Ο κόσμος που περιμένει υπομονετικά στην ουρά απ'έξω από τη τελευταία πύλη συνειδητοποιεί ότι δεν θα μπει μέσα.
Ο Αμερικάνος φωνάζει στους φύλακες ,από έναν βορειευρωπαίο ζητάται το εισητήριο και δίνει χρήματα λέγοντας ότι είναι το εισητήριό του ,η Ελένα προσπαθεί για λίγα λεπτά να μπει και έπειτα κοιτά σαστισμένη.
Κάποιοι κοιτούν ,κάποιοι δίνουν χρήματα για να περάσουν τη φωτογραφική τους μηχανή μέσα και να φωτογραφίσουν οι φύλακες γι'αυτούς,κάποιοι προσπαθούν να περάσουν με τη βία και κάποιοι προσπαθούν να λαδώσουν τους υπαλλήλους.
Κυρία μου είναι παράνομο αυτό που κάνετε.
Το ξέρω αλλά δεν έχω άλλο τρόπο,έχω έρθει από πολύ μακρία ,ταξιδεύω όλη μέρα για να έρθω εδώ,με αφήνετε να περιμένω μισή ώρα απέξω, σχεδόν άλλη τόση ώρα περιμένω στα εισητήρια και ξαφνικά μας ανακοινώνεται ότι κλείνει.Αύριο είναι Παρασκευή και δεν μας επιτρέπεται η είσοδος.Είναι σωστό αυτό που γίνεται?
Προσπάθησα αλλά δεν τα κατάφερα ,προσπαθώ όλη μέρα αλλά μάλλον δεν ήταν αρκετό.
Πάμε να φύγουμε, μου απαντά η Ελένα.
Δεν μπορώ να ξέρω πως ένιωθαν οι άλλοι,θυμήθηκα την πατρίδα μου την αδιαφορία των υφισταμένων ,τις καθυστερήσεις ,την έλλειψη ενδιαφέροντος για όλους και για όλα.
Θα μπορούσε κάποιος να μας ειδοποιήσει ότι δεν υπάρχει άλλος χρόνος για σήμερα.
Χαζεύω δυο δεμένες καμήλες καπνίζοντας με σκέψεις για το πως μπορεί να βλέπει ένας τουρίστας την Ελλάδα.Κάποτε είχα ακούσει ότι οι ώρες στα μουσεία και στα μνημεία είναι απαράδεκτες για κάποιον που είναι επισκέπτης στη χώρα μου.
Είναι τόσο ίδιοι με μας κάποιες φορές.
Περιμένουμε τον Αμερικάνο να πάρει το σάκο του και αρχίζω να παρηγορώ τον εαυτό μου λέγοντας ότι θα μείνω 3-4 μέρες στη Τζαιπούρ θα ηρεμήσω και έπειτα θα επιστρέψω στην Άγκρα με εσωτερική πτήση ώστε να είμαι σίγουρη για την ώρα .
Ο υπάλληλος που κρατούσε τις αποσκευές των επιβατών πλησιάζει το πηγαδάκι μας.
Υπάρχει μια ταράτσα εδώ δίπλα πάνω από το χώρο φύλαξης των αποσκεύων όπου μπορείτε να δείτε από μακρία το Taj Mahal.
Αν ταιριάζαμε σε κάτι με τον Αμερικάνο ήταν αυτό .
Η Ελένα μας εύχεται καλή τύχη και μεις ξεκινούμε προς το σομόν κτίριο δίπλα μας ψάχνοντας τη σκάλα να ανεβούμε στην ταράτσα.
Ο υπάλληλος γυρίζει στο πόστο του η Ελένα φεύγει να προλάβει το τρένο της για το Δελχί, εμείς προχωράμε δίπλα στις δεμένες καμήλες περιμένωντας να πεταχτεί κάποιος ζητώντας χρήματα για τη θέα ...
Στο περιφραγμένο δασάκι απέναντί μας υπάρχει μια πόρτα ανοιχτή με τα λουκέτα της να κρέμονται.
Η τάμπελα της περίφραξης 'μην εισέρχεστε' ήταν ότι έπρεπε για να αλλάξουμε γνώμη και δρόμο. Κάνουμε τους αδιάφορους πλησιάζοντας την πόρτα.
Ένα φίλο μας ψάχνουμε απαντάμε σε έναν Ινδό που μας λέει ότι πρέπει να φύγουμε.
Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε ένα μικρό λοφάκι και βλέπω σε δυο δέντρα πανήψυλα και ένα τεράστιο παγώνι να πετά από το ένα στο άλλο.
Δεν ξέρω ακριβώς αν ήταν παγώνι.
Ήταν ολόιδιο αλλά η ουρά του είχε ένα πολύ σκούρο χρώμα μπλε ή μωβ.Το σώμα του πρέπει να ήταν ένα πολύ σκούρο τυρκουάζ.
Δεν είχα ξαναδεί πιο ωραίο πουλί στη ζωή μου και πέταξε τόσο ξαφνικά σε τόσο κοντινή απόσταση.
Έμεινα να κοιτώ ενθουσιαμένη και σαστισμένη.Είναι δυνατόν να πετάει τόσο ψηλά από δέντρο σε δέντρο?Με γελούν τα μάτια μου?
Τι έγινε πρώτη φορά τα βλέπεις ?Πάμε να φύγουμε νυχτώνει.
Αυτός ο άνθρωπος ....που δεν έχω βρει ακόμα χαρακτηρισμό είχε αρχίσει να μου σπάει τα νεύρα.
Ενώ έχουμε ήδη δει το ροζ τοιχος μπροστά μας και ξέρουμε ότι είναι "τοίχος" για μας ,πηδάμε μια συρμάτινη περίφραξη ως ύστατη προσπάθεια να δούμε το Taj .Ο δρόμος έβγαζε στην πύλη όπου πριν είχε γίνει η φασαρία.
Κατευθυνόμαστε προς τα κει προσπερνάμε τους φύλακες και όλους τους ένστολους και φεύγουμε.
Στο πλάι της πύλης ένα δρομάκι οδηγεί στην αγορά.
Από αυτό το δρομάκι λοιπόν, θα μπορούσαμε να έχουμε μπει στην αυλή για τα εισητήρια χωρίς να περιμένουμε μισή ώρα απέξω.
Προχωρούμε στην αγορά και μας πλησιάζουν άτομα από τα πρώτα ξενοδοχεία που συναντάμε.
Come mister i have a great view from my hotel only 1000 rupees
Ο Αμερικάνος παζαρεύει την θέα από την ταράτσα και δεν πιστεύω στα αυτία μου.Απλά αρνούμαι να συμμετάσχω.
Ξεκινά το κύρηγμα ,δεν το βρίσκεις ανόητο να έχω κατεβάσει την τιμή στις 600 ρούπιες και να μην θες να πληρώσουμε.
Δεν είναι λίγο ηλίθιο από μεριάς σου?
Δεν θέλεις να το δεις καθόλου?
Δεν υπήρχε περίπτωση να καταδεχτώ να μιλήσω με τον μαυραγορίτη Ινδό που πουλάει θέα ξενοδοχείου μέσα στη νύχτα αλλά ούτε και να τσακωθώ βγάζοντας όλα μου τα επιχειρήματα μπροστά ,παρόλο που ήταν πολλά, δεν είχα καμία δύναμη για ο,τιδήποτε.
Για καλή μου τύχη ένα ζευγάρι τουριστών τον βλέπει να παζαρεύει και του λέει πως λίγο πιο κάτω υπάρχει εστιατόριο στην ταράτσα του ξενοδοχείου του με θέα το Taj.
Τα στενάκια της Άγκρα ήταν μια μικρογραφία του Δελχί με πιο επαρχιώτικη μορφή .Είχα διαβάσει ότι η Άγκρα είναι μια πολύ βρώμικη πόλη αλλά κατά τη γνώμη μου τίποτα δεν συγκρίνοταν με το Δελχί.
Όταν είχαμε πρωτοφτάσει , το μεσημέρι, είχα ενθουσιαστεί.
Το μέρος φώναζε... ότι ήταν τουριστικό και ότι παρακάτω υπήρχε κάτι μεγάλο....αλλά η ησυχία της επαρχίας με γοήτευε .
Η διαδρομή προς το Taj από το σταθμό μου φαινόταν όμορφη,μεγάλοι δρόμοι,λίγα οχήματα και εξοχή.
Δέντρα φύση και ησυχία.Το μόνο που μας είχε παραξενέψει είναι οι δεκάδες στρατιώτες έξω από το σταθμό.
Πραγματικά ήταν πάρα πολλοί και Αμερικάνος είχε αρχίσει πάλι να ανησυχεί ,μάλλον για τους Ταλιμπάν .
Δεν ήταν τυχαίες οι ερωτήσεις του σε κάθε οδηγό ricksaw που συναντούσαμε για το αν υπάρχουν προβλήματα στην Ινδία με τους Ταλιμπάν και την Αλ Κάιντα.
Αφότου ανεβήκαμε δυο τρεις ορόφους με κάθετη σκάλα, που δεν χωρά δυο άτομα στο ανέβασμα , με τους σάκους πάντα στις πλάτες ,το στήθος και όλη μέρα πίσω ...φουλ στο τρέξιμο,αντίκρυσα το επάνω μέρος του να ξεπροβάλει μέσα στο σκοτάδι και την ομίχλη.Ήταν η πρώτη μας συνάντηση και η καλύτερη.Είναι πιο μαγευτικό από μακρία μέσα στη νύχτα και όσο νυχτώνει είναι σαν ψέμα.Επιπλέον σε καλεί κοντά με μια δόση μυστηρίου.
Ξεδιψάσαμε για κανένα μισάωρο και κατευθυνθήκαμε προς το σταθμό.Φτανοντας εκεί ενημερωνόμαστε πως το τρένο έχει φύγει από τις 5.20.
Ξανακοιτώ τα κιτάπια μου και συνειδητοποιώ ότι το επόμενο τρενο φεύγει από τον άλλο σταθμό
Μισθώνουμε άλλο ένα ricksaw και βρίσκουμε τον δεύτερο σταθμό περνώντας νύχτα από τα bazaar της Άγκρα.Ημαστε λίγο καχύποπτοι στη διαδρομή γιατί οι δρόμοι κάπου κάπου γίνονταν σκοτεινοί και η διαδρομή δεν έδειχνε ότι πάμε στο σταθμό. Ο οδηγός μιλούσε συνέχεια στο τηλέφωνο κάπου πήρε το αυτί μου να μιλά για την ώρα και ο Αμερικάνος ήταν ετοιμοπόλεμος με ένα τσιγάρο στο χέρι κοιτάζοντας συνέχεια μπροστά.Μερικές φορές ξεχνιόμουν και χάζευα γύρω μου μερικές φορές σκεφτόμουν πόσο μακριά να είναι ακόμα ο σταθμός .Παρατηρούσα τον Αμερικάνο να φρικάρει όσο περνά η ώρα και δεν ήξερα αν θα πρέπει να ανησυχώ και για ποιο λόγο.
Το φαγητό μέσα σε εφημερίδα από τα φαγάδικα απέναντι από τον σταθμό τον έστρωσε για τα καλά.Πήρε και σε μία σακουλίτσα μαζί του και μασουλούσε όσο με περίμενε να αγοράσω συσκευασμένο φαγητό από το σταθμό.
Εντοπίζω πατατάκια lays με γεύση tomato masala ....( παρότι ινδική έκδοση πεντανόστιμα) και ένα μικρό λευκό κέικ με φρούτα.
Βγάζω ένα χαρτονόμισμα σκισμένο και το δείχνω στον πωλητή μαζί με την κομμένη του άκρη.
Τον ρωτώ αν το δέχεται ,διστάζει αρκετά και υποχωρώ κατευθείαν ξεκαθαρίζοντάς του ότι μου κάνει εξυπηρέτηση αν το πάρει και ότι έχω κι άλλο να τον πληρώσω .
Με κοιτάζει στα μάτια ,κοιτά ξανά το χαρτονόμισμα, το παίρνει και το βάζει πάνω στον πάγκο.
Βγάζει μια κόλλα από ένα ντουλαπάκι δίπλα του ,θυμήθηκα τη σακοράφα στο τρένο εκεί ...και αρχίζει να το κολλά με την άσπρη κόλλα αργά και σταθερά πάνω στον πάγκο.
Ο Αμερικάνος έρχεται και ενώ βλέπει τη σκηνή με ρωτάει ...
Τι έγινε?Όλο το μαγαζί θα ψωνίσεις?
Αρχίζω να πιστεύω ότι είναι καθυστερημένος αλλά δεν είναι ακόμα η ώρα να ασχοληθώ.
Ο Ινδός προσπαθεί να ξεκολλήσει το χαρτονόμισμα από τον πάγκο.Κάτι μου είχε περάσει από το μυαλό αλλά δεν είπα τίποτα.Μεγάλος άνθρωπος είναι ,σκέφτηκα, κάτι θα ξέρει.
Το χαρτονόμισμα δεν ξεκολλά,βγάζει ένα ξυράφι και προσπαθεί με αργές κινήσεις,βγάζει ένα μεγαλύτερο ξυράφι και ξαναπροσπαθεί.
Όσο περνά η ώρα χαζεύοντας το χαρτονόμισμα ο χρόνος ήταν σαν να έχει σταματήσει για μενα και για αυτόν.Ήμαστε δύο άνθρωποι,άγνωστοι μεταξύ μας που καθόμασταν σαν χαζοπούλια ,στωικά πάνω από ένα σκισμένο κολλημένο χαρτονόμισμα στον πάγκο ο ένας προσπαθούσε να το ξεκολλήσει και ο άλλος κοιτούσε.
Οι αργές κινήσεις του και η θέλησή του να το φτιάξει με ηρέμησαν και με έβγαλαν από το λαβύρινθο του άγχους που είχα μπει από το πρωί.
Επιπλέον ήταν αστείο και περίεργο πράγμα που με ικανοποιούσε αφάνταστα.
Με τα πολλά ανοίγει το συρτάρι με τα χρήματα και μου δίνει ρέστα από τις 100 ρούπιες που ήταν ακόμα κολλημένες μπροστά του.
Τρώω τα πατατάκια μου ακούγοντας αμερικάνικες κοροιδίες ότι lays έχει και στο Αμέρικα και χαζεύω τριγύρω το σταθμό.
Μεγάλα πουγκιά παρατημένα χωρίς επίβλεψη ,κόσμος που έχει απλώσει τις κουβέρτες του κάτω και κοιμάται κουκουλωμένος, μανάδες που ταίζουν τα παιδιά τους φαγητό σε μικρά χάρτινα πιατάκια τα οποία πετούν όπου βρουν,ξένοι που κοιτούν προβληματισμένοι ψάχνοντας πότε φεύγει το τρένο τους και από ποιά πλατφόρμα,μικροπωλητές με πάγκους οι οποίοι από κάτω είναι ψυγεία ή αποθηκευτικοί χώροι και από πάνω τηγανίζουν φαγητό .
Αμέτρητα περιοδικά και βιβλία ,κίτρινες ταμπέλες, μυρωδιά από κάρυ ,φορτηγά τρένα που περνούν πότε πότε .Μια μικρογραφία των υπολοίπων σταθμών που είχα συναντήσει μες τη μέρα.
Είναι ώρα να ασχοληθούμε λίγο πιο σοβαρά με τη διαδρομή μας ,έτσι μόλις μαθαίνουμε ότι το τρένο έχει καθυστέρηση αρχίζουμε και ρωτάμε γύρω γύρω για την ώρα και την πλατφόρμα.
Δίπλα σε έναν πάγκο πληροφοριών βρίσκεται ένας Ινδός με μαύρο τζάκετ και κόκκινο παντελόνι.
Τον πλησιάζουμε με τον Αμερικάνο και πάνω που ήμαστε έτοιμοι να τον ρωτήσουμε όλα όσα ρωτούσαμε κάθε φορά,εμφανίζεται αστραπιαία ένας ψηλός βορειοευρωπαίος ,μπαίνει μπροστά του και μας φωνάζει..
Μην πιστεύετε λέξη από αυτόν τον άνθρωπο ,το μόνο που θα κάνει είναι να σας εξαπατήσει και να προσπαθήσει να σας μπερδέψει χειρότερα.
Ο Oscar.
Ο Αμερικάνος φωνάζει στους φύλακες ,από έναν βορειευρωπαίο ζητάται το εισητήριο και δίνει χρήματα λέγοντας ότι είναι το εισητήριό του ,η Ελένα προσπαθεί για λίγα λεπτά να μπει και έπειτα κοιτά σαστισμένη.
Κάποιοι κοιτούν ,κάποιοι δίνουν χρήματα για να περάσουν τη φωτογραφική τους μηχανή μέσα και να φωτογραφίσουν οι φύλακες γι'αυτούς,κάποιοι προσπαθούν να περάσουν με τη βία και κάποιοι προσπαθούν να λαδώσουν τους υπαλλήλους.
Κυρία μου είναι παράνομο αυτό που κάνετε.
Το ξέρω αλλά δεν έχω άλλο τρόπο,έχω έρθει από πολύ μακρία ,ταξιδεύω όλη μέρα για να έρθω εδώ,με αφήνετε να περιμένω μισή ώρα απέξω, σχεδόν άλλη τόση ώρα περιμένω στα εισητήρια και ξαφνικά μας ανακοινώνεται ότι κλείνει.Αύριο είναι Παρασκευή και δεν μας επιτρέπεται η είσοδος.Είναι σωστό αυτό που γίνεται?
Προσπάθησα αλλά δεν τα κατάφερα ,προσπαθώ όλη μέρα αλλά μάλλον δεν ήταν αρκετό.
Πάμε να φύγουμε, μου απαντά η Ελένα.
Δεν μπορώ να ξέρω πως ένιωθαν οι άλλοι,θυμήθηκα την πατρίδα μου την αδιαφορία των υφισταμένων ,τις καθυστερήσεις ,την έλλειψη ενδιαφέροντος για όλους και για όλα.
Θα μπορούσε κάποιος να μας ειδοποιήσει ότι δεν υπάρχει άλλος χρόνος για σήμερα.
Χαζεύω δυο δεμένες καμήλες καπνίζοντας με σκέψεις για το πως μπορεί να βλέπει ένας τουρίστας την Ελλάδα.Κάποτε είχα ακούσει ότι οι ώρες στα μουσεία και στα μνημεία είναι απαράδεκτες για κάποιον που είναι επισκέπτης στη χώρα μου.
Είναι τόσο ίδιοι με μας κάποιες φορές.
Περιμένουμε τον Αμερικάνο να πάρει το σάκο του και αρχίζω να παρηγορώ τον εαυτό μου λέγοντας ότι θα μείνω 3-4 μέρες στη Τζαιπούρ θα ηρεμήσω και έπειτα θα επιστρέψω στην Άγκρα με εσωτερική πτήση ώστε να είμαι σίγουρη για την ώρα .
Ο υπάλληλος που κρατούσε τις αποσκευές των επιβατών πλησιάζει το πηγαδάκι μας.
Υπάρχει μια ταράτσα εδώ δίπλα πάνω από το χώρο φύλαξης των αποσκεύων όπου μπορείτε να δείτε από μακρία το Taj Mahal.
Αν ταιριάζαμε σε κάτι με τον Αμερικάνο ήταν αυτό .
Η Ελένα μας εύχεται καλή τύχη και μεις ξεκινούμε προς το σομόν κτίριο δίπλα μας ψάχνοντας τη σκάλα να ανεβούμε στην ταράτσα.
Ο υπάλληλος γυρίζει στο πόστο του η Ελένα φεύγει να προλάβει το τρένο της για το Δελχί, εμείς προχωράμε δίπλα στις δεμένες καμήλες περιμένωντας να πεταχτεί κάποιος ζητώντας χρήματα για τη θέα ...
Στο περιφραγμένο δασάκι απέναντί μας υπάρχει μια πόρτα ανοιχτή με τα λουκέτα της να κρέμονται.
Η τάμπελα της περίφραξης 'μην εισέρχεστε' ήταν ότι έπρεπε για να αλλάξουμε γνώμη και δρόμο. Κάνουμε τους αδιάφορους πλησιάζοντας την πόρτα.
Ένα φίλο μας ψάχνουμε απαντάμε σε έναν Ινδό που μας λέει ότι πρέπει να φύγουμε.
Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε ένα μικρό λοφάκι και βλέπω σε δυο δέντρα πανήψυλα και ένα τεράστιο παγώνι να πετά από το ένα στο άλλο.
Δεν ξέρω ακριβώς αν ήταν παγώνι.
Ήταν ολόιδιο αλλά η ουρά του είχε ένα πολύ σκούρο χρώμα μπλε ή μωβ.Το σώμα του πρέπει να ήταν ένα πολύ σκούρο τυρκουάζ.
Δεν είχα ξαναδεί πιο ωραίο πουλί στη ζωή μου και πέταξε τόσο ξαφνικά σε τόσο κοντινή απόσταση.
Έμεινα να κοιτώ ενθουσιαμένη και σαστισμένη.Είναι δυνατόν να πετάει τόσο ψηλά από δέντρο σε δέντρο?Με γελούν τα μάτια μου?
Τι έγινε πρώτη φορά τα βλέπεις ?Πάμε να φύγουμε νυχτώνει.
Αυτός ο άνθρωπος ....που δεν έχω βρει ακόμα χαρακτηρισμό είχε αρχίσει να μου σπάει τα νεύρα.
Ενώ έχουμε ήδη δει το ροζ τοιχος μπροστά μας και ξέρουμε ότι είναι "τοίχος" για μας ,πηδάμε μια συρμάτινη περίφραξη ως ύστατη προσπάθεια να δούμε το Taj .Ο δρόμος έβγαζε στην πύλη όπου πριν είχε γίνει η φασαρία.
Κατευθυνόμαστε προς τα κει προσπερνάμε τους φύλακες και όλους τους ένστολους και φεύγουμε.
Στο πλάι της πύλης ένα δρομάκι οδηγεί στην αγορά.
Από αυτό το δρομάκι λοιπόν, θα μπορούσαμε να έχουμε μπει στην αυλή για τα εισητήρια χωρίς να περιμένουμε μισή ώρα απέξω.
Προχωρούμε στην αγορά και μας πλησιάζουν άτομα από τα πρώτα ξενοδοχεία που συναντάμε.
Come mister i have a great view from my hotel only 1000 rupees
Ο Αμερικάνος παζαρεύει την θέα από την ταράτσα και δεν πιστεύω στα αυτία μου.Απλά αρνούμαι να συμμετάσχω.
Ξεκινά το κύρηγμα ,δεν το βρίσκεις ανόητο να έχω κατεβάσει την τιμή στις 600 ρούπιες και να μην θες να πληρώσουμε.
Δεν είναι λίγο ηλίθιο από μεριάς σου?
Δεν θέλεις να το δεις καθόλου?
Δεν υπήρχε περίπτωση να καταδεχτώ να μιλήσω με τον μαυραγορίτη Ινδό που πουλάει θέα ξενοδοχείου μέσα στη νύχτα αλλά ούτε και να τσακωθώ βγάζοντας όλα μου τα επιχειρήματα μπροστά ,παρόλο που ήταν πολλά, δεν είχα καμία δύναμη για ο,τιδήποτε.
Για καλή μου τύχη ένα ζευγάρι τουριστών τον βλέπει να παζαρεύει και του λέει πως λίγο πιο κάτω υπάρχει εστιατόριο στην ταράτσα του ξενοδοχείου του με θέα το Taj.
Τα στενάκια της Άγκρα ήταν μια μικρογραφία του Δελχί με πιο επαρχιώτικη μορφή .Είχα διαβάσει ότι η Άγκρα είναι μια πολύ βρώμικη πόλη αλλά κατά τη γνώμη μου τίποτα δεν συγκρίνοταν με το Δελχί.
Όταν είχαμε πρωτοφτάσει , το μεσημέρι, είχα ενθουσιαστεί.
Το μέρος φώναζε... ότι ήταν τουριστικό και ότι παρακάτω υπήρχε κάτι μεγάλο....αλλά η ησυχία της επαρχίας με γοήτευε .
Η διαδρομή προς το Taj από το σταθμό μου φαινόταν όμορφη,μεγάλοι δρόμοι,λίγα οχήματα και εξοχή.
Δέντρα φύση και ησυχία.Το μόνο που μας είχε παραξενέψει είναι οι δεκάδες στρατιώτες έξω από το σταθμό.
Πραγματικά ήταν πάρα πολλοί και Αμερικάνος είχε αρχίσει πάλι να ανησυχεί ,μάλλον για τους Ταλιμπάν .
Δεν ήταν τυχαίες οι ερωτήσεις του σε κάθε οδηγό ricksaw που συναντούσαμε για το αν υπάρχουν προβλήματα στην Ινδία με τους Ταλιμπάν και την Αλ Κάιντα.
Αφότου ανεβήκαμε δυο τρεις ορόφους με κάθετη σκάλα, που δεν χωρά δυο άτομα στο ανέβασμα , με τους σάκους πάντα στις πλάτες ,το στήθος και όλη μέρα πίσω ...φουλ στο τρέξιμο,αντίκρυσα το επάνω μέρος του να ξεπροβάλει μέσα στο σκοτάδι και την ομίχλη.Ήταν η πρώτη μας συνάντηση και η καλύτερη.Είναι πιο μαγευτικό από μακρία μέσα στη νύχτα και όσο νυχτώνει είναι σαν ψέμα.Επιπλέον σε καλεί κοντά με μια δόση μυστηρίου.
Ξεδιψάσαμε για κανένα μισάωρο και κατευθυνθήκαμε προς το σταθμό.Φτανοντας εκεί ενημερωνόμαστε πως το τρένο έχει φύγει από τις 5.20.
Ξανακοιτώ τα κιτάπια μου και συνειδητοποιώ ότι το επόμενο τρενο φεύγει από τον άλλο σταθμό
Μισθώνουμε άλλο ένα ricksaw και βρίσκουμε τον δεύτερο σταθμό περνώντας νύχτα από τα bazaar της Άγκρα.Ημαστε λίγο καχύποπτοι στη διαδρομή γιατί οι δρόμοι κάπου κάπου γίνονταν σκοτεινοί και η διαδρομή δεν έδειχνε ότι πάμε στο σταθμό. Ο οδηγός μιλούσε συνέχεια στο τηλέφωνο κάπου πήρε το αυτί μου να μιλά για την ώρα και ο Αμερικάνος ήταν ετοιμοπόλεμος με ένα τσιγάρο στο χέρι κοιτάζοντας συνέχεια μπροστά.Μερικές φορές ξεχνιόμουν και χάζευα γύρω μου μερικές φορές σκεφτόμουν πόσο μακριά να είναι ακόμα ο σταθμός .Παρατηρούσα τον Αμερικάνο να φρικάρει όσο περνά η ώρα και δεν ήξερα αν θα πρέπει να ανησυχώ και για ποιο λόγο.
Το φαγητό μέσα σε εφημερίδα από τα φαγάδικα απέναντι από τον σταθμό τον έστρωσε για τα καλά.Πήρε και σε μία σακουλίτσα μαζί του και μασουλούσε όσο με περίμενε να αγοράσω συσκευασμένο φαγητό από το σταθμό.
Εντοπίζω πατατάκια lays με γεύση tomato masala ....( παρότι ινδική έκδοση πεντανόστιμα) και ένα μικρό λευκό κέικ με φρούτα.
Βγάζω ένα χαρτονόμισμα σκισμένο και το δείχνω στον πωλητή μαζί με την κομμένη του άκρη.
Τον ρωτώ αν το δέχεται ,διστάζει αρκετά και υποχωρώ κατευθείαν ξεκαθαρίζοντάς του ότι μου κάνει εξυπηρέτηση αν το πάρει και ότι έχω κι άλλο να τον πληρώσω .
Με κοιτάζει στα μάτια ,κοιτά ξανά το χαρτονόμισμα, το παίρνει και το βάζει πάνω στον πάγκο.
Βγάζει μια κόλλα από ένα ντουλαπάκι δίπλα του ,θυμήθηκα τη σακοράφα στο τρένο εκεί ...και αρχίζει να το κολλά με την άσπρη κόλλα αργά και σταθερά πάνω στον πάγκο.
Ο Αμερικάνος έρχεται και ενώ βλέπει τη σκηνή με ρωτάει ...
Τι έγινε?Όλο το μαγαζί θα ψωνίσεις?
Αρχίζω να πιστεύω ότι είναι καθυστερημένος αλλά δεν είναι ακόμα η ώρα να ασχοληθώ.
Ο Ινδός προσπαθεί να ξεκολλήσει το χαρτονόμισμα από τον πάγκο.Κάτι μου είχε περάσει από το μυαλό αλλά δεν είπα τίποτα.Μεγάλος άνθρωπος είναι ,σκέφτηκα, κάτι θα ξέρει.
Το χαρτονόμισμα δεν ξεκολλά,βγάζει ένα ξυράφι και προσπαθεί με αργές κινήσεις,βγάζει ένα μεγαλύτερο ξυράφι και ξαναπροσπαθεί.
Όσο περνά η ώρα χαζεύοντας το χαρτονόμισμα ο χρόνος ήταν σαν να έχει σταματήσει για μενα και για αυτόν.Ήμαστε δύο άνθρωποι,άγνωστοι μεταξύ μας που καθόμασταν σαν χαζοπούλια ,στωικά πάνω από ένα σκισμένο κολλημένο χαρτονόμισμα στον πάγκο ο ένας προσπαθούσε να το ξεκολλήσει και ο άλλος κοιτούσε.
Οι αργές κινήσεις του και η θέλησή του να το φτιάξει με ηρέμησαν και με έβγαλαν από το λαβύρινθο του άγχους που είχα μπει από το πρωί.
Επιπλέον ήταν αστείο και περίεργο πράγμα που με ικανοποιούσε αφάνταστα.
Με τα πολλά ανοίγει το συρτάρι με τα χρήματα και μου δίνει ρέστα από τις 100 ρούπιες που ήταν ακόμα κολλημένες μπροστά του.
Τρώω τα πατατάκια μου ακούγοντας αμερικάνικες κοροιδίες ότι lays έχει και στο Αμέρικα και χαζεύω τριγύρω το σταθμό.
Μεγάλα πουγκιά παρατημένα χωρίς επίβλεψη ,κόσμος που έχει απλώσει τις κουβέρτες του κάτω και κοιμάται κουκουλωμένος, μανάδες που ταίζουν τα παιδιά τους φαγητό σε μικρά χάρτινα πιατάκια τα οποία πετούν όπου βρουν,ξένοι που κοιτούν προβληματισμένοι ψάχνοντας πότε φεύγει το τρένο τους και από ποιά πλατφόρμα,μικροπωλητές με πάγκους οι οποίοι από κάτω είναι ψυγεία ή αποθηκευτικοί χώροι και από πάνω τηγανίζουν φαγητό .
Αμέτρητα περιοδικά και βιβλία ,κίτρινες ταμπέλες, μυρωδιά από κάρυ ,φορτηγά τρένα που περνούν πότε πότε .Μια μικρογραφία των υπολοίπων σταθμών που είχα συναντήσει μες τη μέρα.
Είναι ώρα να ασχοληθούμε λίγο πιο σοβαρά με τη διαδρομή μας ,έτσι μόλις μαθαίνουμε ότι το τρένο έχει καθυστέρηση αρχίζουμε και ρωτάμε γύρω γύρω για την ώρα και την πλατφόρμα.
Δίπλα σε έναν πάγκο πληροφοριών βρίσκεται ένας Ινδός με μαύρο τζάκετ και κόκκινο παντελόνι.
Τον πλησιάζουμε με τον Αμερικάνο και πάνω που ήμαστε έτοιμοι να τον ρωτήσουμε όλα όσα ρωτούσαμε κάθε φορά,εμφανίζεται αστραπιαία ένας ψηλός βορειοευρωπαίος ,μπαίνει μπροστά του και μας φωνάζει..
Μην πιστεύετε λέξη από αυτόν τον άνθρωπο ,το μόνο που θα κάνει είναι να σας εξαπατήσει και να προσπαθήσει να σας μπερδέψει χειρότερα.
Ο Oscar.
