών η τελευταία υπογραφή ήταν στα μέσα Δεκεμβρίου του 2009.Ένα μήνα μετά ήμουν η μόνη .
Δεν πειράζει σκέφτομαι αρκεί να είναι ασφαλές.
Τον ρωτώ για δεύτερη φορά και μου απαντά ότι αν δεν μου αρέσει μπορώ να φύγω.Τον πληρώνω φεύγω και κάνω μια βόλτα ψάχνοντας φαγητό.Βρίσκω ένα μαγαζάκι με θαμπές τζαμαρίες άδεια τραπέζια και κανά δυο Ινδούς απέξω να συζητάνε και χώνομαι μέσα.Παραγγέλνω ένα chai και τους ζητώ ένα φύλλο σημειώσεων....τελικά τους αποσπώ λίγες πράσινες σελίδες από ένα μεγάλο τετράδιο βγάζω το μολύβι μου και ξεκινώ να γράφω .Είχα να γράψω δυο τρείς μέρες και δεν είχα όρεξη για ο,τιδήποτε άλλο, αλλά ούτε και γι αυτό...
Καθώς παρατηρούσα να πέφτει το σκοτάδι μέσα από τη φιμέ τζαμαρία αποφάσισα να φύγω και να βρω επιτέλους ένα μέρος με φαγητό .
Λίγη ώρα αργότερα τρώω τις περίφημες french fries που πάντα περιφρονούσα όποτε τις συναντούσα .
Το εστιατόριο ανήκει σε ένα παρόμοιο ξενοδοχείο με το δικό μου, το ίδιο μεγαλόπρεπο αλλά πιο πολυτελές.
Ρωτώ τον εξίσου παρόμοιο ιδιοκτήτη του για internet στην περιοχή.
Έχω μια κρυφή ελπίδα ότι θα περάσω το απογευμά μου στέλνοντας email...σε φίλους ...είχα ανάγκη για επικοινωνία.
Κοντά πολύ κοντά...έχει ένα που λέγεται tiger tech... αλλά για μισό λεπτό...Που μένετε?.....υπάρχει ένα μαγαζί με handicraft σχεδόν απέναντι από το ξενοδοχείο σας.
Εκεί θα βρείτε internet.
Το μαγαζάκι έχει ασημένια κοσμήματα ,πασμίνες,μικρές τίγρεις λίγο σκονισμένες,μπρελόκ, γούρια και ζωγραφιές σε μετάξι.Μοιάζουν πολύ με αυτές που βρίσκονται σε κάδρα στο ξενοδοχείο στη Τζαιπούρ.
Πρώτα από όλα μου τράβηξαν την προσοχή τα κοσμήματα.
Ομολογουμένως ήταν βαριά για τα γούστα μου αλλά αν ήταν να φορέσω ποτέ βαρύ κόσμημα ...σίγουρα θα διάλεγα μια αντιγραφή μενταγιόν που κουβαλά την ιστορία του Ρατζαστάν, την ατμόσφαιρα παλαιών εποχών και το καμάρι μιας εκ των γυναικών του μαχαραγιά.
Πέρασα αρκετή ώρα δοκιμάζοντας φθηνές αντιγραφές από περιδέραια που κυκλοφορούσαν μέσα σε παλάτια.
Είναι ρουμπίνι αυτό το μικρό που βλέπεις εδώ...
Ρουμπίνι είναι ?Σκεφτόμουν τη φάτσα ενός φίλου μόλις θα του παρουσίαζα το ρουμπίνι και άκουγα τα λόγια του...ταυτόχρονα με τα λόγια του νεαρού Ινδού.
Παλιοχαζή αυτά μόνο με φακό φαίνονται και πρέπει να σου δείξω ....σου είπαν ρουμπίνι και τσίμπησες?Γυναίκες...!
Α πα πα δεν άντεχα τη γκρίνια του.
Προχώρησα στις πασμίνες ...αρχικά δεν μάρεσε καμία αλλά κατέβασε το μισό μαγαζί ,τις περνούσε μέσα από δαχτυλίδια ...ξεκίνησα να παίρνω μαθήματα αναγνώρισης μεταξωτής, βαμβακερής και απλής πασμίνας.
Δουλεύεις ή σπουδάζεις?
Σπουδάζω ...αιώνια φοιτήτρια και ταυτόχρονα δούλευα.Έχω σταματήσει τα πάντα και αποφάσισα να ταξιδεύω...μιας και το θέλω από μικρό παιδί.
Πως και ήρθες στην Ινδία?
Για αλλού ξεκίνησα ....αλλά με συμβούλεψαν να επισκεφθώ την Ασία ..και να μην τριγυρνώ στις ευρωπαικές πόλεις διότι δεν θα συνέβαιναν και πολλές ανατροπές μέσα μου .
Πάνω λοιπόν που ήμουν έτοιμη να μπω σε ένα τρένο ή ένα αεροπλάνο και να γυρίζω ευρωπαικές πόλεις μέχρι να ξεμείνω από χρήματα ...έφτασα εδώ και όλα είναι δύσκολα....τόσο δύσκολα και τόσο όμορφα.
Και η αλήθεια ήταν αυτή ...η ανατροπή δεν έρχεται έξω από από το Λούβρο ή το μουσείο του Βαν Γκογκ ασχέτως που είναι ο αγαπημένος μου ζωγράφος( και έχω κάνει τάμα επισκεφθώ τα έργα του)
Πριν από μερικούς μήνες ...ένα βράδυ...είχα δει ένα όνειρο....
Την επόμενη μέρα ......!
Παιδάκια έπαιζαν τρέχοντας ξυπόλητα με μικρά πράσινα καγκουρό μέσα σε γειτονιές.Λίγο πιο κάτω έγγυες γυναίκες περίμεναν όρθιες μέσα σε έναν άδειο χώρο το γιατρό τους ...και στους δρόμους περπατούσαν ψηλοί και αδύνατοι γέροι φτωχοί αλλά όχι πεινασμένοι.Παραλογισμός και ζωή μαζί.Ζωή πριν γεννηθεί ,ζωή στα πρώτα στάδια, και ζωή στο τέλος,μέσα σε λίγες εικόνες.
Όλοι δέχονταν τη μοίρα τους όπως είχε οριστεί ,εγώ απορούσα ανηφορίζοντας στις γειτονιές τους αλλά αυτοί είχαν βλέμμα στωικότητας .Μια στωικότητα που κάλυπτε την θλίψη.
Όλα αυτά τα βλέπω εδώ αλλά με δυσκολεύει πολύ ,πάρα πολύ το πέρασμά μου.Δεν μπορώ να οργανώσω και να υπολογίσω τίποτα.
Στο όνειρο ανηφόριζα λαχανιασμένη ...λαχανιασμένη είμαι και δω. Ξέχασα τις πασμίνες..καταλήξαμε να κοιταζόμαστε κατάματα τα δικά του μάτια ήταν κατακόκκινα και γω είχα σκάσει προσπαθώντας να μην ξεχειλίσουν από δάκρυα .
Μάλλον θα πρέπει να σταματήσουμε τη συζήτηση εδώ.
Ναι έχεις δίκιο ...πες μου ό,τι τιμή θέλεις για τις πασμίνες απλά πες την.
Δεν νομίζω ότι θέλω να τις πάρω.
Πες μου ότι θες εσύ και πάρτες.
Δεν θυμάμαι τι τιμή σου είχα προτείνει
Προσπαθώ να μην δεχτώ κανένα επιπλέον δώρο πέρα από μια καλή τιμή που είχα προτείνει ,τελικά λύγιζω με μια τίγρη που είχα πιάσει στο χέρι μου αρχικά και νόμιζε ότι μαρέσει.Δεν ήθελα να τον προσβάλλω και την πήρα.
Τακτοποιώ το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο ,απορρίπτω όλες του τις προτάσεις για συνεργασία,μετοίκιση,φαγητό και ποτό.
Τον ευχαριστώ για όλα του τα κοπλιμέντα και φεύγω για το ξενοδοχείο.
Κάτι με πιέζει...και δεν θέλω να κάτσω μέσα.
Απέναντι από το ξενοδοχείο έχει ένα μικρό εστιατόριο για ντόπιους.Δύο τρια κατσαρολάκια βράζουν και πίτες ετοιμάζονται.
Έχει νυχτώσει για τα καλά,οι τρεις Αγγλιδούλες που συνάντησα στο δρόμο κάθονται μέσα και γευματίζουν .Κρύωναν πολύ στο πρωινό σαφάρι και με συμβούλεψαν να πάω στο απογευματινό.
Αδύνατο σκέφτηκα.
Δεν κοίταξα τι έτρωγαν ..παίρνω ένα πατατάκι και κάθομαι στο τραπεζάκι που βρίσκεται κοντά στην αυλόπορτα αυτού του υπαίθριου εστιατορίου προσπαθώντας να μην κάνω ερωτήσεις στον ευατό μου τι έγινε πάλι και πήγαν όλα στραβά.
Μέσα στο σκοτάδι και την μαύρη μου την τύχη ακούω έναν περίεργο ήχο ...κοιτάζω πιο προσεχτικά ...να ένα μαύρο γουρούνι ψάχνει γύρω γύρω για φαγητό και βάζω τα γέλια με τον εαυτό μου, το γουρούνι και την Ινδία.
Εδώ ο κόσμος χάνεται.....και το γουρούνι ψάχνει αμέριμνο φαγητό .
Αυτή είναι η Ινδία.Με την ίδια φυσικότητα που ψάχνει το γουρούνι φαγητό κοντά στο τραπεζάκι μου και μέσα στην καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων,με την ίδια φυσικότητα με ρώτησε ένας Ινδός στο "γραφείο " του σαφάρι όταν με είδε απογοητευμένη και έξαλλη με το ξενοδοχείο μου, που μου έκλεισε εκδρομή στο πάρκο με 4 ώρες τραμπολίνο στο αυτοκίνητο η οποία δεν έγινε ποτέ.
Και γιατί δεν μένετε εδώ το βράδυ?
Πού είναι το πρόβλημα?
Αλήθεια που ήταν το πρόβλημα ?Είμαι τόσο αποστειρωμένη που δεν δέχομαι να ζήσω ένα βράδυ εκεί που οι άλλοι ζουν αγαπούν και πεθαίνουν?
Το βράδυ αποδεικνύεται αρκετά κρύο,τυλίγομαι με 2 κουβέρτες και βάζω ξυπνητήρι στις 5.
5 και τέταρτο πρέπει να βρίσκομαι στο γραφείο του σαφάρι που βρίσκεται λίγο πιο κάτω..!
Μου χτυπούν το κουδούνι του δωματίου ,ξυπνώ, μαζεύομαι βουτάω το πιο ζεστό φουλάρι μαζί με μια κουβέρτα και διασχίζω τον κήπο.
Έχει πολύ ομίχλη και σκοτάδια.Που και που διακρίνεται ένα φως.
Βγαίνω στο δρόμο,είμαι έτοιμη να γυρίσω πίσω... και τελευταία στιγμή φωνάζω τον φύλακα του ξενοδοχείου προσπαθώντας να με συνοδέψει μέχρι εκεί.
Ο παππούλης δεν ξέρει αγγλικά επιπλέον κάνει απίστευτο κρύο ...κάθομαι 3 δευτερόλεπτα κοιτάζοντας τον να κλείνει την καγκελόπορτα και να εξαφανίζεται.Αποφασίζω να προχωρήσω μπροστά...προχώρα κι ό,τι γίνει σκέφτομαι.
Ξεκινώ να περπατώ γρήγορα ,δεν μπορώ να διακρίνω τίποτα στο δρόμο.Δεν έχω ξαναδει τόση ομίχλη στη ζωή μου και ούτε μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα περπατούσα μέσα στα σκοτάδια στη μέση του πουθενά.
Όσο περπατώ φοβάμαι ότι θα χαθώ και ο φόβος μεγαλώνει ,δεν νιώθω πια κρύο ,προχωρώ χωρίς να βλέπω τίποτα .Ψάχνω απεγνωσμένα το γραφείο .Μεγάλες μάντρες με σιδερένιες καγκελόπορτες λίγα φώτα και κάποιες πινακίδες στα ινδικά ξεπροβάλλουν αχνά.Αρχικά αισθάνομαι παρουσίες στο δρόμο, έπειτα βλέπω κάποιους Ινδούς τυλιγμένους με κουβέρτες να πηγαινοέρχονται.Όσο μπορώ να δω είναι από την απέναντι πλεύρα.Δυο ποδήλατα περνούν ξυστά από δίπλα μου .....
Θα ρωτήσω σκέφτομαι .Η ελπίδα ότι δεν με διακρίνουν μέσα στο βράδυ εξανεμίζεται.Πρέπει να μιλήσω αλλίως θα χαθώ...το ξέρω.
Ρωτώ κάποιον στο απέναντο ρεύμα ...μόνο με μια λέξη.
Safari?
Come miss i have a store...
No no
Όλοι έχουν ένα μαγαζί στην Ινδία σκέφτομαι και προχωρώ κι άλλο.
Βλέπω φωτιζόμενες ταμπέλες από ξενοδοχεία.
(Μα που είναι όλοι ?Ούτε από τα ξενοδοχεία βγαίνουν, ούτε είναι μαζεμένοι κάπου ώστε να τους δω ,μόνη μου θα πάω?
Αν το ξέρα ότι θα παίξω το silent hill εκτός playstation....σκάσε και προχώρα.)
Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι το γραφείο που έψαχνα δεν είχε ξενοδοχεία απεναντί του .Είχε μόνο μια καντίνα ...εκεί που είχα μιλήσει με τον αστυνομικό.
Γυρίζω πίσω οπλισμένη με θάρρος και αρχίζω να αδιαφορώ για τις παρουσίες στο δρόμο.
Μόλις είχα περάσει κάποιους ....και τελικά ίσως να ήταν η καντίνα εκεί.
Βρίσκω την καγκελόπορτα του γραφείου και διασχίζω τον κήπο του.
Έχει αρκετούς Ινδούς...μόνο Ινδούς και φυσικά άντρες .
Χαιρετώ με χαιρετούν και μου δίνουν ένα χαρτί.
Τους απαντώ ότι το έχω ,μιας και είχε προνοήσει ο ξενοδόχος μου και το είχα συμπληρώσει.
Ψάχνω στις τσέπες ,τα τσαντάκια...μαύρη τύχη και εκεί ως συνήθως.
Want a paper?
No no ,ψάχνω ξαναψάχνω.
Are you sure?
Yes i am sure...το ψάξιμο συνεχίζεται.
Find it?
No no ,just a minute ....
Ok give it to me.
Βάζει τα γέλια μαζί με 2-3 άλλους και μου δίνει το χαρτί.
Αφού το συμπλήρωσα περίμενα υπομονετικά στην ουρά μαζί με τους υπόλοιπους.
Η μυρωδιά του χασίς πρωί πρωί μου φέρνει ανακάτεμα.Γυρίζω το κεφάλι μου να δω ποιος φυσάει όλο τον καπνό πάνω μου και βλέπω έναν πιτσιρικά Ινδό να με κοιτά χαμογελώντας.
Δεν σ'αρέσει? με ρωτά
Λίγο πιο μπροστά είναι ένα παλικάρι το οποίο τρέμει στην κουβέρτα του.Θυμίζει έναν από τους πολλούς που έχω δει μέχρι τώρα στην χώρα αυτή.Το σώμα του είναι γεμάτο με πορφυρές στάμπες σαν εγκαύματα.Θα πρέπει να είναι μια δερματική ασθένεια σκέφτομαι αλλά το χέρι του με κάνει να αλλάξω γνώμη.Κάποια δάχτυλα είναι παραμορφωμένα σαν να έχει πάθει ατύχημα .
Ένας φίλος του τον αγκαλιάζει για να μην κρυώνει και του τρίβει την πλάτη.
Την επόμενη μισή ώρα έχουμε γίνει όλοι φιλαράκια..,με παροτρύνουν να φωτογραφίσω ένα παχουλό φίλο τους που μάλλον τον περιπαίζουν καλοπροαίρετα .Μόλις βλέπουν την φωτογραφία ξεσπούν σε γέλια .Η συννενόηση είναι από πλευράς μου στα αγγλικά και εκείνων στα hindi. Μια φωτογραφία δεν βγαίνει καλή....(όχι ότι έβγαιναν οι υπόλοιπες)και ακούω μέσα στα hindi μια δειλή και απρόσμενη προστακτική στα αγγλικά ...delete ....η οποία με έκανε να σκάσω στα γέλια και να αρχίσω τα ελληνικά ....πράγμα που τους έκανε να ξεκαρδιστούν ακόμα περισσότερο.
Μετά από λίγη ώρα εμφανίζεται μια Γερμανίδα γύρω στα 40 τυλιγμένη με την κουβέρτα της..
Ο Γερμανός της είναι ίδιος ο Spielberg.
Δεν θα πάμε με τζιπ ...καλύτερα.... θα πάμε με το caneer.
Μα έχω ακούσει πως το τζιπ είναι καλύτερο μέσον για να πετύχουμε τις γάτες.
Το caneer είναι ένα τεράστιο ψηλό και φυσικά ανοιχτό τζιπ που χωράει γύρω στα 20-25 άτομα.
Οι τρεις μας πάμε για chai και μπισκότα σε μια δεύτερη καντινούλα που βρισκόταν απέξω και δεν είχα παρατηρήσει ποτέ.
Την ώρα που βγαίνουμε από την καγκελόπορτα μου δείχνουν μια τάφρο με κανά δυο μέτρα πλάτος και άλλο τόσο βάθος ,κατα μήκος του δρόμου ...
Αυτό πρέπει να προσέξεις μέσα στην ομίχλη...τίποτα άλλο μου κάνει ο Γερμανός.
Παραγγέλνω το chai μου και ξαναμπαίνω στο πίσω χώρο της καντίνας να πάρω τα μπισκότα που μου είχε προτείνει η Γερμανίδα.Με αυτά τάιζε τον μπέμπη της πρωί πρωί ,λίγο πριν την τραβολογήσει στις ζούγκλες.
Κάνουμε πλάκα με τον Ινδό οδηγό και τον ανιχνευτή του caneer.
Τα όπλα που είναι?
Ποιά όπλα?
Τα όπλα σε περίπτωση κινδύνου ,τα ηρεμιστικά και όλα τα σχετικά .
Οι τίγρεις είναι πολύ φιλικές με τον άνθρωπο μπορεί να περάσει δίπλα σας χωρίς να σας πειράξει.
Είστε σίγουρος ότι μιλάμε για το ίδιο ζώο...ξέρετε εκείνο το καφέ με τις ρίγες.....
Ναι για το ίδιο ζώο λέμε ,είναι ακίνδυνο ,ποτέ δεν έχουμε όπλα μαζί μας.
To ρεύμα στην καντινούλα κόβεται αλλά η ατμόσφαιρα δεν χαλάει και η συζήτηση συνεχίζεται σε φιλικό κλίμα.
Ο Spielberg έχει ξανάρθει στη χώρα άλλη μια φορά το 1981 .Η κοπέλα του ,όπως με διόρθωσε και όχι γυναίκα του,έρχεται για πρώτη φορά.Τα έχει λίγο χαμένα .Από τη μία νίωθω βετεράνος ... από την άλλη συμπάσχω μαζί της... και αστειεύομαι τραβώντας βίντεο μέσα στην ομίχλη και τα σκοτάδια....λεγοντάς της ότι τα τραβώ ειδικά για τη μάνα μου και κανέναν άλλον.
Μετά από λίγη ώρα μπαίνουμε στο τζιπ.Ο οδηγός παίρνει την κουβέρτα μου,την ξεδιπλώνει ,με τυλίγει μαζί με την τσάντα της πλάτης και με βάζει να κάτσω στην καλύτερη θέση όπως είπε ο Spielberg όταν τον ρώτησα,στη χειρότερη είπα εγώ όταν τελείωσε το σαφάρι.
