GTS
Member
- Μηνύματα
- 6.800
- Likes
- 18.685
«Μαμά, του το είπες ξανά πριν του ανθρώπου!» είπε με αυστηρό ύφος η αμερικανίδα απέναντί μου στην υπερήλικη μητέρα της. «Δε πειράζει» της είπα ψιθυριστά και γύρισα ξανά με ενδιαφέρον (και ολίγη συγκατάβαση) να ακούσω τη σούπερ-γιαγιά που καθόταν δίπλα μου να μου διηγηθεί κι άλλες ιστορίες από τον πολυτάραχο βίο της. Σύζυγος αμερικανού στρατιωτικού, έχει γυρίσει το μισό κόσμο σε αμερικάνικες βάσεις και μου αράδιαζε ιστορίες για τις πόλεις, τους ανθρώπους και τους πολιτισμούς που γνώρισε. Είμαστε ακόμα στο Ελ Βενιζέλ, η Λουφτβάφε έχει καθυστέρηση για Φρανκφούρτη κι εγώ μη χάνοντας ευκαιρία έπιασα κουβεντολόι με τους αμερικάνους απέναντι. Ασυνήθιστη οικογένεια αμερικάνων είναι η αλήθεια, με γνώσεις γεωγραφίας πολύ ανώτερες του μέσου όρου της χώρας τους, με τη προσοχή μου να έχει τραβήξει η γιαγιά με το σκαλιστό μπαστούνι δίπλα μου, που δε με άφηνε σε ησυχία, άλλο που εμένα με έτρωγε ο πισινός μου να μιλήσω μαζί της και να ακούσω τις ιστορίες της. Δίπλα μου ο κουμπάρος, είχε πιάσει κουβέντα με έναν έλληνα, απ’ότι κατάλαβα πάλι για μπάλα, σχολιάζοντας πάλι το γεγονός ότι έσπευσα να πιάσω κουβέντα με ξένους. Το κοινωνικό ζώον GTS λοιπόν, ολίγον κοινωνικόν και πολύ ζώον.
Το αεροπλάνο προσγειώθηκε εν μέσω πυκνής ομίχλης στο κοσμοδρόμιο της Φρανκφούρτης και εμείς σουλατσάρουμε να σκοτώσουμε την ώρα μας. Καθόμαστε σε ένα καφέ, αρχίζουμε τη κουβέντα και ξαφνικά, συμβαίνει το αμίμητο…ένας πιτσιρικάς πλησιάζει ντροπαλά τον κουμπάρο, που φοράει μία φόρμα της Ρεάλ Μαδρίτης, στολή κανονική και του ζητάει να βγούνε μια φωτογραφία…«Μίστερ Κασίγιας….» ψελλίζει ντροπαλά ο μικρός και τότε καταλαβαίνω ότι έχει πάρει τον κουμπάρο για τον Ίγκερ Κασίγιας της Ρεάλ….ε ρε γλέντια λέω και κάθομαι να απολαύσω τη σκηνή, με τον «Κασίγιας» να προσπαθεί να πείσει τον πιτσιρικά ότι δεν ήταν αυτός. Όταν δε έβγαλε το διαβατήριο να του δείξει ότι είναι ο Μίστερ Κουμπάρος, μην αντέχοντας να γελάω πνιχτά, του λέω «Αυτός είναι, έχει και ψεύτικο διαβατήριο, καταλαβαίνεις…». Μας πιάσανε τότε κάτι γέλια, με τον πιτσιρικά να κοιτάει απορημένος και με ένα αμήχανο χαμόγελο, να απομακρύνεται σιγά σιγά με το κινητό στο χέρι. Ρε αθεόφοβε του λέω, άσε τον πιτσιρικά να νομίζει ό,τι θέλει, νομίζει ότι τον έφτυσες ρε, δεν τον είδες που λυπήθηκε? Βγες μια φωτογραφία, δε κοστίζει τίποτα….ε, η θεία δίκη χτύπησε όταν σηκωθήκαμε από το καφέ και πηγαίνοντας προς τις κυλιόμενες σκάλες, να σου πάλι ο μικρός με τη παρέα του, καμιά 5-6 πιτσιρίκια. Πλησιάζει ξανά τον Κασίγιας και αυτή τη φορά ο κουμπάρος γνέφει θετικά, οπότε στηθήκαμε όλοι πλέον για μια αναμνηστική group photo, εγώ, ο Κασίγιας και 5-6 πιτσιρικάδες….όταν δε ένας ζήτησε το κινητό του Ρονάλντο, δεν αντέξαμε πάλι να συγκρατήσουμε τα γέλια μας και φεύγοντας προς τις σκάλες και μέχρι να φτάσουμε στη πύλη μας γελάγαμε σα σπαστικά….το ταξίδι άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς, πολύ πολύ γέλιο, είχαμε ήδη γίνει σόου από τη Φρανκφούρτη…που να μας έβλεπαν και οι Βενεζουελάνοι….!
Για το ταξίδι προς Καράκας μη με ρωτάτε πολλά…μέτριο φαγητό, απαράδεκτο IFE και οι ώρες κύλαγαν μάλλον αργά και βασανιστικά. Μόνο όταν είδα στις οθόνες μας ότι ήμασταν πάνω από τη Καραϊβική, ανασκουμπώθηκα και άνοιξα το κάλυμμα στο παράθυρο δίπλα μου. Περνάγαμε πολύ κοντά από το St. John, τις Παρθένες Νήσους που τόσο λάτρεψα και ήθελα να το δω, ακόμα και από τόσο ψήλα. Φευ όμως….ο καιρός ήταν σχετικά καθαρός, ο ήλιος της Καραϊβικής εκτυφλωτικός, αλλά St. John πουθενά. Περάσαμε όμως ακριβώς πάνω από το Πουέρτο Ρίκο, η σιλουέτα του νησιού διαγραφόταν πολύ καθαρά από κάτω μας, με τυρκουάζ θάλασσες στις ακτές του και πολύ πράσινο να γεμίζει το εσωτερικό του….πιλότε, κάνε μία αναγκαστική προσγείωση ή δώσε ένα αλεξίπτωτο και άνοιξε τη πόρτα, εγώ κατεβαίνω εδώ, ευχαριστώ….υπομονή ρε GTS, υπομονή…η υπομονή είναι ένα από τα χιλιάδες ελαττώματά σου, αλλά σε 6-7 μέρες θα είσαι στα δοξασμένα νερά της Καραϊβικής και πάλι….μέχρι τότε έχει και άλλες περιπέτειες στη γωνία...
Η ονειροπόληση διακόπτεται απότομα, το Airbusτης Λουφτβάφε παίρνει τη στροφή, πιάνει την ευθεία και προσγειώνεται στο εξωτικό Καράκας….επιτέλους, πάτησα το βρωμόποδό μου στη Λατινική Αμερική…
Το αεροπλάνο προσγειώθηκε εν μέσω πυκνής ομίχλης στο κοσμοδρόμιο της Φρανκφούρτης και εμείς σουλατσάρουμε να σκοτώσουμε την ώρα μας. Καθόμαστε σε ένα καφέ, αρχίζουμε τη κουβέντα και ξαφνικά, συμβαίνει το αμίμητο…ένας πιτσιρικάς πλησιάζει ντροπαλά τον κουμπάρο, που φοράει μία φόρμα της Ρεάλ Μαδρίτης, στολή κανονική και του ζητάει να βγούνε μια φωτογραφία…«Μίστερ Κασίγιας….» ψελλίζει ντροπαλά ο μικρός και τότε καταλαβαίνω ότι έχει πάρει τον κουμπάρο για τον Ίγκερ Κασίγιας της Ρεάλ….ε ρε γλέντια λέω και κάθομαι να απολαύσω τη σκηνή, με τον «Κασίγιας» να προσπαθεί να πείσει τον πιτσιρικά ότι δεν ήταν αυτός. Όταν δε έβγαλε το διαβατήριο να του δείξει ότι είναι ο Μίστερ Κουμπάρος, μην αντέχοντας να γελάω πνιχτά, του λέω «Αυτός είναι, έχει και ψεύτικο διαβατήριο, καταλαβαίνεις…». Μας πιάσανε τότε κάτι γέλια, με τον πιτσιρικά να κοιτάει απορημένος και με ένα αμήχανο χαμόγελο, να απομακρύνεται σιγά σιγά με το κινητό στο χέρι. Ρε αθεόφοβε του λέω, άσε τον πιτσιρικά να νομίζει ό,τι θέλει, νομίζει ότι τον έφτυσες ρε, δεν τον είδες που λυπήθηκε? Βγες μια φωτογραφία, δε κοστίζει τίποτα….ε, η θεία δίκη χτύπησε όταν σηκωθήκαμε από το καφέ και πηγαίνοντας προς τις κυλιόμενες σκάλες, να σου πάλι ο μικρός με τη παρέα του, καμιά 5-6 πιτσιρίκια. Πλησιάζει ξανά τον Κασίγιας και αυτή τη φορά ο κουμπάρος γνέφει θετικά, οπότε στηθήκαμε όλοι πλέον για μια αναμνηστική group photo, εγώ, ο Κασίγιας και 5-6 πιτσιρικάδες….όταν δε ένας ζήτησε το κινητό του Ρονάλντο, δεν αντέξαμε πάλι να συγκρατήσουμε τα γέλια μας και φεύγοντας προς τις σκάλες και μέχρι να φτάσουμε στη πύλη μας γελάγαμε σα σπαστικά….το ταξίδι άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς, πολύ πολύ γέλιο, είχαμε ήδη γίνει σόου από τη Φρανκφούρτη…που να μας έβλεπαν και οι Βενεζουελάνοι….!
Για το ταξίδι προς Καράκας μη με ρωτάτε πολλά…μέτριο φαγητό, απαράδεκτο IFE και οι ώρες κύλαγαν μάλλον αργά και βασανιστικά. Μόνο όταν είδα στις οθόνες μας ότι ήμασταν πάνω από τη Καραϊβική, ανασκουμπώθηκα και άνοιξα το κάλυμμα στο παράθυρο δίπλα μου. Περνάγαμε πολύ κοντά από το St. John, τις Παρθένες Νήσους που τόσο λάτρεψα και ήθελα να το δω, ακόμα και από τόσο ψήλα. Φευ όμως….ο καιρός ήταν σχετικά καθαρός, ο ήλιος της Καραϊβικής εκτυφλωτικός, αλλά St. John πουθενά. Περάσαμε όμως ακριβώς πάνω από το Πουέρτο Ρίκο, η σιλουέτα του νησιού διαγραφόταν πολύ καθαρά από κάτω μας, με τυρκουάζ θάλασσες στις ακτές του και πολύ πράσινο να γεμίζει το εσωτερικό του….πιλότε, κάνε μία αναγκαστική προσγείωση ή δώσε ένα αλεξίπτωτο και άνοιξε τη πόρτα, εγώ κατεβαίνω εδώ, ευχαριστώ….υπομονή ρε GTS, υπομονή…η υπομονή είναι ένα από τα χιλιάδες ελαττώματά σου, αλλά σε 6-7 μέρες θα είσαι στα δοξασμένα νερά της Καραϊβικής και πάλι….μέχρι τότε έχει και άλλες περιπέτειες στη γωνία...
Η ονειροπόληση διακόπτεται απότομα, το Airbusτης Λουφτβάφε παίρνει τη στροφή, πιάνει την ευθεία και προσγειώνεται στο εξωτικό Καράκας….επιτέλους, πάτησα το βρωμόποδό μου στη Λατινική Αμερική…
Για πάμε ωστόσο...
