evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.953
- Likes
- 16.679
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η μέρα Οχρίδα (Πόγραδετς), Ομορφιά που συμφέρει!
- 2η μέρα Αλβανία- Ulcinj Μαυροβούνιο η μέρα που ντράπηκε και το ίδιο το μπινελίκι
- 3η μέρα Κόλπος Κότορ και κάπου εδώ ξεκινούν τα ωραία....
- 4η μέρα Dubrovnik - η ναυαρχίδα των Δαλματικών Ακτών
- 5η μέρα Ντουμπρόβνικ τα ρέστα και Μόσταρ το κουκλάκι της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης
- 6η μέρα Split-less in Split...κι ένα ρηγιούνιον..
- 7η μέρα Trogir, Simpenik, Zadar και το αποχαύνωμα στο ηλιοβασίλεμα
- 8η μέρα Λίμνες Plitvice, το όργιο της φύσης και μετά ...Bihac (που;;; ))
- 9η μέρα, Διακοπές στο Σεράγεβο
- 10η μέρα Βίσεγκραντ και απότομη προσγείωση στη Νις της Σερβία
- Επίλογος
10η μέρα Βίσεγκραντ και απότομη προσγείωση στη Νις της Σερβίας
Τόσες μέρες πια που τους ετοίμαζα το πρωινό, άρχισαν να με φωνάζουν .....μαμά
Πήρα και γω το ρόλο και τον έκανα δικό μου και γκρίνιαζα που μια δουλειά σας είπα από χθες να κάνετε, να γεμίσετε τα μπουκάλια με νερό και να τα βάλετε στο ψυγείο και πάλι άδεια τα βρίσκω, θα ψάχνουμε κρύο νερό στο δρόμο και δε θα βρίσκουμε και κάπως έτσι νοστάλγησα τις εποχές τότε που έμενε ακόμα μαζί μου ο γιός μου και άφηνε άδεια τα τάπερ μέσα στο ψυγείο
Φεύγαμε από το μεθυστικό Σεράγεβο δίχως να το έχουμε χορτάσει-και πως να συμβεί αυτό άλλωστε σε ένα μόνο βράδι;
'Ομως έτσι ήταν στημένο αυτό το ταξίδι δεν είχαμε χρόνο πια για τύψεις.
Η όμορφη φύση της Βοσνίας ευτυχώς δεν σταμάταγε να μας ταίζει με διαρκώς νέες εικόνες κι έτσι σύντομα ξεχαστήκαμε και απορροφηθήκαμε στο να απολαμβάνουμε το θαυμάσιο τοπίο.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που στη διαδρομή μας προσπερνούσαν τα κονβόι μοτοσυκλετιστών-μηχανές μεγάλου κυβισμού με πλήρη εξοπλισμό, συνήθως Γερμανοί ή Ιταλοί που αξιοποιούσαν στο έπακρο τις εξαιρετικές αυτές διαδρομές. Τους ζήλεψα λιγάκι για την ελευθερία και τη συγκίνηση που μου έβγαζε η όλη φάση.
Εμείς πάλι σε όλο το ταξίδι είχαμε να κάνουμε με τη φαντασίωση του Αντώνη...Από την πρώτη στιγμή που μπήκαμε στη Βοσνία ονειρευόταν πλατάνια με κιόσκια για να κολατσίσει. Δρόμους πήραμε, δρόμους αφήσαμε, ποτάμια περάσαμε και βουνά διασχίσαμε αλλά συνδιασμό πλατάνι+κιόσκι νιέμα σ αυτή τη ζωή και σ αυτή τη χώρα και του είπαμε να το προσπαθήσει προσεχώς προς Βάλια Κάλντα με περισσότερη επιτυχία μπας και μας αφήσει ήσυχους.
Από μακριά η περίφημη τοξωτή γέφυρα του Μεχμέτ Πασά Σοκόλοβιτς (Βίσεγκραντ)
και πιο κοντά
Το Βίσεγκραντ βρίσκεται στη Σέρβικη Δημοκρατία της Βοσνίας- ήταν πάνω από σαφές ότι είχαμε μπει στο σέρβικο τομέα αφού κάθε λίγο και λιγάκι βλέπαμε σέρβικες σημαίες κρεμασμένες σε σπίτια, κολώνες και μαγαζιά.
Η Γέφυρα όμως μαρτυράει και το όνομά της είναι οθωμανικής κατασκευής, σχεδιασμένη από τον περίφημο αρχιτέκτονα Μιμάρ Σινάν το 1571.
Το 1896 ο ποταμός Ντρίνα πλυμμήρισε και το νερό έφτασε σε ύψος 1,60 μ. πάνω από τη γέφυρα!
Θλιβερό γεγονός, η βίαιη δολοφονία και αποπομπή μεγάλου αριθμού ανθρώπων μέσα στο νερό από το Σέρβικο Βοσνιακό στρατό στη μεγάλη σφαγή του Βίσεγκραντ το 1992.
Από το 2007 η γέφυρα έχει ανακυρηχθεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την Unesco.
Κάπου εκεί περάσαμε τα σύνορα με τη Σερβία ενώ την ίδια στιγμή μας εγκατέλειπαν κι όλα τα ωραία!
Μα τόσο ξαφνικά; πως γίνεται;
Καθόλου δεν υπερβάλλω. Εκεί που αρμενίζαμε σε ημι-ορεινά ειδυλλιακά καταπράσινα τοπία ξαφνικά το περιβάλλον έγινε πεδινό, ο δρόμος ίσιος και το σκηνικό φλατ.
Το μόνο που έβλεπες ήταν πυκνοκατοικημένες εκτάσεις, χαμηλούς θάμνους και ξανά μανά αφόρητη κίνηση η οποία επέστρεψε θριαμβευτικά στο διάβα μας.
Και τι άλλο επέστρεψε μαζί με την κίνηση που την είχαμε ξεχάσει; Τα μπινελίκια του Τάσου βεβαίως βεβαίως...
Εδώ βέβαια αντιμετωπίζαμε μια διαφορετική συνθήκη. Δεν ήταν ότι είχαν ξεχυθεί κι έτρεχαν φρενήρεις, ούτε καν πως προσπερνούσαν απρόσεχτα ο ένας τον άλλο και μαρμάρωνες από την τρομάρα.
Εδώ το είχαν δει αλλιώς το έργο. Κάθε λίγο και λιγάκι ξεφύτρωνε ένας οποιοσδήποτε βραδύπους οδηγός στην κορυφή ο οποίος είτε ήταν παππούς στη σύνταξη και είχε βάλει δίπλα τη γιαγιά να τη βγάλει βόλτα καβατζώνοντας όλο το ρεύμα για την πάρτη του, αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει ξωπίσω, αυτός πήγαινε σταθερά, βρέξει χιονίσει με 40χιλιόμετρα την ώρα και εύκολα φαντάζομαι τη γιαγιά να του λέει διαρκώς, Θανάση μην τρέχεις!!!!
αλλά άντε αφού είμαστε Σερβία μάλλον θα το έκανε, Θανάσιτς μην τρέχεις
Σε άλλη περίπτωση ο βραδύπους ήταν νέος οδηγός και τι καλύτερο για ένα νέο οδηγό από το να τον μπινελικώνει ολόκληρη η ουρά χιλιομέτρου που δημιούργησε πίσω του, κάπως πρέπει να μάθει κι αυτός....
Σε κάθε περίπτωση αυτό ήταν ένα συχνό-πολύ συχνό ενοχλητικό φαινόμενο στους στενούς επαρχιακούς δρόμους της άνω Σερβίας...Ενώ η διπλή γραμμή κρατούσε για χιλιόμετρα και με την αντίστοιχη κίνηση στο απέναντι ρεύμα πρακτικά ήταν αδύνατο να προσπεράσεις.
Ο δικός μας βέβαια έβγαλε φλύκταινες. Το τι Χριστοπαναγία κατέβασε δεν περιγράφεται.
Είχε και την πλάκα του βέβαια. Από την ώρα που ξεκινούσε να τα χώνει και για κανένα δίλεπτο πάθαινε παράκρουση και επειδή δεν ήθελε να είναι και μονότονος, συνεχώς δημιουργούσε νέες εκφράσεις, έβριζε στα ελληνικά, έβριζε στ' αγγλικά, έβριζε στα σέρβικα που δεν ήξερε κιόλας και βασικά έβριζε
Κάπως έπρεπε να διασκεδάζουμε και μεις στους βαρετούς δρόμους της εκπληκτικής (#not) αυτής χώρας.
Για διάλειμμα είχαμε επιλέξει την φανταστική πόλη Čačak για δύο λόγους. Πρώτον επειδή βρισκόταν στο μέσο της διαδρομής και χρειαζόμασταν ένα μέρος να ξεμουδιάσουμε, δεύτερον είναι η γενέτειρα του μεγάλου Ομπράντοβιτς και να μην κάναμε κι ένα προσκύνημα και γι αυτόν; Παρότι τελικά δεν είδαμε τίποτα το σχετικό με αυτόν.
Η πόλη μέσα Αυγούστου το καταμεσήμερο ήταν το λιγότερο θλιβερή...
Βάλαμε κάτι στο στόμα μας, ήπιαμε και μια κρύα μπυρίτσα, πήραμε λίγο wifi-πλέον είχαμε συνηθίσει να συνδεόμαστε μόνο όταν βρισκόμασταν στο σπίτι και για λίγο όπου καθόμασταν για φαγητό/ποτό. Πρώτης τάξεως αποτοξίνωση.
Στη συνέχεια της διαδρομής βλέποντας τις πόλεις που προσπερνούσαμε καθ'οδόν αποφασίσαμε ότι μάλλον δεν υπάρχει τίποτα το πραγματικά αξιοπρόσεχτο προς το Σέρβικο νότο , αποφύγαμε να μπούμε σε οποιαδήποτε άλλη πόλη και φύγαμε καρφί για Νις η οποία απείχε περίπου ένα 3ωρο.
Στο τελευταίο μισάωρο που αυτοκινητόδρομο ακούγαμε αλλά δεν τον βλέπαμε. επιτέλους μας έκανε κ αυτός την τιμή να εμφανιστεί και ησύχασε κι ο καημένος ο Τάσος που είχε πάρει ένα χρώμα που έφερνε προς το μωβ από την πολύ τσατίλα
Στον αρχικό σχεδιασμό του ταξιδιού, την τελευταία διανυκτέρευση δεν την είχαμε ακόμη αποφασίσει, σκεφτήκαμε πως μπορούσαμε να είμαστε ευέλικτοι αφού η Σερβία δεν είναι τουριστική περιοχή και δεν θα είχαμε πρόβλημα να βρούμε εύκολα κατάλυμμα ακόμη και την τελευταία στιγμή.
Ο Αντώνης είχε κολλήσει με το Καπαόνικ. Το οποίο Καπαόνικ είναι ορεινό θέρετρο αλλά το καλοκαίρι λειτουργεί κανονικά για ξεκούραση και σπα....
Καθόλου δε μας χαλούσε μία έξτρα μέρα διακοπών σε μια ξενοδοχειάρα, μετά τόση χιλιομετρική καταπόνηση να βουλιάζαμε κάπως τα ταλαίπωρα κορμιά μας σε μια πισινάρα, πίνοντας μοχίτο στα διαλείματα
Ο καιρός όμως έδινε άσχημη πρόβλεψη για το βουνό μαζί με πολύ χαμηλή θερμοκρασία μόλις έπεφτε το σκοτάδι. Εμείς από...ζακέτα είχαμε μαζί μόνο κάτι ελαφρύ σε περίπτωση ξαφνικής ψύχρας, για βουνό και 10 βαθμούς το βράδυ δεν το ψήναμε.
Επιπλέον το Καπαόνικ είχε εξίσου μεγάλη απόσταση από τη Βοσνία και αφού δεν υπήρχε τρόπος να φτάσουμε πριν το απόγευμα, αποκλειόταν η προοπτική να απολαύσουμε το πισινάτο μπάνιο παρά μόνο αν καθόμασταν και όλη την επόμενη ημέρα.
'Ετσι διά της ατόπου απαγωγής αποκλείστηκε και αυτή η εναλλακτική, επικράτησε η πλέον βολική επιλογή της Νις που πληρούσε καλύτερα τις προυποθέσεις.
Προς μεγάλη απογοήτευση του Αντώνη που σε κάθε πινακίδα (και είχαν πολλές πανάθεμά τους!) με ένδειξη προς Καπαόνικ το ξαναθυμόταν και προκαλούσε μια μικρή αναστάτωση. Για να επαναληφθεί το ίδιο σκηνικό μερικά χιλιόμετρα αργότερα (το Καπαόνικ μου μέσα!)
'Εκλεισα επί τόπου ένα κεντρικό απάρτμεντ με καλή βαθμολογία αλλά όταν φτάσαμε αυτό που είδαμε μπροστά μας ήταν ένα ασοβάντιστο χρέπι.....μεγάλη πλάκα έχουν αυτά τα διαμερίσματα τύπου airbnb. Απέξω είναι ερείπια κ όταν μπεις μέσα έχουν υποστεί ολικό λήφτιγκ.
5στερη κατάσταση μας περίμενε . Τι κρεβάτι με ουρανό και κουρτίνες, τι στρώματα ανατομικά , τι φουτουριστικό ντηζάιν άσε το ντουζ....μπορούσα να κάθομαι εκεί μέσα και να πλένομαι όλη μέρα!
Τιμούλα πληζ....50 ευρώ μόνον, ολόκληρο!!
Μετά το.... αργόσυρτο απολαυστικό μπάνιο λίγη ξεκούραση και βόλτα να δούμε τι καλό είχε- αν είχε αυτή η Νις.
Νταξξξξ κούκλα δεν την έλεγες...Αλλά είχε το κατιτίς της, Σίγουρα πολύ καλύτερη από το Τσατσάκ.
Εκεί στον πεζόδρομο ψάξαμε να δούμε τι θα φάμε. Του Τάσου που ήδη του έλειπε ο Γιώργος από το Ζαντάρ, έλεγε να χαμε και το Γιωργάκη μαζί να κοιτούσε εκείνος τα app του να μας πει που να φάμε....αλλά του είπαμε να συγκεντρωθεί αφού δεν είχαμε καν ιντερνέτ για να ψάξουμε το οτιδήποτε.
Εκεί πάντως που φάγαμε εγώ πήρα μια καρμπονάρα και τα αγόρια δύο μερίδες μπέργκερ μεγάλα με πατάτες.
Συν 3 μπύρες.
Λογαριασμός;
Δείτε....
1549 δηνάρια δηλαδή κάπου 13 ευρώ με το ζόρι
Προχωρήσαμε προς το κάστρο της πόλης που είναι και το ομορφότερο σημείο της.
Ποταμός Νισάβα
Είχε ένα φεστιβάλ τζαζ εκείνο το βράδυ αλλά εμείς πέσαμε πάνω σε ροκιές και καθίσαμε λίγο να χαζέψουμε.
Την τελευταία μπύρα της ημέρας την ήπιαμε στο μπαλκονάκι μας πριν πέσουμε για ύπνο.
11η μέρα Τελευταία στάση η χώρα Βόρεια της...Μακεδονίας.
Πρωινό ξύπνημα-το τελευταίο πια. Είχαν τελειώσει όλες οι προμήθειες και θέλαμε κάτι για πρωινό. Το σούπερ μάρκετ ήταν ακριβώς κάτω από το σπίτι αλλά περίμενα υπομονετικά να πάει 8 η ώρα για να ανοίξει!
08.01 ήμουν μέσα...Ψώνισα 2 ψωμιά, ένα σαλαμοκάσερο συσκευασμένο, 2 μπουκάλια νερό, 1 μπουκάλι κεφίρ για μένα και 1 κιλό μπανάνες και πλήρωσα 4,5 ευρώ, αφήστε με εδώ μέσα όλη μέρα να ψωνίζω
Βγαίνω με τη σακούλα και βλέπω τους άλλους στο μπαλκόνι, είχαν βγει να δουν γιατί αργούσα...
Μόλις με είδαν άρχισαν να σφυρίζουν οι ηλίθιοι, τι μανουλομάνουλο είσαι εσύ και που πας τέτοια ώρα και κοίταζαν απορημένοι οι κακόμοιροι οι Σέρβοι που εκείνη την ώρα πήγαιναν στη δουλειά τους...'Εβαλα και γω τα γέλια με τις χαζομάρες τους, να αυτά θα μου λείψουν από αύριο!
Είχαν πια απομείνει μονάχα μερικές ώρες δρόμο μέχρι το σπίτι.
Ο δρόμος ήταν πλέον διπλός και μόνο, μια ατελείωτη βαρετή ευθεία, τέλος τα ωραία σκηνικά τέρμα και τα μπινελίκια, ήδη νιώθαμε να μας πλησιάζει μια άχαρη μοναξιά.
Ακόμη και ο τελευταίο βιντεάκι που φιάξαμε με το Du hast των Rammstein που το ψάχναμε για μέρες ήταν άνοστο, άκεφο και δεν το ανεβάσαμε.
Για να αποφύγουμε να μιζεριάσουμε περισσότερο, αρχίσαμε να συζητάμε το τι μας άρεσε περισσότερο, που περάσαμε καλύτερα, τι δεν μας άρεσε και βγάλαμε και ένα Τοπ 5.
Εύκολα υπερίσχυσε η Βοσνία ως την μεγάλη έκπληξη του ταξιδιού. Μόνο ο Αντώνης έβαλε τις λίμνες και αιτιολόγησε πως ενώ το περίμενε υπερβολικά τουριστικό και προβεβλημένο τελικά τον εντυπωσίασε.
Για το τι μας χάλασε, ομόφωνα το σήκωσε η Αλβανία
Που όμως περάσαμε καλύτερα από κάπου αλλού, δίχως να θυμάμαι τι ειπώθηκε από τους άλλους, προσωπικά διασκέδασα απίστευτα μέσα στο αυτοκίνητο, τα αυτοσχέδια αστεία, το γέλιο μέχρι δακρύων ακόμα και το ασταμάτητο μπινελίκωμα, ήταν όλα ανεπανάληπτα.
Η χώρα των Σκοπίων είναι αυτή που απλά παρεμβάλλεται πριν την πατρίδα μας.
Η στάση αποφασίστηκε στη Βελάσα (πρώην Τίτο Βέλες) και το μόνο ωραίο που βρήκαμε εκεί ήταν κανονικός φρέντο εσπρέσσο , ποιοτικός, φθηνός και μάλιστα σερβιρισμένος με πλαστικό καλαμάκι.
Η τελευταία μας απόπειρα να σταματήσουμε στην Γευγελή για φαγητό στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία αφού δεν βρήκαμε τίποτα ανοιχτό, δεν είδαμε τίποτα το όμορφο και μας φάνηκε απωθητική, αφιλόξενη και ολοκληρωτικά αδιάφορη πόλη.
Είχαμε και μια μικρή ανησυχία για το τι θα βρίσκαμε στα σύνορα λόγω τουριστικής αιχμής-ακόμα κατέβαιναν τα καραβάνια από Ευρώπη...Ήταν όμως μεσημέρι μια καθημερινής και σταθήκαμε τυχερεοί-τόσο στα Σερβοσκοπιανά σύνορα όσο και σε αυτά με τη χώρα μας.
Ενώ από το αντίθετο ρεύμα οι ουρές ήταν πολλαπλάσιες.
Περάσαμε τα ελληνοσκοπιανά σύνορα με ενθουσιασμό πια, μαζί μας ζητοκραύγασε ΚΑΙ ο τελωνειακός υπάλληλος, να που τελικά μπαίνοντας στην Ελλαδίτσα μας χαρήκαμε τόσο πολύ. Ναι είμαστε πιο ακριβοί αλλά πως να το κάνουμε τα έχουμε όλα ρε παιδάκι μου!
Και φρέντο, και πιτόγυρα και φούρνους και οτιδήποτε θελήσεις ό,τι ώρα το θελήσεις, και όλα αυτά σχεδόν παντού. Και δεδομένα πια στο τηλέφωνο να ταξιδεύεις με άλλο αέρα!
'Ασε δε τα πλατάνια με τα κιόσκια στους ορεινούς δρόμους
Με αυτά και με τα άλλα....έφτασα και γω αισίως στο τέλος της ...επικής σε φλυαρία της ιστορίας αυτής αλλά για να προσπαθήσω κάπωωωως να δικαιολογηθώ, για μένα περισσότερο από ένα ακόμη ταξίδι ήταν οι καλοκαιρινές μου διακοπές με τα φιλαράκια μου που επιβάλλουν τον ατελείωτο χαβαλέ.
Θα ακολουθήσει μόνο ο επίλογος με τα προσωπικά μου συμπεράσματα και τις όποιες βοηθητικές πληροφορίες μπορώ να προσφέρω στην κοινότητά μας συγκεντρωμένες.
Στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου να προσκαλέσω τους αγαπητούς μου συνταξιδιώτες @Travelliaris & @mapouna protopao να ετοιμάζονται εάν το επιθυμούν να...παρέμβουν στην ιστορία μου και να δώσουν τη δική τους ματιά ειδάλλως....ας σωπάσουν για πάντα
Τόσες μέρες πια που τους ετοίμαζα το πρωινό, άρχισαν να με φωνάζουν .....μαμά
Πήρα και γω το ρόλο και τον έκανα δικό μου και γκρίνιαζα που μια δουλειά σας είπα από χθες να κάνετε, να γεμίσετε τα μπουκάλια με νερό και να τα βάλετε στο ψυγείο και πάλι άδεια τα βρίσκω, θα ψάχνουμε κρύο νερό στο δρόμο και δε θα βρίσκουμε και κάπως έτσι νοστάλγησα τις εποχές τότε που έμενε ακόμα μαζί μου ο γιός μου και άφηνε άδεια τα τάπερ μέσα στο ψυγείο
Φεύγαμε από το μεθυστικό Σεράγεβο δίχως να το έχουμε χορτάσει-και πως να συμβεί αυτό άλλωστε σε ένα μόνο βράδι;
'Ομως έτσι ήταν στημένο αυτό το ταξίδι δεν είχαμε χρόνο πια για τύψεις.
Η όμορφη φύση της Βοσνίας ευτυχώς δεν σταμάταγε να μας ταίζει με διαρκώς νέες εικόνες κι έτσι σύντομα ξεχαστήκαμε και απορροφηθήκαμε στο να απολαμβάνουμε το θαυμάσιο τοπίο.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που στη διαδρομή μας προσπερνούσαν τα κονβόι μοτοσυκλετιστών-μηχανές μεγάλου κυβισμού με πλήρη εξοπλισμό, συνήθως Γερμανοί ή Ιταλοί που αξιοποιούσαν στο έπακρο τις εξαιρετικές αυτές διαδρομές. Τους ζήλεψα λιγάκι για την ελευθερία και τη συγκίνηση που μου έβγαζε η όλη φάση.
Εμείς πάλι σε όλο το ταξίδι είχαμε να κάνουμε με τη φαντασίωση του Αντώνη...Από την πρώτη στιγμή που μπήκαμε στη Βοσνία ονειρευόταν πλατάνια με κιόσκια για να κολατσίσει. Δρόμους πήραμε, δρόμους αφήσαμε, ποτάμια περάσαμε και βουνά διασχίσαμε αλλά συνδιασμό πλατάνι+κιόσκι νιέμα σ αυτή τη ζωή και σ αυτή τη χώρα και του είπαμε να το προσπαθήσει προσεχώς προς Βάλια Κάλντα με περισσότερη επιτυχία μπας και μας αφήσει ήσυχους.
Από μακριά η περίφημη τοξωτή γέφυρα του Μεχμέτ Πασά Σοκόλοβιτς (Βίσεγκραντ)
και πιο κοντά
Το Βίσεγκραντ βρίσκεται στη Σέρβικη Δημοκρατία της Βοσνίας- ήταν πάνω από σαφές ότι είχαμε μπει στο σέρβικο τομέα αφού κάθε λίγο και λιγάκι βλέπαμε σέρβικες σημαίες κρεμασμένες σε σπίτια, κολώνες και μαγαζιά.
Η Γέφυρα όμως μαρτυράει και το όνομά της είναι οθωμανικής κατασκευής, σχεδιασμένη από τον περίφημο αρχιτέκτονα Μιμάρ Σινάν το 1571.
Το 1896 ο ποταμός Ντρίνα πλυμμήρισε και το νερό έφτασε σε ύψος 1,60 μ. πάνω από τη γέφυρα!
Θλιβερό γεγονός, η βίαιη δολοφονία και αποπομπή μεγάλου αριθμού ανθρώπων μέσα στο νερό από το Σέρβικο Βοσνιακό στρατό στη μεγάλη σφαγή του Βίσεγκραντ το 1992.
Από το 2007 η γέφυρα έχει ανακυρηχθεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την Unesco.
Κάπου εκεί περάσαμε τα σύνορα με τη Σερβία ενώ την ίδια στιγμή μας εγκατέλειπαν κι όλα τα ωραία!
Μα τόσο ξαφνικά; πως γίνεται;
Καθόλου δεν υπερβάλλω. Εκεί που αρμενίζαμε σε ημι-ορεινά ειδυλλιακά καταπράσινα τοπία ξαφνικά το περιβάλλον έγινε πεδινό, ο δρόμος ίσιος και το σκηνικό φλατ.
Το μόνο που έβλεπες ήταν πυκνοκατοικημένες εκτάσεις, χαμηλούς θάμνους και ξανά μανά αφόρητη κίνηση η οποία επέστρεψε θριαμβευτικά στο διάβα μας.
Και τι άλλο επέστρεψε μαζί με την κίνηση που την είχαμε ξεχάσει; Τα μπινελίκια του Τάσου βεβαίως βεβαίως...
Εδώ βέβαια αντιμετωπίζαμε μια διαφορετική συνθήκη. Δεν ήταν ότι είχαν ξεχυθεί κι έτρεχαν φρενήρεις, ούτε καν πως προσπερνούσαν απρόσεχτα ο ένας τον άλλο και μαρμάρωνες από την τρομάρα.
Εδώ το είχαν δει αλλιώς το έργο. Κάθε λίγο και λιγάκι ξεφύτρωνε ένας οποιοσδήποτε βραδύπους οδηγός στην κορυφή ο οποίος είτε ήταν παππούς στη σύνταξη και είχε βάλει δίπλα τη γιαγιά να τη βγάλει βόλτα καβατζώνοντας όλο το ρεύμα για την πάρτη του, αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει ξωπίσω, αυτός πήγαινε σταθερά, βρέξει χιονίσει με 40χιλιόμετρα την ώρα και εύκολα φαντάζομαι τη γιαγιά να του λέει διαρκώς, Θανάση μην τρέχεις!!!!
αλλά άντε αφού είμαστε Σερβία μάλλον θα το έκανε, Θανάσιτς μην τρέχεις
Σε άλλη περίπτωση ο βραδύπους ήταν νέος οδηγός και τι καλύτερο για ένα νέο οδηγό από το να τον μπινελικώνει ολόκληρη η ουρά χιλιομέτρου που δημιούργησε πίσω του, κάπως πρέπει να μάθει κι αυτός....
Σε κάθε περίπτωση αυτό ήταν ένα συχνό-πολύ συχνό ενοχλητικό φαινόμενο στους στενούς επαρχιακούς δρόμους της άνω Σερβίας...Ενώ η διπλή γραμμή κρατούσε για χιλιόμετρα και με την αντίστοιχη κίνηση στο απέναντι ρεύμα πρακτικά ήταν αδύνατο να προσπεράσεις.
Ο δικός μας βέβαια έβγαλε φλύκταινες. Το τι Χριστοπαναγία κατέβασε δεν περιγράφεται.
Είχε και την πλάκα του βέβαια. Από την ώρα που ξεκινούσε να τα χώνει και για κανένα δίλεπτο πάθαινε παράκρουση και επειδή δεν ήθελε να είναι και μονότονος, συνεχώς δημιουργούσε νέες εκφράσεις, έβριζε στα ελληνικά, έβριζε στ' αγγλικά, έβριζε στα σέρβικα που δεν ήξερε κιόλας και βασικά έβριζε
Κάπως έπρεπε να διασκεδάζουμε και μεις στους βαρετούς δρόμους της εκπληκτικής (#not) αυτής χώρας.
Για διάλειμμα είχαμε επιλέξει την φανταστική πόλη Čačak για δύο λόγους. Πρώτον επειδή βρισκόταν στο μέσο της διαδρομής και χρειαζόμασταν ένα μέρος να ξεμουδιάσουμε, δεύτερον είναι η γενέτειρα του μεγάλου Ομπράντοβιτς και να μην κάναμε κι ένα προσκύνημα και γι αυτόν; Παρότι τελικά δεν είδαμε τίποτα το σχετικό με αυτόν.
Η πόλη μέσα Αυγούστου το καταμεσήμερο ήταν το λιγότερο θλιβερή...
Βάλαμε κάτι στο στόμα μας, ήπιαμε και μια κρύα μπυρίτσα, πήραμε λίγο wifi-πλέον είχαμε συνηθίσει να συνδεόμαστε μόνο όταν βρισκόμασταν στο σπίτι και για λίγο όπου καθόμασταν για φαγητό/ποτό. Πρώτης τάξεως αποτοξίνωση.
Στη συνέχεια της διαδρομής βλέποντας τις πόλεις που προσπερνούσαμε καθ'οδόν αποφασίσαμε ότι μάλλον δεν υπάρχει τίποτα το πραγματικά αξιοπρόσεχτο προς το Σέρβικο νότο , αποφύγαμε να μπούμε σε οποιαδήποτε άλλη πόλη και φύγαμε καρφί για Νις η οποία απείχε περίπου ένα 3ωρο.
Στο τελευταίο μισάωρο που αυτοκινητόδρομο ακούγαμε αλλά δεν τον βλέπαμε. επιτέλους μας έκανε κ αυτός την τιμή να εμφανιστεί και ησύχασε κι ο καημένος ο Τάσος που είχε πάρει ένα χρώμα που έφερνε προς το μωβ από την πολύ τσατίλα
Στον αρχικό σχεδιασμό του ταξιδιού, την τελευταία διανυκτέρευση δεν την είχαμε ακόμη αποφασίσει, σκεφτήκαμε πως μπορούσαμε να είμαστε ευέλικτοι αφού η Σερβία δεν είναι τουριστική περιοχή και δεν θα είχαμε πρόβλημα να βρούμε εύκολα κατάλυμμα ακόμη και την τελευταία στιγμή.
Ο Αντώνης είχε κολλήσει με το Καπαόνικ. Το οποίο Καπαόνικ είναι ορεινό θέρετρο αλλά το καλοκαίρι λειτουργεί κανονικά για ξεκούραση και σπα....
Καθόλου δε μας χαλούσε μία έξτρα μέρα διακοπών σε μια ξενοδοχειάρα, μετά τόση χιλιομετρική καταπόνηση να βουλιάζαμε κάπως τα ταλαίπωρα κορμιά μας σε μια πισινάρα, πίνοντας μοχίτο στα διαλείματα
Ο καιρός όμως έδινε άσχημη πρόβλεψη για το βουνό μαζί με πολύ χαμηλή θερμοκρασία μόλις έπεφτε το σκοτάδι. Εμείς από...ζακέτα είχαμε μαζί μόνο κάτι ελαφρύ σε περίπτωση ξαφνικής ψύχρας, για βουνό και 10 βαθμούς το βράδυ δεν το ψήναμε.
Επιπλέον το Καπαόνικ είχε εξίσου μεγάλη απόσταση από τη Βοσνία και αφού δεν υπήρχε τρόπος να φτάσουμε πριν το απόγευμα, αποκλειόταν η προοπτική να απολαύσουμε το πισινάτο μπάνιο παρά μόνο αν καθόμασταν και όλη την επόμενη ημέρα.
'Ετσι διά της ατόπου απαγωγής αποκλείστηκε και αυτή η εναλλακτική, επικράτησε η πλέον βολική επιλογή της Νις που πληρούσε καλύτερα τις προυποθέσεις.
Προς μεγάλη απογοήτευση του Αντώνη που σε κάθε πινακίδα (και είχαν πολλές πανάθεμά τους!) με ένδειξη προς Καπαόνικ το ξαναθυμόταν και προκαλούσε μια μικρή αναστάτωση. Για να επαναληφθεί το ίδιο σκηνικό μερικά χιλιόμετρα αργότερα (το Καπαόνικ μου μέσα!)
'Εκλεισα επί τόπου ένα κεντρικό απάρτμεντ με καλή βαθμολογία αλλά όταν φτάσαμε αυτό που είδαμε μπροστά μας ήταν ένα ασοβάντιστο χρέπι.....μεγάλη πλάκα έχουν αυτά τα διαμερίσματα τύπου airbnb. Απέξω είναι ερείπια κ όταν μπεις μέσα έχουν υποστεί ολικό λήφτιγκ.
5στερη κατάσταση μας περίμενε . Τι κρεβάτι με ουρανό και κουρτίνες, τι στρώματα ανατομικά , τι φουτουριστικό ντηζάιν άσε το ντουζ....μπορούσα να κάθομαι εκεί μέσα και να πλένομαι όλη μέρα!
Τιμούλα πληζ....50 ευρώ μόνον, ολόκληρο!!
Μετά το.... αργόσυρτο απολαυστικό μπάνιο λίγη ξεκούραση και βόλτα να δούμε τι καλό είχε- αν είχε αυτή η Νις.
Νταξξξξ κούκλα δεν την έλεγες...Αλλά είχε το κατιτίς της, Σίγουρα πολύ καλύτερη από το Τσατσάκ.
Εκεί στον πεζόδρομο ψάξαμε να δούμε τι θα φάμε. Του Τάσου που ήδη του έλειπε ο Γιώργος από το Ζαντάρ, έλεγε να χαμε και το Γιωργάκη μαζί να κοιτούσε εκείνος τα app του να μας πει που να φάμε....αλλά του είπαμε να συγκεντρωθεί αφού δεν είχαμε καν ιντερνέτ για να ψάξουμε το οτιδήποτε.
Εκεί πάντως που φάγαμε εγώ πήρα μια καρμπονάρα και τα αγόρια δύο μερίδες μπέργκερ μεγάλα με πατάτες.
Συν 3 μπύρες.
Λογαριασμός;
Δείτε....
1549 δηνάρια δηλαδή κάπου 13 ευρώ με το ζόρι
Προχωρήσαμε προς το κάστρο της πόλης που είναι και το ομορφότερο σημείο της.
Ποταμός Νισάβα
Είχε ένα φεστιβάλ τζαζ εκείνο το βράδυ αλλά εμείς πέσαμε πάνω σε ροκιές και καθίσαμε λίγο να χαζέψουμε.
Την τελευταία μπύρα της ημέρας την ήπιαμε στο μπαλκονάκι μας πριν πέσουμε για ύπνο.
11η μέρα Τελευταία στάση η χώρα Βόρεια της...Μακεδονίας.
Πρωινό ξύπνημα-το τελευταίο πια. Είχαν τελειώσει όλες οι προμήθειες και θέλαμε κάτι για πρωινό. Το σούπερ μάρκετ ήταν ακριβώς κάτω από το σπίτι αλλά περίμενα υπομονετικά να πάει 8 η ώρα για να ανοίξει!
08.01 ήμουν μέσα...Ψώνισα 2 ψωμιά, ένα σαλαμοκάσερο συσκευασμένο, 2 μπουκάλια νερό, 1 μπουκάλι κεφίρ για μένα και 1 κιλό μπανάνες και πλήρωσα 4,5 ευρώ, αφήστε με εδώ μέσα όλη μέρα να ψωνίζω
Βγαίνω με τη σακούλα και βλέπω τους άλλους στο μπαλκόνι, είχαν βγει να δουν γιατί αργούσα...
Μόλις με είδαν άρχισαν να σφυρίζουν οι ηλίθιοι, τι μανουλομάνουλο είσαι εσύ και που πας τέτοια ώρα και κοίταζαν απορημένοι οι κακόμοιροι οι Σέρβοι που εκείνη την ώρα πήγαιναν στη δουλειά τους...'Εβαλα και γω τα γέλια με τις χαζομάρες τους, να αυτά θα μου λείψουν από αύριο!
Είχαν πια απομείνει μονάχα μερικές ώρες δρόμο μέχρι το σπίτι.
Ο δρόμος ήταν πλέον διπλός και μόνο, μια ατελείωτη βαρετή ευθεία, τέλος τα ωραία σκηνικά τέρμα και τα μπινελίκια, ήδη νιώθαμε να μας πλησιάζει μια άχαρη μοναξιά.
Ακόμη και ο τελευταίο βιντεάκι που φιάξαμε με το Du hast των Rammstein που το ψάχναμε για μέρες ήταν άνοστο, άκεφο και δεν το ανεβάσαμε.
Για να αποφύγουμε να μιζεριάσουμε περισσότερο, αρχίσαμε να συζητάμε το τι μας άρεσε περισσότερο, που περάσαμε καλύτερα, τι δεν μας άρεσε και βγάλαμε και ένα Τοπ 5.
Εύκολα υπερίσχυσε η Βοσνία ως την μεγάλη έκπληξη του ταξιδιού. Μόνο ο Αντώνης έβαλε τις λίμνες και αιτιολόγησε πως ενώ το περίμενε υπερβολικά τουριστικό και προβεβλημένο τελικά τον εντυπωσίασε.
Για το τι μας χάλασε, ομόφωνα το σήκωσε η Αλβανία
Που όμως περάσαμε καλύτερα από κάπου αλλού, δίχως να θυμάμαι τι ειπώθηκε από τους άλλους, προσωπικά διασκέδασα απίστευτα μέσα στο αυτοκίνητο, τα αυτοσχέδια αστεία, το γέλιο μέχρι δακρύων ακόμα και το ασταμάτητο μπινελίκωμα, ήταν όλα ανεπανάληπτα.
Η χώρα των Σκοπίων είναι αυτή που απλά παρεμβάλλεται πριν την πατρίδα μας.
Η στάση αποφασίστηκε στη Βελάσα (πρώην Τίτο Βέλες) και το μόνο ωραίο που βρήκαμε εκεί ήταν κανονικός φρέντο εσπρέσσο , ποιοτικός, φθηνός και μάλιστα σερβιρισμένος με πλαστικό καλαμάκι.
Η τελευταία μας απόπειρα να σταματήσουμε στην Γευγελή για φαγητό στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία αφού δεν βρήκαμε τίποτα ανοιχτό, δεν είδαμε τίποτα το όμορφο και μας φάνηκε απωθητική, αφιλόξενη και ολοκληρωτικά αδιάφορη πόλη.
Είχαμε και μια μικρή ανησυχία για το τι θα βρίσκαμε στα σύνορα λόγω τουριστικής αιχμής-ακόμα κατέβαιναν τα καραβάνια από Ευρώπη...Ήταν όμως μεσημέρι μια καθημερινής και σταθήκαμε τυχερεοί-τόσο στα Σερβοσκοπιανά σύνορα όσο και σε αυτά με τη χώρα μας.
Ενώ από το αντίθετο ρεύμα οι ουρές ήταν πολλαπλάσιες.
Περάσαμε τα ελληνοσκοπιανά σύνορα με ενθουσιασμό πια, μαζί μας ζητοκραύγασε ΚΑΙ ο τελωνειακός υπάλληλος, να που τελικά μπαίνοντας στην Ελλαδίτσα μας χαρήκαμε τόσο πολύ. Ναι είμαστε πιο ακριβοί αλλά πως να το κάνουμε τα έχουμε όλα ρε παιδάκι μου!
Και φρέντο, και πιτόγυρα και φούρνους και οτιδήποτε θελήσεις ό,τι ώρα το θελήσεις, και όλα αυτά σχεδόν παντού. Και δεδομένα πια στο τηλέφωνο να ταξιδεύεις με άλλο αέρα!
'Ασε δε τα πλατάνια με τα κιόσκια στους ορεινούς δρόμους
Με αυτά και με τα άλλα....έφτασα και γω αισίως στο τέλος της ...επικής σε φλυαρία της ιστορίας αυτής αλλά για να προσπαθήσω κάπωωωως να δικαιολογηθώ, για μένα περισσότερο από ένα ακόμη ταξίδι ήταν οι καλοκαιρινές μου διακοπές με τα φιλαράκια μου που επιβάλλουν τον ατελείωτο χαβαλέ.
Θα ακολουθήσει μόνο ο επίλογος με τα προσωπικά μου συμπεράσματα και τις όποιες βοηθητικές πληροφορίες μπορώ να προσφέρω στην κοινότητά μας συγκεντρωμένες.
Στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου να προσκαλέσω τους αγαπητούς μου συνταξιδιώτες @Travelliaris & @mapouna protopao να ετοιμάζονται εάν το επιθυμούν να...παρέμβουν στην ιστορία μου και να δώσουν τη δική τους ματιά ειδάλλως....ας σωπάσουν για πάντα
Last edited:
