Αλβανία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Κροατία Μαυροβούνιο Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Roadtrip Βαλκάνια, 6 χώρες, JesusChristMadonna (Χριστοπαναγίες!) and more....

[evaT]

6η μέρα Split-less in Split...κι ένα ρηγιούνιον...

Ξανά Κροατία είχε λοιπόν το πρόγραμμα την επομένη. Με τη Βοσνία κλείσαμε ραντεβού 2-3 μέρες αργότερα για μια πιο ενδελεχή ματιά.
Μπες-βγες από τα σύνορα είχαμε γίνει πια εξπέρ στη διαδικασία. Λέω θα μας δουν στην Κροατία και θα πουν πάλι εσείς εδώ; Θα πούμε μη δίνετε σημασία κάτι περίεργοι είμαστε που κάνουμε βόλτες πάνω κάτω στις χώρες

Μπαίνοντας στο Μόσταρ την προηγούμενη είχαμε δει την πινακίδα που οδηγούσε προς το Σπλιτ. Η πρόθεσή μας ήταν να πάρουμε την πιο σύντομη διαδρομή και να πατήσουμε και ολίγον από αυτοκινητόδρομο. Στη Βοσνία όμως η οδοσήμανση είναι κάτι σαν τους πετυχημένους γάμους. Είδος προς εξαφάνιση!
Οι δε χάρτες όφλαιν, δεν είχαν τα κέφια τους εκείνη τη μέρα. Μας γύριζαν συνέχεια πίσω στο ίδιο σημείο χωρίς να μπορούμε να καταλάβουμε τι ήθελε να πει ο ποιητής. Ο Τάσος μάταια επιχείρησε να ανοίξει διάλογο με την κοπελιά που μιλούσε στο app, είχε τα υπαρξιακά της εκείνη και του κρατούσε μούτρα, έτσι σταματήσαμε να ρωτήσουμε σ ένα βενζινάδικο.
Μας έστειλαν προς την αντίθετη κατεύθυνση ενώ το gps αγωνιούσε να κάνει σύνδεση με το δορυφόρο.
Σταματήσαμε στην αγαπημένη PEKARA της καρδιάς μας και πήγα να φορτώσω προμήθειες. Ρώτησα και εκεί-αγγλικά γρι αλλά για Σπλιτ όλο ευθεία, έτσι μου έδειξε να καταλάβω...
20-30 χιλιόμετρα αργότερα επιτέλους συντονίστηκε ο χάρτης και καταλάβαμε πως τελικά απλά βρεθήκαμε στον παλιό δρόμο που ήταν ελάχιστα πιο μακρύς, διαπιστώνοντας επίσης πως θα βρεθούμε δυό βήματα πιο πέρα από την καινούργια φουτουριστική γέφυρα της Κροατίας που είχε μόλις εγκαινιαστεί 5 μέρες πριν και πλέον παρακάμπτει το στενό κομμάτι της Βοσνίας που έπρεπε αναγκαστικά να διασχίσεις κατά μήκος της ακτής.
Αποφασίσαμε ότι ήταν ευκαιρία να λοξοδρομήσουμε ελαφρώς και να τη δούμε δωρεάν, μια και σε λίγο καιρό ο τσάμπας πέθανε και η κάθε διέλευση θα είναι τουλάχιστον αλμυρή.

Κάναμε πολύ καλά, η πρώτη επαφή ήταν ουάου!!! αλλά σήκωσα το κινητό να τραβήξω ένα βιντεάκι στην είσοδο χωρίς να πατήσω το κουμπί και δεν έγραψε απολύτως τίποτα. Στην ανάποδη κατεύθυνση δεν μου άρεσε τόσο η οπτική της γέφυρας και έριξα την ιδέα στον Τάσο, μήπως...μήπωωως λέω να κάνουμε μια αναστροφή και να την ξαναπεράσουμε;
Δεν μου απάντησε αλλά με κοίταξε στραβά και το βούλωσα αφού δεν ήθελα να ρισκάρω να ψάχνω για ωτοστόπ στις ακτές της Κροατίας

Οπότε βολευτείτε με αυτή τη φωτό.

Γέφυρα Pelješac- φρέσκο αξιοθέατο μόλις βγήκε από το φούρνο της PEKARA!

Στο Σπλιτ θα συναντούσαμε το φίλο μου το Γιώργο που εδώ και κάποια χρόνια μένει μόνιμα στην Ελβετία.
Εγώ τον γνωρίζω βέβαια από την Ελλάδα αλλά εννοείται πως τον έχω επισκεφτεί στη Ζυρίχη παλιότερα (όχι θα τον άφηνα!) , πλέον όμως λόγω του κορώνα είχαμε να βρεθούμε από το 2018 και ήμουν πολύ χαρούμενη που θα τον ξαναέβλεπα. Τα παιδιά τον είχαν γνωρίσει κάποια στιγμή σ έναν καφέ αλλά δεν πειράζει θα είχαμε ευκαιρία να γνωριστούν καλύτερα στην Κροατία.
Αυτός εκείνες τις μέρες έκανε ένα μίνι τουρ στην Κροατία, είχαμε συνεννοηθεί από πριν για να συντονιστούμε κάπως και τώρα προερχόμενος από Ζάγκρεμπ ήταν ήδη στο Σπλιτ και μας περίμενε να πάμε για μπάνιο, ενώ την επόμενη μέρα θα ερχόταν μαζί μας στο αυτοκίνητο να κάνουμε ένα τουρ όλοι μαζί παρέα από τις ακτές του Σπλιτ προς το Ζαντάρ.

Πριν φτάσουμε στο Σπλιτ μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο και για πρώτη φορά στο ταξίδι είδαμε πως λειτουργούν και τα διόδιά τους. Σταματάς σε μπάρα στην είσοδο του δρόμου, παίρνεις χαρτάκι όπως στα πάρκιγκ και στην έξοδο πληρώνεις με μετρητά ή κάρτα. Σου δείχνουν δε την αξία σε κούνα και ευρώ. Εμείς με τη ρέβολουτ ούτε είδαμε τι χρώμα έχουν τα κούνα. Τα ποσά πάντως ήταν απολύτως λογικά ανάλογα και τα χιλιόμετρα που είχες διανύσει.

Στην Κροατία είχαμε κανονικά τα δεδομένα μας στο τηλέφωνο κι ο Αντώνης έπεσε με τα μούτρα στη μελέτη για να βρεί ότι αξιοσημείωτο βράχο έχουν... ξεχάσει να συμπεριλάβουν οι τουριστικοί οδηγοί εμείς πηγαίναμε ντογρού σε παραλία στο Σπλιτ, αυτός ανακάλυψε τη Μακάρσκα, είδε τι είδε στο ιντερνέτ κι άρχισε να μας πιλατεύει, τι παραλιάρα είναι και δεν πρέπει να χάσουμε τέτοια ευκαιρία. Μετά το κάζο που είχαμε ήδη πάθει με τις παραλίες από φωτογραφία να παραληρείς και η πραγματικότητα να σε προσγειώνει ανώμαλα, δεν πίστευα πια τίποτα.
Ο Τάσος είπε εγώ δεν βγαίνω από τον αυτοκινητόδρομο και το πράγμα τελείωσε εκεί.
Γεγονός που το μετανιώσαμε πικρά αργότερα όταν μπλέξαμε στην κίνηση και ο Αντώνης βρήκε ευκαιρία να διασκεδάσει, τώρα θα πίναμε τις μπύρες μας στη Μακάρσκα, και τα καλύτερα νερά χάσαμε που τα έχει μόνο η Μακάρσκα, τις καλύτερες γυναίκες έχει η Μακάρσκα....και αυτό συνεχίστηκε για αρκετές μέρες ακόμη (μέχρι να βρει καινούργιο κόλημμα) και αν βρεθεί κάποιος εδώ μέσα και μου πει ότι η Μακάρσκα είναι παραλιάρα, εγώ να ξέρετε θα τον μπλοκάρω

'Ενα χάλι και μισό μου φάνηκε στην είσοδο το Σπλιτ. Μεγαλούπολη με βιομηχανία και άσχημα κτίρια. Γνώμη που δεν άλλαξα ούτε στη συνέχεια οδεύοντας προς πιο κεντρικά σημεία.
Η δε γειτονιά που θα μέναμε (αναγκαστικά λίγο πιο αποκεντρωμένα λόγω του ό,τι χρειαζόμασταν ελεύθερο παρκάρισμα) θύμιζε εργατικές πολυκατοικίες του Φοίνικα στη Θεσσαλονίκη.
Το σπίτι που είχαμε πληρώσει ένα κατοστάρικο για ένα βράδυ ήταν μεν ευρύχωρο αλλά εντελώς basic και μάλλον κάτω του μετρίου. Αλλά είπαμε...Φουλ σαιζόν νοικιάζουν μέχρι κ τα κοτέτσια τους.
Φρεσκαριστήκαμε και ντογρού για παραλία. Ο Γιώργος μου είχε στείλει λινκ με την τοποθεσία της παραλίας και θα ερχόταν κ αυτός να μας βρει.

Είχε μια ψιλοατυχία την προηγούμενη μέρα και περίμενα να μας τα πει από κοντά.
Το παλικάρι βασικά ανήκει στην αναφερόμενη ως brain-drain κατηγορία των συμπολιτών μας που κατά την προηγούμενη δεκαετία τρώγοντας γενναία τη μούτζα από την κατάσταση της οικονομίας και συλλήβδην της ανικανότητας των πολιτικών μας την....έκαναν με ελαφριά προς άλλες πιο πρόθυμες να δείξουν έμπρακτα τη στοργή τους πολιτείες. Και καμία εκ των προθέσεων δεν έχει να επιστρέψει στη μαμά-πατρίδα παρότι η αγαπημένη μας κυβέρνηση αγωνίζεται να μας πείσει για το αντίθετο.
Το λαμπρό βέβαια μυαλό που έχασε η χώρα μας φαίνεται πως το είχε μάλλον ξεχάσει σπίτι του στις διακοπές, γιατί εκεί που περπατούσε αμέριμνος και υποθέτω τιντεριαζόταν (άλλαζε μηνύματα με θηλυκές υπάρξεις στη γνωστή εφαρμογή γνωριμιών) στο κινητό του, δεν πρόσεξε μια πινακίδα που έβρισκε στο μπόι του (είναι και δίμετρος παναθεμά τον) και προέκυψε...μετωπική, με αποτέλεσμα να τρέχει στα επείγοντα για ράμματα....ευτυχώς δεν ήταν κάτι σοβαρό και το τραύμα ήταν μέσα στα μαλλιά -δεν του χάλασε την πρόσοψη

Προσεγγίζοντας την παραλία άρχισα να το συμπαθώ το σκηνικό λιγάκι περισσότερο. Υπήρχε ένα τεράστιο πάρκο-δάσος το Marjan Park και ο δρόμος περνούσε περιμετρικά όπου κατέληγε στις παραλίες. Οι οποίες παραλίες αν και εντός πόλης είχαν τα καλύτερα νερά από ό,τι είχαμε δει μέχρι στιγμής.

Από πολυκοσμία βέβαια, ούτε συζήτηση!
Παρκάραμε όμως...σιγά που δε θα! Εμείς γαλουχηθήκαμε να παρκάρουμε Χαλκιδική πρώτο πόδι σαβ/κο, θα μασήσουμε στην Κροατία, γατάκια;

Στο μπητς μπαρ δεν είχε βέβαια ούτε κόκκο άμμου ελεύθερο....είχε όμως ένα σαν πεζούλι στην άκρη με φυσική μάλιστα σκιά από πεύκα...μας έκανε και με το παραπάνω.
Με το που στρώσαμε πετσέτα να αράξουμε ακούμε από δίπλα....Locomondo καπνίζω μπάφους και παίζω Pro...λέμε τι φάση; και μιλάμε στα παλικάρια-πιτσιρικάδες από Αθήνα, σε roadtrip κ αυτοί, ακριβά λέει παιδιά τα ακτοπλοικά στην Ελλάδα για τα νησιά και καταλήξαμε εδώ...
Πιάσαμε την κουβέντα για τις εντυπώσεις μας από τα μέρη που είχαμε δει και μας ρώτησαν αν ταξιδεύουμε πολύ....και με την ερώτηση αυτή έπαιξε αμέσως μπαλίτσα ο Αντώνης που το χειμώνα πέρασε ένα γεμάτο 3μηνο στη Λατινική Αμερική οπότε μπήκε στην παρέα με γκολ από τα αποδυτήρια. Τους κρέμασαν τα σαγόνια τους πιτσιρικάδες.

Εγώ άρχισα να χαζεύω τριγύρω μου γιατί είχε ήδη αντιληφθεί το μάτι μου την κατάσταση.
Η ...Θεσσαλονικιά της Κροατίας σύχναζε εκεί! Θεσσαλονικιά είμαι και γω δηλαδή αλλά...καμία σχέση. Τι μαγιώ λεοπάρ, τι κορδόνι, τι μακιγιάζ και ψεύτικη βλεφαρίδα, έλεγες όπου νάναι θα σκάσει μύτη και η Πάολα με 12ποντο και θα μας τραγουδήσει γαβγίσει, κανά δυό άσματα να δέσει το σκηνικό.
Γι αυτό είχαν ακροβολιστεί όλοι οι λέγουρες-υποψήφοι γαμπροί στα πεζούλια...είχαν θέα...άπλετη!

Μέχρι και γω έβγαλα φωτογραφίες με κάτι Κροάτικους-πισινούς, τι να κάνω, αυτά έβλεπα αυτά έβγαζα
Αλλά επειδή είμεθα σοβαρό φόρουμ θα ανεβάσω φυσικά μόνο τις τουριστικές...

Kasjuni Beach Χαμούλης

Μπήκα στο νερό και ήταν αρκετά πιο ζεστό από ότι οι θάλασσες πιο νότια, σκέφτηκα πως μάλλον έχει να κάνει με τα ρεύματα τελικά. Και ήταν πολύ διαυγή τα νερά, απόλαυση.
Κολυμπούσα και σκεφτόμουν πως φέτος το πρώτο μπάνιο της χρονιάς το έκανα στην Καραϊβική στην Κούβα το Γενάρη, το 2ο στον Ατλαντικό αρχές Μαΐου στην Πορτογαλία και το τρίτο πλέον στην Αδριατική....τρένο το πήγα! Κι έτσι χαρούμενη ...έπαψα ευτυχώς να σκέφτομαι.
Ήρθε κι ο Γιωργάκης και πήραμε μπυρίτσες να πούμε τα νέα μας.

Απόγευμα πια μαζευτήκαμε να ανασυντάξουμε δυνάμεις και να βγούμε στην παλιά πόλη.
Κατεβήκαμε ως κάτω με τα πόδια και είδαμε λίγο περισσότερο το Σπλιτ δίχως να καταφέρει να μας κερδίσει. Παντού τα ογκώδη, άσχημα και άχρωμα κτίρια τύπου Σοβιέτ.
Μέχρι τις παρυφές της παλιάς πόλης.

Η οποία παλιά πόλη συγκεντρώνεται γύρω από το μεγαλοπρεπές Παλάτι του Διοκλητιανού κατασκευασμένο τον 4ο αιώνα μ.Χ. Μάλιστα η υπόλοιπη πόλη δημιουργήθηκε και επεκτάθηκε γύρω από το ίδιο το παλάτι που αρχικά ήταν η μόνη κατασκευή στην πόλη.
Καλύτερα να παρέμενε κι η μόνη δηλαδή...άντε κι η παλιά πόλη και τέρμα. Τόσο πολύ το συμπάθησα το Σπλιτ! Το λογοπαίγνιο στον τίτλο είναι ξεκάθαρα ύπουλο και παραπλανητικό.

Παλάτι Διοκλητιανού

Παλιά Πόλη Σπλιτ

Βάζω και μερικές από τα υπόγεια του παλατιού που μου τις παραχώρησε ο Γιώργος μια και εμείς δεν καταφέραμε να μπούμε λόγω ώρας (ξανά)

Πέρα από το εντυπωσιακό Παλάτι δεν με ενθουσίασε τίποτε άλλο.
Είχε όμως καλή ενέργεια λόγω κόσμου και φαινόταν πολύ πιο ζωντανή πόλη, τα μαγαζιά ήταν γεμάτα κόσμο ως αργά.

Κάναμε κάποιες μάλλον αποτυχημένες απόπειρες να βρούμε κάπου να φάμε-είτε ήταν όλα ασφυκτικά γεμάτα ή πολύ ακριβά.
Ο Γιώργος θα ερχόταν να μας βρει στο φαγητό αφού την ξενάγησή του την είχε ήδη κάνει την προηγούμενη και μου είπε πριν καθίσουμε κάπου να κοιτάξω καλά τις αξιολογήσεις στο google.
Δε φτάνει που δε βρίσκαμε καρέκλα να βάλουμε κάτω τον πισινό μας, μου έβαλε και άλλη παράμετρο δυσκολίας.
Κάποια στιγμή εντοπίσαμε ένα τραπέζι κάπου και στρωθήκαμε. Ανοίγω τον χάρτη της τοποθεσίας, βλέπω καλή βαθμολογία και του στέλνω μήνυμα καθόμαστε δίπλα στις δημόσιες τουαλέτες...εκεί!
20 λεπτά αργότερα μας βρήκε ενώ η σερβιτότα δεν είχε ακόμη καταδεχθεί να μας προσέξει.
Λέει ο Γιώργος τι κάνεις εδώ παιδάκι μου η βαθμολογία είναι 3,6 πάμε αλλού! Λέω εγώ 4,5 είδα τι 3,6;
4,5 λέει έχουν.... οι τουαλέτες δίπλα, το εστιατόριο είναι για το ανάθεμα
Εγώ πάλι τι ακριβώς έβλεπα, ακόμη δεν έχω καταλάβει!

Ανέλαβε δυναμικά να βγάλει αυτός το φίδι από την τρύπα κ αφού συμβουλεύτηκε το κινητό του για τα εστιατόρια ανά είδος φαγητού στην περιοχή, αφοσιώθηκε να τσεκάρει τις βαθμολογίες και τα σχόλια, αφού πέρασε κανένα τέταρτο και δε σήκωσε καλά καλά τα μάτια του από το κινητό αναρωτήθηκα ότι το περίεργο δεν ήταν ότι τράκαρε με την πινακίδα, το περίεργο είναι που την είχε γλυτώσει ως σήμερα!! Ευτυχώς την σηκώνει την καζούρα διότι μετά από αυτό τον περίλαβε και ο Τάσος που είναι "μανούλα" σε αυτά και κάτι τέτοια είναι βούτυρο στο ψωμί του

Κι αφού η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς εντέλει εντοπίσαμε ένα ομολογουμένως πολύ καλόγουστο μπαρ-ρεστοράντ, φάγαμε ωραία και ήπιαμε τις μπύρες μας ως αργά ενώ τακιμιάσαμε ως γκρουπ και γίναμε μια ωραία παρέα γίναμε...

Κ έτσι πλέον ήμουν εγώ και τρεις άντρες, άλλος για τη βάρκα μας;;
Ούτε αρσενικός κώνωψ θα με πλησιάσει εφεξής

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …

  Go to chapter

  Go
• 12

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 12

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Τη περίμενα πως και πως αυτή την ιστορία

 

[chris7]

δυστυχώς δεν μπορώ αντίστοιχα να υποσχεθώ ότι δεν θα φλυαρίσω διότι το περιμένω πως και πως...

Κι εμείς.

 

[evaT]

1η μέρα Οχρίδα (Πόγραδετς), Ομορφιά που συμφέρει!

Ξεκινήσαμε Παρασκευή μεσημέρι μόλις σχόλασα με πρώτο στόχο μικρό, μόλις 278 χιλιόμετρα μέχρι τη λίμνη Οχρίδα την οποία δεν έχω δει ποτέ ούτε από τη Σκοπιανή πλευρά και σκεφτήκαμε (ορθά) πως βόλευε ως πρώτη στάση για την μισή πρώτη μας μέρα.

Περάσαμε τα σύνορα από την Κρυσταλλοπηγή πανεύκολα και πατήσαμε έδαφος Αλβανίας.

Κλείσαμε και τα δεδομένα στα κινητά και πλέον πηγαίναμε με τους κατεβασμένους χάρτες. Είχα φορτώσει το maps.me για όλες τις χώρες αλλά στην πορεία το offline google maps αποδείχτηκε πιο εύχρηστο/εξυπηρετικό.

Το σκηνικό γύρω μας άλλαξε άρδην. Οι δρόμοι επαρχιακοί μεν αλλά σχετικά καλοί και χωρίς (ακόμη) ιδιαίτερη κίνηση. Ο δρόμος διέσχιζε μικρά χωριά και μαζί με τα όρια ταχύτητας που αναγκαστικά τηρούσαμε ευλαβικά ακολουθώντας τις συμβουλές που λάβαμε εδώ και αλλού, τα χιλιόμετρα «έβγαιναν» αργά.

Αυτό που τραβούσε ξανά και ξανά την προσοχή μας ήταν τα …ανεκδιήγητα κτίρια!

Ένα κεφάλαιο από μόνο του θα μπορούσα να αφιερώσω στο πόσο πόνεσαν τα μάτια μας από αυτά που είδαμε διασχίζοντας τη γείτονα χώρα.

Και πραγματικά κρίμα που δεν έχω τις αντίστοιχες φωτογραφίες να μοιραστώ τις εικόνες αλλά ήταν πρακτικά αδύνατο να έχω όχι καλές-ούτε καν αποδεκτές λήψεις μέσα από ένα όχημα εν κινήσει και χίλια μύρια εμπόδια μπροστά από τον φωτογραφικό στόχο.

Με λίγα όσο μπορώ πιο παραστατικά λόγια, αρκετά (αν όχι πολλά) σπίτια θα μπορούσαν άνετα να συγκριθούν με την κουζίνα fusion. Ξέρετε…αυτή που παντρεύει πολλές διαφορετικές κουζίνες του κόσμου και γεύσεις σ ένα πιάτο.

Ε κάπως έτσι κ οι Αλβανοί πήραν πρωτοβουλία και πάντρεψαν τις αρχιτεκτονικές-λίγο μπαρόκ από δω, λίγο νεοκλασικό από κει, με μια πρέζα μεταμοντερνισμού με κυρίαρχο πάντως στοιχείο το γνωστό μπαλκονίσιο κολωνάκι. Πολύ κολωνάκι όμως.

Δεν έμεινε σπίτι για σπίτι χωρίς τέτοιο. Οι άνθρωποι λέμε τα βάζουν παντού! Σχολιάζαμε πως λογικά απορροφούν όλη την δική μας εγχώρια παραγωγή, στοίχημα πως αν κάτι εξάγουμε στην Αλβανία δεν είναι άλλο από....κολωνάκια

‘Οσο προχωρούσαμε στα ενδότερα της χώρας τόσο τα αρχιτεκτονικά μαργαριτάρια μας άφηναν ολοένα και πιο άφωνους.

Το αποκορύφωμα ήταν όταν κάποια στιγμή είδα σπίτι με κεραμίδι (και κολωνάκι εννοείται στην περίμετρο του μπαλκονιού) επάνω στο οποίο δέσποζαν περήφανα κάτι τεραστίων διαστάσεων αγάλματα στις τέσσερις γωνίες της σκεπής!

Το χάζευα άφωνη από την έκπληξη, ενώ λίγο παρακάτω στην επόμενη γωνία είδαμε μια μάντρα που πουλούσε τέτοια ευφάνταστα αγάλματα. Ε λογικό ήταν δίπλα ήταν η μάντρα, να μη βάλει μερικά αγάλματα να στολίσει τη σκεπή; Δίκιο είχε ο άνθρωπος

Για να λέμε όμως όλη την αλήθεια, γεγονός είναι πως τα σπίτια τους ήταν επιμελώς περιποιημένα, με λουλούδια και φυτά, δεν έδειχναν παρατημένα και ανοικοκύρευτα.

Πρώτη στάση Κορυτσά η οποία μας εξέπληξε ευχάριστα

Κεντρικός Πεζόδρομος με καφετερίες κλπ

Νάμαι κ γω! Στον Ορθόδοξο Καθεδρικό της πόλης.

Και ξανά στο δρόμο.
Αργά το απόγευμα φτάσαμε στο Tushemisht ένα μικρό χωριό δίπλα στο Πόγραδετς όπου είχα κλείσει τη διανυκτέρευσή μας.
Δε συνηθίζω να ανεβάζω καταλύμματα αλλά αυτό αξίζει ειδική αναφορά.
Είχα ενθουσιαστεί ήδη από την πρώτη φορά που το είδα στο booking, ένα σπίτι 250 ετών με 2 δωμάτια χτισμένο πάνω από ένα ρυάκι και μια πηγή η οποία αναβλύζει κάτω από το δάπεδο του σπιτιού το οποίο είναι διάφανο!
Από κοντά ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακό

Το δε βράδυ άναβες το φως στο δάπεδο κι ήταν ακόμη πιο ειδυλλιακό. Κρίμα που δεν ήμουν σε ρομαντική φάση αλλά τι να γίνει έτσι είναι η ζωή.

Κι όλο αυτό με 43 ευρώ το βράδυ

Βγήκαμε βόλτα στο χωριουδάκι με κατεύθυνση προς τη λίμνη. Παντού μικρά ποταμάκια και λιμνούλες, κουκλάκι ζωγραφιστό!

Φάγαμε και τα κρεατικά μας εδώ, ήπιαμε και τις κρασάρες μας να χαλαρώσουμε

τώρα που την ξαναβλέπω τη φωτό, κι αυτοί που φαίνονται 3 είναι αλλά από άλλο γκρουπ.

Η δε λίμνη έμοιαζε με θάλασσα τόσο λόγω μεγέθους όσο και διαύγειας. Είχε και κανονική αμμουδερή παραλία!

'Οχι δείτε διαύγεια.

4 ευρώ το σετ οι ξαπλώστρες! μακάρι να είχαμε περισσότερο χρόνο να περάσουμε μισή μέρα εκεί.

Και χρησιμοποιείς άνετα παντού το ευρώ. Καλό είναι να υπάρχουν πολλά ψιλά, 10ρικα, 20ρικα για να μην χρειάζεται να περιμένετε ρέστα που είναι αμφίβολο σε πιο νόμισμα θα τα επιστρέψουν.

Το Πόγραδετς μεγάλο και πολύ τουριστικό, μου θύμισε λίγο τα Νέα Πλάγια στο δρόμο για Χαλκιδική. Καλά κάναμε και κλείσαμε στο χωριουδάκι παραδίπλα.

Η εκκίνηση είχε δοθεί πανηγυρικά. Η παρέα ήταν φουλ ευδιάθετη, με ενέργεια και έτοιμη, όλοι αδημονούσαμε για την επόμενη μέρα που μας έμενε το υπόλοιπο της Αλβανίας πριν περάσουμε τα σύνορα για Μαυροβούνιο.

'Οπου όμως μας περίμεναν λίγο πιο ....καλτ καταστάσεις.

 

[EviTan]

Πανηγυρική εκκίνηση όπως την περιγράφεις, όντως!! Το δωμάτιο εντυπωσιακό!!!!!

 

[evaT]

2η μέρα Αλβανία- Ulcinj Μαυροβούνιο η μέρα που ντράπηκε και το ίδιο το μπινελίκι


Βάλαμε πλώρη για Τίρανα έχοντας πρόθεση να κάνουμε μια σύντομη στάση και στο ιστορικό Ελμπασάν και κάπου εκεί σιγά σιγά αρχίσαμε να γνωρισζόμαστε με την hard core εκδοχή της αλβανικής οδήγησης.
Ο,τι νάναι έκαναν. Αντικανονικές προσπεράσεις, σε διπλή γραμμή, τυφλές, επάνω σε στροφή και γενικά βασίλευε η οδική αναρχία.
Εν τω μεταξύ δύσκολα διέκρινες αυτοκίνητο αξίας κάτω των 30,000 ευρώ στο δρόμο. Παίζει να είμασταν και οι μόνοι που ταξιδεύαμε με κουβά (yaris hybrid ήταν το κουβαδάκι μας αλλά τι να λέει μπροστά στα θηρία bwv suv των 2000 κυβικών και βάλε...)
Τι κι αν σιχτίριζε προς πάσα κατεύθυνση ο Τάσος που οδηγούσε....η κατάσταση ολοένα και χειροτέρευε.

Το Ελμπασάν ήταν τόσο παρατημένο-αδιάφορο-κατάθλιψη που απλά το διασχίσαμε χωρίς στάση και χωρίς καν να βγάλουμε μία φωτογραφία.
Λίγο πριν φτάσουμε στα Τίρανα ο δρόμος επιτέλους έγινε αυτοκινητόδρομος και χαμογέλασε λιγάκι το ταλαίπωρο χειλάκι μας.
Στα Τίρανα έβραζε ο τόπος, ευτυχώς παρκάραμε σχετικά εύκολα κεντρικά και κάναμε μια μικρή βόλτα στο κέντρο της πόλης

Σκεντερμπέης

Δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, ωστόσο μου φάνηκε πιο ευρωπαικό από ότι το περίμενα.

Εϊχαμε σκάσει απο τη ζέστη και καθίσαμε σε μια πολύ μοδάτη καφετερία να πιούμε μια κρύα μπύρα σαν αυτές που ανεβάζει ο @psilos3 .
3 peroni και 3 σάντουιτς για να τσιμμπολογήσουμε μόλις 9 ευρώ....Μας έδωσαν και δεδομένα και χώσαμε τα μούτρα μας ο καθένας στο κινητό του βγάζοντας το πρώτο στερητικό....αρκετά μιλήσαμε μεταξύ μας ας δούμε λίγο τι κάνουν και οι υπόλοιποι φίλοι μας
Και είχαν στο καφέ αυτά τα ψεκαστήρια που ψεκάζουν κρύο ατμό και δροσίζεσαι-τα έχω δει στο εξωτερικό αλλά όχι στην Ελλάδα....μπορεί και να υπάρχουν και να μην έτυχε, ωραίο κόλπο πάντως.

Μετά τα Τίρανα μας περίμενε το χειρότερο κομμάτι....Το google maps έδειχνε πως για τα 130 χιλιόμετρα που υπολείπονταν μέχρι το Ulcinj απαιτούνταν σχεδόν 4 ώρες
Βάζαμε στοίχημα αν ο δρόμος θα ήταν στενός με στροφές, αν θα είχε υπερβολική κίνηση ή απλά το app έπεφτε έξω.
Αλίμονο ! Ο γούγλης δεν κάνει ποτέ λάθος....
Με το που άφηνες τα Τίρανα σε περίμενε το μεγάλο φρακάρισμα.
ΟΙ δρόμοι στενοί και η κίνηση αφόρητη. Ο οποίος εθνικός δρόμος αναγκαστικά περνούσε μέσα από το αεροδρόμιο της πόλης. Φαίνεται πως η έννοια δρόμος περιφερειακός είναι παντελώς άγνωστη στα αλβανά. Μαζί βέβαια και η έννοια της ασφαλούς οδήγησης (της ποιάς;;)
Παρότι τα αστυνομικά μπλόκα ήταν συνεχή και τα εκκλησάκια στα σημεία των ατυχημάτων ακόμα περισσότερα σε βαθμό που ξεφύτρωνε ένα κυριολεκτικά κάθε 20 μέτρα....αυτοί το χαβά τους.
Απλά έμπαιναν στο αντίθετο ρέυμα κι όποιον πάρει ο χάρος... Γιούριααα!!
Κι όταν δεν έκαναν αυτό απλά ξαφνικά άλλαζαν κατεύθυνση, Εννοείται χωρίς φλας....για τέτοια είμαστε τώρα; πολυτέλειες!
Η απλά ξαφνικά έβγαιναν χωρίς καμία προειδοποίηση από κάποιο στενό και χώνονταν μπροστά σου. Άρχοντες λέμε!!
Κι αφού είδαμε το Χριστό φαντάρο καμιά δεκαριά φορές ενώ ο Τάσος έκανε ότι ελιγμό ήταν δυνατό για να κρατηθούμε εντός πορείας και ει δυνατό σε ....One piece...πόσο ν αντέξει ο άνθρωπος απασφάλισε και άρχισε να μπινελικώνει προς όλες τις κατευθύνσεις.
Αφού περίλαβε όσους έβγαιναν αντικανονικά από αριστερά, στόλισε και όσους πετάγονταν αυθαίρετα, όσους ξαφνικά έστριβαν δίχως φλας, αλλά και κάποιους ξεχασμένους που πήγαιναν με 40 στη μέση του δρόμου εμποδίζοντας το σύμπαν ολόκληρο ενώ οι ίδιοι συνέχιζαν ατάραχοι σταθερά την πορεία του ωσάν να είχαν βγει βαρκάδα στη λιακάδα.
Κι αφού λοιπόν έβρισε με ότι πιο ευφάνταστο μπινελίκι ανέσυρε πρόχειρα εκείνη την ώρα από το μυαλό του, έβρισε, έβρισε έβρισε....τους Αλβανούς τους ίδιους, τις μάνες τους και τους πατεράδες τους, τις θειές τους όπως και σύσσωμο το σόι τους, σειρά είχαν οι δρόμοι, τα θεία αλλά και τα άθεα, όπως και η Κυβέρνηση και τελικά δεν την γλύτωσε ούτε ο καημένος ο Ian Anderson των Jethro Tull που έπαιζε εκείνη την ώρα στο ηχοσύστημα....άει !@$%@@^& και συ ρε Αντερσον με το φλάουτό σου ,πάρτο κ βάλτο στον @@#$&&%@@ εκεί που ξέρεις τέλος πάντων.
Γεια σου ρε Τασούλη με τα ωραία σου!

Και κάποια στιγμή φτάσαμε στη λίμνη Σκόδρα και είπαμε να βγούμε από το αυτοκίνητο και να ηρεμήσουμε....

Μάλλον κάποιο αρχιτεκτονικό κακούργημα ετοιμάζουν εκεί....

Ουδεμία σχέση είχε πάντως η Σκόδρα με την Οχρίδα, τουλάχιστον στο σημείο που βρεθήκαμε εμείς ήταν σκέτος βούρκος.

Παρακάτω μας περίμενε μια από τα ίδια. Μέχρι τα σύνορα με το Μαυροβούνιο οι Αλβανοί οδηγοί παρέδιδαν σεμινάρια επικίνδυνης οδήγησης και μεις υπολογίζαμε τις πιθανότητες επιβίωσής τους αλλά και το πως θα καταφέρουμε να σώσουμε και οι ίδιοι τα τομάρια μας.
Μετά από σχεδόν 4 ώρες που όντως χρειάστηκε για να περάσουμε τα σύνορα (χωρίς όμως καθυστέρηση εκεί να τα λέμε κι αυτά) , πατήσαμε έδαφος Μαυροβουνίου και νιώσαμε να να βγήκαμε από εμπόλεμη χώρα σε ασφαλή ζώνη και δεν είχαμε και μια σαμπάνια μαζί μας να το γιορτάσουμε!
Αναφωνήσαμε όμως ζήτω η ελευθερία και κοντέψαμε να βγούμε από το αμάξι και να προσκυνήσουμε τα ιερά χώματα του Μαυροβουνίου!
Αυτά για λίγο...
Δεν είχαμε ακριβώς γλυτώσει όπως νομίζαμε , είχαμε απλά περάσει από μια πίστα και προβιβαστήκαμε στην επόμενη.
Κι ενώ η κίνηση είχε όντως μειωθεί αισθητά , η οδηγική δεινότητα των Μαυροβούνιων ελάχιστα είχε να ζηλέψει από αυτή των Αλβανών.
Μετά από τη θλιβερή αυτή διαπίστωση το κατεβάζω-χριστοπαναγίες -τσιπάκι του Τάσου έκανε ρησέτ και ξεχύθηκε ασταμάτητο ενώ εμείς τον παρηγορούσαμε θυμίζοντάς του ότι σύντομα θα περάσουμε σε πιο πολιτισμένες καταστάσεις και γω σκεφτόμουν αν είχα προνοήσει για κανένα πρόχειρο ζάναξ σε περίπτωση που χειροτέρευε η κατάσταση. Για μένα

Το Ulcinj απέχει μόλις 90 χιλιόμετρα από το φιόρδ του Κότορ που ήταν ο βασικός σκοπός της επίσκεψής μας στο Μαυροβούνιο (εκτός του ότι αναγκαστικά περνάς από εκεί για να πας παραλιακώς προς την Κροατία) και επιλέξαμε να μείνουμε εκεί πρώτον για να κάνουμε ένα χαλαρό μπανάκι και να μην τεντώσουμε από τα χιλιόμετρα και δεύτερον για να έχουμε το επόμενο πρωινό ελεύθερο, ξεκούραστοι και με άνεση χρόνου να απολαύσουμε τις ομορφιές του κόλπου.

'Ελα όμως που στο Ulcinj μας περίμενε κι άλλη ταλαιπώρια.
Ο χάρτης μας πήγε εκεί που έγραφε ότι ήταν το σπίτι που κλείσαμε για να μας πουν ότι υπάρχει και δεύτερο με το ίδιο όνομα και μας έστειλαν κάπου αλλού.
Δοκίμασα το λινκ κατευθείαν μέσα από το Booking και βρεθήκαμε στη μέση του...πουθενά.
Χωρίς δεδομένα δεν είχα και πολλές επιλογές. Βρήκαμε ένα καφέ, ζητιάνεψα λίγο wifi και προσπάθησα να πάρω τηλέφωνο τον ιδιοκτήτη. Δεν απαντούσε. 'Εστειλα μήνυμα και ξαναδοκίμασα το λινκ.
Αφού φόρτωσε τη διαδρομή το πήρα με το πόδι.
Τα ίδια. Στο σημείο που έπρεπε να βρίσκεται υπήρχε μόνο ένα γιαπί. Εν το μεταξύ όλα αυτά με 35 βαθμούς και εξαντλημένοι από τα χιλιόμετρα.
'Ολοι το ίδιο χάλι είχαμε. Αποφασίσαμε να πάμε παραλία, το χαλαρό μπανάκι το είχαμε προφανώς χάσει αλλά να προλάβουμε έστω μια βουτιά να κατεβάσουμε τη θερμοκρασία μας.

Στην ήσυχη παραλία που ονειρευόμουν εγώ, υπήρχαν μπητς μπαρ τύπου παγκοσμιοποίησης, μεγαθήρια με αμέτρητες ξαπλώστρες, συν πλαστικά φουσκωτά θαλάσσια πάρκα για τους πιτσιρικάδες στο νερό. Μπλιαχ. Αλλά για την ώρα , αυτό ήταν.
Η θάλασσα εκτός από μπούζι ήταν και θολή ωστόσο η κρύα μπύρα που ήπιαμε μετά ήταν καλή και μας επανέφερε σε ανθρώπινη διάσταση.
Πήρα και wifi και την απάντηση της σπιτονοικοκυράς που μας έδινε στο σωστό στίγμα για το σπίτι.

'Οταν τελικά φτάσαμε είδαμε μια ...δεσποσύνη μέσα στην τρελή χαρά να μας λέει σόρι γκάις, εγώ το είπα στο μπούκιγκ ότι δεν είναι σωστό το στίγμα αλλά αυτοί δεν το άλλαξαν και χαχαχα.
Εν τω μεταξύ εμένα γυάλιζε το μάτι μου! 'Ασε μας κουκλίτσα μου....λες και δεν μπορούσες να στείλεις έγκαιρα ένα μήνυμα με τη σωστή τοποθεσία πριν ταλαιπωρηθεί ο κόσμος! Ε ρε κάτι μηνύσεις που έχουν να πέσουν.
Εϊπα όμως να μη χαλαστώ και τα περαιτέρω θα τα πούμε δημόσια στα reviews....και τα είπαμε ήδη. Υποθέτω δεν θα της άρεσαν πολύ.
Το λάθος λάθος αλλά και το σωστό να λέγεται, το σπιτάκι ήταν μια χαρά , καινούργιο και έλαμπε.

Μετά από λίγη ξεκούραση βγήκαμε προς το παλιό χωριό όπου ήταν το κέντρο της διασκέδασης.
Οι πληροφορίες έλεγαν πως πρόκειται για ένα γραφικό λιμανάκι με κάστρο και περιμέναμε να δούμε κάτι όμορφο.
'Οχι πως είχαμε τίποτα φοβερές προσδοκίες, κάτι ευχάριστο στο μάτι θέλαμε οι χριστιανοί κ ένα πιάτο φαγητό κάπου να καθίσουμε να ξεκουράσουμε τα ρημαγμένα μας κορμιά..
Αυτό που βρήκαμε ήταν όλη η τουριστική υποκουλτούρα της Αδριατικής...
Σκεφτείτε το Φαληράκι της Ρόδου ΜΑΖΙ με τα Μάλια της Κρήτης. Και όλο αυτό πολλαπλασιάστε το επί 100. Την πιάσατε την εικόνα;
Αν όχι να βοηθήσω λίγο....Ορδές και σμπρωξίδι στα στενά, έξαλλη πιτσιρικαρία και αλαφιασμένα 20χρονα που ξεχύθηκαν Σαββατόβραδο για να παρτάρουν δίχως αύριο, οι κοπέλες ντυμένες σαν τριτοτέταρτο μπουζούκι γέμιζαν ασφυκτικά τα ανάλογα μαγαζιά της παραλίας, τόση κακογουστιά μαζεμένη καιρό είχα να συναντήσω.
Μετά από πολλές απόπειρες ευτυχώς βρήκαμε μια πιτσαρία όπου δε γινόταν ο κακός χαμός και βάλαμε κάτι στα στομάχια μας.
Κάναμε και μια μεγάλη βόλτα μήπως και αλλάξουμε γνώμη και το συμπαθήσουμε αλλά αυτό δε συνέβη ποτέ.

εδώ δείχνει κάπως πιο συμπαθητικό, το παραδέχομαι

Ίσως να έφταιγε και η εξάντληση για τη διάθεσή μου, τα αγόρια της παρέας το είδαν πιο ανάλαφρα το θέμα....και πως να μη το δουν δηλαδή αφού τους πετάχτηκαν όξω τα μάτια χαζεύοντας τις δίμετρες Μαυροβουνιώτισσες που δεν είχαν αφήσει κανένα από τα κάλλη τους που να μην βρίσκεται σε κοινή θέα.....


'Ενα καλό της κούρασης των Roadtrips είναι πως παρότι συχνά αναρωτιόμασταν πως θα ήταν η διάταξη των δωματίων στα σπίτια που είχαμε κλείσει και κατηγορούσε ο ένας τον άλλον ότι ροχαλίζει κ ενοχλεί, εντέλει ήταν τέτοια η εξάντληση που πέφταμε ξεροί,, ούτε βόμβα ναπάλμ μας τάραζε!
Κανονείστε να με διαψεύσετε ε;;; ( στ αγόρια απευθύνομαι που έχουν υποσχεθεί να δευτερολογήσουν )

 

[paefstra]

Περιμενω και τη συνεχεια γιατι ξηλωσα εναν μηνα πριν ταξιδι στην ακτη της Κροατιας τον Αυγουστο απο κακη διαισθηση για τις μετακινησεις εκει και το πιθανο στιλ των πολεων, να δω αν ειχα δικιο.

 

[evaT]

Περιμενω και τη συνεχεια γιατι ξηλωσα εναν μηνα πριν ταξιδι στην ακτη της Κροατιας τον Αυγουστο απο κακη διαισθηση για τις μετακινησεις εκει και το πιθανο στιλ των πολεων, να δω αν ειχα δικιο.

όπως γνωρίζω το στυλ σου (μέσα από τις ιστορίες και τις φωτογραφίες σου) μάλλον καλά έκανες δεδομένης της εποχής αλλά περίμενε να δεις και παρακάτω είχε και αρκετά χάιλάιτς το πράγμα.

 

[evaT]

3η μέρα Κόλπος Κότορ και κάπου εδώ ξεκινούν τα ωραία....

Δεν ξέρω αν ήταν καλό το κλίμα ή οφειλόταν στην αδημονία του ταξιδιού πάντως κάθε πρωί το μάτι άνοιγε σχεδόν από τα χαράματα. Ούτε τζετ λάγκ να είχαμε πάθει. Ειδικά για μένα που αγαπώ ιδιαίτερα τον ύπνο, ήταν όντως αξιοσημείωτο.

Μέχρι τις 8.30 - 09.00 είμασταν ήδη στο δρόμο για να προλάβουμε την κίνηση κατά μήκος της ακτής και να χαρούμε τα τοπία. Πριν βγούμε στο δρόμο αποφασίσαμε να κάνουμε μια τελευταία περατζάδα από το χωριό του Ulcinj για να το δούμε χωρίς κοσμοσυρροή.
Εγώ ήθελα απλά να φύγω...'Ομως αφού το πήραμε περιφερειακά πίσω από το πολύβουο λιμανάκι υπήρχαν όμορφα μπητς μπαρ όπως αυτό

Η διαδρομή ήταν όμορφη με ελάχιστη κυκλοφορία την ώρα εκείνη και είπαμε να το απολαύσουμε για όσο θα διαρκούσε.

Πρώτη στάση Sveti Stefan-πανέμορφο

Μέχρι να φτάσουμε εκεί βέβαια, ξύπνησαν και οι τελευταίοι περιηγητές και το πάρτι στους δρόμους άρχισε...

Είχε και στο Μαυροβούνιο άκυρα κτίρια...
εμπορικό κέντρο;

και πριν καλά καλά μπούμε στην Μπούτβα άρχισαν τα όργανα...

14 Αυγούστου 2022

(αν κάποιος ξέρει να μου πει πως γίνεται να ανεβάζω τα βιντεάκια με λινκ κατευθείαν από το Ytube και όχι σαν shorts...ας μου το πει! εξάντλησα τις τεχνολογικές μου γνώσεις και το ytube ότι και να κάνω μου φορτώνει τα βιντεάκια μου σαν shorts)

Το μόνο βέβαιο ήταν ότι στο αυτοκίνητο είχαμε πολύ καλή μουσική. Για μας που αγαπάμε το ροκ βέβαια...σε κάποιους μπορεί αυτά να ακούγονται σαν άναρθρες κραυγές.
Εμείς όμως το διασκεδάζαμε απίστευτα και ακούσαμε σχεδόν όλες τις δισκογραφικές συλλογές του Τάσου, καθώς και ό,τι είχα και δεν είχα εγώ αποθηκευμένο στο δικό μου τηλέφωνο ενώ ακόμη διερωτώμαστε τι ακριβώς συνέβη με το mp3 του Αντώνη που είχε λέει φορτωμένα τα καλύτερα από τους καλύτερους αλλά όταν τα ψάξαμε αρχικά η λίστα εμφανίστηκε και ύστερα για κάποιο περίεργο λόγο εξαφανίστηκαν τα πάντα και το στικάκι εμφανιζόταν κενό.
Ακόμη αναζητούνται κορυφαίες ροκ επιτυχίες όλων των εποχών που χάθηκαν ύποπτα μεταξύ της διαδρομής Τιράνων και Μαυροβουνίου, ο ευρών παίρνει μαζί και τον...Αντώνη που είναι ο μόνος που κατάλαβε πως λειτουργεί το mp3-αντίκα

Στο τσακίρ κέφι είμασταν λοιπόν στο αυτοκίνητο και τα βιντεάκια ήταν απλά ένα μέρος από αυτά που συνέβαιναν....δυστυχώς τα καλύτερα όπως πάντα είναι αυθόρμητα και δεν τα προλάβαινα! Γελάσαμε μέχρι δακρύων πάντως.

Η μουσική-ξαναλέω εξαιρετική εκτός από κάτι 2ωρες φλασιές του Τάσου όπου ξαφνικά το γύριζε σε ηλεκτρονική μουσική η οποία λέει είναι καλή για δρόμο...
Ροκού είμαι δεν αντιλέγω, αλλά μπορώ ν ακούσω πολλά άλλα είδη μουσικής ευχάριστα και να κάνω και κέφι ανάλογα και τη στιγμή. Αυτή την ηλεκτρονική πάλι καθόλου δεν την καταλαβαίνω.
Δεν αντιλαμβάνομαι καν πότε τελείωσε το προηγούμενο κομμάτι κ άρχισε το επόμενο, τόσο μονότονος μου φαίνεται ο ρυθμός. Η μόνη περίπτωση που μου φαίνεται καλή ιδέα να ακούσεις ηλεκτρονική μουσική είναι να βρίσκεσαι σε κλαμπ μεταμεσονύχτια και να χτυπιέσαι αφού έχεις κουμπώσει κανά δυό χαπάκια έκσταση . Ζητώ συγνώμη από τους φαν του είδους!

Και αυτά λέω γιατί κατά τ άλλα για την Μπούτβα δεν έχω να πω απολύτως τίποτα!
Η κατάσταση ήταν έως τραγική. Το μποτιλιάρισμα ατελείωτο τα δε κτίρια της παραλιακής υπερτουριστικής πόλης δυσθεώρητα. Πάνω από ώρα χρειάστηκε για να διασχίσουμε μόνο τον κεντρικό δρόμο και δεν κάναμε καν προσπάθεια να κατεβούμε προς την παραλία μην τυχόν και μπλέξουμε πάλι (που θα μπλέκαμε). Ούτως ή άλλως ήταν μια ατελείωτη αηδία.

Μόλις ξεφύγαμε από το φρακάρισμα πήγαμε ντογρού στην παραλία Jaz η οποία μας είχε προταθεί από ντόπιους αλλά την είχα και γω στα υπόψιν στις σημειώσεις μου.

Εγώ βέβαια στο ίντερνετ είχα δει κάποιες λήψεις από ψηλά με όμορφα νερά και ένδειξη ότι η παραλία είναι ανοργάνωτη. Το άλλο με τον Τοτό....

Το βασίλειο της ξαπλώστρας ήταν και κει...μπόνους το τεράστιο φουσκωτό θαλασσοπάρκο συνοδευόμενο από το ανάλογο παιδομάνι και τις στριγγλιές τους. Μούρλια!
Αυτό ήταν όμως και με αυτό θα πορευόμασταν. Παρότι Κυριακή μεσημέρι καβατζώσαμε εύκολα από μία ξαπλώστρα στη σκιά, παραγγείλαμε τις μπύρες μας και ρίξαμε και από έναν λυτρωτικό μεσημεριανό υπνάκο.
Τα νερά καλύτερα από την προηγούμενη παραλία, αλλά ακόμη πολύ μακριά από τα δικά μας δεδομένα και βέβαια κρύα, όχι κρύα να μην μπορείς να μπεις με τίποτα αλλά σίγουρα το σκεφτόσουν αρκετά πριν βουτήξεις. Σε ξυπνούσαν με τη μία πάντως!

'Οταν κάποτε ξεκουνηθήκαμε βρήκαμε εύκολα το σπιτάκι που είχαμε κλείσει για τη βραδιά εκείνη και ενθουσιαστήκαμε.
Ήταν ένα χωριατόσπιτο στην άκρη ενός δρόμου και είχαμε βεράντα και αυλή με αυτή τη θέα στο κόλπο του Κότορ

Ντουζάκι, καφεδάκι κ λίγο αραλίκι πριν βγούμε για να ανακαλύψουμε την παλιά πόλη του Κότορ.

Τελικά ήταν αργά το απόγευμα όταν άρον άρον αφήσαμε το αυτοκίνητο σε ιδιωτικό πάρκιγκ στη μαρίνα και τρέχαμε σαν τρελοί να προλάβουμε να ανέβουμε ψηλά στο χωριό ώστε να έχουμε κάποιες λήψεις πριν πέσει ο ήλιος.
1300 σκαλοπάτια είναι η διαδρομή ως την κορυφή και ξεκινήσαμε φιλόδοξα αλλά όσοι κατέβαιναν μας προειδοποιούσαν ότι είναι απάλευτο κυρίως λόγω ζέστης.
Βάλαμε στόχο το εκκλησάκι που βρίσκεται στο μέσο περίπου της διαδρομής και με το που πήραμε σταθερό ρυθμό στο ανέβασμα...τσουπ γκισέ και μπάρα, αν δεν πλερώσεις δεν πας πουθενά.
Να αυτά δεν μπορώ

Δηλαδή εμ θα σε βγει η Παναγία να σκαρφαλώσεις τα γκρέμνια τους, εμ θα τους πληρώσεις από πάνω; και λες άντε να είναι 2-3 ευρώ έτσι προς χάριν διατήρησης του τοπίου ,πάει στο καλό.
8 ευρώ χρέωναν οι αλητήριοι!!!!

και φυσικά διαμαρτύρονταν οι πάντες αλλά αν θέλεις κάνε και αλλιώς. Εσείς εκεί του Μαυροβουνίου ακούτε μήπως; Να μας τον πιάσετε, δεν είπαμε, φουλ τουριστική σαιζόν σας κουβαληθήκαμε καλά να πάθουμε θα το υποστούμε. Αλλά πιάστε μας με στυλ, με κλας ρε παιδί μου. Πουλήστε μας κάτι...Να σας τα σκάσουμε και να το φχαριστηθούμε.
Με αέρα κοπανιστό όμως δεν....Περιέργως ο Τάσος ήταν όμως ήρεμος και δίχως να βρίζει...φαίνεται μόνο πάνω στις 4 ρόδες ενεργοποιείται το σχετικό μπουτόν

Τελικά και τα πλερώσαμε και σκαρφαλώσαμε υπό 32 βαθμούς και άπνοια και όταν φτάσαμε κάθιδροι, με 200 παλμούς και χωρίς ανάσα έπρεπε να στρώσω και το μαλλί μπας και βγω καμιά καλή φωτογραφία

Kαλούλι ήταν δε λέω....

Bρήκαμε κι ένα ζευγαράκι Σουηδών εκεί πάνω και προσφέρθηκα να τους βγάλω καμιά ρομαντική φωτογραφία και ρώτησαν αν είμαστε και μεις παντρεμένοι με τον Τάσο.
'Οχι ακόμη είπε εκείνος και γω λέω, I do Tasos! μπας και τον κάνω ν αρχίσει να τρέχει αλλά αυτός παρέμεινε ψύχραιμος και μου είπε "φύγε από δω μαρή μου χαλάς το πλάνο" κι εξηγήσαμε στα παιδιά ότι είμαστε παλιο-φιλαράκια και μόνο.

και αφού προλάβαμε στο τσααααακ πριν πέσει ο ήλιος κατεβήκαμε και προς τα κάτω να χαρούμε και την παλιά πόλη του χωριού.
Ο Αντώνης που δεν ήθελε να ανέβει μας περίμενε δίπλα στο γκισέ, αλλά έλα που το μονοπάτι μας κατέβασε σε διαφορετικό σημείο κ έτσι καταφέραμε να χαθούμε. Χωρίς δεδομένα στο τηλέφωνο.
Αφού ψάξαμε λίγο αριστερά- δεξιά και δεν βγάλαμε άκρη θυμηθήκαμε τι κάναμε όταν χανόμασταν πριν το 1990 και ρωτήσαμε τους ντόπιους. Απο κει μας έλεγαν μόνο που από κει πέφταμε πάλι στο ίδιο σημείο και ο Αντώνης ήταν άφαντος.
Μας βγήκε η γλώσσα απέξω από την ζέστη και την τρεχάλα αριστερά δεξιά, και τελικά πρότεινα στον Τάσο να τον βγάλουμε στο Silver Alert ....ωραία γελάσαμε αλλά τον Αντώνη δε τον βρίσκαμε!
Αποφασίσαμε να το πάμε πάλι από την αρχή....γυρίσαμε στην είσοδο του χωριού, πήραμε τον ίδιο δρόμο για την άνοδο και μαζέψαμε το μικρό Αντωνάκη που περίμενε υπομονετικά σαν το Βασιλάκη Καίλα να τον μαζέψει η οικογένειά του .

Κότορ

Ο κόσμος ήταν μετρημένος, όχι λίγος πάντως ούτε και ορδές. Το οποίο έδινε πόντους στη βραδιά και ευχαρίστως φάγαμε τα τσεβάπια μας και ήπιαμε και τις κοκτεηλάρες μας αργότερα.
Τιμές σε ευρώ και νορμάλ. Πάνω κάτω στα δικά μας δεδομένα λαμβάνοντας υπόψη ότι βρισκόμασταν στην πλέον τουριστική περιοχή της χώρας.

Επιτέλους όμως μπήκαμε για τα καλά σε μουντ διακοπών, αρχίσαμε να βλέπουμε όμορφα πράγματα και να ξεπερνάμε την κάπως αναμενόμενη ταλαιπωρία των δρόμων διασκεδάζοντας με την ψυχή μας.
Αρχικά ανησυχούσα μήπως η μία μέρα σε κάθε πόλη ήταν λίγο, πολύ λίγο. Για το Κότορ μπορώ να πω ότι δεν μας έλειψε κάτι περισσότερο. Η παλιά πόλη είναι σχετικά μικρή και την γυρνάς εύκολα σε 1-2 ωρίτσες και αν δεν έχεις μαζί μικρά παιδιά να είσαι δυσκίνητος η μία μέρα φτάνει και περισσεύει.

Το λήξαμε νωρίς για να χορτάσουμε ύπνο και να αδράξουμε την επόμενη μέρα από νωρίς αφού το πρόγραμμα είχε Κροατία και το ακριβοθώρητο highlight, το πανμέγιστο Dubrovnik.

 

[paefstra]

όπως γνωρίζω το στυλ σου (μέσα από τις ιστορίες και τιςς φωτογραφίες σου) μάλλον καλά έκανες δεδομένης της εποχής αλλά περίμενε να δεις και παρακάτω είχε και αρκετά χάιλάιτς το πράγμα.

Φιλακια απο το Μουσειο Πομπιντου με 6 ευρω. Τι λεει, ρε παιδια, 8 ευρω για τη θεα και χωρις ασανσερ (δωρεαν το πανοραμικο ασανσερ στο Λουξεμβουργο).

 

[evaT]

Φιλακια απο το Μουσειο Πομπιντου με 6 ευρω. Τι λεει, ρε παιδια, 8 ευρω για τη θεα και χωρις ασανσερ (δωρεαν το πανοραμικο ασανσερ στο Λουξεμβουργο).

Περαστικά μας...και παρακάτω συναντήσαμε και χειρότερα. Αυτά συμβαίνουν όταν κάθε ερασιτέχνης Βαλκάνιος λαός αποκτά ξαφνικά τουριστική οντότητα!

 

[dammys]

Όταν λες ερασιτέχνης βαλκάνιος λαός ελπίζω να συμπεριλαμβάνεις και την αφεντομουτσουνάρα μας , γιατί πραγματικά,έχω λυπηθεί πολλές φορές τους τουρίστες , που τους κουβαλούν δεξιά και αριστερά στην πατρίδα μας να δουν κοτρώνες και υποτιθέμενα αξιοθέατα και να τους νταλώνει ο ήλιος !!!

Ναι οι Δαλματικές ακτές είναι πανέμορφες και γεμάτες κόσμο , ειδικά τον Αύγουστο, αν είχαν και τη θάλασσα της Χαλκιδικής,δε θα πατούσε κανένας στην χώρα μας..Θυμάμαι μια βουτιά που κάναμε στο Νέουμ στη Βοσνία και μετά συνειδητοποιήσαμε ότι βρωμούσαμε ψαρίλα!!!