GTS
Member
- Μηνύματα
- 6.800
- Likes
- 18.715
Τα μάτια μου ανοίγουν στο σκοτάδι, ρίχνω μια ματιά στο ρολόι, είναι μόνο 4 αλλά ύπνο δεν έχω. Η ψιλή κουβέρτα με την οποία έχω τυλιχτεί δεν επαρκεί πλέον για να με κρατήσει ζεστό στην αιώρα, θα ξημερώσει σε καμιά ώρα και η ψύχρα στη ζούγκλα της Canaima φτάνει στη κορύφωσή της. Κάθομαι λοιπόν με τα μάτια ανοικτά, με το ένα πόδι σπρώχνω το έδαφος και λικνίζομαι απαλά βυθισμένος σε σκέψεις.
Καθώς η αυγή έκανε την εμφάνισή της δειλά δειλά, σηκώθηκα και έσυρα το σαρκίο μου μέχρι την όχθη για να απολαύσω το θέαμα του Καταρράκτη. Στην αρχή, τυλιγμένος μέσα σε πυκνή ομίχλη, έπειτα ολόγυμνος, συνέχιζε να κάνει αυτό για το οποίο έγινε διάσημος, να στέλνει νερό 979 μέτρα στους βράχους παρακάτω.
Ο ουρανός σιγά σιγά καθάρισε, ο ήλιος έκανε την εμφάνισή του, προβλεπόταν μια υπέροχη ηλιόλουστη μέρα και για εμάς ιδίως πολύ ξεχωριστή. Πρωϊνό στο τραπέζι με όλη τη παρέα και ενημέρωση από τον οδηγό μας για το σημερινό πρόγραμμα που περιελάμβανε trekking μέχρι τη βάση του Καταρράκτη. Καθώς λοιπόν ο ήλιος έλαμπε στον ουρανό, περνάμε στην απέναντι όχθη και ξεκινάμε τη πεζοπορία βαθιά μέσα στη ζούγκλα. Η πεζοπορία δεν ήταν εύκολη ούτε ανώδυνη, αφού το έδαφος ανηφόριζε, η ζέστη κι η υγρασία ήταν αποπνικτικές και το έδαφος γεμάτο εμπόδια από πέτρες, πελώριες ρίζες δέντρων, μικρά ρυάκια, λάσπη. Ευτυχώς δεν είχε κουνούπια ούτε βδέλλες, οπότε είχαμε να ανησυχούμε μόνο για τη κούραση και να μη παραπατήσουμε και έχουμε κάποιο ατύχημα. Μετά από περίπου μία επίπονη ώρα και κάτι, φτάνουμε σε μία ταμπέλα που μας οδηγεί σε ένα σημείο απ’όπου μπορούμε να δούμε μια πανοραμική θέα του Καταρράκτη. Έχουμε ήδη ψοφήσει στη κούραση, είμαστε μούσκεμα στον ιδρώτα αλλά κάνουμε μια τελευταία προσπάθεια να σκαρφαλώσουμε στο θεόρατο βράχο από πάνω. Και τι θέαμα είναι αυτό που μας προσφέρει…
Καθόμαστε μαγεμένοι και κοιτούμε το νερό που πέφτει. Καθώς γκρεμοτσακίζεται στα βράχια από κάτω, σχηματίζει ένα ορμητικό ρυάκι το οποίο εξελίσσετε σε έναν ακόμα καταρράκτη λίγο παρακάτω. Σε έναν άλλο βράχο παραδίπλα που αιωρείται πάνω απ’το κενό βρίσκω τη Τατιάνα να κάθεται, πιάνουμε τη κουβέντα, μου λέει ότι έχει έρθει στο σημείο αυτό δεκάδες φορές συνοδεύοντας άλλα κορίτσια, είναι ψυχολόγος και επικεφαλής του γκρουπ. Τα λέμε φιλικά καθισμένοι στο βράχο, βγάζουμε φωτογραφίες με φόντο τον Καταρράκτη και απολαμβάνουμε το εξωπραγματικό τοπίο στο βάθος, στη κοιλάδα πέρα από τον Salto Angel. Είναι ένα τοπίο βγαλμένο από ταινία υπερπαραγωγή, από στούντιο ειδικών εφέ, σα ψεύτικο, είναι ο Χαμένος Κόσμος του sir Arthur Conan Doyle, είναι το εντυπωσιακότερο τοπίο από τα τόσα και τόσα που έχω αντικρύσει.
Kαθώς χαζεύω μαγεμένος για άλλη μια φορά τον Καταρράκτη, υπνωτίζομαι καθώς το νερό που πέφτει από τόσο μεγάλο ύψος, χωρίζεται σε μυριάδες μικρές σταγόνες, κάθε μία ακολουθεί το δικό της ρυθμό, καβαλάει τη δική της ριπή ανέμου, χαράζει τη δική της διαδρομή για 979 μέτρα πριν ενωθεί ξανά με τις άλλες, χαρίζοντάς μας έντονα σχήματα που συνεχώς εναλλάσσονται στον αέρα. Νομίζω πως με χτύπησε ο ήλιος, η κούραση, μαζί και η ευτυχία που ένιωθα τις στιγμές εκείνες, αλλά ήταν σαν να έβλεπα αγγέλους να κατεβαίνουν από ψηλά.....Η Κάθοδος των Αγγέλων…
Καθώς η αυγή έκανε την εμφάνισή της δειλά δειλά, σηκώθηκα και έσυρα το σαρκίο μου μέχρι την όχθη για να απολαύσω το θέαμα του Καταρράκτη. Στην αρχή, τυλιγμένος μέσα σε πυκνή ομίχλη, έπειτα ολόγυμνος, συνέχιζε να κάνει αυτό για το οποίο έγινε διάσημος, να στέλνει νερό 979 μέτρα στους βράχους παρακάτω.
Ο ουρανός σιγά σιγά καθάρισε, ο ήλιος έκανε την εμφάνισή του, προβλεπόταν μια υπέροχη ηλιόλουστη μέρα και για εμάς ιδίως πολύ ξεχωριστή. Πρωϊνό στο τραπέζι με όλη τη παρέα και ενημέρωση από τον οδηγό μας για το σημερινό πρόγραμμα που περιελάμβανε trekking μέχρι τη βάση του Καταρράκτη. Καθώς λοιπόν ο ήλιος έλαμπε στον ουρανό, περνάμε στην απέναντι όχθη και ξεκινάμε τη πεζοπορία βαθιά μέσα στη ζούγκλα. Η πεζοπορία δεν ήταν εύκολη ούτε ανώδυνη, αφού το έδαφος ανηφόριζε, η ζέστη κι η υγρασία ήταν αποπνικτικές και το έδαφος γεμάτο εμπόδια από πέτρες, πελώριες ρίζες δέντρων, μικρά ρυάκια, λάσπη. Ευτυχώς δεν είχε κουνούπια ούτε βδέλλες, οπότε είχαμε να ανησυχούμε μόνο για τη κούραση και να μη παραπατήσουμε και έχουμε κάποιο ατύχημα. Μετά από περίπου μία επίπονη ώρα και κάτι, φτάνουμε σε μία ταμπέλα που μας οδηγεί σε ένα σημείο απ’όπου μπορούμε να δούμε μια πανοραμική θέα του Καταρράκτη. Έχουμε ήδη ψοφήσει στη κούραση, είμαστε μούσκεμα στον ιδρώτα αλλά κάνουμε μια τελευταία προσπάθεια να σκαρφαλώσουμε στο θεόρατο βράχο από πάνω. Και τι θέαμα είναι αυτό που μας προσφέρει…
Καθόμαστε μαγεμένοι και κοιτούμε το νερό που πέφτει. Καθώς γκρεμοτσακίζεται στα βράχια από κάτω, σχηματίζει ένα ορμητικό ρυάκι το οποίο εξελίσσετε σε έναν ακόμα καταρράκτη λίγο παρακάτω. Σε έναν άλλο βράχο παραδίπλα που αιωρείται πάνω απ’το κενό βρίσκω τη Τατιάνα να κάθεται, πιάνουμε τη κουβέντα, μου λέει ότι έχει έρθει στο σημείο αυτό δεκάδες φορές συνοδεύοντας άλλα κορίτσια, είναι ψυχολόγος και επικεφαλής του γκρουπ. Τα λέμε φιλικά καθισμένοι στο βράχο, βγάζουμε φωτογραφίες με φόντο τον Καταρράκτη και απολαμβάνουμε το εξωπραγματικό τοπίο στο βάθος, στη κοιλάδα πέρα από τον Salto Angel. Είναι ένα τοπίο βγαλμένο από ταινία υπερπαραγωγή, από στούντιο ειδικών εφέ, σα ψεύτικο, είναι ο Χαμένος Κόσμος του sir Arthur Conan Doyle, είναι το εντυπωσιακότερο τοπίο από τα τόσα και τόσα που έχω αντικρύσει.
Kαθώς χαζεύω μαγεμένος για άλλη μια φορά τον Καταρράκτη, υπνωτίζομαι καθώς το νερό που πέφτει από τόσο μεγάλο ύψος, χωρίζεται σε μυριάδες μικρές σταγόνες, κάθε μία ακολουθεί το δικό της ρυθμό, καβαλάει τη δική της ριπή ανέμου, χαράζει τη δική της διαδρομή για 979 μέτρα πριν ενωθεί ξανά με τις άλλες, χαρίζοντάς μας έντονα σχήματα που συνεχώς εναλλάσσονται στον αέρα. Νομίζω πως με χτύπησε ο ήλιος, η κούραση, μαζί και η ευτυχία που ένιωθα τις στιγμές εκείνες, αλλά ήταν σαν να έβλεπα αγγέλους να κατεβαίνουν από ψηλά.....Η Κάθοδος των Αγγέλων…
Για πάμε ωστόσο...
