GTS
Member
- Μηνύματα
- 6.800
- Likes
- 18.708
Κάτω από τον καυτό ήλιο, η βάρκα μας λικνίζεται στα ήρεμα νερά του Ορινόκο. Λίγα χιλιόμετρα πριν ο μεγαλειώδης ποταμός χυθεί στα εξωτικά νερά της Καραϊβικής, οι αφεντομουτσουνάρες μας απολαμβάνουν τη βόλτα τους σε ένα τροπικό σκηνικό.
Μόνοι.
Σχεδόν μόνοι δηλαδή, αφού οι μόνες ψυχές που τους συντροφεύουν είναι ο βαρκάρης (αν ήταν γονδολιέρης δε τη γλύτωνες τη πρόταση γάμου κουμπάρε) και χιλιάδες παπαγάλοι που χαλούν το κόσμο ολόγυρα με τα κρωξίματά τους. Ενίοτε, ακούγεται το χαρακτηριστικό κρώξιμο ενός εξωτικού Τουκάν και ο φακός μου ζουμάρει x10 για να το αποθανατίσει.
Κοιτώντας πάνω προσεκτικά, είμαστε τυχεροί που βλέπουμε μαϊμούδες στα δέντρα και αυτές εδώ φαίνονται να μη πτοούνται από την αποπνικτική ζέστη και υγρασία. Πυρ κατά βούληση.
Λίγο παρακάτω, ποταμίσια λευκά δελφίνια στήνουν ένα γαϊτανάκι χορού γύρω μας, παιχνιδίζοντας κάνοντας βουτιές. Μπήκα στο πειρασμό να βουτήξω και να ενωθώ μαζί τους, αλλά σκέφτηκα κάτι μικρά πλασματάκια με τα οποία βρίθουν τα νερά εδώ και ίσως, λέω ίσως, να πεινάνε…
Επιστρέφοντας στο καμπ, μας τυλίγει κι εκεί η μοναξιά της ζούγκλας. Τουρίστας ούτε για δείγμα πουθενά, 20τόσα δωμάτια άδεια, άλλες βάρκες δεν είδαμε σε τόσα χιλιόμετρα όλη μέρα, παρά μόνο τους καταυλισμούς των Ινδιάνων που έχει χτίσει ο Τσάβες στις όχθες του Ορινόκο. Μη φανταστείτε πολυτέλειες, μια ξύλινη αποβάθρα, μερικά σπιτάκια, φτώχεια κατά τ’άλλα αλλά καλή καρδιά που λένε. Μου κάνει εντύπωση η απουσία τουριστών σ’αυτή τη χώρα, μια χώρα με πλούσια φυσική ομορφιά, αλλά προφανώς δεν έλκει ξένους και για προφανείς ίσως λόγους.
Μπανιαριζόμαστε στη φτωχική μας καλύβα, μας τη πέφτουν 3-4 κατσαρίδες λες και έχουμε μέλι (κουμπάρε στα’λεγα, ζαχαροπλάστης ήταν ο πατέρας σου?), τρώμε ένα υπέροχο γατόψαρο για δείπνο (μόνοι ρε) και βγαίνουμε όξω με ένα ποτό (μόνοι) και κοιτάμε τον ξάστερο ουρανό με εκατομμύρια άστρα και το milky way πεντακάθαρο πάνω μας. Έντομα συντονίζονται σε μια κακόφωνη συμφωνία, κουνούπια προσπαθούν να βρουν ακάλυπτο κομμάτι σάρκας ώστε να μας πιουν το αίμα και εγώ σκέφτομαι ότι βρίσκομαι σε μια τόσο δα γωνιά του χάρτη, χαμένος στη ζούγκλα του Ορινόκο. Μόνος. Παρέα με το κουμπάρο.
Μόνοι.
Σχεδόν μόνοι δηλαδή, αφού οι μόνες ψυχές που τους συντροφεύουν είναι ο βαρκάρης (αν ήταν γονδολιέρης δε τη γλύτωνες τη πρόταση γάμου κουμπάρε) και χιλιάδες παπαγάλοι που χαλούν το κόσμο ολόγυρα με τα κρωξίματά τους. Ενίοτε, ακούγεται το χαρακτηριστικό κρώξιμο ενός εξωτικού Τουκάν και ο φακός μου ζουμάρει x10 για να το αποθανατίσει.
Κοιτώντας πάνω προσεκτικά, είμαστε τυχεροί που βλέπουμε μαϊμούδες στα δέντρα και αυτές εδώ φαίνονται να μη πτοούνται από την αποπνικτική ζέστη και υγρασία. Πυρ κατά βούληση.
Λίγο παρακάτω, ποταμίσια λευκά δελφίνια στήνουν ένα γαϊτανάκι χορού γύρω μας, παιχνιδίζοντας κάνοντας βουτιές. Μπήκα στο πειρασμό να βουτήξω και να ενωθώ μαζί τους, αλλά σκέφτηκα κάτι μικρά πλασματάκια με τα οποία βρίθουν τα νερά εδώ και ίσως, λέω ίσως, να πεινάνε…
Επιστρέφοντας στο καμπ, μας τυλίγει κι εκεί η μοναξιά της ζούγκλας. Τουρίστας ούτε για δείγμα πουθενά, 20τόσα δωμάτια άδεια, άλλες βάρκες δεν είδαμε σε τόσα χιλιόμετρα όλη μέρα, παρά μόνο τους καταυλισμούς των Ινδιάνων που έχει χτίσει ο Τσάβες στις όχθες του Ορινόκο. Μη φανταστείτε πολυτέλειες, μια ξύλινη αποβάθρα, μερικά σπιτάκια, φτώχεια κατά τ’άλλα αλλά καλή καρδιά που λένε. Μου κάνει εντύπωση η απουσία τουριστών σ’αυτή τη χώρα, μια χώρα με πλούσια φυσική ομορφιά, αλλά προφανώς δεν έλκει ξένους και για προφανείς ίσως λόγους.
Μπανιαριζόμαστε στη φτωχική μας καλύβα, μας τη πέφτουν 3-4 κατσαρίδες λες και έχουμε μέλι (κουμπάρε στα’λεγα, ζαχαροπλάστης ήταν ο πατέρας σου?), τρώμε ένα υπέροχο γατόψαρο για δείπνο (μόνοι ρε) και βγαίνουμε όξω με ένα ποτό (μόνοι) και κοιτάμε τον ξάστερο ουρανό με εκατομμύρια άστρα και το milky way πεντακάθαρο πάνω μας. Έντομα συντονίζονται σε μια κακόφωνη συμφωνία, κουνούπια προσπαθούν να βρουν ακάλυπτο κομμάτι σάρκας ώστε να μας πιουν το αίμα και εγώ σκέφτομαι ότι βρίσκομαι σε μια τόσο δα γωνιά του χάρτη, χαμένος στη ζούγκλα του Ορινόκο. Μόνος. Παρέα με το κουμπάρο.
Για πάμε ωστόσο...
