evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.572
- Likes
- 12.779
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η μέρα Οχρίδα (Πόγραδετς), Ομορφιά που συμφέρει!
- 2η μέρα Αλβανία- Ulcinj Μαυροβούνιο η μέρα που ντράπηκε και το ίδιο το μπινελίκι
- 3η μέρα Κόλπος Κότορ και κάπου εδώ ξεκινούν τα ωραία....
- 4η μέρα Dubrovnik - η ναυαρχίδα των Δαλματικών Ακτών
- 5η μέρα Ντουμπρόβνικ τα ρέστα και Μόσταρ το κουκλάκι της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης
- 6η μέρα Split-less in Split...κι ένα ρηγιούνιον..
- 7η μέρα Trogir, Simpenik, Zadar και το αποχαύνωμα στο ηλιοβασίλεμα
- 8η μέρα Λίμνες Plitvice, το όργιο της φύσης και μετά ...Bihac (που;;; ))
- 9η μέρα, Διακοπές στο Σεράγεβο
- 10η μέρα Βίσεγκραντ και απότομη προσγείωση στη Νις της Σερβία
- Επίλογος
8η μέρα Λίμνες Plitvice, το όργιο της φύσης και μετά ...Bihac (που;;
)
Μια και μόλις στο προηγούμενο κεφάλαιο με αφορμή την επίσκεψη στα πάτρια του Πέτροβιτς, ανέφερα τα περί μπάσκετ και τη γιουγκοσλαβική σχολή, βλέποντας χθες τη ματσάρα της Εθνικής μας με τη Σερβία-ακόμα κι αν τελικά χάσαμε, αναλογίστηκα το πόσο άλλαξαν οι εποχές από τότε, που τους κυνηγούσαμε να τους φτάσουμε και πλέον τους παίζουμε στα ίσια....ακούν Ελλάδα και χάνουν τον ύπνο τους.
Συνεχίζω με το ταξίδι....
'Αθλια νύχτα πέρασα λοιπόν στο Ζαντάρ, ζήτημα να κοιμήθηκα 3 ώρες αθροιστικά αλλά το πρόγραμμά μας ήταν....αμείλικτο
Ετοιμάσαμε σακίδια πλάτης για το πάρκο των λιμνών και ξεκινήσαμε. Είχαμε και δρόμο από το Ζαντάρ κάπου 120 χιλιόμετρα, οπότε θα είχα χρόνο να ξυπνήσω καλά καλά στη διαδρομή.
Το Μάρτιο που μας πέρασε έκανα ένα ταξιδάκι εξπρές σε Ζάγκρεμπ και Λιουμπλιάνα μαζί με φίλες μου (έχω και ιστορία βεβαίως βεβαίως) και ήδη από τότε είχα σκάσει να χώσω την επίσκεψη στις Πλίτβιτσε στο πρόγραμμα, μόνο που ήταν ακόμα βαρυχειμωνιά και όπως το σκέφτηκα, έτσι το ξέχασα.
'Οταν προέκυψε το Roadtrip δεν υπήρχε περίπτωση να τις αφήσω απέξω.
Την προηγούμενη μέρα είχαμε περάσει από το ανάλογο πάρκο Krka και έλεγαν τα παιδιά πως και δεν πάμε σε αυτό αντί για Πλίτβιτσε. Αλλά όταν αυτά τα δύο εθνικά πάρκα τους είναι τόσο σχετικά κοντά προτιμώ να δω το πρωτοκλασσάτο εκ των δύο, συν ότι, τι όνομα είναι αυτό το Krka; ούτε να το προφέρω καλά καλά δεν μπορώ!
'Εκλεισα τα εισιτήρια ιντερνετικά μια βδομάδα πριν ξεκινήσουμε αφού ήδη γνώριζα τη μέρα που θα βρισκόμασταν εκεί, έχοντας κατά νου ότι τέτοια εποχή το πάρκο βγαίνει χαλαρά sold out.
Η τιμή...έτσουξε πολύ.... 40 ευρώ έκαστος κι άμα θέλεις!
Θυμόμουν σε λίγο παλιότερη ιστορία του φίλου μου του @giannismits που έλεγε ότι το πλήρωσε 22 ευρώ !!!! Έλεος δηλαδή τα σπασμένα όλου του κόβιντ θέλουν να βγάλουν και τους...στόλισα αναλόγως στο trip advisor, για όλες τους τις αστοχίες. Η απάντησή τους είναι αντίστοιχα σταθερή.
Σε όσους τους τα χώνουν, φασόν η ίδια απάντηση.
"Μπορείτε να μας επισκεφτείτε το χειμώνα που έχουμε μειωμένο εισιτήριο και καθόλου κόσμο. 'Η να μπείτε μετά τις 4 το απόγευμα και μέχρι να βγεις να σε φάνε και οι αρκούδες"
'Eλα και συ ρε μπαγλαμά στη Χαλκιδική το Νοέμβριο και κάτσε στην ακρογαλιά με μπουφάν!
Αφού γκρίνιαξα και θα πω κ άλλα παρακάτω, συνεχίζω....
Σταματήσαμε να βάλουμε βενζίνη. Γενικά σ αυτές τις χώρες σε πολλά βενζινάδικα έπρεπε να βάλουμε μόνοι μας βενζίνη, πολύ αμερικανιά.
Από δω το είχε, από κει το είχε, γβρήκε το κόλπο ο γατούλης.
Ο Τάσος με τη μάνικά του
Την τιμή δε σας τη δείχνω για να μη χαλαστείτε όσοι με διαβάζετε...
Είχαμε κλείσει ώρα εισόδου 11.00 το πρωί που ήταν λίγο αργά αναλογικά με τη θερμοκρασία, αλλά με το ταξίδι μπροστά μας, φοβήθηκα να βάλω πιο πρωινή ώρα μην τυχόν και δεν την προλάβουμε. Επιπλέον ανησυχούσα, όπως αρκετοί άλλοι που έχω διαβάσει σε σχόλια στο φόρουμ για το πόσο αυστηρή είναι η ώρα εισόδου.
Τελικά όταν φτάσαμε και μέχρι να παρκάρουμε εκεί που μας υπέδειξαν, είχε πάει χαλαρά 11.15.
Στην είσοδο είχε μια πινακίδα που έλεγε είσοδος για ώρα 11.00-12.00. 'Αρα σου δίνουν 1 ώρα καιρό να βρεις το δρόμο....μια χαρά!
Για το πάρκο καθεαυτό τι να πρωτοπώ..Τα έχουν πει και άλλοι και οι εικόνες είναι λίγο πολύ γνωστές.
'Αφωνη έμεινα με το....καλημέρα. Με το καλησπέρα ένιωθα σα τη Μπρουκ Σιλντς στη Γαλάζια Λίμνη. Χωρίς τον ξανθό με τις μπούκλες όμως.
Πανδαισία της φύσης και των χρωμάτων.
16 κλιμακωτές λίμνες κ αμέτρητοι καταρράκτες συνθέτουν το τρομερό σκηνικό με το χρώμα να έχει το πιο απίθανο γαλάζιο που μπορεί να έχεις δει ποτέ.
Και τα λέω αυτά εγώ που δεν είμαι ούτε του βουνού ούτε τόσο της φύσης. 'Οτι και νάσαι βέβαια, μόνο το θαύμα της φύσης μπορεί να αφήσει έτσι άναυδο.
Αφήνω τις φωτογραφίες να φλυαρίσουν περισσότερο από μένα...
Διάλειμμα να βρείτε τις...ανάσες σας.
Κατά μήκος και πλάτος του πάρκου υπάρχουν ξύλινα μονοπάτια όπως και σκαλοπάτια και σε πολλές περιπτώσεις βρίσκεσαι να περπατάς απλά πάνω από το νερό.
Ο κόσμος είναι πολύς-πάρα πολύς και σε αρκετά σημεία χρειάζεται να περιμένεις πότε θα βγει ο καθένας την καλή ισταγκραμική φωτογραφία. 'Οταν έρθει η σειρά σου φυσικά μπορείς να πάρεις την εκδίκησή σου και να σε περιμένουν οι επόμενοι μέχρι να βρεις το καλό σου προφίλ.
Ακόμη υπάρχουν πολλά σκιερά σημεία για να ξεκουραστείς και να κολατσίσεις αλλά και σημεία με εστιατόρια, καφέ και τουαλέτες όπου όμως είχε πλήθος κόσμου και δε θα το συνιστούσα. Καλό είναι να έχεις μαζί σου κάτι να σε κρατήσει και οπωσδήποτε άφθονο νερό.
Εμείς ανά μία περίπου ώρα κάναμε μια μικρή στάση να τσιμπήσουμε και κάτι.
Για τη μέρα αυτή τους είχα ετοιμάσει υγιεινό διαιτολόγιο, το τι μπάρα πρωτείνης και μπισκότα βρώμης έφαγαν, δεν κατάλαβαν από που τους ήρθε. Πριν προλάβουν να διαμαρτυρηθούν, τόνισα σαφώς πως τα γλυκά και τα πιτοειδή απορρυθμίζουν τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα και καταλήγεις να πεινάς πιο συχνά και περισσότερο. Ενώ με τα ελαφριά χωρίς ζάχαρη σνακ και άντε καμιά μπανανούλα για το κάλιο, είχαμε ενέργεια και διαχειρίσιμο κορεσμό της πείνας.
Αυτά τα λέω εγώ βέβαια. Το τι θα γράψουν αυτοί όταν τελειώσω την ιστορία μου, είναι μία άλλη υπόθεση.
Να αναφέρω βέβαια πως υπάρχουν σηματοδοτημένα μονοπάτια σ όλο το πάρκο. Ανάλογα με το χρόνο και το επίπεδο δυσκολίας που επιθυμεί ο καθένας να ακολουθήσει.
Εμείς αρχικά είχαμε αποφασίσει να πάμε για τα 4 χιλιόμετρα για να δούμε πως βγαίνει. Στο δρόμο καταλάβαμε ότι η σηματοδότηση δεν είναι και τόσο κατατοπιστική όσο νομίζαμε, κατέληγες διαρκώς να αναρωτιέσαι σε ποιά ακριβώς διαδρομή βρίσκεσαι, οπότε αφού τσεκάραμε ότι οι πολύ απαιτητικές διαδρομές (των 18 χιλιομέτρων και βάλε) είχαν σήμανση με Η & Κ απλά αποφεύγαμε να στρίψουμε κάθε φορά που βλέπαμε τα γράμματα αυτά.
Κάποια στιγμή ανεβήκαμε αρκετά και βλέπαμε τις λίμνες από ύψος αλλά στην πράξη η πεζοπορία δεν είχε κάτι το τρομερά απαιτητικό. Και τέρμα μπουρούχας να είσαι, καναπέ τηλεκοντρόλ και πιτόγυρα όλη μέρα ένα απλό κύκλο στα χαμηλά τον έβγαζες.
Περισσότερο μας εξάντλησε η ζέστη παρά το περπάτημα. Άντε λίγο μόνο εκεί που ανεβήκαμε στο πιο ψηλό επίπεδο. Αθληταράδες νεξτ τάιμ.
Δεύτερος γύρος γαλάζιου.
Το πως κατάφερα στο μεταξύ να βγάλω τόσες φωτό χωρίς να φαίνεται ούτε ψυχή ενώ γινόταν τέτοιος χαμός, είναι άξιο απορίας (για τον εαυτό μου πάντα)
Κάποια στιγμή που τσεκάραμε το κινητό, βρήκαμε ότι όπως μπερδέψαμε τα μονοπάτια, τελικά είχαμε διανύσει σχεδόν 10 χιλιόμετρα
Και συνολικά μείναμε μέσα στο πάρκο ένα γεμάτο 5ωρο (μαζί με το λεωφορείο που μας γύρισε στο πάρκιγκ)
Στη μέση περίπου των διαδρομών, σε παίρνει ένα καραβάκι στη μεγάλη λίμνη και σε πηγαίνει στην απέναντι πλευρά της λίμνης από όπου συνεχίζεις την πεζοπορία σου.
16 λίμνες έχει όλο το πάρκο συνολικά και παρότι λίμνη στη λίμνη τον έχασα το λογαριασμό, σίγουρα είδαμε πάνω από τις μισές...
Κάποια στιγμή ο Τάσος διαμαρτυρήθηκε, δεν αντέχω άλλο γαλάζιο, απηύδησα πια πόσες λίμνες να δω; Πάμε να φύγουμε από δω.
Εκεί κοντά βρήκαμε τα λεωφορεία που σε γυρίζουν στην είσοδο. 'Αλλη τραγική εμπειρία αυτό.
Αφού περιμέναμε μια τεράστια ουρά-ευτυχώς στη σκιά γιατί κυκλοφορούν κ εμφράγματα....
περιμέναμε και περιμέναμε και περιμέναμε....φάγαμε όλα μου τα υγιεινά και όπου νάναι θα άρχιζε να γυαλίζει το μάτι από την πείνα.
Όσο δε περιμέναμε στην ουρά, ήρθε κι ένας καλός χριστιανός και έφερε το κινητό του Αντώνη ο οποίος κάπου το έσπειρε πάλι καθώς προχωρούσε ατάραχος
ευτυχώς που το iphone του, το είχε ήδη χάσει στην Κολομβία και αυτό ήταν μια παλιά μπαχατέλα εξού και του επεστράφη, ενώ εμείς ευχόμασταν ο καλός αυτός άνθρωπος που το έφερε πίσω να το κρατούσε για πάντα, έτσι ώστε να μην μπορεί ο Αντωνάκης μας να συνδεθεί ξανά και να ανακαλύψει ότι ακυριά και μη, υπήρχε στο δρόμο!
Μας στοίβιαξαν σ ένα λεωφορείο καθήμενους και όρθιους μέχρι να μην μπορείς να πάρεις ανάσα, με υποτυπώδη κλιματισμό, αλλά μασχαλίλα φουλ. Και δεκάδες έξαλλα παιδάκια να συμπληρώνουν το ατυχές σκηνικό. Επιπλέον η διαδρομή περνούσε μέσα από στενούς δρόμους με στροφές αυτό το πράγμα έκανε κάπου μισή ώρα να μας γυρίσει πίσω, αλλά υπό τις συνθήκες μας φάνηκε μια αιωνιότητα! Αφού δε λιποθύμισα εκεί μέσα πιστεύω δεν θα το πάθω εύκολα κάπου αλλού.
Τα δε μέτρα για τον κόβιντ, παντελώς ανύπαρκτα. Γι αυτούς ο ιός δεν περνάει καν από κει....
Ακόμη τη θυμάμαι την ταλαιπωρία εξαιτίας των ηλιθίων υπευθύνων ωστόσο προσδοκώ σε μια μέρα που η μνήμη μου θα απωλέσει τα στραβά και θα κρατήσει μονάχα το βαθύ γαλάζιο των φωτογραφιών.
Κι ένα βιντεάκι για το ...αποτελείωμα!
20 Αυγούστου 2022
Το πάρκιγκ στο πάρκο στοίχισε συνολικά γύρω στο 10ευρο για όλες αυτές τις ώρες, μόνο που στο γκισέ είπαν στον Τάσο την τιμή σε κούνα Κροατίας, κάπου 60-70 κούνα και κόντεψε να μας μείνει στα χέρια ο καημένος αφού μετά την όλη ταλαιπωρία και κούραση, κατάλαβε ότι ότι η τιμή ήταν σε ευρώ
Πλήρεις από την εμπειρία , πιο πλήρεις δεν γίνεται, φύγαμε καρφί για το Μπίχατς στη Βοσνία.
Η ιδέα ανήκει στον Αντώνη -όταν σχεδιάζαμε το ταξίδι και εδώ σταματάω τις μπηχτές-ότι του έχωσα , έχωσα (άντε μια-δυό ακόμη να συμπληρώσω προσεχώς για το Καπαόνικ, ξέρεις εσύ) και πλέον αρχίζουν τα κρέντιτς, διότι το σωστό να λέγεται, είχε και εξαιρετικές ιδέες μία εκ των οποίων, να περάσουμε σύνορα με τη Βοσνία αμέσως μετά τις λίμνες για να μην έχουμε καθυστερήσεις την επόμενη που θα έπρεπε να διανύσουμε αρκετά περισσότερα χιλιόμετρα, όπως επίσης και για να μειώσουμε το κόστος διαμονής. Κι έτσι βρήκε στο χάρτη το Μπίχατς.
Το οποίο Μπίχατς απείχε μόλις ένα 20λεπτο από τα σύνορα κι ήταν ένας ακόμη μικρούλης παράδεισος. Ένα πανέμορφο χωριουδάκι πνιγμένο στο πράσινο που τα είχε όλα. Ποτάμι, νερά, βλάστηση και όμορφα χωριατόσπιτα.
Ξαφνικά άρχισα να ονειρεύομαι παραδοσιακές βοσνιακές ταβέρνες, ψησταριές και σούβλες
Ανεβήκαμε σ ένα λόφο και βρήκαμε το υπερ-καταπληκτικό σπιτάκι που μας είχα κλείσει.
Ένα αυθεντικό μουσουλμανικό χωριατόσπιτο με κιλίμια, ξυλόσομπα και ακόμη ακόμη ναργιλέ!
Στον κάτω όροφο έμενε η πολύ συμπαθητική οικογένεια με τα παιδάκια τους και κοτούλες να τρέχουν ολούθε. Και παραδίπλα έβοσκαν κατσικούλες. Μας υποδέχθηκε ο συμπαθέστατος μουσουλμάνος οικοδεσπότης μας που μάλιστα μας έφερε φρέσκα αυτά από τις κοτούλες για το πρωινό μας! Ακούτε φίλοι Κροάτες;; Έτσι τσιμπάνε τα 10ράκια στη βαθμολογία οι σωστοί οι νοικοκυραίοι....
Εγώ δεν μπορούσα να κρύψω τον ενθουσιασμό μου! Μας ενημερώνει πως όλοι όσοι έρχονται εδώ ενθουσιάζονται, έχουμε λέει κ ένα υπέροχο πάρκο με δέντρα και καταρράκτες, έχουμε και σούπερ τιμές και άσε τα κορόιδα να πηγαίνουν να τα σκάνε στην ...Κροατία! Και γέλασε δυνατά.
Γελάσαμε και μεις μαζί του μουδιασμένα, μια και είμασταν τα κορόιδα που τα είχαν σκάσει στην Κροατία...τι να πω και να μην περιαυτολογήσω....3,5 μέρες στην Κροατία, ήταν ο προυπολογισμός όλου του υπόλοιπου ταξιδιού!
Ενιωθα τόσο κουρασμένη και σκασμένη....ήθελα σαν τρελή ένα μπάνιο κ βγαίνοντας στη βεράντα αντίκρυσα μια μεγάλη πλαστική πισίνα από αυτές που έχουν για να παίζουν τα μικρά παιδιά.
Από μένα είναι....Ναι!!!!
Τσίριξα από χαρά, έτρεξα να βάλω μαγιώ και έφιαξα και φραπέ, καμαρώστε με!
Μούτρα κατάκοπα αλλά πόση ικανοποίηση χωράει σε μία έκφραση;
Βγήκαμε προς ανίχνευση τροφής αλλά εκεί που ονειρευόμουν κατσικάκια στη σούβλα, μας ενημέρωσαν ότι υπάρχουν μόνο 2 εστιατόρια, το ένα εκ των οποίων ήταν κλειστό.
Μας έστειλαν σε ένα ξενοδοχείο (!) για φαγητό όπου όμως εκεί είχαν ένα γάμο; αρραβώνα; κάτι τέτοιο και μας είπαν ότι αναγκαστικά πρέπει θα περιμένουμε.
Δεν είμασταν κ από το σόι του...κουμπάρου οπότε αναγκαστικά περιμέναμε.
Μας έφεραν όμως από ένα κρασί για να σουρώσουμε κατευθείαν με άδεια στομάχια.
Οι σούβλες έγιναν ψητά στη σχάρα και μετά από μια τέτοια επική μέρα, εκεί στο Μπίχατς που δεν το ξέρει ούτε η μάνα του, φάγαμε ένα από τα καλύτερα γεύματα του ταξιδιού, ο σεφ είχε τα κέφια του.
Γυρίσαμε σπίτι και ξεραθήκαμε ευτυχισμένοι, έχοντας τρελή αδημονία για την αυριανή ημέρα που θα διασχίζαμε όλη την ορεινή βουκολική Βοσνία-Ερζεγοβίνη με τις φιδίσιες διαδρομές πλάι στα πολυάριθμα ποτάμια και μέχρι το μαρτυρικό Σεράγιεβο.
Ανυπομονώ και τώρα να σας τα πω...'Εχω μαζέψει κάμποσο υλικό, ενθουσιάζομαι κ πάλι τώρα που τα ξαναβλέπω, δεν βλέπω την ώρα να τα καταγράψω και αυτά και να ξαναζήσω μέσω της συγγραφής μερικές από τις πλέον αλησμόνητες στιγμές του ταξιδιού μας.
)Μια και μόλις στο προηγούμενο κεφάλαιο με αφορμή την επίσκεψη στα πάτρια του Πέτροβιτς, ανέφερα τα περί μπάσκετ και τη γιουγκοσλαβική σχολή, βλέποντας χθες τη ματσάρα της Εθνικής μας με τη Σερβία-ακόμα κι αν τελικά χάσαμε, αναλογίστηκα το πόσο άλλαξαν οι εποχές από τότε, που τους κυνηγούσαμε να τους φτάσουμε και πλέον τους παίζουμε στα ίσια....ακούν Ελλάδα και χάνουν τον ύπνο τους.
Συνεχίζω με το ταξίδι....
'Αθλια νύχτα πέρασα λοιπόν στο Ζαντάρ, ζήτημα να κοιμήθηκα 3 ώρες αθροιστικά αλλά το πρόγραμμά μας ήταν....αμείλικτο
Ετοιμάσαμε σακίδια πλάτης για το πάρκο των λιμνών και ξεκινήσαμε. Είχαμε και δρόμο από το Ζαντάρ κάπου 120 χιλιόμετρα, οπότε θα είχα χρόνο να ξυπνήσω καλά καλά στη διαδρομή.
Το Μάρτιο που μας πέρασε έκανα ένα ταξιδάκι εξπρές σε Ζάγκρεμπ και Λιουμπλιάνα μαζί με φίλες μου (έχω και ιστορία βεβαίως βεβαίως) και ήδη από τότε είχα σκάσει να χώσω την επίσκεψη στις Πλίτβιτσε στο πρόγραμμα, μόνο που ήταν ακόμα βαρυχειμωνιά και όπως το σκέφτηκα, έτσι το ξέχασα.
'Οταν προέκυψε το Roadtrip δεν υπήρχε περίπτωση να τις αφήσω απέξω.
Την προηγούμενη μέρα είχαμε περάσει από το ανάλογο πάρκο Krka και έλεγαν τα παιδιά πως και δεν πάμε σε αυτό αντί για Πλίτβιτσε. Αλλά όταν αυτά τα δύο εθνικά πάρκα τους είναι τόσο σχετικά κοντά προτιμώ να δω το πρωτοκλασσάτο εκ των δύο, συν ότι, τι όνομα είναι αυτό το Krka; ούτε να το προφέρω καλά καλά δεν μπορώ!
'Εκλεισα τα εισιτήρια ιντερνετικά μια βδομάδα πριν ξεκινήσουμε αφού ήδη γνώριζα τη μέρα που θα βρισκόμασταν εκεί, έχοντας κατά νου ότι τέτοια εποχή το πάρκο βγαίνει χαλαρά sold out.
Η τιμή...έτσουξε πολύ.... 40 ευρώ έκαστος κι άμα θέλεις!
Θυμόμουν σε λίγο παλιότερη ιστορία του φίλου μου του @giannismits που έλεγε ότι το πλήρωσε 22 ευρώ !!!! Έλεος δηλαδή τα σπασμένα όλου του κόβιντ θέλουν να βγάλουν και τους...στόλισα αναλόγως στο trip advisor, για όλες τους τις αστοχίες. Η απάντησή τους είναι αντίστοιχα σταθερή.
Σε όσους τους τα χώνουν, φασόν η ίδια απάντηση.
"Μπορείτε να μας επισκεφτείτε το χειμώνα που έχουμε μειωμένο εισιτήριο και καθόλου κόσμο. 'Η να μπείτε μετά τις 4 το απόγευμα και μέχρι να βγεις να σε φάνε και οι αρκούδες"
'Eλα και συ ρε μπαγλαμά στη Χαλκιδική το Νοέμβριο και κάτσε στην ακρογαλιά με μπουφάν!
Αφού γκρίνιαξα και θα πω κ άλλα παρακάτω, συνεχίζω....
Σταματήσαμε να βάλουμε βενζίνη. Γενικά σ αυτές τις χώρες σε πολλά βενζινάδικα έπρεπε να βάλουμε μόνοι μας βενζίνη, πολύ αμερικανιά.
Από δω το είχε, από κει το είχε, γβρήκε το κόλπο ο γατούλης.
Ο Τάσος με τη μάνικά του
Την τιμή δε σας τη δείχνω για να μη χαλαστείτε όσοι με διαβάζετε...
Είχαμε κλείσει ώρα εισόδου 11.00 το πρωί που ήταν λίγο αργά αναλογικά με τη θερμοκρασία, αλλά με το ταξίδι μπροστά μας, φοβήθηκα να βάλω πιο πρωινή ώρα μην τυχόν και δεν την προλάβουμε. Επιπλέον ανησυχούσα, όπως αρκετοί άλλοι που έχω διαβάσει σε σχόλια στο φόρουμ για το πόσο αυστηρή είναι η ώρα εισόδου.
Τελικά όταν φτάσαμε και μέχρι να παρκάρουμε εκεί που μας υπέδειξαν, είχε πάει χαλαρά 11.15.
Στην είσοδο είχε μια πινακίδα που έλεγε είσοδος για ώρα 11.00-12.00. 'Αρα σου δίνουν 1 ώρα καιρό να βρεις το δρόμο....μια χαρά!
Για το πάρκο καθεαυτό τι να πρωτοπώ..Τα έχουν πει και άλλοι και οι εικόνες είναι λίγο πολύ γνωστές.
'Αφωνη έμεινα με το....καλημέρα. Με το καλησπέρα ένιωθα σα τη Μπρουκ Σιλντς στη Γαλάζια Λίμνη. Χωρίς τον ξανθό με τις μπούκλες όμως.
Πανδαισία της φύσης και των χρωμάτων.
16 κλιμακωτές λίμνες κ αμέτρητοι καταρράκτες συνθέτουν το τρομερό σκηνικό με το χρώμα να έχει το πιο απίθανο γαλάζιο που μπορεί να έχεις δει ποτέ.
Και τα λέω αυτά εγώ που δεν είμαι ούτε του βουνού ούτε τόσο της φύσης. 'Οτι και νάσαι βέβαια, μόνο το θαύμα της φύσης μπορεί να αφήσει έτσι άναυδο.
Αφήνω τις φωτογραφίες να φλυαρίσουν περισσότερο από μένα...
Διάλειμμα να βρείτε τις...ανάσες σας.
Κατά μήκος και πλάτος του πάρκου υπάρχουν ξύλινα μονοπάτια όπως και σκαλοπάτια και σε πολλές περιπτώσεις βρίσκεσαι να περπατάς απλά πάνω από το νερό.
Ο κόσμος είναι πολύς-πάρα πολύς και σε αρκετά σημεία χρειάζεται να περιμένεις πότε θα βγει ο καθένας την καλή ισταγκραμική φωτογραφία. 'Οταν έρθει η σειρά σου φυσικά μπορείς να πάρεις την εκδίκησή σου και να σε περιμένουν οι επόμενοι μέχρι να βρεις το καλό σου προφίλ.
Ακόμη υπάρχουν πολλά σκιερά σημεία για να ξεκουραστείς και να κολατσίσεις αλλά και σημεία με εστιατόρια, καφέ και τουαλέτες όπου όμως είχε πλήθος κόσμου και δε θα το συνιστούσα. Καλό είναι να έχεις μαζί σου κάτι να σε κρατήσει και οπωσδήποτε άφθονο νερό.
Εμείς ανά μία περίπου ώρα κάναμε μια μικρή στάση να τσιμπήσουμε και κάτι.
Για τη μέρα αυτή τους είχα ετοιμάσει υγιεινό διαιτολόγιο, το τι μπάρα πρωτείνης και μπισκότα βρώμης έφαγαν, δεν κατάλαβαν από που τους ήρθε. Πριν προλάβουν να διαμαρτυρηθούν, τόνισα σαφώς πως τα γλυκά και τα πιτοειδή απορρυθμίζουν τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα και καταλήγεις να πεινάς πιο συχνά και περισσότερο. Ενώ με τα ελαφριά χωρίς ζάχαρη σνακ και άντε καμιά μπανανούλα για το κάλιο, είχαμε ενέργεια και διαχειρίσιμο κορεσμό της πείνας.
Αυτά τα λέω εγώ βέβαια. Το τι θα γράψουν αυτοί όταν τελειώσω την ιστορία μου, είναι μία άλλη υπόθεση.
Να αναφέρω βέβαια πως υπάρχουν σηματοδοτημένα μονοπάτια σ όλο το πάρκο. Ανάλογα με το χρόνο και το επίπεδο δυσκολίας που επιθυμεί ο καθένας να ακολουθήσει.
Εμείς αρχικά είχαμε αποφασίσει να πάμε για τα 4 χιλιόμετρα για να δούμε πως βγαίνει. Στο δρόμο καταλάβαμε ότι η σηματοδότηση δεν είναι και τόσο κατατοπιστική όσο νομίζαμε, κατέληγες διαρκώς να αναρωτιέσαι σε ποιά ακριβώς διαδρομή βρίσκεσαι, οπότε αφού τσεκάραμε ότι οι πολύ απαιτητικές διαδρομές (των 18 χιλιομέτρων και βάλε) είχαν σήμανση με Η & Κ απλά αποφεύγαμε να στρίψουμε κάθε φορά που βλέπαμε τα γράμματα αυτά.
Κάποια στιγμή ανεβήκαμε αρκετά και βλέπαμε τις λίμνες από ύψος αλλά στην πράξη η πεζοπορία δεν είχε κάτι το τρομερά απαιτητικό. Και τέρμα μπουρούχας να είσαι, καναπέ τηλεκοντρόλ και πιτόγυρα όλη μέρα ένα απλό κύκλο στα χαμηλά τον έβγαζες.
Περισσότερο μας εξάντλησε η ζέστη παρά το περπάτημα. Άντε λίγο μόνο εκεί που ανεβήκαμε στο πιο ψηλό επίπεδο. Αθληταράδες νεξτ τάιμ.
Δεύτερος γύρος γαλάζιου.
Το πως κατάφερα στο μεταξύ να βγάλω τόσες φωτό χωρίς να φαίνεται ούτε ψυχή ενώ γινόταν τέτοιος χαμός, είναι άξιο απορίας (για τον εαυτό μου πάντα)
Κάποια στιγμή που τσεκάραμε το κινητό, βρήκαμε ότι όπως μπερδέψαμε τα μονοπάτια, τελικά είχαμε διανύσει σχεδόν 10 χιλιόμετρα
Και συνολικά μείναμε μέσα στο πάρκο ένα γεμάτο 5ωρο (μαζί με το λεωφορείο που μας γύρισε στο πάρκιγκ)
Στη μέση περίπου των διαδρομών, σε παίρνει ένα καραβάκι στη μεγάλη λίμνη και σε πηγαίνει στην απέναντι πλευρά της λίμνης από όπου συνεχίζεις την πεζοπορία σου.
16 λίμνες έχει όλο το πάρκο συνολικά και παρότι λίμνη στη λίμνη τον έχασα το λογαριασμό, σίγουρα είδαμε πάνω από τις μισές...
Κάποια στιγμή ο Τάσος διαμαρτυρήθηκε, δεν αντέχω άλλο γαλάζιο, απηύδησα πια πόσες λίμνες να δω;
Πάμε να φύγουμε από δω.Εκεί κοντά βρήκαμε τα λεωφορεία που σε γυρίζουν στην είσοδο. 'Αλλη τραγική εμπειρία αυτό.
Αφού περιμέναμε μια τεράστια ουρά-ευτυχώς στη σκιά γιατί κυκλοφορούν κ εμφράγματα....
περιμέναμε και περιμέναμε και περιμέναμε....φάγαμε όλα μου τα υγιεινά και όπου νάναι θα άρχιζε να γυαλίζει το μάτι από την πείνα.
Όσο δε περιμέναμε στην ουρά, ήρθε κι ένας καλός χριστιανός και έφερε το κινητό του Αντώνη ο οποίος κάπου το έσπειρε πάλι καθώς προχωρούσε ατάραχος
ευτυχώς που το iphone του, το είχε ήδη χάσει στην Κολομβία και αυτό ήταν μια παλιά μπαχατέλα εξού και του επεστράφη, ενώ εμείς ευχόμασταν ο καλός αυτός άνθρωπος που το έφερε πίσω να το κρατούσε για πάντα, έτσι ώστε να μην μπορεί ο Αντωνάκης μας να συνδεθεί ξανά και να ανακαλύψει ότι ακυριά και μη, υπήρχε στο δρόμο!
Μας στοίβιαξαν σ ένα λεωφορείο καθήμενους και όρθιους μέχρι να μην μπορείς να πάρεις ανάσα, με υποτυπώδη κλιματισμό, αλλά μασχαλίλα φουλ. Και δεκάδες έξαλλα παιδάκια να συμπληρώνουν το ατυχές σκηνικό. Επιπλέον η διαδρομή περνούσε μέσα από στενούς δρόμους με στροφές αυτό το πράγμα έκανε κάπου μισή ώρα να μας γυρίσει πίσω, αλλά υπό τις συνθήκες μας φάνηκε μια αιωνιότητα! Αφού δε λιποθύμισα εκεί μέσα πιστεύω δεν θα το πάθω εύκολα κάπου αλλού.
Τα δε μέτρα για τον κόβιντ, παντελώς ανύπαρκτα. Γι αυτούς ο ιός δεν περνάει καν από κει....
Ακόμη τη θυμάμαι την ταλαιπωρία εξαιτίας των ηλιθίων υπευθύνων ωστόσο προσδοκώ σε μια μέρα που η μνήμη μου θα απωλέσει τα στραβά και θα κρατήσει μονάχα το βαθύ γαλάζιο των φωτογραφιών.
Κι ένα βιντεάκι για το ...αποτελείωμα!
20 Αυγούστου 2022
Το πάρκιγκ στο πάρκο στοίχισε συνολικά γύρω στο 10ευρο για όλες αυτές τις ώρες, μόνο που στο γκισέ είπαν στον Τάσο την τιμή σε κούνα Κροατίας, κάπου 60-70 κούνα και κόντεψε να μας μείνει στα χέρια ο καημένος αφού μετά την όλη ταλαιπωρία και κούραση, κατάλαβε ότι ότι η τιμή ήταν σε ευρώ
Πλήρεις από την εμπειρία , πιο πλήρεις δεν γίνεται, φύγαμε καρφί για το Μπίχατς στη Βοσνία.
Η ιδέα ανήκει στον Αντώνη -όταν σχεδιάζαμε το ταξίδι και εδώ σταματάω τις μπηχτές-ότι του έχωσα , έχωσα (άντε μια-δυό ακόμη να συμπληρώσω προσεχώς για το Καπαόνικ, ξέρεις εσύ
) και πλέον αρχίζουν τα κρέντιτς, διότι το σωστό να λέγεται, είχε και εξαιρετικές ιδέες μία εκ των οποίων, να περάσουμε σύνορα με τη Βοσνία αμέσως μετά τις λίμνες για να μην έχουμε καθυστερήσεις την επόμενη που θα έπρεπε να διανύσουμε αρκετά περισσότερα χιλιόμετρα, όπως επίσης και για να μειώσουμε το κόστος διαμονής. Κι έτσι βρήκε στο χάρτη το Μπίχατς.Το οποίο Μπίχατς απείχε μόλις ένα 20λεπτο από τα σύνορα κι ήταν ένας ακόμη μικρούλης παράδεισος. Ένα πανέμορφο χωριουδάκι πνιγμένο στο πράσινο που τα είχε όλα. Ποτάμι, νερά, βλάστηση και όμορφα χωριατόσπιτα.
Ξαφνικά άρχισα να ονειρεύομαι παραδοσιακές βοσνιακές ταβέρνες, ψησταριές και σούβλες
Ανεβήκαμε σ ένα λόφο και βρήκαμε το υπερ-καταπληκτικό σπιτάκι που μας είχα κλείσει.
Ένα αυθεντικό μουσουλμανικό χωριατόσπιτο με κιλίμια, ξυλόσομπα και ακόμη ακόμη ναργιλέ!
Στον κάτω όροφο έμενε η πολύ συμπαθητική οικογένεια με τα παιδάκια τους και κοτούλες να τρέχουν ολούθε. Και παραδίπλα έβοσκαν κατσικούλες. Μας υποδέχθηκε ο συμπαθέστατος μουσουλμάνος οικοδεσπότης μας που μάλιστα μας έφερε φρέσκα αυτά από τις κοτούλες για το πρωινό μας! Ακούτε φίλοι Κροάτες;; Έτσι τσιμπάνε τα 10ράκια στη βαθμολογία οι σωστοί οι νοικοκυραίοι....
Εγώ δεν μπορούσα να κρύψω τον ενθουσιασμό μου! Μας ενημερώνει πως όλοι όσοι έρχονται εδώ ενθουσιάζονται, έχουμε λέει κ ένα υπέροχο πάρκο με δέντρα και καταρράκτες, έχουμε και σούπερ τιμές και άσε τα κορόιδα να πηγαίνουν να τα σκάνε στην ...Κροατία! Και γέλασε δυνατά.
Γελάσαμε και μεις μαζί του μουδιασμένα, μια και είμασταν τα κορόιδα που τα είχαν σκάσει στην Κροατία...τι να πω και να μην περιαυτολογήσω....3,5 μέρες στην Κροατία, ήταν ο προυπολογισμός όλου του υπόλοιπου ταξιδιού!
Ενιωθα τόσο κουρασμένη και σκασμένη....ήθελα σαν τρελή ένα μπάνιο κ βγαίνοντας στη βεράντα αντίκρυσα μια μεγάλη πλαστική πισίνα από αυτές που έχουν για να παίζουν τα μικρά παιδιά.
Από μένα είναι....Ναι!!!!
Τσίριξα από χαρά, έτρεξα να βάλω μαγιώ και έφιαξα και φραπέ, καμαρώστε με!
Μούτρα κατάκοπα αλλά πόση ικανοποίηση χωράει σε μία έκφραση;
Βγήκαμε προς ανίχνευση τροφής αλλά εκεί που ονειρευόμουν κατσικάκια στη σούβλα, μας ενημέρωσαν ότι υπάρχουν μόνο 2 εστιατόρια, το ένα εκ των οποίων ήταν κλειστό.
Μας έστειλαν σε ένα ξενοδοχείο (!) για φαγητό όπου όμως εκεί είχαν ένα γάμο; αρραβώνα; κάτι τέτοιο και μας είπαν ότι αναγκαστικά πρέπει θα περιμένουμε.
Δεν είμασταν κ από το σόι του...κουμπάρου οπότε αναγκαστικά περιμέναμε.
Μας έφεραν όμως από ένα κρασί για να σουρώσουμε κατευθείαν με άδεια στομάχια.
Οι σούβλες έγιναν ψητά στη σχάρα και μετά από μια τέτοια επική μέρα, εκεί στο Μπίχατς που δεν το ξέρει ούτε η μάνα του, φάγαμε ένα από τα καλύτερα γεύματα του ταξιδιού, ο σεφ είχε τα κέφια του.
Γυρίσαμε σπίτι και ξεραθήκαμε ευτυχισμένοι, έχοντας τρελή αδημονία για την αυριανή ημέρα που θα διασχίζαμε όλη την ορεινή βουκολική Βοσνία-Ερζεγοβίνη με τις φιδίσιες διαδρομές πλάι στα πολυάριθμα ποτάμια και μέχρι το μαρτυρικό Σεράγιεβο.
Ανυπομονώ και τώρα να σας τα πω...'Εχω μαζέψει κάμποσο υλικό, ενθουσιάζομαι κ πάλι τώρα που τα ξαναβλέπω, δεν βλέπω την ώρα να τα καταγράψω και αυτά και να ξαναζήσω μέσω της συγγραφής μερικές από τις πλέον αλησμόνητες στιγμές του ταξιδιού μας.
Last edited:
