Ιταλία Milano per sempre

[marydim]

Κάποια στιγμή φυσικά ξυπνήσαμε και λίγα λεπτά αργότερα καθόμασταν στις καρέκλες μας στην αίθουσα του πρωινού, να τσιμπήσουμε κάτι για να πάρουμε δυνάμεις για το υπόλοιπο της ημέρας. Φαίνεται ότι ήμασταν από τους τελευταίους που αποφάσισαν να βάλουν κάτι στο στόμα τους γιατί δεν είχαν μείνει και πολλά πράγματα στον μπουφέ. Αλλά οι υπεύθυνοι της κουζίνας μόλις μας είδαν αμέσως έτρεξαν να ανανεώσουν ότι έλειπε.

Το πρωινό δεν μπορώ να πω ότι ήταν ιδιαίτερα πλούσιο αλλά σε ξενοδοχείο 3 αστέρων μέναμε δεν μπορούσαμε να περιμένουμε και περισσότερα.Είχε πάντως τα βασικά: ψωμάκια για τοστ, ψωμάκια για σάντουιτς, φρυγανιές, 2- 3 είδη τυριών, ζαμπόν, αυγά, κάτι σαν τη δική μας πάσταφλώρα με σοκολάτα αλλά και με μήλο, κρουασάν σοκολάτας και βουτύρου, ένας είδος γλυκίσματος με κρέμα, διάφορες μαρμελάδες σε ατομικές συσκευασίες,νουτέλα, γιαουρτάκια σε διάφορες γεύσεις, κορν φλέικς, γάλα, 2- 3 χυμούς και ότι καφέ και τσάι ήθελες μπορούσες να το παραγγείλεις στις κυρίες ανατολικής προέλευσης που έρχονταν και ευγενικά σε ρωτούσαν τι θα ήθελες να πιεις. Έφαγα ένα κρουασάν σοκολάτας και 2- 3 φέτες ψωμί με νουτέλα γιατί είχα μια υπογλυκαιμία πρωί πρωί ενώ οι υπόλοιποι απολάμβαναν σε μεγαλύτερη ποικιλία το πρωινό τους.

Επιτέλους κατά τις 10 αφήσαμε το ξενοδοχείο και αφού περπατήσαμε λίγα μέτρα σταματήσαμε να θαυμάσουμε το επιβλητικό κτίριο του Stazione Centrale που βρισκόταν ακριβώς μπροστά μας και το λεπτό, φινετσάτο πύργο της Pirelli που έλαμπε σαν σπαθί μεγάλης αξίας στο φως της ημέρας.

Εξήγησα στα παιδιά λίγα πράγματα για τον σταθμό που το lifting στην κεντρική του πρόσοψη ολοκληρώθηκε (όχι όμως και στις πλαϊνές τους όψεις) αλλά ο πύργος Pirelli στα αριστερά μας ήταν αυτός που είχε συγκεντρώσει την προσοχή τους.

Πραγματικά δεν θυμάμαι αν ήταν πάντα τόσο εντυπωσιακό το κτίριο της Pirelli ή η σημερινή του εικόνα οφείλεται σε πρόσφατη ανακαίνιση γιατί πάντα με εντυπωσίαζε περισσότερο ο Stazione Centrale και δεν του έδινα ιδιαίτερη σημασία. Αλλά ο καθένας βλέπει τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία και εντυπωσιάζεται με διαφορετικά πράγματα.

Ο Stazione Centrale di Milano δηλαδή ο Κεντρικός Σιδηροδρομικός Σταθμός του Μιλάνου είναι από τους μεγαλύτερους σιδηροδρομικούς σταθμούς της Ευρώπης τόσο σε μέγεθος όσο και σε ροή επιβατών. Από εδώ αναχωρούν όλα τα τρένα ταχείας κυκλοφορίας για τη Ρώμη και τις άλλες μεγάλες ιταλικές πόλεις ενώ είναι και η αφετηρία των διεθνή ιταλικών τρένων προς την υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτά σε συνδυασμό με τα δεκάδες λεωφορεία που μεταφέρουν επιβάτες από και προς τα αεροδρόμια του Μιλάνο, τις 2 γραμμές μετρό (Η πράσινη Μ2 και η κίτρινη Μ3), τα τοπικά λεωφορεία (42, 60, 81, 82, 90, 91, 92, 620, 727) και τραμ (2, 5, 9, 33) που συνδέουν τον σταθμό με ολόκληρη την υπόλοιπη πόλη ανεβάζουν τον αριθμό των επιβατών που διέρχονται καθημερινά από τον Stazione Centrale στις 320.000.
Το κτίριο του σταθμού είναι πραγματικά επιβλητικό και τεράστιο. Συνολικά ο σταθμός καλύπτει μια έκταση 66 στρεμμάτων περίπου και η πρόσοψή του είναι 200 μέτρα με 2 φτερωτά άλογα να δεσπόζουν στην κορυφή της κεντρικής πύλης.
Ο σταθμός λειτουργεί από το 1931 και διαθέτει 3 επίπεδα στα οποία τα τελευταία χρόνια πραγματοποιούνται εργασίες αναδιαμόρφωσης και εκσυγχρονισμού που αναμένονται να τελειώσουν μέσα στο 2009. Το εσωτερικό του παραμένει εντυπωσιακό με συνθέσεις που απεικονίζουν τις κυριότερες ιταλικές πόλεις, τον ζωδιακό κύκλο και άλλους συμβολισμούς. Ο σταθμός διαθέτει πάρα πολλά μαγαζιά κάποια από τα οποία λειτουργούν ολόκληρο το 24ωρο και παρέχει όλες τις ανέσεις που αναζητεί ο σύγχρονος ταξιδιώτης. (Grandi Stazioni - HomePage και it.wikipedia.org/wiki/Stazione_Centrale_(Milano))

Ο Πύργος Πιρέλι (Grattacielo Pirelli) βρίσκεται στην πλατεία Duca d' Aosta, λίγα μέτρα από τον Stazione Centrale, και με ύψος 127 μέτρα είναι το υψηλότερο κτίριο του Μιλάνου. Κατασκευάστηκε εξ' ολοκλήρου από οπλισμένο σκυρόδεμα (μπετόν) μεταξύ 1956- 1960 κατόπιν εντολής του Alberto Pirelli, τότε πρόεδρο της γνωστής εταιρείας ελαστικών Pirelli, προκειμένου να στεγάσει τα κεντρικά γραφεία του ομίλου. Ο Pirellone, όπως αποκαλείται από τους Μιλανέζους, ανεγέρθη στο ίδιο σημείο που λειτούργησε το πρώτο εργοστάσιο της οικογένειας Pirelli κατά τον 19ο αιώνα το οποίο καταστράφηκε από βομβαρδισμούς το 1943. Σχεδιάστηκε από μια ομάδα αρχιτεκτόνων- μηχανικών με επικεφαλής τον Gio Ponti και υπήρξε ο πρώτος ουρανοξύστης που εγκαταλείφθηκε η μορφή μπλοκ και επικράτησαν οι κωνικές γραμμές εμπνευσμένες από το σχήμα του διαμαντιού. Στο εξωτερικό του επικρατούν υλικά όπως το γυαλί, το αλουμίνιο και ο χάλυβας δίνοντάς του μια αστραφτερή όψη με αποτέλεσμα ο πύργος να μοιάζει σαν ένας τεράστιος καθρέπτης κατά την διάρκεια της ημέρας ενώ ο τέλειος φωτισμός του τη νύχτα σκορπίζει άπλετο φως στην περιοχή κάνοντας πραγματικότητα την ιδέα του εμπνευστή του "Φως παίρνω, φως δίνω". Στην οροφή του κτιρίου στέκει μπρούντζινο αντίγραφο της Madonnina του Duomo σε ένδειξη σεβασμού προς την τοπική παράδοση που υποστηρίζει ότι κανένα κτίριο στο Μιλάνο δεν θα πρέπει να υπερβαίνει σε ύψος το χρυσό αγαλματίδιο της Παναγίας. Δυστυχώς το Palazzo Pirelli δεν είναι ανοιχτό στο κοινό γιατί σήμερα στεγάζει τα διοικητικά γραφεία της περιφέρειας της Λομβαρδίας και έτσι ελάχιστοι έχουν τη δυνατότητα ν' απολαύσουν την πανοραμική θέα της μητροπολιτικής περιοχής του Μιλάνου που λέγεται ότι από τον 31ο όροφο του ουρανοξύστη είναι απλά μοναδική. (Πηγές: www.regione.lombardia.it και it.wikipedia.org/wiki/Grattacielo_Pirelli ).

Βγάλαμε αμέτρητες φωτογραφίες τόσο με φόντο την λευκή πρόσοψη του Stazione Centrale όσο και με φόντο τον πανύψηλο πύργο Pirelli με το πολυτελέστατο ξενοδοχείο "Exelsior Hotel" δίπλα του να συμπληρώνει ιδανικά την εικόνα.

Αρχίσαμε να διασχίζουμε τη Via Vertuvio με τελικό προορισμό την Via Buenos Aires όπου θα πραγματοποιούσαμε τα ψώνια μας αυτή την πρώτη ημέρα αλλά κάπου στη μέση σταματήσαμε για να πιούμε capuccino σε ένα καφέ που μας τράβηξε την προσοχή ο κρότος από τα φλιτζάνια και τα πιατελάκια. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί οι κύριοι μπάρμεν κάνουν τόσο θόρυβο όταν τοποθετούν τα σερβίτσια του καφέ! Αλλά ομολογώ ότι αυτός ο θόρυβος είναι συνδυασμένος με τα ιταλικά καφέ και θα μου φαινόταν πολύ περίεργο αν έμπαινα κάπου και δεν τον άκουγα!

Ο capuccino φυσικά ήταν υπέροχος όπως και σε ολόκληρη την Ιταλία αλλά δεν κατάφερα να τον πιω με 2- 3 γουλιές όπως έκαναν οι Ιταλοί που μπαινόβγαιναν στο καφέ- μπαρ. Πάντως,χαζεύεις παρακολουθώντας τους γιατί είναι άλλο να έχεις ακούσει ότι οι Ιταλοί πίνουν πολύ γρήγορα τον καφέ τους και άλλο να το βλέπεις με τα μάτια σου. Ευτυχώς, πάντως, που οι καφέδες που σερβίρουν δεν καίνε ποτέ!

Συνεχίσαμε να διασχίζουμε την Via Vetruvio σχολιάζοντας τις βιτρίνες των ιταλικών φούρνων που συναντούσαμε στο διάβα μας και παρατηρώντας τον κόσμο που κάπνιζε στα πεζοδρόμια μέσα στο κρύο (Τι έχει κάνει αυτή η απαγόρευση καπνίσματος! Νιώθω πολύ τυχερή που δεν καπνίζω)!

Φτάσαμε στη γωνία της Via Vetruvio με την Buenos Aires όπου αποφασίσαμε να χωριστούμε καθώς οι άντρες της παρέας προτιμούσαν να πιουν άλλον έναν καφέ παρά να περάσουν την ώρα τους στα μαγαζιά χαζεύοντας πράγματα που δεν θα ψωνίσουν. Τους εξήγησα ότι θα φτάσουν στηνPiazza Duomo πηγαίνοντας όλο ευθεία, περνώντας από την Porta Venezia (2 τεράστιες κολόνες που σχηματίζουν μια αψίδα σαν πόρτα τους είπα για την ακρίβεια), και περπατώντας το Corso Vittorio Emanuele (είναι ένας τεράστιος πεζόδρομος) και συνεννοηθήκαμε να τηλεφωνηθούμε κατά τις 3.

Για τις επόμενες ώρες δεν κάναμε τίποτα άλλο από το να μπαινοβγαίνουμε σε μαγαζιά, να δοκιμάζουμε ρούχα και αξεσουάρ και να φουσκώνουμε όλο και περισσότερο τον λογαριασμό της πιστωτικής μας.

Αλλά τα καταστήματα στη Buenos Aires σου φαίνεται ότι δεν τελειώνουν ποτέ και εμείς είχαμε γεμίσει ήδη τσάντες ενώ η ώρα να συναντηθούμε με τα παιδιά πλησίαζε επικίνδυνα!

Το Corso Buenos Aires είναι περίπου 3 χιλιόμετρα με αμέτρητα καταστήματα και στις δύο πλευρές του που απευθύνεται κυρίως σε άτομα μεσαίου εισοδήματος. Εδώ συνυπάρχουν καταστήματα πολύ γνωστών ονομάτων της ιταλικής ένδυσης (Benetton, Oviesse, Promod), παγκοσμίου φήμης πολυκαταστήματα ρούχων και αξεσουάρ (Zara, HMS, Pimkie) και φυσικά όλοι οι κολοσσοί των αθλητικών ειδών (Nike, Addidas, Puma (εκπληκτικά τα δοκιμαστήρια σε στυλ παλαιάς βιβλιοθήκης)). Πολλά από τα καταστήματα του Corso Buenos Aires υπάρχουν και στη χώρα μας αλλά την ποικιλία και τα κομμάτια που θα δείτε εδώ δεν θα τα βρείτε σε κανένα ελληνικό μαγαζί (Μια φίλη μου ακόμα ψάχνει στην Αθήνα κάτι παπούτσιαpuma που είχε λατρέψει αλλά δεν υπήρχαν στο νούμερό της).
Η κύρια πελατεία αυτών των καταστημάτων είναι νεαροί ιταλοί που αναζητούν ρούχα σε προσιτές τιμές και οικογένειες Μιλανέζων γι' αυτό και ο εμπορικός δρόμος της Buenos Aires θεωρείται το καλύτερο μέρος για να νιώσει ο επισκέπτης τον τοπικό αγοραστικό παλμό της πόλης. Βέβαια, καλό είναι να αποφύγετε να βρεθείτε εκεί το Σάββατο το μεσημέρι καθώς τα πλήθη πλημμυρίζουν τα πεζοδρόμια και τα καταστήματα με αποτέλεσμα μεγάλες ουρές σταδοκιμαστήρια και στα ταμεία, στριμωξίδι στα πεζοδρόμια και μέσα στα καταστήματα και γενικά όλα εκείνες τις καταστάσεις που αρχίζουν να κάνουν τα ψώνια κουραστικά. (Λεωφορεία: 55, 56, 60 - Τραμ: 90, 91, 92 και Μετρό: Κόκκινη Γραμμή (Στάσεις Porta Venezia, Lima, Loreto))
Είχαμε ήδη καθυστερήσει στο ραντεβού μας με τους υπόλοιπους όταν αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο ν' αφήσουμε τα ψώνια μας. Λύσαμε αυτό το μικρό προβληματάκι στέλνοντας την αδερφή μου να βρει τους άλλους και να τους συναντήσουμε και εμείς σε καμιά ωρίτσα στην είσοδο τηςGalleria Vittorio Emanuele.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• …

  Go to chapter

  Go
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[chrikky]

ξεκίνημα του χρόνου με νέα ταξιδιωτική ιστορία...

καλή χρονιά σε όλους! και σε σένα marydim... περιμένουμε τη συνέχεια!

 

[marydim]

Οι φωτογραφίες στην ιστοριούλα μου γιατί εξαφανίστηκαν?
Έκανα κάτι λάθος?
Εχτές πάντως ήταν όλα μια χαρά!

 

[trapper]

Καλή χρονιά marydim. Ωραίο το γράψιμό σου. Ημουν τον Σεπτέμβριο στο Milano.

Οι φωτο απο το ξενοδοχείο καλές, όπως καλές και απο τη Λαμβαρδία. Δυστυχώς δεν έχω πάει στις λίμνες, Ελπίζω να γίνει φέτος.

Στις φωτο βλέπω μια συμπαθητικούλα ξανθή με μηχανή στο χέρι. Σε μια, με ριγέ μπλουζάκι στο αεροπλάνο. Ποια είναι;

Περιμένουμε συνέχεια.

 

[marydim]

Η 21η Νοεμβρίου 2008 ήταν μια ιδιαίτερη ημέρα καθώς έμπαινα στα πρώτα -άντα της ζωής μου και έτσι είχα αποφασίσει ότι θα κάνω shopping μέχρι τελικής πτώσεως για να μην πέσω σε μελαγχολία! Είχα βάλει το ξυπνητήρι να χτυπήσει από τις 8 ώρα Ιταλίας ώστε να μην χάσω ούτε λεπτό από την στιγμή που θα ανοίξουν τα καταστήματα! Όσο όμως και να χτύπαγε το καημένο το κινητό- ξυπνητήρι ήταν πρακτικά αδύνατον να σηκωθούμε από το κρεβάτι πριν τις 9 καθώς ήμασταν ψόφιες στην κούραση.

Κάποια στιγμή φυσικά ξυπνήσαμε και λίγα λεπτά αργότερα καθόμασταν στις καρέκλες μας στην αίθουσα του πρωινού, να τσιμπήσουμε κάτι για να πάρουμε δυνάμεις για το υπόλοιπο της ημέρας. Φαίνεται ότι ήμασταν από τους τελευταίους που αποφάσισαν να βάλουν κάτι στο στόμα τους γιατί δεν είχαν μείνει και πολλά πράγματα στον μπουφέ. Αλλά οι υπεύθυνοι της κουζίνας μόλις μας είδαν αμέσως έτρεξαν να ανανεώσουν ότι έλειπε.

Το πρωινό δεν μπορώ να πω ότι ήταν ιδιαίτερα πλούσιο αλλά σε ξενοδοχείο 3 αστέρων μέναμε δεν μπορούσαμε να περιμένουμε και περισσότερα.Είχε πάντως τα βασικά: ψωμάκια για τοστ, ψωμάκια για σάντουιτς, φρυγανιές, 2- 3 είδη τυριών, ζαμπόν, αυγά, κάτι σαν τη δική μας πάσταφλώρα με σοκολάτα αλλά και με μήλο, κρουασάν σοκολάτας και βουτύρου, ένας είδος γλυκίσματος με κρέμα, διάφορες μαρμελάδες σε ατομικές συσκευασίες,νουτέλα, γιαουρτάκια σε διάφορες γεύσεις, κορν φλέικς, γάλα, 2- 3 χυμούς και ότι καφέ και τσάι ήθελες μπορούσες να το παραγγείλεις στις κυρίες ανατολικής προέλευσης που έρχονταν και ευγενικά σε ρωτούσαν τι θα ήθελες να πιεις. Έφαγα ένα κρουασάν σοκολάτας και 2- 3 φέτες ψωμί με νουτέλα γιατί είχα μια υπογλυκαιμία πρωί πρωί ενώ οι υπόλοιποι απολάμβαναν σε μεγαλύτερη ποικιλία το πρωινό τους.

Επιτέλους κατά τις 10 αφήσαμε το ξενοδοχείο και αφού περπατήσαμε λίγα μέτρα σταματήσαμε να θαυμάσουμε το επιβλητικό κτίριο του Stazione Centrale που βρισκόταν ακριβώς μπροστά μας και το λεπτό, φινετσάτο πύργο της Pirelli που έλαμπε σαν σπαθί μεγάλης αξίας στο φως της ημέρας.

Εξήγησα στα παιδιά λίγα πράγματα για τον σταθμό που το lifting στην κεντρική του πρόσοψη ολοκληρώθηκε (όχι όμως και στις πλαϊνές τους όψεις) αλλά ο πύργος Pirelli στα αριστερά μας ήταν αυτός που είχε συγκεντρώσει την προσοχή τους.

Πραγματικά δεν θυμάμαι αν ήταν πάντα τόσο εντυπωσιακό το κτίριο της Pirelli ή η σημερινή του εικόνα οφείλεται σε πρόσφατη ανακαίνιση γιατί πάντα με εντυπωσίαζε περισσότερο ο Stazione Centrale και δεν του έδινα ιδιαίτερη σημασία. Αλλά ο καθένας βλέπει τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία και εντυπωσιάζεται με διαφορετικά πράγματα.

Ο Stazione Centrale di Milano δηλαδή ο Κεντρικός Σιδηροδρομικός Σταθμός του Μιλάνου είναι από τους μεγαλύτερους σιδηροδρομικούς σταθμούς της Ευρώπης τόσο σε μέγεθος όσο και σε ροή επιβατών. Από εδώ αναχωρούν όλα τα τρένα ταχείας κυκλοφορίας για τη Ρώμη και τις άλλες μεγάλες ιταλικές πόλεις ενώ είναι και η αφετηρία των διεθνή ιταλικών τρένων προς την υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτά σε συνδυασμό με τα δεκάδες λεωφορεία που μεταφέρουν επιβάτες από και προς τα αεροδρόμια του Μιλάνο, τις 2 γραμμές μετρό (Η πράσινη Μ2 και η κίτρινη Μ3), τα τοπικά λεωφορεία (42, 60, 81, 82, 90, 91, 92, 620, 727) και τραμ (2, 5, 9, 33) που συνδέουν τον σταθμό με ολόκληρη την υπόλοιπη πόλη ανεβάζουν τον αριθμό των επιβατών που διέρχονται καθημερινά από τον Stazione Centrale στις 320.000.
Το κτίριο του σταθμού είναι πραγματικά επιβλητικό και τεράστιο. Συνολικά ο σταθμός καλύπτει μια έκταση 66 στρεμμάτων περίπου και η πρόσοψή του είναι 200 μέτρα με 2 φτερωτά άλογα να δεσπόζουν στην κορυφή της κεντρικής πύλης.
Ο σταθμός λειτουργεί από το 1931 και διαθέτει 3 επίπεδα στα οποία τα τελευταία χρόνια πραγματοποιούνται εργασίες αναδιαμόρφωσης και εκσυγχρονισμού που αναμένονται να τελειώσουν μέσα στο 2009. Το εσωτερικό του παραμένει εντυπωσιακό με συνθέσεις που απεικονίζουν τις κυριότερες ιταλικές πόλεις, τον ζωδιακό κύκλο και άλλους συμβολισμούς. Ο σταθμός διαθέτει πάρα πολλά μαγαζιά κάποια από τα οποία λειτουργούν ολόκληρο το 24ωρο και παρέχει όλες τις ανέσεις που αναζητεί ο σύγχρονος ταξιδιώτης. (Grandi Stazioni - HomePage και it.wikipedia.org/wiki/Stazione_Centrale_(Milano))

Ο Πύργος Πιρέλι (Grattacielo Pirelli) βρίσκεται στην πλατεία Duca d' Aosta, λίγα μέτρα από τον Stazione Centrale, και με ύψος 127 μέτρα είναι το υψηλότερο κτίριο του Μιλάνου. Κατασκευάστηκε εξ' ολοκλήρου από οπλισμένο σκυρόδεμα (μπετόν) μεταξύ 1956- 1960 κατόπιν εντολής του Alberto Pirelli, τότε πρόεδρο της γνωστής εταιρείας ελαστικών Pirelli, προκειμένου να στεγάσει τα κεντρικά γραφεία του ομίλου. Ο Pirellone, όπως αποκαλείται από τους Μιλανέζους, ανεγέρθη στο ίδιο σημείο που λειτούργησε το πρώτο εργοστάσιο της οικογένειας Pirelli κατά τον 19ο αιώνα το οποίο καταστράφηκε από βομβαρδισμούς το 1943. Σχεδιάστηκε από μια ομάδα αρχιτεκτόνων- μηχανικών με επικεφαλής τον Gio Ponti και υπήρξε ο πρώτος ουρανοξύστης που εγκαταλείφθηκε η μορφή μπλοκ και επικράτησαν οι κωνικές γραμμές εμπνευσμένες από το σχήμα του διαμαντιού. Στο εξωτερικό του επικρατούν υλικά όπως το γυαλί, το αλουμίνιο και ο χάλυβας δίνοντάς του μια αστραφτερή όψη με αποτέλεσμα ο πύργος να μοιάζει σαν ένας τεράστιος καθρέπτης κατά την διάρκεια της ημέρας ενώ ο τέλειος φωτισμός του τη νύχτα σκορπίζει άπλετο φως στην περιοχή κάνοντας πραγματικότητα την ιδέα του εμπνευστή του "Φως παίρνω, φως δίνω". Στην οροφή του κτιρίου στέκει μπρούντζινο αντίγραφο της Madonnina του Duomo σε ένδειξη σεβασμού προς την τοπική παράδοση που υποστηρίζει ότι κανένα κτίριο στο Μιλάνο δεν θα πρέπει να υπερβαίνει σε ύψος το χρυσό αγαλματίδιο της Παναγίας. Δυστυχώς το Palazzo Pirelli δεν είναι ανοιχτό στο κοινό γιατί σήμερα στεγάζει τα διοικητικά γραφεία της περιφέρειας της Λομβαρδίας και έτσι ελάχιστοι έχουν τη δυνατότητα ν' απολαύσουν την πανοραμική θέα της μητροπολιτικής περιοχής του Μιλάνου που λέγεται ότι από τον 31ο όροφο του ουρανοξύστη είναι απλά μοναδική. (Πηγές: www.regione.lombardia.it και it.wikipedia.org/wiki/Grattacielo_Pirelli ).

Βγάλαμε αμέτρητες φωτογραφίες τόσο με φόντο την λευκή πρόσοψη του Stazione Centrale όσο και με φόντο τον πανύψηλο πύργο Pirelli με το πολυτελέστατο ξενοδοχείο "Exelsior Hotel" δίπλα του να συμπληρώνει ιδανικά την εικόνα.

Αρχίσαμε να διασχίζουμε τη Via Vertuvio με τελικό προορισμό την Via Buenos Aires όπου θα πραγματοποιούσαμε τα ψώνια μας αυτή την πρώτη ημέρα αλλά κάπου στη μέση σταματήσαμε για να πιούμε capuccino σε ένα καφέ που μας τράβηξε την προσοχή ο κρότος από τα φλιτζάνια και τα πιατελάκια. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί οι κύριοι μπάρμεν κάνουν τόσο θόρυβο όταν τοποθετούν τα σερβίτσια του καφέ! Αλλά ομολογώ ότι αυτός ο θόρυβος είναι συνδυασμένος με τα ιταλικά καφέ και θα μου φαινόταν πολύ περίεργο αν έμπαινα κάπου και δεν τον άκουγα!

Ο capuccino φυσικά ήταν υπέροχος όπως και σε ολόκληρη την Ιταλία αλλά δεν κατάφερα να τον πιω με 2- 3 γουλιές όπως έκαναν οι Ιταλοί που μπαινόβγαιναν στο καφέ- μπαρ. Πάντως,χαζεύεις παρακολουθώντας τους γιατί είναι άλλο να έχεις ακούσει ότι οι Ιταλοί πίνουν πολύ γρήγορα τον καφέ τους και άλλο να το βλέπεις με τα μάτια σου. Ευτυχώς, πάντως, που οι καφέδες που σερβίρουν δεν καίνε ποτέ!

Συνεχίσαμε να διασχίζουμε την Via Vetruvio σχολιάζοντας τις βιτρίνες των ιταλικών φούρνων που συναντούσαμε στο διάβα μας και παρατηρώντας τον κόσμο που κάπνιζε στα πεζοδρόμια μέσα στο κρύο (Τι έχει κάνει αυτή η απαγόρευση καπνίσματος! Νιώθω πολύ τυχερή που δεν καπνίζω)!

Φτάσαμε στη γωνία της Via Vetruvio με την Buenos Aires όπου αποφασίσαμε να χωριστούμε καθώς οι άντρες της παρέας προτιμούσαν να πιουν άλλον έναν καφέ παρά να περάσουν την ώρα τους στα μαγαζιά χαζεύοντας πράγματα που δεν θα ψωνίσουν. Τους εξήγησα ότι θα φτάσουν στηνPiazza Duomo πηγαίνοντας όλο ευθεία, περνώντας από την Porta Venezia (2 τεράστιες κολόνες που σχηματίζουν μια αψίδα σαν πόρτα τους είπα για την ακρίβεια), και περπατώντας το Corso Vittorio Emanuele (είναι ένας τεράστιος πεζόδρομος) και συνεννοηθήκαμε να τηλεφωνηθούμε κατά τις 3.

Για τις επόμενες ώρες δεν κάναμε τίποτα άλλο από το να μπαινοβγαίνουμε σε μαγαζιά, να δοκιμάζουμε ρούχα και αξεσουάρ και να φουσκώνουμε όλο και περισσότερο τον λογαριασμό της πιστωτικής μας.

Αλλά τα καταστήματα στη Buenos Aires σου φαίνεται ότι δεν τελειώνουν ποτέ και εμείς είχαμε γεμίσει ήδη τσάντες ενώ η ώρα να συναντηθούμε με τα παιδιά πλησίαζε επικίνδυνα!

Το Corso Buenos Aires είναι περίπου 3 χιλιόμετρα με αμέτρητα καταστήματα και στις δύο πλευρές του που απευθύνεται κυρίως σε άτομα μεσαίου εισοδήματος. Εδώ συνυπάρχουν καταστήματα πολύ γνωστών ονομάτων της ιταλικής ένδυσης (Benetton, Oviesse, Promod), παγκοσμίου φήμης πολυκαταστήματα ρούχων και αξεσουάρ (Zara, HMS, Pimkie) και φυσικά όλοι οι κολοσσοί των αθλητικών ειδών (Nike, Addidas, Puma (εκπληκτικά τα δοκιμαστήρια σε στυλ παλαιάς βιβλιοθήκης)). Πολλά από τα καταστήματα του Corso Buenos Aires υπάρχουν και στη χώρα μας αλλά την ποικιλία και τα κομμάτια που θα δείτε εδώ δεν θα τα βρείτε σε κανένα ελληνικό μαγαζί (Μια φίλη μου ακόμα ψάχνει στην Αθήνα κάτι παπούτσιαpuma που είχε λατρέψει αλλά δεν υπήρχαν στο νούμερό της).
Η κύρια πελατεία αυτών των καταστημάτων είναι νεαροί ιταλοί που αναζητούν ρούχα σε προσιτές τιμές και οικογένειες Μιλανέζων γι' αυτό και ο εμπορικός δρόμος της Buenos Aires θεωρείται το καλύτερο μέρος για να νιώσει ο επισκέπτης τον τοπικό αγοραστικό παλμό της πόλης. Βέβαια, καλό είναι να αποφύγετε να βρεθείτε εκεί το Σάββατο το μεσημέρι καθώς τα πλήθη πλημμυρίζουν τα πεζοδρόμια και τα καταστήματα με αποτέλεσμα μεγάλες ουρές σταδοκιμαστήρια και στα ταμεία, στριμωξίδι στα πεζοδρόμια και μέσα στα καταστήματα και γενικά όλα εκείνες τις καταστάσεις που αρχίζουν να κάνουν τα ψώνια κουραστικά. (Λεωφορεία: 55, 56, 60 - Τραμ: 90, 91, 92 και Μετρό: Κόκκινη Γραμμή (Στάσεις Porta Venezia, Lima, Loreto))

Είχαμε ήδη καθυστερήσει στο ραντεβού μας με τους υπόλοιπους όταν αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο ν' αφήσουμε τα ψώνια μας. Λύσαμε αυτό το μικρό προβληματάκι στέλνοντας την αδερφή μου να βρει τους άλλους και να τους συναντήσουμε και εμείς σε καμιά ωρίτσα στην είσοδο τηςGalleria Vittorio Emanuele.

 

[marydim]

Αφήσαμε τα ψώνια μας στο ξενοδοχείο και προσεγγίσαμε το Corso Buenos Aires από διαφορετικό δρόμο αυτή τη φορά και λίγο πριν την Porta Venezia.

Η Porta Venezia με τα 2 κτίρια διακοσμημένα με αγάλματα και ανάγλυφα από την ιστορία του Μιλάνου είναι μέρος των μεσαιωνικών τειχών που κάποτε περικλείανε την περιοχή. Για την ακρίβεια τα κτίρια που στέκουν εκεί σήμερα είναι ξαναχτισμένα το 1800 περίπου στη θέση των παλιότερων που λειτουργούσαν σαν τελωνείο. Σήμερα τα κτίρια της Πόρτα Βενέτσια φιλοξενούν περιοδικές εκθέσεις και με τη στάση των tram δίπλα τους αποτελούν κομβικό σημείο του Μιλάνου. Το Corso Venezia με τα πολλά palazzi, το Πλανητάριο, τους Δημόσιους Κήπους, το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και τα πολυτελή καταστήματα αποπνέει αριστοκρατική φινέτσα και είναι μια λεωφόρος που χαίρεσαι να περπατάς.

Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας (Museo Civico di Storia Naturalle, Corso Venezia 55, Μετρό: Γραμμή 1 (Κόκκινη)- στάση Palestro, COMUNE DI MILANO - Museo Civico di Storia Naturale) είναι γνωστό κυρίως για την μεγάλη ποικιλία που διαθέτει σε είδη πουλιών. Φυσικά, υπάρχουν τμήματα ζωολογίας, εντομολογίας, παλαιοντολογίας κλπ. Είναι ανοιχτά καθημερινά 9- 17:30 εκτός Δευτέρας και το εισιτήριο κοστίζει 3,00 Ευρώ για τους ενήλικες ενώ τα παιδιά μέχρι 18 ετών μπαίνουν δωρεάν. Συνήθως, το επισκέπτονται πολλά σχολεία γιατί υπάρχει ένα κέντρο δραστηριοτήτων που ονομάζεται Κήπος της Επιστήμης και στο οποίο τα παιδάκια γνωρίζουν τους τομείς της Παλαιοντολογίας και της Βιολογίας. Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας περικλείεται από τους Δημόσιους Κήπους (Giardini Pubblicci) ένα τεράστιο πάρκο στην καρδιά της πόλης όπου οι Μιλανέζοι απολαμβάνουν στιγμές ξεκούρασης. Εκεί βρίσκεται και το Πλανητάριο που ομολογουμένως χρειάζεται μια ανακαίνιση εξωτερικά.

Φτάσαμε στην piazza San Babila και σταθήκαμε στην ομώνυμη εκκλησία. Ευτυχώς, η εκκλησία ήταν ανοιχτή και έτσι μπήκαμε να δούμε το εσωτερικό της και να κάνουμε και μια προσευχή στον άγιο. Η εκκλησία αυτή πάντα μου άρεσε και έτσι την επεξεργαστήκαμε για αρκετή ώρα, διαβάσαμε γι' αυτήν στον αυτοσχέδιο οδηγό μας (τον είχα φτιάξει κατά την πρώτη μου επίσκεψη στο Μιλάνο), σχολιάσαμε τον περιβάλλοντα χώρο που δεσπόζει ο κίονας με το λιοντάρι στην κορυφή του (Το λιοντάρι αποτελεί το έμβλημα της συνοικίας Venezia), βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και την αφήσαμε για να προσπεράσουμε γρήγορα γρήγορα τα πλήθη που βόλταραν στο Corso Vittorio Emanuelle 2 (κόρσο Βιτόριο Εμανουέλε Ντούο).

Επιτέλους, να 'μαστε στην Galleria Vittorio Emanuelle 2 (Γκαλερία Βιτόριο Εμανουέλε Ντούο) όπου η αδερφή μου είχε κάτσει στο Gucci caffe να πιει ένα εσπρεσάκι καθώς τα αγόρια την παράτησαν για να πεταχτούν μέχρι το San Siro μήπως μπορέσουν και βρουν εισιτήριο για τον μεγάλο αγώνα του ιταλικού πρωταθλήματος ανάμεσα στην Ίντερ και στη Γιουβέντζους που θα γινόταν την επόμενη ημέρα.

Ήμασταν ολίγον ξεθεωμένες καθώς περπατήσαμε γρήγορα (πολύ γρήγορα θα έλεγα) σε πλακόστρωτο και έτσι παραγγείλαμε και εμείς τα cappuccino μας που η Ασπασία δεν χόρταινε να τα προφέρει όπως οι Ιταλοί "καπούτσιο" (cappuccio).

Το να πίνεις τον καφέ σου και δη τον μεσημεριανό- απογευματινό μέσα στη Γκαλερία είναι μια μεγάλη απόλαυση. Η Galleria είναι κατά κύριο λόγο μια πανέμορφη στοά που ενώνει την piazza Duomo με την piazza della Scala. Καθημερινά πλήθος κόσμου την διαβαίνει και κάτω από τον εντυπωσιακό γυάλινο θόλο της στεγάζονται εστιατόρια, καφέ, πολυτελή καταστήματα, βιβλιοπωλεία, δισκοπωλεία, γραφεία και τώρα τελευταία ακόμα και ξενοδοχείο. Ο καπουτσίνο στο Gucci καφέ κοστίζει 5 ευρώ και ήταν λίγο βαρύς για τη δική μου γεύση αλλά περισσότερο μετράει η ατμόσφαιρα σε τέτοια μέρη παρά ο καφές. Τουαλέτα βέβαια δεν διαθέτει το συγκεκριμένο καφέ αλλά όποιος ζητήσει τον οδηγούν στην τουαλέτα του ομώνυμου καταστήματος που στεγάζεται ακριβώς δίπλα.

Η Γκαλερία Βιτόριο Εμανουέλε ΙΙ ήταν το πρώτο εμπορικό κέντρο του Μιλάνου και εκτός από την τάση που δημιούργησε κατά τον 19ο αιώνα να χτιστούν παρόμοιες στοές στη Ρώμη, στη Νάπολη και σε άλλες ιταλικές πόλεις αποτέλεσε και πρότυπο για τα σημερινά mall. Άρχισε να κατασκευάζεται το 1865 με σκοπό να εξυπηρετήσει τις καταναλωτικές και ψυχαγωγικές ανάγκες των πλουσίων της πόλης γι' αυτό και αποκαλείται και il salotto di Milano , δηλαδή σαλόνι. "Στο κεντρικό οκτάγωνο, ακριβώς κάτω από το γυάλινο θόλο ύψους 47 μέτρων, βρίσκεται ο θυρεός του οίκου της Σαβοΐας (της ιταλικής οικογένειας της Ιταλίας): λευκός σταυρός σε κόκκινο φόντο. Γύρω του βρίσκονται τα σύμβολα τεσσάρων μεγάλων ιταλικών πόλεων: ο ταύρος του Τουρίνου (λένε ότι φέρνει γούρι το να σταθεί κάποιος πάνω στα γεννητικά όργανα του ταύρου!), ο λύκος της Ρώμης, ο κρίνος της Φλωρεντίας και ο κόκκινος σταυρός σε λευκό φόντο του Μιλάνου". Ο άτυχος σχεδιαστής της στοάς, ο Τζουζέπε Μενγκόνι, γλίστρησε από την οροφή και σκοτώθηκε λίγες μέρες πριν τα εγκαίνια του έργου του το 1877 από τον βασιλιά Βίκτωρα Εμμανουήλ Β' το όνομα του οποίου πήρε η στοά και ο δρόμος έξω από αυτήν. Αποτελεί σημείο αναφοράς για το Μιλάνο καθώς συγκεντρώνει πλήθος Μιλανέζων που έρχονται εδώ για να ψωνίσουν ή να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους.

Η ώρα να αφήσουμε τις αναπαυτικές καρέκλες του Gucci caffe και να συνεχίσουμε τα ψώνια μας είχε φτάσει. Σταθήκαμε για λίγο στην πλατεία Duomo να ταΐσουμε τα περιστέρια ενώ κάναμε μια βόλτα και στα περίπτερα που είχαν εγκατασταθεί κατά μήκος της πλατείας απομονώνοντας κατά κάποιον τρόπο το χώρο από τις γύρω οδούς.

Συνεχίσαμε τα ψώνια μας στα καταστήματα κατά μήκος του Corso Vittorio Emanuelle όπου περάσαμε αρκετή ώρα στο τμήμα καλλυντικών και αρωμάτων του πολυκαταστήματος Rinascente, χαθήκαμε μεταξύ μας στο εξαόροφο τεράστιο πολυκατάστημα του Zara, μπήκαμε σε όλα τα καταστήματα εσωρούχων που συναντήσαμε στο διάβα μας και χαζέψαμε όλες τις βιτρίνες με παπούτσια. Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε στη νότια πλευρά της πλατείας Duomo στη Via Torino όπου επίσης υπάρχουν καταστήματα σε νορμάλ τιμές για τα δικά μας βαλάντια και αφού εξαντλήσαμε σχεδόν όλα τα μαγαζιά αγοράζοντας μόνο μία μπλούζα θυμηθήκαμε ότι είχαμε παρέα μας στο Μιλάνο και τα αγόρια.

Από το τηλέφωνο μας είπαν ότι μόλις επέστρεψαν από το στάδιο όπου βρήκαν εισιτήρια για τον αγώνα στη μαύρη αγορά (πιο μαύρη δεν γινόταν αφού τα πλήρωσαν 70 Ευρώ έκαστο εισιτήριο) και έψαχναν να βρουν τη μπουτίκ της Ferrari (τι άλλο θα έψαχναν?)!

Τους συναντήσαμε κανά δεκάλεπτο αργότερα και κατευθυνθήκαμε όλοι μαζί για να δούμε και να φωτογραφίσουμε κόκκινες, κίτρινες, μπλε φεράρι (μπλε δεν θυμάμαι αν υπήρχαν αλλά κίτρινες και κόκκινες είδαμε σίγουρα!). Φυσικά, ότι υπήρχε μέσα στο κατάστημα της Ferrari ήταν πανάκριβο να το αγοράσεις αλλά δωρεάν να το θαυμάσεις! Μου άρεσε μια μινιατούρα για δωράκι στον αδερφό μου αλλά η τιμή της πλησίαζε το συνολικό κόστος του ταξιδιού μου στο Μιλάνο και έτσι την αγνόησα. Πάντως είναι όντως εντυπωσιακές οι αστραφτερές ολοκαίνουργιες ferrari της βιτρίνας που της ζήλεψα ακόμα και εγώ που δεν τρελαίνομαι γι' αυτά τα γρήγορα αυτοκινητάκια που καίνε πολύ πολύ βενζίνη!

Ακριβώς δίπλα από τη μπουτίκ της Ferrari είναι η επίσημη μπουτίκ της Ίντερ. Πολύ μπλε πολύ μαύρο και πολλές σκαλωσιές, γερανοί και εργάτες να εργάζονται πυρετωδώς να κάνουν το κατάστημα ολοκαίνουργιο μέχρι την επόμενη ημέρα ώστε να δεχτεί τα πλήθη των φιλάθλων της ομάδας πριν τον μεγάλο αγώνα (Η Ίντερ ήταν και συνεχίζει να είναι πρωτοπόρος του ιταλικού πρωταθλήματος). Φυσικά, αυτοί οι κυριούληδες μας εμπόδισαν να μπούμε στο κατάστημα αλλά μας έδωσαν την δυνατότητα να ανανεώσουμε το ραντεβού μας μαζί τους για την αυριανή μέρα.

Η μπουτίκ της Μίλαν όμως μας περίμενε 2 τετράγωνα παρακάτω ντυμένη στα κοκκινόμαυρα αλλά εμείς προσπεράσαμε όλα τα κόκκινα και μαύρα είδη του καταστήματος και ερωτευθήκαμε μια χρυσή μπλούζα του Kaka που όμως δεν την είχε στο νούμερό μας! Ακόμα και στο παιδικό νούμερο ζητήσαμε αλλά είχαν εξαντληθεί όλες!

Απογοητευμένες που δεν θα ντυθούμε στα χρυσά, τελικά, αγοράσαμε ότι βρήκαμε μπροστά μας. Η Ασπασία και τα αγόρια ψώνισαν κάτι σημαιάκια, λάβαρα, στυλούς, μπαλίτσες για δώρα, εγώ έναν κουμπαρά- μπάλα προκειμένου να μαζέψω χρήματα για το επόμενο ταξίδι μου στο Μιλάνο ενώ η αδελφή μου συνέχισε να κλαψουρίζει για τη μπλούζα. Της υποσχέθηκα ότι θα πάμε να βρούμε τον ίδιο τον Kaka και να του ζητήσουμε την δική του και έτσι μπορέσαμε και την βγάλαμε από το μαγαζί γιατί ήθελαν να κλείσουν κιόλας οι άνθρωποι!

Μετά από τόσες συγκινήσεις που μας είχε προσφέρει η μέρα και αφού δεν υπήρχε κατάστημα ούτε για δείγμα που να είχε παραμείνει ανοιχτό θυμηθήκαμε ότι πεινάγαμε!

Κάπως έτσι βρεθήκαμε στο εστιατόριο- πιτσαρία Primafila (Via Ugo Foscolo 1, Milano, tel.: (0039)02862020) που το επιλέξαμε ακολουθώντας απλά το ένστικτό μας. Ήμασταν σχεδόν έξω από την Galleria Vittorio Emanuelle πράγμα που σήμαινε ότι οι τιμές στο εστιατόριο ήταν λίγο τσιμπημένες αλλά πεινάγαμε πολύ για να ψάξουμε για κάτι άλλο. Ευτυχώς δεν βγήκαμε χαμένοι!

Το εστιατόριο πρόσφερε σπεσιαλιτέ της ιταλικής κουζίνας όπως σπαγγέτι, πίτσες ψημένες σε ξυλόφουρνο, ριζότο και διάφορα άλλα τοπικά μιλανέζικα πιάτα. Διαλέξαμε όλοι spaghetti σε διάφορες παραλλαγές και το συνοδέψαμε με χύμα spumante κρασάκι. Φιλική ατμόσφαιρα σε ένα ευχάριστο περιβάλλον, το servis άψογο και οι σερβιτόροι πολύ εξυπηρετικοί και έτοιμοι να μας λύσουν κάθε απορία. Βέβαια η ποσότητα στο πιάτο μπορεί να μην έφτανε για να χορτάσω ακόμα και εγώ αλλά η γεύση των φαγητών σε απογείωνε. Πληρώσαμε 15 ευρώ έκαστος αλλά μείναμε πολύ ικανοποιημένοι και νιώσαμε ότι μας περιποιήθηκαν σαν τους καλύτερους τους πελάτες.

Αφού περάσαμε καλά είπαμε να συνεχίσουμε την οινοποσία και στο μπαράκι που είχαμε δει νωρίτερα ένα στενό μόλις πιο πάνω.

Το μπαράκι (που το όνομά του δεν το συγκράτησα) ήταν ασφυκτικά γεμάτο από Ιταλούς που απολάμβαναν το απεριτίφ τους και την παρέα τους μιλώντας ακατάπαυστα αλλά ευτυχώς δεν έκανε πολύ κρύο και έτσι μπορέσαμε να πιούμε ακόμα ένα ποτηράκι κρασάκι (spumante πάντα) εκτός του μαγαζιού κάτω από το φως των αστεριών που δεν τα βλέπαμε γιατί τα εξαόροφα- εκταόροφα κτίρια έκρυβαν τη θέα τους! Δυστυχώς, ακόμα και έξω δεν υπήρχε ούτε ένα σκαμπό για δείγμα οπότε την βγάλαμε στα όρθια. Τα πόδια μας, όμως, δεν άντεξαν για περισσότερο από μια ωρίτσα και εννοείτε ότι αγνοήσαμε την πρόταση του Παύλου να συνεχίσουμε και σε κλάμπ!

Κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία Duomo να πάρουμε το μετρό για το Stazione Centrale καθώς η είσοδος στο Corso Vittorio Emanuelle κλείνει το βράδυ από κάποια ώρα και μετά. Από την πλατεία Duomo περνούν 2 γραμμές μετρό (metropolitana): Η γραμμή (Linea) 1 (κόκκινη) και η γραμμή 3 (κίτρινη). Τα τελευταία τρένα περνάνε από εδώ περίπου 20- 30 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα.

 

[madman]

Δεν άντεξα να το διαβάσω όλο,αλλά κατάλαβα οτι πρόκειται για το κλασσικό στυλ ελληνίδας τουρίστριας.Κρίμα στη τρυφερή γατούλα και στη παρέα της.Ελπίζω να χατε την ψευδαίσθηση οτι γνωρίσατε το Μιλάνο.

Φιλικά.

 

[marydim]

Μην ανησυχείς που δεν κατάφερες να το διαβάσεις ολόκληρο!
Μπορείς να επιστρέψεις και να τελειώσεις την αναγνωσή σου όταν ολοκληρωθεί η ιστοριούλα!

 

[madman]

Μην ανησυχείς που δεν κατάφερες να το διαβάσεις ολόκληρο!
Μπορείς να επιστρέψεις και να τελειώσεις την αναγνωσή σου όταν ολοκληρωθεί η ιστοριούλα!

Καλά θα σου δώσω δευτερη ευκαιρία.
Αλλά όταν διάβασα οτι ....θαυμάζατε τον CENTRALE STAZIONE{σαν κάποιο αξιοθέατο}και μετά το κτίριο της Pirreli{ενα τερατουργημα κατα εμέ}τότε λιποθύμισα{ή έπεσε ο γενικός,δεν θυμάμαι}.

Αλλά έχω την αίσθηση οτι πάλι πήγες για ψώνια.Οχι κάτι κακό αλλά με ξενίζει.Υγεία να χεις ώστε να ξαναεπισκεφτείς για άλλες δεκα φορές αυτή τη Μέκκα της μόδας.

 

[marydim]

Σ' ευχαριστώ για τη δεύτερη ευκαιρία.
Να 'σαι καλά που μου δίνεις κουράγιο να συνεχίσω!
Νομίζω ότι είναι ολοφάνερο ότι πήγαμε στο Μιλάνο για ψώνια και όσον αφορά τον πύργο Πιρέλι και τον Stazione Centrale μπορεί εσύ να τα θεωρείς τερατουργήματα αλλά μην ξεχνάς ότι το μεν πρώτο είναι σημείο αναφοράς της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής και αποτέλεσε πρότυπο για τους μετέπειτα ουρανοξύστες και το δε δεύτερο κτίριο είναι από τα ωραιότερα και επιβλητικότερα κτίσματα σιδηροδρομικών σταθμών παγκοσμίως. Θεωρώ, λοιπόν, ότι είναι άξια σεβασμού και θα σου πρότεινα σε ένα μελλοντικό σου ταξίδι στο Μιλάνο να τους δώσεις την δέουσα προσοχή!

 

[spor_os]

Το μέρος για τις ταξιδιωτικές ιστορίες δεν είναι μέρος αντιπαραθέσεων.
Παρακαλώ να τελειώσει εδώ.

 

[marydim]

Το επόμενο πρωί ο καιρός άλλαξε δραματικά και μάλιστα προς το χειρότερο. Συννεφιά, αέρας και τσουχτερό κρύο ήταν τα κυρίαρχα στοιχεία αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουμε τις ομπρέλες μας.

Ξυπνήσαμε αρκετά πρωί και η πρώτη μας στάση ήταν στο υπόγειο σταθμό του μετρό, του Stazione Centrale, για να βγάλουν τα παιδιά ημερήσιο εισιτήριο αφού το πρόγραμμά τους περιελάμβανε πολλές διαδρομές με τα δημόσια μέσα μεταφοράς.

------------------------

Τα κύρια εισιτήρια για τις δημόσιες συγκοινωνίες του Μιλάνου είναι: Το απλό εισιτήριο που κοστίζει ένα Ευρώ και μπορείς να το χρησιμοποιήσεις για μία μόνο διαδρομή με το μετρό ή 75 λεπτά για μετακίνηση με τα λεωφορεία και τα τραμ και το ημερήσιο εισιτήριο των τριών ευρώ που έχει διάρκεια 24 ώρες από την πρώτη ακύρωση και μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε όλα τα αστικά μέσα συγκοινωνίας της πόλης (Περισσότερες πληροφορείες ATM).
------------------------

Κάπου εδώ χωριστήκαμε και πάλι και δώσαμε ραντεβού στη via Manzoni σε κανά μισάωρο. Τα κορίτσια της παρέας προσεγγίσαμε το κέντρο της πόλης με τα πόδια μέσω της corso Repubblica για να βγούμε ακριβώς μπροστά από τη Porta Nuova και τη διάσημη Via della Spiga που μας προκαλούσε να προσέξουμε τις αστρονομικές... τιμές της! Μοναδικά κομμάτια από πολυτελή και φίνα υφάσματα, εμπνευσμένα από τους πιο ταλαντούχους μόδιστρους της χώρας, στολίζουν τις βιτρίνες των μπουτίκ και δικαιώνουν την φήμη της οδού ως την ακριβότερη στο Quadrilatero d' Oro δηλαδή στο Χρυσό τετράγωνο της μόδας (Το αποκαλούμενο χρυσό τετράγωνο της μόδας αποτελείτε από τις οδούς Della Spiga, San Andrea, Monte Napoleone και Gesu).

Εδώ οι πόρτες των καταστημάτων ανοίγουν μόνο για αυτούς που κρατάει γερά το πορτοφόλι τους. Δηλαδή για κυρίες και κύριους που η εμφάνισή τους και μόνο δείχνει ότι είναι πάμπλουτοι, για νεαρούς και νεαρές που φαίνεται από μακριά ότι είναι λυμένα όλα τα οικονομικά τους προβλήματα από το μπαμπά τους, για εγχώριους και μη σταρ που ζουν το όνειρό τους, για trendy γιαπωνεζούλες που έρχονται στο Μιλάνο αποκλειστικά και μόνο για ψώνια και για καρακουκλάρες Ρωσίδες που δεν έχουν τι να κάνουν τα λεφτά τους. Για τους υπόλοιπους υπάρχει το οθφαλμόλουτρο των βιτρινών!

Τα αγόρια θα έπρεπε κανονικά να μας περιμένουν έξω από το τεράστιο κατάστημα του Αρμάνι στην Via Manzoni, αλλά αντί αυτού βρεθήκαμε να τους περιμένουμε γιατί έκαναν ψώνια! Αναρωτιόμασταν τι θα μπορούσαν να αγοράσουν δύο φτωχούληδες φοιτητές στην ακριβότερη περιοχή του Μιλάνου όταν τους είδαμε να επιστρέφουν κρατώντας τσάντες βιβλιοπωλείου!

Όλοι μαζί πια αρχίσαμε να περπατάμε κατά μήκος της Via Montenapoleone και να σχολιάζουμε τις βιτρίνες που και αυτές εννοείται ότι είναι απλησίαστες!
Το πως τα περάσαμε και τι πάνω κάτω αντικρίζει κάποιος στη via Montenapoleone μπορείτε να πάρετε μια γεύση από το βιντεάκι μας.

Αυτό που θέλω να σημειώσω, καθώς μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση κατά την πρώτη μου επίσκεψη στην πόλη, είναι ότι οι πωλήτριες και οι πωλητές στο Μιλάνο είναι μες τη μαυρίλα! Και όχι μόνο οι πωλητές και οι πωλήτριες αλλά και οι ταμίες και οι πορτιέρηδες και οι υπεύθυνοι των καταστημάτων και όσοι γενικά εργάζονται στα καταστήματα των γνωστών οίκων μόδας αλλά και των λιγότερο γνωστών ονομάτων είναι ντυμένοι αποκλειστικά και μόνο στα μαύρα! Ακόμα και οι καθαρίστριες, τα βράδια που κλείνουν τις πόρτες τους τα μαγαζιά, εισέρχονται στους χώρους των καταστημάτων ντυμένες με μαύρα ρούχα και λευκές ποδιές!