Αλβανία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Κροατία Μαυροβούνιο Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Roadtrip Βαλκάνια, 6 χώρες, JesusChristMadonna (Χριστοπαναγίες!) and more....

[evaT]

5η μέρα Ντουμπρόβνικ τα ρέστα και Μόσταρ το κουκλάκι της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης

Μα καλά μία μόνο μέρα στο Ντουμπρόβνικ; είστε σοβαροί;;
Κι όμως...Αν θέλεις να το χαρείς-χαρείς δεν φτάνουν ούτε δύο, αλλά για να το δεις απλά χωρίς να εμπεδώσεις κάθε γωνιά ή να χασομερήσεις με ξεναγήσεις και τέτοια, ένα απόγευμα είναι μια χαρά.
Το πρωί έπεσε η ιδέα μήπως κατεβαίναμε νωρίς χωρίς τις ορδές τουριστών, να το περπατήσουμε για άλλη μια φορά , κυρίως γύρω από την περίμετρο του κάστρου που την προηγούμενη μέρα δεν μας άφησαν λόγω ώρας.
Εγώ προτιμούσα να μη χάσουμε χρόνο μέσα στην πόλη διότι και η σημερινή μέρα είχε φορτωμένα χιλιόμετρα και διέλευση συνόρων, αλλά αντ' αυτού να πάμε νωρίς νωρίς στο λόφο από όπου ξεκινάει το τελεφερίκ και να χαζέψουμε από κει την πανοραμική θέα της πόλης. Είχαμε περάσει από το σημείο που ανεβαίνεις στο λόφο την προηγούμενη το μεσημέρι και γινόταν ένας χαμούλης από όσους ήθελαν να ανέβουν αλλά αυτή την ώρα ενδεχομένως η κατάσταση να ήταν καλύτερη.
Τους έπεισα και ξεκινήσαμε να μαζεύουμε τα πράγματά μας..

Στο τσεκάρισμα ρουτίνας που ευλαβικά τηρώ πάντα πριν ξεκινήσω για κάπου-διαβατήριο, πορτοφόλι, κινητό....ανακαλύπτω έντρομη ότι διαβατήριο γιοκ
Προσπαθώντας να παραμείνω ψύχραιμη, αδειάζω όλη την τσάντα ενώ ταυτόχρονα σκέφτομαι που το είδα για τελευταία φορά...το είχα δώσει την προηγούμενη στον ιδιοκτήτη και θυμόμουν πολύ καλά να το επιστρέφει και να το ξαναβάζω εκεί που το φυλάω.
Η βλακεία μου ήταν ότι το είχα συνέχεια στην τσάντα όλο το βράδυ μέσα στην παλιά πόλη, κ αφού τελικά δεν το βρήκα πουθενά υπέθεσα ότι από την ανυπομονησία μου να βάζω/βγάζω τη φωτογραφική από την τσάντα μάλλον σε κάποια φάση το σκόρπισα κ αυτό κάπου στα σοκάκια της πόλης.
Εντάξει χαλαρά με έπιασε πανικός, όχι τίποτα αλλά υποτίθεται ότι σε λίγο περνούσαμε και σύνορα!
Ενημέρωσα τους άλλους και ψάξαμε όλοι μαζί , τζίφος.

Μαζί με τον πανικό, με έπιασε και η τσατίλα. Αδύνατον να πιστέψω πως εγώ έχασα διαβατήριο. Εγώ να χάσω διαβατήριο!!! που δεν έχω χάσει ούτε βελόνι στη ζωή μου.
10 χρόνια τώρα που κάνω τον αρχηγό σε εκδρομές έχω δει κι έχω δει.....βιβλίο γράφω κανονικά και τώρα....την πάτησα και η ίδια αδύνατον να το δεχθεί ο εγωισμός μου!

Ευτυχώς 5 λεπτά μετά το αρχικό σοκ θυμήθηκα ότι σε άλλο σημείο των αποσκευών είχα μαζί την ταυτότητά μου κ αυτό το κάνω (λόγω εμπειρίας) για να μη βρεθώ ξεκρέμαστη σε ταξίδι . Οπότε σκέφτομαι ουφ...τουλάχιστον ταξιδεύω.
Λέω παιδιά εντάξει δεν θα χαλάσει το ταξίδι, απλά θα πληρώσω τα παράβολα και θα βγάλω καινούργιο-ας πρόσεχα. Αργότερα έμαθα πως δεν είναι τόσο απλό, αν χαθεί πρέπει να περιμένεις ένα 6μηνο για να βγάλεις καινούργιο, αλλά ευτυχώς εκείνη τη στιγμή δε το γνώριζα αυτό.
Χτυπήσαμε στον ιδιοκτήτη του σπιτιού που έμενε δίπλα για να μας βοηθήσει πως να πάμε στην αστυνομία να κάνουμε μια δήλωση απώλειας μπας και το βρει κανείς και το παραδώσει...
Βρήκαμε μόνο τη γυναίκα του που δε μιλούσε γρι αγγλικά. Προσπάθησα να της εξηγήσω τι συμβαίνει, έβαλα και το γκουγκλ τρανσλέητ γιατί δε συννενοούμασταν με τίποτα και φρίκαρε κ αυτή η κακομοίρα.
Πήρε την αστυνομία και την άκουγα να λέει Γκρ(ε)τκσα και γκρ(ε)τσκα (το φωνήεν προαιρετικό....) κι αν δεν ήμουν στην τσίτα θα έβαζα τα γέλια με το πως μπορούν να προφέρουν τόσα σύμφωνα μαζεμένα...
Τελικά μου έδωσε να καταλάβω πως έπρεπε να πάω από το τμήμα να κάνω μια δήλωση, πήρα τη διεύθυνση και την ευχαρίστησα πολύ γιατί πραγματικά έδειχνε να συμπάσχει η γυναίκα.
Εκείνη την ώρα βλέπω περιχαρή τον Τάσο να τρέχει με το διαβατήριό μου στο χέρι και να λέει τάξε μου
Μα που ήταν;; Εννοείται το αυτοκίνητο το είχαμε τσεκάρει αμέσως.
Κατέβηκε στο αυτοκίνητο να φορτώσει τα πράγματά μας και εντελώς τυχαία έσκυψε κάτω και το είδε να βόσκει ξέμπαρκο κάτω από τη θέση του συνοδηγού....Υποθέτω πως σε κάποια στροφή άνοιξε η τσάντα μου και το διαβατήριο γλίστρησε σε από το πλάι κάτω από το κάθισμα!!
Τον αγκάλιασα και τον φίλησα σταυρωτά που με έσωσε από την ταλαιπωρία....αν δεν το έβλεπε παίζει να το βρίσκαμε στο πλύσιμο πίσω στην Ελλάδα.
Το άλλαξα μέρος σε θήκη που να κλείνει με φερμουάρ και αφού πήγε η καρδιά μου στη θέση της ξεκινήσαμε την βόλτα μας.

Φυσικά ο Αντώνης μου την είπε με το...καλημέρα (και μεταξύ μας καλά έκανε )
"δεν θα μου ξαναπείς λέει κουβέντα εγώ διαβατήριο ΔΕΝ έχασα"
Δίκιο είχε τι να πω....ένα ψωρο iphone (του κουτιού) έχασε μόνο λίγο πριν μπει στο αεροδρόμιο κάπου στη Λατινική Αμερική, μην το κάνουμε θέμα ....

Βγήκαμε ξανά από την παραλιακή να θαυμάσουμε τα τείχη με τον ήλιο ψηλά

και φύγαμε για το τελεφερίκ όπου φτάσαμε σχετικά γρήγορα αφού όπως σωστά υποθέσαμε εκείνη την ώρα η κίνηση ήταν ελάχιστη.
Προειδοποιώ τους μελλοντικούς ταξιδιώτες ότι ο δρόμος είναι ανηφορικός και εξαιρετικά στενός, είναι δε διπλής κατεύθυνσης και σε πολλά σημεία για να περάσεις πρέπει να κάνει ο ένας μπρος, ο άλλος πίσω κλπ-λογικά σε ώρα αιχμής πρέπει να γίνεται το αδιαχώρητο.

'Ομως η θέα ήταν υπέρ-συγκλο! Από τις στιγμές που οι εικόνα σου κόβει την ανάσα και μένεις μαρμαρωμένος να κοιτάς και ανατριχιασμένος να νιώθεις απλά και μόνο τυχερός που είσαι εκεί και το βλέπεις.
Εμείς έτσι το βιώσαμε.

Στην τελευταία φωτό λείπει το...μισό Ντουμπρόβνικ. Με έβγαλε ο Αντώνης που του έλεγες τράβα το Ντουμπρόβνικ κι έβγαζε...το Σπλιτ! Αλλά μας το έλεγε ο άνθρωπος από την αρχή μη μου λέτε να βγάζω φωτογραφίες, εγώ δε βλέπω

Πάντως και τώρα που τα γράφω και τις ανεβάζω πάλι το ίδιο συναίσθημα μου έρχεται. Και καμία φωτογραφία δεν μπορεί να το αποτυπώσει αυτό. Γι αυτό να πάτε να το δείτε από κοντά παιδιά! Και αυτό και πολλά άλλα.

Με μισή καρδιά φύγαμε από κει και λέγαμε με τον Τάσο...μα τι άλλο να δεις τώρα; κι όμως....

Πήραμε το δρόμο προς Βοσνία κι αυτή τη φορά στα σύνορα μας περίμενε μια σχετική ταλαιπωρία....νομίζω ήταν η μοναδική φορά που βρήκαμε ουρά πάνω από μισή ώρα. 'Οχι ότι ζήσαμε κάτι τραγικό αλλά 40-45 λεπτά τα φάγαμε στην ουρά. Πρώτη στάση σε μερικά χιλιόμετρα το γραφικό Τρέμπινιε.

Η πλατεία με τα 16 πλατάνια. 'Ηπιαμε έναν ωραίο καφεδάκο και δροσιστήκαμε.

και μια βόλτα στη μικρή παλιά πόλη

το ποτάμι

η Γέφυρα Arslanagica

Εδώ έχουν κάνει την εξής ωραία μαγγειά! 'Εφιαξαν μια τεχνητή πισίνα που με μια αντλία-συντριβάνι τραβάει νερό από το ποτάμι και το διοχετεύει εκεί συνεχώς ενώ στην όχθη λειτουργεί beach bar κι έτσι ο κόσμος έχει ένα μέρος να δροσίζεται και να ξεσκάει . Παγωμένο βέβαια το νερό, μούδιασαν τα πέλματά μου! Αλλά ωραία φάση....

Και φύγαμε για Μόσταρ μέσα στην τρελή χαρά!
'Αδειοι δρόμοι στη Βοσνία...λογικό καλοκαιράκι είναι, τη μερίδα του λέοντος την παίρνουν οι ακτές της Κροατίας.

Στο τσακίρ κέφι....

20 Αυγούστου 2022

Μαζί με το τραγούδι βρήκαμε και καινούργιο παιχνιδάκι. Με αφορμή τα Γκρ(ε)τσκα της Κροάτισας αρχίσαμε να παραφράζουμε τις ελληνικές λέξεις στα σέρβικα. Βγάζαμε τα φωνήεντα, διορθώναμε τις καταλήξεις και γελάγαμε σα 5χρονα...'Οταν σταμάτησα στο φούρνο να πάρω λίγο ψωμί, λέω δεν μιλούν ντιπ αγγλικά και δεν ξέρω πως να τις λέω να μου δίνουν ξεροψημένο. Τα δείχνω μόνο αλλά δε βγάζω άκρη. Και μου προτείνει ο Τάσος να τα δείχνεις λέει και να τους λες This αλλά Krtska χαχαχα όντως τώρα;;;

Μόνο 116 χιλιόμετρα απέχει το Μόσταρ από το Τρέμπινιε, αλλά γενικά κάθε μέρα δεν ήταν ότι είχαμε φορτωμένα χιλιόμετρα. 120-160 το πολύ. Πως καταφέρναμε τελικά να είμαστε στο αμάξι για 4-5-6 ώρες καθημερινά πραγματικά με ξεπερνάει. Λίγο η κίνηση στους δρόμους, λίγο το χασομέρι στα σύνορα, καμιά στάση από δω κ από κει βάλε κι ότι κάθε μέρα θα τρώγαμε και μια φρίκη με τους χάρτες που μας έστελναν όπου νάναι....νάτο το 5ωράκι!
'Ετσι ήταν μεσημεράκι όταν φτάσαμε και στο Μόσταρ.
Από τον όγκο των αυτοκινήτων που βρήκαμε στα πάρκιγκ καταλάβαμε ότι μάλλον θα βρούμε περισσότερο κόσμο από ότι περιμέναμε.

Στο Κότορ περιμέναμε το στριμωξίδι στο Μόσταρ το βρήκαμε τελικά...Ο κακός χαμός!
Οι περισσότεροι όμως για ημερήσια από το Ντουμπρόβνικ από όσο καταλάβαμε , μια και το βράδυ η κατάσταση ήταν αισθητά καλύτερη.

Το Μόσταρ χτισμένο στις όχθες του ποταμού Νερέτβα φιλοξενεί το διάσημο γεφύρι Stan Most που καταστράφηκε ολοσχερώς το 1993 στον γιουγκοσλαβικό πόλεμο και ξαναφιάχθηκε με βάση το αρχικό σχέδιο το 2004. Η πόλη είναι κυρίως μουσουλμανική (είναι διάχυτο το οθωμανικό στοιχείο παντού) με τρία μεγάλα τζαμιά, το Ταμπάκικα, το τζαμί του πασά αλλά και το Καραντιόζ Μπεκ στο κέντρο της πόλης.

Μπήκαμε στην παλιά πόλη και χάσαμε τα μυαλά μας! Όσα μας είχαν απομείνει δηλαδή.
Από την ατμόσφαιρα, τα χρώματα, το πολύβουο λεφούσι των δυτικών τουριστών μαζί με τις μουσουλμανικές οικογένειες , τις μαντήλες να κυριαρχούν και τους μιναρέδες να προβάλλουν πίσω από κάθε κορνίζα.
Απίστευτες εναλλαγές αυτό το ταξίδι. Τη μία στιγμή βρισκόμασταν στα βάθη του μεσαίωνα και την επόμενη σε μια μικρογραφία της ανατολής με φόντο την καταπράσινη όαση του Νερέτβα.
Αν δεν με πιστέψατε ακόμη δείτε τις εικόνες για να σας βάλω λιγάκι στη διάθεση...

όχι δείτε ομορφιά!

Πάνω από το γεφύρι είχαν έναν κράχτη που μάζευε ψιλά για να πηδήξει ο συνεργάτης του στο νερό. Μαζεύτηκε κόσμος και του φώναξαν να πηδήξει, αφού μάζεψαν ότι είχαν να μαζέψουν έκανε τη βουτιά...

23 Αυγούστου 2022

Μετά από αυτό κατεβήκαμε στις όχθες όπου ο Τάσος μόλις είδε το νερό έκανε σα 10χρονο σε παγωτατζίδικο και γενικά από κει και μετά όποτε έβλεπε ποτάμι πάθαινε κάτι σα ντελίριο-δεν τον μαζεύαμε με τίποτα.... και τελικά βούτηξε....παγωμένο ήταν το νερό μμππρρρρρ, εγώ μπήκα μέχρι γόνατο και νόμιζα ότι θα πάθω καρδιακό από το κρύο.

Απογευματάκι βρήκαμε τη σπιταρώνα μας. 2 δωμάτια σαλοκουζίνα και αυλή, με 50 ευρώ κοψοχρονιά και πάλι! και την πέσαμε για να ξαναβγούμε το βράδυ.

Στο σούρουπο οι εικόνες ήταν καρτ ποστάλ και λίγα λέω...

μετά από τη φωτρογράφιση το έριξα στο ανελέητο σόπιγκ! Από μαγνητάκια κ αναμνηστικά, πέρασα στα πολύχρωμα μπιζού και τσίμπησα ένα ωραιότατο κρεμαστό με λιλά πετρούλες για μένα καθώς και κάτι εντυπωσιακά σκουλαρίκια δωράκι για τις φίλες μου.

Τελειώσαμε τη βραδυά με ένα ωραιότατο δείπνο με βουνίσια κρεατικά και χύμα ντόπιο κρασί, με θέα την υπέροχα φωτισμένη γέφυρα και αν δεν με πιστεύτετε να!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 12

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 12

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Τη περίμενα πως και πως αυτή την ιστορία

 

[chris7]

δυστυχώς δεν μπορώ αντίστοιχα να υποσχεθώ ότι δεν θα φλυαρίσω διότι το περιμένω πως και πως...

Κι εμείς.

 

[evaT]

1η μέρα Οχρίδα (Πόγραδετς), Ομορφιά που συμφέρει!

Ξεκινήσαμε Παρασκευή μεσημέρι μόλις σχόλασα με πρώτο στόχο μικρό, μόλις 278 χιλιόμετρα μέχρι τη λίμνη Οχρίδα την οποία δεν έχω δει ποτέ ούτε από τη Σκοπιανή πλευρά και σκεφτήκαμε (ορθά) πως βόλευε ως πρώτη στάση για την μισή πρώτη μας μέρα.

Περάσαμε τα σύνορα από την Κρυσταλλοπηγή πανεύκολα και πατήσαμε έδαφος Αλβανίας.

Κλείσαμε και τα δεδομένα στα κινητά και πλέον πηγαίναμε με τους κατεβασμένους χάρτες. Είχα φορτώσει το maps.me για όλες τις χώρες αλλά στην πορεία το offline google maps αποδείχτηκε πιο εύχρηστο/εξυπηρετικό.

Το σκηνικό γύρω μας άλλαξε άρδην. Οι δρόμοι επαρχιακοί μεν αλλά σχετικά καλοί και χωρίς (ακόμη) ιδιαίτερη κίνηση. Ο δρόμος διέσχιζε μικρά χωριά και μαζί με τα όρια ταχύτητας που αναγκαστικά τηρούσαμε ευλαβικά ακολουθώντας τις συμβουλές που λάβαμε εδώ και αλλού, τα χιλιόμετρα «έβγαιναν» αργά.

Αυτό που τραβούσε ξανά και ξανά την προσοχή μας ήταν τα …ανεκδιήγητα κτίρια!

Ένα κεφάλαιο από μόνο του θα μπορούσα να αφιερώσω στο πόσο πόνεσαν τα μάτια μας από αυτά που είδαμε διασχίζοντας τη γείτονα χώρα.

Και πραγματικά κρίμα που δεν έχω τις αντίστοιχες φωτογραφίες να μοιραστώ τις εικόνες αλλά ήταν πρακτικά αδύνατο να έχω όχι καλές-ούτε καν αποδεκτές λήψεις μέσα από ένα όχημα εν κινήσει και χίλια μύρια εμπόδια μπροστά από τον φωτογραφικό στόχο.

Με λίγα όσο μπορώ πιο παραστατικά λόγια, αρκετά (αν όχι πολλά) σπίτια θα μπορούσαν άνετα να συγκριθούν με την κουζίνα fusion. Ξέρετε…αυτή που παντρεύει πολλές διαφορετικές κουζίνες του κόσμου και γεύσεις σ ένα πιάτο.

Ε κάπως έτσι κ οι Αλβανοί πήραν πρωτοβουλία και πάντρεψαν τις αρχιτεκτονικές-λίγο μπαρόκ από δω, λίγο νεοκλασικό από κει, με μια πρέζα μεταμοντερνισμού με κυρίαρχο πάντως στοιχείο το γνωστό μπαλκονίσιο κολωνάκι. Πολύ κολωνάκι όμως.

Δεν έμεινε σπίτι για σπίτι χωρίς τέτοιο. Οι άνθρωποι λέμε τα βάζουν παντού! Σχολιάζαμε πως λογικά απορροφούν όλη την δική μας εγχώρια παραγωγή, στοίχημα πως αν κάτι εξάγουμε στην Αλβανία δεν είναι άλλο από....κολωνάκια

‘Οσο προχωρούσαμε στα ενδότερα της χώρας τόσο τα αρχιτεκτονικά μαργαριτάρια μας άφηναν ολοένα και πιο άφωνους.

Το αποκορύφωμα ήταν όταν κάποια στιγμή είδα σπίτι με κεραμίδι (και κολωνάκι εννοείται στην περίμετρο του μπαλκονιού) επάνω στο οποίο δέσποζαν περήφανα κάτι τεραστίων διαστάσεων αγάλματα στις τέσσερις γωνίες της σκεπής!

Το χάζευα άφωνη από την έκπληξη, ενώ λίγο παρακάτω στην επόμενη γωνία είδαμε μια μάντρα που πουλούσε τέτοια ευφάνταστα αγάλματα. Ε λογικό ήταν δίπλα ήταν η μάντρα, να μη βάλει μερικά αγάλματα να στολίσει τη σκεπή; Δίκιο είχε ο άνθρωπος

Για να λέμε όμως όλη την αλήθεια, γεγονός είναι πως τα σπίτια τους ήταν επιμελώς περιποιημένα, με λουλούδια και φυτά, δεν έδειχναν παρατημένα και ανοικοκύρευτα.

Πρώτη στάση Κορυτσά η οποία μας εξέπληξε ευχάριστα

Κεντρικός Πεζόδρομος με καφετερίες κλπ

Νάμαι κ γω! Στον Ορθόδοξο Καθεδρικό της πόλης.

Και ξανά στο δρόμο.
Αργά το απόγευμα φτάσαμε στο Tushemisht ένα μικρό χωριό δίπλα στο Πόγραδετς όπου είχα κλείσει τη διανυκτέρευσή μας.
Δε συνηθίζω να ανεβάζω καταλύμματα αλλά αυτό αξίζει ειδική αναφορά.
Είχα ενθουσιαστεί ήδη από την πρώτη φορά που το είδα στο booking, ένα σπίτι 250 ετών με 2 δωμάτια χτισμένο πάνω από ένα ρυάκι και μια πηγή η οποία αναβλύζει κάτω από το δάπεδο του σπιτιού το οποίο είναι διάφανο!
Από κοντά ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακό

Το δε βράδυ άναβες το φως στο δάπεδο κι ήταν ακόμη πιο ειδυλλιακό. Κρίμα που δεν ήμουν σε ρομαντική φάση αλλά τι να γίνει έτσι είναι η ζωή.

Κι όλο αυτό με 43 ευρώ το βράδυ

Βγήκαμε βόλτα στο χωριουδάκι με κατεύθυνση προς τη λίμνη. Παντού μικρά ποταμάκια και λιμνούλες, κουκλάκι ζωγραφιστό!

Φάγαμε και τα κρεατικά μας εδώ, ήπιαμε και τις κρασάρες μας να χαλαρώσουμε

τώρα που την ξαναβλέπω τη φωτό, κι αυτοί που φαίνονται 3 είναι αλλά από άλλο γκρουπ.

Η δε λίμνη έμοιαζε με θάλασσα τόσο λόγω μεγέθους όσο και διαύγειας. Είχε και κανονική αμμουδερή παραλία!

'Οχι δείτε διαύγεια.

4 ευρώ το σετ οι ξαπλώστρες! μακάρι να είχαμε περισσότερο χρόνο να περάσουμε μισή μέρα εκεί.

Και χρησιμοποιείς άνετα παντού το ευρώ. Καλό είναι να υπάρχουν πολλά ψιλά, 10ρικα, 20ρικα για να μην χρειάζεται να περιμένετε ρέστα που είναι αμφίβολο σε πιο νόμισμα θα τα επιστρέψουν.

Το Πόγραδετς μεγάλο και πολύ τουριστικό, μου θύμισε λίγο τα Νέα Πλάγια στο δρόμο για Χαλκιδική. Καλά κάναμε και κλείσαμε στο χωριουδάκι παραδίπλα.

Η εκκίνηση είχε δοθεί πανηγυρικά. Η παρέα ήταν φουλ ευδιάθετη, με ενέργεια και έτοιμη, όλοι αδημονούσαμε για την επόμενη μέρα που μας έμενε το υπόλοιπο της Αλβανίας πριν περάσουμε τα σύνορα για Μαυροβούνιο.

'Οπου όμως μας περίμεναν λίγο πιο ....καλτ καταστάσεις.

 

[EviTan]

Πανηγυρική εκκίνηση όπως την περιγράφεις, όντως!! Το δωμάτιο εντυπωσιακό!!!!!

 

[evaT]

2η μέρα Αλβανία- Ulcinj Μαυροβούνιο η μέρα που ντράπηκε και το ίδιο το μπινελίκι


Βάλαμε πλώρη για Τίρανα έχοντας πρόθεση να κάνουμε μια σύντομη στάση και στο ιστορικό Ελμπασάν και κάπου εκεί σιγά σιγά αρχίσαμε να γνωρισζόμαστε με την hard core εκδοχή της αλβανικής οδήγησης.
Ο,τι νάναι έκαναν. Αντικανονικές προσπεράσεις, σε διπλή γραμμή, τυφλές, επάνω σε στροφή και γενικά βασίλευε η οδική αναρχία.
Εν τω μεταξύ δύσκολα διέκρινες αυτοκίνητο αξίας κάτω των 30,000 ευρώ στο δρόμο. Παίζει να είμασταν και οι μόνοι που ταξιδεύαμε με κουβά (yaris hybrid ήταν το κουβαδάκι μας αλλά τι να λέει μπροστά στα θηρία bwv suv των 2000 κυβικών και βάλε...)
Τι κι αν σιχτίριζε προς πάσα κατεύθυνση ο Τάσος που οδηγούσε....η κατάσταση ολοένα και χειροτέρευε.

Το Ελμπασάν ήταν τόσο παρατημένο-αδιάφορο-κατάθλιψη που απλά το διασχίσαμε χωρίς στάση και χωρίς καν να βγάλουμε μία φωτογραφία.
Λίγο πριν φτάσουμε στα Τίρανα ο δρόμος επιτέλους έγινε αυτοκινητόδρομος και χαμογέλασε λιγάκι το ταλαίπωρο χειλάκι μας.
Στα Τίρανα έβραζε ο τόπος, ευτυχώς παρκάραμε σχετικά εύκολα κεντρικά και κάναμε μια μικρή βόλτα στο κέντρο της πόλης

Σκεντερμπέης

Δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, ωστόσο μου φάνηκε πιο ευρωπαικό από ότι το περίμενα.

Εϊχαμε σκάσει απο τη ζέστη και καθίσαμε σε μια πολύ μοδάτη καφετερία να πιούμε μια κρύα μπύρα σαν αυτές που ανεβάζει ο @psilos3 .
3 peroni και 3 σάντουιτς για να τσιμμπολογήσουμε μόλις 9 ευρώ....Μας έδωσαν και δεδομένα και χώσαμε τα μούτρα μας ο καθένας στο κινητό του βγάζοντας το πρώτο στερητικό....αρκετά μιλήσαμε μεταξύ μας ας δούμε λίγο τι κάνουν και οι υπόλοιποι φίλοι μας
Και είχαν στο καφέ αυτά τα ψεκαστήρια που ψεκάζουν κρύο ατμό και δροσίζεσαι-τα έχω δει στο εξωτερικό αλλά όχι στην Ελλάδα....μπορεί και να υπάρχουν και να μην έτυχε, ωραίο κόλπο πάντως.

Μετά τα Τίρανα μας περίμενε το χειρότερο κομμάτι....Το google maps έδειχνε πως για τα 130 χιλιόμετρα που υπολείπονταν μέχρι το Ulcinj απαιτούνταν σχεδόν 4 ώρες
Βάζαμε στοίχημα αν ο δρόμος θα ήταν στενός με στροφές, αν θα είχε υπερβολική κίνηση ή απλά το app έπεφτε έξω.
Αλίμονο ! Ο γούγλης δεν κάνει ποτέ λάθος....
Με το που άφηνες τα Τίρανα σε περίμενε το μεγάλο φρακάρισμα.
ΟΙ δρόμοι στενοί και η κίνηση αφόρητη. Ο οποίος εθνικός δρόμος αναγκαστικά περνούσε μέσα από το αεροδρόμιο της πόλης. Φαίνεται πως η έννοια δρόμος περιφερειακός είναι παντελώς άγνωστη στα αλβανά. Μαζί βέβαια και η έννοια της ασφαλούς οδήγησης (της ποιάς;;)
Παρότι τα αστυνομικά μπλόκα ήταν συνεχή και τα εκκλησάκια στα σημεία των ατυχημάτων ακόμα περισσότερα σε βαθμό που ξεφύτρωνε ένα κυριολεκτικά κάθε 20 μέτρα....αυτοί το χαβά τους.
Απλά έμπαιναν στο αντίθετο ρέυμα κι όποιον πάρει ο χάρος... Γιούριααα!!
Κι όταν δεν έκαναν αυτό απλά ξαφνικά άλλαζαν κατεύθυνση, Εννοείται χωρίς φλας....για τέτοια είμαστε τώρα; πολυτέλειες!
Η απλά ξαφνικά έβγαιναν χωρίς καμία προειδοποίηση από κάποιο στενό και χώνονταν μπροστά σου. Άρχοντες λέμε!!
Κι αφού είδαμε το Χριστό φαντάρο καμιά δεκαριά φορές ενώ ο Τάσος έκανε ότι ελιγμό ήταν δυνατό για να κρατηθούμε εντός πορείας και ει δυνατό σε ....One piece...πόσο ν αντέξει ο άνθρωπος απασφάλισε και άρχισε να μπινελικώνει προς όλες τις κατευθύνσεις.
Αφού περίλαβε όσους έβγαιναν αντικανονικά από αριστερά, στόλισε και όσους πετάγονταν αυθαίρετα, όσους ξαφνικά έστριβαν δίχως φλας, αλλά και κάποιους ξεχασμένους που πήγαιναν με 40 στη μέση του δρόμου εμποδίζοντας το σύμπαν ολόκληρο ενώ οι ίδιοι συνέχιζαν ατάραχοι σταθερά την πορεία του ωσάν να είχαν βγει βαρκάδα στη λιακάδα.
Κι αφού λοιπόν έβρισε με ότι πιο ευφάνταστο μπινελίκι ανέσυρε πρόχειρα εκείνη την ώρα από το μυαλό του, έβρισε, έβρισε έβρισε....τους Αλβανούς τους ίδιους, τις μάνες τους και τους πατεράδες τους, τις θειές τους όπως και σύσσωμο το σόι τους, σειρά είχαν οι δρόμοι, τα θεία αλλά και τα άθεα, όπως και η Κυβέρνηση και τελικά δεν την γλύτωσε ούτε ο καημένος ο Ian Anderson των Jethro Tull που έπαιζε εκείνη την ώρα στο ηχοσύστημα....άει !@$%@@^& και συ ρε Αντερσον με το φλάουτό σου ,πάρτο κ βάλτο στον @@#$&&%@@ εκεί που ξέρεις τέλος πάντων.
Γεια σου ρε Τασούλη με τα ωραία σου!

Και κάποια στιγμή φτάσαμε στη λίμνη Σκόδρα και είπαμε να βγούμε από το αυτοκίνητο και να ηρεμήσουμε....

Μάλλον κάποιο αρχιτεκτονικό κακούργημα ετοιμάζουν εκεί....

Ουδεμία σχέση είχε πάντως η Σκόδρα με την Οχρίδα, τουλάχιστον στο σημείο που βρεθήκαμε εμείς ήταν σκέτος βούρκος.

Παρακάτω μας περίμενε μια από τα ίδια. Μέχρι τα σύνορα με το Μαυροβούνιο οι Αλβανοί οδηγοί παρέδιδαν σεμινάρια επικίνδυνης οδήγησης και μεις υπολογίζαμε τις πιθανότητες επιβίωσής τους αλλά και το πως θα καταφέρουμε να σώσουμε και οι ίδιοι τα τομάρια μας.
Μετά από σχεδόν 4 ώρες που όντως χρειάστηκε για να περάσουμε τα σύνορα (χωρίς όμως καθυστέρηση εκεί να τα λέμε κι αυτά) , πατήσαμε έδαφος Μαυροβουνίου και νιώσαμε να να βγήκαμε από εμπόλεμη χώρα σε ασφαλή ζώνη και δεν είχαμε και μια σαμπάνια μαζί μας να το γιορτάσουμε!
Αναφωνήσαμε όμως ζήτω η ελευθερία και κοντέψαμε να βγούμε από το αμάξι και να προσκυνήσουμε τα ιερά χώματα του Μαυροβουνίου!
Αυτά για λίγο...
Δεν είχαμε ακριβώς γλυτώσει όπως νομίζαμε , είχαμε απλά περάσει από μια πίστα και προβιβαστήκαμε στην επόμενη.
Κι ενώ η κίνηση είχε όντως μειωθεί αισθητά , η οδηγική δεινότητα των Μαυροβούνιων ελάχιστα είχε να ζηλέψει από αυτή των Αλβανών.
Μετά από τη θλιβερή αυτή διαπίστωση το κατεβάζω-χριστοπαναγίες -τσιπάκι του Τάσου έκανε ρησέτ και ξεχύθηκε ασταμάτητο ενώ εμείς τον παρηγορούσαμε θυμίζοντάς του ότι σύντομα θα περάσουμε σε πιο πολιτισμένες καταστάσεις και γω σκεφτόμουν αν είχα προνοήσει για κανένα πρόχειρο ζάναξ σε περίπτωση που χειροτέρευε η κατάσταση. Για μένα

Το Ulcinj απέχει μόλις 90 χιλιόμετρα από το φιόρδ του Κότορ που ήταν ο βασικός σκοπός της επίσκεψής μας στο Μαυροβούνιο (εκτός του ότι αναγκαστικά περνάς από εκεί για να πας παραλιακώς προς την Κροατία) και επιλέξαμε να μείνουμε εκεί πρώτον για να κάνουμε ένα χαλαρό μπανάκι και να μην τεντώσουμε από τα χιλιόμετρα και δεύτερον για να έχουμε το επόμενο πρωινό ελεύθερο, ξεκούραστοι και με άνεση χρόνου να απολαύσουμε τις ομορφιές του κόλπου.

'Ελα όμως που στο Ulcinj μας περίμενε κι άλλη ταλαιπώρια.
Ο χάρτης μας πήγε εκεί που έγραφε ότι ήταν το σπίτι που κλείσαμε για να μας πουν ότι υπάρχει και δεύτερο με το ίδιο όνομα και μας έστειλαν κάπου αλλού.
Δοκίμασα το λινκ κατευθείαν μέσα από το Booking και βρεθήκαμε στη μέση του...πουθενά.
Χωρίς δεδομένα δεν είχα και πολλές επιλογές. Βρήκαμε ένα καφέ, ζητιάνεψα λίγο wifi και προσπάθησα να πάρω τηλέφωνο τον ιδιοκτήτη. Δεν απαντούσε. 'Εστειλα μήνυμα και ξαναδοκίμασα το λινκ.
Αφού φόρτωσε τη διαδρομή το πήρα με το πόδι.
Τα ίδια. Στο σημείο που έπρεπε να βρίσκεται υπήρχε μόνο ένα γιαπί. Εν το μεταξύ όλα αυτά με 35 βαθμούς και εξαντλημένοι από τα χιλιόμετρα.
'Ολοι το ίδιο χάλι είχαμε. Αποφασίσαμε να πάμε παραλία, το χαλαρό μπανάκι το είχαμε προφανώς χάσει αλλά να προλάβουμε έστω μια βουτιά να κατεβάσουμε τη θερμοκρασία μας.

Στην ήσυχη παραλία που ονειρευόμουν εγώ, υπήρχαν μπητς μπαρ τύπου παγκοσμιοποίησης, μεγαθήρια με αμέτρητες ξαπλώστρες, συν πλαστικά φουσκωτά θαλάσσια πάρκα για τους πιτσιρικάδες στο νερό. Μπλιαχ. Αλλά για την ώρα , αυτό ήταν.
Η θάλασσα εκτός από μπούζι ήταν και θολή ωστόσο η κρύα μπύρα που ήπιαμε μετά ήταν καλή και μας επανέφερε σε ανθρώπινη διάσταση.
Πήρα και wifi και την απάντηση της σπιτονοικοκυράς που μας έδινε στο σωστό στίγμα για το σπίτι.

'Οταν τελικά φτάσαμε είδαμε μια ...δεσποσύνη μέσα στην τρελή χαρά να μας λέει σόρι γκάις, εγώ το είπα στο μπούκιγκ ότι δεν είναι σωστό το στίγμα αλλά αυτοί δεν το άλλαξαν και χαχαχα.
Εν τω μεταξύ εμένα γυάλιζε το μάτι μου! 'Ασε μας κουκλίτσα μου....λες και δεν μπορούσες να στείλεις έγκαιρα ένα μήνυμα με τη σωστή τοποθεσία πριν ταλαιπωρηθεί ο κόσμος! Ε ρε κάτι μηνύσεις που έχουν να πέσουν.
Εϊπα όμως να μη χαλαστώ και τα περαιτέρω θα τα πούμε δημόσια στα reviews....και τα είπαμε ήδη. Υποθέτω δεν θα της άρεσαν πολύ.
Το λάθος λάθος αλλά και το σωστό να λέγεται, το σπιτάκι ήταν μια χαρά , καινούργιο και έλαμπε.

Μετά από λίγη ξεκούραση βγήκαμε προς το παλιό χωριό όπου ήταν το κέντρο της διασκέδασης.
Οι πληροφορίες έλεγαν πως πρόκειται για ένα γραφικό λιμανάκι με κάστρο και περιμέναμε να δούμε κάτι όμορφο.
'Οχι πως είχαμε τίποτα φοβερές προσδοκίες, κάτι ευχάριστο στο μάτι θέλαμε οι χριστιανοί κ ένα πιάτο φαγητό κάπου να καθίσουμε να ξεκουράσουμε τα ρημαγμένα μας κορμιά..
Αυτό που βρήκαμε ήταν όλη η τουριστική υποκουλτούρα της Αδριατικής...
Σκεφτείτε το Φαληράκι της Ρόδου ΜΑΖΙ με τα Μάλια της Κρήτης. Και όλο αυτό πολλαπλασιάστε το επί 100. Την πιάσατε την εικόνα;
Αν όχι να βοηθήσω λίγο....Ορδές και σμπρωξίδι στα στενά, έξαλλη πιτσιρικαρία και αλαφιασμένα 20χρονα που ξεχύθηκαν Σαββατόβραδο για να παρτάρουν δίχως αύριο, οι κοπέλες ντυμένες σαν τριτοτέταρτο μπουζούκι γέμιζαν ασφυκτικά τα ανάλογα μαγαζιά της παραλίας, τόση κακογουστιά μαζεμένη καιρό είχα να συναντήσω.
Μετά από πολλές απόπειρες ευτυχώς βρήκαμε μια πιτσαρία όπου δε γινόταν ο κακός χαμός και βάλαμε κάτι στα στομάχια μας.
Κάναμε και μια μεγάλη βόλτα μήπως και αλλάξουμε γνώμη και το συμπαθήσουμε αλλά αυτό δε συνέβη ποτέ.

εδώ δείχνει κάπως πιο συμπαθητικό, το παραδέχομαι

Ίσως να έφταιγε και η εξάντληση για τη διάθεσή μου, τα αγόρια της παρέας το είδαν πιο ανάλαφρα το θέμα....και πως να μη το δουν δηλαδή αφού τους πετάχτηκαν όξω τα μάτια χαζεύοντας τις δίμετρες Μαυροβουνιώτισσες που δεν είχαν αφήσει κανένα από τα κάλλη τους που να μην βρίσκεται σε κοινή θέα.....


'Ενα καλό της κούρασης των Roadtrips είναι πως παρότι συχνά αναρωτιόμασταν πως θα ήταν η διάταξη των δωματίων στα σπίτια που είχαμε κλείσει και κατηγορούσε ο ένας τον άλλον ότι ροχαλίζει κ ενοχλεί, εντέλει ήταν τέτοια η εξάντληση που πέφταμε ξεροί,, ούτε βόμβα ναπάλμ μας τάραζε!
Κανονείστε να με διαψεύσετε ε;;; ( στ αγόρια απευθύνομαι που έχουν υποσχεθεί να δευτερολογήσουν )

 

[paefstra]

Περιμενω και τη συνεχεια γιατι ξηλωσα εναν μηνα πριν ταξιδι στην ακτη της Κροατιας τον Αυγουστο απο κακη διαισθηση για τις μετακινησεις εκει και το πιθανο στιλ των πολεων, να δω αν ειχα δικιο.

 

[evaT]

Περιμενω και τη συνεχεια γιατι ξηλωσα εναν μηνα πριν ταξιδι στην ακτη της Κροατιας τον Αυγουστο απο κακη διαισθηση για τις μετακινησεις εκει και το πιθανο στιλ των πολεων, να δω αν ειχα δικιο.

όπως γνωρίζω το στυλ σου (μέσα από τις ιστορίες και τις φωτογραφίες σου) μάλλον καλά έκανες δεδομένης της εποχής αλλά περίμενε να δεις και παρακάτω είχε και αρκετά χάιλάιτς το πράγμα.

 

[evaT]

3η μέρα Κόλπος Κότορ και κάπου εδώ ξεκινούν τα ωραία....

Δεν ξέρω αν ήταν καλό το κλίμα ή οφειλόταν στην αδημονία του ταξιδιού πάντως κάθε πρωί το μάτι άνοιγε σχεδόν από τα χαράματα. Ούτε τζετ λάγκ να είχαμε πάθει. Ειδικά για μένα που αγαπώ ιδιαίτερα τον ύπνο, ήταν όντως αξιοσημείωτο.

Μέχρι τις 8.30 - 09.00 είμασταν ήδη στο δρόμο για να προλάβουμε την κίνηση κατά μήκος της ακτής και να χαρούμε τα τοπία. Πριν βγούμε στο δρόμο αποφασίσαμε να κάνουμε μια τελευταία περατζάδα από το χωριό του Ulcinj για να το δούμε χωρίς κοσμοσυρροή.
Εγώ ήθελα απλά να φύγω...'Ομως αφού το πήραμε περιφερειακά πίσω από το πολύβουο λιμανάκι υπήρχαν όμορφα μπητς μπαρ όπως αυτό

Η διαδρομή ήταν όμορφη με ελάχιστη κυκλοφορία την ώρα εκείνη και είπαμε να το απολαύσουμε για όσο θα διαρκούσε.

Πρώτη στάση Sveti Stefan-πανέμορφο

Μέχρι να φτάσουμε εκεί βέβαια, ξύπνησαν και οι τελευταίοι περιηγητές και το πάρτι στους δρόμους άρχισε...

Είχε και στο Μαυροβούνιο άκυρα κτίρια...
εμπορικό κέντρο;

και πριν καλά καλά μπούμε στην Μπούτβα άρχισαν τα όργανα...

14 Αυγούστου 2022

(αν κάποιος ξέρει να μου πει πως γίνεται να ανεβάζω τα βιντεάκια με λινκ κατευθείαν από το Ytube και όχι σαν shorts...ας μου το πει! εξάντλησα τις τεχνολογικές μου γνώσεις και το ytube ότι και να κάνω μου φορτώνει τα βιντεάκια μου σαν shorts)

Το μόνο βέβαιο ήταν ότι στο αυτοκίνητο είχαμε πολύ καλή μουσική. Για μας που αγαπάμε το ροκ βέβαια...σε κάποιους μπορεί αυτά να ακούγονται σαν άναρθρες κραυγές.
Εμείς όμως το διασκεδάζαμε απίστευτα και ακούσαμε σχεδόν όλες τις δισκογραφικές συλλογές του Τάσου, καθώς και ό,τι είχα και δεν είχα εγώ αποθηκευμένο στο δικό μου τηλέφωνο ενώ ακόμη διερωτώμαστε τι ακριβώς συνέβη με το mp3 του Αντώνη που είχε λέει φορτωμένα τα καλύτερα από τους καλύτερους αλλά όταν τα ψάξαμε αρχικά η λίστα εμφανίστηκε και ύστερα για κάποιο περίεργο λόγο εξαφανίστηκαν τα πάντα και το στικάκι εμφανιζόταν κενό.
Ακόμη αναζητούνται κορυφαίες ροκ επιτυχίες όλων των εποχών που χάθηκαν ύποπτα μεταξύ της διαδρομής Τιράνων και Μαυροβουνίου, ο ευρών παίρνει μαζί και τον...Αντώνη που είναι ο μόνος που κατάλαβε πως λειτουργεί το mp3-αντίκα

Στο τσακίρ κέφι είμασταν λοιπόν στο αυτοκίνητο και τα βιντεάκια ήταν απλά ένα μέρος από αυτά που συνέβαιναν....δυστυχώς τα καλύτερα όπως πάντα είναι αυθόρμητα και δεν τα προλάβαινα! Γελάσαμε μέχρι δακρύων πάντως.

Η μουσική-ξαναλέω εξαιρετική εκτός από κάτι 2ωρες φλασιές του Τάσου όπου ξαφνικά το γύριζε σε ηλεκτρονική μουσική η οποία λέει είναι καλή για δρόμο...
Ροκού είμαι δεν αντιλέγω, αλλά μπορώ ν ακούσω πολλά άλλα είδη μουσικής ευχάριστα και να κάνω και κέφι ανάλογα και τη στιγμή. Αυτή την ηλεκτρονική πάλι καθόλου δεν την καταλαβαίνω.
Δεν αντιλαμβάνομαι καν πότε τελείωσε το προηγούμενο κομμάτι κ άρχισε το επόμενο, τόσο μονότονος μου φαίνεται ο ρυθμός. Η μόνη περίπτωση που μου φαίνεται καλή ιδέα να ακούσεις ηλεκτρονική μουσική είναι να βρίσκεσαι σε κλαμπ μεταμεσονύχτια και να χτυπιέσαι αφού έχεις κουμπώσει κανά δυό χαπάκια έκσταση . Ζητώ συγνώμη από τους φαν του είδους!

Και αυτά λέω γιατί κατά τ άλλα για την Μπούτβα δεν έχω να πω απολύτως τίποτα!
Η κατάσταση ήταν έως τραγική. Το μποτιλιάρισμα ατελείωτο τα δε κτίρια της παραλιακής υπερτουριστικής πόλης δυσθεώρητα. Πάνω από ώρα χρειάστηκε για να διασχίσουμε μόνο τον κεντρικό δρόμο και δεν κάναμε καν προσπάθεια να κατεβούμε προς την παραλία μην τυχόν και μπλέξουμε πάλι (που θα μπλέκαμε). Ούτως ή άλλως ήταν μια ατελείωτη αηδία.

Μόλις ξεφύγαμε από το φρακάρισμα πήγαμε ντογρού στην παραλία Jaz η οποία μας είχε προταθεί από ντόπιους αλλά την είχα και γω στα υπόψιν στις σημειώσεις μου.

Εγώ βέβαια στο ίντερνετ είχα δει κάποιες λήψεις από ψηλά με όμορφα νερά και ένδειξη ότι η παραλία είναι ανοργάνωτη. Το άλλο με τον Τοτό....

Το βασίλειο της ξαπλώστρας ήταν και κει...μπόνους το τεράστιο φουσκωτό θαλασσοπάρκο συνοδευόμενο από το ανάλογο παιδομάνι και τις στριγγλιές τους. Μούρλια!
Αυτό ήταν όμως και με αυτό θα πορευόμασταν. Παρότι Κυριακή μεσημέρι καβατζώσαμε εύκολα από μία ξαπλώστρα στη σκιά, παραγγείλαμε τις μπύρες μας και ρίξαμε και από έναν λυτρωτικό μεσημεριανό υπνάκο.
Τα νερά καλύτερα από την προηγούμενη παραλία, αλλά ακόμη πολύ μακριά από τα δικά μας δεδομένα και βέβαια κρύα, όχι κρύα να μην μπορείς να μπεις με τίποτα αλλά σίγουρα το σκεφτόσουν αρκετά πριν βουτήξεις. Σε ξυπνούσαν με τη μία πάντως!

'Οταν κάποτε ξεκουνηθήκαμε βρήκαμε εύκολα το σπιτάκι που είχαμε κλείσει για τη βραδιά εκείνη και ενθουσιαστήκαμε.
Ήταν ένα χωριατόσπιτο στην άκρη ενός δρόμου και είχαμε βεράντα και αυλή με αυτή τη θέα στο κόλπο του Κότορ

Ντουζάκι, καφεδάκι κ λίγο αραλίκι πριν βγούμε για να ανακαλύψουμε την παλιά πόλη του Κότορ.

Τελικά ήταν αργά το απόγευμα όταν άρον άρον αφήσαμε το αυτοκίνητο σε ιδιωτικό πάρκιγκ στη μαρίνα και τρέχαμε σαν τρελοί να προλάβουμε να ανέβουμε ψηλά στο χωριό ώστε να έχουμε κάποιες λήψεις πριν πέσει ο ήλιος.
1300 σκαλοπάτια είναι η διαδρομή ως την κορυφή και ξεκινήσαμε φιλόδοξα αλλά όσοι κατέβαιναν μας προειδοποιούσαν ότι είναι απάλευτο κυρίως λόγω ζέστης.
Βάλαμε στόχο το εκκλησάκι που βρίσκεται στο μέσο περίπου της διαδρομής και με το που πήραμε σταθερό ρυθμό στο ανέβασμα...τσουπ γκισέ και μπάρα, αν δεν πλερώσεις δεν πας πουθενά.
Να αυτά δεν μπορώ

Δηλαδή εμ θα σε βγει η Παναγία να σκαρφαλώσεις τα γκρέμνια τους, εμ θα τους πληρώσεις από πάνω; και λες άντε να είναι 2-3 ευρώ έτσι προς χάριν διατήρησης του τοπίου ,πάει στο καλό.
8 ευρώ χρέωναν οι αλητήριοι!!!!

και φυσικά διαμαρτύρονταν οι πάντες αλλά αν θέλεις κάνε και αλλιώς. Εσείς εκεί του Μαυροβουνίου ακούτε μήπως; Να μας τον πιάσετε, δεν είπαμε, φουλ τουριστική σαιζόν σας κουβαληθήκαμε καλά να πάθουμε θα το υποστούμε. Αλλά πιάστε μας με στυλ, με κλας ρε παιδί μου. Πουλήστε μας κάτι...Να σας τα σκάσουμε και να το φχαριστηθούμε.
Με αέρα κοπανιστό όμως δεν....Περιέργως ο Τάσος ήταν όμως ήρεμος και δίχως να βρίζει...φαίνεται μόνο πάνω στις 4 ρόδες ενεργοποιείται το σχετικό μπουτόν

Τελικά και τα πλερώσαμε και σκαρφαλώσαμε υπό 32 βαθμούς και άπνοια και όταν φτάσαμε κάθιδροι, με 200 παλμούς και χωρίς ανάσα έπρεπε να στρώσω και το μαλλί μπας και βγω καμιά καλή φωτογραφία

Kαλούλι ήταν δε λέω....

Bρήκαμε κι ένα ζευγαράκι Σουηδών εκεί πάνω και προσφέρθηκα να τους βγάλω καμιά ρομαντική φωτογραφία και ρώτησαν αν είμαστε και μεις παντρεμένοι με τον Τάσο.
'Οχι ακόμη είπε εκείνος και γω λέω, I do Tasos! μπας και τον κάνω ν αρχίσει να τρέχει αλλά αυτός παρέμεινε ψύχραιμος και μου είπε "φύγε από δω μαρή μου χαλάς το πλάνο" κι εξηγήσαμε στα παιδιά ότι είμαστε παλιο-φιλαράκια και μόνο.

και αφού προλάβαμε στο τσααααακ πριν πέσει ο ήλιος κατεβήκαμε και προς τα κάτω να χαρούμε και την παλιά πόλη του χωριού.
Ο Αντώνης που δεν ήθελε να ανέβει μας περίμενε δίπλα στο γκισέ, αλλά έλα που το μονοπάτι μας κατέβασε σε διαφορετικό σημείο κ έτσι καταφέραμε να χαθούμε. Χωρίς δεδομένα στο τηλέφωνο.
Αφού ψάξαμε λίγο αριστερά- δεξιά και δεν βγάλαμε άκρη θυμηθήκαμε τι κάναμε όταν χανόμασταν πριν το 1990 και ρωτήσαμε τους ντόπιους. Απο κει μας έλεγαν μόνο που από κει πέφταμε πάλι στο ίδιο σημείο και ο Αντώνης ήταν άφαντος.
Μας βγήκε η γλώσσα απέξω από την ζέστη και την τρεχάλα αριστερά δεξιά, και τελικά πρότεινα στον Τάσο να τον βγάλουμε στο Silver Alert ....ωραία γελάσαμε αλλά τον Αντώνη δε τον βρίσκαμε!
Αποφασίσαμε να το πάμε πάλι από την αρχή....γυρίσαμε στην είσοδο του χωριού, πήραμε τον ίδιο δρόμο για την άνοδο και μαζέψαμε το μικρό Αντωνάκη που περίμενε υπομονετικά σαν το Βασιλάκη Καίλα να τον μαζέψει η οικογένειά του .

Κότορ

Ο κόσμος ήταν μετρημένος, όχι λίγος πάντως ούτε και ορδές. Το οποίο έδινε πόντους στη βραδιά και ευχαρίστως φάγαμε τα τσεβάπια μας και ήπιαμε και τις κοκτεηλάρες μας αργότερα.
Τιμές σε ευρώ και νορμάλ. Πάνω κάτω στα δικά μας δεδομένα λαμβάνοντας υπόψη ότι βρισκόμασταν στην πλέον τουριστική περιοχή της χώρας.

Επιτέλους όμως μπήκαμε για τα καλά σε μουντ διακοπών, αρχίσαμε να βλέπουμε όμορφα πράγματα και να ξεπερνάμε την κάπως αναμενόμενη ταλαιπωρία των δρόμων διασκεδάζοντας με την ψυχή μας.
Αρχικά ανησυχούσα μήπως η μία μέρα σε κάθε πόλη ήταν λίγο, πολύ λίγο. Για το Κότορ μπορώ να πω ότι δεν μας έλειψε κάτι περισσότερο. Η παλιά πόλη είναι σχετικά μικρή και την γυρνάς εύκολα σε 1-2 ωρίτσες και αν δεν έχεις μαζί μικρά παιδιά να είσαι δυσκίνητος η μία μέρα φτάνει και περισσεύει.

Το λήξαμε νωρίς για να χορτάσουμε ύπνο και να αδράξουμε την επόμενη μέρα από νωρίς αφού το πρόγραμμα είχε Κροατία και το ακριβοθώρητο highlight, το πανμέγιστο Dubrovnik.

 

[paefstra]

όπως γνωρίζω το στυλ σου (μέσα από τις ιστορίες και τιςς φωτογραφίες σου) μάλλον καλά έκανες δεδομένης της εποχής αλλά περίμενε να δεις και παρακάτω είχε και αρκετά χάιλάιτς το πράγμα.

Φιλακια απο το Μουσειο Πομπιντου με 6 ευρω. Τι λεει, ρε παιδια, 8 ευρω για τη θεα και χωρις ασανσερ (δωρεαν το πανοραμικο ασανσερ στο Λουξεμβουργο).

 

[evaT]

Φιλακια απο το Μουσειο Πομπιντου με 6 ευρω. Τι λεει, ρε παιδια, 8 ευρω για τη θεα και χωρις ασανσερ (δωρεαν το πανοραμικο ασανσερ στο Λουξεμβουργο).

Περαστικά μας...και παρακάτω συναντήσαμε και χειρότερα. Αυτά συμβαίνουν όταν κάθε ερασιτέχνης Βαλκάνιος λαός αποκτά ξαφνικά τουριστική οντότητα!

 

[dammys]

Όταν λες ερασιτέχνης βαλκάνιος λαός ελπίζω να συμπεριλαμβάνεις και την αφεντομουτσουνάρα μας , γιατί πραγματικά,έχω λυπηθεί πολλές φορές τους τουρίστες , που τους κουβαλούν δεξιά και αριστερά στην πατρίδα μας να δουν κοτρώνες και υποτιθέμενα αξιοθέατα και να τους νταλώνει ο ήλιος !!!

Ναι οι Δαλματικές ακτές είναι πανέμορφες και γεμάτες κόσμο , ειδικά τον Αύγουστο, αν είχαν και τη θάλασσα της Χαλκιδικής,δε θα πατούσε κανένας στην χώρα μας..Θυμάμαι μια βουτιά που κάναμε στο Νέουμ στη Βοσνία και μετά συνειδητοποιήσαμε ότι βρωμούσαμε ψαρίλα!!!