GTS
Member
- Μηνύματα
- 6.800
- Likes
- 18.721
«Δε μπορεί, τι εφιάλτης είναι αυτός!» Ξύπνησα κάθιδρος, στα αυτιά μου ακουγόντουσαν δυνατά χειροκροτήματα και γέλια, ύστερα ντραμς και μια φάλτσα φωνή να τραγουδάει συνοδεία μιας κακόφωνης ορχήστρας. Έλεος ρε παιδιά, θέλουμε να κοιμηθούμε, ψέλλισα. Στο δίπλα κρεβάτι, χαμπάρι ο Κασίγιας. Σηκώθηκα, έκανα ένα γρήγορο ντουζ, άνοιξα το AC, κουκουλώθηκα με το σεντόνι, πλακώθηκα με το μαξιλάρι, έκλεισα τα μάτια κι ονειρεύτηκα τον Ορινόκο.
Ήμασταν στο ξενοδοχείο μας στη Ciudad Bolivar, ψηλά σε ένα ύψωμα όπου είχες πιάτο τον μεγαλειώδη ποταμό Ορινόκο και τη παλιά αποικιακή πόλη, σκαρφαλωμένη κι αυτή σε έναν άλλο λόφο παραδίπλα. Φτάνοντας στο Καράκας μας υποδέχθηκε η φίλη μας η ανατολικοευρωπαία, μετανάστης στη Βενεζουέλα, μας συνόδευσε στο τέρμιναλ με τις τοπικές πτήσεις, μας άλλαξε χρήματα σε τοπικό νόμισμα με τη «καλή»-ανεπίσημη ισοτιμία (1 προς 7.5 σε $$) και μας έστειλε στην ευχή του θεού…Caracas-Ciudad Bolivar η πτήση, με ενδιάμεση στάση στο Maturin. Η πτήση με ένα αεροπλάνο Airbus της κακιάς ώρας, δε θυμάμαι μοντέλο αλλά πρέπει να είχε ξεπεράσει σε ηλικία τα πρώτα –άντα. Στο απέναντι κάθισμα, μια Βενεζουελανή σκέτη φωτιά έπαιζε με το κινητό της καθ’όλη τη διάρκεια της πτήσης. Τι πάστα κι αυτές μονολόγησα φέρνοντας στο νου μου τις πρώτες μας εντυπώσεις στο αεροδρόμιο του Καράκας. Με τις πρώτες βόλτες μας, περιμένοντας την επόμενη πτήση, πάθαμε ένα μικρό πολιτισμικό σοκ: όλες πια μα όλες, είχαν μεγάλα (αχέμ) στήθη και πεταχτούς κώλους. Κι εντάξει οι πισινοί, τα (αχέμ) στήθη πρέπει να μην είναι όλα ντε φυσικά, απλά δε γίνεται. Βέβαια, οι περισσότερες είχαν αρκετά έξτρα κιλά (πατσόκοιλα για να γίνω πιο κάφρος) και πρόσωπα που δεν είναι του γούστου μας για να το πω ευγενικά, άσχημες μπορούσες να τις πεις τις περισσότερες. Αυτή όμως στο κάθισμα του αεροπλάνου ήταν και όμορφη συνάμα. Μάλλον το ήξερε και έπαιζε με το iPhone σε όλη τη πτήση με υπεροπτικό ύφος, καθώς εμείς χαζεύαμε από το παράθυρο μέσα στα μαύρα σκοτάδια τις φωτιές από τις πετρελαιοπηγές από κάτω μας.
Φτάνοντας στη Ciudad Bolivar, μας υποδέχεται ο Βενεζουελάνος φίλος και οδηγός μας και ανταλλάσοντας λίγες νυσταγμένες κουβέντες μαζί του, μας πηγαίνει στο ξενοδοχείο για διανυκτέρευση. Το γλωσσικό θα αποτελέσει πρόβλημα σκεφτόμουν, αλλά ισπανικά δε πάω να μάθω στην ηλικία μου, μια φορά έμαθα ιταλικά για χάρη μιας γκόμενας που δεν ήξερε γρι αγγλικά, αλλά τέλος αυτά, μεγαλώσαμε και βαρεθήκαμε. Το πρόβλημα βέβαια ήταν ότι ούτε αυτός ήξερε αγγλικά, οπότε με κάτι «μανιάνα» και «αλλέ σέττε» προσπαθήσαμε να συνεννοηθούμε να μας παραλάβει αύριο στις 7 για την επόμενη πτήση μας. Ήδη ήμασταν πάνω από 30 ώρες άυπνοι, ιδίως εγώ που ύπνο δεν είχα τη προηγούμενη του ταξιδιού (έχουμε και τα ντοκουμέντα στο off-topic για του λόγου το αληθές) και εντελώς ψόφιοι. Το ξενοδοχείο είχε μεγάλους υπαίθριους χώρους, πάνω ένα υπαίθριο μπαρ για ποτό, κάτω τραπέζια για φαγητό και μια μεγάλη πισίνα. Ανεβήκαμε λίγο στο μπαρ, ήπιαμε μια μπύρα της κακιάς ώρας και αποσυρθήκαμε στο δωμάτιο, που είχε εκτός από τα δύο μονά κρεβάτια και μία αιώρα.
Το ξημέρωμα μας βρίσκει να πίνουμε έναν υπέροχο καφέ (με 2-3 μυγάκια μέσα) επάνω στο μπαρ, με θέα τη παλιά πόλη και τον Ορινόκο. Η ανατολή του ηλίου βάφει με υπέροχα χρώματα το τοπίο, που αποτελείται από πολύ πράσινο, τροπική βλάστηση και τον υδάτινο όγκο του ποταμού στο βάθος. Ο μίστερ Τζιοβάνι Χερνάντεζ στην ώρα του, μας παίρνει και μας παρατάει στο αεροδρόμιο χωρίς να πει ούτε ένα γεια. Στραβοκοιμήθηκε μάλλον σκέφτηκα καθώς πήραμε τα boarding passγια τη πτήση που θα μας έφερνε στο πρώτο μας στόχο, το Εθνικό Πάρκο Canaima. Βολτάροντας λίγο έξω, χαζέψαμε το αεροπλάνο του Jimmy Angel (ναι το ίδιο!) με το οποίο ο ατρόμητος αμερικάνος προσγειώθηκε στο tepuy απ’ όπου πέφτει ο περίφημος καταρράκτης. Άλλη μια πτήση μας περιμένει, η 5η μέσα σε 2 μέρες και το αεροπλάνο ήταν η πρώτη έκπληξη. Περίμενα κάτι χειρότερο, αλλά τελικά και αυτό δεν είναι κάτι που έχουμε ακριβώς συνηθίσει. Κάνω το σταυρό μου (τρις), ρίχνω μια ματιά στους υπόλοιπους επιβάτες, στο κόκπιτ με τους πιλότους και το διαστημόπλοιό μας απογειώνεται. Το τοπίο από κάτω καταπράσινο, ζουγκλοειδές, με ποτάμια και λίμνες σε αφθονία. Ύστερα από καμιά ώρα, τα μάτια μας αντικρίζουν μια σειρά από μεγαλειώδεις καταρράκτες, το αεροπλάνο στροφάρει και τελικά προσγειώνεται με ασφάλεια στο πιο ανύπαρκτο «αεροδρόμιο» που μπορεί να φανταστεί κανείς, στη μέση της ζούγκλας. Bienvenidos a Canaima! Επιτέλους…
Ήμασταν στο ξενοδοχείο μας στη Ciudad Bolivar, ψηλά σε ένα ύψωμα όπου είχες πιάτο τον μεγαλειώδη ποταμό Ορινόκο και τη παλιά αποικιακή πόλη, σκαρφαλωμένη κι αυτή σε έναν άλλο λόφο παραδίπλα. Φτάνοντας στο Καράκας μας υποδέχθηκε η φίλη μας η ανατολικοευρωπαία, μετανάστης στη Βενεζουέλα, μας συνόδευσε στο τέρμιναλ με τις τοπικές πτήσεις, μας άλλαξε χρήματα σε τοπικό νόμισμα με τη «καλή»-ανεπίσημη ισοτιμία (1 προς 7.5 σε $$) και μας έστειλε στην ευχή του θεού…Caracas-Ciudad Bolivar η πτήση, με ενδιάμεση στάση στο Maturin. Η πτήση με ένα αεροπλάνο Airbus της κακιάς ώρας, δε θυμάμαι μοντέλο αλλά πρέπει να είχε ξεπεράσει σε ηλικία τα πρώτα –άντα. Στο απέναντι κάθισμα, μια Βενεζουελανή σκέτη φωτιά έπαιζε με το κινητό της καθ’όλη τη διάρκεια της πτήσης. Τι πάστα κι αυτές μονολόγησα φέρνοντας στο νου μου τις πρώτες μας εντυπώσεις στο αεροδρόμιο του Καράκας. Με τις πρώτες βόλτες μας, περιμένοντας την επόμενη πτήση, πάθαμε ένα μικρό πολιτισμικό σοκ: όλες πια μα όλες, είχαν μεγάλα (αχέμ) στήθη και πεταχτούς κώλους. Κι εντάξει οι πισινοί, τα (αχέμ) στήθη πρέπει να μην είναι όλα ντε φυσικά, απλά δε γίνεται. Βέβαια, οι περισσότερες είχαν αρκετά έξτρα κιλά (πατσόκοιλα για να γίνω πιο κάφρος) και πρόσωπα που δεν είναι του γούστου μας για να το πω ευγενικά, άσχημες μπορούσες να τις πεις τις περισσότερες. Αυτή όμως στο κάθισμα του αεροπλάνου ήταν και όμορφη συνάμα. Μάλλον το ήξερε και έπαιζε με το iPhone σε όλη τη πτήση με υπεροπτικό ύφος, καθώς εμείς χαζεύαμε από το παράθυρο μέσα στα μαύρα σκοτάδια τις φωτιές από τις πετρελαιοπηγές από κάτω μας.
Φτάνοντας στη Ciudad Bolivar, μας υποδέχεται ο Βενεζουελάνος φίλος και οδηγός μας και ανταλλάσοντας λίγες νυσταγμένες κουβέντες μαζί του, μας πηγαίνει στο ξενοδοχείο για διανυκτέρευση. Το γλωσσικό θα αποτελέσει πρόβλημα σκεφτόμουν, αλλά ισπανικά δε πάω να μάθω στην ηλικία μου, μια φορά έμαθα ιταλικά για χάρη μιας γκόμενας που δεν ήξερε γρι αγγλικά, αλλά τέλος αυτά, μεγαλώσαμε και βαρεθήκαμε. Το πρόβλημα βέβαια ήταν ότι ούτε αυτός ήξερε αγγλικά, οπότε με κάτι «μανιάνα» και «αλλέ σέττε» προσπαθήσαμε να συνεννοηθούμε να μας παραλάβει αύριο στις 7 για την επόμενη πτήση μας. Ήδη ήμασταν πάνω από 30 ώρες άυπνοι, ιδίως εγώ που ύπνο δεν είχα τη προηγούμενη του ταξιδιού (έχουμε και τα ντοκουμέντα στο off-topic για του λόγου το αληθές) και εντελώς ψόφιοι. Το ξενοδοχείο είχε μεγάλους υπαίθριους χώρους, πάνω ένα υπαίθριο μπαρ για ποτό, κάτω τραπέζια για φαγητό και μια μεγάλη πισίνα. Ανεβήκαμε λίγο στο μπαρ, ήπιαμε μια μπύρα της κακιάς ώρας και αποσυρθήκαμε στο δωμάτιο, που είχε εκτός από τα δύο μονά κρεβάτια και μία αιώρα.
Το ξημέρωμα μας βρίσκει να πίνουμε έναν υπέροχο καφέ (με 2-3 μυγάκια μέσα) επάνω στο μπαρ, με θέα τη παλιά πόλη και τον Ορινόκο. Η ανατολή του ηλίου βάφει με υπέροχα χρώματα το τοπίο, που αποτελείται από πολύ πράσινο, τροπική βλάστηση και τον υδάτινο όγκο του ποταμού στο βάθος. Ο μίστερ Τζιοβάνι Χερνάντεζ στην ώρα του, μας παίρνει και μας παρατάει στο αεροδρόμιο χωρίς να πει ούτε ένα γεια. Στραβοκοιμήθηκε μάλλον σκέφτηκα καθώς πήραμε τα boarding passγια τη πτήση που θα μας έφερνε στο πρώτο μας στόχο, το Εθνικό Πάρκο Canaima. Βολτάροντας λίγο έξω, χαζέψαμε το αεροπλάνο του Jimmy Angel (ναι το ίδιο!) με το οποίο ο ατρόμητος αμερικάνος προσγειώθηκε στο tepuy απ’ όπου πέφτει ο περίφημος καταρράκτης. Άλλη μια πτήση μας περιμένει, η 5η μέσα σε 2 μέρες και το αεροπλάνο ήταν η πρώτη έκπληξη. Περίμενα κάτι χειρότερο, αλλά τελικά και αυτό δεν είναι κάτι που έχουμε ακριβώς συνηθίσει. Κάνω το σταυρό μου (τρις), ρίχνω μια ματιά στους υπόλοιπους επιβάτες, στο κόκπιτ με τους πιλότους και το διαστημόπλοιό μας απογειώνεται. Το τοπίο από κάτω καταπράσινο, ζουγκλοειδές, με ποτάμια και λίμνες σε αφθονία. Ύστερα από καμιά ώρα, τα μάτια μας αντικρίζουν μια σειρά από μεγαλειώδεις καταρράκτες, το αεροπλάνο στροφάρει και τελικά προσγειώνεται με ασφάλεια στο πιο ανύπαρκτο «αεροδρόμιο» που μπορεί να φανταστεί κανείς, στη μέση της ζούγκλας. Bienvenidos a Canaima! Επιτέλους…
Για πάμε ωστόσο...
