hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.443
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Μardin, το υπερκεκτιμημένο
O Μεχμέτ το είχε θέσει ως εφικτό. Θα αγκαζάραμε ένα γνωστό του και θα κάναμε μονοήμερη εκδρομή στα περιξ του Diyarbakır: Mardin, Midyat & Hasankeyf , ένα οδικό δακτυλίδι 340 χλμ στη προνομιακή τιμή των 75 ευρώ. Η περιήγηση θα έκλεινε με ένα υπέροχο γεύμα με πέστροφες στις όχθες του Τίγρη πριν την επιστροφή στο Diyarbakır. Παρά τις διαμαρτυρίες μου ότι δεν θέλω να είμαστε στο τρέξιμο και θα μπορούσαμε να σπάσουμε το πρόγραμμα σε 2 μέρες και να κινηθούμε με τοπικές συγκοινωνίες, ήταν απόλυτος. Το πρόγραμμα το είχε ξανακάνει με απόλυτη επιτυχία στο παρελθόν, το αυτοκίνητο παρείχε ελευθερία κινήσεων (σωστός), ο μόνος περιορισμός ήταν ότι θα έπρεπε να ξεκινήσουμε νωρίς κατά τις 7 το πρωί.
«Καλώς» είπα. «Δεν βάζω ξυπνητήρι, αναλάβετε να με ξυπνήσετε εσείς με το που θα φτάσετε στο ξενοδοχείο»
Δεν ήταν λοιπόν 7 αλλά 8.30 το πρωί που το τηλέφωνο στο δωμάτιο χτύπησε με τη γνώριμη φωνή του Μεχμέτ να με καλεί να ετοιμαστώ. Κατεβαίνοντας περιχαρής, βγήκα από το ξενοδοχείο αναμένοντας να συναντήσω το φίλο του με το αμάξι. Καλά υποθέσατε... δεν υπήρχε φίλος. Αντ’αυτού τον είδα να διαπραγματεύεται με ένα ταξιτζή κι όλο χαρά να μου ανακοινώνει ότι η προνομιακή τιμή και το πρόγραμμα παραμένουν ίδια. Εκνευρίστηκα αρχικά, υπήρξα δύσπιστος στη πορεία, αλλά τελικά ενέδωσα αφού στην τελική τίποτα θεωρητικά δεν θα άλλαζε παρά μόνο το αυτοκίνητο κι ο οδηγός.
Ξεκινήσαμε προς το Μardin μέσα σε ένα επίπεδο πληκτικό τοπίο καλύπτοντας αρκετά γρήγορα τα 90 χλμ που χωρίζουν τις δυο πόλεις καθώς ο δρόμος ήταν καινούργιος.
Ξεκινήσαμε τη περιήγηση από το ιστορικό μοναστήρι Deyrulzaferan που ανήκει στην Συριακή Ορθόδοξη Εκκλησία, 4 μόλις χλμ έξω από το Mardin στις πλαγιές λόφων.
To όνομά του κυριολεκτικά μεταφράζεται ως «Μοναστήρι του Σαφράν»λόγω του χρώματος της πέτρας που ταιριάζει με το εκλεκτό μπαχαρικό. Είναι από τα αρχαιότερα (χτίστηκε το 495 μΧ) και σημαντικότερα στην Ανατολία, εξ’ου και οι τακτικοί επισκέπτες. Πριν το 1920 εδώ στεγαζόταν η έδρα του Πατριαρχείου της Αντιόχειας. Σε πρώτη ματιά το όλο οικοδόμημα φαντάζει αρκετά καινούργιο καθώς στο διάβα των αιώνων έχουν γίνει αρκετές προσθήκες. Για τη συντήρηση και για να αυξηθούν τα έσοδα η μοναστική κοινότητα επέβαλε εισιτήριο εισόδου, δημιούργησε καφετέρια και boutique shop (κι όχι μόνο να πουλάει κομποσκοίνια και εικόνες) για τους επισκέπτες.
Ο Μεχμέτ μου εδήλωσε ότι το έχει επισκεφθεί αρκετές φορές και δεν είχε λόγο να με συνοδεύσει (λες και θα πλήρωνε το εισιτήριο). Μoυ φόρτωσε όμως το ταξιτζή. Άλλωστε η ξενάγηση στο χώρο είναι δεδομένη και «μιλάνε αγγλικά σίγουρα» με διαβεβαίωσε.
Ο διακονιάρης που μας υποδέχθηκε όπως ψυχανεμιζόμουνα δεν μιλούσε γρι αγγλικά και δεν έδειξε καμιά προθυμία να μας ξεναγήσει. Μας πάσαρε ένα φυλλάδιο στα τουρκικά, έδειξε ποιοί χώροι είναι επισκέψιμοι κι εξαφανίστηκε. Ούτε και έδειξε να τον συγκινεί κάτι όταν του είπα «Ben Yunanlim Ortodoksim» (είμαι έλληνας ορθόδοξος) για να εξασφαλίσω ευνοϊκή μεταχείριση. Με τον ταξιτζή να με ακολουθεί σα το σκυλί, αρχικά επισκεφθήκαμε το υπόγειο αρχικό ιερό φτιαγμένο πάνω στα ερείπια ναού του Ήλιου. Το εντυπωσιακό ήταν η βαριά οροφή που δεν υποστηριζόταν από κολώνες ούτε με κάποιο υλικό μεταξύ των τεράστιων λίθων.
Πάνω από αυτό περνώντας από σκαλιστές ξύλινες πόρτες 300 ετών βρίσκονται τάφοι μητροπολιτών και πατριαρχών και δίπλα ακριβώς , το καθολικό της μονής που μου έκανε εντύπωση για το λιτό της εσωτερικό. Αξιομνημόνευτοι οι θρόνοι του πατριάρχη εξ’αριστερών και του μητροπολίτη εξ’ευωνύμων, ενώ το ιερό εντελώς διαφορετικό από τα δικά μας ορθόδοξα, έχει έντονες αραβικές αρχιτεκτονικές επιρροές. Το υπόλοιπο της επίσκεψης αναλώθηκε σε σύντομη περιήγηση στους υπόλοιπους εξωτερικούς χώρους του μοναστηριού.
Πόρτες 300 ετών
Δεν μπορώ να πω ότι συγκλονίστηκα ειδικά κάνοντας την σύγκριση με τα αντίστοιχα στον ελλαδικό χώρο. Απλώς η αρχαιότητα και η σημασία του μοναστηριού για την ολιγομελή πλέον χριστιανική κοινότητα είναι αυτά που με συγκίνησαν.
Σύμφωνα με το προγραμμα στο κεφάλι του Μεχμέτ σειρά είχε ο αρχαιολογικός χώρος της Dara για τον οποίο ο οδηγός της Bradt που είχα δεν είχε την παραμικρή αναφορά. Ο ταξιτζής παρερμηνεύοντας τις πινακίδες μας οδήγησε αρχικά πάνω σ’ένα κοπάδι πρόβατα σ'ενα χωριό πριν πάρουμε τη σωστή ρότα. Από κει και πέρα κατάλαβα πως άρχισε τη γκρίνια και το διαπληκτισμό με τον Μεχμέτ προφανώς γιατί η Dara του έπεφτε κάπως εκτός διαδρομής.
Περιπλανόμενοι στο στην επαρχία προς αναζήτηση της Dara
H Dara ή ελληνιστί Δάρας αποτέλεσε μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις του ταξιδιού. Αποτελεί μια Νεκρόπολη σκαμένη στα βράχια εκεί, που κάποτε ήταν μια οχυρωμένη πόλη στρατηγικής σημασίας και θέατρο της μάχης του Δάρα μεταξύ των Βυζαντινών υπό τη διοίκηση του Βελισάριου και των Σασσανιδών Περσών που έληξε με ήττα των τελευταίων. Υπάρχει ένας περιφραγμένος αρχαιολογικός χώρος (το οποίο βρήκα κλειστό) και μια μεγάλη έκταση αφημένη στο έλεος των αμνοεριφίων, των παράνομων ζευγαριών και των junkies.
Η ατμόσφαιρα με τον ταξιτζή ήταν ηλεκτρισμένη. Το επιβεβαίωσα ρωτώντας το Μεχμέτ κι εκείνος άρχισε να πλάθει εναλλακτικά σενάρια: να του δώσουμε κάτι παραπάνω για να τον δελεάσουμε και να συνεχίσουμε για Μidyat αλλά όχι Hasankeyf ή να μείνουμε εκεί για βράδυ και να συνεχίσουμε με συγκοινωνία την επομένη (παραβλέποντας ότι πλήρωνα ήδη δωμάτιο στο Diyarbakır). Του ξεκαθάρισα ότι τα έκανε θάλασσα στη διαπραγμάτευση. Ο δε ταξιτζής στη κοσμάρα του άρχισε να έχει και λιγούρες διαμαρτυρόμενος , περίμενοντας να τον ταϊσω κιόλας. Ξηγήθηκα στο Μεχμέτ ότι δεν προτίθεμαι να πληρώσω τίποτε κερατιάτικο από τη στιγμή που δεν τηρήθηκαν τα συμφωνηθέντα. Αυτό σήμαινε βέβαια yok φαγητό και γι’αυτόν που ορεγόταν γεύμα σε αραβικό εστιατόριο στο Mardin… όπου θα έγλειφα λέει και τα δάκτυλά μου.
«Θέλω να δω το Μardin και μετά θα επιστρέψουμε. Ούτε γεύμα, ούτε τίποτα. Θα φάω μια και καλή το βράδυ στο Diyarbakır” ήταν η απόφασή μου. Κατέβασε μούτρα, έβαλε λουκέτο στο λαλίστατο στόμα του και με συνόδευσε κατειφής σε μια βόλτα εντός Mardin.
Το Mardin λοιπόν γνωρίζει τουριστική ανάπτυξη χάρις στη δημοσιότητα που του δόθηκε μέσω των τουρκικών σήριαλ. Η περίφημη Sila γυρίστηκε εκεί όπως με ενημέρωσαν στην Ελλάδα οι φανατικοί του είδους.
Η παλιά πόλη έχει μια προνομιακή θέση πάνω στις παρυφές ενός λόφου με πανοραμική θέα προς τον αχανή κάμπο. Στην κορυφή υπάρχει κάστρο που αλλοίμονο δεν είναι προσβάσιμο στους επισκέπτες καθώς είναι στρατιωτική βάση. Η πόλη διατρέχεται από ένα δρόμο όπου αναμικτα με νεώτερες κατασκευές υπάρχουν κάποια αρκετά ενδιαφέροντα αρχοντικά, μεντρεσέδες και τζαμιά με εσάνς αραβικού στοιχείου. Μια όμως η κακή διάθεση που είχα, μια ότι η βόλτα γινόταν στον κεντρικό δρόμο που διασχίζει τη πόλη και είχε αρκετό κόσμο και κίνηση τροχοφόρων, κατέληξα να μη βρω κάτι το ρομαντικό ή το ξεχωριστά εντυπωσιακό σ’αυτή πόλη.
Θεωρώ το Mardin υπερεκτιμημένο για τα διθυραμβικά λόγια που γράφονταν στον οδηγό μου.
Επιστρέψαμε στο Diyarbakır. Είπα στο Μεχμέτ ότι προτιμώ να περάσω μόνος το απόγευμα. Έκανα μια μεγάλη βολτα γύρω από τα τείχη και περπάτησα χωρίς πρόβλημα μέσα στα σοκάκια της παλιάς πόλης. Χάζεψα τα υπαίθρια μανάβικα με τα τεράστια πεπόνια, αγόρασα καινούργια παπούτσια γιατί αυτά που φορούσα παρέδωσαν πνεύμα κι έριξα ένα κούρεμα στα άφθονα μπαρμπέρικα της πόλης. Ήπια κούρδικο καφέ και λεμονάδα κουβεντιάζοντας για πολιτική με τον Mr Director στο γνώριμό μου στέκι στο Hasan Paşa Hanı πριν καταλήξω πια βράδυ για ένα χορταστικό κεμπάπ.
Απόλαυση η μοναξιά!
O Μεχμέτ το είχε θέσει ως εφικτό. Θα αγκαζάραμε ένα γνωστό του και θα κάναμε μονοήμερη εκδρομή στα περιξ του Diyarbakır: Mardin, Midyat & Hasankeyf , ένα οδικό δακτυλίδι 340 χλμ στη προνομιακή τιμή των 75 ευρώ. Η περιήγηση θα έκλεινε με ένα υπέροχο γεύμα με πέστροφες στις όχθες του Τίγρη πριν την επιστροφή στο Diyarbakır. Παρά τις διαμαρτυρίες μου ότι δεν θέλω να είμαστε στο τρέξιμο και θα μπορούσαμε να σπάσουμε το πρόγραμμα σε 2 μέρες και να κινηθούμε με τοπικές συγκοινωνίες, ήταν απόλυτος. Το πρόγραμμα το είχε ξανακάνει με απόλυτη επιτυχία στο παρελθόν, το αυτοκίνητο παρείχε ελευθερία κινήσεων (σωστός), ο μόνος περιορισμός ήταν ότι θα έπρεπε να ξεκινήσουμε νωρίς κατά τις 7 το πρωί.
«Καλώς» είπα. «Δεν βάζω ξυπνητήρι, αναλάβετε να με ξυπνήσετε εσείς με το που θα φτάσετε στο ξενοδοχείο»
Δεν ήταν λοιπόν 7 αλλά 8.30 το πρωί που το τηλέφωνο στο δωμάτιο χτύπησε με τη γνώριμη φωνή του Μεχμέτ να με καλεί να ετοιμαστώ. Κατεβαίνοντας περιχαρής, βγήκα από το ξενοδοχείο αναμένοντας να συναντήσω το φίλο του με το αμάξι. Καλά υποθέσατε... δεν υπήρχε φίλος. Αντ’αυτού τον είδα να διαπραγματεύεται με ένα ταξιτζή κι όλο χαρά να μου ανακοινώνει ότι η προνομιακή τιμή και το πρόγραμμα παραμένουν ίδια. Εκνευρίστηκα αρχικά, υπήρξα δύσπιστος στη πορεία, αλλά τελικά ενέδωσα αφού στην τελική τίποτα θεωρητικά δεν θα άλλαζε παρά μόνο το αυτοκίνητο κι ο οδηγός.
Ξεκινήσαμε προς το Μardin μέσα σε ένα επίπεδο πληκτικό τοπίο καλύπτοντας αρκετά γρήγορα τα 90 χλμ που χωρίζουν τις δυο πόλεις καθώς ο δρόμος ήταν καινούργιος.
Ξεκινήσαμε τη περιήγηση από το ιστορικό μοναστήρι Deyrulzaferan που ανήκει στην Συριακή Ορθόδοξη Εκκλησία, 4 μόλις χλμ έξω από το Mardin στις πλαγιές λόφων.
To όνομά του κυριολεκτικά μεταφράζεται ως «Μοναστήρι του Σαφράν»λόγω του χρώματος της πέτρας που ταιριάζει με το εκλεκτό μπαχαρικό. Είναι από τα αρχαιότερα (χτίστηκε το 495 μΧ) και σημαντικότερα στην Ανατολία, εξ’ου και οι τακτικοί επισκέπτες. Πριν το 1920 εδώ στεγαζόταν η έδρα του Πατριαρχείου της Αντιόχειας. Σε πρώτη ματιά το όλο οικοδόμημα φαντάζει αρκετά καινούργιο καθώς στο διάβα των αιώνων έχουν γίνει αρκετές προσθήκες. Για τη συντήρηση και για να αυξηθούν τα έσοδα η μοναστική κοινότητα επέβαλε εισιτήριο εισόδου, δημιούργησε καφετέρια και boutique shop (κι όχι μόνο να πουλάει κομποσκοίνια και εικόνες) για τους επισκέπτες.
Ο Μεχμέτ μου εδήλωσε ότι το έχει επισκεφθεί αρκετές φορές και δεν είχε λόγο να με συνοδεύσει (λες και θα πλήρωνε το εισιτήριο). Μoυ φόρτωσε όμως το ταξιτζή. Άλλωστε η ξενάγηση στο χώρο είναι δεδομένη και «μιλάνε αγγλικά σίγουρα» με διαβεβαίωσε.
Ο διακονιάρης που μας υποδέχθηκε όπως ψυχανεμιζόμουνα δεν μιλούσε γρι αγγλικά και δεν έδειξε καμιά προθυμία να μας ξεναγήσει. Μας πάσαρε ένα φυλλάδιο στα τουρκικά, έδειξε ποιοί χώροι είναι επισκέψιμοι κι εξαφανίστηκε. Ούτε και έδειξε να τον συγκινεί κάτι όταν του είπα «Ben Yunanlim Ortodoksim» (είμαι έλληνας ορθόδοξος) για να εξασφαλίσω ευνοϊκή μεταχείριση. Με τον ταξιτζή να με ακολουθεί σα το σκυλί, αρχικά επισκεφθήκαμε το υπόγειο αρχικό ιερό φτιαγμένο πάνω στα ερείπια ναού του Ήλιου. Το εντυπωσιακό ήταν η βαριά οροφή που δεν υποστηριζόταν από κολώνες ούτε με κάποιο υλικό μεταξύ των τεράστιων λίθων.
Πάνω από αυτό περνώντας από σκαλιστές ξύλινες πόρτες 300 ετών βρίσκονται τάφοι μητροπολιτών και πατριαρχών και δίπλα ακριβώς , το καθολικό της μονής που μου έκανε εντύπωση για το λιτό της εσωτερικό. Αξιομνημόνευτοι οι θρόνοι του πατριάρχη εξ’αριστερών και του μητροπολίτη εξ’ευωνύμων, ενώ το ιερό εντελώς διαφορετικό από τα δικά μας ορθόδοξα, έχει έντονες αραβικές αρχιτεκτονικές επιρροές. Το υπόλοιπο της επίσκεψης αναλώθηκε σε σύντομη περιήγηση στους υπόλοιπους εξωτερικούς χώρους του μοναστηριού.
Πόρτες 300 ετών
Δεν μπορώ να πω ότι συγκλονίστηκα ειδικά κάνοντας την σύγκριση με τα αντίστοιχα στον ελλαδικό χώρο. Απλώς η αρχαιότητα και η σημασία του μοναστηριού για την ολιγομελή πλέον χριστιανική κοινότητα είναι αυτά που με συγκίνησαν.
Σύμφωνα με το προγραμμα στο κεφάλι του Μεχμέτ σειρά είχε ο αρχαιολογικός χώρος της Dara για τον οποίο ο οδηγός της Bradt που είχα δεν είχε την παραμικρή αναφορά. Ο ταξιτζής παρερμηνεύοντας τις πινακίδες μας οδήγησε αρχικά πάνω σ’ένα κοπάδι πρόβατα σ'ενα χωριό πριν πάρουμε τη σωστή ρότα. Από κει και πέρα κατάλαβα πως άρχισε τη γκρίνια και το διαπληκτισμό με τον Μεχμέτ προφανώς γιατί η Dara του έπεφτε κάπως εκτός διαδρομής.
Περιπλανόμενοι στο στην επαρχία προς αναζήτηση της Dara
H Dara ή ελληνιστί Δάρας αποτέλεσε μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις του ταξιδιού. Αποτελεί μια Νεκρόπολη σκαμένη στα βράχια εκεί, που κάποτε ήταν μια οχυρωμένη πόλη στρατηγικής σημασίας και θέατρο της μάχης του Δάρα μεταξύ των Βυζαντινών υπό τη διοίκηση του Βελισάριου και των Σασσανιδών Περσών που έληξε με ήττα των τελευταίων. Υπάρχει ένας περιφραγμένος αρχαιολογικός χώρος (το οποίο βρήκα κλειστό) και μια μεγάλη έκταση αφημένη στο έλεος των αμνοεριφίων, των παράνομων ζευγαριών και των junkies.
Η ατμόσφαιρα με τον ταξιτζή ήταν ηλεκτρισμένη. Το επιβεβαίωσα ρωτώντας το Μεχμέτ κι εκείνος άρχισε να πλάθει εναλλακτικά σενάρια: να του δώσουμε κάτι παραπάνω για να τον δελεάσουμε και να συνεχίσουμε για Μidyat αλλά όχι Hasankeyf ή να μείνουμε εκεί για βράδυ και να συνεχίσουμε με συγκοινωνία την επομένη (παραβλέποντας ότι πλήρωνα ήδη δωμάτιο στο Diyarbakır). Του ξεκαθάρισα ότι τα έκανε θάλασσα στη διαπραγμάτευση. Ο δε ταξιτζής στη κοσμάρα του άρχισε να έχει και λιγούρες διαμαρτυρόμενος , περίμενοντας να τον ταϊσω κιόλας. Ξηγήθηκα στο Μεχμέτ ότι δεν προτίθεμαι να πληρώσω τίποτε κερατιάτικο από τη στιγμή που δεν τηρήθηκαν τα συμφωνηθέντα. Αυτό σήμαινε βέβαια yok φαγητό και γι’αυτόν που ορεγόταν γεύμα σε αραβικό εστιατόριο στο Mardin… όπου θα έγλειφα λέει και τα δάκτυλά μου.
«Θέλω να δω το Μardin και μετά θα επιστρέψουμε. Ούτε γεύμα, ούτε τίποτα. Θα φάω μια και καλή το βράδυ στο Diyarbakır” ήταν η απόφασή μου. Κατέβασε μούτρα, έβαλε λουκέτο στο λαλίστατο στόμα του και με συνόδευσε κατειφής σε μια βόλτα εντός Mardin.
Το Mardin λοιπόν γνωρίζει τουριστική ανάπτυξη χάρις στη δημοσιότητα που του δόθηκε μέσω των τουρκικών σήριαλ. Η περίφημη Sila γυρίστηκε εκεί όπως με ενημέρωσαν στην Ελλάδα οι φανατικοί του είδους.
Η παλιά πόλη έχει μια προνομιακή θέση πάνω στις παρυφές ενός λόφου με πανοραμική θέα προς τον αχανή κάμπο. Στην κορυφή υπάρχει κάστρο που αλλοίμονο δεν είναι προσβάσιμο στους επισκέπτες καθώς είναι στρατιωτική βάση. Η πόλη διατρέχεται από ένα δρόμο όπου αναμικτα με νεώτερες κατασκευές υπάρχουν κάποια αρκετά ενδιαφέροντα αρχοντικά, μεντρεσέδες και τζαμιά με εσάνς αραβικού στοιχείου. Μια όμως η κακή διάθεση που είχα, μια ότι η βόλτα γινόταν στον κεντρικό δρόμο που διασχίζει τη πόλη και είχε αρκετό κόσμο και κίνηση τροχοφόρων, κατέληξα να μη βρω κάτι το ρομαντικό ή το ξεχωριστά εντυπωσιακό σ’αυτή πόλη.
Θεωρώ το Mardin υπερεκτιμημένο για τα διθυραμβικά λόγια που γράφονταν στον οδηγό μου.
Επιστρέψαμε στο Diyarbakır. Είπα στο Μεχμέτ ότι προτιμώ να περάσω μόνος το απόγευμα. Έκανα μια μεγάλη βολτα γύρω από τα τείχη και περπάτησα χωρίς πρόβλημα μέσα στα σοκάκια της παλιάς πόλης. Χάζεψα τα υπαίθρια μανάβικα με τα τεράστια πεπόνια, αγόρασα καινούργια παπούτσια γιατί αυτά που φορούσα παρέδωσαν πνεύμα κι έριξα ένα κούρεμα στα άφθονα μπαρμπέρικα της πόλης. Ήπια κούρδικο καφέ και λεμονάδα κουβεντιάζοντας για πολιτική με τον Mr Director στο γνώριμό μου στέκι στο Hasan Paşa Hanı πριν καταλήξω πια βράδυ για ένα χορταστικό κεμπάπ.
Απόλαυση η μοναξιά!
Last edited:
