GTS
Member
- Μηνύματα
- 6.800
- Likes
- 18.701
Φορτωμένοι τα με τα λιγοστά μας πράγματα, ισορροπούμε πάνω στις μεγάλες στρογγυλές και λείες πέτρες στην όχθη του ποταμού. Καθώς ανηφορίζουμε προς τη πυκνή ζούγκλα, συναντάμε ένα μικρό μονοπάτι από λευκή άμμο, το ακολουθούμε και λίγα μέτρα παραπέρα φτάνουμε στο σημείο στο οποίο θα διανυκτερεύσουμε: ένα μεγάλο σκέπαστρο και από κάτω καμιά 30αριά αιώρες, η μία δίπλα στην άλλη. Αυτό θα είναι το ταπεινό μας σπιτικό για σήμερα. Λίγα μέτρα παραπέρα, δύο μεγάλα τραπέζια για φαγητό και μία μικρή καλύβα, στην οποία αυτό ετοιμαζόταν από ντόπιους. Όλα απλά, λιτά, τόσο υπέροχα, ανυπομονούσα να περάσω τη βραδιά αυτή στην αγκαλιά της αιώρας μου, να αναπνέω τον καθαρό αέρα, να ακούω τη νυχτερινή φύση. Στο τραπέζι μας περίμενε χυμός και ζεστό καφές, αλλά εμείς υπακούοντας στο νεύμα του οδηγού μας τον ακολουθούμε παραπέρα. Διασχίζουμε τον μικρό μας καταυλισμό, περνάμε μέσα από τη πυκνή ζούγκλα και φτάνουμε σε ένα ξέφωτο όπου φαίνεται πάλι, αν και μισός καθώς τον κρύβουν τα δέντρα, ο Καταρράκτης. Τον θαυμάζουμε για 1-2 λεπτά, αλλά το θέαμα γίνεται ακόμα καλύτερο, όταν προχωράμε ακόμα παρακάτω, φτάνοντας στην όχθη του ποταμού. Επιβλητικά tepui ορθώνονται ολόγυρα και στο μέσο, σε μια φυσική εσοχή, κατακρημνίζονται χιλιάδες λίτρα νερού, μέχρι να φτάσουν 979 μέτρα παρακάτω. Ο Salto Angel είναι ένα υπερθέαμα και πλαισιωμένος με ένα τέτοιο τοπίο, αποτελεί μια εμπειρία ζωής. Ο τρόπος που το νερό πέφτει από τόσο μεγάλο ύψος είναι υπνωτικός, το βλέπεις να πέφτει αργά αργά και σε μαγνητίζει, είναι λες και σου κάνουν μάγια, κοιτάς αποχαυνωμένος. Από τη μία η υπνωτική μαγεία του Καταρράκτη, το βραχώδες και απόκοσμο τοπίο των tepui ολόγυρα, η ζούγκλα, το ορμητικό ποτάμι που κυλάει μπροστά μας και οι γύπες που πετάνε με τα πελώρια φτερά τους στο φόντο, συνιστούν μία αξέχαστη σκηνή. Νιώθουμε ευλογημένοι.
Επιστρέφοντας στο καταυλισμό, τακτοποιούμε τα πράγματά μας, αλλάζουμε σε στεγνά ρούχα και πιάνουμε τη κουβέντα περιμένοντας το δείπνο. Μου κάνει εντύπωση η ησυχία που επικρατεί, ενώ σε άλλες ζούγκλες που έχω βρεθεί χιλιάδες έντομα χαλάνε τον κόσμο, εδώ επικρατεί μια περίεργη σιγαλιά. Όταν καθόμαστε για φαγητό, πεινάμε αρκετά και προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε με τους συνταξιδιώτες μας. Πιάνω κουβέντα με το ζευγάρι των Εσθονών (ή Λετονών) και συζητάμε για ταξίδια που έχουμε κάνει. Εντυπωσιάζομαι από τα πολλά ταξίδια που έχουν κάνει μαζί σαν ζευγάρι και μάλιστα από μια φτωχή χώρα, πιο φτωχή από τη δική μας, μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον. Σκέφτομαι πως είναι υπέροχο να μοιράζεσαι τα ταξίδια της ζωής σου με το σύντροφό σου ή με τους καλύτερούς σου φίλους. Περνώντας στο ντόπιο πληθυσμό, τα λέμε με τη γλυκιά Grecia που μιλάει καλά αγγλικά, λιγότερο με τις άλλες κοπέλες που δε ξέρουν γρι, όπως δε ξέρουμε κι εμείς γρι ισπανικά. Στο τέλος οι κοπέλες αποσύρονται σε μια άκρη, αφού όπως μας είπε η επικεφαλής τους, η Τατιάνα, αποτελούν ομάδα κάποιου είδους ψυχοθεραπείας ή εμψύχωσης, δε κατάλαβα και πολύ καλά και θα έκαναν κάποιες ασκήσεις στα πλαίσια του ταξιδιού. Διακριτικά λοιπόν τις αφήνουμε στην ησυχία τους και πιάνουμε κουβέντα με τον καλό μας οδηγό. Προσωπικά μου έλειπε αρκετά το στοιχείο της επικοινωνίας με άλλο κόσμο, αφού και το άλλο γκρουπ που ήταν στον καταυλισμό αποτελούταν από ντόπιους, επικοινωνία γιοκ λοιπόν και μ’αυτούς. Κακόμαθα στη Μποτσουάνα όπου ανά πάσα στιγμή ήσουν σε κουβεντούλα με κάποιον από το 12μελές γκρουπ. Ο φίλος μας είχε τις καλές του, μας παίρνει από το χέρι και μας οδηγεί και μέσα στα μαύρα σκοτάδια στο μονοπάτι προς το viewpoint του καταρράκτη. Φτάνοντας στο ξέφωτο, μας είπε ότι ακόμα και τώρα, με πίσσα σκοτάδι, αν κοιτάξουμε προσεκτικά προς τον Καταρράκτη, θα δούμε να διακρίνεται το νερό που πέφτει, όχι φυσικά καθαρά, αλλά φαίνεται. Μετά λοιπόν από λίγη προσπάθεια, ο φίλος μας δικαιώνεται: μέσα στο σκοτάδι, πίσσα, απαλλαγμένο από κάθε είδους τεχνητό φωτισμό για εκατοντάδες χιλιόμετρα, φαίνεται ο Καταρράκτης, σαν μια λεπτή ασημένια λωρίδα να διασχίζει κάθετα τον ουρανό. Κι από πάνω χιλιάδες αστέρια και το Milky Way του γαλαξία μας πεντακάθαρο σαν σύννεφο στον νυχτερινό ουρανό.
Εξουθενωμένοι, τυλιχτήκαμε στην αγκαλιά της αιώρας μας, μια γλυκιά αγκαλιά που μας νανούρισε και μας κοίμισε μέχρι το πρωϊ. Ήταν μια τέλεια βραδιά κάτω από τ'αστέρια, βαθιά μέσα στη ζούγκλα της Βενεζουέλας.
Επιστρέφοντας στο καταυλισμό, τακτοποιούμε τα πράγματά μας, αλλάζουμε σε στεγνά ρούχα και πιάνουμε τη κουβέντα περιμένοντας το δείπνο. Μου κάνει εντύπωση η ησυχία που επικρατεί, ενώ σε άλλες ζούγκλες που έχω βρεθεί χιλιάδες έντομα χαλάνε τον κόσμο, εδώ επικρατεί μια περίεργη σιγαλιά. Όταν καθόμαστε για φαγητό, πεινάμε αρκετά και προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε με τους συνταξιδιώτες μας. Πιάνω κουβέντα με το ζευγάρι των Εσθονών (ή Λετονών) και συζητάμε για ταξίδια που έχουμε κάνει. Εντυπωσιάζομαι από τα πολλά ταξίδια που έχουν κάνει μαζί σαν ζευγάρι και μάλιστα από μια φτωχή χώρα, πιο φτωχή από τη δική μας, μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον. Σκέφτομαι πως είναι υπέροχο να μοιράζεσαι τα ταξίδια της ζωής σου με το σύντροφό σου ή με τους καλύτερούς σου φίλους. Περνώντας στο ντόπιο πληθυσμό, τα λέμε με τη γλυκιά Grecia που μιλάει καλά αγγλικά, λιγότερο με τις άλλες κοπέλες που δε ξέρουν γρι, όπως δε ξέρουμε κι εμείς γρι ισπανικά. Στο τέλος οι κοπέλες αποσύρονται σε μια άκρη, αφού όπως μας είπε η επικεφαλής τους, η Τατιάνα, αποτελούν ομάδα κάποιου είδους ψυχοθεραπείας ή εμψύχωσης, δε κατάλαβα και πολύ καλά και θα έκαναν κάποιες ασκήσεις στα πλαίσια του ταξιδιού. Διακριτικά λοιπόν τις αφήνουμε στην ησυχία τους και πιάνουμε κουβέντα με τον καλό μας οδηγό. Προσωπικά μου έλειπε αρκετά το στοιχείο της επικοινωνίας με άλλο κόσμο, αφού και το άλλο γκρουπ που ήταν στον καταυλισμό αποτελούταν από ντόπιους, επικοινωνία γιοκ λοιπόν και μ’αυτούς. Κακόμαθα στη Μποτσουάνα όπου ανά πάσα στιγμή ήσουν σε κουβεντούλα με κάποιον από το 12μελές γκρουπ. Ο φίλος μας είχε τις καλές του, μας παίρνει από το χέρι και μας οδηγεί και μέσα στα μαύρα σκοτάδια στο μονοπάτι προς το viewpoint του καταρράκτη. Φτάνοντας στο ξέφωτο, μας είπε ότι ακόμα και τώρα, με πίσσα σκοτάδι, αν κοιτάξουμε προσεκτικά προς τον Καταρράκτη, θα δούμε να διακρίνεται το νερό που πέφτει, όχι φυσικά καθαρά, αλλά φαίνεται. Μετά λοιπόν από λίγη προσπάθεια, ο φίλος μας δικαιώνεται: μέσα στο σκοτάδι, πίσσα, απαλλαγμένο από κάθε είδους τεχνητό φωτισμό για εκατοντάδες χιλιόμετρα, φαίνεται ο Καταρράκτης, σαν μια λεπτή ασημένια λωρίδα να διασχίζει κάθετα τον ουρανό. Κι από πάνω χιλιάδες αστέρια και το Milky Way του γαλαξία μας πεντακάθαρο σαν σύννεφο στον νυχτερινό ουρανό.
Εξουθενωμένοι, τυλιχτήκαμε στην αγκαλιά της αιώρας μας, μια γλυκιά αγκαλιά που μας νανούρισε και μας κοίμισε μέχρι το πρωϊ. Ήταν μια τέλεια βραδιά κάτω από τ'αστέρια, βαθιά μέσα στη ζούγκλα της Βενεζουέλας.
Για πάμε ωστόσο...
