GTS
Member
- Μηνύματα
- 6.800
- Likes
- 18.716
Το δικινητήριο Britten-Norman BN-2 Islander μας περιμένει υπομονετικά κάτω από τον καυτό ήλιο του Καράκας.
Συνταξιδιώτες μας ντόπιοι, Ιταλοί και Γάλλοι, μια χούφτα άνθρωποι που μόλις χωράνε στο λιλιπούτειο αεροπλάνο. Απογείωση και 40 λεπτά της ώρας αργότερα πετάμε πάνω από το αρχιπέλαγος των Los Roques. Το κύριο νησί του αρχιπελάγους, Gran Roqueγίνεται σε λίγο ορατό καθώς αρχίζουμε τη κατάβασή μας προς τον μικρό διάδρομο που ξεκινάει κυριολεκτικά μέσα από τη θάλασσα.
Βαλίτσες στο χέρι και ο καλός άνθρωπος που μας υποδέχεται μας οδηγεί στη posada που θα μας φιλοξενήσει για 2 ολόκληρες μέρες και νύχτες. Η posada La Cigala (Bienvenido a Posada La Cigala en Los Roques) είναι από τις ωραιότερες του νησιού, σίγουρα όχι η φτηνότερη, αλλά συνδυάζει κομψότητα, καθαριότητα και καλό φαγητό το βράδυ, όπου κατά τις 8 σερβίρεται το δείπνο με υπέροχα πιάτα που σαν βάση έχουν, τι άλλο, ψάρι.
Προς το παρόν, είμαστε ανυπόμονοι να βουτήξουμε στα κρυστάλλινα νερά της Καραϊβικής και γι’αυτό αλλάζουμε στα πεταχτά, ετοιμάζουμε τις τσάντες μας και παίρνουμε μαζί το ψυγειάκι που μας δίνουν από τη posada με το κολατσιό μας και αναψυκτικά-μπύρες για τις δύσκολες ώρες που ομολογουμένως έρχονται.
Στην αποβάθρα, αρκετός κόσμος είναι ήδη συγκεντρωμένος για να μεταφερθεί από τους βαρκάρηδες σε κοντινά και μη νησιά του αρχιπελάγους.
Το σύστημα εδώ έχει ως εξής: επιλέγεις σε ποια νησιά θέλεις να σε αφήσουν, τους ενημερώνεις και τι ώρα θέλεις να έρθουν να σε μαζέψουν και εύχεσαι να σε ξεχάσουν λίγο ακόμα στο παράδεισο όπου θα βρίσκεσαι. Κατά γενική ομολογία, τα πιο μακρινά νησιά είναι πιο εντυπωσιακά, πιο απομονωμένα, με λιγότερο κόσμο και φυσικά πιο ακριβή η μετάβαση σε αυτά. Σήμερα, καθώς η ώρα έχει ήδη περάσει, επιλέγουμε ένα κοντινό στο Gran Roque νησάκι και αναχωρούμε εν μέσω πελεκάνων που βουτούν σαν Γιαπωνέζοι καμικάζι στο νερό για τη τροφή τους.
Το νησάκι περιτριγυρίζεται από υπέροχα νερά, έχει χαμηλή βλάστηση όπως όλα τα νησιά στα Los Roques και υπέροχη λευκή άμμο. Εκεί θα περάσουμε τη μέρα μας, γνωρίζοντας και τον ύφαλο στο πίσω μέρος του νησιού που βρίθει θαλάσσιας ζωής, μέχρι το σούρουπο που έρχονται για να μας σύρουν πίσω στη posada.
Μπανιαριζόμαστε και επειδή η ώρα για φαγητό ακόμα αργεί, βγαίνουμε μια βόλτα ανάμεσα στα χαμηλά σπιτάκια που απαρτίζουν τον οικισμό. Το νησί, εκτός από τουρίστες έχει και μόνιμους κατοίκους, κυρίως ψαράδες που παλεύουν έντιμα για το ζην στην μικρή αυτή γωνιά της Καραϊβικής. Σε μια μικρή πλατεία παραπέρα μικρά παιδιά παίζουν, σκυλιά έχουν αράξει γλαρωμένα στα προσκέφαλα των σπιτιών, φώτα φέγγουν από τα παράθυρα των σπιτιών…εικόνες απόλυτης χαλάρωσης, μακριά από κάθε έγνοια και σκοτούρα.
Καθώς έχει βραδιάσει για τα καλά, ο δρόμος μας βγάζει στη κυρίως παραλία του νησιού και περπατώντας νωχελικά στην απαλή λευκή άμμο, βρίσκουμε αυτό που ψάχναμε: ένα μικρό μπαράκι έχει μόλις ανοίξει, με μεγάλες μαξιλάρες και πουφ πάνω στην άμμο και μεγάλα κεριά να φωτίζουν αχνά το χώρο. Αράζουμε σε δύο σεζλόνγκ, σχεδόν ξαπλωμένοι και παραγγέλνουμε τα ποτά μας. Είμαστε στη Βενεζουέλα, στη Καραϊβική και δε θα μπορούσα παρά να πιω κάτι με βάση το ρούμι, οπότε ένα Cuba Libre φαινόταν ως η ιδανική επιλογή…και τι ωραίο ποτό ήταν αυτό, από τα καλύτερα που έχω γευτεί ποτέ. Υπέροχο ποτό, καλή παρέα, ένας πανέμορφος νυχτερινός ουρανός και η χαλαρή συζήτηση δίνει και παίρνει με τον συνταξιδιώτη μου. Τι όμορφα που περνάει ο καιρός στο παράδεισο…
Την επομένη, μας περιμένει εκδρομή σε 3 νησάκια, πιο μακρινά αυτή τη φορά και η επιλογή μας αποζημίωσε πλήρως.
Πρώτη στάση σε ένα ερημονήσι, με θαλάσσιες χελώνες στα νερά του και την εικόνα βροχής να μαίνεται στον ορίζοντα.
Επόμενη στάση, μία τόσο δα γλώσσα γης που εισέρχεται σε νερά με κάθε δυνατή απόχρωση του τυρκουάζ.
Η κατάληξη της ημέρας, μας αφήνει στο μαγευτικό Fransisqui, ένα από τα ωραιότερα νησιά του αρχιπελάγους, αν όχι το ωραιότερο. Η άμμος είναι και λες πατάς πάνω σε ζάχαρη άχνη, τα νερά μαγευτικά και μία παραλία των δύο χιλιομέτρων σε μήκος τυλίγει την ακτογραμμή ως εκεί που φτάνει το μάτι μας.
Πηγαίνοντας για μια βόλτα στο βυθό, ακολουθούμε ένα μονοπάτι στη πίσω λευρά της παραλίας, θαυμάζουμε τα εκατοντάδες τεράστια κοχύλια που βρίσκονται αφημένα σε ένα μεγάλο σωρό, κάποια από αυτά έχουν τοποθετηθεί σαν σηματοδότες εκατέρωθεν του μονοπατιού που μας οδηγεί τελικά στον ύφαλο. Ο ύφαλος είναι πραγματικά απολαυστικός, καθώς ελισσόμαστε ανάμεσα σε μεγάλους κοραλλιογενείς βράχους, κυνηγώντας πολύχρωμα ψάρια, που δε χορταίνεις να τα βλέπεις ξανά και ξανά. Μεγάλα κοπάδια από μαρίδες γίνονται στόχος των πελεκάνων, που καθώς πετούν πάνω από το νερό, ξαφνικά παίρνουν απότομα ύψος και εφορμούν με ορμή σχεδόν κάθετα σε αυτό, γεμίζοντας τις σακούλες κάτω από τα μεγάλα ράμφη τους με νερό και ψάρια.
Δυστυχώς όμως το σούρουπο έρχεται γοργά, άλλη μια μέρα δυστυχώς φεύγει και εμείς πλήρεις αλλά σχεδόν κατηφείς αποχαιρετάμε τη γωνιά αυτή της γης, που μοιάζει τόσο με τον παράδεισο των ονείρων.
Αργότερα το βράδυ, πίνοντας ακόμα 2-3 Cuba Libre στο γνωστό μπαράκι, δε μπορείς να παρά να νιώθεις τυχερός που σε αξίωσε η ζωή και η τύχη να έρθεις ως εδώ, στο μικρό αυτό κομμάτι ονείρου που είναι τα Los Roques. Viva la Republica Bolivariana de Venezuela amigos…
Θα ακολουθήσουν όμως κι άλλα….
The end
Συνταξιδιώτες μας ντόπιοι, Ιταλοί και Γάλλοι, μια χούφτα άνθρωποι που μόλις χωράνε στο λιλιπούτειο αεροπλάνο. Απογείωση και 40 λεπτά της ώρας αργότερα πετάμε πάνω από το αρχιπέλαγος των Los Roques. Το κύριο νησί του αρχιπελάγους, Gran Roqueγίνεται σε λίγο ορατό καθώς αρχίζουμε τη κατάβασή μας προς τον μικρό διάδρομο που ξεκινάει κυριολεκτικά μέσα από τη θάλασσα.
Βαλίτσες στο χέρι και ο καλός άνθρωπος που μας υποδέχεται μας οδηγεί στη posada που θα μας φιλοξενήσει για 2 ολόκληρες μέρες και νύχτες. Η posada La Cigala (Bienvenido a Posada La Cigala en Los Roques) είναι από τις ωραιότερες του νησιού, σίγουρα όχι η φτηνότερη, αλλά συνδυάζει κομψότητα, καθαριότητα και καλό φαγητό το βράδυ, όπου κατά τις 8 σερβίρεται το δείπνο με υπέροχα πιάτα που σαν βάση έχουν, τι άλλο, ψάρι.
Προς το παρόν, είμαστε ανυπόμονοι να βουτήξουμε στα κρυστάλλινα νερά της Καραϊβικής και γι’αυτό αλλάζουμε στα πεταχτά, ετοιμάζουμε τις τσάντες μας και παίρνουμε μαζί το ψυγειάκι που μας δίνουν από τη posada με το κολατσιό μας και αναψυκτικά-μπύρες για τις δύσκολες ώρες που ομολογουμένως έρχονται.
Στην αποβάθρα, αρκετός κόσμος είναι ήδη συγκεντρωμένος για να μεταφερθεί από τους βαρκάρηδες σε κοντινά και μη νησιά του αρχιπελάγους.
Το σύστημα εδώ έχει ως εξής: επιλέγεις σε ποια νησιά θέλεις να σε αφήσουν, τους ενημερώνεις και τι ώρα θέλεις να έρθουν να σε μαζέψουν και εύχεσαι να σε ξεχάσουν λίγο ακόμα στο παράδεισο όπου θα βρίσκεσαι. Κατά γενική ομολογία, τα πιο μακρινά νησιά είναι πιο εντυπωσιακά, πιο απομονωμένα, με λιγότερο κόσμο και φυσικά πιο ακριβή η μετάβαση σε αυτά. Σήμερα, καθώς η ώρα έχει ήδη περάσει, επιλέγουμε ένα κοντινό στο Gran Roque νησάκι και αναχωρούμε εν μέσω πελεκάνων που βουτούν σαν Γιαπωνέζοι καμικάζι στο νερό για τη τροφή τους.
Το νησάκι περιτριγυρίζεται από υπέροχα νερά, έχει χαμηλή βλάστηση όπως όλα τα νησιά στα Los Roques και υπέροχη λευκή άμμο. Εκεί θα περάσουμε τη μέρα μας, γνωρίζοντας και τον ύφαλο στο πίσω μέρος του νησιού που βρίθει θαλάσσιας ζωής, μέχρι το σούρουπο που έρχονται για να μας σύρουν πίσω στη posada.
Μπανιαριζόμαστε και επειδή η ώρα για φαγητό ακόμα αργεί, βγαίνουμε μια βόλτα ανάμεσα στα χαμηλά σπιτάκια που απαρτίζουν τον οικισμό. Το νησί, εκτός από τουρίστες έχει και μόνιμους κατοίκους, κυρίως ψαράδες που παλεύουν έντιμα για το ζην στην μικρή αυτή γωνιά της Καραϊβικής. Σε μια μικρή πλατεία παραπέρα μικρά παιδιά παίζουν, σκυλιά έχουν αράξει γλαρωμένα στα προσκέφαλα των σπιτιών, φώτα φέγγουν από τα παράθυρα των σπιτιών…εικόνες απόλυτης χαλάρωσης, μακριά από κάθε έγνοια και σκοτούρα.
Καθώς έχει βραδιάσει για τα καλά, ο δρόμος μας βγάζει στη κυρίως παραλία του νησιού και περπατώντας νωχελικά στην απαλή λευκή άμμο, βρίσκουμε αυτό που ψάχναμε: ένα μικρό μπαράκι έχει μόλις ανοίξει, με μεγάλες μαξιλάρες και πουφ πάνω στην άμμο και μεγάλα κεριά να φωτίζουν αχνά το χώρο. Αράζουμε σε δύο σεζλόνγκ, σχεδόν ξαπλωμένοι και παραγγέλνουμε τα ποτά μας. Είμαστε στη Βενεζουέλα, στη Καραϊβική και δε θα μπορούσα παρά να πιω κάτι με βάση το ρούμι, οπότε ένα Cuba Libre φαινόταν ως η ιδανική επιλογή…και τι ωραίο ποτό ήταν αυτό, από τα καλύτερα που έχω γευτεί ποτέ. Υπέροχο ποτό, καλή παρέα, ένας πανέμορφος νυχτερινός ουρανός και η χαλαρή συζήτηση δίνει και παίρνει με τον συνταξιδιώτη μου. Τι όμορφα που περνάει ο καιρός στο παράδεισο…
Την επομένη, μας περιμένει εκδρομή σε 3 νησάκια, πιο μακρινά αυτή τη φορά και η επιλογή μας αποζημίωσε πλήρως.
Πρώτη στάση σε ένα ερημονήσι, με θαλάσσιες χελώνες στα νερά του και την εικόνα βροχής να μαίνεται στον ορίζοντα.
Επόμενη στάση, μία τόσο δα γλώσσα γης που εισέρχεται σε νερά με κάθε δυνατή απόχρωση του τυρκουάζ.
Η κατάληξη της ημέρας, μας αφήνει στο μαγευτικό Fransisqui, ένα από τα ωραιότερα νησιά του αρχιπελάγους, αν όχι το ωραιότερο. Η άμμος είναι και λες πατάς πάνω σε ζάχαρη άχνη, τα νερά μαγευτικά και μία παραλία των δύο χιλιομέτρων σε μήκος τυλίγει την ακτογραμμή ως εκεί που φτάνει το μάτι μας.
Πηγαίνοντας για μια βόλτα στο βυθό, ακολουθούμε ένα μονοπάτι στη πίσω λευρά της παραλίας, θαυμάζουμε τα εκατοντάδες τεράστια κοχύλια που βρίσκονται αφημένα σε ένα μεγάλο σωρό, κάποια από αυτά έχουν τοποθετηθεί σαν σηματοδότες εκατέρωθεν του μονοπατιού που μας οδηγεί τελικά στον ύφαλο. Ο ύφαλος είναι πραγματικά απολαυστικός, καθώς ελισσόμαστε ανάμεσα σε μεγάλους κοραλλιογενείς βράχους, κυνηγώντας πολύχρωμα ψάρια, που δε χορταίνεις να τα βλέπεις ξανά και ξανά. Μεγάλα κοπάδια από μαρίδες γίνονται στόχος των πελεκάνων, που καθώς πετούν πάνω από το νερό, ξαφνικά παίρνουν απότομα ύψος και εφορμούν με ορμή σχεδόν κάθετα σε αυτό, γεμίζοντας τις σακούλες κάτω από τα μεγάλα ράμφη τους με νερό και ψάρια.
Δυστυχώς όμως το σούρουπο έρχεται γοργά, άλλη μια μέρα δυστυχώς φεύγει και εμείς πλήρεις αλλά σχεδόν κατηφείς αποχαιρετάμε τη γωνιά αυτή της γης, που μοιάζει τόσο με τον παράδεισο των ονείρων.
Αργότερα το βράδυ, πίνοντας ακόμα 2-3 Cuba Libre στο γνωστό μπαράκι, δε μπορείς να παρά να νιώθεις τυχερός που σε αξίωσε η ζωή και η τύχη να έρθεις ως εδώ, στο μικρό αυτό κομμάτι ονείρου που είναι τα Los Roques. Viva la Republica Bolivariana de Venezuela amigos…
Θα ακολουθήσουν όμως κι άλλα….
The end
Για πάμε ωστόσο...
