evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.953
- Likes
- 16.675
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η μέρα Οχρίδα (Πόγραδετς), Ομορφιά που συμφέρει!
- 2η μέρα Αλβανία- Ulcinj Μαυροβούνιο η μέρα που ντράπηκε και το ίδιο το μπινελίκι
- 3η μέρα Κόλπος Κότορ και κάπου εδώ ξεκινούν τα ωραία....
- 4η μέρα Dubrovnik - η ναυαρχίδα των Δαλματικών Ακτών
- 5η μέρα Ντουμπρόβνικ τα ρέστα και Μόσταρ το κουκλάκι της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης
- 6η μέρα Split-less in Split...κι ένα ρηγιούνιον..
- 7η μέρα Trogir, Simpenik, Zadar και το αποχαύνωμα στο ηλιοβασίλεμα
- 8η μέρα Λίμνες Plitvice, το όργιο της φύσης και μετά ...Bihac (που;;; ))
- 9η μέρα, Διακοπές στο Σεράγεβο
- 10η μέρα Βίσεγκραντ και απότομη προσγείωση στη Νις της Σερβία
- Επίλογος
7η μέρα Trogir, Simpenik, Zadar και το αποχαύνωμα στο ηλιοβασίλεμα
Το πρωί μαζέψαμε το Γιώργο από το airbnb του μια ανάσα από το στάδιο της Hajduk και σε ένα μισαωράκι είμασταν ήδη στο Τρογκίρ, την πρώτη μας στάση για σήμερα.
Μια ζωγραφιά το Τρογκίρ, μας άρεσε πολύ και συμφωνήσαμε πως σίγουρα αξίζει μια διανυκτέρευση εκεί . Πολύ κοντά στο Σπλιτ με μικρή αλλά πανέμορφη παλιά πόλη και πολύ όμορφα μαγαζιά για φαγητό και ποτό.
Και σε καμιά ώρα από το Τρογκίρ βρίσκεται το επίσης πανέμορφο Σιμπένικ μεταξύ άλλων γενέτειρα του τεράστιου Ντράζεν Πέτροβιτς που μαζί με τον τότε κολλητό του τον Βλάντε Ντίβατς ήταν η ραχοκοκκαλιά της μεγάλης Γιουγκοσλαβικής σχολής όταν καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό την πορεία του μπάσκετ στην Ευρώπη τις δεκαετίες 1980-1990 ενώ ήταν κ από τους πρώτους Ευρωπαίους αθλητές που έπαιξαν στο ΝΒΑ.
Το Σιμπένικ είχε μια εξίσου εμβληματική πόλη-μα πόσες παλιές πόλεις να δούμε σε αυτό το ταξίδι πχια- και σουλατσάραμε ΚΑΙ εκεί να χαζέψουμε τα αξιοθέατα της πόλης
Σιμπένικ
Καθίσαμε όλοι μαζί να πιούμε ένα καφεδάκι και προς έκπληξή μας ο σερβιτόρος μας απάντησε πως ναι είχαν κρύο καφέ! Γιούπιιιι. Τόσες μέρες βράζαμε στους 35 βαθμούς κι έπρεπε να πίνουμε ζεστό καφέ , επιτέλους κάποιος που ήξερε τι είναι το φρέντο
Αμ δε! Έφερε σε ψηλό ποτήρι κάτι που έμοιαζε με καφέ, δεν ήταν ζεστό αλλά ήταν σαν ας πούμε να τον είχαν αφήσει να κρυώσει....Επιπλέον τι καταλαβαίνεις αν ο άλλος σου πει σκέτο;;
Ότι κι αν είπαμε αυτός είχε κοπανήσει πάνω από κάθε ποτήρι μια γενναία δόση σαντιγύ λες και του είπες να φέρει προφιτερόλ σπέσιαλ. Δεν πινόταν με τίποτα αυτό το πράγμα.
Γίδι, έλεγε και ξαναέλεγε ο Τάσος που ονειρευόταν εδώ και μέρες έναν περιποιημένο φρέντο εσπρέσσο.
Τα καφεδάκια είπε να τα πληρώσει ο Γιώργος για να μας κεράσει που τον γλυτώσαμε από τα flixbus με τις συνεχείς στάσεις , τον ευχαριστήσαμε αλλά ως καλοί άνθρωποι που είμαστε του θυμίσαμε ότι ΑΥΤΟΣ έχει μισθό Ελβετίας και το κέρασμα μετράει μόνο αν θέλει να κεράσει ας πούμε κολατσιό στη Ζυρίχη με θέα τη λίμνη. Ξερόβηξε και έκανε τον αδιάφορο, η ώρα όμως περνούσε και ξαναμπήκαμε στο τουρ.
Πριν φύγουμε από την πόλη, καθότι ένθερμοι φίλαθλοι οφείλαμε μια στάση-προσκύνημα στο σπίτι του αδικοχαμένου Ντράζεν. Στο δρόμο μας ήταν άλλωστε.
Έξω από το παλιό του σπίτι υπάρχει η τοιχογραφία του, το καλάθι στο οποίο πέρασε άπειρες ώρες ως παιδί και το πρώτο του αυτοκίνητο.
Λίγο πιο κάτω το Drazen Petrovic Memorial , μια παιδική χαρά φιαγμένη στη μνήμη του και μπροστά το άγαλμα του Ντράζεν, ένα παιδάκι κάπως λυπημένο με μια μπάλα στα πόδια του.
Ανατρίχιασα λίγο...
Ο Τάσος με πείραζε -θυμήθηκα που το Μάρτη όταν ήμουν στο Ζάγκρεμπ έτρεχα πρωί πρωί και με χιόνι στο μουσείο που βρίσκεται εκεί. "Ούτε δικός σου άνθρωπος μου λέει να ήταν" δεν άφησες μεμόριαλ για μεμόριαλ του Πέτροβιτς.... χαχαχαχα ένα δίκιο το είχε. Αλλά αφού βρέθηκα και στα δύο μέρη να μην πήγαινα;
Η πλάκα είναι πως όποτε παίζαμε με την Εθνική τους τότε, μας διέλυε αλύπητα και τα γαμοσταυρίδια έπεφταν βροχή...Αλλά τι να πεις...αθληταράς ήταν ο τύπος και καλά κάνουν και τον δοξάζουν στη πατρίδα του-και όπου αλλού.
Πήραμε το δρόμο για Ζαντάρ ψάχνοντας καθ'οδόν μια καλή παραλία να κάνουμε μια βουτιά μια και αυτή ήταν η τελευταία μέρα κοντά στις ακτές από την επόμενη μπαίναμε στην ενδοχώρα και ξεκινούσε σιγά σιγά η μεγάλη κατάβαση.
Φάγαμε πάλι μια φρίκη με το ιντερνέτ και τις παραλίες. Αυτές που έλεγαν σαν τις καλύτερες στην περιοχή όταν επιχειρήσαμε να τις προσεγγίσουμε διαπιστώσαμε πως ήταν απροσπέλαστες αφού ήταν προσβάσιμες μόνο μέσα από ξενοδοχεία ή κάμπιγκ.
'Ολη η περιοχή είχε μπάρες και το πάρκιγκ ήταν με ελεγχόμενη στάθμευση!
Που είσαι ρε Επανωμή και Ηράκλεια με τα τσάμπα σου;;;
Γυρίσαμε πίσω και πιάσαμε τον παραλιακό ψάχνοντας μια εναλλακτική. Βλέποντας και κάνοντας βγήκαμε σε μια ανοιχτή παραλία με κάτι σκόρπια μπητς μπαρ και καντίνες.
Πιάσαμε μια γωνιά και βουτήξαμε...Τα νερά ήταν καθαρά αλλά η πέτρα ήταν τύπου κροκάλα και κοτρώνα! Εγώ είχα παπουτσάκια θαλάσσης μαζί μου και ήταν οκ, οι άλλοι έφαγαν τα πόδια τους.
Η καντίνα όμως ήταν σούπερ, ήπιαμε κρύες μπυρίτσες και στο μεταξύ είχαμε δέσει ως παρέα μια χαρά και χαβαλεδιάζαμε ανελέητα.
Σύντομα φτάσαμε και στο Ζαντάρ, στη φάση αυτή μετά τόσες μέρες από διαρκείς εναλλαγές και χιλιόμετρα είχαμε πάθει ένα σύνδρομο τύπου που διάολο βρίσκομαι τώρα....Ζαντάρ είμαστε παιδιά σωστά ε;;;
Η πρώτη εντύπωση ήταν θετική, πιο συμμαζεμένο ως πόλη το Ζαντάρ και αρκετά πιο καλαίσθητα κτίρια.
Το σπίτι μας για σήμερα ήταν ένα αχανές διαμέρισμα (το μεγαλύτερο από όσα είχαμε μείνει) με άπλετη θέα μέχρι τη θάλασσα αλλά και πάλι το ίδιο πρόβλημα.
Είχαν στρώσει όσα κρεβάτια νόμιζαν ότι είναι αρκετά δίχως να υπάρχουν πουθενά αλλού έξτρα σεντόνια. Και οι πετσέτες σώματος ήταν πάλι μικρές. 'Εστειλα μήνυμα αλλά δεν απαντούσαν . Έστειλα και στο viber για πιο άμεσα ...τίποτα. Το πόσο με εκνευρίζει αυτό δε λέγεται. Δέχομαι ότι μπορεί να υπάρχουν παραλείψεις, καθυστερήσεις κλπ. Η σωστή επικοινωνία όμως είναι must.
Μέχρι να πάρουμε τα κλειδιά εμφανιζόταν μια χαρά στα μηνύματα. Από κει και μετά σιγή ιχθύος. Φταίω εγώ ύστερα που τα χώνω στα reviews....
Έπαιζε η ομάδα μας μάλιστα εκείνο το απόγευμα με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ στο Ισραήλ (η δική μου και του Αντώνη δηλαδή)-ο Τάσος υποστηρίζει τη Manchester United διότι κατάγεται από οικογένεια 'Αγγλων ευγενών
Νάναι καλά το στρήμιγκ, στρωθήκαμε να δούμε το πρώτο ημίχρονο και αφού πόνεσαν τα μάτια μας με αυτά που βλέπαμε, ήταν πασιφανές ότι θα πήγαινε κουβά το παιχνίδι και είπαμε ας μη χάσουμε άδικα τη βόλτα μας και το ηλιοβασίλεμα γι αυτούς τους καραγκιόζηδες.
Το οποίο ηλιοβασίλεμα στο Ζαντάρ όπως είχα διαβάσει θεωρείται από τα εντυπωσιακότερα στον κόσμο όλο! Είχα γελάσει πολύ όταν το είδα αυτό αναλογιζόμενη τα δικά μας στη Σαντορίνη και όχι μόνο...Προσωπικά ως το πιο αξέχαστο ηλιοβασίλεμα της μέχρι τώρα ζωής μου θεωρώ αυτό που αντίκρυσα πριν 2 καλοκαίρια στον 'Αη Στράτη της Λήμνου όταν ένας κατακόκκινος ήλιος βούτηξε απότομα μέσα στη θάλασσα γεμίζοντας τον ορίζοντα με απίθανα χρώματα. Μου είχαν κρεμάσει τα σαγόνια.
Αλλά λέω δε βαριέσαι ας πάμε να δούμε και αυτό να αποκτήσουμε άποψη.
Μέχρι να ετοιμαστούμε όλοι, η ώρα είχε περάσει και τρέχαμε πάλι να προλάβουμε να δούμε ότι είναι να δούμε πριν νυχτώσει.
Παρκάραμε το αυτοκίνητο σε ένα χαμηλότερο επίπεδο από όπου βρισκόμασταν και μετά με το πόδι.
Για να μπεις στην παλιά πόλη περνάς αυτή την πεζογέφυρα.
Άλλη μία παλιά πόλη για τη συλλογή μας...
και τρέξαμε κατευθείαν προς την παραλία όπου καταλήγει η παλιά πόλη σ ένα μεγάλο Π.
Μαζί με εμάς ένα τεράστιο λεφούσι τουριστών κατευθυνόταν προς το ίδιο σημείο.
Ο κόσμος τολμώ να πω ήταν αριθμητικά παρόμοιος με αυτός που βρήκαμε στο Ντουμπρόβνικ-τέτοιο νούμερο. Η δε ζέστη και υγρασία στα όρια της λιποθυμίας..
Οι πρώτες εικόνες όμως εκθαμβωτικές
Eκεί βρίσκονται και τα σκαλιά που είναι γνωστά ως Zadar Sea Organ.
Είναι κατασκευασμένα έτσι ώστε όταν χτυπάει το κύμα να βγάζουν κάποιους τυχαίους υπόκωφους ήχους που όμως θυμίζουν έντονα μουσική....Σε συνδιασμό με τον ήλιο που έδυε ήταν πραγματικά αξιοπερίεργο το θέαμα/ήχος.
Ρίξτε μια ματιά στο βιντεάκι, ακούγονται ξεκάθαροι οι απόκοσμοι ήχοι που παράγει το νερό και φαίνεται και το ασύλληπτο πλήθος που μαζεύει το σημείο.
14 Αυγούστου 2022
'Εχω να πω πως αναμφίβολα δίχως να είναι το συγκλονιστικότερο ηλιοβασίλεμα της ζωής μου αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι πως τα βαθιά χρώματα του δειλινού μένουν στο κάδρο για πολύ περισσότερη ώρα από αυτή που προσδοκάς, ακόμη και μετά τις 10, βαθιά νύχτα πια, το πορφυρό του ουρανού ήταν ακόμη εκεί, αμετακίνητο κι εντυπωσιακό.
Ανάμεσα σε όλη αυτή την κοσμοπλημμύρα πόσο εφικτό είναι άραγε να απολαύσεις μια ήρεμη προσωπική στιγμή;
Περιφερόμουν χαζεύοντας και φωτογραφίζοντας όταν στάμπαρα πως ακριβώς στη μύτη της προβλήτας υπήρχε μια φαρδιά δέστρα-εκεί που δένουν τα πλοία τους κάβους και δεν υπήρχε ψυχή!!
Απόρησα πως ξεχάστηκε ξέμπαρκη κι έτρεξα να κατσικωθώ μακαρίζοντας την καλή μου τύχη.
Κι έτσι ξαφνικά σε μια στιγμή βρέθηκα ολομόναχη σα να εξαφανίστηκαν οι πάντες.
Κάτι σα να παρακολουθώ το ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη παρέα με τον εαυτό μου και μόνο!
Στο οπτικό μου πεδίο βρίσκονταν μόνο τα φαντασμαγορικά χρώματα του ουρανού, έχοντας πλάτη το ατελείωτο πλήθος.
Απομονώθηκα, δεν τους έβλεπα, δεν τους άκουγα.
Με κατάπιε η στιγμή, αποχαυνώθηκα και χάθηκα μέσα στις αισθήσεις μου.
Θα μπορούσα αλλιώς να την πω ως μία από τις υπέρτατες στιγμές του ταξιδιού και θα ήταν όντως τέτοια αν δεν ήταν η ατμόσφαιρα τόσο αποπνικτική λόγω ζέστης και υγρασίας. Τα είπαμε αυτά, τίποτα δεν είναι ποτέ απόλυτα τέλειο.
Πρόλαβα να σκεφτώ πάντως, πως η ευτυχία μου θα ήταν όντως απόλυτη αν υπήρχε κάποιος από πίσω με μια... μάνικα να με καταβρέχει με δροσερό νερό
Κανένα δεκάλεπτο-τέταρτο αργότερα χτύπησε το κινητό μου και διέκοψε την πρόσκαιρη ευτυχία μου. Δεν είχα ειδοποιήσει και τα παιδιά με έψαχναν.
Έπρεπε να πάμε για φαγητό. Και απόψε θέλαμε πίτσα. Ανέλαβε ο Γιώργος να εντοπίσει την καλύτερη φυσικά πιτσαρία του Ζαντάρ μόνο που την ίδια ιδέα είχαν και κάμποσοι ακόμη οπότε ψάξαμε εναλλακτική.
Ευτυχώς σύντομα συμφώνησε η εφαρμογή του Γιώργου με το τραπέζι που βρήκαμε μπροστά μας και περιέργως φάγαμε εξαιρετικά νόστιμες πίτσες δεδομένου ότι είμασταν σε άκρως τουριστικό μέρος.
Μετά από αυτό και εφόσον ήταν το τελευταίο μας βράδυ όλοι μαζί-ο Γιωργάκης επέστρεφε στη Ζυρίχη και μεις μπαίναμε στο τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού-συμφωνήσαμε να πάμε για ποτά.
Ο Γιώργος πρότεινε αν θέλαμε να συναντηθούμε με κάτι Ιρλανδές που είχε συνομιλήσει στο τίντερ, 2 φίλες και την κόρη της μίας που επίσης διακόπευαν στην περιοχή και του φάνηκαν ευχάριστες για παρέα.
Συμφωνήσαμε όλοι, πλάκα θα είχε να κοινωνικοποιηθούμε και περαιτέρω και μας πήγαμε να τις βρούμε σε ένα πολύ ωραίο μπαρ-ταράτσα.
Πραγματικά ήταν πολύ ευχάριστη η παρέα των κοριτσιών, μόνο που με το που ήρθαν σχεδόν, η μία κόλλησε δίπλα στον Τάσο και γω που καθόμουν ακριβώς δίπλα θέλοντας και μη την άκουγα σε λιγότερο από 20λεπτο να του εξιστορεί το στόρι της ζωής της ...τη δε φίλη την είχε πάρει μονότερμα ο Αντώνης που τόσες μέρες στόμα είχε και μιλιά δεν είχε αλλά εκείνο το βράδυ δεν έβαζε γλώσσα μέσα...και γω κοιτούσα το Γιώργο και γελούσα- α ρε άμοιρε Γιωργάκη που έφαγες το κεφάλι σου (κυριολεκτικά) για να μηνυματώνεσαι εσύ και να καβατζωθούν τελικά οι άλλοι
Γελούσε και κείνος τι να κάνει, αλλά εντάξει μην τρελλαθούμε πέρα από την πλάκα βασικά κάναμε απλά παρέα. Έπιασα και γω την κουβέντα με μία από τις δύο η οποία μου περιέγραφε σε πόσο συγκλονιστική παραλία έκανε μπάνιο εκείνο το πρωί σ ένα από τα νησάκια απέναντι από το Ζαντάρ. Άνοιξε το κινητό της να μου δείξει φωτογραφίες ενώ έκανε μια χειρονομία ότι η ομορφιά της έκλεψε την καρδιά....και γω σκεφτόμουν ωχ θα φάω ήττα τώρα με αυτά που θα δω και τα χάσαμε ψάχνοντας παραλίες από το ιντερνέτ, για να μου δείξει τελικά κάτι που έμοιαζε με παραλία-αποβάθρα, τσιμεντόπλακα και πέτρες κοτρώνες αλλά τα νερά ναι ήταν καθαρά και διαυγή.
Εγώ κοιτούσα το Θερμαϊκό κι αυτή έβλεπε την Καραϊβική...
Της έδειξα φωτογραφίες από τις διακοπές μου πέρισυ στο Ιόνιο. Νερά από την Ιθάκη και το Βουτούμι στους Αντίπαξους και ....συμμαζεύτηκε
Από την αντίδρασή της και το τι έλεγε στη φίλη της υποθέτω μάλλον θα κλείσουν δαγκωτό Ελλάδα για την επόμενη χρονιά.
Τα κορίτσια είχαν όρεξη για ....κλαμπ μετά τα μοχίτο αλλά εμείς από κλαμπ μόνο κάτι σε κλαμπ-σάντουιτς φτάναμε και ως εκεί.
Μετά βίας είχαμε κουράγιο να φτάσουμε ως το αυτοκίνητο.
Καληνυχτιστήκαμε, τα αγόρια άλλαξαν και σόσιαλ για να έχουν να ονειρεύονται και πήραμε το δρόμο για το σπίτι.
Αυτά λοιπόν. Πιθανότατα αυτοί δεν θα ξαναέρθουν ποτέ διακοπές μαζί μου μετά (και) από αυτό, αλλά εγώ είχα προειδοποιήσει ότι εμείς εδώ τα λέμε όλα μεταξύ μας
Αποχαιρετιστήκαμε και με το Γιώργο και δώσαμε ραντεβού στην Ελλάδα πια, σύντομα ελπίζω και πήγαμε για ύπνο.
Οι άλλοι δηλαδή γιατί εγώ ένιωθα ότι σκάω και μέσα στο σπίτι. Το aircondition ήταν στο καθιστικό και δεν έφτανε μέχρι το δωμάτιο που θα κοιμόμουν. Πήρα το σεντόνι μου και το έστρωσα στον καναπέ κάτω από το κλιματιστικό. Τώρα δροσιζόμουν μια χαρά αλλά ο καναπές ήταν στενός και δερμάτινος. Γλιστρούσε το σεντόνι και με ...έπαιρνε μαζί του, αγωνιζόμουν να κρατηθώ σταθερή, κοιμόμουν και ξυπνούσα ανά 20λεπτο φρίκη όλη τη νύχτα.
Την επόμενη είχαμε την απαιτητική πεζοπορία μέσα στο πάρκο των λιμνών Πλίτβιτσε-εγώ ήμουν αυτή που επέμενα να μπουν οι λίμνες στο πρόγραμμα, γι αυτό φτάσαμε και τόσο ψηλά στην Κροατία και τώρα δεν είχα ιδέα πως θα το πάλευα....
Το πρωί μαζέψαμε το Γιώργο από το airbnb του μια ανάσα από το στάδιο της Hajduk και σε ένα μισαωράκι είμασταν ήδη στο Τρογκίρ, την πρώτη μας στάση για σήμερα.
Μια ζωγραφιά το Τρογκίρ, μας άρεσε πολύ και συμφωνήσαμε πως σίγουρα αξίζει μια διανυκτέρευση εκεί . Πολύ κοντά στο Σπλιτ με μικρή αλλά πανέμορφη παλιά πόλη και πολύ όμορφα μαγαζιά για φαγητό και ποτό.
Και σε καμιά ώρα από το Τρογκίρ βρίσκεται το επίσης πανέμορφο Σιμπένικ μεταξύ άλλων γενέτειρα του τεράστιου Ντράζεν Πέτροβιτς που μαζί με τον τότε κολλητό του τον Βλάντε Ντίβατς ήταν η ραχοκοκκαλιά της μεγάλης Γιουγκοσλαβικής σχολής όταν καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό την πορεία του μπάσκετ στην Ευρώπη τις δεκαετίες 1980-1990 ενώ ήταν κ από τους πρώτους Ευρωπαίους αθλητές που έπαιξαν στο ΝΒΑ.
Το Σιμπένικ είχε μια εξίσου εμβληματική πόλη-μα πόσες παλιές πόλεις να δούμε σε αυτό το ταξίδι πχια- και σουλατσάραμε ΚΑΙ εκεί να χαζέψουμε τα αξιοθέατα της πόλης
Σιμπένικ
Καθίσαμε όλοι μαζί να πιούμε ένα καφεδάκι και προς έκπληξή μας ο σερβιτόρος μας απάντησε πως ναι είχαν κρύο καφέ! Γιούπιιιι. Τόσες μέρες βράζαμε στους 35 βαθμούς κι έπρεπε να πίνουμε ζεστό καφέ , επιτέλους κάποιος που ήξερε τι είναι το φρέντο
Αμ δε! Έφερε σε ψηλό ποτήρι κάτι που έμοιαζε με καφέ, δεν ήταν ζεστό αλλά ήταν σαν ας πούμε να τον είχαν αφήσει να κρυώσει....Επιπλέον τι καταλαβαίνεις αν ο άλλος σου πει σκέτο;;
Ότι κι αν είπαμε αυτός είχε κοπανήσει πάνω από κάθε ποτήρι μια γενναία δόση σαντιγύ λες και του είπες να φέρει προφιτερόλ σπέσιαλ. Δεν πινόταν με τίποτα αυτό το πράγμα.
Γίδι, έλεγε και ξαναέλεγε ο Τάσος που ονειρευόταν εδώ και μέρες έναν περιποιημένο φρέντο εσπρέσσο.
Τα καφεδάκια είπε να τα πληρώσει ο Γιώργος για να μας κεράσει που τον γλυτώσαμε από τα flixbus με τις συνεχείς στάσεις , τον ευχαριστήσαμε αλλά ως καλοί άνθρωποι που είμαστε του θυμίσαμε ότι ΑΥΤΟΣ έχει μισθό Ελβετίας και το κέρασμα μετράει μόνο αν θέλει να κεράσει ας πούμε κολατσιό στη Ζυρίχη με θέα τη λίμνη. Ξερόβηξε και έκανε τον αδιάφορο, η ώρα όμως περνούσε και ξαναμπήκαμε στο τουρ.
Πριν φύγουμε από την πόλη, καθότι ένθερμοι φίλαθλοι οφείλαμε μια στάση-προσκύνημα στο σπίτι του αδικοχαμένου Ντράζεν. Στο δρόμο μας ήταν άλλωστε.
Έξω από το παλιό του σπίτι υπάρχει η τοιχογραφία του, το καλάθι στο οποίο πέρασε άπειρες ώρες ως παιδί και το πρώτο του αυτοκίνητο.
Λίγο πιο κάτω το Drazen Petrovic Memorial , μια παιδική χαρά φιαγμένη στη μνήμη του και μπροστά το άγαλμα του Ντράζεν, ένα παιδάκι κάπως λυπημένο με μια μπάλα στα πόδια του.
Ανατρίχιασα λίγο...
Ο Τάσος με πείραζε -θυμήθηκα που το Μάρτη όταν ήμουν στο Ζάγκρεμπ έτρεχα πρωί πρωί και με χιόνι στο μουσείο που βρίσκεται εκεί. "Ούτε δικός σου άνθρωπος μου λέει να ήταν" δεν άφησες μεμόριαλ για μεμόριαλ του Πέτροβιτς.... χαχαχαχα ένα δίκιο το είχε. Αλλά αφού βρέθηκα και στα δύο μέρη να μην πήγαινα;
Η πλάκα είναι πως όποτε παίζαμε με την Εθνική τους τότε, μας διέλυε αλύπητα και τα γαμοσταυρίδια έπεφταν βροχή...Αλλά τι να πεις...αθληταράς ήταν ο τύπος και καλά κάνουν και τον δοξάζουν στη πατρίδα του-και όπου αλλού.
Πήραμε το δρόμο για Ζαντάρ ψάχνοντας καθ'οδόν μια καλή παραλία να κάνουμε μια βουτιά μια και αυτή ήταν η τελευταία μέρα κοντά στις ακτές από την επόμενη μπαίναμε στην ενδοχώρα και ξεκινούσε σιγά σιγά η μεγάλη κατάβαση.
Φάγαμε πάλι μια φρίκη με το ιντερνέτ και τις παραλίες. Αυτές που έλεγαν σαν τις καλύτερες στην περιοχή όταν επιχειρήσαμε να τις προσεγγίσουμε διαπιστώσαμε πως ήταν απροσπέλαστες αφού ήταν προσβάσιμες μόνο μέσα από ξενοδοχεία ή κάμπιγκ.
'Ολη η περιοχή είχε μπάρες και το πάρκιγκ ήταν με ελεγχόμενη στάθμευση!
Που είσαι ρε Επανωμή και Ηράκλεια με τα τσάμπα σου;;;
Γυρίσαμε πίσω και πιάσαμε τον παραλιακό ψάχνοντας μια εναλλακτική. Βλέποντας και κάνοντας βγήκαμε σε μια ανοιχτή παραλία με κάτι σκόρπια μπητς μπαρ και καντίνες.
Πιάσαμε μια γωνιά και βουτήξαμε...Τα νερά ήταν καθαρά αλλά η πέτρα ήταν τύπου κροκάλα και κοτρώνα! Εγώ είχα παπουτσάκια θαλάσσης μαζί μου και ήταν οκ, οι άλλοι έφαγαν τα πόδια τους.
Η καντίνα όμως ήταν σούπερ, ήπιαμε κρύες μπυρίτσες και στο μεταξύ είχαμε δέσει ως παρέα μια χαρά και χαβαλεδιάζαμε ανελέητα.
Σύντομα φτάσαμε και στο Ζαντάρ, στη φάση αυτή μετά τόσες μέρες από διαρκείς εναλλαγές και χιλιόμετρα είχαμε πάθει ένα σύνδρομο τύπου που διάολο βρίσκομαι τώρα....Ζαντάρ είμαστε παιδιά σωστά ε;;;
Η πρώτη εντύπωση ήταν θετική, πιο συμμαζεμένο ως πόλη το Ζαντάρ και αρκετά πιο καλαίσθητα κτίρια.
Το σπίτι μας για σήμερα ήταν ένα αχανές διαμέρισμα (το μεγαλύτερο από όσα είχαμε μείνει) με άπλετη θέα μέχρι τη θάλασσα αλλά και πάλι το ίδιο πρόβλημα.
Είχαν στρώσει όσα κρεβάτια νόμιζαν ότι είναι αρκετά δίχως να υπάρχουν πουθενά αλλού έξτρα σεντόνια. Και οι πετσέτες σώματος ήταν πάλι μικρές. 'Εστειλα μήνυμα αλλά δεν απαντούσαν . Έστειλα και στο viber για πιο άμεσα ...τίποτα. Το πόσο με εκνευρίζει αυτό δε λέγεται. Δέχομαι ότι μπορεί να υπάρχουν παραλείψεις, καθυστερήσεις κλπ. Η σωστή επικοινωνία όμως είναι must.
Μέχρι να πάρουμε τα κλειδιά εμφανιζόταν μια χαρά στα μηνύματα. Από κει και μετά σιγή ιχθύος. Φταίω εγώ ύστερα που τα χώνω στα reviews....
Έπαιζε η ομάδα μας μάλιστα εκείνο το απόγευμα με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ στο Ισραήλ (η δική μου και του Αντώνη δηλαδή)-ο Τάσος υποστηρίζει τη Manchester United διότι κατάγεται από οικογένεια 'Αγγλων ευγενών
Νάναι καλά το στρήμιγκ, στρωθήκαμε να δούμε το πρώτο ημίχρονο και αφού πόνεσαν τα μάτια μας με αυτά που βλέπαμε, ήταν πασιφανές ότι θα πήγαινε κουβά το παιχνίδι και είπαμε ας μη χάσουμε άδικα τη βόλτα μας και το ηλιοβασίλεμα γι αυτούς τους καραγκιόζηδες.
Το οποίο ηλιοβασίλεμα στο Ζαντάρ όπως είχα διαβάσει θεωρείται από τα εντυπωσιακότερα στον κόσμο όλο! Είχα γελάσει πολύ όταν το είδα αυτό αναλογιζόμενη τα δικά μας στη Σαντορίνη και όχι μόνο...Προσωπικά ως το πιο αξέχαστο ηλιοβασίλεμα της μέχρι τώρα ζωής μου θεωρώ αυτό που αντίκρυσα πριν 2 καλοκαίρια στον 'Αη Στράτη της Λήμνου όταν ένας κατακόκκινος ήλιος βούτηξε απότομα μέσα στη θάλασσα γεμίζοντας τον ορίζοντα με απίθανα χρώματα. Μου είχαν κρεμάσει τα σαγόνια.
Αλλά λέω δε βαριέσαι ας πάμε να δούμε και αυτό να αποκτήσουμε άποψη.
Μέχρι να ετοιμαστούμε όλοι, η ώρα είχε περάσει και τρέχαμε πάλι να προλάβουμε να δούμε ότι είναι να δούμε πριν νυχτώσει.
Παρκάραμε το αυτοκίνητο σε ένα χαμηλότερο επίπεδο από όπου βρισκόμασταν και μετά με το πόδι.
Για να μπεις στην παλιά πόλη περνάς αυτή την πεζογέφυρα.
Άλλη μία παλιά πόλη για τη συλλογή μας...
και τρέξαμε κατευθείαν προς την παραλία όπου καταλήγει η παλιά πόλη σ ένα μεγάλο Π.
Μαζί με εμάς ένα τεράστιο λεφούσι τουριστών κατευθυνόταν προς το ίδιο σημείο.
Ο κόσμος τολμώ να πω ήταν αριθμητικά παρόμοιος με αυτός που βρήκαμε στο Ντουμπρόβνικ-τέτοιο νούμερο. Η δε ζέστη και υγρασία στα όρια της λιποθυμίας..
Οι πρώτες εικόνες όμως εκθαμβωτικές
Eκεί βρίσκονται και τα σκαλιά που είναι γνωστά ως Zadar Sea Organ.
Είναι κατασκευασμένα έτσι ώστε όταν χτυπάει το κύμα να βγάζουν κάποιους τυχαίους υπόκωφους ήχους που όμως θυμίζουν έντονα μουσική....Σε συνδιασμό με τον ήλιο που έδυε ήταν πραγματικά αξιοπερίεργο το θέαμα/ήχος.
Ρίξτε μια ματιά στο βιντεάκι, ακούγονται ξεκάθαροι οι απόκοσμοι ήχοι που παράγει το νερό και φαίνεται και το ασύλληπτο πλήθος που μαζεύει το σημείο.
14 Αυγούστου 2022
'Εχω να πω πως αναμφίβολα δίχως να είναι το συγκλονιστικότερο ηλιοβασίλεμα της ζωής μου αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι πως τα βαθιά χρώματα του δειλινού μένουν στο κάδρο για πολύ περισσότερη ώρα από αυτή που προσδοκάς, ακόμη και μετά τις 10, βαθιά νύχτα πια, το πορφυρό του ουρανού ήταν ακόμη εκεί, αμετακίνητο κι εντυπωσιακό.
Ανάμεσα σε όλη αυτή την κοσμοπλημμύρα πόσο εφικτό είναι άραγε να απολαύσεις μια ήρεμη προσωπική στιγμή;
Περιφερόμουν χαζεύοντας και φωτογραφίζοντας όταν στάμπαρα πως ακριβώς στη μύτη της προβλήτας υπήρχε μια φαρδιά δέστρα-εκεί που δένουν τα πλοία τους κάβους και δεν υπήρχε ψυχή!!
Απόρησα πως ξεχάστηκε ξέμπαρκη κι έτρεξα να κατσικωθώ μακαρίζοντας την καλή μου τύχη.
Κι έτσι ξαφνικά σε μια στιγμή βρέθηκα ολομόναχη σα να εξαφανίστηκαν οι πάντες.
Κάτι σα να παρακολουθώ το ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη παρέα με τον εαυτό μου και μόνο!
Στο οπτικό μου πεδίο βρίσκονταν μόνο τα φαντασμαγορικά χρώματα του ουρανού, έχοντας πλάτη το ατελείωτο πλήθος.
Απομονώθηκα, δεν τους έβλεπα, δεν τους άκουγα.
Με κατάπιε η στιγμή, αποχαυνώθηκα και χάθηκα μέσα στις αισθήσεις μου.
Θα μπορούσα αλλιώς να την πω ως μία από τις υπέρτατες στιγμές του ταξιδιού και θα ήταν όντως τέτοια αν δεν ήταν η ατμόσφαιρα τόσο αποπνικτική λόγω ζέστης και υγρασίας. Τα είπαμε αυτά, τίποτα δεν είναι ποτέ απόλυτα τέλειο.
Πρόλαβα να σκεφτώ πάντως, πως η ευτυχία μου θα ήταν όντως απόλυτη αν υπήρχε κάποιος από πίσω με μια... μάνικα να με καταβρέχει με δροσερό νερό
Κανένα δεκάλεπτο-τέταρτο αργότερα χτύπησε το κινητό μου και διέκοψε την πρόσκαιρη ευτυχία μου. Δεν είχα ειδοποιήσει και τα παιδιά με έψαχναν.
Έπρεπε να πάμε για φαγητό. Και απόψε θέλαμε πίτσα. Ανέλαβε ο Γιώργος να εντοπίσει την καλύτερη φυσικά πιτσαρία του Ζαντάρ μόνο που την ίδια ιδέα είχαν και κάμποσοι ακόμη οπότε ψάξαμε εναλλακτική.
Ευτυχώς σύντομα συμφώνησε η εφαρμογή του Γιώργου με το τραπέζι που βρήκαμε μπροστά μας και περιέργως φάγαμε εξαιρετικά νόστιμες πίτσες δεδομένου ότι είμασταν σε άκρως τουριστικό μέρος.
Μετά από αυτό και εφόσον ήταν το τελευταίο μας βράδυ όλοι μαζί-ο Γιωργάκης επέστρεφε στη Ζυρίχη και μεις μπαίναμε στο τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού-συμφωνήσαμε να πάμε για ποτά.
Ο Γιώργος πρότεινε αν θέλαμε να συναντηθούμε με κάτι Ιρλανδές που είχε συνομιλήσει στο τίντερ, 2 φίλες και την κόρη της μίας που επίσης διακόπευαν στην περιοχή και του φάνηκαν ευχάριστες για παρέα.
Συμφωνήσαμε όλοι, πλάκα θα είχε να κοινωνικοποιηθούμε και περαιτέρω και μας πήγαμε να τις βρούμε σε ένα πολύ ωραίο μπαρ-ταράτσα.
Πραγματικά ήταν πολύ ευχάριστη η παρέα των κοριτσιών, μόνο που με το που ήρθαν σχεδόν, η μία κόλλησε δίπλα στον Τάσο και γω που καθόμουν ακριβώς δίπλα θέλοντας και μη την άκουγα σε λιγότερο από 20λεπτο να του εξιστορεί το στόρι της ζωής της ...τη δε φίλη την είχε πάρει μονότερμα ο Αντώνης που τόσες μέρες στόμα είχε και μιλιά δεν είχε αλλά εκείνο το βράδυ δεν έβαζε γλώσσα μέσα...και γω κοιτούσα το Γιώργο και γελούσα- α ρε άμοιρε Γιωργάκη που έφαγες το κεφάλι σου (κυριολεκτικά) για να μηνυματώνεσαι εσύ και να καβατζωθούν τελικά οι άλλοι
Γελούσε και κείνος τι να κάνει, αλλά εντάξει μην τρελλαθούμε πέρα από την πλάκα βασικά κάναμε απλά παρέα. Έπιασα και γω την κουβέντα με μία από τις δύο η οποία μου περιέγραφε σε πόσο συγκλονιστική παραλία έκανε μπάνιο εκείνο το πρωί σ ένα από τα νησάκια απέναντι από το Ζαντάρ. Άνοιξε το κινητό της να μου δείξει φωτογραφίες ενώ έκανε μια χειρονομία ότι η ομορφιά της έκλεψε την καρδιά....και γω σκεφτόμουν ωχ θα φάω ήττα τώρα με αυτά που θα δω και τα χάσαμε ψάχνοντας παραλίες από το ιντερνέτ, για να μου δείξει τελικά κάτι που έμοιαζε με παραλία-αποβάθρα, τσιμεντόπλακα και πέτρες κοτρώνες αλλά τα νερά ναι ήταν καθαρά και διαυγή.
Εγώ κοιτούσα το Θερμαϊκό κι αυτή έβλεπε την Καραϊβική...
Της έδειξα φωτογραφίες από τις διακοπές μου πέρισυ στο Ιόνιο. Νερά από την Ιθάκη και το Βουτούμι στους Αντίπαξους και ....συμμαζεύτηκε
Από την αντίδρασή της και το τι έλεγε στη φίλη της υποθέτω μάλλον θα κλείσουν δαγκωτό Ελλάδα για την επόμενη χρονιά.
Τα κορίτσια είχαν όρεξη για ....κλαμπ μετά τα μοχίτο αλλά εμείς από κλαμπ μόνο κάτι σε κλαμπ-σάντουιτς φτάναμε και ως εκεί.
Μετά βίας είχαμε κουράγιο να φτάσουμε ως το αυτοκίνητο.
Καληνυχτιστήκαμε, τα αγόρια άλλαξαν και σόσιαλ για να έχουν να ονειρεύονται και πήραμε το δρόμο για το σπίτι.
Αυτά λοιπόν. Πιθανότατα αυτοί δεν θα ξαναέρθουν ποτέ διακοπές μαζί μου μετά (και) από αυτό, αλλά εγώ είχα προειδοποιήσει ότι εμείς εδώ τα λέμε όλα μεταξύ μας
Αποχαιρετιστήκαμε και με το Γιώργο και δώσαμε ραντεβού στην Ελλάδα πια, σύντομα ελπίζω και πήγαμε για ύπνο.
Οι άλλοι δηλαδή γιατί εγώ ένιωθα ότι σκάω και μέσα στο σπίτι. Το aircondition ήταν στο καθιστικό και δεν έφτανε μέχρι το δωμάτιο που θα κοιμόμουν. Πήρα το σεντόνι μου και το έστρωσα στον καναπέ κάτω από το κλιματιστικό. Τώρα δροσιζόμουν μια χαρά αλλά ο καναπές ήταν στενός και δερμάτινος. Γλιστρούσε το σεντόνι και με ...έπαιρνε μαζί του, αγωνιζόμουν να κρατηθώ σταθερή, κοιμόμουν και ξυπνούσα ανά 20λεπτο φρίκη όλη τη νύχτα.
Την επόμενη είχαμε την απαιτητική πεζοπορία μέσα στο πάρκο των λιμνών Πλίτβιτσε-εγώ ήμουν αυτή που επέμενα να μπουν οι λίμνες στο πρόγραμμα, γι αυτό φτάσαμε και τόσο ψηλά στην Κροατία και τώρα δεν είχα ιδέα πως θα το πάλευα....
Last edited:
