hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.171
- Likes
- 14.604
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Şanlıurfa, η όμορφη κι ιστορική
Για την Şanlıurfa ή απλά Urfa ή ελληνιστί Έδεσσα είχα μια αμφιθυμία. Ο ταξιδιωτικός οδηγός της Bradt ήταν ξεκάθαρος: και να μην πάτε δεν θα χάσετε τίποτα, έγραφε. Ιστορική μεν στα χαρτιά αλλά όχι και στα μνημεία της. Επίσης χαρακτηριζόταν ως η πρωτεύουσα της δυσεντερίας, μια πόλη αποπνιχτική, μέσα στη σκόνη.
Όμως η διαίσθησή μου με τσίγκλαγε ότι τα πράγματα δεν μπορεί να ήταν δα και τόσο τραγικά κι έπρεπε να κρίνω ιδίοις όμμασιν. Κι ευτυχώς που το έπραξα γιατί τελικά η Urfa μου άφησε καλές εντυπώσεις, σε σημείο που να έχω γίνει έξαλλος με τα γραφόμενα της συγγραφέως. Μάλλον όσες φορές την επισκέφθηκε τόσες θα έπαθε και γαστρεντερίτιδα, γεγονός που της έμεινε τραυματικό κι είπε να κακολογήσει τη πόλη. Προσωπικά δεν έπαθα τίποτα κι ας έφαγα κεμπαπ κι ας ήπια νερό του δικτύου.
Φτάνοντας κι απολαμβάνοντας τη μοναξιά μου, είπα ότι χρειάζεται λίγη περιπέτεια. Αρνήθηκα την ευκολία του ταξί για το ξενοδοχείο και εις άπταιστον τουρκικήν μετά την κλασσική πλέον εισαγωγή “Türkçe bilmiyorum”, ρώτησα: «şehir merkezi otobus?” (παλιά πόλη λεωφορείο; ) μαζί με την απαραίτητη νοηματική. Ο αστυνομικός του σταθμού θεώρησε ότι η τουρκική είναι γλώσσα παγκόσμιας εμβέλειας και την κατανοούν οι πάντες κι έτσι με βομβάρδιζε με πληροφορίες που αν δεν τις συνόδευε και με νοήματα, εγώ ακόμα εκεί θα ξεροστάλιαζα.
Στη στάση ίδιο σκηνικό, αγγλικά yok! Έκανα την προσευχή μου στον Ύψιστο και εισακούσθην πάραυτα καθώς εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε ένας νεαρός που σε κουτσά στραβά αγγλικά με έβαλε στο σωστό λεωφορείο. Εντός του οχήματος, μου συστήθηκε ως φοιτητής αγγλικών κάνοντάς με να τραβάω τις εναπομείνασες τρίχες των μαλλιών μου διότι το επίπεδό του παρέπεμπε σε μαθητούδι δευτέρας προκαταρκτικής. Μου πρότεινε αν θέλω να με ξεναγήσει, αφήνοντας υπονοούμενα περί φιλοδωρήματος και μου άφησε το κινητό του. Είδα τον εφιάλτη να ξαναχτυπά τη πόρτα μου. Not again! Ευγενικά άφησα μια υπόσχεση να αιωρείται και συνέχισα το δρόμο μου. Ευχαριστώ δεν θα πάρω! Παρένθεση ξανά: οι Τούρκοι/Κούρδοι δεν το έχουν με τις ξένες γλώσσες. Λαμπρή εξαίρεση ο Μεχμέτ βέβαια.
Το λεωφορείομε άφησε κάπου στο κέντρο της νέας πόλης και για να προσδώσω περισσότερη περιπέτεια στο εγχείρημά μου, αποφάσισα ότι θα πάω με τα πόδια μέχρι το ξενοδοχείο ρωτώντας την οδό κάθε λίγο και λιγάκι ρωτώντας μαντηλοφορεμένες κυρίες ή ηλικιωμένους μαγαζάτορες με την κλασσική εισαγωγή: “Türkçe bilmiyorum”. Doğru και ξανά doğru, κατάφερα μετά από κανά μισάωρο να περάσω υπερήφανα την είσοδο του ξενοδοχείου Edessa City Hotel. Ω οποία ανακούφισις ο ιδιοκτήτης μιλούσε καλά αγγλικά και μπόρεσε να μου δώσει και συστάσεις πώς να κινηθώ (είπαμε ο οδηγός της Bradt απεδείχθει παταγώδης αποτυχία).
Αφού τακτοποιήθηκα, πρώτη μέριμνα ήταν να απολαύσω αυτό που μου είχε συστήσει ανεπιφύλακτα η συμφορουμίτισσα ΕΡΣΗ. Να φάω κιουνεφέ. Και πράγματι κατάντησα κιουνεφεξαρτημένος, αφού ήταν πάντα φρεσκοψημένο, τραγανό και υπέροχα σιροπιαστό!
Μπορεί λοιπόν η Urfa στο σύγχρονο κομμάτι της να είναι άχρωμη όπως κάθε άλλη τουρκική πόλη, όμως το ιστορικό της κέντρο έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ήταν το μόνο που είχε τόσο πράσινο και νερά που ανα βλύζουν από πηγές, πραγματικά μια όαση στο άνυδρο τοπίο.
Ευτυχώς το ξενοδοχείο ήταν ακριβώς απέναντι από τα βασικά αξιοθέατα. Στο μπαλκόνι χαλάρωσα λίγο παρατηρώντας την κοσμοσυρροή και την τσίκνα από τα κεμπαπ να ανέρχεται στους ουρανούς δίκην σπονδής. Στην Urfa δεν αξίζει μόνο να αναφερθώ στα αξιοθέατα αλλά και τις παραδόσεις που τα συνοδεύουν Είναι πόλη με βιβλικές αναφορές κι ως εκ τούτου χιλιόχρονη ιστορία.
Προσπερνώντας μια σειρά μικρών τζαμιών πνιγμένα κυριολεκτικά στα δένδρα , τα βήματά μουμε έφεραν στο προσκύνημα Μevlid-i halil.
Η σπηλιά του Αβραάμ
Έτσι ονομάζεται η σπηλιά όπου σύμφωνα με την παράδοση γεννήθηκε ο Αβραάμ. Οταν οι μάντεις ενημέρωσαν το βασιλια Nimrod ότι θα γεννηθεί ένα αγόρι που θα βάλει τέλος στη βασιλεία και τη θρησκεία του εκείνος διέταξε τη σφαγή όλων των αρσενικών βρεφών. Όμως η μητέρα του Αβραάμ αποκρύπτοντας επιδέξια την εγκυμοσύνη της, έφερε στο κόσμο το προφήτη στη συγκεκριμένη σπηλιά. Λέγεται ότι με θαυμαστό τρόπο μια γαζέλλα με εντολή του Θεού ανέλαβε το θηλασμό του, έτσι ώστε ο Αβραάμ σε περίοδο 15 μηνών μεγάλωσε 15 χρόνια! Η σπηλιά είναι σήμερα τόπος λατρείας για τους μουσουλμάνους και όχι μόνο, καθώς ο Αβραάμ χαίρει καθολικής αποδοχής από τις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες. Η σπηλιά έχει ξεχωριστή είσοδο για άνδρες και γυναίκες και υποχρεωτικά όπως στα τζαμιά βγάζεις τα παπούτσια σου.
Δίπλα δεσπόζει ένα τεράστιο καινούργιο περίβλεπτο τζαμί.
Απόλαυσα λιγες στιγμές χαλάρωσης στα παχιά χαλιά ακούγοντας τον μουεζίνη να καλεί σε προσευχή, πριν συνεχίσω μέσα από πανέμορφους φροντισμένους κήπους με τα κανάλια νερού στο Βalıklıgöl ή λίμνη Ηalil-ur Rahman ή κοινώς η ιερή λίμνη του Αβραάμ με τα ψάρια πέριξ της οποίας βρίσκονται δύο τζαμιά.
Λοιπόν το μπάρμπεκιουτο κατείχαν καλά οι κάτοικοι της πόλης ήδη από την 2η χιλετία πΧ όπως μας ενημερώνουν οι σχετικές ταμπέλες στο χώρο. Ταμπέλες στα τουρκικά, αγγλικά και αραβικά αλλά ΟΥΧΙ στα κούρδικα (είπαμε να παραχωρήσουμε κάποια δικαιώματα αλλά μην το παρακάνουμε)
Η καύση στη πυρά αποδείχθηκε ο βολικότερος τρόπος θανάτωσης του Αβρααμ από το βασιλιά Nimrod όταν άκουσε ότι ο προφήτης απαρνήθηκε την κρατούσα θρησκεία κι άρχισε να καταστρέφει τα παγανιστικά σύμβολα. Όμως άλλα τα σχέδια του Υψίστου που παρενέβει με θαυμαστό τρόπο μετατρέποντας τη φωτιά σε νερό και τα ξύλα σε...ψάρια.
Ανά τους αιώνες τα ψάρια απολαμβάνουν απόλυτης ασυλίας θεωρούμενα ως ιερά. Αν σε πιάσει λαχτάρα για φρέσκο ψάρι πλακί και ρίξεις την απόχη, η κατάρα είναι δεδομένη και πάραυτα θα τυφλωθείς. Τιμώντας τη παράδοση, το αγαπημένο σπορ μικρών τε και μεγάλων είναι το τάισμα των ιερών ψαριών. Τα πλήθη συνωστίζονταν γύρω από την λίμνη προς τέρψιν των αδηφάγων ψαριών που έδιναν ιερή μάχη για το ποιό θα πρωτοδιεκδικήσει τα σποράκια που τους πετούσαν.
Μια δρασκελιά από την ιερή λίμνη του Αβραάμ βρίσκεται ετέρα λίμνη, η Aynzeliha. Στο μέσο της υπάρχει ένα συντριβάνι και οι θαμώνες που τα μπράτσα τους αντέχουν ρίχνουν και μια σύντομη βαρκάδα στα νερά της.
Κι αυτή έχει την ιστορία της: η Zeliha κόρη του βασιλιά Nemrod, ονειρεύτηκε την θαυμαστή διάσωση του Αβράαμ από τη φωτιά κι αποκήρυξε τον παγανισμό ομολογώντας το κατάμουτρα στο πατέρα της. Έξαλλος ο βασιλιάς πέταξε και τη κόρη του στη φωτιά, μόνο που αυτή εν αντιθέσει με τον Αβραάμ κατέληξε μπάρμπεκιου. Ο Ύψιστος έδρασε με χρονοκαθυστέρηση, μετατρέποντας το σημείο όπου κάηκε η δύσμοιρη πρωτομάρτυς σε λίμνη που σήμερα φέρει και το όνομα τα «δάκρυα της Zeliha”. Kι εδώ τα ψάρια θεωρούνται ιερά και δεν διατίθενται προς κατανάλωση.
Tριγύρω από τη λίμνη και υπό τη σκιά των δέντρων υπάρχουν όορφα τεϊοποτεία-ταβερνεία για να χαλαρώσουν στη δροσιά οι θαμώνες τους.
Το κάστρο της Urfa στέκει αγέρωχο πάνω από το κατάφυτο πάρκο με τις λιμνούλες του Βalıklıgöl.
Σχεδον οι πάντες άφησαν το αποτύπωμά τους εκεί: έλληνες, ρωμαίοι, βυζαντινοί, σταυροφόροι, τούρκοι. Το κακό είναι ότι ότι πέρα από τους δύο τεράστιους κίονες κορινθιακού ρυθμού (που ονομάζονται ο θρόνος του Nimrοd κι απ’όπου εκσφενδονίστηκε κατά τη παράδοση ο Αβραάμ για να καεί στη φωτιά) τίποτ’άλλο απολύτως δεν προδίδει τη μακραίωνη ιστορία του. Όσοι πάρετε την απόφαση ν’ανηφορίσετε κατά κει, πληρώσετε το εισιτήριο εισόδου, αποζημιώνεστε βασικά για τη θέα και τις πανοραμικές φωτογραφίες που θα τραβήξετε (κάτι όμως που μπορείτε πιο ξεκούραστα κι ανέξοδα να κάνετε στο γειτονικό ύψωμα).
Πριν καταλήξω στο ξενοδοχείο χάθηκα για λίγο στο παζάρι της Urfa, ανάμεσα στα μικρομάγαζα που κατά ομάδες πούλαγαν παπούτσια, ταφτάδες, μπακίρια, μπαχάρια, μαναβικά. Πέρασα από τις συνοικίες των σιδεράδων που ρυθμικά βάραγαν το αμόνι πάνω στο καυτό σίδερο, στα μαγαζιά με τα χρυσαφικά, στα ξυλουργεία με τη κορδέλα να ηχεία δαιμόνια, στα μικρά χάνια όπου οι απομαχοι έπιναν ατέρμονα το τσάι τους. Όλα ανάμικτα, ήχοι, εικόνες, μυρωδιές σαν είχαν μείνει αδιατάρακτα εδώ κι αιώνες. Ανάμεσα σ’αυτά, διάσπαρτα, ένας μιναρές κι ένα μικρό τζαμί εδώ, ένα χαμάμ εκεί, μαρμάρινες κρήνες με δροσερό πόσιμο νερό πιο πέρα, όλα χαμένα σε μια θολούρα από το καπνό των υπαίθριων μαγγαλιών που έψηnαν κεμπαπ.
Στην Urfa έκανα μια μεγάλη βόλτα και την επόμενη μέρα, επιστρέφοντας από εκδρομή που έκανα το πρωινό στο περίχωρα. Με έπιασε μια μικρή απελπισία, γιατί είχα κάνει check out και θα έπρεπε να βολοδέρνω 8 ώρες στους δρόμους μέχρι να πάρω το ΚΤΕΛ για Gaziantep. Oπλίστηκα με υπομονή και μια γερή δόση κιουνεφέ και χάθηκα γι’άλλη μια φορά στο λαβύρινθο του παζαριού.
Ο λαβύρινθος αυτός με έβγαλε σε μια άσχετη περιοχή όπου βρήκα το δρόμο για το τζαμί Ulu του 12ου αιώνα με το μοναδικό μιναρέ ρολόι.
Προσπέρασα κι άλλα τζαμιά ώσπου αντίκρυσα μια ταμπέλα στο γνωστό καφέ χρώμα που παραπέμπει σε ιστορικό χώρο. Την ακολούθησα. Χάθηκα σ’ένα νέο λαθύρινθο αυτή τη φορά στα δρομάκια της παλιάς πόλης με τα σπίτια-φρούρια φτιαγμένα με τη γνωστή πέτρα στο σαφράν χρώμα. Ηρεμία σε πλήρη αντιδιαστολή με τη φρενίτιδα του παζαριού. Όλη η περιοχή έχει αρχίσει να ανακαινίζεται προσεκτικά, σύμφωνα με τις επιταγές της αισθητικής του περιβάλλοντος χώρου. Αποθανάτιζα τις λεπτομέρειες: μια πόρτα, ένα υπερθυρο «καλωσορίσατε», ένα σοκάκι.
Κάπου εκεί σ’ενα αδιέξοδο ο φακός της μηχανής συνέλαβε μια κυρία να τηγανίζει κεφτέδες στο δρόμο. Μου χαμογέλασε και μου έδωσε έναν. Ήταν καυτός, πικάντικος, όμως δοσμένος με όλη της τη καλή καρδιά.
Ήταν τουρκάλα!
Για την Şanlıurfa ή απλά Urfa ή ελληνιστί Έδεσσα είχα μια αμφιθυμία. Ο ταξιδιωτικός οδηγός της Bradt ήταν ξεκάθαρος: και να μην πάτε δεν θα χάσετε τίποτα, έγραφε. Ιστορική μεν στα χαρτιά αλλά όχι και στα μνημεία της. Επίσης χαρακτηριζόταν ως η πρωτεύουσα της δυσεντερίας, μια πόλη αποπνιχτική, μέσα στη σκόνη.
Όμως η διαίσθησή μου με τσίγκλαγε ότι τα πράγματα δεν μπορεί να ήταν δα και τόσο τραγικά κι έπρεπε να κρίνω ιδίοις όμμασιν. Κι ευτυχώς που το έπραξα γιατί τελικά η Urfa μου άφησε καλές εντυπώσεις, σε σημείο που να έχω γίνει έξαλλος με τα γραφόμενα της συγγραφέως. Μάλλον όσες φορές την επισκέφθηκε τόσες θα έπαθε και γαστρεντερίτιδα, γεγονός που της έμεινε τραυματικό κι είπε να κακολογήσει τη πόλη. Προσωπικά δεν έπαθα τίποτα κι ας έφαγα κεμπαπ κι ας ήπια νερό του δικτύου.
Φτάνοντας κι απολαμβάνοντας τη μοναξιά μου, είπα ότι χρειάζεται λίγη περιπέτεια. Αρνήθηκα την ευκολία του ταξί για το ξενοδοχείο και εις άπταιστον τουρκικήν μετά την κλασσική πλέον εισαγωγή “Türkçe bilmiyorum”, ρώτησα: «şehir merkezi otobus?” (παλιά πόλη λεωφορείο; ) μαζί με την απαραίτητη νοηματική. Ο αστυνομικός του σταθμού θεώρησε ότι η τουρκική είναι γλώσσα παγκόσμιας εμβέλειας και την κατανοούν οι πάντες κι έτσι με βομβάρδιζε με πληροφορίες που αν δεν τις συνόδευε και με νοήματα, εγώ ακόμα εκεί θα ξεροστάλιαζα.
Στη στάση ίδιο σκηνικό, αγγλικά yok! Έκανα την προσευχή μου στον Ύψιστο και εισακούσθην πάραυτα καθώς εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε ένας νεαρός που σε κουτσά στραβά αγγλικά με έβαλε στο σωστό λεωφορείο. Εντός του οχήματος, μου συστήθηκε ως φοιτητής αγγλικών κάνοντάς με να τραβάω τις εναπομείνασες τρίχες των μαλλιών μου διότι το επίπεδό του παρέπεμπε σε μαθητούδι δευτέρας προκαταρκτικής. Μου πρότεινε αν θέλω να με ξεναγήσει, αφήνοντας υπονοούμενα περί φιλοδωρήματος και μου άφησε το κινητό του. Είδα τον εφιάλτη να ξαναχτυπά τη πόρτα μου. Not again! Ευγενικά άφησα μια υπόσχεση να αιωρείται και συνέχισα το δρόμο μου. Ευχαριστώ δεν θα πάρω! Παρένθεση ξανά: οι Τούρκοι/Κούρδοι δεν το έχουν με τις ξένες γλώσσες. Λαμπρή εξαίρεση ο Μεχμέτ βέβαια.
Το λεωφορείομε άφησε κάπου στο κέντρο της νέας πόλης και για να προσδώσω περισσότερη περιπέτεια στο εγχείρημά μου, αποφάσισα ότι θα πάω με τα πόδια μέχρι το ξενοδοχείο ρωτώντας την οδό κάθε λίγο και λιγάκι ρωτώντας μαντηλοφορεμένες κυρίες ή ηλικιωμένους μαγαζάτορες με την κλασσική εισαγωγή: “Türkçe bilmiyorum”. Doğru και ξανά doğru, κατάφερα μετά από κανά μισάωρο να περάσω υπερήφανα την είσοδο του ξενοδοχείου Edessa City Hotel. Ω οποία ανακούφισις ο ιδιοκτήτης μιλούσε καλά αγγλικά και μπόρεσε να μου δώσει και συστάσεις πώς να κινηθώ (είπαμε ο οδηγός της Bradt απεδείχθει παταγώδης αποτυχία).
Αφού τακτοποιήθηκα, πρώτη μέριμνα ήταν να απολαύσω αυτό που μου είχε συστήσει ανεπιφύλακτα η συμφορουμίτισσα ΕΡΣΗ. Να φάω κιουνεφέ. Και πράγματι κατάντησα κιουνεφεξαρτημένος, αφού ήταν πάντα φρεσκοψημένο, τραγανό και υπέροχα σιροπιαστό!
Μπορεί λοιπόν η Urfa στο σύγχρονο κομμάτι της να είναι άχρωμη όπως κάθε άλλη τουρκική πόλη, όμως το ιστορικό της κέντρο έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ήταν το μόνο που είχε τόσο πράσινο και νερά που ανα βλύζουν από πηγές, πραγματικά μια όαση στο άνυδρο τοπίο.
Ευτυχώς το ξενοδοχείο ήταν ακριβώς απέναντι από τα βασικά αξιοθέατα. Στο μπαλκόνι χαλάρωσα λίγο παρατηρώντας την κοσμοσυρροή και την τσίκνα από τα κεμπαπ να ανέρχεται στους ουρανούς δίκην σπονδής. Στην Urfa δεν αξίζει μόνο να αναφερθώ στα αξιοθέατα αλλά και τις παραδόσεις που τα συνοδεύουν Είναι πόλη με βιβλικές αναφορές κι ως εκ τούτου χιλιόχρονη ιστορία.
Προσπερνώντας μια σειρά μικρών τζαμιών πνιγμένα κυριολεκτικά στα δένδρα , τα βήματά μουμε έφεραν στο προσκύνημα Μevlid-i halil.
Η σπηλιά του Αβραάμ
Έτσι ονομάζεται η σπηλιά όπου σύμφωνα με την παράδοση γεννήθηκε ο Αβραάμ. Οταν οι μάντεις ενημέρωσαν το βασιλια Nimrod ότι θα γεννηθεί ένα αγόρι που θα βάλει τέλος στη βασιλεία και τη θρησκεία του εκείνος διέταξε τη σφαγή όλων των αρσενικών βρεφών. Όμως η μητέρα του Αβραάμ αποκρύπτοντας επιδέξια την εγκυμοσύνη της, έφερε στο κόσμο το προφήτη στη συγκεκριμένη σπηλιά. Λέγεται ότι με θαυμαστό τρόπο μια γαζέλλα με εντολή του Θεού ανέλαβε το θηλασμό του, έτσι ώστε ο Αβραάμ σε περίοδο 15 μηνών μεγάλωσε 15 χρόνια! Η σπηλιά είναι σήμερα τόπος λατρείας για τους μουσουλμάνους και όχι μόνο, καθώς ο Αβραάμ χαίρει καθολικής αποδοχής από τις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες. Η σπηλιά έχει ξεχωριστή είσοδο για άνδρες και γυναίκες και υποχρεωτικά όπως στα τζαμιά βγάζεις τα παπούτσια σου.
Δίπλα δεσπόζει ένα τεράστιο καινούργιο περίβλεπτο τζαμί.
Απόλαυσα λιγες στιγμές χαλάρωσης στα παχιά χαλιά ακούγοντας τον μουεζίνη να καλεί σε προσευχή, πριν συνεχίσω μέσα από πανέμορφους φροντισμένους κήπους με τα κανάλια νερού στο Βalıklıgöl ή λίμνη Ηalil-ur Rahman ή κοινώς η ιερή λίμνη του Αβραάμ με τα ψάρια πέριξ της οποίας βρίσκονται δύο τζαμιά.
Λοιπόν το μπάρμπεκιουτο κατείχαν καλά οι κάτοικοι της πόλης ήδη από την 2η χιλετία πΧ όπως μας ενημερώνουν οι σχετικές ταμπέλες στο χώρο. Ταμπέλες στα τουρκικά, αγγλικά και αραβικά αλλά ΟΥΧΙ στα κούρδικα (είπαμε να παραχωρήσουμε κάποια δικαιώματα αλλά μην το παρακάνουμε)
Η καύση στη πυρά αποδείχθηκε ο βολικότερος τρόπος θανάτωσης του Αβρααμ από το βασιλιά Nimrod όταν άκουσε ότι ο προφήτης απαρνήθηκε την κρατούσα θρησκεία κι άρχισε να καταστρέφει τα παγανιστικά σύμβολα. Όμως άλλα τα σχέδια του Υψίστου που παρενέβει με θαυμαστό τρόπο μετατρέποντας τη φωτιά σε νερό και τα ξύλα σε...ψάρια.
Ανά τους αιώνες τα ψάρια απολαμβάνουν απόλυτης ασυλίας θεωρούμενα ως ιερά. Αν σε πιάσει λαχτάρα για φρέσκο ψάρι πλακί και ρίξεις την απόχη, η κατάρα είναι δεδομένη και πάραυτα θα τυφλωθείς. Τιμώντας τη παράδοση, το αγαπημένο σπορ μικρών τε και μεγάλων είναι το τάισμα των ιερών ψαριών. Τα πλήθη συνωστίζονταν γύρω από την λίμνη προς τέρψιν των αδηφάγων ψαριών που έδιναν ιερή μάχη για το ποιό θα πρωτοδιεκδικήσει τα σποράκια που τους πετούσαν.
Μια δρασκελιά από την ιερή λίμνη του Αβραάμ βρίσκεται ετέρα λίμνη, η Aynzeliha. Στο μέσο της υπάρχει ένα συντριβάνι και οι θαμώνες που τα μπράτσα τους αντέχουν ρίχνουν και μια σύντομη βαρκάδα στα νερά της.
Κι αυτή έχει την ιστορία της: η Zeliha κόρη του βασιλιά Nemrod, ονειρεύτηκε την θαυμαστή διάσωση του Αβράαμ από τη φωτιά κι αποκήρυξε τον παγανισμό ομολογώντας το κατάμουτρα στο πατέρα της. Έξαλλος ο βασιλιάς πέταξε και τη κόρη του στη φωτιά, μόνο που αυτή εν αντιθέσει με τον Αβραάμ κατέληξε μπάρμπεκιου. Ο Ύψιστος έδρασε με χρονοκαθυστέρηση, μετατρέποντας το σημείο όπου κάηκε η δύσμοιρη πρωτομάρτυς σε λίμνη που σήμερα φέρει και το όνομα τα «δάκρυα της Zeliha”. Kι εδώ τα ψάρια θεωρούνται ιερά και δεν διατίθενται προς κατανάλωση.
Tριγύρω από τη λίμνη και υπό τη σκιά των δέντρων υπάρχουν όορφα τεϊοποτεία-ταβερνεία για να χαλαρώσουν στη δροσιά οι θαμώνες τους.
Το κάστρο της Urfa στέκει αγέρωχο πάνω από το κατάφυτο πάρκο με τις λιμνούλες του Βalıklıgöl.
Πριν καταλήξω στο ξενοδοχείο χάθηκα για λίγο στο παζάρι της Urfa, ανάμεσα στα μικρομάγαζα που κατά ομάδες πούλαγαν παπούτσια, ταφτάδες, μπακίρια, μπαχάρια, μαναβικά. Πέρασα από τις συνοικίες των σιδεράδων που ρυθμικά βάραγαν το αμόνι πάνω στο καυτό σίδερο, στα μαγαζιά με τα χρυσαφικά, στα ξυλουργεία με τη κορδέλα να ηχεία δαιμόνια, στα μικρά χάνια όπου οι απομαχοι έπιναν ατέρμονα το τσάι τους. Όλα ανάμικτα, ήχοι, εικόνες, μυρωδιές σαν είχαν μείνει αδιατάρακτα εδώ κι αιώνες. Ανάμεσα σ’αυτά, διάσπαρτα, ένας μιναρές κι ένα μικρό τζαμί εδώ, ένα χαμάμ εκεί, μαρμάρινες κρήνες με δροσερό πόσιμο νερό πιο πέρα, όλα χαμένα σε μια θολούρα από το καπνό των υπαίθριων μαγγαλιών που έψηnαν κεμπαπ.
Στην Urfa έκανα μια μεγάλη βόλτα και την επόμενη μέρα, επιστρέφοντας από εκδρομή που έκανα το πρωινό στο περίχωρα. Με έπιασε μια μικρή απελπισία, γιατί είχα κάνει check out και θα έπρεπε να βολοδέρνω 8 ώρες στους δρόμους μέχρι να πάρω το ΚΤΕΛ για Gaziantep. Oπλίστηκα με υπομονή και μια γερή δόση κιουνεφέ και χάθηκα γι’άλλη μια φορά στο λαβύρινθο του παζαριού.
Ο λαβύρινθος αυτός με έβγαλε σε μια άσχετη περιοχή όπου βρήκα το δρόμο για το τζαμί Ulu του 12ου αιώνα με το μοναδικό μιναρέ ρολόι.
Προσπέρασα κι άλλα τζαμιά ώσπου αντίκρυσα μια ταμπέλα στο γνωστό καφέ χρώμα που παραπέμπει σε ιστορικό χώρο. Την ακολούθησα. Χάθηκα σ’ένα νέο λαθύρινθο αυτή τη φορά στα δρομάκια της παλιάς πόλης με τα σπίτια-φρούρια φτιαγμένα με τη γνωστή πέτρα στο σαφράν χρώμα. Ηρεμία σε πλήρη αντιδιαστολή με τη φρενίτιδα του παζαριού. Όλη η περιοχή έχει αρχίσει να ανακαινίζεται προσεκτικά, σύμφωνα με τις επιταγές της αισθητικής του περιβάλλοντος χώρου. Αποθανάτιζα τις λεπτομέρειες: μια πόρτα, ένα υπερθυρο «καλωσορίσατε», ένα σοκάκι.
Κάπου εκεί σ’ενα αδιέξοδο ο φακός της μηχανής συνέλαβε μια κυρία να τηγανίζει κεφτέδες στο δρόμο. Μου χαμογέλασε και μου έδωσε έναν. Ήταν καυτός, πικάντικος, όμως δοσμένος με όλη της τη καλή καρδιά.
Ήταν τουρκάλα!
Last edited:
