GTS
Member
- Μηνύματα
- 6.792
- Likes
- 18.370
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο (Άγρια νύχτα Νο1)
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο][media=youtube]-LBomVi5bn4[/media
- Κεφάλαιο 14ο
- Κεφάλαιο 15ο][media=youtube]hWBb52NSe_Y[/media
- Κεφάλαιο 16ο (Τη νύχτα που βγήκαν οι σκορπιοί)
- Κεφάλαιο 17ο][media=youtube]_Ca4-J1Riko[/media
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο
- Κεφάλαιο 20ο][media=youtube]5nqjmy2BaTc[/media
- Κεφάλαιο 21ο
- Κεφάλαιο 22ο][media=youtube]Ak1mT9NLvOU[/media
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο
- Κεφάλαιο 27ο
- Κεφάλαιο 28ο (Η επίθεση των ελεφάντων)
- Κεφάλαιο 29ο (Τη νύχτα που βρυχώνται τα λιοντάρια)
- Κεφάλαιο 30ο
- Κεφάλαιο 31ο
Ξυπνάω με τη φούσκα μου να με πιέζει...κοιτάζω το ρολόι, 5 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα....γαμώτο, δε μπορώ να κρατηθώ όλο το βράδυ, απόψε πρέπει να βγω έξω....ψαχουλεύω το φακό, κρατώ την ανάσα μου κι αφουγκράζομαι την αφρικανική νύχτα....πέρα από τους γρύλους και τα νυκτόβια πουλιά, επικρατεί ησυχία....παίρνω βαθιά ανάσα, ανοίγω το φερμουάρ της σκηνής. Φωτίζω με το φακό ολόγυρα, τίποτα. Φοράω τα παπούτσια, βγαίνω δειλά-δειλά έξω από τη σκηνή. Κλείνω το φερμουάρ, ο μόνος ανοίκειος ήχος στη νύχτα. Περπατάω 5 μέτρα πίσω από τη σκηνή προς το δέντρο. Κατάλληλο σημείο για ένα νυχτερινό κατ....
Ακούω ξαφνικά σουρσίματα πίσω μου. Γαμώτο τι είναι τούτο, γυρνάω και φωτίζω προς τη μεριά του καμπ. Τρία ζευγάρια μάτια ανακλούν το φως, παγώνω. «Αν είναι ύαινες ούτε στη σκηνή δε προλαβαίνεις να φτάσεις...». Μαζεύω κάθε ικμάδα θάρρους και κρατώντας το φακό προς τα μάτια των ζώων περπατάω προς τη σκηνή.
Η πρώτη ανακούφιση: δεν είναι ύαινες....τρία πλάσματα, με μήκος περίπου ένα μέτρο, περπατούν χαμηλά στο έδαφος, σαν μεγάλοι ασβοί. Τσακώνονται μεταξύ τους γύρω από τα απομεινάρια της φωτιάς, ποιος ξέρει τι έχουν βρει...γρήγορα ανοίγω τη σκηνή και χώνομαι μέσα. Κλείνω το φερμουάρ, τώρα είμαι 100% ασφαλής. Η καρδιά μου τρέχει με 1000....τα πλάσματα ασχολούνται κατόπιν με το αυτοκίνητό μας, κάποιος έχει αφήσει τρόφιμα (μπισκότα, τσιπς) σε μια από τις θέσεις, γίνεται χαλασμός καθώς χτυπούν τις λαμαρίνες. Έρχονται και άλλοι επισκέπτες, ακούγονται για ύαινες, αλλά μπορεί να τα φαντάζομαι....άντε τώρα να κοιμηθώ....
Ακούω ξαφνικά σουρσίματα πίσω μου. Γαμώτο τι είναι τούτο, γυρνάω και φωτίζω προς τη μεριά του καμπ. Τρία ζευγάρια μάτια ανακλούν το φως, παγώνω. «Αν είναι ύαινες ούτε στη σκηνή δε προλαβαίνεις να φτάσεις...». Μαζεύω κάθε ικμάδα θάρρους και κρατώντας το φακό προς τα μάτια των ζώων περπατάω προς τη σκηνή.
Η πρώτη ανακούφιση: δεν είναι ύαινες....τρία πλάσματα, με μήκος περίπου ένα μέτρο, περπατούν χαμηλά στο έδαφος, σαν μεγάλοι ασβοί. Τσακώνονται μεταξύ τους γύρω από τα απομεινάρια της φωτιάς, ποιος ξέρει τι έχουν βρει...γρήγορα ανοίγω τη σκηνή και χώνομαι μέσα. Κλείνω το φερμουάρ, τώρα είμαι 100% ασφαλής. Η καρδιά μου τρέχει με 1000....τα πλάσματα ασχολούνται κατόπιν με το αυτοκίνητό μας, κάποιος έχει αφήσει τρόφιμα (μπισκότα, τσιπς) σε μια από τις θέσεις, γίνεται χαλασμός καθώς χτυπούν τις λαμαρίνες. Έρχονται και άλλοι επισκέπτες, ακούγονται για ύαινες, αλλά μπορεί να τα φαντάζομαι....άντε τώρα να κοιμηθώ....
Ανέβασα αδρεναλίνη και μόνο με τον πρόλογο!!!!!!
